Morgunblaðið - 19.04.1994, Qupperneq 43

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. APRIL 1994
43
og voru margar snerrurnar teknar
á þeim vettvangi.
Við hjónin áttum því láni að fagna
að hefja búskap okkar í kjallaranum
hjá Kitta og Hönnu á Engjavegi 29.
Alla tíð fylgdust þau vel með því
sem við tókum okkur fyrir hendur
og leiðbeindu ef þurfa þótti og það
breyttist ekkert þótt við flyttum síð-
ar í eigið húsnæði, alltaf var vinátt-
an og tryggðin í fyrirrúmi.
Það var oft glatt á hjalla á Engja-
veginum á þessum árum og aldrei
bar skugga á „sambúð" okkar og
við ung og óreynd leituðum til þeirra
hjóna með allt mögulegt og ómögu-
legt. Alltaf áttu þau tíma og hjarta-
rúmið var stórt. Þessi ár eru í minn-
ingunni full af gleði og broslegum
uppákomum, en eftir situr vinátta
þeirra hjóna sem haldist hefur síðan.
Góð og gagnkvæm vinátta var
líka milli Kitta og eldri sonar okk-
ar, sem steig sín fyrstu spor á
Engjavegi 29. Fylgdist Kitti með
honum alla tíð og einnig áttu þeir
samstarf um tíma hjá hf. Djúpbátn-
um. Kitta fannst hann alltaf eiga
eitthvað í þessum strák, sem var
fljótur að finna hvað að honum sneri
og sótti hann mikið upp á loft til
þeirra hjóna og hafði þá gjarnan
sængina með til öryggis. Alltaf var
honum tekið með opnum örmum,
eins og þeirra var von og vísa.
Kitti var alltaf léttur og hress í
skapi og fljótur til svars og margar
óborganlegar sögur eru til af því
hversu úrræðagóður hann var.
Við sem eftir stöndum eigum erf-
itt með að hugsa okkur tilveruna
án Kitta hér á Ísafírði, hann sem
var lífíð og sálin í flestu því sem
hann tók sér fyrir hendur.
En við vitum að erfiðast verður
það fyrir fjölskylduna, Hönnu, börn-
in fimm og öll barnabörnin að sætta
sig við orðinn hlut. Enginn veit hve-
nær sorgin knýr dyra og við hjónin
sendum þeim öllum okkar dýpstu
samúðarkveðjur og biðjum góðan
guð að styrkja þau og gefa þeim
von og trú á lífið á ný.
Minningin um góðan dreng lifir
í hjörtum okkar allra og við þökkum
honum samfylgdina.
Hildigunnur Lóa
og Hans Georg.
Kveðja frá Boltafélagi
Isafjarðar
Þriðjudaginn 5. apríl sl. tnun seint
líða ísfírðingum úr minni. Ótrúlegar
náttúruhamfarir eyðilögðu að mestu
helstu útivistarsvæði bæjarbúa
ásamt mannvirkjum. Mestur skaði
er þó vegna fráfalls Kristjáns Knúts
Jónassonar sem sett hefur mikill
svip á allt mannlíf hér vestra í gegn-
um langa tíð. Kristján var um ára-
bil formaður Knattspyrnuráðs ísa-
fjarðar, forvera Boltafélagsins, og
var alla tíð einstaklega áhugasamur
og duglegur fyrir hönd ísfírskra
knattspyrnumanna, sem í raun nýtt-
ist öllu íþróttafólki hér um slóðir.
Kunn er sú atorka sem hann lagði
í tilurð okkar glæsilega íþróttahúss
og grasvallar á Torfnesi, og er á
engan hallað þó að framgöngu hans
þar sé sérstaklega haldið á lofti.
Okkur er ljúft og skylt að minn-
ast einstaks höfðingsskapar og
gestrisni sem knattspyrnumenn
okkar og annars staðar frá hafa
ávallt mætt á heimili þeirra hjóna.
Kristján sat í stjórn Knattspymu-
sambands íslands frá árinu 1980
til dauðadags. Ótalin eru ijölmörg
önnur störf hans á litríkri ævi, þeirra
munu aðrir geta.
