Morgunblaðið - 20.10.1993, Síða 40

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. OKTÓBER 1993
40
er uppi í Breiðholti, þar sem krakkar geta
komið inn þegar þeir vilja eða þurfa.
Bl: En nú er lögreglustöð í Tryggvagötunni
Stjáni: Já, en maður fer ekki þangað til að
spjalla við lögguna eða fá ráðleggingar.
Bl: Af hveiju ekki?
Stjáni: Maður veit ekki hvernig yrði tekið á
móti manni. En það þarf að vera einhver
staður þar sem krakkar geta farið inn, án
þess að það sé hringt í mömmu og pabba.
Magga: Þar sem maður er látinn afskipta-
laus en samt borin umhyggja fyrir því hvern-
ig manni líður; hvort maður hefur verið lam-
inn eða hvort maður er að drepast eða eitt-
hvað svoleiðis.
Hvað finnst ykkur um að foreldrar komi
niður í bæ?
Magga: Mér finnst þetta fáránleg hugmynd.
Ef foreldrar ætla að fara að skipta sér eitt-
hvað af krökkum niðri í bæ verða þeir bara
teknir og lamdir. Þetta getur kannski verið
gott ef það er einhver að drepast niðri í bæ
en þetta getur líka komið krökkum í rosaleg
vandræði. *
Stjáni: Ég þekki dæmi um strák sem lenti í
því að pabbi hans kom að sækja hann niður
í bæ og hann var bara lagður í einelti það
sem eftir var.
Magga: Ég yrði bijáluð ef mamma ætlaði
af fara að sækja mig niður í bæ.
En nú eru reglurnar mjög skýrar. Þið
megið ekki vera úti eftir kl. 22.00 og þið
megið ekki drekka vín fyrr en eftir tví-
tugt. Geta foreldrar ekki hreinlega bann-
að ykkur þetta?
Stjáni: Nei, það er ekki hægt að segja bara
allt í einu nei. Og ég þekkti einn strák sem
þurfti alltaf að fara heim klukkan átta og
hann hefur alltaf verið félagslega bældur.
Magga: Maður dettur bara út úr hópnum.
Og við erum bara eins og fullorðið fólk. Við
erum í skólanum allan daginn eins og fólk
í vinnu og helgarnar eru eini tíminn sem við
getum notað til að fá útrás. Við viljum bara
fá áð skemmta okkur eins og fólk sem fer
á Amsterdam eða Berlín; þetta er alveg eins.
En nú lenda margir í vandræðum þegar
þeir eru að byrja að drekka og vita ekki
alveg hvað þeir eru að gera.
Magga: Ef foreldrar vita að maður er að
byija að drekka, þá finnst mér að þeir eigi
að kenna manni það, í stað þess að banna
manni það, því þá fer maður bara vitlaust
að og lendir í vandræðum. Og eins ef foreldr-
ar neita að kaupa fyrir krakka í ríkinu, þá
fara þau bara og kaupa sér landa einhvers
staðar og það getur verið
miklu hættulegra.
Hver væri besta lausnin á
vandræðunum með unglinga
í miðbænum.
Stjáni: Að fá skemmtistað niðri í bæ
fyrir yngri en 16 ára.
Magga: Mér fannst fáránleg hug
mynd að það myndi leysa eitt-
hvað að hafa félagsmiðstöðvar
opnar lengur. Unglingar vilja
drekka og þeir fá ekki að
gera það í félagsmið-
stöðvunum. Þeir vilja líka hitta
aðra krakka úr öðrumhverfum en fé-
lagsmiðstöðvarnar eru bundnar við ákveðin
hverfi. Skemmtistaður í miðbænum, t.d. þar
sem Tunglið er myndi leysa málið.
