Morgunblaðið - 31.01.1995, Blaðsíða 34

34 ÞRIÐJUDAGUR 31. JANÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
+ Valdimar Sig-
urðsson lög-
regluþjónn fæddist
í Dal í Miklaholts-
hreppi á Snæfells-
nesi 5. . september
1928. Hann lést í
Landspítalanum 23.
janúar síðastliðinn.
Valdimar var sjötta
barn hjónanna Sig-
urðar Kristjánsson-
ar bónda í Dal, síðar
Hrisdal, og Mar-
grétar Oddnýjar
Hjörleifsdóttur.
Systkini hans voru
tíu. Þau voru: Hjör-
leifur (d. 1989), Kristján Erlend-
ur (d. 1987), Sigfús, Kristjana,
Áslaug, Elín, Olga, Magdalena,
Anna og Ásdís. A öðru ári var
Valdimar sendur í fóstur að
Hjarðarfelli í Miklaholtshreppi,
til hjónanna Guðbjarts Kristj-
ánssonar og Guðbröndu Guð-
brandsdóttur. Guðbjartur var
hálfbróðir Sigurðar. Uppeldis-
systkini Valdimars á Hjarðar-
felli voru: Alexander (látinn),
í DAG er kvaddur hinstu kveðju
elskulegur bróðir, Valdimar Sig-
urðsson. Dánartilkynning minnir
ávallt á fallvaltleikann og þegar sá
látni er svo náinn sem bróðir, snert-
ir það við tilfinningunum. Við stað-
næmumst litla stund og leyfum
huganum að hverfa til liðinna daga.
Foreldrar okkar voru Sigurður
Kristjánsson frá Hjarðarfelli og
Margrét Oddný Hjörleifsdóttir frá
Hofsstöðum í Miklaholtshreppi. Þau
gengu í hjónaband og hófu búskap
árið 1919. Sama ár eignuðust þau
sitt fyrsta bam. En barnahópurinn
stækkaði ört og varð þeim alls ell-
efu_ barna auðið.
Árið 1927 fluttu þau að Dal í
Miklaholtshreppi og ári síðar, 5.
september 1928, fæddistþeim sonur
sem skírður var Valdimar. Þegar
heilsubrestur heimilisföðurins bætt-
ist við þröngan kost og bamamergð
varð úr ráði að litli drengurinn var
settur í fóstur til föðurbróður síns,
Guðbjartar Kristjánssonar bónda á
Hjarðarfelli, og konu hans Guðb-
röndu Guðbrandsdóttur. Hjá þeim
sæmdarhjónum ólst hann upp til
fullorðinsára. Stutt er á milli bæj-
anna Dals og Hjarðarfells. Var því
hægt um vik fyrir foreldrana að
halda sambandi við drenginn unga
> sem nú eignaðist annan systkina-
hóp, börn þeirra Hjarðarfellshjóna
sem margir þekkja til. í þeim systk-
inahópi var hann yngstur.
Valdi bróðir vann við ýmis störf
sem ungur maður. Sveitin og störf-
in þar vom honum vel að skapi en
ekki átti fyrir honum að liggja að
ílendast. Hann vann sem rútubíl-
stjóri hjá Helga Péturssyni sérleyf-
ishafa og sem lögregluþjónn á
Keflavíkurflugvelli auk margra ann-
arra starfa sem til féllu. Árið 1955
gekk hann í lögregluna í Reykjavík
og starfaði þar tii æviloka. Hann
átti þó eftir að endurnýja tengslin
við æskustöðvamar er hann árið
1963 gerðist veiðivörður í Straum-
fjarðará, sem rennur að stómm
hluta um landareign Dals. Alla tíð
síðan, eða tæp 32 ár, hefur hann
hvert sumar dvalist við ána, lengst
af sem leigutaki. Áin og laxveiðin
áttu upp frá því hug hans allan.
Víst er að fáir hefðu sinnt því starfi
af meiri kostgæfni og borið hag
jafnt bænda sem laxveiðimanna jafn
vel fyrir bijósti. Segja má að allt
árið hafi hugur hans verið við „ána“.
Er veiðitíma lauk að hausti var hann
farinn að huga að undirbúningi fyr-
ir næsta veiðisumar. Þeir eru orðnir
-margir laxveiðimennimir sem komið
hafa í veiðihúsið í Dal, notið góðra
ráða og leiðsagnar um veiðisvæðið
og ekki síður góðs viðurgjörnings
meðan dvalið var þar.
Segja má að tími og rúm tapi
gildum sínum og menn segi skilið
við streitu hversdagsins þegar stað-
ið er á bökkum fagurrar laxveiðiár.
