Morgunblaðið - 23.12.1994, Qupperneq 31

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 23. DESEMBER 1994 31
SIGURÐUR
BJARNASON
+ Sigurður Bjarnason fæddist
í Hrútsholti í Eyjahreppi á
Snæfellsnesi 9. desember 1930.
Hann lést á Landspítalanum 14.
desember siðastliðinn og fór
útför hans fram frá Aðvent-
kirkjunni 21. desember.
Inngangur
Þá björgin klofna, borgir hrynja,
bifast jörð, himinhvolf skjálfa,
kikna viðir, hervirki steypast af
stalli, fáræði grípur hugarheima í
regindjúpum heltækra hamfara -
ráðfár reynist þá maður!
Þannig riðluðu og byltu sér þung-
ir þankar, er ég spurði kæran vin
minn og langtíma samstarfsmann,
Sigurð Bjamason, látinn. Reyndar
ekki, að slíkt kæmi mér með öllu á
óvart eftir langstæð veikindi hans,
sem hann bar með hetjudáð og
kvartaði aldrei, heldur, er ég sá
fyrir mér manninn eins og ég kynnt-
ist honum fyrst og leit hann lengst
af alla ævi. Þennan mann, jörmun-
efldan, heljarmenni að burðum, með
hæstu mönnum að vallarsýn, ram-
geran, hugumstóran og traustan
hið innra sem ytra ... Að sjá hann
hniginn - og það langt fyrir aldur
fram - var í raun sem fjöll hefðu
hrunið og himnar klofnað.
Ætlan mín er ekki að rekja ævi-
feril hans í smáatriðum, heldur að
minnast nokkurra þeirra þátta, sem
leiddu okkur saman og tengdu
sterkum vináttuböndum.
Samstarf og kynni
Kynni okkar hófust með því hann
kom til kennslustarfa að Hlíðardals-
skóla haustið 1951, þar sem ég var
kennari fyrir. Þar starfaði hann
mörg ár sem kennari og skóla-
stjóri. í skólanum, sem var heima-
vistarskóli, urðu kynni náin. Þar
ólust bömin okkar upp saman allt
fram yfir lands- og gagnfræða-
prófsaldur, reyndar líkari stórum
systkinahóp en óskyldum verum.
Urðu skólafjölskyldumar því líkari
einni stórri, fremur en mörgum
smáum fjölskyldum. Þar gengum
við daglega saman til verklegra
starfa úti og inni með nemendum
okkar, og svo náttúrlega í kennsl-
unni. Þar var kennslu- og lærdóms-
staðallinn settur við hæstu hugsan-
leg mörk og hvorki sparað til tími
né fyrirhöfn. Að skila nemandanum
sem lengst til lærdóms var köllun
okkar og skylda. Þetta var hollt,
gjöfult og þroskandi líf, sem gaf
auðgandi gagnkvæmt innsæi og
skilning.
Frá Hlíðadalsskóla var Sigurður
kallaður til Reykjavíkur til starfa
fyrir Samtök Aðventista á íslandi
og var lengi forstöðumaður þeirra
samtaka.
Á þeim ámm vann hann mikið
að þýðingu erlendra bóka, og hafði
þýðingar- og prófarkalestrarstarfið
raunar á hendi allt til dauðadæg-
urs, að heita mátti, en hann lézt
þann fjórtánda þessa mánaðar.
Þannig eigum við því rúm 40 sam-
starfsár að baki við verkleg störf,
menntamál, kennimennsku og
sönglíf... Já, Sigurður var söng-
maður góður, gæddur djúpri, ein-
staklega blæfagurri bassarödd.
Rödd, sem aldrei sendi hijúfan eða
skerandi tón. Það var því mikill
fengur fyrir mig að fá hann til liðs
f skólakórinn og karlakvartettinn,
þar sem hann renndi traustum stoð-
um undir ungu raddimar, og síðan
áfram í söngmálunum alla tíð. í
söngnum tengdumst við náið við
túlkun, innlifun og blæbrigði. Við
bmgðum því líka fyrir okkur að
syngja tvísöng.
Maðurinn
Dagfarslega var bróðir Sigurður
hæglátur, yfírvegaður og orðvar.
Samtímis bjó hann þó yfir glöggu
glettni- og gamanskyni og var
hrókur alls fagnaðar í góðvinahóp,
hugkvæmur, snjall og hnittinn.
Hann var skarpgreindur og stál-
minnugur. Stærðfræðingur var
hann góður, en einnig laginn á
tungumál. Þar bar íslenzkuna þó
hæst, enda átti hún hug hans allan,
og framúrskarandi íslenzkumaður
var hann. Það verður séð af skrifum
hans og þýðingum.
