Morgunblaðið - 19.04.1995, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 19. APRÍL 1995 43
OTTÓ JÓNSSON
+ Ottó Jónsson
fæddist á Dal-
vík 1. janúar 1921.
Hann andaðist á
Borgarspítalanum
9. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Jón L. Hall-
dórsson bátsform-
aður og Jóhanna
Þorleifsdóttir hús-
móðir. Ottó átti 6
systkini, Gunnar
og Stefaniu, sem
bæði eru látin,
Gunnhildi og tví-
burabróður sinn
Óskar, sem bæði dóu í æsku,
og yngri systkinin Óskar og
Gunnhildi, sem búa á Dalvík.
Árið 1950 kvæntist Ottó fyrri
konu sinni, Rannveigu Jóns-
dóttur, en þau skildu árið 1974.
Börn þeirra eru Jón Gunnar,
forstjóri Náttúrufræðistofnun-
ar íslands, kvæntur Margréti
Fímannsdóttur, alþingismanni;
Gunnhildur, sjúkraþjálfari;
Bryndís, húsmóðir, gift Guð-
mundi Geirssyni, lækni; og
Guðbjörg, félags- og mann-
fræðingur. Árið 1974 kvæntist
Ottó síðari eiginkonu sinni,
Bergþóru Gústafsdóttur, en
þau skildu árið 1987. Börn
þeirra eru Ottó Karl, nemi, og
Hildur Ýr, nemi. Stjúpbörn Ott-
ós í síðara hjónabandi eru
Helga Ólafsdóttir, gjaldkeri, og
Styrmir Ólafsson, málari.
Barnabörn eru átta auk tveggja
stjúpbarna Jóns Gunnars. Ottó
lauk stúdentsprófi frá Mennta-
skólanum á Akureyri árið 1941
og kenndi við Flensborgarskóla
í Hafnarfirði 1941-1943. Árin
1943-1946 las hann ensku og
breska sögu við Edinborgarhá-
skóla í Skotlandi og að prófi
loknu réð hann sig að Mennta-
skólanum á Akureyri þar sem
hann kenndi 1946-1955. Vetur-
inn 1953-1954
stundaði Ottó nám
í málvisindum við
Georgetown-
háskóla í Washing-
ton í Bandaríkjun-
um. Árin 1955-
1984 var hann
kennari við
Menntaskólann í
Reykjavík og yfir-
kennari þar 1962-
1984. Stundakenn-
ari við Háskóla ís-
lands 1968-1969
og kennari við
Menntaskólann __ á
Egilsstöðum 1984-1987. Árin
1949-1956 var hann túlkur í
Skotlandsferðum Heklu á
sumrin og í Norðurlandaferð-
um skipsins 1956-1964. Öll
sumur frá 1964 til 1990 var
hann fararstjóri fyrir Islend-
inga erlendis, lengst af á Spáni.
Ottó var löggiltur skjalaþýðandi
og vann mikið við þýðingar og
dómtúlkun. Eftir 1990 vann
hann aðallega við þýðingar á
alþjóðlegum samningum fyrir
ráðuneyti. Ottó spilaði knatt-
spyrnu með Knattspymufélagi
Akureyrar (KA) og Fram áður
en hann fór til náms i Skotlandi
árið 1943. í Skotlandi lék hann
með knattspymuliði Edinborg-
arháskóla og með úrvalsliði sko-
skra háskóla auk þess að æfa
og leika með atvinnumannalið-
um Hearts í Edinborg. Sumarið
1946 þáði hann boð um að koma
heim og leika fyrsta landsleik
íslands í knattspymu, sem leik-
inn var við Dani 17. júlí. Að
námi loknu lék hann með KA á
Akureyri þar til hann meiddist
í leik sumarið 1950 og varð að
hætta knattspymuiðkun.
Útför Ottós fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavik mið-
vikudaginn 19. apríl og hefst
athöfnin kl. 10.30.
„ÁNÆGJULEGT og gleðiríkt líf
verður ekki rakið til ytri aðstæðna.