Guðbrandur (lát-
inn), Kristján, Sig-
ríður Elín, Þorkell
(látinn), Gunnar
(látinn), Ragnheiður
og Guðbjörg.
Hinn 1. desember
1956 kvæntist Valdi-
mar Brynhildi Daisy
Eggertsdóttur, f. 4.
maí 1928 á Akur-
eyri. Synir þeirra
eru tveir, Gunnar,
f. 25. febrúar 1959,
og Stefán Örn, f. 12.
janúar 1964. Kona
Gunnars er Lorna
Susan Jakobsson og
eiga þau tvo drengi, Kára og
Benedikt. Kona Stefáns Arnar
er Guðlaug Osk Gísladóttir og
eiga þau einn dreng, Valdimar
Snæ. Valdimar eignaðist tvo
drengi fyrir hjónaband, Magn-
ús, f. 28. júní 1955, með Svöfu
Sigríði Sigurðardóttur, og Rún-
ar, f. 9. janúar 1956, með Huldu
Emilsdóttur.
Útför Valdimars fer fram frá
Bústaðakirkju i dag.
Það er einmitt þá sem veiðiferð nær
því að verða ógleymanleg. Veit ég
fyrir víst að snyrtimennska, ná-
kvæmni og prúðmennska bróður
míns áttu stóran þátt í vellíðan
margra sem gistu hans veiðihús.
Árið 1956 gekk hann í hjónaband
með Bryndísi Daisy Eggertsdóttur,
ættaðri frá Akureyri. Eignuðust þau
tvo syni, Gunnar, sem fæddur er
25. febrúar 1959, og Stefán Örn,
sem fæddur er 12. janúar 1964.
Gunnar fór til náms í Kanada og
lauk þar doktorsnámi í frumulíf-
fræði. Hann er giftur Lornu Jakobs-
son sem er doktor í sálarfræði. Hún
er af vestur-íslenskum ættum. Eiga
þau tvo syni, tvíburana Kára og
Benedikt, fædda 1994. Stefán lauk
prófi frá Samvinnuháskólanum í
Bifröst árið 1992, sambýliskona
hans er Guðlaug Osk Gísladóttir
háskólanemi í félagsfræði. Eiga þau
einn son, Valdimar Snæ, fæddan
1993.
Valda tókst að spinna sinn lífs-
þráð sjálfum sér og samferðafólki
sínu til heilla. Hann bjó yfir
skemmtilegri frásagnargáfu og var
sagnagóður. Glettinn og glaður á
sinn hógværa hátt. En að sækjast
eftir athygli var ekki til í hans fari.
Nú er ævi Valda bróður öll. Við
sem stóðum honum næst kveðjum
hann með söknuði og eftirsjá. En
tími hvíldarinnar var kominn. Bless-
uð sé minning elskulegs bróður,
hann er kvaddur með einlægri þökk
og bæn.
Innilegar samúðarkveðjur send-
um við fjölskyldu hans.
Ásdís systir.
Þegar náinn vinur, frændi og
samverkamaður um nær ævilanga
tíð kveður okkur, sem eftir stöndum,
enn um pvissa stund, er erfitt að
henda reiður á því sem segja skal,
og það vefst fyrir manni hvernig
snúa skuli sér í málinu.
Eitt hefi ég þó á hreinu, góði vin-
ur, að ég ætla ekki að minnast þín
með langhundaskrifum, því ég veit
að þú varst aldrei gefinn fyrir lang-
ar romsur, né heldur ætla ég að
hafa uppi hátíðlega ræðu og fjálg-
lega. Það væri nánast „stílbrot“
finnst mér, miðað við allar okkar
samræður á liðinni tíð, sem oftar
en hitt einkenndust af fremur
óvirðulegu tali og léttúð, þótt fyrir
kæmi að alvörunni væri hleypt að.
En víst er margs að minnast úr
okkar góðu samskiptum, og minn-
ingarnar ura smátt og stórt hrann-
ast fram. í fylkingum. Ekki fer ég
út í ættrakningar, en vísa þar til
heimilda sem fyrir liggja. Fæddur
varstu í Dal, en sem barni á öðru
ári komið í fóstur að Hjarðarfelli til
frændfólks, vegna erfiðra aðstæðna
foreldra þinna, veikinda föðurins og
híbýlaþrengsla; sjötta barn þeirra
MINNINGAR
hjóna Sigurðar Kristjánssonar og
Margrétar Hjörleifsdóttur. Það var
svo sem ekki í kot vísað, að fá að
alast upp á Hjarðarfelli, á all mann-
mörgu heimili við góðan viðurgern-
ing og þokkalegar aðstæður, a.m.k.
