Morgunblaðið - 12.03.1994, Qupperneq 34

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. MARZ 1994
Jóhanna Einars-
dóttir — Minning
Þín sál var 511 hjá fögrum lit og línum,
og ljóðsins töfraglæsta dularheimi.
Þú leiðst í burtu frá lágum jarðarseimi,
í ljóssins dýrð, á hugar-vængjum þínum.
Ég sakna þín, ég syrgi farinn vin,
í sálu þinni fann ég dýpsta hljóminn,
er hóf sig yfir heimsins dægur-glys.
(Steinn Steinarr)
Það er svo skrýtið að hugsa um
það að jafnaldra okkar skuli vera
farin frá okkur. Dauðinn hefur
alltaf verið svo fjarlægur, eins og
eitthvað sem ekki getur gerst.
Þegar hugurinn hvarflar aftur
til framhaldsskólaára okkar fyrir
ijórum árum, þar sem við sátum
öll í „hominu okkar“ í FB létt í
lund, rifjast upp það andrúmsloft
sem ríkti þar. Lífið var eins og
að spila á spil og við ætluðum öll
að vinna. Áhyggjur voru eitthvað
sem var langt í burtu og dauðinn
eitthvað sem bjó hinum megin við
fjöllin langt frá öllum sigrum okk-
ar og markmiðum. Ef við hefðum
aðeins vitað að nokkrum árum
seinna hittumst við öll aftur á
þvílíkri sorgarstund sem nú, erum
við hrædd um að svo stutt hefði
ekki verið í hlátur okkar.
Við viljum þakka Jóhönnu fyrir
þær stundir sem við áttum saman
þótt þær hefðu mátt vera fleiri í
seinni tíð.
Elsku Leifur og fjölskylda, það
er erfitt að koma orðum að því
hvað við samhryggjumst ykkur.
Þó að Jóhanna muni alltaf lifa
í miningu okkar, er þó lítill gull-
moli sem mun ávallt varðveita
minningu hennar — litla hnátan
ykkar.
Megi æðri máttarvöld fylgja
ykkur og styrkja í sorg ykkar.
Dýrleif, Elfa og Einar.
Hví var þessi beður búinn,
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Þar er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(B. Halld.)
Síminn hringir og við stöndum
eftir í hálftómum heimi. Jóhanna
er dáin.
Veröldin, tilveran, tilgangur lífs
og dauða, allt yfir okkar skilning
hafið. í huga okkar hrannast upp
spumingar, en við þeim eru fá
svör.
Tungumál okkar hefur ekki að
geyma þau orð sem geta sefað þá
sorg, þegar ung kona er hrifin
fyrirvaralaust frá komabami sínu,
manni og fjölskyldu. En sagt er
að þeir deyi ungir sem guðimir
elska.
Okkur systumar langar að
minnast æskuvinkonu okkar með
nokkmm fátæklegum orðum.
Dagurinn byijaði snemma hjá
okkur í Kjósinni. Iðulega þegar
morgunverkin vom búin og kýrnar
komnar í haga, var bankað og
spurt: „Vilj’iði vera memm?“ Það
stóð aldrei á því. Hún Jóhanna var
góður félagi. Haldið var upp í „bú“.
En búið, sem var fullt af gömlum
eldhúsáhöldum, var okkar annað
heimili um sumartímann. Það var
staðsett hátt upp í ásnum, þar sem
útsýnið var best. Við sáum yfir
Meðalfellsvatn og við sjóndeildar-
hringinn, fyrir miðjum Eyjakrók,
skartaði Snæfellsjökull sínu feg-
ursta.
Skýr mynd birtist í huga okkar
þegar við hugsum aftur. Eram við
þá staddar í „drottningarleik“. Þar
var Jóhanna búin að flétta ýmis
blóm saman í krans, t.d. geldinga-
hnappa, fjólur og hrossapunt og
setti hún kransinn á höfuðið, sól-
eyjar á bak við eyran og þakti
peysuna sína af gleym-mér-ey. í
okkar augum var hún alvöru
drottning sem og hún var.
Aldrei munum við eftir því að
Jóhanna skipti skapi, heldur var
hún ávallt hlæjandi. Hlátur hennar
var sérstakur og smitandi og fékk
hún alltaf alla til að hlæja með sér.
Sumrin liðu hvert af öðra og
bættist einn félagi í hópinn, Gísli
Ragnar Einarsson, en hann var í
sveit á Hjalla í Kjós. Við félagam-
ir fjórir nýttum hér eftir þarfasta
þjóninn til allra okkar ferðalaga.