Innan frá og líkt og úr lind streym-
ir glaðværð og kæti í líf mann-
anna.“ Þegar ég las þessi orð í lít-
illi bók um gríska speki varð mér
hugsað til tengdaföður míns. Lík-
lega var það vegna þess að hann
átti þetta einstaka bros sem geisl-
aði af glaðværð og hlýju. Það var
alveg sama hvar og hvenær við
hittumst, alltaf var stutt í brosið
og hlýlegan glampann í augunum.
Síðasta ár var honum erfítt og það
vita þeir sem þekktu Ottó. Hann
kvartaði þó aldrei, var aldrei bitur
og jafnvel á erfíðustu stundunum
átti hann meira að gefa öðrum en
margur sem heilbrigður er.
Ég kynntist Ottó fyrst fyrir tæp-
um 7 árum. Það er ekki langur tími,
en við urðum strax góðir vinir og
núna þegar hann er dáinn er ótrú-
lega margs að minnast frá þessum
árum sem við áttum saman. Ottó
var fluggreindur og hafði lifandi
áhuga á öllu sem var að gerast í
kringum hann. Við ræddum oft
saman um pólitík, um náttúruna
og daglegt líf. Um sína eigin hagi
ræddi hann sjaldan, en þegar talið
barst að Dalvík og fólkinu hans þar
eða börnunum hans kom sérstakt
blik í augun.
Tengdafaðir minn var alltaf
snyrtilegur og vel til fara bæði til
orðs og æðis. Hann hafði unun af
góðu máli og fallegum hlutum, en
þoldi illa þegar fólk hirti ekki um
íslenska tungu eða umhverfí sitt.
Hann var afar vandur að virðingu
sinni og sagði aldrei neitt illt um
nokkurn mann. Maðurinn minn full-
yrðir að hann hafi aldrei á sínum
44 ára lífsferli heyrt pabba sinn
blóta, og ég trúi því. Ottó var skiln-
ingsríkur og hjálpfús og átti ótrú-
lega auðvelt með samskipti við fólk
af öllum stéttum þjóðfélagsins. Það
sýndi líka vel vinsældir hans sem
fararstjóra og kennara í meira en
hálfa öld. En í mínum huga var
Ottó tengdafaðir minn fyrst og
fremst góður og hlýr vinur.
Það er erfítt að kveðja góðan vin
og tengdaföður og í minningunni
er svo margt sem við áttum saman
og aldrei mun hverfa. Allar stund-
irnar sem við áttum saman hér
austur á Stokkseyri á meðan hann
hafði fulla heilsu og tók af krafti
þátt í öllu sem við vorum að gera.
Notalegar kvöldstundir þegar
spjallað var og teflt. Eða þegar við
vorum að vinna í garðinum og hann
aðstoðaði mig og fór í sturtu í garð-
slöngunni á eftir. Síðastliðið ár eft-
ir að hann veiktist kom hann einnig
austur og þrátt fyrir veikindin, sem
hann tók með jafnaðargeði, hélt
hann áfram að miðla öllum hér
heima af hlýju sinni. Vinur er far-
inn, en hann skildi eftir hjá mér
þekkingu, skilning, hlýju og minn-
ingar, sem ekki hverfa.
Margrét Frímannsdóttir.
Þegar mér barst sú fregn að vin-
ur minn og frændi Ottó Jónsson
væri látinn kom það mér ekki á
óvart. Hann hafði átt við langvinn
veikindi að stríða mánuðum saman,
og þegar ég heimsótti hann á Borg-
arspítalann fyrir nokkrum dögum
mátti glöggt sjá að hverju dró.
Við fráfall þessa vinar míns og
frænda er margs að minnast bæði
frá æsku- og fullorðinsárum sem
vert væri að geta og þakka fyrir.
