Morgunblaðið - 18.09.1993, Qupperneq 26

26
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. SEPTEMBER 1993
Guðrún Kjartans-
dóttir — Minning
Fædd 6. desember 1941
Dáin 8. september 1993
Nú húmar að og hljóðnar vorsins ómur,
horfið sumar finnst oss alltof fljótt,
það er lífsins dapri skapadómur,
dagur styttist, óðum lengist nótt.
En haustið þar á margan dýrðardag,
dásamlega liti og fagurt sólarlag.
(Valbjðrg Kristmundsdóttir)
Hún Rúna frænka okkar er dáin
og viljum við með þessum fáu lín-
um kveðja hana og þakka fyrir
okkur.
Rúna var stóra systir hennar
mömmu og okkur systkinunum var
hún mjög kær. Við hlökkuðum til
að heimsækja þau hjónin og strák-
ana. Það var sama hvenær okkur
bar að garði - alltaf var reitt fram
veisluborð eins og hendi væri veif-
að og ávallt var þá glatt á hjalla.
í 'huga okkar og hjarta mun
ávallt lifa minningin um hana
Rúnu og við sendum nánustu að-
standendum hennar ástar- og sam-
úðarkveðjur.
Guð veri með ykkur.
Ástubörn.
p
í dag kveðjum við í hinsta sinn
ástkæra tengdamóður mína, Guð-
rúnu Kjartansdóttur eða Rúnu,
eins og hún var ætíð kölluð. Eftir
rúmlega þriggja ára baráttu við
illskeyttan sjúkdóm hefur Rúna
fengið hvíldina.
Rúna var kraftmikil kona og
myndarleg í öllu því sem hún tók
sér fyrir hendur. Hennar líf og
yndi var heimili hennar og fjöl-
^skylda, sem hún ræktaði með mikl-
um sóma. Rúna var gestrisin kona
og var gott að koma til hennar,
bæði á Selfossi og í Mosfellsbæn-
um, eng^um leiddist þar sem Rúna
var og alltaf var stutt í hláturinn.
Mig langar til að þakka fyrir
að hafa kynnst Rúnu og fyrir þau
sex ár sem ég fékk með henni.
Hún reyndist mér eins vel og móð-
ir og var mín stoð og stytta á erfið-
um tímum. Söknuðurinn er mikill
og á enginn eftir að fylla í það
tómarúm sem hefur myndast í fjöl-
skyldunni. Góði Guð styrktu okkur
í sorg okkar og við erum þakklát
fyrir þær góðu minningar sem við
eigum um hana Rúnu okkar.
Nú veit ég að sumarið sefur
í sál hvers einasta manns.
Eitt einasta augnablik getur
brætt ísinn frá bijósti hans,
svo fjötrar í huganum hrökkva
sem hismi sé feykt á bál,
uns sérhver sorg öðlast vængi
og sérhver gleði fær mál.
(Tómas Guðmundsson)
Jóhanna Einarsdóttir.
Guðrún Kjartansdóttir, eða
Rúna eins og hún var kölluð, verð-
ur jarðsungin í dag í Lágafells-
kirkju, sóknarkirkjunni hennar síð-
an fyrir tæpu ári, að hún og Ár-
sæll, ásamt yngsta syninum, Leifi
Sveini, fluttust frá Selfossi í Mos-
fellsbæ. Þessi fallega kirkja blasir
við vegfarendum á leið norður
Vesturlandsveg, og höfðaði hún
sterkt til hennar á daglegum ferð-
um þama um síðustu mánuðina.
Rúna hafði næmt fegurðarskyn.
Hún naut þess að vera falleg kona
á fallegu heimili, þar sem hún
hugsaði um „strákana sína“, eigin-
mann og syni, af stakri umhyggju.
Hún var meistari í matargerð og
naut eðlislæg smekkvísi hennar og
natni sín vel í þeirri list.
Rúna var elst átta barna Kjart-
ans Gíslasonar og Þórleifar Guð-
jónsdóttur, sem lengst af bjuggu
í Vestmannaeyjum, en hafa búið á
Selfossi síðan um gos. Kjartan er
fæddur og uppalinn í Þykkvabæ,
sonur Gísla Gestssonar og Guðrún-
ar Magnúsdóttur í Suður-Nýjabæ.