ísfirskir knattspyrnuinenn sakna
vinar í stað við ótímabært fráfall
Kristjáns Jónassonar. Mestur er þó
söknuður hans ágætu eiginkonu,
Hansínu Einarsdóttur, barna þeirra
og fjölskyldu.
Kristjáni biðjum við blessunar
Guðs um alla eilífð. Blessuð sé minn-
ing hans.
Ég var á ísafirði um páskana og
átti flug til Reykjavíkur seinnipart.
þriðjudags og hafði hugsað mér að
fara í heimsókn til Kitta og Hönnu
áður en ég færi. En þess varð því
miður ekki auðið. Þar gripu æðri
máttarvöld í taumana. Þá um morg-
uninn féll ægilegt snjóflóð niður
yfir Seljalandsdal og áfram niður i
Tungudal og hreif með sér allt sem
fyrir varð. Frést hafði að björgunar-
mönnum hefði tekist að koma fólki
til aðstoðar, en það væri alvarlega
slasað. Á þessum tímapunkti var
mér ekki kunnugt um hvert hið slas-
aða fólk væri. Stuttu seinna var
hringt og mér var sagt að vinur
minn og velgjörðarmaður gegnum
lífið, Kristján Jónasson, væri dáinn.
Minningarnar þutu hjá, ég hafði
þekkt Kitta allt mitt líf. Lóa dóttir
þeirra hjóna hafði „verið í vist“ hjá
okkur og gætt mín, þegar ég var
lítill. Þau hjónin tóku ástfóstri við
mig og varð úr góð og traust vin-
átta, sem vaxið hefur og dafnað æ
síðan. Það skal engan undra sem
þekkir til þeirra hjóna.
Fyrstu árin bjó ég í Sætúninu,
sem að vísu er ekki svo langt frá
Engjaveginum, en það er þó mikið
ferðalag fyrir lítinn mann á tveimur
jafnfljótum. Þessi ferðalög voru
sannkallaðar ævintýraferðir sem
enduðu ævinlega með því að litli
maðurinn sofnaði í fangi þeirra
hjóna við sjónvarpið, eftir stutt
stopp við eldhúsborðið þar sem
ævinlega var boðið uppá góðgæti.
Fyrir tveim sumrum heimsótti ég
þau hjón sem oftar. Þá vantaði þau
einmitt hjálp við að reisa sumarbú-
staðinn inni í Tunguskógi. Þau
höfðu nokkru áður keypt gamlan
bústað sem þau höfðu rifíð og voru
búin að steypa nýjan grunn til að
reisa á honum veglegt bjálkahús.
Strákarnir þeirra unnu allir við
bygginguna. Þetta var góður tími
og ég naut þess að fá að taka þátt
í þessu ánægjulega starfí í glaðvær-
um hópi góðra vina. Þau hjónin
lögðu nótt við dag, til að draumur-
inn gæti ræst. Sumarbústaðurinn
yrði kjörinn vettvangur þessarar
stóru og vinmörgu fjölskyldu til að
koma saman í leik og gleði.
Hvern hefði grunað að þessi ljúfi
draumur gæti snúist á þann veg sem
hann hefur gert. Að hann Kristján,
sem hefur svo margan hildi háð til
sjós og lands og ævinlega haft bet-
ur. Drengskaparmaður, sem hafði
hafíst til vegs og virðingar fyrir eig-
in dugnað og atorku, skuli vera frá
okkur tekinn á jafn sviplegan hátt,
kannske einmitt, þegar komið var
að því að hægja á og njóta þess sem
unnið hafði verið.
Með Kristjáni er genginn mikill
maður og merkur en umfram allt
góður vinur og félagi sem alltaf stóð
sem klettur með sínu fólki.
Guð blessi minningu hans og
styrki Hansínu, börnin, tengdabörn-
in og barnabörnin í þessari miklu
sorg.
Jón Olafur.
