Morgunblaðið - 23.02.1994, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. FEBRÚAR 1994
STEINUNN ÓLÍNA ÞORSTEINSDÓTTIR • LEIKKONA
Kveikir í með
hugarorkunni
Fimmtán ára stelpa getur kveikt í
hlutum með því einu ad líta á þá.
ÞAÐ ER eldur í augum dularfullrar
unglingsstúlku sem er þekkt fyrir
að kveikja elda með hugarorkunni
einni saman, án fyrirhafnar. Hún
lítur bara á hlutina og það kviknar
í þeim.
Þorpsbúar flýja í burtu og for-
eldrar læsa börnin sín inni á
öruggum stað þegar eldvarp-
an Camille Rougeau verður
á vegi þeirra. Þessi fimmtán ára skóla-
stelpa hefur orðið valdur að röð elds-
voða sem hafa orðið í nágrenni við
hana, þar á meðal einn skógarbruna
sem þurfti tylft slökkvibíla og flugvél
til að slökkva.
„Camille virðist ekki hafa neina
stjórn á þessari hættulegu orku sinni,“
segir slökkviliðsstjórinn Harve Petain.
„Eidarnir virðast byija í hvert sinn sem
hún lendir í einhverri geðshræringu eða
verður æst. Ég hef viljað hafa stelpuna
á einhveijum „öruggum“ stað síðan ég upp-
götvaði að hún er persónulega ábyrg fyrir
næstum öllum eldsvoðum hérna í bænum. ’
Eina ástæðan fyrir því að hún er ekki læst
inni í eldvarnaherbergi er að fjölskyla hennar
hefur góðan lögfræðing á sínum snæi'um.
Bærinn okkar á stöðugt á hættu að brenna
til kaldra kola út af einhverri smugu í lögun-
um. Ég er búinn að taka börnin mín úr skól-
anum sem Camille sækir, foreldrar hennar
gætu sýnt okkur miskunn og haldið henni
heima.“
Foreldrar Camille reyndu að senda hana
til ömmu hennar í Suður-Frakklandi en þar
fór allt sem fyrr og nágrennið fór að brenna.
Hún var því ekki nema stutta stund hjá
ömmu sinni og var svo send aftur heim. Hún
hafði aðeins verið heima í nokkrar klukku-
stundir þegar hún „óvart“ kveikti í sturtu-
hengi og ísskáp fjölskyldunnar. En það sem
þorpsbúar í Chaumont óttast öðru fremur er
að einn daginn kveiki hún í manneskju.
< Þetta undarlega ástand Camille hefur dreg-
ið marga lækna, særingamenn og sálfræðinga
að henni, en enginn þeirra hefur getað kom-
ið með sennilega skýringu á ástandi hennar.
Einn læknir skýrði þó stoltur frá því að það
sem þjáði Camille væri „ótrúleg orka“, og
setti hann hana á nýtt fæði sem inniheldur
Camille Rougeau
aðallega ávexti og grænmeti og ósköpin öll
af vatni til að slökkva eldana. Svo virðist sem
læknirinn hafi eitthvað til síns máls því elds-
voðum hefur fækkað. „Það hefur ekki kvikn-
að í hjá okkur í heila viku,“ sagði móðir
Camille himinlifandi.
Þýtt úr The Sun.
ÁSKORUN
Við skorum á nemendafélag Breiðholtsskóla að finna nemanda innan skólans til að
skrifa bréf í dálkinn Mér finnst um efnið: Strætisvagnar Reykjavíkur. Bréfið sendið þið
Morgunblaðinu merkt Unglingar og látið fylgja áskorun á nemendafélag annars skóla.
Þið veljið skólann og efnið.
ALGJO STEYPA
Fannst allt
sem viðkom
leikhúsi
hallærislegt
Eg held ég hafi verið algjörlega óþol-
andi unglingur. Þetta voru hræði-
legustu ár sem ég hef lifað, ég
held að allt hafi skánað síðan þá.
Mér fannst allt svo leiðinlegt, leiddist í skól-
anum, leiddust foreldrar mínir og einhvern
veginn eirði ekki við neitt. Svo fannst mér
allt svo hallærislegt, ég gat ekki litið nokkra
manneskju réttu auga. Meðborgarar okkar
kunningjanna voru í okkar augum „akfeit
smáborgarasvín" eða „ótrúlega akfeit smá-
borgarasvín" og „fávitafrumur". Það var
gjörsamlega barist til fullorðinsáranna og
maður var öfsalega óráð-
þæginn, tók aldrei mark
á neinu sem var sagt við
mann. Það var í sjálfu
sér mjög erfitt. Maður
höndlaði auðvitað ekki
margs konar „sitúasjón-
ir“ af því að maður hlustaði aldrei á góð ráð
og lærði aldrei af reynslu annarra. (Eg geri
það nú reyndar ekki enn.)
Ég reyndi að vera eins lítið heima og ég
gat vegna þess að mér fannst ég ekki geta
haft neitt út úr foreldrum mínum nema pen-
inga; hafði ekkert annað þangað að sækja.