Þeir vora ófáir útreiðartúramir
síðla kvölds og oftast var dagurinn
of stuttur til að rýma þær sam-
verastundir sem við þurftum. Jó-
hanna bar alltaf hag hestsins fyr-
ir brjósti, t.d. vildi hún hvorki ríða
á gijóti né nota písk þar sem henni
fannst það ill meðferð á okkar
þarfasta þjóni. Við minnumst einn-
ar útreiðarferðar þegar við fóram
§ögur inn í sumarbústaðahverfi
við Möðravelli. Áð var á grösugum
bala við Svínadalsá. Lék Jóhanna
á als oddi eins og alltaf. Hlátur-
inn, gleðin, áhyggjuleysið og
æskufjörið átti þessa stund. Eftir
mikinn þankagang um hvað lífið
og líðandi stund bæra í skauti
sér, þá var litið á klukkuna og hún
var orðin alltof margt, eins og
venja var. ÞeyStust Jóa og Gísli
áfram, en Jóhanna lét ekki segjast
og fékk Lára á sitt band, hvað
varðar velferð hestanna. Þetta
sýnir okkur hversu sjálfstæð og
umhyggjusöm Jóhanna var gagn-
vart öllu og öllum sem hún átti
samskipti við.
Gísli Ragnar Einarsson lést
síðla sumars 1991 eftir harða bar-
áttu við erfiðan sjúkdóm. Blessuð
sé minning hans.
Við systumar eram þakklátar
fyrir að okkur skyldi hlotnast sá
heiður að kynnast töfrandi per-
sónu, Jóhönnu, þegar við vorum
að vaxa úr grasi.
Algóður Guð, blessaðu og
styrktu litlu Guðrúnu Ósk, Leif,
Löllu, Einar, systkini og alla aðra
vandamenn á þessum erfiðu stund-
um.
Elsku Jóhanna, blessuð sé
minning þín. Þú verður alltaf
„memm“ svo lengi sem við lifum.
Hver óttast er lífið við æskunni hlær
sem ærslast um sólríka vegi,
og kærleikur útrás í kætinni fær,
sé komið að skilnaðardegi.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsheijardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson frá Grímsstöðum)
Samúðarkveðjur.
Lára og Jórunn frá
Eyjum II, Kjós.
Ég stóð stjörf með blaðið í hönd-
unum og starði á dánartilkynning-
una og las hana margoft yfir því
ég trúði ekki mínum eigin augum.
t
Móðir okkar og amma,
JÓNA RÍKEY BÍLDDAL GUNNARSDÓTTIR,
Háagerði 23,
lést á öldrunardeild Hvítabandsins þann 11. mars.
Skarphéðinn Skarphéðinsson, Gunnar H. Bílddal
og barnabörn.
t
Ástkær eiginkona mín,
INGIBJÖRG INGADÓTTIR,
Hraunbæ 102,
lést laugardaginn 5. mars.
Minningarathöfn fer fram frá Bústaða-
kirkju mánudaginn 14. mars kl. 10.30.
Jarðsungið verður frá Gröf í Skaftár-
tungu sama dag.
Guðlaugur Þór Böðvarsson.
t
Eiginkona mín, móðir okkar og amma,
ERNA ÞORLEIFSDÓTTIR,
Öldugranda 5,
veröur jarðsungin frá Fossvogskirkju
mánudaginn 14. mars kl. 15.00.
Þeim, sem vilja minnast hinnar látnu,
er bent á líknarstofnanir, t.a.m. Krabba-
meinsfélagið.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Sigurjón Jóhannsson.
t
Útför bróður okkar,
RICHARDS PÁLSSONAR,
Gyðufelli 14,
ferframfrá Fossvogskirkju mánudaginn
14. mars kl. 13.30.
(sleifur A. Pálsson,
Oddgeir Pálsson,
Anna Regfna Pálsdóttir,
Bergljót Pálsdóttir.
Minning
Garðar Eyjólfsson
Fæddur 29. september 1930
Dáinn 6. mars 1994
Hann Gæi barðist lengi við ill-
vígan sjúkdóm. Rimmu þeirri
mætti hann af sama æðraleysi og
prýddi hann ávallt. Rétt eins og
þetta væri eðlilegur hluti af sjálfu
lífínu. Glettnin og rómuð hlýja
skinu í gegn þótt augljóst væri
að sjúkdómurinn væri í stöðugri
sókn. Og svo var hann allur. Þó
löngu væri séð hvert stefndi verð-
ur fréttin alltaf jafn snögg og
óvænt.
Erfítt er að hugsa sér Bjarma-
landið án Garðars. Myndir renna
um hugann og eftir því sem þeim
fjölgar skín ljós þessa manns
skærar. Halldór Laxness lýsir í
Brekkukotsannál á snilldarlegan
hátt því hvemig Bjöm í Brekku-
koti lifír í fullkomnum samhljóm
við náttúrana og umhverfi sitt.
Með Garðari á Bjarmalandi kynnt-
umst við sömu lífsstefnu í raun.
Og er svo sannarlega ekki leiðum
að líkjast. Þau kynni teljum við
eitt mesta lán okkar í lífinu. Fyrir
ungan bókaorm varð skúrinn hans
Gæja skemmtilegasti háskóli sem
sá fyrrnefndi hafði sótt. Þar lærð-
ist honum að meta gildi hins vand-
virka verklags og skýrrar hugsun-
ar þar sem virðingin fyrir verkinu
sjálfu sat í öndvegi. En verkið var
lítils virði ef ekki fylgdu því lif-
andi umræður um tilgang hvers
handbragðs og um samhengi hlut-
anna í tilverunni. Þama drakk
bókaormurinn í sig meiri sannindi
en hann hafði áður numið og hafa
reynst honum betra veganesti í
lífi og starfi en margt annað.
