Morgunblaðið - 29.07.1994, Side 28

28 FÖSTUDAGUR 29. JÚLÍ 1994
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
HULDA MARGRÉT KRISTJÁNSDÓTTIR,
iést í Borgarspítalanum 27. júlí.
Fyrir hönd aðstandenda,
Björn Björnsson.
t
Sonur okkar, faðir, bróðir og mágur,
LEIFUR GUNNAR JÓNSSON
pípulagningamaður,
Hringbraut 75,
Reykjavík,
lést á heimilinu sínu 23. júlí. Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jón Óskar Karlsson, Hulda Friðriksdóttir.
t
Ástkær fósturmóðir mín,
ANNA HALLDÓRA KARLSDÓTTIR,
Kumbaravogsheimilinu,
Stokkseyri,
áður til heimilis á
Álfhólsvegi 141,
Kópavogi,
lést á Sjúkrahúsi Suðurlands 26. þessa mánaðar.
Otförin mun fara fram frá Aðventkirkjunni í Reykjavík 2. ágúst
kl. 15.00.
Helga Halldórsdóttir.
+
STEINUNN (Gógó) HERMANNSDÓTTIR,
Hrafnistu,
Reykjavík,
lést 27. júlí.
Útförin fer fram frá Fossvogskapellu í dag, föstudaginn 29. júlí,
kl. 15.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Sturla Pétursson,
Haukur Dór,
Dóróthea,
Pétur Rúnar,
Hraf nhildur Oddný.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
ÁSKELL GUNNARSSON
vélstjóri,
Ægisgötu 5,
Stykkishólmi,
lést í Borgarspítalanum þann 18. júlí.
Útförin fer fram frá Stykkishólmskirkju
laugardaginn 30. júlí kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakk-
aðir, en þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Hjartavernd.
Guðrún Ákadóttir,
Viktgría Áskelsdóttir,
Áki Áskelsson, Herdís Þorgrímsdóttir,
Björgvin Áskelsson, Kristín Guðný Friðriksdóttir,
Guðmundur Áskelsson, Jóninna Gunnlaug Karlsdóttir,
Áskell Áskelsson
og barnabörn.
Eiginmaður minn, +
ÁGÚST BJARNASON tyrrv. skrifstofustjóri, Jökulgrunni 29, verður jarðsettur frá Dómkirkjunni í Reykjavík í dag, föstudaginn
29. júlí, kl. 13.30. Ragnheiður Eide Bjarnason.
Lokað
Skrifstofur vorar eru lokaðar eftir hádegi í dag
vegna útfarar ÁGÚSTS BJARNASONAR,
fyrrv. skrifstofustjóra félagsins.
íslensk endurtrygging hf.
SIGRIÐUR ASLAUG
JÓNSDÓTTIR
+ Sigríður Áslaug
Jónsdóttir (Bíbí)
fæddist 5. janúar
1922 í Hafnarfirði.
Hún andaðist á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Isafirði
laugardaginn 23.
júlí síðastliðinn.
Hún var fjórða barn
af þrettán hjónanna
Sesselju Magnús-
dóttur frá Skuld og
Jóns Gests Vigfús-
sonar, sem var
sparisjóðsgjaldkeri
hjá Sparisjóði Hafn-
arfjarðar. Haustið 1939 fór Sig-
ríður Áslaug til Isafjarðar þar
sem hún kynntist mannsefni
sínu, Hermanni S. Björnssyni,
f. 4.12. 1917, d. 14.5. 1994, og
áttu þau sitt heimili á Isafirði
alla tíð. Þau eignuðust sex börn
og eru þau Erling Þór, f. 12.3.
1941, Sesselja Áslaug, f. 6.8.
1943, Ásthildur Inga, f. 16.7.
1945, Björn Hermann, f. 21.4.
1947, Jón Gestur, f. 11.10. 1948,
og Ásdís Sigríður, f. 10.11.