Við vorum fæddir í sama húsinu,
Jaðri á Dalvík, og áttum saman
æskuárin i leik og starfí sem við
minntumst oft nú á efri árurn er
við rifjuðum upp æskuminningar
okkar. í tvö sumur, 1933 og jarð-
skjálftasumarið 1934, vorum við
kúasmalar og gættum þá um 60
kúa, sem við þurftum að sækja að
Qosdyrum að morgni og skila á
sama stað að kveldi á hverjum degi
allt sumarið. Aldrei var frí einn ein-
asta dag en við gerðum okkur
margt að leik, og enn í dag er viss
ljómi yfir þessum árum sem við
nutum báðir. Það var líka gaman
MINNINGAR
að fá útborgað á haustin um 300
krónur hvor í seðlum með mynd af
Kristjáni X. Þetta voru alvörupen-
ingar á kreppuárunum og starfíð
eftirsótt, svo við vorum hreyknir
af að fá þetta starf.
Þessi ijárhæð var kærkomin bú-
bót í rýra sjóði foreldra okkar, og
mikil var gleði okkar að geta lagt
þessa björg í bú, því ekki kom ann-
að til greina en kaupið rynni óskipt
til foreldra okkar.
Ottó var vel af guði gerður og
var alltaf í fremstu röð, hvort held-
ur var í námi, leik eða starfi.
Æskuárin liðu og þar kom að leið-
ir skildi, Ottó hélt til náms í MA og
lauk stúdentsprófí vorið 1941, og
næstu tvo vetur kenndi hann ensku
við Fjensborgarskólann í Hafnar-
fírði. Árið 1943 í miðri síðari heims-
styijöldinni fór hann til náms við
Edinborgarsháskóla þrátt fyrir þá
áhættu sem því fylgdi að sigla yfír
hafíð sem var fullt af hættum, bæði
kafbátum og tundurduflum.
í Edinborg fór hann að æfa
knattspyrnu með „Hearts" sem var
og er þekkt knattspyrnulið í Skot-
landi og áður en langt um leið var
hann farinn að keppa með aðalliði
félagsins. Hann gekk einnig í
heimavarnarlið Edinborgar og vildi
með því launa Skotum gestrisnina.
Árið 1946 kom hann svo heim til
íslands og hóf kennslu við sinn
gamla skóla MA og kenndi þar til
1955 þegar hann flutti ásamt fjöl-
skyldu sinni til Reykjavíkur og hóf
kennslu við MR og kenndi þar til
1984. Ekki er hægt annað en geta
hér þess starfs sem Ottó gegndi
um áraraðir í sumarleyfum sínum
en það voru leiðsögumannsstörfín.
Hann hóf feril sinn á því sviði með
þvi að vera fararstjóri í Skotlands-
ferðum ms. Heklu skömmu eftir lok
síðari heimsstyijaldarinnar, en síð-
an starfaði hann að þessum málum
fyrir margar ferðaskrifstofur aðal-
lega í sólarlandaferðum. Þarna naut
sín frábær málakunnátta hans og
meðfædd lipurð og vilji til að greiða
götu manna. í þessu starfí naut
hann mikilla vinsælda og sjálfur
hafði hann mikla ánægju af þessu
starfi.
í Reykjavík lágu leiðir okkar
saman á ný.
Sagt er í gömlum bókum „að
ekki grói gras í góðra vina götu“.
Þetta spakmæli á vel við um sam-
skipti okkar Ottós því milli okkar
var alltaf gratan greið og þar greri
aldrei gras í götu meðan fært var
á milli. Nú í nokkur ár höfum við
verið nágrannar og þá urðu fundir
okkar tíðari. Ég sakna nú laugar-
daganna sem við nutum við að horfa
saman á ensku knattspymuna, og
fá okkur svo siginn físk frá Dalvík
á eftir. Þetta voru alltaf hátíðar-
stundir og þá voru gjaman rifjaðar
upp æskuminningar sem vom
margar og góðar.
Það er mikið lán fyrir hvern og
einn að eignast góða og trygga vini.
Mitt lán var að eiga Ottó sem einn
slíkan og því verður söknuður minn
mikill og óbætanlegur. Nú er minn-
ingin ein eftir en hún er björt og
fögur eins og æskuárin og hana
tekur enginn frá manni.
