Morgunblaðið - 23.02.1995, Síða 34

34 FIMMTUDAGUR 23. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ERLINGUR A.
JÓNSSON
Erlingnr Andrés
Jónsson fæddist á
Isafirði 15. október
1950. Hann lést á
heimili sínu 16. febr-
úar sl. Foreldrar
Erlings voru Jón H.
Guðmundsson,
skólastjóri Bama-
skóla Isafjarðar og
síðar Digranesskóla
í Kópavogi, f. 3. des-
ember 1913, d. 20.
júní 1991, og kona
hans, Sigríður M.
Jóhannesdóttir, hús-
móðir, f. 31. ágúst
1918. Jón var sonur Guðmundar
Einarssonar, bónda og refa-
skyttu á Brekku á Ingjaldssandi
við Önundarfjörð og konu hans,
Guðrúnar Magnúsdóttur, ætt-
aðrar úr Borgarfirði. Foreldrar
Sigríðar voru Jóhannes, sjómað-
ur á Flateyri, Andrésson og
kona hans, Jóna Ágústa Sigurð-
ardóttir. Systkini Erlings eru
Sverrir, Jóhannes Guðmundur,
Jóna Elísabet, Ön-
undur, Guðrún
Helga, Halldóra,
Kristín Sigríður og
Ingibjörg.
Erlingur var
kvæntur Sigrúnu
Sigurðardóttur, f.
10. júní 1953, dóttur
hjónanna Sigurðar
Halldórssonar, raf-
magnsverkfræð-
ings, og Sigrúnar
Magnúsdóttur.
Börn Erlings og
Sigrúnar eru Sig-
rún, f. 20. septem-
ber 1971, og Jóhannes Örn, f.
29. júlí 1974. Um árabil starfaði
Erlingur í Landsbankanum og
Alþýðubankanum, en sneri sér
síðan að söðlasmíði og ritstörf-
um. Frá árinu 1988 var Erlingur
ritstjóri tímaritsins Eiðfaxa.
Erlingur verður kvaddur með
athöfn í Langholtskirkju í dag,
fimmtudaginn 23.- febrúar, kl.
10.30.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aft-
ur huga þinn og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.“ (Kahlil Gibr-
an)
Þessi orð koma sterkt upp í huga
mér, þegar ég þarf að kveðja kær-
an bróður og vin, langt um aldur
fram.
Ég kem næst á eftir Edda bróð-
ur í níu systkina hópi, þar sem oft
var glatt á hjalla, hvort sem farið
var í „Tarzan“-leik eða sungið og
spilað á gítar. Við vorum mjög
samrýnd og minnist ég þess best,
þegar hann fór að ganga í skóla
og ég var bara fjögurra ára, hvað
ég saknaði hans á meðan hann var
í skólanum. 3-4 klst. er langur
tími, þegar maður er ekki eldri.
Ég beið oft lengi við gluggann eft-
ir honum og þegar hann birtist,
geifluðum við okkur framan í hvort
annað með sérstökum „einka-geifl-
um“ og ég tók gleði mína á ný.
Á unglingsárunum var líka
margt brallað og alltaf var hann
með litlu systur í eftirdragi. Það
var mikið sungið og spilað, því
Edda var margt til lista lagt. Gítar-
inn hljómaði vel í höndum hans og
svo var munnharpan oft með í
„stativi" á öxlunum á honum.
Uppáhalds lögin okkar voru „Hann
Gráni var hestur", „Hennanns-
hvfld" og „Lambhúsabragurinn“,
fyrir utan negrasálmana, sem við
reyndum að komast yfir hvar sem
var. Eddi bróðir og gítarinn voru
alla tíð ómissandi hvort sem komið
var saman í fjölskyldunni á af-
mælisdögum eða bara til að gant-
ast.
Böm okkar systkinanna og
reyndar öll böm kunnu vel að meta
Edda. Hann var rólegur að eðlis-
fari og hafði ávallt tíma til að
spjalla, jafnvel þó hann hefði engan
tíma. Eddi bróðir var sérstaklega
vel heima í íslendingasögunum og
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta.