1949. Barnabörnin eru átján,
þar af er eitt látið og barna-
bamabörnin em sex. Utför Sig-
ríðar Áslaugar fer fram frá ísa-
fjarðarkapellu í dag.
HÚN BJÓ að góðu bernskuheimili
í Suðurgötunni í Hafnarfirði, stór-
um tápmiklum systkinahópi og
ötulum og öguðum foreldrum. Hún
bjó að Sléttuhlíðinni þar sem ijöl-
skyldan átti sumarbústað og bjó í
friðsæld um sumur og börnin létu
heimatilbúna leiki í guðsgrænunni.
Hún lærði þar að þykja vænt um
sumarið og nóttleysuna og hún sá
þar að hraunið óx skógi fyrir vinnu
föður hennar og annarra skógrækt-
armanna. Þarna lærði hún að meta
fegurð náttúrunnar og mikilleik
hennar og fegurð þess smáa,
hraunmosans, blómanna og fugl-
anna. Þessi aðdáun fylgdi alltaf
henni Bíbí og hún virtist aldrei
geta tjáð hana nógsamlega. Þessi
aðdáun var einlæg og mótaði
áreiðanlega skapgerð hennar og
lífsviðhorf.
Á barnmörgu bernskuheimilinu
var samheldnin mikil og hjálpsemi
systkinanna, frásagnarlist og sögur
hafðar í hávegum og mikið sungið,
alls konar söngvar, sálmar og dæg-
urlög. Allt einkenndi þetta hana
Bíbí. Hún var ljóðelsk og listelsk,
virtist alltaf laðast að því sem fal-
legt var. Listfengi og sköpunar-
gleði hennar sjálfrar kom einkum
fram í saumaskap og hannyrðum
sem orð fór af. Bíbí las mikið og
ljóð voru henni sérstaklega hugleik-
in og hún kunni kynstur af þeim.
Hún var vel lesin og henni fannst
gaman að ræða málin og var þeim
kunnug þó þau væru fjarlæg. Hún
tranaði sér þó ekki fram eða skoð-
unum sínum, hún var hógværðin
og prúðmennskan, en hafði viðhorf
og skoðanir sem hún setti fram ef
um var beðið eða ef umræðan þró-
aðist þangað að henni þótti það
tímabært. Hún bjó alltaf að góðu
bernskuheimili.
Að námi loknu í Flensborgar-
skóla fór Bíbí vestur til ísafjarðar
um sinn, í vist hjá Þuríði föðursyst-
ur sinni. Þar er ríki Vetrar konungs
hvað fegurst og mest á landinu og
þar var Hermann, pilturinn glað-
væri. Þau Bíbí felldu hugi saman
og áttust í 55 ár. Þau voru fallegt
par og þau voru góð saman. Gáski
Hermanns og stolt hógværð og
prúðmennska hennar einkenndi
sambúð þeirra og umhyggja þeirra
hvors fyrir öðru og börnunum sem
urðu sex á átta árum. Húsmóður-
hlutverkið leysti Bíbí með alúð og
í samræmi við það sem hún bjó að.
Stundum hefur hafnfirsku stúlk-
unni eflaust þótt veturinn harður
og langur fyrir vestan, daginn
lengja seint. Þó ísa-
fjörður yrði henni kær
lífsvettvangur þá var
taugin römm til Hafn-
arijarðar og þangað
fór hún á hveiju ári til
að heimsækja æsku-
stöðvar, foreldra,
systkini og gamla vini,
með fjölskyldunni eða
eitthvað af barnaskar-
anum, með flugbátn-
um eða Súðinni, hvort
sem það brælaði eða
ekki. Hún tók í ein-
lægni undir „í faðmi
fjalla blárra“ en söng
líka „Þú hýri Hafnarfjörður" með
sérstakri tilfinningu. Utanlands-
ferðir til barna sinna í Danmörku
og suðrænna slóða áttu vel við
Bíbí, þangað sem náttúran er hag-
stæðari gróðri og fuglum og mann-
fólkið getur lagt frá sér úlpurnar.