Tíminn verður óræður þegar við
sjáum á eftir lífsferðafélaga. Ekki
leið nema rúm vika frá síðasta fundi
okkar Kristjáns í viðlagasjóðsskúr
Djúpbátsins og hins óhugnanlega
þriðjudags. Dagur sem líður aldrei
úr minni, þessi sligandi deyfð og
drungi, þessi fjarlægð og tómarúm.
Það mátti ekki minna vera en nátt-
úruhamfarir.
Kristján og skrifstofan í viðlaga-
sjóðsskúrnum - við fyrstu kynni
mettuð af þungum ilmi neftóbaks,
sem síðar tók í sig ferska angan
mentóls. Þessi stemmning er enn
greypt í hugann og verður það án
efa þangað til ég sjálfur fæ kallið.
Kynni okkar urðu ekki löng og verða
mér örugglega lærdómsríkari en ég
geri mér grein fyrir. Hann kom víða
við og hans verður minnst af sam-
ferðafólki á flestum sviðum samfé-
lagsins.
Mig langar með þessum fáu orð-
um að rifja upp kynni okkar, þakka
fyrir og kveðja. Þau urðu að mestu
í fyrrnefndum skúr, sem vitnar um
stjórnvisku og nægjusemi athafna-
mannsins. Þegar sú hugmynd kom
upp að bindast samtökum um að
gera Edinborgarhúsið á ísafirði að
menningarmiðstöð, hljómaði það
víðast eins og óraunhæft hjal skýja-
glópa. Þvílíkar hugrenningar voru
kveðnar niður í skúrnum. Það var
snemma á vordögum 1992 að við
áttum fyrst fund með Kristjáni og
viðruðum þá hugmynd að Djúpbát-
urinn (sem átti að sjálfsögðu ekki
framtíðina fyrir sér í skúrnum),
kæmi í félag með okkur um kaup
á hluta hússins. Ekki stóð á svar-
inu, þrátt fyrir annríki og vaxandi
baráttu við þverlynda samgöngu-
málamenn. í hans höndum varð at-
burðarásin hröð eftir þennan fyrsta
fund og það liðu ekki nema örfáar
vikur þar til húsið varð okkar. Það
kom í minn hlut að vinna að þessu
með Kristjáni og er sárt til þess að
vita að hann fái ekki að lifa með
okkur uppbygginguna til enda, því
án hans hefði hún tæplega hafist.
Samstarf okkar í skúrnum var oft-
ast með þeim hætti að hann stikaði
um gólf og þuldi upp texta, sem ég
reyndi að koma niður á blað. Ég
fann það stráx að það fór sigldur
maður í stjórnsýslu og ótrúlega
glöggskyggn á úrlausnir mála. Sú
óbilandi trú Kristjáns á viljann og
styrk þeirra, sem höfðu hugsjónir,
bar mann rúmlega hálfa leið og
oftast alla. Það var mér nóg, þegar
efínn heijaði, að fara á hans fund
- hlusta og draga að mér ilminn.
Það er einkennilegt á þessari
stundu, þegar maður rifjar þetta
upp, þá fyllist maður sárum sökn-
uði, en djúpt úr sálarkirnunni birtist
Kristján ljóslifandi - og maður getur
ekki annað en brosað í þessum sára
söknuði.
Minningin um Kristján og skúr-
inn, ilminn og hugsjónina, verður
mér hvatning á minni leið. Við sem
stöndum að Edinborgarhúsinu erum
honum þakklát fyrir samfylgdina
og vottum Hansínu og öðrum að-
standendum dýpstu samúð okkar.
Jón Sigurpálsson.
Á einni nóttu urðu ísfirðingar
fyrir þríþættu áfalli: Skíðasvæðið á
Seljalandsdal glataði trausti sínu og
mannvirkjum, skógrækt og sum-
arhúsabyggð í Tungudal jafnaðist
við jörðu og Kristján Jónasson hvarf
af vettvangi. Síðasttalda áfallið er
þyngst og erfiðast að sætta sig við,
hin áföllin má bæta og verða bætt.