á þeirra tíma mælikvarða og þú
hefur án nokkurs vafa notið þess
uppeldis á lífsleiðinni. Foreldrar þín-
ir fluttust hinsvegar að næsta bæ
á hinn veginn, Hrísdal og þar fædd-
ust og ólust upp systur þínar fjór-
ar, ásamt eldri systkinum þínum.
Minningarnar frá æskudögum okk-
ar. Allar góðar. Hvort sem var í
leik eða starfi - við að slá með orfí
og ljá á sólríkum sumardögum, þú
í Hjarðarfellsenginu - ég í Áveit-
unni í Dal. Ilmur af nýsleginni stör
í loftinu. Við í íþróttastarfi og
keppnum um hríð, þótt árangur yrði
ekki stórmikill. Eða manstu þegar
Leifi bróðir þinn útvegaði okkur
kastkringluna að sunnan? Þú þóttir
efnilegur kringlukastari; hár og
herðabreiður. I fyrsta kasti fauk
íslandsmetið! Heimsmetið í næsta
kasti! Þetta var nokkuð tortryggi-
legt. Kringlan vigtuð og reyndist
vera kvennakringla! Það var nú það.
Við að sækja hrossin suður að
Grímsá. Læddumst að sofandi hrút
suður í Hjarðarfellshlíðinni og náð-
um honum. Þóttumst góðir! Við að
veiða síli og smásilunga í Síkislæk
og Hólalæk og öðrum tilfallandi
lækjarsitrum sem geymdu fiska
þessa. Ekki að þetta þætti nú gæfu-
leg iðja eða gagnleg! Svona áfram
og áfram. Gæti fyllt heila bók ef út
í það væri farið. Síðan hleyptir þú
heimdraganum að nokkru leyti og
fórst að vinna á vertíðum í Keflavík
ásamt sveitungum þínum fleirum,
eins og þá gerðist, en ég sat heima
rótfastur og samfundir fóru að
stijálast nokkuð upp úr þessu. Eins
held ég, þótt ekki megi hafa það
fyrir sagnfræði, að þú hafir unnið
um skeið hjá vamarliðinu í Kefla-
vík, og áskotnast þar, fyrir utan
hefðbundin laun, að ná því sem oft
hefur vakið mér furðu, að verða vel
bjargálna á enska tungu. Enn má
nefna starf þitt við akstur sérleyfis-
bíla Helga Péturssonar á leiðinni
Reykjavík-Ólafsvík. Um skóla-
göngu var ekki að ræða hjá þér,
utan hinn fyrirskipaða barnaskóla
og svo þau námskeið sem þú þurft-
ir að taka til undirbúnings þess sem
varð svo þitt eiginlega ævistarf, þ.e.
lögreglustarfið. Líður nú um dal og
hól og um nokkurt árabil verður
fátt um samfundi okkar. Við ger-
umst ráðsettir menn og stofnum til
hjúskapar og búskapar. Segir ekki
af mér í þessum skrifum, en þú hitt-
ir fyrir þinn ágæta og elskulega lífs-
förunaut, Brynhildi Daisy Eggerts-
dóttur, ættaða frá Akureyri, og
saman reistuð þið ykkar bú að Ás-
garði 77 í Reykjavík, og saman eign-
uðust þið synina Gunnar, sem er
doktor í frumulíffræði og býr ásamt
konu sinni L/irnu Jakobsson í Kanada
og Stefán Öm, sem starfar sem fjár-
málastjóri við Bændaskólann á
Hvanneyri og býr þar með unnustu
sinni, Guðlaugu Gísladóttur.
Hér verð ég að btjóta upp formið
og láta koma það sem minningar-
greinum er oftast lokið með.
Eg sný mér til þín, Daisy, og
votta þér dýpstu samúð í sorg og
erfiðleikum, en ekki síður hvarflar
hugur minn til Gunnars og Lornu
og sonanna þeirra sem fæddust í
mars á síðasta ári, þrem mánuðum
fyrir tímann. Um þá hefur síðan
staðið grimmileg orusta milli lífs og
dauða. Annar þeirra, Kári, er nú,
guði sé lof, kominn á beinu brautina
til iífsins, en um hinn, Benedikt, er
slík tvísýna, að vafasamt er að
Gunnar komist að jarðarför föður
síns. Er það þyngri raun fyrir Gunn-
ar en tárum taki. Stefán og Guðlaug
eiga soninn Valdimar Snæ, efnileg-
an strák og ötulan. Öll eigið þið
óskipta hluttekningu okkar hjón-
anna í Dal og barna okkar. Já,
Daisy. Löngu síðar skildu leiðir með
ykkur Valda á þann veg að hvort
ykkar um sig flutti í eigin íbúð, sitt
í hvorum bæjarhluta Reykjavíkur.