Saman eignuðust þessir félagar
bátkænu — heldur lúna. í „samein-
ingu“ tókst þeim að gera hana
sjóklára að loknum mörgum
vinnustundum í skúmum góða.
Gæi smíðaði, hinn rétti honum
verkfæri og þvældist gjama fyrir.
Gæi spurði með sínu rólega fasi
um gildi menntunar og gang þjóð-
mála. Hinn reyndi að svara en rak
oft í vörðurnar. Skólinn á oft erf-
itt með að svara látlausum athug-
unum íhugulla spekinga.
Þegar fleytan var sjósett gladd-
ist Garðar yfir unnu verki „okk-
ar“. Bókaormurinn hafði líka loks-
ins skilið samspil hugar og hand-
ar. Hann hafði loksins komist í
góðan skóla. Róðrar, sem fylgdu
í kjölfarið, reyndust næsti áfangi.
Tilgangurinn var ekki endilega sá
að veiða. Allt eins vildi Gæi njóta
kyrrðarinnar á hafi úti, fylgjast
með leik hvala, fugla og sjávar.
Þar rannu saman maður og nátt-
úra. Handverksmaðurinn birtist
bókaorminum sem glöggskyggn
náttúrufræðingur. Og enn fékk
bókaormurinn að njóta alvöra
kennara. Svo mun og gilda um
marga fleiri. Garðari var nefnilega
gefin sú hugsjón að skapa — tína
til hluti úr ýmsum áttum til þess
að galdra úr þeim nýtilega hluti
sem aðrir máttu hafa not af. Hvert
stykki handleikið af kostgæfni,
slegið á létta strengi um forsögu
þess um leið og strokið var af alúð.
Og alltaf var stutt í glettnina —
þá kímni sem gladdi af hjartans
list en aldrei á kostnað náungasn.
Þannig var andrúmsloftið í skúm-
um hans Gæja — skóla lífsgilda
og hagleiks.
Það var svo stutt síðan ég hafði
talað við Jóhönnu og rætt um að
kíkja í heimsókn til hennar, en það
varð ekkert úr því þar sem að
tíminn var of naumur.
Minningamar um hana Jóhönnu
geymi ég í huga mér og þær mun
enginn taka frá mér.
Unnusta, dóttur og fjölskyldu
hennar votta ég mína innilegustu
samúð. Guð gefi þeim styrk á þess-
um erfiðu tímum. Eins bið ég Guð
að styðja og styrkja Sveinbjörgu,
bestu vinkonu hennar, sem stödd
er erlendis.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Elsku Jóhanna, ég kveð þig með
söknuði um leið og ég þakka þér
fyrir allt.
Blessuð sé minning þín.
Þín Perla.
Elsku vinkona. Hvað er hægt
að segja á svona stundu, nú er
tími þinn liðinn hjá okkur og það
bíður þín stærra hlutverk hinum
megin, þar sem þú getur fylgst
með okkur öllum og leiðbeint eins
og þú gerðir alltaf. Þú áttir alltaf
góð ráð fyrir alla sem vildu. Þú
varst alltaf tilbúin fyrir alla og það
voru engin takmörk fyrir væntum-
þykju þinni til foreldra, systkina,
ömmu og afa, frændsystkina, vina
og seinna til unnusta þíns og dótt-
ur.
Elsku Jóhanna, það fer stór
hluti af mér með þér því stór hluti
minninga minna er frá barnæsku
og unglingsáram okkar, þegar við
vorum óaðskiljanlegar. Hátíðleg-
asta minningin er þegar við geng-
um saman til altaris við ferming-
una okkar. Erfiðasta minningin
er þegar þú fluttir til Hveragerðis
og leiðir okkar skildu.
Það er nóg af minningum eftir
en ég ætla að geyma þær þangað
til við hittumst aftur.
Þín vinkona,
Þórdís.
Lítill drengur fer í daggæslu
hjá ókunnugum að Bjarmalandi. Á
fyrsta degi markar bragur fólksins
hjarta bamsins. Ekki bara hún
Rúna heldur líka bömin og ekki
síst hann Gæi. Barnssálin skynjar
hlýju og einlægni í góðum manni.
„Áf hveiju er hann Gæi svona
góður?“ spyr bamssálin af ein-
lægni. Frekari mannlýsingar er
vart þörf. Þar vill líka barnið dvelja
— hjá honum Gæja. Og þegar
barnið verður unglingur helst
væntumþykjan fyrir góðum manni
og við bætist innileg virðing fyrir
skoðunum hans og nálægð.
Og nú er Gæi horfinn af vett-
vangi. Við sem eftir sitjum yljum
okkur við góðar minningar um
mann sem alla tíð gaf mikið og
hafði svo mikil áhrif á samferða-
fólk sitt. Þakklæti okkar til hans
verður aldrei í orð fært. Megi
blessun hvíla yfir minningunni um
Garðar Eyjólfsson.
Hjálmar, Valgerður,
Ingvar og Bryndís.