Þóra er fædd í Fagurhól í Vest-
mannaeyjum og ólst þar upp, hjá
foreldrum sínum, Guðjóni Þorleifs-
syni og Sigurborgu Einarsdóttur.
Þóra og Kjartan stofnuðu heim-
ili sitt í Suður-Nýjabæ árið 1939,
en fluttust haustið 1945 heim til
Vestmannaeyja með Rúnu tæpra
fjögurra ára og Sigurbjart hálfs
árs gamlan. Rúna fékk nafnið
hennar ömmu sinnar og þótti mjög
lík henni. Þær nöfnur munu hafa
átt náið samband sín á milli alla
tíð meðan báðar lifðu. Hún fór
hvert sumar, fram yfir fermingu,
til sumardvalar í Þykkvabænum,
mest í Suður-Nýjabæ hjá ömmu
sinni og afa, en einnig að Kirkju-
hvoli, til Dagbjartar föðursystur
sinnar og séra Sveins Ögmunds-
sonar. Helga, elsta dóttir Dagbjart-
ar og Sveins, er jafnaldra Rúnu,
og voru þær miklar vinkonur,
frænkurnar. Bjartar minningar
Rúnu frá þessum tíma æskunnar
í Þykkvabænum voru henni jafnan
hugstæðar.
Eiginmaður Rúnu, Ársæll Ár-
sælsson, er frá Fögrubrekku í
Vestmannaeyjum, sonur Ársæls
Sveinssonar og Laufeyjar Sigurð-
ardóttur. Synirnir eru Kjartan Þór,
kennari á Hvammstanga, fæddur
1962, Ársæll, tollvörður í Reykja-
vík, fæddur 1965, og Leifur
Sveinn, nemi, í heimahúsum, fædd-
ur 1972. Þá eignuðust þau dreng,
Leif, árið 1971, en hann dó í frum-
bernsku. Kona Ársæls yngri er
Jóhanna Einarsdóttir og eiga þau
soninn Ársæl Einar. Sonur Kjart-
ans Þórs er Tómas og er hann með
föður sínum. Systkini Rúnu eru
Sigurbjartur, kvæntur Amdísi
Gísladóttur, Eygló, Laufey, _ gift
Yngva Rafni Sigurðssyni, Ásta,
gift undirrituðum, Erla, gift Ósk-
ari G. Bjömssyni, Sigurborg, gift
Pétri Birgissyni, og Guðjón, í sam-
búð með Brynhildi Jónsdóttur.
Rúna og Ársæll áttu heimili sitt
í Vestmannaeyjum til ársins 1975.
Eftir það bjuggu þau lengst af á
Selfossi, þar sem þau lögðu stund
á verslun. Eins og áður sagði flutt-
ust þau svo í Mosfellsbæ í haust
er leið og hófu rekstur Rosenthal-
verslunarinnar í Reykjavík.
Fyrir um þremur ámm gerði
alvarlegur sjúkdómur vart við sig
hjá Rúnu og átti hún í baráttu við
hann síðan. í sumar fór að halla
verulega undan fæti, og ljóst var
hvert stefndi. Aldrei tapaði Rúna
Agústa Sveins-
dóttir - Minning
Ágústa Sveinsdóttir (oftast köll-
uð Gústa) fæddist 1. mars 1920
og lést 12. september 1993. Hún
var mikil hagleikskona, starfaði á
árum áður á vefstofu Karólínu við
Ásvallagötu og síðar við af-
greiðslustörf og fluguhnýtingar í
Veiðimanninum við Lækjartorg.
En lengst starfaði hún á Málflutn-
ingsstofu, sem rekin var fyrst í
Austurstræti 7, þá Aðalstræti 6
og nú síðast á Suðurlandsbraut 4a.
Á þessari skrifstofu unnum við
saman í 15 ár og bar aldrei skugga
%á. Eftir að hún hætti störfum við
70 ára aldur sleit hún þó aldrei
tengslin, en leit inn hjá okkur af
og til. „Hér leið mér alltaf vel,“
sagði hún stundum er við rifjuðum
upp gamla daga.
