Morgunblaðið - 29.07.1994, Blaðsíða 30

- 30 FÖSTUDAGUR 29. JÚLÍ 1994
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTINN
SVANSSON
+ Kristinn Svans-
son fæddist í
Reykjavík 27. júní
1955. Hann dó af
slysförum 23. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Hlíf Krist-
insdóttir og Svanur
Magnússon, sem
eru búsett i Fin-
spang í Svíþjóð. Þar
búa einnig systur
hans Magnfríður
Hafdís og Aðalheið-
ur. Eftirlifandi eig-
inkona Kristins er
Diana Vera Jónsdóttir og áttu
þau þrjú börn. Þau eru Rakel
Ósk, f. 11.1. 1978, Einar Geir,
f. 25.12. 1979, og Arnar, f. 4.5.
1986. Kristinn var rakari að
mennt, en sneri sér að öðru og
var sjálfstæður atvinnurekandi
og verktaki síðustu æviárin.
Útför hans fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag.
KRISTINN er farinn frá okkur. Það
getur ekki verið var okkar fyrsta
> hugsun þegar presturinn færði okk-
ur þessa sorgarfrétt, að hann Krist-
inn hefði látist í bílslysi. Kristinn
var okkur svo kær að það er erfitt
að trúa því að eiga ekki eftir að
sjá hann koma með fallega brosið
sitt og gamansemi. Þannig var hann
alltaf þegar hann kom til okkar.
Við Hlíf, systir mín, áttum dreng-
ina okkar á svipuðum tíma, þeir
ólust upp saman, við klæddum þá
eins og þeir brölluðu ýmislegt sam-
an. Það eru svo margar minning-
-^arnar sem hrannast upp og allar
eru þær fallegar og góðar. Hvernig
verða nú jólin okkar þegar enginn
Kristinn er til að taka kvikmyndir
af jólaboðunum? En við eigum þó
myndimar sem hann tók og með
þeim lifa minningarnar svo skýrt.
Kristinn minn, við þökkum þér
ánægjustundirnar sem við áttum
saman fyrir síðastliðin jól þegar við
fórum til Svíþjóðar í afmælið til
liennar mömmu þinnar og greiða-
semina þegar við þurftum á hjálp
þinni að halda. Það sýndi sig best
þegar þú fluttir sumarhúsið fyrir
okkur norður í Ólafsfjörð, það var
ekkert mál af þinni hálfu, alltaf til-
búinn að hjálpa. Tilhlökkunin var
^ mikil því þama ætluðum við að eiga
gleðistundir saman í fjölskyldubú-
staðnum en nú er sumarhúsið fyrir
norðan minnisvarði um þitt stóra
og góða hjarta.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
ömmu í fangið og barst
hana upp og ekki varst
þú að stoppa. Nei,
amma skyldi komast
strax upp. Hún amma
okkar átti afmæli 24.
júlí, daginn eftir þetta
hræðilega slys, og ég
veit, elsku Kiddi minn,
að hún tók vel á móti
þér ásamt Kristni afa.
Það er stutt síðan
synir mínir sögðu: Vitið
þið hvað, við erum
heppin íjölskylda, við
höfum engan misst. En
það var stutt í kallið.
Kiddi minn, ég vil þakka þér all-
ar ánægjustundirnar sem við höfum
átt saman og alla þá ánægju sem
þú hefur veitt foreldrum mínum og
sonum.
Elsku Hlíf og Svan, Magga Dís,
Arne, Alla, Bóbó og Svan litli, það
er svo sárt að búa svona langt í
burtu og komast ekki strax, en við
getum ekkert gert, það er búið að
taka af okkur völdin.
Alla amma sagði alltaf: Við höf-
um hvert annað að láni og eigum
að geyma allar góðu minningarnar
í hjarta okkar með Guði.
Elsku Vera mín, Rakel, Einar
Geir og Arnar, ég bið almáttugan
Guð að styrkja ykkur í ykkar miklu
sorg.
Aðalheiður Frantzdóttir.