Kristján Jónasson var sérst.æður
maður. Hann kom víða við á við-
burðaríkri ævi og má reyndar segja
að honum hafi ekkert verið óvið-
komandi. Hann var óvenju félags-
lyndur, var í íþróttum, leiklist og
pólitík, en reis þó hæst að mínu
mati í af skiptum sínum af atvinnu-
málum. Kynni okkar Kristjáns urðu
mest og best þegar hann sinnti trún-
aðarstörfum fyrir bæjarstjórn Isa-
fjarðar. Hann var forseti bæjar-
stjórnar um árabil og sýndi þar að
hann greindi kjarnann frá hisminu.
Velferð borgaranna var honum efst
í huga, hvort heldur ungra eða ald-
inna. Aðstaða ísfirskrar æsku til
íþróttaiðkana var honum mjög ofar-
lega í huga og síðasta afrek hans
á því sviði er bygging hins glæsilega
íþróttahúss á Torfnesi. Og aldrei
þótti honum nóg aðgert fyrir hina
öldnu sem þó vita varla hversu af-
gerandi þáttur hans var í þeim
málaflokki. Hann auglýsti ekki af-
rek sín, en gladdist yfír hveijum
sigri á braut okkar til framfara.
En það voru atvinnumálin sem
urðu honum tímafrekust, og þótt
hann hafi sjálfur með beinum hætti
komið ýmsu mikilvægu til leiðar á
þeim vettvangi, þá voru óbeinu af-
skiptin ekki síður mikilvæg. Hann
hvatti menn til dáða, gaf þeim góð
ráð og beitti sér fyrir aðgerðum sem
í fjölmörgum tilvikum skiptu sköp-
um um jákvæða framvindu mála.
Hann var athafnamaður fólksins.
Hann var sannur jafnaðarmaður,
drenglundaður og góður.
Það er mikil eftirsjá að Kristjáni
og skarð hans verður vandfyllt í
okkar litla samfélagi. Það væri þó
vanvirða við minningu hans að láta
sér fallast hendur þótt áföll ríði yfir.
Við skulum minnast hans með dugn-
aði, þrautseigju og fórnfýsi. Það
voru merkin hans, auk hinnar léttu
lundar og fölskvalausa húmors.
Hann var sérstæður maður og minn-
ing hans mun lifa í hugum okkar
sem þekktu hann.
Við Guðrún vottum Hansínu,
ekkju hans, og börnum þeirra og
fjölskyldum dýpstu samúð og biðjum
þeim Guðs blessunar.
Magnús Reynir Guðmundsson.
Þriðjudaguiinn 5. apríl_ 1994 er
varanlega ritaður í sögu Isafjarðar
og reyndar íslandssöguna. Náttúru-
hamfarir hafa valdið okkur íslend-
ingum ómældu eignatjóni um aldir
og hrifsað til sín mannslíf. Hið fyrra
má bæta en mannslíf verður ekki
bætt. Snjóflóðið sem féll á skíða-
svæði ísfirðinga fyrr um morguninn
svipti burt eins og hendi væri veifað
skíðasvæði bæjarins og sumarhúsa-
hverfinu í Tungudal.
Hjónin Kristján Jónasson og
Hansína Einarsdóttir höfðu nýlega
byggt glæsilegt sumarhús í Tungu-
skógi. Þau dvöldu þar um páskana
og náttúruhamfarirnar ruddu þessu
reisulega hús af grunni, Hansína
hlaut veruleg meiðsl af, en Kristján
lézt á sjúkrahúsi skömmu síðar. ís-
fírðingar, sem allir þekkja Kristján
og Hansínu, voru slegnir óhug og
harmi. Margir misstu vin og félaga
og enn fleiri kunningja, enda Krist-
ján vinsæll og vel metinn, þótt hver
hefði á honum sína skoðun. ísafjörð-
ur telst meðal fjölmennari sveitarfé-
laga á Islandi, en samfélagið er
ekki stærra en svo að „allir þekkja
alla“. Söknuður og sorg býr í mörg-
um hjörtum nú, en mestur harmur
er kveðinn að eiginkonu og börnum,
tengda- og barnabörnum.
Kristján Knútur Jónasson, fædd-
ur 19. nóvember 1934, var á sextug-
asta aldursári þegar hann svo óvænt
var kvaddur burt af þessum heimi.