Upplýsingar
í síma 22322
FLUGLEIÐIR
IKÍTKt LðFTIJIIIIIt
frásagnargleðin naut sín oft í ná-
vist okkar og bamanna. Það voru
ekki bara fornsagnimar heldur líka
vísur og kvæði. Hann fór með
Grýlukvæði á magnaðan hátt, fom-
ar barnagælur eða kveðskap eftir
sjálfan sig og þá var oft dýrt kveðið.
Svo vom það unglingsstrákarnir
í ijölskyldunni. Þeir kepptust við
að verða jafn stórir og sterkir og
hann. Oft sá maður þá teygja úr
sér og mæla sig við hann og alltaf
var hann tilbúinn að bregða á leik.
Að fara í krók eða taka sjómann
við Edda bróður var afrek að þeirra
mati, jafnvel þó hann hefði jafnan
vinninginn.
Þegar Eddi var að vinna í Lax-
nesi hjá Póra og Heiðu, kynntist
ég Sigrúnu, eftirlifandi eiginkonu
hans. Þá vomm við 17 ára gamlar.
Margar ferðirnar fór ég með henni
í heimsókn til Edda (og sjálfsagt
verið þriðja hjólið undir vagninum),
en var samt alltaf boðið með. Þá
var gjarnan „nammi-kaka“ í aftur-
sætinu, sem Sigrún hafði bakað
handa elskunni sinni. Ári seinna
fæddist litla Sigrún, eins og við
köllum hana systkinin og fljótlega
kom Jóhannes Öm, litli bróðir,
bæði mjög mannvænleg börn.
Elsku Sigrún mín. Þér vil ég
þakka hetjulundina í veikindum
Edda, þar sem þú vékst ekki frá
honum til hinstu stundar, hvorki
þú né börnin ykkar. Hafið þökk
fyrir það, elskumar mínar, og megi
Guð gefa ykkur styrk í ykkar miklu
sorg.
Vertu sæll elsku bróðir,
þín systir,
Halldóra.
Ég er nú reyndar ein af þeim sem
finnst ekki rétt að skrifa minningar-
greinar um sína nánustu og ætla
ég að reyna að halda mig við þá
reglu. Ég geri -ráð fyrir því að á
undan eða eftir, nema hvort tveggja
sé, séu ljúfar og góðar greinar um
hann bróður minn sem var hvers
manns hugljúfi.
Þegar ég var 10 ára vann Eddi
bróðir uppí Laxnesi sem „hestahirð-
ir“ og sótti ég mjög mikið í að kom-
ast þangað til hans. Fannst mér
ekki bagalegt að kynnast Sigrúnu,
seinna mágkonu minni, á þessum
tíma því hún geystist um á amerísk-
um kagga og var alltaf tilbúin að
leyfa litlu systur að fljóta með uppí
Laxnes eða keyra hana heim eftir
Laxnesheimsóknirnar.
Svo varð Sigrún ófnsk af frum-
burðinum og maginn stækkaði og
ég spenntist öll upp og mætti hvað
eftir annað á litla heimilið á Háaleit-
isbrautinni. Ég skildi ekki hvað
þessu barni lá lítið á að komast í
heiminn. En Sigrún sat spök og
heklaði og óf dýrindis bamaföt og
sendi mig bara í bakaríið að ná í
mjúkar kringlur svo ég hefði eitt-
hvað fyrir stafni. Biðin borgaði sig.
Einn daginn kom Eddi bróðir og
sagði: „Nú ætla ég að fara með þig
og sýna þér nýju frænkuna þína.“
Það var ekki lítil gleði. Hún reynd-
ist vera eitt af því fegursta sem ég
hafði séð og ekki var verra að bróð-
ir minn og mágkona treystu mér
trekk í trekk fyrir gimsteininum
sínum og svo bættist annar gim-
steinn við og var ekki minna fagur,
bara af hinu kyninu, og ég fékk
líka að_ njóta sömu tryggðar með
hann. Á þessum tíma var ég sjálf
að verða stór og kynnast mínum
eigin maka og það var sko ekki illa
tekið á móti honum á þessu gest-
kvæma heimili frekar en öðrum.
Alltaf vom allir velkomnir hjá ykk-
ur, Sigrún mín, og ég veit að það
breytist ekki. Eddi bróðir var hin
rólyndasti maður og hafði alltaf
tíma fyrir alla. Sagði okkur sögur,
fór með vísur og gamanmál og
þuldi jafnvel yfir okkur heilu dráp-
umar og máttir þú stundum bíða
ansi lengi.