Fréttin sem ég fékk á sunnudags-
morgun um að hann Kiddi frændi
væri dáinn var svo óraunveruleg
og óréttlát. Hvers vegna? spyr mað-
ur, en fær ekkert svar. Það eina
sem ég á eru minningarnar um
stóra frænda og frábæran vin,
augnablikin sem í huga mínum
verða ógleymanleg, augnablikin
sem ég geymi í huga mínum þar
til við hittumst, kæri vinur og
frændi. Augnablik einsog þegar við
töluðum um að opna pöbb saman,
það yrði nú stór stund; þegar við
sátum í eldhúsinu í Fannarfold og
þú lýstir því hvernig garðurinn ætti
að vera með heitum potti og háum
girðingum, eða þegar ég, litli
frændi, kom til Svíþjóðar og sá
stóra frænda á mótorhjólinu sínu
prjóna fram og aftur götuna; það
var mikil virðing borin fyrir þér þá.
Öll þessi minningarbrot um glað-
værð þína og bjartsýni og ekki síst
góðmennsku; í mínum huga ertu
stórmenni, búinn að reisa þér höll,
með eigið fyrirtæki og þrjú falleg
og heilbrigð börn. Þó ævi þín hafi
ekki verið löng þá var afraksturinn
mikill.
Söknuður minn er mikill en ég
get huggað mig við að það hefur
verið tekið vel á móti þér og þú og
Alla amma hafið skemmt ykkur vel
á afmælisdaginn hennar 24. júlí.
Elsku Vera, Rakel, Einar, Arnar,
Hlíf, Svan og systur, ég votta ykk-
ur alla mína samúð og bið guð að
varðveita ykkur og styrkja.
Jón Þórir.
Frændi minn og vinur er látinn.
Margar góðar minningar koma upp
í huga minn þegar ég hugsa til
Kidda frænda, bæði frá því að við
vorum guttar í Eskihlíð og eins frá
því þegar við vorum staddir í sund-
lauginni á Ólafsfirði fyrir 14 dögum
þar sem hann talaði um framtíðina,
fyrirtækið sitt og áframhaldandi
velgengni. Þar ræddi hann um
verslunarmannahelgina og hvað
hann ætlaði að gera við sendibílinn
sinn til að eiga gott og skemmtilegt
ferðalag um helgina. Kiddi fór með
sumarbústað fyrir foreldra mína
norður á Ólafsfjörð og var Arnar,
yngri sonur hans, með og sá ég þar
hve hændur hann var að pabba sín-
um og veit ég að þar verður mikill
og sár söknuður.
Kiddi var vinnualki, stundum
vann hann á allt að þremur vinnu-
stöðum í einu, enda átti hann orðið
stórt og fallegt hús í Fannarfold
og var kominn með eigið fyrirtæki.
Kiddi var alltaf hrókur alls fagnað-
ar og veit ég að hans verður sárt
saknað í fjölskylduboðunum heima.
Vera, Hlíf og Svan, ég votta ykk-
ur mína dýpstu samúð. Megi guð
almáttugur styrkja ykkur, bömin og
systurnar í þessari erfiðu raun.
Pétur Ingi.
Eitt sinn verða allir menn að deyja,
eftir bjartan daginn kemur nðtt...
Þessar ljóðlínur Vilhjálms heitins
Vilhjálmssonar komu upp í hugann
er ég frétti sviplegt andlát vinar
míns og félaga Kristins Svansson-
ar. Eftir heitasta dag sumarsins
síðastliðinn laugardag syrti að með
kvöldinu og síðan fór að rigna,
náttúran að minna á sínar marg-
breytilegu hliðar. Sagt hefur verið
bæði í ræðu og riti að aðeins eitt
sé víst í lífi manns, dauði hans. Það
er aðeins dauðans óvissi tími sem
er óræður. En frammi fyrir þeirri
staðreynd sem dauðinn er verður
maður að gjalti, allir hlutir verða
einskis verðir og missa allt gildi.
Aðeins ein hugsun fer um hugann:
Hvernig fæ ég þessu breytt? En
sama hvernig því er velt fyrir sér,
hluturinn er orðinn, honum fær
enginn breytt. Frammi fyrir örlög-
FANNEY
GUÐMUNDSDÓTTIR
Elsku Veru, bömum, systur
minni, Svan og systmm vottum við
okkar innilegustu samúð. Guð gefi
ykkur styrk í raunum ykkar og sorg.