Þau Hermann áttu fyrst heimiii
við Silfurgötu á ísafirði, en lengst
bjuggu þau við Engjaveg áður en
þau fluttu í Hlíf, íbúðir aldraðra á
Isafírði. Árið 1944 byggðu þau sér
lítinn sumarbústað í Tunguskógi
sem þau að sjálfsögðu nefndu
Sléttuhlíð. í Skóginum bjuggu þau
öll sumur síðan og þar hlutu börn-
in þeirra sumarvist eins og þá sem
Bíbí hafði hlotið í bemsku. Þarna
var unaðsreiturinn og þangað héldu
börnin áfram að koma eftir að þau
fluttu að heiman og barnabörnin
undu sér hvergi betur. Þau Her-
mann settu niður tijáplöntur sem
urðu risastór tré og Bíbí ræktaði
sumarblóm af ótal gerðum og lit-
um. í Skóginum naut hún sín innan
um gróðurinn og fulgalífið og þar
var tekið á móti fjölskyldu og vinum
af alúð og hlýju, prúðmennsku
hennar og gáska Hermanns. Þar
var gaman og gott að vera. Þegar
gáski Hermanns ofbauð stoltri hóg-
værð og prúðmennskunni hennar
Bíbí, þá hló hann, enda væri hún
ættuð úr Forsæti við Flóa, sagði
hann, og ætti erfítt með að taka
vestfirskum alþýðuhúmor. Manni
fannst þetta dálítið gott og auðvit-
að hæfði það Bíbi að rekja ætt til
sveitabæjar með flottasta bæjar-
nafn í heimi.
Eflaust var það mikið áfall þeim
Bíbí og Hermanni er snjóflóðið
braut bústaðinn þeirra og trén í
apríl í vor. Lagði unaðsreitinn í
rúst. Þá höfðu veikindi náð sterkum
tökum á Bíbí. Hún tók þessu áfalli
af hógværð og stillingu, þekkti og
sætti sig við mikilleik og styrk
náttúrunnar. Hermann var sjúkur
og sá að ekki yrði flutt í Skóginn
í sumar. Hann kvað sárar að sökn-
uði vinar sem fórst en af eyðilegg-
ingu unaðsreitsins og hann lést
sjálfur mánuði síðar. Ollu tók Bíbí
með þessari stillingu og prúð-
mennsku. En það urðu aðeins tveir
mánuðir á milli dánardægra þeirra
• Hermanns. Kannski hlaut að verða
svo stutt á milli þeirra. Þau voru
náin. Og einhvern veginn er svo
ofur auðvelt að ímynda sér Her-
mann Björnsson á þessari stundu,
keikan og glaðhlakkalegan, taka á
móti Bíbí sinni þar sem trén eru
heil og sígræn og leiða hana með
sér út í nóttlausa og endalausa
guðsgrænuna;
Árni Ragnarsson.
Myndin af ömmu og afa er svart-
hvít. Þau standa þétt saman arm
í arm og brosa framan í ljós-
myndarann, sólina og heiminn.
Myndin er tekin undir vegg við
símahúsið á Þingeyri árið 1940.
Þetta er trúlofunarmyndin af Bíbí
og Hermanni.
Amma hallar höfðinu með löng-
um, liðuðum og þykkum lokkum
og brosir kankvís, sjálfsagt nýbúin
að svara vel fyrir sig með góðri
athugasemd. Hún hefur lyngt aftur
þessum dularfullu gulu, brúnu,
grænu og gráu augum sem er svo
gaman að horfa í, þannig að glamp-
inn sést ekki. En hann er þar alltaf.
Aðskorin dragtin hennar er
dragfín úr fallegu ljósu efni. Hvort
hún er klæðskerasaumuð eða
saumuð af Bíbí sjálfri sést auðvitað
ekki en um hálsinn hangir silkis-
læða. Taskan liggur undir hægri
arminum og leðurhönskunum held-
ur hún á í hægri hendinni.