Leikari f rekar en
lyfjafræðingur
Eg var érfiður unglingur, frekar skap-
stór og bólugrafinn. Ég var mikið
í íþróttum. Lífið snerist að mestu
leyti um fótbolta og skíði og að fela unglinga-
bólurnar. Fermingarmyndin af mér er ein-
hver sú ljótasta sem til er. Kannski er til ein
ljótari og það er fermingarmyndin af tvíbura-
bróður mínum. Auk þess var ég frekar við-
skotaillur; það mátti lítið
segja við mig eða
skamma mig. Svo slóst
ég auðvitað við bróður
minn.
Ég kem frá svo venju-
legu heimili, maður er
nánast minnihlutahópur ef foreldrar manns
eru ennþá giftir. Ég gekk áfallalaust í gegn-
um mína æsku og unglingsár, fyrir utan
bólurnar auðvitað, þær voru stóri bömmer-
inn. Það gerist í raun voða fátt á unglingsár-
unum. Maður er í skólanum, íþróttum og
slæst við bróður sinn en ekkert meira en
það. Ég hef rekið mig á það að þeir sem
drekka of fljótt af bikarnum, þeir sem eru
aðaltöffararnir, heltast úr lestinni síðar meir
og það verður einhvemvegin ekkert úr þeim.
Þeir lenda í barneignum allt of ungir eða
eitthvað þvíumlíkt.
Óþægilegt atvik
Þegar ég var ellefu ára skipti ég um skóla,
fór úr Álftamýrarskóla yfir í Vogaskóla. Ég
og bróðir minn höfðum notað gleraugu frá
því við vorum sjö ára. Þetta vorn ógurlega
ljót gleraugu sem höfðu verið keypt þeg-
ar fjölskyldan var að spara og þegar
við byijuðum í nýja skólanum
neituð- um við að
þau. Við
bara
og
vissi kennarinn
okkar ekki að við
þyrftum gleraugu.
Þegar hún loks upp-
götvaði það tókst
henni að
sannfæra
okkur
um
að
setja þau upp. Við vorum
tregir til og marg sannfærðum
okkur um að enginn myndi
hlæja. Svo settum við upp gler-
augun... bekkurinn sprakk af
hlátri..., kennarinn líka. Þau
voru svo ljót, þetta voru ljótustu
STJÖRNUR OG
STÓRFISKAR
gleraugu í heimi. En við létum þetta ekki á
okkur fá og allt var orðið gott um hádegi.
Langaði að verða leikari
Þetta byijaði allt þegar ég var mjög ung-
ur. Frænka mín sagði við mig þegar ég var
sjö ára að ég ætti að verða leikari. Ég var
alltaf að herma eftir einhveijum og var kynn-
ir á skólaskemmtun þeg-
ar ég var sex ára. Ég fór
á öll leiklistarnámskeið
og var mikið í leiklist
þegar ég var í mennta-
skóla. Á útskriftarárinu
mínu dró ég mig út úr
íþróttunum og einbeitti mér að leiklistinni
og ákvað þá að leggja hana fyrir mig.
Um sumarið fór ég svo til New York í
sumarleiklistarskóla. Eg var þar í nokkrar
vikur en fríkaði svo út á borginni, kom aftur
heim og skráði mig í lyfjafræði. Þar var ég
í fjórar vikur og stundi af leiðindum, hætti
svo í því, lagðist undir feld, var þunglyndur
og las kvennabókmenntir. Þá ákvað ég endan-
lega að verða leikari. Ég held að þarna hafi
ég líka ákveðið að skrifa bækur. Þessar
kvennabókmenntir fóru eitthvað öfugt ofaní
mig og ég var viss um að ég gæti skrifað
betri bækur en þetta. Ég sótti um í Leiklistar-
skólann og komst inn.
Síðan ég útskrifaðist er ég bæði búinn að
vinna í leikhúsi og í sjónvarpinu, aðallega í
barnaefni, bæði að sjá um þætti og leika.
Ég byijaði að skrifa barnabókina „Goggi og
Gijóni" þegar ég var ennþá í Leiklistarskólan-
um, en kláraði hana ekki fyrr en töluvert
síðar. Ég er að skrifa aðra bók núna sem
heitir „Goggi og Grjóni 2“.