Foreldrar hans voru þau Jóna Petó-
lína Sigurðardóttir og Jónas Guð-
jónsson húsasmíðameistari úr
Grunnavíkurhreppi. Kristján átti
þijú systkini, aibróðurinn Högna,
sem fórst í snjóflóðinu mikla á Nes-
kaupstað 20. desember 1974, Svan-
fríði Kristínu Benediktsdóttur í
Reýkjavík og Kristján Tryggva
Jónsson í Vestmannaeyjum. Einnig
átti hann hálfsystur að föðumum,
Önnu, Svanfríði, Ólínu, Jensínu
(dætur Alexandrínu Kristínar Bene-
diktsdóttur) og Guðnýju og Mar-
gréti (dætur Jónínu Albertsdóttur.).
Kristján kvæntist hinn 6. júní
1959 Hansínu Einarsdóttur, fæddri
13. nóvember 1940, Steindórssonar
úr Grunnavíkurhreppi fram-
kvæmdastjóra Hraðfyrstihússins í
Hnífsdal og konu hans Ólafar Magn-
úsdóttur frá Hóli í Bolungarvík. Þau
eignuðust fimm börn: Einar Val, f.
9. janúar 1957, kvæntan Guðrúnu
Aspelund, eiga þau tvö börn, en
Einar átti dóttur áður, Kristin Þóri,
f. 13. janúar 1958, kvæntan Berg-
lindi Ólafsdóttur, þau eiga þrjú börn,
Steinar Örn, f. 6. mars 1960, kvænt-
an Maríu Valsdóttur, þau eiga tvö
börn, auk þess að ala upp tvö börn
Mariu, Ólöfu Jónu, f. 6. október
1961, gifta Björgvini Hjörvarssyni,
þau eiga þijú börn og Guðmund
Annas, kvæntan Svanhildi Ósk
Garðarsdóttur, þau eiga þijú börn.
Kynni okkar Kristjáns hófust
1976 í minni fyrstu ferð með Fagra-
nesinu á Hornstrandir. Það var óhjá-
kvæmilegt að taka eftir Kriscjáni
svo kappsamur og lifandi sem hann
var. Fleiri ferðir áttum við saman
með „Djúpbátnum“ á námsáram
mínum vestra við sumar- og vetrar-
störf. Mjög minnisstætt var að koma
á Ferðamálaráðstefnu íslands á
ísafirði síðsumars 1982 er Kristján
gegndi hlutverki gestgjafans fyrir
hönd ísafjarðarkaupstaðar. Þá var
hann nýlega orðinn forseti bæjar-
stjórnar. Enda vitnaði hann oft til
ferðar sem Djúpbáturinn hf. bauð
ráðstefnugestum í til Grunnavíkur,
frá mismunandi sjónarhorni hvert
sinn. Skömmu síðar fluttum við
hjónin til ísafjarðar og endurnýjuð-
um fyrri kynni við Kristján svo að
hin síðari ár var um hreinræktaða
vináttu að ræða. Elduðum við Krist-
ján þó oft grátt silfur saman, eink-
um eftir að báðir sátu i bæjarstjórn
ísafjarðar og stjórn Orkubús Vest-
fjarða. Kristján var krati, sannur
jafnaðarmaður, eins og þeir gerast
beztir, eldhugi varðandi ýmis mál,
einkanlega íþróttamál, óþreytandi
baráttumaður á því sviði sem öðrum.
í kosningabaráttunni 1986 sauð eitt
sinn uppúr milli okkar, þrátt fyrir
samkomulag um að ólíkar stjórn-
málaskoðanir sem skildu okkur að,
það héldum við þá, mættu ekki kom-
ast á milli okkar. Málefnið var
ómerkilegt og ekki ástæða til upp-
rifjunar hér. Hafí undirritaður tekið
orsök misklíðarinnar nærri sér, þá
var um smáræði að tefla miðað við
eftirsjána síðar yfir því að láta hart
mæta hörðu. Drengskapur Kristjáns
kom þá bezt í ljós. Hann erfði atvik-
ið ekki. Löngu síðar þegar hljótt en
farsælt samstarf hafði tekizt með
okkur um flest þau mál er báðir
horfa til heilla hag ísafjarðar var-
leitað fyrirgefningar Kristjáns. „Óli
minn“, sagði hann með sinni ein-
kennandi röddu, „ég er löngu búinn
að fyrirgefa þér. Ég vissi að þú
varst reiður og skildi það.“ Aldrei
var framar á þetta minnst.
