Morgunblaðið - 01.07.1994, Blaðsíða 30

30 FÖSTUDAGUR 1. JÚLÍ 1994
MORGUNBLAÐIÐ
MINIMIINIGAR
+ Ólafur Eyjólfs-
son var fæddur
í Reykjavík 8. febr-
úar 1924. Hann lést
á hjartadeild Land-
spítalans 25. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Eyjólfur
Olafsson stýrimað-
ur og skipstjóri,
sem er látinn, og
Guðrún Ólafsdótt-
ir, sem lifir son sinn
og býr í Seljahlíð í
* it Reykjavík. Systur
Ólafs eru Unnur
Eyjólfsdóttir Melsted, gift
Gunnari Melsted, og Ástríður
Lóa Eyjólfsdóttir. Hinn 8. júlí
1944 kvæntist Ólafur eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Guðrúnu
Gyðu Hansdóttur, f. 16. ágúst
1925, dóttir hjónanna Hans
Wium Bjarnasonar og Magda-
lenu Margrétar Eiríksdóttur.
Ólafur og Guðrún Gyða eign-
uðust fimm börn og eru fjögur
þeirra á lífi: 1) Hans Wium, f.
12. september 1945, lögfræð-
ingur. 2) Eyjólfur, f. 29. desem-
ber 1950, læknir á Mon í Dan-
mörku, kvæntur Kirstine
Ólafsson lækni og eiga þau tvo
syni. 3) Magdalena Margrét, f.
20. október 1956, stud. mag. í
dönsku, gift Krisljáni Ásgeirs-
syni arkitekt og eiga þau þijú
börn. 4) Guðrún Gyða, f. 11.
október 1968, hárgreiðslu-
nemi, gift Kjartani Sigurðssyni
hárgreiðslumeistara og eiga
þau eina dóttur. Ólafur hóf
ungur störf hjá Pósti og síma,
en hann var forstöðumaður hjá
þeirri stofnun, og hafði starfað
þar í rúm _ fimmtíu ár þegar
hann lést. Útför hans fer fram
frá Bústaðakirkju í dag.
LÁTINN er tengdafaðir minn Ólaf-
ur Eyjólfsson og langar mig til að
minnast hans í fáeinum orðum.
Eg kynntist Gyðu dóttur hans
fyrir um sex árum. Skömmu síðar
kynnti Gyða mig fyrir foreldrum
sínum. Ólafur gaf sambandi okkar
Gyðu lítinn gaum í fyrstu en fjótt
tókust með okkur góð kynni og
vinátta. Vinátta okkar var óslitin
til síðasta dags.
Ólafur var nýorðinn sjötugur og
hafði hugsað sér að láta af störfum
og helga sig fjölskyldunni og
áhugamálum. Það var alltaf til-
hlökkunarefni hjá Sögu dóttur okk-
ar þegar Óli afí kom og sótti hana
á barnaheimilið en þau hjónin
gættu hennar alltaf síðari hluta
dags. Fjölskylduboðin voru ófá og
var Óli ævinlega hrókur alls fagn-
aðar enda gladdi það hann mjög
að sjá fjölskylduna samankomna.
Óli var stakur reglumaður og eru
mér gamlárskvöldin sérstaklega
minnisstæð en Óli
skenkti þá mönnum í
glas af mikilli rausn.
Ánægjustundirnar
með Óla voru fjöl-
margar en þær verða
ekki raktar hér heldur
geymdar í minning-
unni.
Óli var einn af þess-
um körlum sem stund-
aði sund og heitu pott-
ana nánast daglega. í
seinni tíð fékk hann
mikinn áhuga á golfí
og var farinn að
stunda það af miklum
krafti. En hann var einmitt staddur
á golfvellinum er hann kenndi sér
þess meins er dró hann til dauða.
Óli var greiðvikinn maður og var
alltaf gott að leita til hans ef eitt-
hvað vantaði.
Með þessum fáu orðum vil ég
minnast Óla tengdapabba míns en
kynni okkar urðu alltof stutt.
Kjartan Sigurðsson.
