Morgunblaðið - 19.04.1994, Qupperneq 44

44
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. APRIL 1994
Sigurborg Kolbeins-
dóttir - Minning
Fædd 9. nóvember 1947
Dáin 11. apríl 1994
Það er komið vor. Skarð er
höggvið í félagahópinni í „Höfðan-
um“, en svo köllum við sumarhúsa-
byggð okkar í Borgarfirði. Bogga,
en svo var hún kölluð daglega, og
Svavar nefndu sitt hús Fögru-
brekku og kynni okkar flestra í
„Höfðanum“ við þau hjón hófust
þar. Flestar helgar var farið upp
eftir. Alltaf líf og fjör, því engin
lognmolla ríkti þar sem Boggæ var.
Endalaus vinna er að eiga saumar-
hús en þeim stundum með góðum
félögum og vinum er vel varið. Síð-
asta ár var Boggu erfitt, en ósk
hennar að komast á síldarævintýrið
á Sigló gátum við félagar og vinir
þeirra hjóna uppfyllt með þeim. I
glampandi heiðríkju geislaði af
henni gleðin, þó að hún væri sár-
þjóð.
Lífsvilji, fjöiskylda og vinir þeirra
sameinuðust um að hún kæmist í
Fögrubrekku um páskahátíðina.
Það leyndi sér ekki þá hvað í vænd-
um var.
Við sumarhúseigendur í „Höfð-
anum“ vottum Svavari, bömum,
tengdabömum, barnabörnum og
aldraðri móðir dýpstu samúð okkar.
Björn Úlfar.
Mig langar að minnast tengda-
móður minnar Sigurborgar Kol-
beinsdóttur sem fædd var í Selásn-
um 9. nóvember 1947, dóttir Kol-
beins Steingrímssonar sem er látinn
og Þórhildar Ámadóttur sem búsett
er hjá dóttur sinni í Neskaupstað.
Ég kvnntist dóttur Boggu og
Svavars veturinn 1979-1980, en
samband okkar Þórhildar hafði að-
eins staðið í stuttan tíma þegar
Bogga var farin að tala um mig sem
tengdason.
A þessum 15 ámm sem við höf-
um átt samleið í lífinu hef ég kynnst
mikilli kjamakonu. Hvort sem var
við húsbyggingar í Selásnum eða
leik og störf í sumarbústað þeirra
hjóna við Hvítá í Borgarfirði var
hún alltaf á fullu við störf og ef
sest var niður yfir kaffibolla var
verið að stjóma og skipuleggja.
Það var mikið áfall fyrir fjöl-
skylduna í nóvember 1992 þegar
kom í ljós að Bogga var með
krabbamein, en hún barðist hetju-
lega við þennan skæða sjúkdóm þar
til yfir lauk. Veikindi hennar stóðu
samt ekki í vegi fyrir því að liún
færi í sumarbústaðinn um síðustu
páska, þangað skyldi farið. Þessa
ferð hafði hún undirbúið heima með
alls konar föndri, dúkum og þess
háttar sem átti að fara í bústaðinn.
Ég fylgdist svolítið með þessari
heimavinnu þegar ég kom í hádeg-
inu til tengdamömmu, en Þórhildur
kona mín annaðist móður sína
meira og minna í allan vetur.
Fyrir hönd fjölskyldunnar vil ég
koma fram sérstöku þakklæti til
Guðjóns Baldurssonar krabba-
meinslæknis og ekki síst þeirra sem
önnuðust heimahjúkrunina.
Með þessum fáu orðum kveð ég
tengdamóður mína.
Svavar og fjölskylda, megi guð
styrkja ykkur á þessari erfiðu
stundu.
Guðmann Hauksson.
Mig langar að minnast vinkonu
minnar Sigurborgar eða Boggu eins
og hún var kölluð. Við kynntumst
fyrst í skóla þegar við vorum 13
ára gamlar. Bogga bjó þá í gamla
Seláshverfinu, en í þá daga þurftu
krakkarnir þaðan að sækja skóla í
Laugames.
Mér þótti mikið sport að heim-
sækja hana upp í Selás og þá var
oft mikið fjör. Báðar stofnuðum við
ungar heimili. Bogga og eiginmaður
hennar Svavar í gamla húsinu með
foreldrum hennar í Selási, en ég í
Mosfellssveit. Síðar þegar ég flutti
í Árbæjarhverfíð fór ég fljótlega í
heimsókn til Boggu og þá endumýj-
aðist vinskapur okkar sem hélst alla
tíð síðan. Við áttum þá tvö böm
hvor, á líkum aldri, en hún eignaðist
síðan tvö önnur börn. Einnig kom í
ljós að eiginmenn okkar voru gamlir
leik- og skólafélagar.
