Morgunblaðið - 10.08.1993, Blaðsíða 32

MORGUNBLAÐIÐ. ÞRIE)JUDA(3UR 10, ÁGIJST 1993
32
Áslaug Þorsteins
dóttir — Minning
Fædd 29. desember 1975
Dáin 2. ágúst 1993
Kveðja frá systkinum
í dag kveðjum við stóru systur
okkar Aslaugu.
Ekki datt okkur í hug þegar við
kvöddum þig þann 11. júlí áður en
þú lagði af stað til Svíþjóðar að við
fengjum aldrei að sjá þig aftur. Það
er svo margt sem fer um hug okkar
nú og margt sem við skiljum ekki.
En þú, elsku systir, varst okkur svo
kær og kenndir okkur svo margt sem
við munum ávallt geyma með okkur.
Alltaf gastu gefið okkur bros og oft
léstu okkur brosa í gegnum tárin.
Alltaf gafst þú þér tíma fyrir okkur
þó að við vissum að heilsan leyfði
það ekki. Þú lifir ávallt í minningum
okkar og við gleymum aldrei því sem
þú kenndir okkur, elsku systir.
Við viljum þakka öllu starfsfólkinu
á deild 12E og á föndurstofunni fyr-
ir alla þá umhyggju og styrk sem
það gaf stóru systur.
Elsku systir, við kveðjum þig með
sárum söknuði og vitum að Guð
geymir þig.
Minning um þá mildu sprund
af mér er flutt á sorgarstund.
Gegn sjúkdómi er burt loks bar
barist var án uppgjafar.
Þótt aðrir sæju svarta slóð
með sönnu brosi við hlið þeim stóð.
Bjartsýni í bijósti bar
og birtu færði allstaðar. /. ó \
Ekki datt okkur í hug þegar sím-
inn hringdi að morgni 2. ágústs að
fá þessa harmafregn að Áslaug okk-
ar væri öll. Hún sem hafði bundið
svo miklar vonir við þá aðgerð sem
framundan var.
Þessi fallega brosmilda stúlka sem
gaf svo mikið af sér, aðeins 17 ára
og allra hugljúfi er nú sofnuð í faðmi
Guðs sem nú gætir hennar þar til
við hittumst aftur á ný.
Vertu sæl, vor litla, hvíta lilja,
lögð í jörð með himnaföður vilja,
leyst frá lífi nauða,
ljúf og björt í dauða,
lést þú eftir litla rúmið auða.
Gráttu, móðir, gjöfina Drottins friðu,
gráttu þá með djúpri hjartans blíðu.
Sérðu’ ei sigurbjarma?
Sérðu’ ei líknarvarma
breiða sig um barnsins englahvarma?
Því til hans, sem bömin ungu blessar.
Biðjum hann að lesa rúnir þessar,
heyram, hvað hann kenndi:
Hér þótt lífið endi,
rís það upp í Drottins dýrðarhendi.
Vertu sæl, vor litla ljúfan blíða,
lof sé Guði, búin ertu’ að striða.
Upp til sælu sala,
saklaust bam án dvala.
Lærðu ung við engla Guðs að tala.
(M. Jochumsson)
Elsku Ellen mín megi Guð styrkja
þig og Gunnar á þessum mikla missi
og systkini hennar sem sakna hennar
svo sárt.
Guð blessi ykkur öll.
Amma og afi, Melgerði.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
gönpm vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur, far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum,
þér síðar fylgja í friðarskaut.
(V. Briem.)
Elsku Áslaug. Ég þakka Guði fyr-
ir okkar samverustundir og þó að
þær yrðu ekki eins margar og við
hefðum viljað voru þær góðar. Ég
mun ætíð minnast þín. Elsku Ellen,
Hrefna og Gunnar, guð gefi ykkur
styrk í þessari miklu sorg.
Arndís.
Við viljum minnast yndislegrar
frænku minnar Áslaugar með örfá-
um orðum. Hún stóð sig svo vel í
veikindum sínum að enginn vildi trúa
hve veik hún var. Alltaf var hún
brosandi þó hún væri mikið lasin.
Gekk ég að sænginni signdi þitt lík
mitt sætasta, ljómandi yndi!
Ljós mitt var dáið og lífsvonin rik
liðin sem fokstrá í vindi.
(Matt. Jochumsson)
Elsku Ellen, Gunnar, Hrefna,
Gunnar litli og Aila, ykkar missir er
mikill. Við sendum ykkur og öðrum
ástvinum innilegar samúðarkveðjur.