Að lokum
Ég hvet alla unglinga til að koma í Tjarnar-
bíó að sjá „Standandi pínu“ og sjá til þess
að Reykjavfk verði ekki borg eins og lýst er
í leikritinu.
SAMVISKUSPURNINGIN
Trúir þú
áæðri
máttarvöld?
ELIN HILMARSD0TTIR 0G
KRISTLAUG MARÍA SIGURDARDÓTTIR
Ástandið
í miðbænum
Hvað finnst ykkur um ástandið í miðbæn-
um?
Magga: Þetta er náttúrulega ekki gott
ástand, það er einhver barinn um hveija ein-
ustu helgi liggur við.
Eru mestu vandræðin á Torginu sjálfu?
Magga: Já, og í Hafnar-
stræti.
Stjáni: Það eru líka
oft læti uppi í Banka-
stræti, fyrir utan
Hans Pedersen.
Magga: Og þetta
versnar um allan
helming þegar full-
orðna fólkið kemur út
af pöbbunum. Þá koma
þessir fullu karlar inn í þvöguna og það kless-
ast allir saman og rekast hver á annan og
það endar bara með slagsmálum á hveiju
horni.
Stjáni: Það ætti bara að hafa fijálsan lokun-
artíma á skemmtistöðum þannig að fólk
geti gengið inn og út þegar það vill og það
séu ekki allir að þyrpast út á sama tíma.
Magga: En þetta er samt sjaldan eitthvað
alvarlegt. Oftast eru þetta bara einhveijar
vinastimpingar.
Stjáni: Umfjöllunin í íjölmiðlum er svo ofsa-
Iega neikvæð. Það er gert allt of mikið úr
þessu.
Magga: Já, mamma er farin að tala um að
það sé bara happdrætti hvort maður komi
heill heim.
Stjáni: Það eru svo geðveikislega fá prósent
sem lenda í einhveiju.
^ Magga: Maður passar bara að halda hópinn
og vera ekki að fara þar sem maður veit að
eitthvað getur komið fyrir.
Stjáni: Já, maður fer til dæmis ekki inn í
sundið bak við Fredda nema maður vilji ein-
hver vandræði.
Magga: Og mér finnst ofsalega fáránlegt
að atburðurinn með stelpuna skuli draga
alla þessa umræðu upp.
Stjáni: Núna er allt í einu komið unglinga-
vandamál í miðbænum.
Magga: Það er auðvitað rétt að þetta er
vandamál en af hveiju er ekki búið að gera
eitthvað fyrr? Af hveiju fyrst núna? Er það
ekki bara af því að þetta voru stelpur sem
gerðu þetta?
Stjáni: Ef þetta hefði verið strákur að beija
strák þá hefði þetta bara verið venjuleg frétt.
~*Magga: En af hveiju ekki stelpur að betja
stelpur eins og strákar að beija stráka? Mér
finnst það bara alveg jafn eðlilegt.
Stjáni: Eða jafn óeðlilegt.
Magga: Já, einmitt.
Vantar fleiri lögregluþjóna í bæinn?
Magga: Það þyrftu kannski ekki að vera fleiri
löggur, þær bara gera ekki neitt. Þær sitja
bara inni í einhveiju bílum uppi í Banka-
stræti og þora ekkert að labba um á torginu
þar sem allt er að gerast.
Stjáni: Flestir sem ég þekki láta sig hverfa
ef löggan kemur. Annars eru þeir bara tekn-
vdr og farið með þá í eitthvert athvarf þar sem
þeir þurfa að bíða í tvo klukkutíma eða eitt-
hvað.
Magga: Sumir krakkar hafa leyfi frá foreldr-
um sínum til að vera niðri í bæ og mér finnst
að löggan eigi ekkert að vera að skipta sér
af persónulegum málum.
Hvað á lögreglan þá að gera?
Stjáni: Hún gæti opnað svona útibú eins og