Á Hlíðadalsskólatíma okkar unn-
um við sterklega að málhreinsun,
svo þar heyrðust trauðla nokkur
ómæli. Ef allir foreldrar, kennarar,
uppalendur og fræðimenn skipuðu
móðurmálinu í slíkt öndvegi sem
hann gerði, þyrfti ekki að ugga um
íslenzka tungu. Þar vorum við sann-
arlega samstiga.
Sigurður ann ljóðlist, hafði gam-
an af að ríma, og gat verið eld-
snöggur að botna stökur, en hér
er ekki rúm til að gefa dæmi um
slíkt.
í öllu starfi, verklegu sem hug-
lægu, var hann skyldurækinn, mjög
skipulagður, ákveðinn og markviss,
gaf sig óskiptan og vænti mikils
af nemendum sínum. Hann bar
aðalsmerki hins sanna kennara.
Alltaf óspar á sjálfan sig til að
gera hvaðeina sem bezt, til þess að
aðrir gætu auðgast sem mest af
því, sem hann lagði fram hveiju
sinni. Hann var þjóðhagasmiður og
lék allt verklegt í hendi.
Bróðir Sigurður var trúmaður
mikill. Þar áttum við sannarlega
samleið, er tengdi okkur órofabönd-
um. .
Niðurlag
En nú er hann genginn, og ég
sem í tómi gripinn, því svo fer okk-
ur jafnan, þá ástvinum oggóðvinum
er frá okkur svipt.
Ástkæru, eftirlifandi vinir, Aðal-
heiður, Gunnar, Bjarni, Helga, Rak-
el Ýr og Rebekka! Við Sólveig og
bömin okkar stöndum með ykkur
í djúpum sorgarinnar og tregans.
En við stígum einnig með ykkur
sigurtinda trúarinnar, og litum yfír
öll hérvistartímamörk til lands sælla
endurfunda, sem Guð hefur heitið
í orði sínu og trú okkar byggist á.
Þar er styrkur okkar fólginn.
Blessuð sé minning okkar elsk-
aða Sigurðar.
Með djúpri þökk, virðingu og
innilegustu samúð.
Sólveig, Jón Hjörleifur
og börnin okkar.
*
ÞORGRIMUR
BJARNASON
+ Þorgrímur
Bjarnason
fæddist í Stykkis-
hólmi 12. janúar
1919. Hann lést í
Stykkishólmi 8.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Vilborg Guð-
mundsdóttir og
Bjarni Stefánsson,
en hann ólst upp í
Dældarkoti í Helga-
fellssveit hjá hjón-
unum Elínborgu og
Hannesi Hannes-
syni, sem þar
bjuggu. Útför Þorgríms fór
fram frá Helgafellskirkju 17.
desember.
ÞAÐ VAR 8. desember sl. að fánar
blöktu við hálfa stöng í Stykkis-
hólmi. Það spurðist brátt að Þor-
grímur Bjarnason, Daddi í Koti eins
og við kölluðum hann, hefði látist
þá um nóttina. Okkur sem höfðum
hitt hann glaðan og reifan skömmu
áður, brá við, enda þá ekkert farar-
snið á honum, en svona er það að
dauðinn gerir engin boð á undan
sér.
Foreldrar hans, Vilborg Guð-
mundsdóttir og Bjarni Stefánsson,
áttu heima í Stykkishólmi þegar
Þorgrímur fæddist og hjá hvorugu
um auðugan garð að gresja eins
og títt var í þá daga, enda varð
ekkert meira úr samleið þeirra. Það
varð Vilborgu til happs að hún gat
komið drengnum til heiðurshjón-
anna Elínborgar og
Hannesar Hannesson-
ar sem þá bjuggu í
Dældarkoti í Helga-
fellssveit og hjá þeim
var hann æ síðan. El-
ínborg var Skagfírð-
ingur, en Hannes Hún-
vetningur, þau höfðu
áður en þau komu að
Dældarkoti, búið að
Ytrafelli í Dölum og
Haga í Staðarsveit, en
þaðan komu þau hing-
að. Þau höfðu ekki
eignast börn og var
því Þorgrímur litli
kærkominn til þeirra. Nokkru síðar
bættust við til þeirra Dældarkots-
hjóna systurnar Dagbjört og Hall-
dóra Davíðsdætur sem þau ólu upp
sem sín eigin böm og hafa sagt
mér að betri foreldra hefðu þær
ekki getað kosið sér enda sam-
komulagið á bænum með afbrigð-
um gott og minningarnar ástúðleg-
ar sem þær beri í bijósti síðan. Þau
Elínborg og Hannes létust með
tveggja ára millibili, hún 87 ára
en hann 89 ára og hann á eftir.