Dagný og Sveinn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Briem)
Þegar við kvöddum Ásu áður en
hún hélt af stað til Svíþjóðar, vorum
við aldrei í vafa um að hún kæmi
heim aftur þótt við vissum auðvitað
eins og allir aðrir að það gæti brugð-
ið til beggja vona.
En nú verður hún ekki framar
með okkur nema í andanum, hún
tekur ekki framar þátt í áramóta-
gleði okkar og afmælum og við heyr-
um ekki glaðværan smitandi hlátur
hennar berast um húsið — nema í
endurminningunni.
Við kynntumst þessari blíðu og
glaðlyndu stúlku þegar vinátta tókst
með henni og dóttur okkar. Frá byij-
un varð hún ein af okkur heima á
Marbakkabraut, ef ég má orða það
svo. Veikindi sín bar Ása aðdáunar-
vel af svo ungri stúlku að vera og
bar sig á engan hátt öðru vísi en
aðrir unglingar, enda aldrei í vafa
um að allt færi vel.
En nú er Ása gengin á vit fegurra
lands og eftir stendur minningin um
góða og brosmilda stúlku.
Elsku Ellen, Gunnar, systkini og
aðrir vandamenn, megi hugljúfar
minningar um Ásu vera ykkur styrk-
ur í hinni miklu sorg ykkar.
Elín og Birgir.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Tíminn stöðvaðist eitt augnablik
þegar mér barst fregnin um lát Ás-
laugar vinkonu minnar: Það getur
ekki verið satt, góði Guð, láttu það
ekki vera satt!
En það var satt og í dag kveðjum
við hana hinstu kveðju.
Það var um mitt sumar 1988 að
ég fluttist með fjölskyldu minni í
Kópavoginn frá Danmörku og þekkti
engan. Ég var fljótt svo lánsöm að
kynnast Áslaugu sem síðar varð
besta vinkona mín og trúnaðarvinur.
Minningarnar eru margar og góðar.
Það voru ófáar stundirnar þar sem
við gátum talað um alla hluti, sung-
ið með tilþrifum, hlegið og gert að
gamni okkar.
Veikindi sín bar Ása ótrúlega vel
og kvartaði aidrei. Þar af leiðandi
var hún aldrei öðruvísi en við hinir
krakkarnir. Lífsgleði hennar var rík
og sterk og það var alltaf gott að
vera í návist hennar.
Síðustu mánuði var Ása á Land-
spítalanum og beið eftir að komast
út í aðgerð sem breytt gæti lífi henn-
ar. Þótt þetta væri mikil og áhættu-
söm aðgerð var hún aldrei í vafa um
að hún kæmi heim aftur. Því trúðum
við hin líka.
Daginn áður en Ása hélt út í hina
örlagaríku ferð fékk hún tveggja
tíma útivistarleyfi. Við Börkur fórum
með henni í Tívolí og ókum um bæ-
inn. Þá sagðist hún hlakka til farar-
innar, svo bjartsýni hennar var óbug-
uð allt til síðustu stundar. Þá óraði
okkur ekki fyrir því að við myndum
ekki sjást framar.
Minning um kæra vinkonu mun
lifa björt og fögur eins og hún var
sjálf.
Elsku Ellen, Gunnar, Aðalheiður,
Hrefna og Gunnar yngri, ég votta
ykkur mína dýpstu samúð og bið
Guð að styrkja ykkur í sorginni.
Hrafnhildur Birgisdóttir.
Bless og góða nótt Áslaug, við
sjáumst, var það síðasta sem ég sagðl
við þig á Sahlgrenska ájúkrahúsinu
hinn 1. ágúst. Þú skildir við um nótt-
ina. Þú varst orðin svo hress á sunnu-
dagskvöldið, byijuð að fíflast og lékst
á alls oddi eins og þú varst vön að
vera.
Sænska setningin sem þú sagðir
svo oft „vad menar du?“ Það var
ekki hægt að sjá á fallega brosinu
þínu og góða skapinu hvað þú varst
með veikt hjarta og lungu.
Þú áttir svo sterkar rætur, Áslaug
mín.
Mótlætið er sem vindurinn. Hann
blæs mismikið á sum tré. Rætur
mínar eru minn innri maður og sál.
Þær eru sterkar svo að vindurinn
feyki mér ei um koll. Við fáum ekki
ráðið við móður náttúru. Við spyijum
því oft, því blæs vindurinn svo mikið
á sum tré.