Þegar hann veiktist, tókst þú því
með þvílíkri hetjulund að fáir kom-
ast með tæmar þar sem þú hefur
hælana. Hvemig þú hugsaðir um
hann verður þér alltaf til sæmdar.
Við systkinin og móðir stöndum í
mikilli þakkarskuld við þig. Einn
er enginn, tveir er allt. Ástarþakkir
og Guð blessi ykkur öll.
Kristín systir.
í dag kveðjum við hann Edda
bróður hinsta sinn. Lífsgöngu sinni
hefur hann lokið, lífsgöngu sem var
alltof stutt. Það finnst okkur öllum
sem hann þekktu.
Hann Eddi bróðir var þannig að
mér leið alltaf vel í návist hans.
Með honum gat ég setið tímunum
saman og spjallað um hvaðeina sem
var. Hann kunni að koma orðum
að hlutunum og ræða málin með
stillingu og ró. Flutti mál sitt af
rökvísi og visku á þann veg að all-
ir skildu, fullorðnir jafnt sem börn.
Væm málin flókin setti hann rök
sín fram í dæmisögum og leysti
þannig vanda þeirra sem á hlýddu.
Ekki veit ég um það bam sem ekki
hændist að Edda og beið næstu
samvistar við hann með óþreyju.
Hann átti aðdáendur alls staðar, á
öllum aldri. Ég var og verð aðdá-
andi hans.
Einn mesti viðburður lífs míns
var ferð sem við fórum að Laugar-
vatni, auðvitað ríðandi, sumarið
1983. Hún Sigrún, konan hans,
reið með á Þingvelli. Þar fræddu
þau hjón borgarbarnið um hesta.
Kennslan fór fram í Almannagjá á
Jónsmessunótt, undir heiðum
himni. Sigrún reið fram og aftur
fyrir framan brekkuna þar sem
bræðumir sátu í. Sýndi hún hinn
ýmsa gang sem hestar hafa og
stjórnaði þannig að jafnvel viðvan-
ingurinn átti bágt með að trúa að
þetta allt væri hægt. Jafnóðum var
sýningin útskýrð fyrir malbiks-
drengnum, sem þar til hafði aðeins
kunnað á bíla.
Daginn eftir var Sigrún farin í
vinnuna en við tveir héldum ferð-
inni áfram. Stefnan var tekin á
Laugarvatn. Þá kynntist ég virð-
ingu Edda fyrir öllu sem lífsandann
dregur, mönnum, dýmm og náttúr-
unni sjálfri. Allt var á sama stall
sett, enginn æðri öðmm. Landið
okkar og söguna þekkti hann, nöfn-
in á fjöllum, lækjum og ám, jafnvel
hvernig nafngiftin var til komin.
Þegar hann fór að ræða þessi
mál höfðum við riðið í Vatnsvíkina,
þá var stigið af baki, hestamir
teymdir, hugurinn fór á flug. Fyrr
en varði vorum við komnir á Laug-
arvelli, labbandi. Hjá Edda var
tíminn nefnilega afstætt hugtak,
sér í lagi ef andans mál vora ann-
ars vegar. Tíminn olli honum ekki
hugarangri né streitu. Hann hreif
mig svo með sér í umræðunni að
ég gleymdi öllu öðm en því sem
við ræddum um.
Er að Laugarvatni kom var liðið
á nóttu, og þurfti að velja náttstað.
Hjá Edda var hann auðfundinn, á
miðju nýslegnu túni, undir bemm
himni, með hnakkinn undir höfðinu.
Hestamir vom á beit við hliðina,
umræðan hélt áfram eftir að í pok-
ann var komið. Þetta er að lifa með
og í náttúmnni. Auðvitað er hægt
að rifja upp mikið meira af sam-
skiptum okkar Edda, en minningin
geymir það.
Með þessum fáu orðum ætla ég
að kveðja þig, Eddi minn. Þakka
þér fyrir allar góðu stundimar sem
ég átti með þér og þann fjársjóð
sem ég á í hjarta mínu frá þér.
Minningin um þig mun ávallt lifa í
mér, minningin um góðan og heið-
arlegan bróður. Saknaðarkveðjur til
þín frá Gróu, svo og Hrönn, Mar-
inó, Stefáni, Ágústi og Agnesi.