Hvað því réði raunverulega er mér
ekki fuilkunnugt um. Kannske var
það að hluta til þreyta áranna. Eða
ef til vill þrá eftir meira frjálsræði;
jafnvel þráin eftir einveru og næði.
Nema eitt var ljóst að tengslin ykk-
ar á milli voru jafngóð og áður, ef
ekki betri. Og umhyggja ykkar
hvort fyrir öðru var ekki síðri en
áður hafði verið og entist allt fram
að hinstu skilnaðarstund. Mér flýgur
í hug kvæðisbrot eftir Einar Bene-
diktsson.
En allt ber eðli sjálfs síns
sem ólíkt til sín dró,
vill sínu lífi lifa
í lofti, jörð og sjó.
Því bindur hlekkur harðast
sem höndin sjálf sér bjó
sæll hver sem eignast annan
en á sig sjálfan þó.
Og aftur til fortíðar.
Straumfjarðará togaði alltaf
sterkt í þig hér á árum áður, Valdi.
Það fór ekki milli mála. Það var svo
árið 1963, að þú gast látið gamlan
draum rætast, um það að verða
veiðivörður og fylgdarmaður veiði-
manna við ána ásamt með Daisy
sem varð þá ráðskona í veiðihúsinu
gamla. Eftir það mátti segja að
þótt þú gegndir þínu lögreglu-
mannsstarfi í Reykjavík meginhluta
ársins, var hugur þinn aðfluttur að
Dal og að ánni. Og síðan hafa sam-
skipti okkar og samvinna verið sem
aldrei fyrr. Þú yarðst fljótt svo sem
sveitungi okkar á ný; deildir með
okkur gleði yfir góðum heyfeng og
vænum dilkum; deildir með okkur
áhyggjum í hrakviðra- og óþurrkas-
umrum þegar jarðargróði ónýttist
og umfram allt varstu vökull gæslu-
maður Straumfjarðarár. Þar var
hugurinn allur.
Við hjónin í Dal eigum þér stóra
þökk að gjalda og ykkur hjónum
fyrir vináttu alla á liðnum árum,
og erum minnug þess, Valdi, að án
þíns fulltingis ættum við ekki þá
jörð sem við sitjum. Þar vísa ég til
þeirra átaka sem urðu um Straum-
fjarðará og Dal I haustið 1968 og
alltof langt mál væri að rekja, og
þeirrar fjárhagslegu hjálpar sem þú
veittir okkur næstu ár þar á eftir.
Ég færi þér líka, þótt e.t.v. sé það
alltof seint, þakkir okkar félaganna
í Veiðifélagi Straumfjarðarár fyrir
öll störfin þín sem leigutaki árinnar
frá 1969, og fyrir það áhyggjuleysi
sem það hefur veitt okkur að hafa
þig sem traustan tengilið milli okkar
og veiðimannanna. Þökkum þér
ennfremur forgöngu um byggingu
nýja veiðihússins árin 1974-75 og
umsjón þess, sem var með þeim
ágætum að því er líkast að það
hafi verið reist í gær. Seint koma
sumar þakkir. Nú er þetta að verða
lengra mál en ég ætlaði, og það sem
verra er. Ég er að verða of hátíðleg-
ur. Slíkt sæmir okkur illa. Þú varst
minnisstæður persónuleiki, sem ég
þakka fyrir að hafa kynnst og átt
samleið með, en heilsa þín var ört
þverrandi síðustu árin, enda svo sem
ekkert verið að hlífa henni að heitið
gæti.
I sumar gerðirðu þér óvenju tíð-
förult um nágrennið og rifjaðir upp
ýmis kennileiti frá æskuárunum,
ásamt með gömlum minningum.
Hafðirðu kannske óljóst hugboð um
það sem biði á næsta leiti? „Var það
kannske feigðin sem kallaði að þér?“
Hvað vitum við um það? Nema hvað
við sitjum ekki oftar saman við
„brennivínsborðið" sem við köll-
uðum svo í veiðihúsinu og ræðum
hina aðskiljanlegustu hluti. Það eitt
er víst. Allt um það skulum við taka
á okkur rögg og segja þau orð sem
einhvers staðar standa í heilagri ritn-
ingu - verið ávallt glaðir -.