Það var alitaf gott að koma til
Boggu og Svavars. Hún var glað-
leg, hress og skemmtileg og það
var engin lognmolla þar sem hún
var, en hann er hægur og hlýr.
Það var gestkvæmt hjá Boggu
og Svavari og heimili þeirra öllum
opið og athyglisvert hve mörg ung-
menni sóttu til þeirra. Þeir eru ófá-
ir kaffibollarnir sem við höfum
drukkið hjá þeim hjónum gegnum
árin og margt skrafað og mikið
hlegið.
Það var venja í mörg ár að ég
færi til þeirra á gámlárskvöld með
börnin mín og horfðum við þá sam-
an á sirkus „Billy Smart“ í sjónvarp-
inu. Væri ég sein fyrir var Bogga
farin að bíða okkar. Börnin mín
eiga margar góðar minningar frá
þessum árum.
Bogga bjó alla tíð í Selás- og
síðar Árbæjarhverfi og þijú elstu
börn hennar og Svavars hafa nú
stofnað heimili sín í nágrenni við
þau. Þau hjónin byggðu sér sumar-
bústað í landi Feijukots sem var
þeim unaðsreitur og eyddu þau
flestum helgum þar ásamt börnum
sínum og fjölskyldum þeirra. Bogga
þráði að fara þangað og eyddi
páskahelginni þar með fjölskyldu
sinni þó mjög væri af henni dregið.
Síðastliðna mánuði barðist
Bogga hetjulega við erfiðan sjúk-
dóm. Aldrei sá ég henni brugðið
og aldrei kvartaði hún en tók þessu
með stöku æðruleysi alla tíð og
naut þá stuðnings sinnar góðu og
samstilltu fjölskyldu, sem reyndist
henni einstaklega vel og annaðist
hana af hlýju og nærgætni og gerði
henni kleift að dvelja heima þar til
yfir lauk. Það var hennar einlæga
ósk. Sérstaklega reyndi þá á Svavar
og elstu dóttur þeirra Dúddu sem
hefur verið þeim stoð og stytta
gegnum erfíða tíma.
Eg og fjölskylda mín kveðjum
Boggu vinkonu með söknuði og
þakklæti fyrir viðkynninguna og
vottum þér, Svavar minn, börnum
ykkar og fjölskyldum þeirra okkar
dýpstu samúð.
Hulda „vinkona" og fjölskylda.
Nú hefur hún Bogga kvatt okk-
ur. í blóma lífsins greindist hún
með krabbamein og háði síðan
stranga baráttu er lauk með ósigri.
Þjáningum hennar er nú lokið. í
tóminu sitjum við eftir og hugsum
til allra þeirra hlýlegu og ánægju-
legu samverustunda er við áttum
með henni í Viðarásnum. Aldrei
kvartaði hún undan veikindum sín-
um heldur tók örlögunum á eins
skynsamlegan hátt og hægt er að
ímynda sér. Ferðalagið til nýrra
heimkynna, sem að lokum bíður
okkar allra, undirbjó hún og lagði
í það frá heimili sínu eins og hún
hafði óskað sér.
Því miður kynntist ég ekki Boggu
fyrr en fyrir tveimur árum síðan,
en hún var sú manngerð, sem allir
hefðu viljað þekkja frá fæðingu.
Alltaf var hún tilbúin að hlusta á
okkur krakkana og veita okkur ráð
við ólíklegustu vandamálum er upp
gátu komið. Á hvaða tíma sólar-
hrings sem var stóð heimili hennar
ávallt opið fyrir þeim hópi táninga
er löðuðust að heimili hennar. Hún
skildi okkur svo vel og talaði ávallt
við okkur eins og hún væri jafn-
aldra okkar. Hún var hreinskilin og
vísaði okkur um hinar vandrötuðu
leiðir táningaaldursins. Á þessari
erfiðu stundu er minningarnar
hrannasat upp verður mér hugsað
til erindis úr Lífsreglum eftir Erlu:
Þerrðu kinnar þess, er grætur.
Þvoðu kaun hins særða manns.
Sendu inn í sérhvert hjarta
sólargeisla kærleikans.
Vertu sanngjam. Vertu mildur.
Vægðu þeim, er mót þér braut.
Biddu guð um hreinna hjarta,
hjáip i lífsins vanda’ og þraut.
Elsku Svavar, Dúdda, Sigrún,
Ásgeir og Raggi, megi góður guð
veita ykkur styrk á þessum erfiðu
tímum.
Kristín Hannesdóttir.