Hannes dró ekkert úr því hve fóst-
urbörnin hefðu unnið heimilinu vel
og arfleiddi þau að jörðinni og
áhöfn. Þær systur fóru til Reykja-
víkur þar sem þær eiga heimili, en
Þorgrímur tók við jörðinni og bjó
þar uns hann flutti hingað á Vík
við Stykkishólm og bjó þar ásamt
Ingibjörgu Stefánsdóttur til dauða-
dags.
Þorgrímur var ekki víðförull um
ævina og um erlendar slóðir veit
ég ekki til að hann hafí arkað, en
því betur annaðist hann heimahag-
ana og búfé það sem hann átti og
um það mætti rita dijúgan þátt.
Fósturforeldrarnir og heimilið voru
honum allt og svo bækurnar. Þeim
má ekki gleyma. Hann átti góðar
bækur og upp á bókasafn lagði
hann einig leið sína, vissi margt
og það sem hann las festist í minni
og öðrum gat hann miðlað af sínum
fróðleik. Hin daglegu mál voru
honum umhugsunarefni og virki-
lega gaman að ræða þau við hann.
Skoðanir sem hann myndaði sér
um lífið og tilveruna voru eftirtekt-
arverðar. Ekki voru bifreiðarnar
honum til flýtisauka, en traktorinn
kom honum vel og bæði í búskapn-
um og snúningum var hann látinn
duga. Skilasamur var hann og öll
óreiða var eitur í hans beinum.
Hann fylgdist betur með því sem
var að gerast erlendis en þeir sem
höfðu farið víða. Ég held að einu
samkomurnar sem hann hafi stund-
að hafí verið að fara í réttirnar.
Það var honum nóg. Þorgrímur var
einn af þeim sem heimurinn hoss-
aði ekki hátt, en hvað um það, það
var svo margt annað sem þyngra
var á metaskálum. Þess naut hann
og samskipta við góða menn. Mér
fannst alltaf stafa birtu og hlýju
af honum og dáðist að því hve
hann var alltaf ánægður og þakk-
látur fyrir það sem guð gaf honum.
Og ekki varð ég þess var að hann
legði öðrum illt til. Væri það betur
að sem flestir væru með slíkt hug-
arfar í þjóðlífinu, þegar engum
finnst hann hafa nóg.
Ég kveð því þennan góða dreng
og þakka honum öll brosin og hlýju
handtökin gegnum árin. Góður guð
blessi og varðveiti góðan samferð-
armann.
Arni Helgason.
t
Konan mín,
RÓSA JÓHANNA TÓMASDÓTTIR,
Hjallabraut 35,
Hafnarfirði,
er látin.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Skafti B. Heigason.
t
Bróðir okkar,
SIGURJÓN EGILSSON
úrsmiður,
Nökkvavogi 6,
Reykjavík,
lést 21. desember.
Gunnbjörn Egilsson,
Jóhannes Egilsson.
t_______________
Elskulegur faðir okkar,
STEFÁN TRAUSTI ALEXANDERSSON,
Faxabraut 38B,
Keflavflc,
andaðist í Landspítalanum 21. desember.
Ólöf Lilja Stefánsdóttir,
Sigþrúður Bærings Stefánsdóttir,
Ólafur Bjarni Stefánsson.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ÁLFHEIÐUR MARGRÉT MAGNÚSDÓTTIR,
Borgarsíðu 15,
Akureyri,
sem lést 16. desember, verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju
þriðjudaginn 27. desember kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Krabbameinsfélagið.
Helgi Sigfússon,
Snjólaug Kristin Helgadóttir, Ásgrimur Sigurðsson,
Sveinbjörg Kristjana Helgadóttir, Jónas Baldursson,
Magnús Jón Helgason,
Sigfús Ólafur Helgason, Jóhanna Jósefsdóttir,
Helgi Heiðar Helgason, Gyða Henningsdóttir,
Karl Símon Helgason, Halldóra Konráðsdóttir,
Ásdfs Elva Helgadóttir
og barnabörn.
+
•Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
HÖRÐUR HARALDUR
KARLSSON
bókbindari,
lést í Borgarspítalanum að kvöldi
21. desember.
Hjördís Bjarnadóttir,
Bjarni Harðarson, Kolbrún Þórðardóttir,
Þórbjörg Harðardóttir, Pétur M. Hanna,
Hjördís Rögn Baldursdóttir,
Þórður Ægir Bjarnason,
Margrét P. Hanna,
Hörður Bjarnason,
Tinna Bjarnadóttir.
+
Þökkum innilega samúð og vinarhug við útför bróður okkar og
mágs,
GUNNARS EIRÍKSSONAR
frá Dvergasteini,
Vestmannaeyjum.
Sigurfinna Eiríksdóttir,
Margrét Eiríksdóttir, Óskar Steindórsson,
Þórarinn Eiriksson, Benom'a Jónsdóttir,
Óskar Sigfinnsson, Guðný Þórðardóttir,
Þorsteinn Þorsteinsson.