Onundur bróðir.
Lítill drengur, nokkurra mánaða,
grætur hástöfum, enginn veit hvað
eða hvort eitthvað amar að honum.
Foreldramir em ráðvilltir og vita
ekki hvað á til bragðs að taka.
Eddi bróðir er í heimsókn. Eftir
nokkra stund tekur hann litla
drenginn, sem er ómálga, í fangið
og huggar á skammri stundu.
Það var ekki hefðbundin vöggu-
vísa eða bamaleikur sem huggaði
litla snáðann. Heldur frásagnar-
gleði sem engu er lík. Hann Eddi
fór með kafla úr íslendingasögum
fyrir drenginn og eftir stutta frá-
sögn þagnaði sá stutti og móðirin
tók við honum hjalandi aftur sann-
færð um að ekkert amaði að honum.
Slíkar em minningamar sem við
eigum um Edda. Hann var alltaf
miðpunkturinn á mannamótum.
Hann náði alltaf athygli þeirra sem
með honum vom. Ekki með hávaða
eða látum heldur með kveðskap,
hljómlist eða frásögn. Gilti þar einu
hvort hann fór með gamanmál eða
ræddi um alvarlegri hluti.
Eftir að ég kynntist Stínu systur
Edda lá leið okkar oft heim til Edda
og Sigrúnar í heimsókn eða til að
líta eftir þeim Jóhannesi og Sigrúnu
meðan hjónin bmgðu sér frá. Oftar
en ekki var farið seint heim því oft
var gítarinn tekinn fram og sungið
við undirleik Edda eða spjallað
frameftir. Það voru ógleymanlegar
stundir.
Sár söknuður heijar nú á og liðn-
ar stundir riíjast upp. Ég er þakk-
látur forsjóninni fyrir að leyfa mér
að kynnast Edda og vera honum
samferða um stund.
Eddi var sannur víkingur í eðli
sínu. Þegar hinn miskunnarlausi
andstæðingur sótti að honum varð-
ist hann af miklum eldmóði. Hann
hlaut þó að lúta í lægra haldi fyrir
óvini sem barðist ódrengilega með
vopnum sem enginn kann að veij-
ast. Hann tók ósigrinum með jafn-
aðargeði og hélt reisn sinni þar til
yfir lauk.
Elsku Sigrún, Jóhannes og Sig-
rún. Ég vona að algóður guð styrki
ykkur á þessum erfíðu tímum. Sorg-
in er þung en tíminn kennir okkur
að lifa með henni og smámsaman
víkur sorgin fyrir fallegri minningu
um góðan dreng.
Við geymum mætan merkisgrip
- minninganna sjóð -
Sameinuð í bljúgri bæn
við biðjum klökk og hljóð,
að þjáðir megi finna frið
þótt falli sorgartár,
að drottinn leggi líkn við þraut
og lækni hjartasár.
(Ó.KJ.)
Jón Ólafsson.
Það var heiðskír og sólbjartur
vetrarmorgunn og landið skartaði
sínu fegursta þegar kallið kom sem
hrifsaði Erling Andrés mág minn á
brott mitt í blóma lífsins. Á þeirri
sársaukastundu fyllti sú spuming
eitt andartak hugann hvers vegna
ekki hrygði skugga á sólu nú þegar
hann væri farinn.
Hann var ekki nema sjö ára,
yngstur bræðra og næstyngstur
bama Sigríðar Jóhannesdóttur og
Jóns H. Guðmundssonar, tengda-
foreldra minna, þegar ég kom inn
í fjölskylduna og var meðtekin sem
stóra systir í systkinahópi sem var
um margt alveg sérstakur. Sverrir,
lang elstur, Jóhannes fjórum árum
yngri og svo koll af kolli Jóna Elísa-
bet, Önundur, Guðrún Helga, Erl-
ingur Andrés og Halldóra en seinna
bættust í hópinn góða þær Kristín
Sigríður og Ingibjörg. Mér finnst
þessi sterki systkinahópur alla tíð
hafa verið eins og blómvöndur, sem
saman stæði af litríkum en ólíkum
blómum bundin saman í órofa
bandi. Svo sterk og um margt svo
ólík en um leið svo óaðskiljanlega
samheldin og tilfinningabundin
hvort öðm. Og það hefur verið mik-
il gæfa að fá að vera ein af þeim.