Nú er hún Bogga okkar búin að
fá hvíldina eftir baráttuna við erfið-
an sjúkdóm. Það er margs að minn-
ast frá því leiðir fjölskyldna okkar
lágu saman í gegnum börnin, Guð-
mann son okkar og Þórhildi elsta
barn þeirra hjóna, Sigurborgar Kol-
beinsdóttur og Svavars Sigurðsson-
ar. Það myndaðist góð vinátta á
milli heimilanna og oft var komið
saman á góðri stundu. Þegar Dúdda
mín (Þórhildur) kom heim til for-
eldra sinna með drenginn af fæð-
ingardeildinni var boðið í mat, borð-
ið stækkað í stofunni og tveir
lambahryggir með öllu tilheyrandi
bornir fram. Mikið vorum við öll
hamingjusöm og nú er drengurinn
okkar, hann Jónas, orðinn 11 ára
og Ragnhildur litla orðin sex ára.
Seinna bættist við þriðja barnabarn
þeirra Boggu og Svavars, Birgitta
Svava, dóttir Sigrúnar.
Oft.var nú spjallað um börnin
og barnabörnin og nú síðast fór
Ásgeir, eldri sonur þeirra hjóna, að
búa og keypti íbúð. Hún Bogga
mín var ánægð þegar hún sagði að
börnin, sem væru farin að heiman,
væru nú öll komin í sína eigin íbúð,
en Ragnar, sem er yngstur þeirra
systkina, er ennþá í foreldrahúsum.
Oft var farið í heimsókn í sumarbú-
stað þeirra hjóna í Borgarfirði eða
komið þar við um helgi og grillað.
Þórhildur, móðir Boggu, var oftast
þar með, en hún bjó á heimili þeirra
meðan hægt var. Þær mæðgur
höfðu alltaf verið saman eða mjög
nálægt hver annarri.
Fjölskyldur okkar hafa á undan-
förnum árum komið sam.an hjá
börnum okkar, Guðmanni og
Dúddu, á aðfangadagskvöld, sungið
og gengið kringum jólatré. í vetur
komum við saman hjá Boggu og
Svavari í Viðarástnum, en Bogga
sagðist vilja hafa okkur öll hjá sér
um þessi jól. Svavar og börnin sáu
um hlutina, en fjölskyldan var sam-
hent um þetta eins og annað. í stof-
unni var stórt og fallega skreytt
jólatré, sem gengið var í kringum
um leið og jólalögin voru sungin.
Svona vildi hún Bogga hafa þetta,
alla glaða og ánægða þrátt fyrir
veikindin.
Við viljum þakka allar þær góðu
stundir sem fjölskyldur okkar áttu
saman og vináttu og hlýju þeirra
hjóna í gegnum árin. Bogga var
góð kona með sterkan og mikinn
persónuleika. Nú hefur hún yfirgef-
ið þennan heim og eftir lifir minn-
ingin í hjarta þeirra sem kynntust
henni. Nú er hún komin til Kolbeins
langafa og líður vel, sagði Jónas
minn þegar ég sagði honum hvern-
ig komið var.
Elsku Svavar og fjölskylda, Þór-
hildur amma, guð gefi ykkur og
ástvinum ykkar öllum huggun og
styrk.
Blessuð sé minning Sigurborgar
Kolbeinsdóttur.
Ragna, Haukur og fjölskylda.
Rútur Þorsteins-
son — Minning
Fæddur 2. nóvember 1905
Dáinn 8. apríl 1994
í dag verður til moldar borinn
að Bakka í Öxnadal Rútur Þor-
steinsson, jarðsunginn í gömlu
kirkjunni sem hann ólst upp við
hliðina á og þeir sem tök hafa á
munu koma saman að Engimýri og
votta honum virðingu sína í hinsta
sinn þar sem hann hafði ræktað og
hlúð að fjölskyldu sinni.
ErfidryWíjur
Glæsílejí kaífi-
hlaöborð fíúlegir
salir og mjög
góð þjónusta
llpplýsiugíir
f sínia 2 23 22
&
FLUGLEIDIR
HÉTEL L0FTLEIIIR
Mig langar hér með nokkrum
orðum að minnast elskulegs föður-
bróður míns. Við fráfall hans fínnst
mér eins og lokað hafí verið dyrum
á stóran hluta fortíðar minnar, eins
og það séu orðin kaflaskil, kyn-
slóðaskipti.