Pallinn er frá ástkær tengdafað-
ir minn og vinur, Ólafur Eyjólfs-
son, forstöðumaður hjá Pósti og
síma. Fráfall Óla kom eins og
þruma úr heiðskíru lofti, án nokk-
urs fyrirvara, án nokkurrar sann-
girni. Eftir sitjum við og skiljum
ekkert í tilgangi alls þessa. Við
áttum eftir svo margt ógert saman,
svo margt ósagt. Sorgin sem íþyng-
ir hjörtum okkar við þetta óskiljan-
lega brottfall þessa ljúfa manns er
óbærileg, en þá er gott að leita í
minningabankann. Þar er af nógu
að taka. Innstæðan mun duga okk-
ur öllum um aldur og ævi.
Mannkosti hafði Óli mikla. Barn-
góður var hann mjög og fóru barna-
börnin hans sex ekki varhluta af
því. Sár er missir þeirra allra. Hann
var hlýr og tryggur, hjálpsamur,
atorkusamur, snyrtimenni enda
einkar glæsilegur á velli, glettinn
og stríðinn auk þess að vera góður
fjölskvldufaðir og vinur.
Kynni mín _af Óla hófust fyrir
21 ári síðan. Ég var þá vart full-
vaxta, en Óli tók mér strax sem
jafningja. Virðing mín og væntum-
þykja á þessum einstaka manni
jókst jafnt og þétt með hveiju ári
sem leið. Fyrir hugskotssjónir ber
trúlofunardag okkar Möllu. Við
táningarnir hreyknir, hinir full-
orðnu hugsi. Þeim fannst við vera
of ung og óþroskuð, en Óli var
samt fyrstur til þess að kramma
okkur og kyssa sínum einstöku
hlýju kossum og óska okkur ham-
ingju og blessunar.
Ljúfar minningar tengdar Óla
frá námsárum okkar Möllu í Dan-
mörku eru ófáar. Heimsóknir þeirra
Óla og Gyðu, ásamt Gyðu litlu og
Hansa til okkar á sumrin voru
ávallt tilhlökkunarefni. Var þá öll
fjölskyldan saman komin í Dana-
veldi, því Eyjólfur var einnig og
er enn búsettur í Danmörku. Þar
fæddisþ líka fyrsta barnabarn
þeirra Óla og Gyðu. Þarna var því
oft glatt á hjalla. Minningarnar
hrannast upp. Ferðalög og útilegur
í Danmörku og Svíþjóð, gönguferð-
ir, skógarferðir, sundferðir, enda
Óli mikill sundgarpur, strandferðir,
verslunarferðir, sþilamennska,
samtöl. Kasion var gjarnan spiluð
langt fram eftir kvöldum _og yfir-
leitt ekki hætt fyrr en Óli hafði
betur. Var þá gjarnan öllum brögð-
um beitt, með bros á vör.
Glettni og stríðni Óla sem fyrr
er nefnd var mikil. Oftast var hægt
að sjá það á efri vör hans hvort
hann var að tala í alvöru eða gríni.
„Kiddi, Valur tapaði fyrir KR í
gær, 3-0!“ Ef efri vörin vípraði
vissi ég að hann var að gantast.
Óli var dyggur stuðningsmaður KR
og leit alltaf á sig sem Vesturbæing
þótt hann hafí ekki búið þar nema
fyrstu 10-12 ár ævi sinnar og ber
þetta vott um ótrúlegt trygglyndi
Óla.
Þegar maður nefnir nafn Óla
fylgir ávallt nafn Gyðu í kjölfarið
og öfugt, enda voru þau einkar sam-
rýnd hjón. Samleið áttu þau í rúm
fímmtíu ár og var gúllbrúðkaup
þeirra innan seilingar. Elsku Gyða
mín, þinn missir er sárastur, en inn-
stæða þín i minningabankanum er
langmest og þangað getur þú leitað
hvenær sem er og hvar sem er,
tekið út, skoðað og lagt síðan aftur
inn og orðið ríkari af. Við hin mynd-
um ekki slá hendinni á móti láni
úr þessum góða banka þínum.
Hafðu og í huga orð skáldsins:
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg,
en anda, sem unnast,
fær aldregi
eilífð að skilið.
(J. Hallgrímsson.)
Elsku Gyða, ég votta þér, Hansa,
Eyjó, Möllu og Gyðu, sem og öllum
aðstandendum dýpstu samúð mína
og þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast og eiga samleið með þess-
um mæta manni.
Kristján Ásgeirsson.