Við hjónin í Dal biðjum að síðustu
fjölskyldu þinni allrar blessunar og
rifjum upp með skáldinu sem sagði:
Ó, góða, góða, gengna tíð
með gull í mund.
Nú fyllum bróðir bikarinn
og blessum liðna stund.
Hafðu heila þökk fyrir samfylgd-
ina.
Erlendur Halldórsson.
ERFIDRYKKJUR
P E R L A N sími 620200
VALDIMAR
SIGURÐSSON
Mig langar hér í örfáum orðum
að minnast góðs vinar og vinnufé-
laga, Valdimars Sigurðssonar lög-
regluþjóns, sem látinn er eftir
skamma legu. Það gæti verið æði
margs að minnast á því þijátíu ára
tímabili sem liðið er síðan við Valdi
kynntumst fyrst. En það var ein-
mitt í janúar árið 1965, sem ég
gekk til liðs við lögreglulið Reykja-
víkur. Fljótlega eftir að ég hóf störf
í liðinu var mér ætlaður sess á vakt
Bjarka Elíassonar þáverandi aðal-
varðstjóra. Ég eignaðist á „Bjarka-
vakt“ - sem síðar varð vakt Axels
Kvaran - marga ágæta vini og
kunningja og hefur sá kunnings-
skapur haldist að stórum hluta til
síðan, þrátt fyrir að ég hafi yfirgef-
ið liðið um nokkurra ára skeið og
hafið þar störf á ný og þá á öðrum
vettvangi.
Valdimar fyllti hóp þeirra „hæg-
fara“ traustu og jákvæðu félaga
sem skipuðu hina gömlu vakt fyrir
um þrjátíu árum. Flestallir þessir
'samstarfsmenn vaktarinnar voru að
mun eldri og reynslunni ríkari en ég
nýliðinn. Naut ég í ríkum mæli til-
sagnar þessara ágætu félaga bæði
hvað varðar jákvæða afgreiðslu mála
og góðan starfsanda á vinnustað.
En mjög góður og glaðvær andi
fylgdi ætíð gömlu vaktinni okkar.
Valdimar var mikið ljúfmenni,
hafði létta lund en mjög grunnt var
oft á hinni fínu glettni, slíkri glettni
er engan meiddi, en kætti flesta þá
sem í nálægð voru og kunnu að
meta saklaust glens. Þessum hár-
fína persónuleika kynntist ég ekki
fyrr en við urðum á ný samstarfs-
menn á skrifstofu lögreglustjóra.
Þar áttum við oft ansi margar
ánægjustundir meðal annarra
'vinnufélaga. Og kæmi mér alls ekki
á óvart þótt dömumar sumar, sem
í kringum okkur voru, bæru nokk-
urn söknuð í brjósti þegar við hurf-
um báðir úrþessum ágæta hópi, sem
svo lengi hafði starfað saman.
Ég veit að ég mæli fyrir munn
okkar allra er ég þakka góðum vini
og samstarfsmanni fyrir þau tíma-
bil sem við áttum saman. Ég segi
tímabil vegna þess, að Valdi sinnti
öðru verkefni samfara löggæslu-
starfínu. Öll þau sumur sem við
áttum samleið fór hann vestur til
æskustöðvanna á Straumfjarðará á
Snæfellsnesi. Gegndi hann þar fyrst
veiðivarðarstarfi og var síðar
rekstraraðili árinnar. Ég neita því
ekki, að þegar líða tók að þeim tíma
sem Valdi færi vestur fór maður
ósjálfrátt að kvíða því tómarúmi sem
skapaðist þegar hann færi.
Ég þykist vita að hefði Valdimar
sóst eftir vegtyllum innan lögregl-
unnar hefði það verið auðsótt mál
af hálfu yfirstjórnar embættisins.
En hann kvaðst meta meir þau
„hlunnindi" að fá að hverfa frá hinu
daglega amstri borgarlífsins yfir
sumartímann og fá að helga sig því
starfi, sem ég held að hafi átt hug
hans að mestu leyti. Þegar ég nú
minnist Valdimars Sigurðssonar er
hugurinn trega blandinn, en jafn-
framt er ég með gleði í huga. Gleði
yfír að hafa eignast samverustundir
með góðum vini, sem gaman er að
minnast. Ég sendi aðstandendum
Valdimars innilegustu samúðar-
kveðjur.
Einar Ólafsson.
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta.
Upplýsingar
í síma 22322
FLUGLEIDIR
IIÓTEL LOFTLEIDIIl