Vinstri handleggnum hefur hún
krækt í handlegg afa Hermanns.
Hann er alveg glerfínn líka. Afi er
brosandi út að eyrum, enda kominn
með þessa fallegu og indælu og
skarpgreindu en dulu stúlku með
sér við hlið.
Á myndinni sést vel að unga
daman úr Hafnarfirðinum er glæsi-
leg. Yfir henni er stíll og fágun og
hún er tiguleg, þannig að eftir er
tekið. Allt sem hún tekur sér fyrir
hendur einkennist af þessu. Hún
er fædd glæsileg og hún er glæsi-
leg alla tíð.
Á myndinni standa þau hlið við
hlið. Þannig verður það alltaf. Hún
við hlið hans — hann við hennar.
Svoleiðis er því háttað og svona á
það að vera.
Nú verður amma lögð við hlið
afa. Það er fallegt í kirkjugarðin-
um, kyrrðin mikil og djúp og dalur-
inn vestfírskur. Þegar sólin hnígur
bak við fjöllin í Djúpinu og himinn-
inn yfir Snæfjallaströndinni verður
svo fallegur og við höfum lagt bel-
isa úr skóginum á leiðið verður
aftur allt eins og það á að vera.
Það er gott til þess að vita að afí
skuli taka á móti ömmu. Þau verða
saman á ný.
Ætli þau standi ekki hönd í hönd
á óþekktum stað og brosi framan
í heiminn — og okkur hin þegar
við komum. Kannski verða til vöffl-
ur. Svo segir afi sögur og amma
snýr út úr fyrir honum þangað til
hann segir: Svona Bíbí mín, vertu
ekki að þessu ... og þau hlæja
bæði, hann hátt og innilega, hún
lágt og innilega. Þá tökum við
mynd. Þangað til er gott að við
eigum við myndina frá Þingeyri og
allar hinar myndirnar sem ekki
verða teknar frá okkur frekar en
allar góðu stundirnar sem voru svo
margar. — 0g_ svo góðar.
Áslaug Sigríður.
„Sumarið var þinn tími,“ segir í
dægurlaginu.
Þetta er svo sannarlega rétt ef
sagt væri um Bíbí ömmu. Á sumr-
in hlóð hún orkulindina til að nýta
um veturinn. Hún var ekki í rónni
fyrr en hún gat flutt inn í skóg á
sumrin og byijað að taka til hend-
inni í sumarbústaðnum og garðin-
um sínum.
Hún unni blómum og fegurð,
hennar verk bera þess merki. Ég
man alltaf eftir þegar við gáfum
uppáhaldsrósinni morgunteið sitt
og átti ég erfltt með með að skilja
hvers vegna rósin átti að fá slíka
meðferð. En rósin var þakklát og
skartaði mörgum fögrum blómum.
Það var ömmu líkt að kveðja
þennan heim að sumri til þegar
bjartsýnin og fegurðin ráða ríkjum.
Amma var merkileg kona og
kenndi mér margt, fór sína rólegu
leið og náði sínu takmarki. Hún,
ásamt afa, ól upp sex börn og stýrði
heimilinu af skörungsskap. Hún
var húsmóðir af guðs náð, stúlka
sem rataði veg ástarinnar langt frá
heimahögum og fjölskyldu til ísa-
fjarðar.
Þar bar hennar heimili vitni um
fegurðina sem bjó með henni alla
tíð og hún var afbragðs kokkur og
mikill bakari. Það mátti glöggt sjá
á afa sem svo sannarlega naut
þes. Ekki fóru börnin varhluta af
því, svo margar matarsögurnar hef
ég heyrt og auðvitað hef ég mína
reynslu sjálfur og það góða.
Að rita minningarorð um þig,
Bíbí amma, er svo skrýtið, ég
staddur í annarri heimsálfu langt
frá fjölskyldunni. Það væri hægt
að skrifa margar síður af minning-
arbrotum um þig. En það er ekki
þinn stíll.
Við vorum búin að kveðjast, það