Morgunblaðið - 20.10.1993, Qupperneq 30

30
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. OKTOBER 1993
Minning
Jónas Gústavsson
, Þegar Jónas Gústavsson er fall-
inn frá er stórt skarð fyrir skildi.
Ekki aðeins vegna þess að hann var
snjall og reyndur. dómari heldur
einnig af þeim sökum að persónu-
leikinn var þeirrar gerðar að nær-
vera hans lífgaði upp á hvern dag.
Maður er manns gaman stendur
einhvers staðar skrifað og kann ég
fáa að nefna til sögunnar er þetta
á betur við um en Jónas sem nú
er genginn til feðra sinna langt
fyrir aldur fram.
í mínum huga er sá skammi sam-
starfstími sem við áttum í Héraðs-
dómi Reykjavíkur tími skemmtileg-
heita, bráðfyndinna athugasemda
og skarpleika sem Jónas miðlaði
einatt af til annarra. Undarlegt er
acj örlögin skuli beita valdi sínu til
að kalla Jónas burt í blóma lífsins
og fær mann helst til að trúa því
að hann hafi verið kallaður til ann-
arra og þýðingarmeiri starfa en
unnin eru í Héraðdsómi Reykjavík-
ur. Annað sýnist misbeiting á því
valdi sem mannlegur máttur fær
aldrei ráðið yfir.
Þetta er tími sorgar og saknaðar
okkar sem í Héraðsdómi Reykjavík-
ur störfum þótt sárastur sé harmur
konu Jónasar, dætra og ættingja.
. y Ég vil senda þeim mínar ríkustu
samúðarkveðjur og megi allt verða
þeim til styrktar og blessunar.
Friðgeir Björnsson.
Það var á haustdögum 1956, sem
ég sá Jónas í fyrsta sinn. Það var
í Vonarstræti, og ef til vill var það
táknrænt, því að við, sem og aðrir
á þeim aldri, áttum þá enn allar
okkar framtíðarvonir sem og
drauma. Kynni okkar hófust þó
fyrst fýrir alvöru, þegar við sett-
umst í þriðja bekk menntaskólans
og urðum sambekkingar. Óx þar
með okkur órofa vinátta, vinátta
sem aldrei hefur brostið né borið
skugga á, enda þótt stundum liðu
ár á milli funda. Nú er vík, sem
ekki verður róin, milli vina og trega-
tár falla um kinnar, þegar sest er
niður til að festa fáein minningar-
prð á blað, en af miklu er að taka.
Í huga mér kemur upp sænskur
texti, sem sunginn er við lag eftir
Haydn. Textinn fjallar um vinátt-
una og hljóðar svo í lauslegri þýð-
ingu: Hvað er vinátta? Verður hún
skýrð? Auglit sem tjáir okkur, að
við séum vinir. Við tölum ef til vill
ekki oft um tilfinningar okkar, en
við vitum bara að við erum vinir.
Árin líða og við hittumst ekki oft,
en þegar við hittumst, þá ert þú
enn sá sami. Við vitum báðir, að
vinátta okkar er jafnsterk og hún
eitt sinn var. Mér er það mikii gleði,
að þú ert til, að við getum bæði
hist og kvaðst á einfaldan hátt, án
allra aukaorða. Minnumst þess
ætíð, að lífið getúr gefið okkur svo
dásamlega gjöf sem þessa.
Nú er Jónas allur, en ljúfar og
glaðar minningar liðinna ára
streyma fram. Síðasta samtal okkar
tengdist vonum um endurfundi. Það
var ekki hvað sízt fyrir áeggjan
Jónasar að ég lét verða úr því að
koma heim í tilefni 30 ára stúdents-
afmælis okkar í júní 1991. Við sát-
um saman í Háskólabíói þar sem
skólauppsögn menntaskólans fór
fram, og við vorum báðir djúpt
snortnir. Eftir athöfnina fórum við
saman niður í Lækjargötu, þar sem
Guðni rektor, að góðum íslenzkum
sið, hélt kaffiboð í Casa Nova. Við
hittum þar og ræddum við gamla
kennara, gengum síðan saman um
gamla skólann, rifjuðum upp gaml-
ar og notalegar minningar. Ég lof-
aði honum að ég skyldi ekki vera
fjarri góðu gamni, þegar næsta
stúdentsafmæli rynni upp. Þetta var
dagur tilfinninga, ef til vill mest
ljúfsárra slíkra, því að ég fann
hversu mikils ég hafði farið á mis
vegna sjaldgæfra heimsókna
minna. En við vorum ekki bara
tveir, við vorum fjórir óaðskiljanleg-
ir félagar. Móðir mín kallaði okkur
„quadrumviratið" en auk Jónasar
og mín voru það Sigurður Björnsson
og Þorkell Erlingsson.. Við vorum
sem bræður og áttum nánast fjórar
mæður hver, svo náin voru tengsl
okkar. Það kom líka vel í ljós, þeg-
ar ég kom heim ásamt Söru, konu
minni, og börnum tveim sumarið
1989 að tengsl þessi voru órofin,
enn tilheyrðum við allir sömu fjöl-
skyldunni. Því verður ekki með orð-
um lýst, hversu notaleg tilfinning
það var að finna þetta, og Jónas
átti sterkan þátt í að svo var sem
og Kristín, lífsförunautur hans og
félagi í einu og öllu. Enn var það
eitt, sem batt okkur böndum, og
það var að sonur minn bar nafn
hans. Ég veit að stóri Jónas eins
og við ætíð kölluðum hann í fjöl-
skyldu okkar kunni vel að meta það.