Hann Eddi bróðir var alltaf sér-
stakur. Svo hljóður og svo blíður
sem bam, meira að segja þegar
hann grét þá grét hann hljóðlega.
Hann elskaði stóra bróður og þá
var bara að taka kæmstuna hans
inn að hjartanu líka og reyna að
deila honum með henni.
Allar minningamar um þennan
góða dreng em bjartar.
Ég man hann sem litla prófessor-
inn sem gleymdi stundum að borða
fiskinn sinn og sat einn eftir þegar
allir stóðu upp frá borðum af því
hann var svo hugsi yfir tilveru lífs-
ins. Og unglingurinn sem elskaði
sveitina og dýrin og undur náttúr-
unnar var á sama tíma heillandi
félagi og leiftrandi „lífskunstner“.
Eddi bróðir var fyrstur allra að ráða
myndagátur og krossgátur og hann
var gangandi gamansögubanki svo
oft var glensast með hvort hann
væri núna tilbúinn að segja númer
fímmtíuogsjö eða áttatíuogfímm.
Hann kunni íslendingasögurnar
þegar um tvítugt og frásagnarhæfí-
leikinn var slíkur að hann fékk fólk
til að gleyma önnum og stressi þeg-
ar hann fór að segja frá og þá flaug
stund oft hratt. Það var Eddi bróð-
ir sem tók það upp hjá sér að læra
skrautskrift og áritaði á fegursta
veg þegar svo bar undir. Það var
Eddi bróðir sem lærði að setja sam-
an vísur og gekk seinna í kvæða-
mannafélagið ungur maðurinn. Og
í þessu efni sem öðmm sýndi hann
sína frábæm hæfíleika. Það var á
unglingsárunum sem hann tók sér
fyrst gítar í hönd og hann varð strax
í höndum hans mesti töfragripur.
Seinna var alveg sama hvaða hljóð-
færi hann fór höndum um og á
„skemmtarann" sinn gat hann lokk-
að fram ótrúlegustu hljómlist. Já,
hann Eddi bróðir greip á góðri stund
gítarinn sinn og söng fyrir okkur
eða lék undir þegar hópurinn tók
lagið. Já, það var Eddi bróðir sem
var listamaðurinn í hópnum góða.
Hópnum sem alla tíð hefur átt svo
góðar og skemmtilegar stundir
saman.
Þegar hann hafði unnið við
bankastörf um árabil ákvað hann
að gjörbreyta um lífsform og fór
að læra söðlasmíði. Þá átti hann
það til að vinna hina ýmsu kjör-
gripi smáa og stóra.
Éddi bróðir var mikill hestamað-
ur og þar fékk ástin á landinu út-
rás þegar hann um sumur, oft sem
leiðsögumaður með innlenda og er-
lenda gesti, ferðaðist yfir hálendið
og á afskekktustu staði í farar-
broddi hestamanna.
Hann hafði mikla ást á sögunni
og menningararfinum og ekki síst
þess vegna gekk hann til liðs við
Ásatrúarmenn og gerðist á síðasta
ári lögmaður þeirra. Var hann sá
er setti Jörmund í embætti allsheij-
argoða á Þingvöllum við hátíðlega
athöfn. Hann sagði við mig að þetta
væri svo sterkur norrænn þáttur
sem ekki mætti hverfa, þáttur sem
ætti að vaka í vitund fólks.
Ungur hitti Eddi sinn lífsföm-
naut Sigrúnu Sigurðardóttur og
bjuggu þau sér heimili að Háholti
6. Eins og aðrir ungir menn vann
hann sjálfur af þrautseigju og dug
við að byggja húsið sem varð ramm-
inn um fjölskylduna hans á annan
áratug. Þau Sigrún eignuðust tvö
böm, Sigrúnu og Jóhannes, sem
nú stunda bæði háskólanám. Þessi
fjölskylda bjó við þá gæfu að eiga
sameiginleg hugðarefni sem vom
hestamennska og útilíf. Ég er sann-
færð um að Sigrún og Jóhannes
áttu alveg einstakan og skemmti-
legan pabba.
Það er tómlegt og hljótt í Háholt-
inu núna en þar áttum við systkin-
in og tengdasystkinin okkar kveðju-
stund hjá honum þennan sólbjarta