Sigurbjörg og Frantz.
Ég felli tár, en nú ég græt
því heimskingi ég er!
Þín minning hún er sæt og sæl
og sömu leið ég fer.
(Kristján Jónsson.)
Já, elsku Kiddi minn, minningin
er sæt og sæl. Það var sama hvar
við hittumst og við hvaða aðstæð-
ur, alltaf var stutt í brosið og glettn-
ina, og stríðinn varstu, stríðnina
fékkstU í vöggugjöf. Oft kom það
. fyrir þegar þú varst lítill og við fjöl-
skyldan komum í heimsókn, þá
annaðhvort faldir þú skóna okkar
eða hentir þeim út um glugga, svo
við færam ekkí, og svo skreiðstu
undir sófa og hlóst.
Það var jafn stutt í umhyggjuna.
Manstu þegar Alla amma kom í
heimsókn til ykkar Veru og þið
áttuð heima uppi á sjöundu hæð
og lyftan var biluð? Þá tókst þú
+ Fanney Guð-
mundsdóttir var
fædd á Akureyri 11.
ágúst 1904. Hún lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
23. júlí siðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guð-
mundur Vigfússon
skósmiður á Akur-
eyri og Guðrún
Helga Guðmunds-
dóttir húsfrú. Guð-
mundur Vigfússon,
f. 8.9. 1864 að Hóla-
baki í A-Húnavatns-
sýslu, var sonur Vigfúsar Guð-
mundssonar, Vigfússonar próf.
á Melstað. Móðir Guðmundar
var Oddný Ólafsdóttir Jónsson-
ar frá Sveinsstöðum í A-Húna-
vatnssýslu en niðjamót þeirrar
ættar verður haldið á Blönduósi
um næstu helgi. Guðrún Helga,
móðir Fanneyjar, f. 31.12. 1866
á Njálsstöðum í A-Húnavatns-
sýslu, var dóttir Guðmundar
bóksala og prentara á Akur-
eyri, f. 1839, en móðir Guðrúnar
Helgu var Þórný
Jónsdóttir frá Hauka-
tungu. Systkini Fan-
neyjar eru: Dasrný, f.
1. febrúar 1896, d.
17.4. 1976; Garðar, f.
d. 18.6.
1932; Lára, f. 19.12.
1901, og Arthur, f.
8.3. 1908, d. 6.12.
1982. Fanney giftist
8. júní 1943 Friðrik
Magnússyni hrl., f.
17.3. 1903, d. 26.11.
1991. Foreldrar hans
voru Magnús Júlíus
Kristjánsson og Dóm-
hildur Jóhannesdóttir. Fanney
og Friðrik voru barnlaus. Útför
Fanneyjar fer fram frá Akur-
eyrarkirkju í dag.
FANNEY Guðmundsdóttir bjó nær
alla sína ævi í Innbænum, fyrst á
Spítalastíg 1 þar sem foreldrar
hennar bjuggu og síðar á Aðal-
stræti 14 þar til fyrir nokkrum árum
að hún fluttist í Hrísalund 14d.
Fanney og Friðrik voru afskap-
unum taka menn orðnum hlut, þar
er ekki boðið upp á neinar málamiðl-
anir eins og menn geta leikið sér
með í daglega lífinu. Hér er á ferð-
inni dauðans alvara sem ekki verð-
ur litið framhjá.
Það er því huggun harmi gegn
að geta minnst góðs vinar sem í
lifanda lífi var hvers manns hug-
ljúfi, drengur góður og sannur fé-
lagi. Að eiga sama mann fyrir vin
og atvinnurckanda segir meira en
mörg orð; geta unnið saman í erli
dagsins og sest saman að teiti að
kvöldi og skilja jafnan sáttir er
ekki sjálfsagður hlutur. Málin rædd
oftast fremur í gamni en alvöru og
ýmislegt látið flakka en á bakvið
leyndist þó oft alvöratónn. Kiddi
leit stundum á samferðamennina
undan hnykluðum brúnum ef hann
varð hissa eða forvitinn en síðan
kom hvellur hlátur. Eða ef honum
mislíkaði gat hvesst stutta stund
en síðan var það búið og maður
átti stundum í mesta basli með að
átta sig á hvert skapið hefði farið,
en þá var þetta bara búið og út-
rætt mál.