Þegar ég bam að aldrei" kom
fyrst í KFUK var Gústa þar, og æ
síðan. Ung eignaðist hún lifandi
trú á Jesúm Krist. Hún fór hljótt
um dyr, þessi trúfasta sístarfandi
kona, hvort sem var í samfélagi
trúaðra eða á vinnustað. Ekki var
hún margorð um trú sína, en líf
'hennar allt var talandi vitnisburð-
ur. „Fyrir afturhvarf og rósemi
skuluð þér frelsaðir verða, í þolin-
mæði og trausti skal styrkur yðar
vera,“ stendur hjá Jesaja, 30,15.
Þessi orð eiga vel við um Gústu.
Það er mikill missir fyrir samfélag-
ið þegar slíkir eru kvaddir heim,
og við sem þekktum hana munum
sakna vinar í stað.
í áraraðir var Gústa sveitar-
stjóri í Y.D. (yngri deild) KFUK
við Amtmannsstíg. Þar var hún í
hópi vinkvenna, sem fram á þenn-
an dag helga kristilega starfinu
krafta sína. Góð forysta skiptir
sköpum í hverju félagi, en það er
hinn almenni félagsmaður sem er
burðarásinn. Þar axlaði Gústa fús-
lega ábyrgð. Að vera í KFUK og
innan um vini í kristilegu félögun-
um var hennar líf og yndi og með-
an heilsan leyfði lét hún sig ekki
vanta. Ófáar ferðir fór hún líka á
bílnum sínum til þess að vinkonur
fengju notið með henni.
Sumarstarf KFUK var henni
einkar kært, enda valdist hún í
Hlíðarstjórn þegar í upphafi starfs-
ins í Vindáshlíð. Þar lagði hún
gjörva hönd að verki. Man ég föð-
ur minn á þeim árum einlæglega
dá dugnað kvennanna, sem gáfu
körlunum í vinnuflokkum lítt eftir.
í myndaalbúmum má víða sjá
Gústu klædda sjóstakk á fullu í
vegavinnu eða sem handlangari.
Við, fyrrum samstarfskonur Gústu
í Hlíðarstjóm, eigum ótal minning-
ar um ósérhlífni hennar og dugn-
að. Hún barst lítt á, en var félags-
lynd og í vinahópi gat hún verið
hrókur alls fagnaðar. Jlenni var
lagið að sjá hið skoplega við hlut-
ina og stutt var í glaðværan hlát-
ur. Þó að mín ár yrðu ekki mörg
með henni í Hlíðarstjóm, vegna
kristniboðsstar'fa í Konsó, þá héld-
um við saman, því Gústa unni líka
kristniboðinu og lagði þar sitt af
mörkum. Man ég vel árvissar jóla-
kveðjur hennar, sem geymdu valin
orð um fyrirbæn og kærleika.
Rétt fyrir jólin 1989 kenndi
Gústa veikinda og þurfti að fara í
erfíða aðgerð. Því tók hún af sama
æðruleysi og ávallt einkenndi
hana. Styrkur hennar fólst í trausti
á Drottni hennar og frelsara. Henni
heilsaðist ótrúlega vel í fyrstu, en
síðustu mánuði stefndi í „heim-
ferð“, eins og hún sagði af mikilli
rósemi þegar ég síðast vitjaði
hennar rétt viku fyrir andlátið. Þá
sagði ég henni frá ferð okkar hjón-
anna að Kirkjubæjarklaustri ný-
verið, þar sem við meðal annars
gengum í minningarkirkju eld-
klerksins og ég dró mannakom við
altarið. Það vísaði á Jes. 54,10:
„Því þótt fjöllin færist úr stað og
hálsamir riði skal mín miskunn-
semi við þig ekki færast úr stað
og minn friðarsáttmáli ekki rask-
ast, — segir miskunnari þinn,
Drottinn." Það var stórfenglegt að
fá slík orð á stað sem þessum, þar
sem fjöll og hálsar vefjast saman
í eina heild og virðast sannarlega
ekki líkleg til hreyfíngs. Um þetta
var spjallað við sjúkrabeð Gústu.
Tár glitruðu á vöngum hennar og
hún minntist hjartfólgins söngs,
sem oft er sunginn í KFUK:
Fyrirheit Guðs eigi fymast,
fölskvast ei orð hans snjöll.
Jesús með helstríð hörðu,
hefur þau staðfest öll.