í einkalífi Ottós skiptust á skin
og skúrir. Hann var tvíkvæntur, en
bæði hjónaböndin enduðu með
skilnaði. Þessi áföll tóku mjög á
hann en hann stóð samt eftir
óbeygður og lét aldrei bugast.
Ávöxtur þessara tveggja hjóna-
banda eru sex mannvænleg böm
sem hann lét sér mjög annt um.
Börnin voru hans fjársjóður og sam-
bandið við þau mjög náið. Því er
söknuður þeirra mikill, en minning-
in um góðan föður lifir.
Ég kveð þig svo hinstu kveðju,
elsku vinur og frændi, með þökk
fyrir langa og trygga vináttu frá
æsku til elliára.
Börnunum, sex barnabömum,
systkinum og vinum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur og bið
Guð að gefa þeim styrk í sorg sinni.
Bjarki Elíasson.
• Flciri minningargreinar um
Ottó Jónsson bíða birtingar og
munu birtast i blaðinu næstu daga.
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir,
OKTAVÍA J. ARNDAL,
lést á sjúkradeild Hrafnistu laugardaginn 15. apríl.
Guðbjörg Arndal,
Stefán Arndal, Rósa Kristjánsdóttir,
Finnbogi Kr. Arndal, Guðný Halldórsdóttir.
Eiginmaður minn, faöir okkar, tengdafaðir og afi,
SIGURMUNDUR JÓNSSON,
Hvassaleiti 97,
Reykjavík,
lést á heimili sínu laugardaginn 15. apríl.
Edda Kristjánsdóttir,
Kristján Sigurmundsson, Anna Elísabet Ólafsdóttir,
Helga Sigurmundsdóttir, Guðjón Þorkelsson,
Anna Sigurmundsdóttir, Helgi Tómasson,
Jón Sigurmundsson, Sjöfn Guðmundsdóttir,
Friðrik Sigurmundsson, Vigdís Klemenzdóttir,
Einar Sigurmundsson, Svanhildur Gunnarsdóttir
og barnabörn.
Elskuleg móðir okkar,
ÁGÚSTA G.
GUÐMUNDSDÓTTIR,
Hringbraut 101,
Reykjavík,
lést í Borgarspítalanum mánudaginn
17. apríl.
Börn hinnar látnu.
+
Okkar ástkæra,
STEFANÍA I.J. DONEGAN,
lést á heimili sínu í Bandaríkjunum 15. apríl.
Jarðarförin fer fram í Washington 24. apríl.
Minningarathöfn, sem mun fara fram á Islandi í maí, verður
auglýst síðar.
George J. Donegan,
George Johannes Donegan, Hulda Elizabeth Donegan,
Hulda Magnúsdóttir, Jóhannes Bjarnason,
Bjarni M. Jóhannesson, Guðmunda H. Jóhannesdóttir.
+
Frænka okkar,
SIGRfÐUR SIGMUNDSDÓTTIR MADSEN,
Nybrovej 17,
Gentofte,
Kaupmannahöfn,
lést 15. apríl.
Fyrir hönd aðstandenda,
Edda Vilhjálmsdóttir,
Sigurrós Baldvinsdóttir,
Erna Baldvinsdóttir.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
VILBORG GUÐLEIFSDÓTTIR,
Faxabraut 6,
Keflavfk,
lést 14. apríl.
Jarðarförin fer fram frá Keflavíkurkirkju föstudaginn 21. apríl
kl. 14.00.
Jóhann Dagur Egilsson, Guðrún Guðmundsdóttir,
Ólöf Hildur Egilsdóttir, Pétur T. Jónsson
og barnabörn.
Ástkær faðir okkar,
GUÐNI GUÐJÓNSSON,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
frá Brekkum,
Hvolhreppi,
lést að morgni 14. april í St.Jósefsspít-
ala, Hafnarfirði.
Börn hins
látna.