Þegar maður stendur á slíkum
tímapunkti sem þessum eru orð lít-
ils megnug, hugsanir og myndir
flykkjast gegnum hugann sem neit-
ar síðan að viðurkenna orðinn hlut.
Minningin um góðan dreng og fé-
laga mun verða okkur hinum er
eftir stöndum það veganesti er
hjálpar okkur yfir þennan missi og
sá minnisvarði hugans er við geym-
um með okkur.
Far þú í friði, kæri vinur.
J.Ú.
Það var siðastliðinn sunnudags-
morgunn að hringt var í mig og
mér sagt að hörmulegt slys hafi
orðið við Þórisvatn og Kiddi vinur
minn hefði látist. Það var fyrir um
það bil fimm árum að ég kynntist
Kidda og má með sanni segja að
betri félaga og vin var ekki hægt
að eignast. Ef eitthvað bjátaði á
bjargaði Kiddi málinu. Það er því
erfiðara en orð fá lýst að þurfa að
setjast niður og kveðja hann hinstu
kveðju. Það er svo ótalmargt sem
rennur í gegnum hugann, allar þær
skemmtilegu stundir sem ég átti
með honum og á eftir að minnast
með hlýju og miklum söknuði.
Kiddi var mikill húmoristi og
vakti athygli hvar sem hann kom
með sinni hressilegu framkomu.
Hann var hörkuduglegur og var
nýbúinn að festa kaup á verkstæði
í tengslum við vinnu sína. Þar höf-
um við vinirnir átt margar góðar
stundir, framtíðarplön rædd og oft
mikið hlegið. Þar var alltaf gott að
koma eftir erfiðan vinnudag og
mæta þar Kidda brosandi út að
eyrum að vanda. Hann var hjálp-
lega samrýnd hjón og unnu mark-
visst að sínum hugðarefnum. Friðrik
var frumkvöðullinn, en Fanney
fylgdi ætíð fast á eftir og lét sitt
ekki eftir liggja. Hann var fastur
fyrir, ósérhlífin og rökfastur mála-
færslumaður, hún var sáttasemjari
sem með bjartsýni og góðvild tókst
að gera gott úr öllum hlutum.
Sem barni fannst mér ætíð ævin-
týraljómi yfir stóra húsinu þeirra.
Fyrir utan hæðirnar tvær fannst
mér ótal herbergi í kjallaranum, sum
mátti fara inn í, önnur voru lokuð,
í einu voru kartöflurnar flokkaðar
og í öðru voru gamiir munir. Þann-
ig var allt í föstum skorðum á heim-
ilinu. Húsbóndinn hafði sitt bóka-
herbergi þar sem hann gat sinnt
sínum málum, hún stofuna með
píanóinu, en um árabil kenndi Fann-
ey ungum nemendum á píanó og
þeir eru ófáir sem njóta nú í dag
þeirrar kennslu sem fram fór í stof-
unni í Aðalstræti 14. Á hverju vori
voru svo haldnir nemendatónleikar
þar sem hver og einn varð að spreyta
sig. Kennsla átti einkar vel við
Fanneyju og hún hafði mikla
ánægju af því starfi. Sjálf spilaði
hún mikið sem ung stúlka og þá
einkum í bíóinu undir þöglu mynd-
unum. Hún fékkst lítillega við að
semja lög og eitt þeirra spilaði hún
oftar en önnur í góðra vina hópi.
Fanney var ákaflega barngóð og
samur og greiðvikinn, og eiga
eflaust margir eftir að sakna þess
að geta ekki leitað til hans.
Það er svo sannarlega stutt á
milli lífs og dauða og okkur sem
eftir sitjum finnst þetta svo órétt-
látt. En kæri vinur, ég trúi því að
það sé eitthvað mikilvægara sem
æðri máttarvöld ætla þér fyrir
handan fyrst að svona fór. Söknuð-
urinn er sár, en enginn tekur frá
okkur þær dýrmætu minningar sem
eftir lifa um þig.