Himinn og jörð þó hrynji,
hálsar og fjöllin stynji,
trú sú gegn böli brynji:
Bregðast ei fyrirheit.
(Þýðing M.G.)
Við þökkum Guði og blessum
minningu Gústu. Fyrir hönd okkar
í gömlu Hlíðarstjórninni votta ég
eftirlifandi bróður og fjölskyldu
hans innilega samúð.
Katrín Þ. Guðlaugsdóttir.
reisn sinni þrátt fyrir hin erfíðu
veikindi. Hún var heima til síðustu
stundar og naut umhyggju fjöl-
skyldunnar og hjúkrunarfólks.
Samheldni fjölskyldu Þórs og
Kjartans er mikil og átti Rúna sinn
drjúga þátt í að rækta tengslin
milli okkar, enda elst systkinanna.
Fyrir tuttugu og tveimur árum
fórum við Ásta í kynnisferð til
Vestmannaeyja, þá nýbyijuð að
hittast. Mér eru þessi fyrstu kynni
af tengdafólki mínu minnisstæð
fyrir hversu vel og einlæglega var
tekið á móti mér, bláókunnugum
skólastráknum, ættuðum úr öðrum
landshlutum og algerlega ótengd-
um Sunnlendingunum í Eyjum. Við
gistum hjá Rúnu og Ársæli á
Hraunslóðinni í þetta sinn og urðu
kynnin við þau því nánari en ella.
Leiðir okkar lágu svo enn á ný
saman í gosinu, þegar þau voru í
Reykjavík, og svo árin 1975 og
1976, þegar við Ásta bjuggum í
Vestmannaeyjum. Samgangur var
mikill milli okkar meðan við vorum
samtíða í Eyjum, enda þær systur
einar af hópnum búandi þar heima
þegar þarna var komið.
Eg þakka mágkonu minni og
fjölskyldu hennar góð kynni og
vináttu þessi ár.
Það er með virðingu og þökk,
sem við kveðjum Ágústu Sveins-
dóttur, sem lést hinn 12. þ.m. í
Landspítalanum eftir erfíð veik-
indi.
Ágústa sat í stjórn Sumarstarfs
KFUK í Vindáshlíð frá stofnun
1949 og gegndi því starfí í um 25
ár. Hún tók þátt í uppbyggingar-
starfinu af lífí og sál og var með
í að gera draum KFUK-stúlkna
að veruleika, að þær gætu eignast
eigin sumarbúðir fyrir telpur og
stúlkur, þar sem Guðs orð væri
haft um hönd og bænir kenndar.
Alla tíð fylgdist Gústa, eins og við
kölluðum hana, vel með starfinu
og bar það fyrir, brjósti, sýndi því
kærleika og bað fyrir því.
í sumar hringdi hún frá spítalan-
um í vinkonu sína og spurði hvern-
ig gengi í Hlíðinni, hvort við hefð-
um gott starfsfólk o.fl. Henni var
umhugað um að öllum lið vel þar.
Ágústa átti sjálf góðar minning-
ar úr Hlíðinni, enda dvalið þar
lengri eða skemmri tíma við leik
og störf. Mörg ár kom hún í
kvennaflokk og fyrir tveimur eða
þremur árum sýndi hún okkur
nokkrum yngri konum myndasafn,
sem hún hafði tekið saman um
sögu Vindáshlíðar. Það var yndis-
legt að sjá og heyra þessa rólyndu
og hógværu konu segja frá því
starfi, sem hún unni svo mjög.
Einkunnarorð Sumarstarfsins í
Vindáshlíð eru úr Op. 2.10: Vertu
trú. Þau orð staðfesti Ágústa í lífi
sínu og starfí.
Við þökkum Guði fyrir Ágústu
Sveinsdóttur og biðjum hann að
blessa og styrkja ástvini hennar
alla.
Stjórn Sumarstarfs KFUK í
Vindáshlíð.
Við söknum öll Rúnu og biðjum
Ársæli, sonunum, ömmustrákun-
um og tengdadóttur allrar blessun-
ar í sorg þeirra. Þá er þungur
harmur kveðinn að Þóru og Kjart-
ani, sem sjá á bak elsta barninu,
dótturinni, sem lengst af var með
þeim og var þeim svo góð.
Minning hennar lifír með okkur.
Haukur Sigurðsson.