Það sýndi sig einnig þegar á
reyndi, að vinátta okkar félaga var
ekki bara innantóm orð, því að í
baráttunni við þann sjúkdóm, sem
að lokum sigraði Jónas, naut hann
allrar hugsanlegrar hjálpar Sigurð-
ar og Þorkell og Margrét veittu
honum, Kristínu og dætrunum,
Guðrúnu og Steinunni, alla þá stoð,
sem unnt var að veita.
Við Sara sendum ástvinum Jón-
asar innilegustu samúðarkveðjur
okkar og ég vil ljúka þessum orðum
með þeirri kveðju sem ég hefði fiutt,
ef ég hefði getað verið viðstaddur
útförina.
Far þú í friði, gamli góði vinur.
Þökk sé þér fyrir ævarandi vináttu.
Blessuð veri minning þín um aldir
alda.
Gunnar Benediktsson.
Stórt skarð hefur verið höggvið
í vinahópinn, nú þegar Jónas
Gústavsson héraðsdómari er fallinn
í valinn, langt um aldur fram. Eftir
að hafa fylgst með baráttu hans
fyrir lífi sínu í allt sumar og haust
tel ég víst að hvíldin hafi orðið hon-
um kærkominn, en missir ástvina,
vina og samstarfsmanna er ákaflega
sár. Jónas fæddist í Reykjavík 12.
mars 1941 og var því aðeins 52 ára
er hann lést. Hann var yngstur íjög-
urra barna þeirra Gústavs Jónasson-
ar ráðuneytisstjóra og Steinunnar
Sigurðardóttur. Jónas lauk stúd-
entsprófí frá MR 1961 og hóf þá
nám í Háskóla íslands. Hann lauk
lögfræðiprófi 1968 og vann um
skeið eftir það á lögmannsstofu í
Reykjavík, en sumarið 1970 hóf
hann störf hjá borgarfógetaembætt-
inu í Reykjavík. Hann var skipaður
borgarfógeti frá 1. desember 1979
og gegndi því embætti þar til lög
um aðskilnað dómsvalds og umboðs-
valds í héraði tóku gildi 1. júlí 1992.
Þá varð Jónas héraðsdómari í
Reykjavík og gegndi því starfi til
dauðadags.
Jónas var kvæntur Kristínu Gyðu
Jónsdóttur félagsráðgjafa og eru
dætur þeirra tvær, Guðrún 24 ára
og Steinunn 20 ára.
Jónas var skarpgreindur og mjög
vel að sér um marga hluti. Hann
var mikill unnandi klassískrar tón-
listar, mjög góður málamaður og
töluglöggur svo að af bar. Hann
hafði næmt skopskyn og átti jafnan
auðvelt með að sjá hinar léttari hlið-
ar tilverunnar. Hann var þó skap-
mikill og gat verið fastur fyrir, þar
sem það átti við. Hann var mikill
vinur vina sinna og þeir voru býsna
margir sem þess. nutu gegnum tíð-
ina.
Leiðir okkar Jónasar lágu fyrst
saman er ég réðst til starfa við borg-
arfógetaembættið í Reykjavík árið
1980. Þar unnum við svo saman
allt þar til ég lét af störfum í mars
1992. Við störfuðum hvor í sinni
deild embættisins og því var ekki
mikið um eiginlegt samstarf að
ræða hjá okkur, en ómetanlegt var
fyrir mig að eiga Jónas að til sam-
ráðs og rökræðu í vandasömum
málum. Þessi kynni leiddu svo aftur
til samgangs utan vinnustaðarins,
ferðalaga með fjölskyldum okkar
og annarra samskipta sem mér og
mínum verða ógleymanleg. Það var
sérstök upplifun að ferðast erlendis
með þeim Jónasi og Kristínu. Það
var sama hvert ferðinni var heitið,
alltaf reyndist Jónas vera búinn að
undirbúa alla hluti þannig að miklu
meira kom út úr ferðalaginu en al-
mennt var hægt að reikna með.
Jónas var afar vinnusamur maður.
Borgarfógetastarfið var mjög eril-
samt og krefjandi og útheimti
starfskrafta langt umfram dag-
vinnu. Þær voru því ófáar helgarnar
og kvöldin sem hann mátti „stauta
í athvarfmu“ eins og hann orðaði
það stundum sjálfur.