Ég hef svo margt að minnast um
þig, allar góðu samverustundirnar
sem við áttum saman. Biðjum við,
mamma og Eva, guð almáttugan að
gefa ástvinum Áslaugar styrk í þess-
ari miklu sorg.
Guð geymi þig. Þín frænka.
Kolbrún Dögg
Kristjánsdóttir.
Dóttir, í dýrðar hendi
drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir í góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgrímur Pétursson)
Okkur langar í örfáum orðum að
minnast Áslaugar bekkjarsystur
okkar úr grunnskóla.
Við kynntumst henni í 1. bekk
Ölduselsskóla og var hún með okkur
í bekk allan grunnskólann. En leiðir
okkar skildust þegar hún flutti í
Kópavoginn og byijaði í öðrum skóla.
Þetta er í annað skiptið sem ein
af bekkjarsystrum okkar deyr í
blóma lífsins.
Áslaug var lífsglöð og glaðlynd
og lét ekki bera á veikindum sínum.
Þess vegna var þetta mikið áfall fyr-
ir okkur að frétta af andláti hennar.
Við votturn aðstandendum og vin-
um hennar okkar dýpstu samúð og
vonum að Guð styrki þau í sorg sinni.
Laufey, Sólveig, Guðríður
Halldóra og Linda.
Mig langar til að minnast hennar
Áslaugar Þorsteindóttur með örfáum
orðpm.
Ég kynntist Áslaugu fyrir rúmu
ári en okkar kynni urðu nánari er
hún hóf nám hjá Námsflokkum
Reykjavíkur í janúar á þessu ári. Ég
dáðist að þessari ungu lífsglöðu
stúlku sem stundaði nám sitt við
skólann af miklum dugnaði og elju-
semi, þó að veikindi hennar gerði
henni erfítt fyrir, þannig tók hún
síðasta prófið á Landspítalanum.
Einkunnir hennar voru ágætar og
var hún bæði ánægð og hreykin yfir
árangri sínum.
Glaðværð var það sem einkenndi
Áslaugu og hversu gefándi persóna
hún var. Minningar þær sem ég á
með Áslaugu eru allar góðar og já-
kvæðar því að neikvæðni þekkti hún
ekki. Oft spurði hún mig um skokkið
sem ég stundaði og vorum við ákveð-
in í að skokka saman eftir aðgerð-
ina. Nú eru þau áform ekki til leng-
ur, en ég veit í hjarta mínu að einn
daginn munum við skokka saman
þó ekki verði það hér í þessari jarð-
vist.
Systkini Áslaugar, þau Hrefna og
Gunnar, sjá nú eftir stóru systur
yfir móðuna miklu. Veit ég að sökn-
uður þeirra er mikill og bið ég Guð
að styrkja þau í þeirri miklu sorg.
Einnig sendi ég samúðarkveðjur til
Ellenar og annarra ástvina.
Kveðja frá
Pétrí og Frantza.
Okkur langar að minnast með ör-
fáum orðum frænku okkar, Áslaug-
ar, sem nú er farin á annað tilveru-
stig, þar sem við trúum að henni líði
vel. Hún Áslaug okkar sýndi einstak-
an dugnað og mikla bjartsýni og
hreif okkur með sér í þeirri vissu að
bati og betra líf bíði hennar eftir
aðgerðina sem til stóð að gera í
HEILSUBOTARDAGAR
Á REYKHÓLUM
Við bjóðum ykkur velkomin í 7 daga hvíldar- og
hressingardvöl í ógúst.
Þar verða kynntar leiðir til að bæta heilsuna og öðlast
meiri lífsgleði og frið.
Tímabilið er
15.-22. ágúst - nokkur pláss laus
Við bjóðum:
• Heilsufæði (fullt fæ&i) • Fræ&sluerindi
• Rúmgó& 2ja manna herbergi • Uppskriftir
s • Líkomsæfingar, jóga • Tónleika
I • Gönguferðir • Nudd
|. • Hugkyrrð, slökun
| Sérstakir fyrirlesarar og tónlistarmenn verða ó hverju námskeiði.
Á staðnum er glæsileg sundlaug og nuddpottur.
Nánari upplýsingar veita Sigrún og Thor í síma 93-47805.
Sigrún Olsen ^ær kveÓja ^or ftarðcjai
Gautaborg en æðri máttarvöld stýrðu
þessu á annan veg. Það hlýtur að
vera ákveðinn tilgangur með því að
taká þessa ungu lífsglöðu stúlku frá
okkur. Það er þó huggun harmi gegn
að við vitum að amma hennar og
nafna tekur henni nú opnum örmum.