Það var ekki fyrr en töluvert seinna að ég
mat vináttu þeirra einhvers. Þegar ég var
tæplega fimmtán ára flutti ég að heiman og
bjó ég hjá systur minni í nokkra mánuði.
Það var alltaf til staðar þessi árátta að reyna
að vera eldri en ég var í raun og veru. Ég
var ekki orðin sextán þegar ég varð skotin
í strák sem var átta árum eldri en ég og ég
þorði ekki að segja honum hvað ég var göm-
ul þannig að ég laug því að ég væri átján.
Við vorum búin að vera saman í nokkra
mánuði þegar leið að afmælisdegi. Þá var
ég stödd úti á landi og komin með alveg
rosalegt samviskubit; gat varla talað við
hann í símann nema svona tvær, þijár mínút-
ur í einu. Á endanum skrifaði ég honum
bréf þar sem ég sagði honum að ég væri
að verða sextán en ekki nítján. Þetta var
auðvitað reiðarslag fyrir aumingja manninn,
það hefði verið hægt að kæra hann fyrir
barnamisferli. Þetta er held ég vandræðaleg-
asta klípa sem ég lenti í á þessum árum.
Allan gagnfræðaskólann var ég á Hress-
ingarskálanum þar sem við vinkonurnar
héngum í Pacman, drukkum allar saman
einn kaffibolla og reyktum. Við höfðum eigin-
lega engan tíma til að vera í skólanum. Á
kvöldin vorum við á tón- leikum í Fé-
STJÖRNUR CG
FSKAR
lagsstofnun stúdenta; Þeysara-, Kukl- og
Vonbrigðatónleikum. Við vorum auðvitað
allt of ungar, ég var einu
ári á undan í skóla og
var yngst og átti þess
vegna erfiðast með að
komast inn. Þær gátu
yfirleitt sett upp hárið
eða eitthvað og komist
inn, en ég þurfti yfirleitt að skríða inn um
glugga, ég var svo lítil.
Eg var alveg hryllilega spéhrædd og feim-
in. Ég hefði frekar stytt mér aldur en að
koma fram á sviði. Við vinkonurnar stofnuð-
um hljóinsveit þar sem ég var söngkona og
á tímabili vorum við að hugsa um að ég
kæmi fram í pappakassa. Hljómsveitin hét
Tveir á hveija belju og við sömdum frábært
lag sem hét Bleika pían hoppar um og hlær
og stálum öðru sem hét Gubbum yfir gam-
alt fólk. Þetta voru frábær lög og synd að
þau skyldu ekki hafa verið gefin út. En við
komum heldur aldrei fram.
Það var eiginlega tilviljun að ég fór út í
leiklist. Á aldrinum ellefu til fimmtán ára
fannst mér allt sem viðkom leikhúsi ofboðs-
lega ómerkilegt og lítilfjörlegt. Ég er náttúr-
lega alin upp af manneskju sem vinnur í
leikhúsi og mér fundust leikarar leiðinlegir
og hallærislegir og ég fór aldrei í leikhús.
En vorið eftir tíunda bekk tók ég þátt í prufu
fyrir leikritið Land míns föður og fékk hlut-
verkið. Sýningin -gekk í tvo vetur og mér
fannst alltaf meira og meira gaman í leikhús-
inu og gat auk þess notað það sem afsökun
fyrir að vera ekki í menntaskóla. Eftir það
var orðið ljóst að mig langaði bara að fara
í leiklist.
Ég var of ung til að geta tekið inntöku-
próf í leiklistarskólann hérna heima og gat
ekki beðið svo ég fór í inntökupróf í skóla
úti. Þetta var mjög strangur skóli og senni-
lega hef ég verið aðeins of ung. Ég var
næstyngst í bekknum og svo var þarna fólk
allt upp í þijátíu og tveggja ára. Þetta var
mjög mikil vinna, miklu meiri vinna en ég
hafði nokkurn tímann kynnst og kröfur sem
ég hafði aldrei þurft að standa undir áður.
Ég hafði ekki þurft að taka tillit til nokk-
urs nema sjálfrar mín mjög lengi og þá var
erfitt að vera allt í einu komin í bekk með
þijátíu og fimm manns og vera bara einhver
kjúklingur úti í horni sem öllum var raun-
verulega alveg sama um. Fyrsta árið var
erfiðast. Ég fékk stundum aíveg bijálæðis-
lega heimþrá og datt oft í hug að hætta en
ég hefði aldrei fyrirgefið mér það. Mér fannst
líka kominn tími á það að ljúka einhverju
námi fyrst ég ákvað að hætta í menntaskóla.
Ef það er eitthvað sem mér finnst ein-
kenna tímabilið þrettán til fimmtán ára þá
er það þriggja ára kvef. Ég var alltaf svo
ÆC'hryIlilega illa klædd; gekk alltaf í kínaskóm,
alveg sama hvernig viðraði, gegnblaut í fæt-
urna, í þunnum buxum og þunnum jakka.
Mér var alltaf alveg ofboðslega kalt og nán-
ast fárveik í þijú ár.