Jónas lét sér mjög annt um hagi
fjölskyldunnar. Þegar vinnudagur-
inn var hvað lengstur hjá honum
hér á árunum kvartaði hann oft
undan því að geta ekki eytt meiri
tíma með fjölskyldunni. Eg dáðist
oft að því hve ræktunarsamur hann
var við ættingja sína og kunningja,
ekki síst systkin sín og tengdafólk.
Hann hafði gert sér ákveðnar vonir
um að vinnutíminn yrði skaplegri
eftir að hann tók til starfa við hinn
nýstofnaða Héraðsdóm Reykjavíkur
á síðasta ári, þannig að hann gæti
varið meiri tíma með fjölskyldu
sinni, en því miður fékk hann ekki
að njóta þeirrar breytingar nema
stuttan tíma.
Jónas var fullfrískur maður fyrir
hálfu ári. Fráfall hans nú er ástvin-
um hans og fjölskyldum þeirra mik-
ið áfall. Við Guðríður vottum þeim
öllum okkar dýpstu samúð.
Ragnar Halldór Hall.
Erfidrykkjur
(ilaísileg kiiífi-
hlaöborö íallegir
salir og nijög
g(>ð þjónustit
llpplýsingar
ísínia22322
FLUGLEIDIR
HÉTEL LIFTLEIIIt
t
Hjartkær móðir mín, tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN ELLIÐADÓTTIR,
lést í Landspítalanum 17. október.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Birna Kjartansdóttir Fisch, Armand Fisch,
Nadia Rúna, Christine Alice
og Stefany Birna Fisch.
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
HJÖRTUR MAGNÚSSON
fyrrv. vagnstjóri hjá SVR,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Skjóli þann 19. október.
Arnbjörg Sigurðardóttir
og dætur.
t
Fósturbróðir okkar og frændi,
GUÐMUNDUR ÓLAFSSON
frá Erpsstöðum,
lést í Landspítalanum 18. október.
Fóstursystur
og systrabörn hins látna.
t
Elskulegur eiginmaður minn,
ÞORBERG PÁLL JÓNASSON,
Dalbraut 20,
lést þriðjudaginn 19. október í Borgarspítalanum.
Elísabet Karlsdóttir.
t
Elskulegur sonur okkar og bróðir,
ÞÓR SÆVARSSON
garðyrkjufræðingur,
J Heiðmörk,
Biskupstungum,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju
föstudaginn 22. október kl. 13.30.
Karitas Óskarsdóttir Sævar Magnússon,
Ómar Sævarsson, Reynir Sævarsson,
Jóna Dísa Sævarsdóttir.
t
Móðir okkar, fósturmóðir, tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRIÐUR PÁLÍNA FRIÐRIKSDÓTTIR
frá Látrum f Aðalvík,
lést mánudaginn 18. október í Sunnuhlíð, Kópavogi.
Matthildur G. Guðmundsdóttir, Jón Freyr Þórarinsson,
Erna Þ. Guðmundsdóttir, Gunnar Örn Gunnarsson,
Bjargey Guðmundsdóttir, Jakob Þór Jónsson,
Kristfn M. Guðmundsdóttir, Guðmundur Þórðarson,
Valdimar Kr. Valdimarsson, Rósa Sigurjónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
JÓN BJÖRGVIN ÓLAFSSON,
Sóleyjargötu 4,
Akranesi,
er látinn.
Útförin fer fram frá Akraneskirkju, föstudaginn 22. október,
kl. 14.00.
Arndís Þórðardóttir,
Ragnheiður Björgvinsdóttir, Manuel Villaverde,
Valdimar Björgvinsson, Jóhanna L. Jónsdóttir,
Þórður Björgvinsson, K. Sigfríð Stefánsdóttir,
Ólöf Björgvinsdóttir, Guðjón Þ. Kristjánsson
og barnabörn.
t
Útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
MAGNÚSAR JÓHANNS ÞÓRÐARSONAR
úrsmiðs
frá (safirði,
verður gerð frá Venneslakirkju, Noregi, föstudaginn 22. október
kl. 13.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á líknarstofnanir.
María Jóhannsdóttir,
Helga Magnúsdóttir Lund, Thor Helge Lund,
Kristfn Magnúsdóttir, Karl Sigurðsson,
Camilla, Róbert, Teresa,
Nordii 30, N-4700 Vennesla, Norge.
t
Innilegar þakkir færum við þeim, sem sýndu okkur samúð og vinar-
hug við andlát elskulegs sonar okkar, fóstursonar, föður, bróður
og eiginmanns,
SIGURÐAR MARKÚSAR SIGURÐSSONAR
(SONNA).
Sigrfður Hjelm, Bragi Eyjólfsson,
Sigurður Ingimarsson, Ingibjörg Árnadóttir,
Alexander Rafn Sigurðarson,
Ásdfs Halla, Aðalheiður Þóra, Sívar Sturla,
Árni Ingi, Ingimar, Sonja, Magnús,
Embla Arnarsdóttir.