Við kveðjum þið elsku Áslaug og
þökkum öll brosin þín og geymum
björtu minningarnar í hjörtum okkar.
Lát gróa sorgarsár
Lát sorgar þorna tár
Lát ástarásjón þína
mót öllum þjáðum skína.
(H.H.)
Sigrún Pálsdóttir og börn.
Fyrrverandi nemandi okkar Ás-
iaug Þorsteinsdóttir lést i Sahl-
grenska sjúkrahúsinu í Gautaborg
2. ágúst síðastliðinn.
Áslaug lauk grunnskólaprófí vorið
1992 frá Kópavogsskóla. Henni
kynntumst við vel því að hún var
glaðlegur og hress unglingur. Hún
bar sig vel þótt heiisan væri ekki
alltaf góð. Hún stundaði skólann eins
vel og hún hafði tök á og tók virkan
þátt í félagslífi nemenda þar sem hún
naut sín vel ásamt sínum fjölmörgu
vinum sem hún eignaðist á skólaá-
rum sínum.
Við hittum hana nokkrum sinnum
eftir að hún útskrifaðist frá skólan-
um og alltaf var viðmót hennar hlý-
legt og ánægjulegt og við hlökkuðum
til að fylgjast með henni áfram. En
lífið er hverfult og það er sársauka-
fullt að sjá á eftir ungu fólki í blóma
lífsins. Einhver hlýtur tilgangurinn
að vera þó að við þekkjum hann ekki.
Minningin lifir um fallega og
trygga stúlku sem lifði lífinu eins
vel og henni var unnt þrátt fyir þær
byrðar sem á herðar hennar voru
lagðar.
Við kveðjum Áslaugu og þökkum
henni fyrir þær stundir sem við áttum
saman bæði innan veggja skólans
sem utan hans.
Fjölskyldu hennar sendum við
innilegar samúðarkveðjur og biðjum
þeim Guðs blessunar í þeirra miklu
sorg.
Sumir eiga sorgir,
og sumir eiga þrá,
sem aðeins í draumheimum
uppfyllast má.
(Davíð Stefánsson)
Sigurður Þorsteinsson og Valdís
Þorkelsdóttir, kennarar við Kópa-
vogsskóla.
Okkur langar með fáum orðum
að minnast bekkjarsystur okkar og
félaga, Ásu, sem lést svo ung, þegar
okkur hinum finnst lífið vera rétt að
byrja.
Þrátt fyrir veikindi sín var Ása
alltaf mjög jákvæð og var til í allt
sem við krakkarnir tókum upp á.
Hún naut mikilla vinsælda og átti
auðvelt með að kynnast fólki enda
var hún alltaf eldhress.
Þrátt fyrir að við vissum hversu
veik hún var, datt engu okkar í hug
að hún ætti eftir að fara svo fljótt.
Því veltum við því fyrir okkur hversu
heppin við erum að halda heilsu og
eigum erfitt að sætta okkur við að
dauðinn knýi svo fljótt að dyrum.
Um leið og við kveðjum þennan
frábæra félaga, viljum við votta fjöl-
skyldu og aðstandendum hennar
okkar dýpstu samúð.
Tíundi bekkur Kópavogsskóla.
Haustið 1991 hóf hópur ung-
menna nám við Starfsdeild Kópa-
vogs. Þau höfðu yfirgefið öruggt
umhverfi heimaskóla sinna til að tak-
ast á við nám í nýjum skóla, nám
sem er að mörgu leyti erfiðara og
kröfuharðara en það sem þau áður
höfðu stundað. Til að gera slíkt þarf
kjark og vilja, sem þessi hópur hafði
til að bera. Þau komu frá mörgum
skólum úr 4 sveitarfélögum og
þekktust því ekkert í byijun. A
skömmum tíma varð hópurinn ótrú-
lega samheldinn og sterk vináttu-
bönd mynduðust. Þetta var ekki síst
að þakka ungri stúlku, sem ævinlega
var hress og ákveðin, til í allt og
ekki hrædd við neitt. Ef gera átti
eitthvað nýtt sem virtist ef til vill
svolítið ógnandi mátti heyra í Ásu:
„Svona krakkar, það gerir ekkert til
að prófa, þetta verður ábyggilega
gaman.“ Lífsgleði, kjarkur og áhugi
eru orð, sem lýsa Ásu vel. Við vissum
vel að hún gekk ekki heil til skógar,
en það var mál sem henni var ekki
ljúft að ræða og þoldi illa ef reynt