Elsku Vera, Arnar, Einar og
Rakel. Við fjölskyldan vottum ykk-
ur okkar dýpstu samúð og óskum
þess að Guð gefi ykkur styrk í þess-
ari miklu sorg. Kæri vinur takk
fyrir allt og alit.
Þinn vinur Arnar.
Ég hef oft velt því fyrir mér
hvenær upp renni þeir tímar að
samfélagið í heild taki alla þá í
sátt sem hafi örlítið öðru vísi göngu-
lag frá skaparans hendi og frá
umhverfi sínu en aðrir. Einkum og
sérílagi menntakerfið okkar marg-
rómaða.
Þetta öðru fremur hvarflar sterkt
að mér við fráfall gamals vinar úr
barnaskóla Kristins Svanssonar.
Því var og er ekki að neita að
Kristinn hafði töluvert öðruvísi
áherslur og annað göngulag í hring-
iðu samkeppninnar sem flestöllu
ræður í samfélagi okkar í dag. Og
Kristinn leið fyrir það eins og allir
aðrir sem öðruvísi blæbrigði höfðu
í mannlífinu. Okkar gamli góði
Hlíðaskóli var engin undantekning
frá því þrátt fyrir margar góðar
hliðar.
Og er það ekki undarlegt að það
fer að verða með eftirminnilegri
æskuvinum manns sem ekki lögðu
stund á einelti í skóla? Því þrátt
fyrir ýmsan andbyr í lífinu og að
mörgu leyti minni og færri tæki-
færi en margir aðrir hlutu þá laut
Kiddi ekki niður á það stig að kvelja
hina krakkana á skólalóðinni eða í
bekknum sem var svo algengt á
þeim tíma, og víst ekki síður í dag.
Þetta er ein af sterku minningunum
sem situr eftir í huga mínum um
þessa ljúfu sál sem svo sannarlega
stóð sig víðast hvar vel eins og sjá
má á börnum hans og fjölskyldu
og fjöldamörgum vinum sem hann
aflaði sér á lífsleiðinni og kveðja
hann nú. Og það þrátt fyrir ótrú-
legt skilningsleysi sem örlítið öðru-
vísi fólk þarf að þola af samfélags-
ins hálfu.
Það mættu margir vera hólpnir
með dagsverk Kristins í dag and-
spænis skapara sínum. Með það í
huga kveð ég góðan og vel innrætt-
an dreng og eftirminnilegan félaga
úr æsku.
Magnús H, Skarphéðinsson.
trygglynd og hafði mikla ábyrgðar-
tilfinningu fyrir okkur systkinunum
og fylgdi okkur í hvívetna, en kunni
þá list að sýna ekki afskiptasemi.
Bréfin hennar á ég öll frá því að
ég fór lítill peyi í sveit á sumrin.
Oft voru heillaráð gefin, fréttir
sagðar úr innbænum og alltaf voru
hvatningarorð sem fleyttu manni
áfram svo út var þraukað fram á
haust þegar snúið var heim og skól-
inn byijaði. Það var gott á þeim
árum að eiga frænku til að halla
sér upp að. Eftir skóla var því oft
hjólað inn að Aðalstræti 14, þegið
eitthvað að borða, lært og leikið sér
í Innbænum. Við vorum vinir.
Tungumál voru henni hugleikin
og hún talaði og skrifaði dönsku og
ensku. Þýsku las hún um tíma sér
til ánægju og aðstoðaði þá frænda
sinn þegar hann var að stauta sig
áfram með takmörkuðum áhuga.
Hinn 11. ágúst nk. hefði Fanney
orðið níræð. Hún bjó ein í hárri elli
í fallegri íbúð sem hún keypti sér
þegar heilsa Friðriks brast og hann
gat ekki lengur verið heima. Hún
hugsaði vel um heilsu sína og lifði
heilbrigðu lífi, gekk ætíð mikið og
var létt á fæti.
Að leiðarlokum vil ég færa
frænku minni hugheilar þakkir fyrir
allt og allt.
Guðmundur Garðar
Arthursson.