Það haustar enn einu sinni.
Ekkert fær stöðvað hringrás lífs-
ins. Þrátt fyrir þá vissu að öllu lífí
fylgdi dauði þá erum við sjaldnast
viðbúin endalokunum. Okkur
finnst að allir eigi að fá sinn tíma
sem að sjálfsögðu er afstæður.
Þegar ungt fólk er kallað burt
verða spumingarnar áleitnari og
efinn meiri.
Þannig var það með mig þegar
mágkona mín Guðrún Kjartans-
dóttir, oftast kölluð Rúna, var köll-
uð burt á þessum fallegu haustdög-
um. í rúm þijú ár átti hún í bar-
áttu við illkynja sjúkdóm. Þessa
baráttu háði hún af mikilli vilja-
festu og einstöku æðruleysi. Það
er fyrst núna að maður gerir sér
grein fyrir því hve mikið veik hún
var oft. Aldrei talaði hún um veik-
indi sín. Þannig var hægt að halda
að hún væri ekki veik. Hún hugs-
aði fyrst og fremst um það allan
tímann að hlífa sínum nánustu og
berjast ein. Þvílíkur styrkur.
I rúman áratug hef ég umgeng-
ist Rúnu. Kynni mín við Rúnu,
Sæla og strákana þeirra hafa allan
þennan tíma verið einstaklega
ánægjuleg. Hún kom fram við mig
sem tengdason og sem amma við
strákana mína. Því er missir Bjöms
Inga mikill og yngri strákamir
munu því miður ekki njóta gefandi
umgengni við Rúnu. Rúna var
mikil heimskona og einstakur höfð-
ingi heim að sækja. Heimili hennar
var sérlega hlýlegt og smekklegt.
Einnig var hún frábær kokkur sem
jafnan lagði sál sína í matargerð-
ina.
Ég ætla mér ekki að rekja ævi-
feril Rúnu, það munu aðrir gera.
Ég vil með þessum fátæklegu orð-
um þakka samfylgdina og bið Guð
að styrkja Þóru, Kjartan, Ársæl,
Kjartan Þór, Ársæl, Jóhönnu, Leif
og aðra ástvini í sorginni.
Minning Rúnu mun lifa.
Að kvöldi dags er kveikt á öllum stjömum
og kyrrðin er þeim mild, sem vin sinn tregar,
og stundum skýla jöklar jarðarbömum,
og jafnvel nóttin lýsir þeim til vegar.
(Davíð Stefánsson)
Óskar.
Elskleg vinkona mín hún Rúna
er látin. Hún lést á heimili sínu
8. september sl. eftir hetjulega
baráttu við illvígan sjúkdóm. Rúna
bar veikindi sín í hljóði og með
hugrekki þess sem aldrei missir
vonina. Hún kvartaði aldrei.
Guðrún, eins og hún hét fullu
nafni, var fædd og uppalin í Vest-
mannaeyjum, dóttir hjónanna
Kjartans Gíslasonar og Þóru Guð-
jónsdóttur. Hún var elst af átta
systkinum og var oft glatt á hjalla
í systkinahópnum.
Við vorum góðar vinkonur. Á
kveðjustund koma upp í hugann
mörg skemmtileg atvik frá æsku-
dögum okkar í Eyjum, við brölluð-
um ýmislegt saman. Og þá má
ekki gleyma ferðinni okkar til
Danmerkur árið 1959, þegar við
fórum í húsmæðraskóla þar. Það
var skemmtilegur tími hjá okkur.
Árin liðu og alvara lífsins tók við
hjá okkur báðum. Við eignuðumst
heimili, eiginmenn og börn. Rúna
var mikil húsmóðir og átti myndar-
legt og smekklegt heimili. Matar-
gerð hennar var rómuð. Gestrisni
var hennar aðalsmerki, stutt innlit
á heimili hennar gat allt eins end-
að með veislu.
Kæra vinkona, far þú í friði _og
hafðu þökk fyrir allt. Elsku Ár-
sæll og Kjartan, Ársæll yngri, Leif-
ur Sveinn og aðrir ástvinir, missir
ykkar er mikill og um leið margt
að þakka. Megi góður Guð gefa
ykkur styrk og stuðning í sorg
ykkar.
Steinunn Ingólfsdóttir.