Rútur var í hópi fímm bræðra,
sona hjónanna Ólafar Guðmunds-
dóttur, sem alin var upp að Helga-
vatni í Vatnsdal í Húnavatnssýslu
en ættuð frá Syðri-Völlum í sömu
sýslu, og Þorsteins Jónssonar frá
Fomastöðum í Ljósavatnsskarði í
Suður-Þingeyjarsýslu. Þetta unga
fólk, sem þá var, kynntist þegar
Þorsteinn kom sem kaupamaður að
Möðruvöllum í Hörgárdal og felldi
hug til Ólafar sem var þar á héim-
ili fósturforeldra sinna. Þetta mun
hafa verið skömmu fyrir aldamótin
síðustu. Þau bjuggu á Möðruvöllum
í nokkur ár og eignuðust þar fjóra
syni, þann fímmta, föður minn, eign-
uðust þau í Amarnesi við Eyjafjörð,
en eftir skamma búsetu þar fluttu
þau að Bakka í Öxnadal. Þar ólust
upp þessir fimm gáskafullu skap-
miklu en vel greindu bræður. Mér
er sagt að þar hafi oft verið glatt á
hjalla og líka hraustlega tekist á.
En þeir vora samrýndir bræðumir
og það sá maður á þeim alla þeirra
ævi. Svo kom að því að þeir fóra
að heiman hver á fætur öðram nema
sá elsti sem tók við búi foreldra
sinna. Rútur fór snemma í vinnu-
mennsku þar sem þess var þörf.
Hann kynntist vélamenningunni til
túnræktunar og eins stórhuga og
hann var þá keypti hann sér vinnu-
vél sem hann notaði til hjálpar við
túnræktun á jörðum norðan lands
og austan. Konunni sinni, Margréti
Lúthersdóttur frá Fnjóskadal í Þin-
geyjarsýslu, kynntist Rútur á Bakka
þar sem hún hafði ráðið sig til vinnu.
Rútur byrjaði búskap á Bakkaseli,
fremsta bænum í Öxnadal. Fljótlega
réð hann Margréti til sín sem ráðs-
konu og þau giftu sig árið 1940. í
nokkur ár ráku þau saman greiða-
sölu í Bakkaseli en keyptu síðan
LEGSTEINAR
FQíDöÖ s/C?
H€LLUHflflUNI 14. HflFNflflflRÐI. SÍMI 91-652707.
jörðina Engimýri sem þá var í eyði.
Saman byggðu þau sér þar heimili
og ólu upp bömin sín tvö, Gunnþór-
unni sem lést 49 ára gömul og Þor-
stein sem nú er bóndi á Þverá í
Öxnadal. Fyrir hjónaband eignaðist
Rútur dótturina Hallfríði sem nú býr
á Sauðárkróki.
Ég á yndislegar minningar frá
Engimýri. Ég dvaldi þar tíma og
tíma sem krakki og það var gott
að vera á heimili þeirra hjónanna.
Rútur var kraftmikill og sterkur
maður sem gustaði af. Hann var
kannski fámáll, sérstaklega við litla
stelpu, en hann sendi frá sér hlýþug
og ekki var hún síðri hún Margrét,
þessi yndislega glaða og hlýja kona.
Hjónaband þeirra einkenndist alla
tíð af sérstakri samheldni og ástúð.
Þau bjuggu í Engimýri í nítján ár
og fluttu þá til Akureyrar þar sem
þau störfuðu bæði í Sambandsverk-
smiðjunum.
' Rútur var í nokkur ár sá síðasti
sem eftir lifði af bræðrunum fimm.
Mér þótti alltaf vænna og vænna
um að eiga hann að. Mér fannst
að ég sæi í honum samnefnara fyr-
ir þessa bræður og kannski alla
ættina. Mér fannst einkennandi
með þeim bræðrunum hve þeir
glöddust innilega þegar þeir hittust
og hvað þeir gátu haft dillandi hlát-
ur og leiftrandi gleði í augunum
þó þeir væru þessir stóru og svip-
hörðu menn. Það sem einkenndi þá
líka ar höfðingleikinn, þeir voru,
hver og einn, höfðinglegir, jafnt í
framkoma sem á að líta. Þetta ein-
kenndi Rút alla ævi, þótt hann
væri kominn fast að níræðu þá
gekk hann um teinréttur og glæsi-
legur. Svarta hárinu sínu hélt hann
nánast alla ævi og í andlitinu var
hann dökkur á húð og svo sléttur
að það hefði ekki verið hægt að
dæma aldurinn eftir því. Hugrekkið
og kraftinn brast hann seint, hann
gekkst undir mjaðmaskurðaðgerð
tveimur árum fyrir andlátið þrátt
fyrir fortölur læknanna og það var
ekki hægt að sjá á göngulaginu að
svo hafi verið og bílinn sinn gat
hann keyrt alla tíð og mætti í rétt-
irnar síðastliðið haust í dalnum sem
var honum svo hugleikinn. Ég er
þakklát fyrir kynni mín af Rúti sem
hafa gefið mér mikið. Guð blessi
minningu hans. Ég votta elskulegri
Margréti og fjölskyldu hennar sam-
úð mína.
Inga Ólöf Ingimundardóttir.