Starfsfólk Ritsímans í Reykjavík
kveður félaga sinn og forstöðu-
mann hinstu kveðju í dag. Ólafur
Eyjólfsson lést mjög skyndilega
laugardaginn 25. júní síðastliðinn
af völdum hjartasjúkdóms. Ólafur
varð sjötugur 8. febrúar og áttu
starfslok hans að verða um næstu
áramót.
Það má með sanni segja að sím-
inn og þá sérstaklega ritsíminn
hafí verið starfsvettvangur Ólafs.
Á þessu ári hafði Ólafur starfað
hjá Pósti og síma (áður Landssíma
íslands) í samfleytt 52 ár. Allra
fyrstu sporin átti Ólafur reyndar
sem sendimaður á skeytaútsend-
ingu ritsímans strax í kringum
1939. Á þessum árum var morsið
allsráðandi og ekki leið á löngu þar
til sendimaðurinn eða sendillinn,
eins og oft er nú sagt, var farinn
að æfa sig á morslyklinum. Ten-
ingunum var kastað - ungi maður-
inn fann að þetta var hans svið.
Árið 1943 liggur leið Ólafs norð-
ur á Borðeyri við Hrútafjörð til að
vinna á símstöðinni. Það er stríð
og herinn er með mikinn viðbúnað
og íjölda hermanna. Borðeyrar-
stöðin var mjög mikilvægur hlekk-
ur í fjarskiptakerfi landsins á þess-
um tíma og þar voru margir starfs-
menn. Þannig að það var vel
skiljanlegt að 19 ára gömlum
manninum þætti þetta mikið ævin-
týri að_ vera þarna mitt í hringið-
unni. Ólafur minntist líka þessara
ára (1943-1945) með gleði og sagði
okkur frá ýmsu sem þarna gerðist,
meira og minna tengt hildarleikn-
um mikla.
Ólafur lauk loftskeytaprófi 1946
og starfaði samfleytt allt til dauða-
dags á ritsímanum_ í Reykjavík.
Símritaraprófi lauk Ólafur 1946 og
yfirsímritaraprófi 1966.
Þegar fjallað er um mann sem
svo lengi starfaði á fjarskiptasviði,
sem Ólafur gerði, dugir ekki að
tala um að hann hafí mátt muna
tímana tvenna, þeir eru miklu fleiri.
Hérna er verið að tala um tímabil
í ijarskiptum sem spannar allt frá
morsi til tölvutækni með öllum
þeim fjölbreytileika sem þarna er
á milli. Ólafur setti sig vel inn í
tækninýjungar sem voru á döfinni
hvetju sinni og eftir að hann varð
yfirmaður gerði hann sitt ýtrasta
til að tryggja sínum vinnustöðum
sem best tæki og aðstöðu.
Ólafur varð yfirdeildarstjóri við
ritsímann í Reykjavík 1983 en í
þessu starfí er fólgið að vera yfir-
maður yfir ritsímanum, langlínu-
miðstöð, upplýsingum og talsam-
bandi við útlönd. Starfsheiti Ólafs
breyttist 1989 í forstöðumaður.
Ólafur starfaði nokkuð að fé-
lagsstörfum hjá stéttarfélaginu
okkar, Félagi ísl. símamanna, sér-
staklega á sjötta og sjöunda ára-
tugnum. Hann var formaður 4.
deildar FÍS um skeið og sat einnig
í framkvæmdastjórn sama félags í
nokkur ár. Ólafur sat í stjórn menn-
ingar- og kynningarsjóðs FÍS til
margra ára. Jafnframt er vert að
minnast á að Ólafur var stunda-
kennari í sínu fagi við Póst- og
símaskólann um árabil.
Ólafur gerði sér far um að starfs-
fólkinu liði sem best á vinnustað.
Mjög glöggt dæmi um þetta get
ég nefnt, því þegar ritsíminn í
Reykjavík flutti úr Landssímahús-
inu að Ármúla 27 lagði Ólafur sig
allan fram um að tækjabúnaður og
aðbúnaður væri eins og best væri
á kosið. Það sama veit ég að gildir
um fyrirhugaðan flutning á lang-
línumiðstöð og upplýsingum úr
ÓLAFUR EYJÓLFSSON
Háskóli fslands og íslenska lýðveldið
Dagskná haldin í Perlunni í tilefni 50 ána afmælis lýðveldisins
Sunnudagur, 3.júlí
14:00 Sigurður Líndal, prófessor:
Fullveldi íslands.