Kristján má lýsa á margan veg
en sjálfur lýsti hann sér bezt með
gerðum sínum. Kristján var gagn- '
fræðingur frá Gagnfræðaskólanum
á ísafírði og lauk prófí i húsasmíði
frá Iðnskólanum á ísafirði og varð
húsasmíðameistari. Hann stundaði
sjómennsku og ýmis störf í landi.
Hann var lengi framkvæmdastóri
hf. Djúpbátsins, sem gerir út Fagra-
nesið, og ötull baráttumaður fyrir
feiju á ísafjarðardjúpi. Kristján kom
víða að félagsmálum. Ekkert var
eðlilegra en hann, mikill knatt-
spyrnumaður á yngri áram, yrði síð-
ar stjórnarmaður KSÍ. Kristján og
Hansína áttu það sammerkt að
styðja vel við bakið á ungum knatt-
spymumönnum.
Kristján var kosinn í bæjarstjórn
á ísafirði 1978 og sat þar til 1990
er hann ákvað að hætta. Síðasta
kjörtímabilið er hann sat í stóli for-
seta kynntumst við með nýjum
hætti. Ándstæðingar í pólitík kynn-
ast með allt öðram hætti en flokks-
félagar. Hending ræður því hvort
ofan á verður gagnkvæm virðing
eða andúð sem oft tekur langan tíma
að eyða. Formlegheit vora ekki
sterkasti þátturinn í fari Kristjáns,
sennilega vegna þess að þau vora
of tímafrek, enda átti hann ávallt
gott með að tala beint við menn og
átti ríkan sannfæringarkraft. Lang-
ar fundarsetur slípa menn í sam-
starfí og heilindi skapa farsæld þótt
framsetning mála sé mismunadi eft-
ir mönnum. Velvilji Kristjáns í garð
annarra, einkum þeirra er minna
máttu sín var mikill. Margra vandi
var leystur þótt stundum þætti hon-
um betra mega gera. Eitt sinn er
okkur greindi á um deilumál meiri-
og minnihluta bæjarstjórnar lét
hann orð falla: „Ég hefði betur skil-
ið þig eftir í Grannavík um árið.“
Að fundi loknum kom hann eilítið
áhyggjufullur en þó kíminn og
sagði: „Þú veizt að ég meina þetta
vel.“ Við skelltum báðir uppúr. Oft-
ar en ekki var stuðningur við eitt
og annað málið auðsóttur. Kjörorð
Kristjáns heðfí getað verið: ísafírði
allt. Ánægjan var ósvikin við vígslu
íþróttahússins síðasta haust.
Vinsemd þeirra hjóna óx með ári
hveiju. Oft var spaugað með liðna
atburði, skoðanaágreining, rimmur
í anda goðanna þar sem hvor reis
upp að loknum degi. Sannkölluð
Valhallargleði. Á fertugsafmæli
undirritaðs létu þau hjón það ganga
fýrir öðru að gleðja okkur með
nærvera sinni. Við áttum eftirminni-
lega ánægjustund í árlegri skötu-
veizlu þeirra fyrir síðustu jól. Síð-
asta samtal okkar kvöldið fyrir skír-
dag snerist um mál er varðaði starf'
okkar beggja. Annað beið betri tíma.
Það var margt sem beið.
Hansína, börn, tengda- og barna-
böm, við Þórdís sendum ykkur og
öðrum aðstandendum innilegustu
samúðarkveðjur okkar. Þið eigið
góðar minningar um góðan dreng.
Guð blessi ykkur í sorginni.
Olafur Helgi Kjartansson.
Blömastofa
friðfinns
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavík, Sfmi 31099
Opið öll kvöld
til ki. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öil tilefni.
Gjafavörur.