N ú til dags er stundum talað um að fullveldishugtakið
sé orðið úrelt hugtak. Fjallað verður um hvers vegna
þetta hugtak er þvert á móti í fullu gildi í dag.
14:15 Pétur Jónasson flytur verk fyrir gítar.
14:25 Hjalti Hugason, dósent:
Kristnitakan og íslenskt þjóðarþel.
í erindinu er fjallað um hlut Kristnitökunnar í mótun
íslensks samfélags og hvernig áhrifa hennar gætir enn á
hugsunarhátt Islendinga.
14:40 Pétur Jónasson flytur verk fyrir gítar.
14:50 Eggert Þór Bernharðsson, sagnfræðingur:
Háskólaborgin Reykjavík.
Rætt er um hvað einkenni háskólaborg og hvert gildi
slíkrar borgar sé fyrir þjóðfélagið. Er Reykjavík
háskólaborg eða borg með háskóla?
Háskólinn býður
alla velkomna.
sama Landssímahúsi í nýbyggingu
við Ármúla 27.
Ólafur var félagslyndur maður í
bestu merkingu þess orðs og þá á
ég við að hann gerði sér far um
kynnast starfsmönnum sínum og
lét hagi þeirra skipta sig máli. Það
var gott að leita til hans ef eitt-
hvað bar út af og hann greiddi
götu fólks eftir föngum.
Óli Ey. eins og við kölluðum
hann hér heimafólk á ritsímanum
var vörpulegur maður, en jafnframt
bar hann með sér einhvern sér-
stakan virðuleik. Hann var mikið
snyrtimenni, það bar skrifstofan
hans vitni um. í þessu sambandi
dettur mér oft í hug það sem önn-
ur dóttir mín sagði einu sinni við
mig, þá barn að aldri: „Pabbi, ég
hitti mann úr vinnunni þinni“. Nú,
hvaða maður var það, segi ég. Sú
stutta svarar: „Það var fíni maður-
inn“. Ég þurfti ekki að vita meira,
þetta var auðvitað Ólafur Eyjólfs-
son. Börnin komast nefnilega svo
oft óafvitandi að kjarna málsins í
einlægni sinni.
Ólafur var glaðlyndur maður að
eðlisfari, stundum smá stríðinn, en
gat líka verið fastur fyrir og staðið
á sannfæringu sinni.
Ólafur var gæfumaður í einkalífi
sínu. Hann kvæntist Guðrúnu Gyðu
Hansdóttur hinn 8. júlí 1944 og
það vantaði því einungis nokkra
daga upp á 50 ára sambúð þeirra
hjóna er Ólafur lést. Guðrún Gyða
og Ólafur eignuðust fjögur mann-
vænleg börn. Ólafur bar hag fjöl-
skyldu sinnar mjög fyrir brjósti og
maður skynjaði vel hversu sterkum
tilfinningaböndum hann bast sínu
fólki.
Við fótboltafíklarnir hérna á rit-
símanum söknum eins úr okkar
hópi. Mikið var nú deilt og diskúter-
að um fótboltann, þay sem hver
hélt fram sínu félagi. Óli Ey. var
KR-ingur í húð og hár og hélt alla
tíð góðu sambandi við vini sína í
Frostaskjólinu.
Hér er komið að leiðarlokum.
Ég persónulega hef mikið að
þakka. Við Ólafur vorum vinnufé-
lagar og samstarfsmenn um 27 ára
skeið.
Ólafur kvaddi allt of fljótt, hann
naut ekki ævikvöldsins, hann var
enn mitt í erlinum þegar kallið
kom, en eigi má sköpum renna.
Fyrir hönd samstarfsfólks votta
ég þér, Gyða mín, börnum, tengda-
börnum, barnabörnum, aldraðri
móður og öðrum aðstandendum
innilega samúð.
Óli Gunnarsson.
Kveðja frá starfsstúlkura í 06.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Skilafrest-
ur vegna
minning-
argreina
EIGI minningargrein að birtast
á útfarardegi (eða í sunnudags-
blaði ef útför er á mánudegfy
er skilafrestur sem hér segir: I
sunnudags- og þriðjudagsblað
þarf grein að berast fyrir há-
degi á föstudag. í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags-
og laugardagsblað þarf greinin
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrir birtingar-
dag. Berist grein eftir að skila-
frestur er útrunninn eða eftir
að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum
birtingardegi.