Morgunblaðið - 19.04.1995, Blaðsíða 44

44 MIÐVIKUDAGUR 19. APRÍL 1995
MORGUNBLAÐIÐ
JÓN PÉTURSSON
+ Jón Pétursson
var fæddur 4.
-* mars 1918 að
Hauksstöðum í Jök-
uldal. Hann lést í
Borgarspítalanum
8. apríl sl. Foreldr-
ar hans voru þau
Pétur Guðmunds-
son, bóndi á Hauks-
stöðum, og Aðal-
björg Jónsdóttir
kona hans. Jón var
elstur af 8 systkin-
um, en auk þess átti
hann eina hálfsyst-
ur, Ingunni Péturs-
dóttur. Eftirlifandi systkini
hans eru Haukur f. 1919, Örn
f. 1922, Jóhanna f. 1927 og
Dísa f. 1935, en Iátin eru áður
Sigrún f. 1921, Ingimundur f.
1925 og Gréta f. 1930. Jón
kvæntist árið 1962 Ingibjörgu
Jónsdóttur frá
Mörtungu á Síðu, f.
25. júlí 1926. Böm
þeirra eru. Eiríkur
Þór f. 19.04.62,
bóndi á Skaftárdal.
Bara hans með
Birau Jóhannsdótt-
ur er Petra Ingi-
björg fædd 29.01.93.
Aðalbjörg fædd
12.05.64, líffræðing-
ur, búsett í Reykja-
vík. Sambýlismaður
hennar er Vilhjálm-
ur Kristjánsson.
Dóttir þeirra er
Rúna Björg fædd 16.01.93. Jóna
Björk fædd 1.11.65, kennari á
Laugarvatni. Sambýlismaður
hennar er Kristinn Gunnarsson.
Jón verður jarðsunginn frá
Háteigskirkju í dag, 19. apríl,
og hefst athöfnin kl. 15.00.
Heitar nærfæmar hendur þínar
svo hlýjuðu mínum.
Að nú eru heilar hendur mínar
og heitar af þínum.
(Marie Tokvan)
Nú er skarð fyrir skildi. Ekki
grunaði okkur þegar Jón Pétursson
kvaddi okkur í síðasta mánuði að
það yrði síðasta kveðjan og aldrei
framar kæmi hann skröltandi á
Lödunni, liti inn um eldhús-
gluggann meðan hann gekk upp
tröppumar og síðan heyrði maður
kallað: Hæ, er nokkur í bænum?
Það lýsti ef til vill Jóni best að
hann, öfugt við margt af þessari
„eldri kynslóð", hélt engri sérstakri
tryggð við gamlar aðferðir. Hann
notaði nýjar aðferðir við hvaðeina,
ef honum þótti það betra og þess
vegna sagði hann bara „hæ“, eins
og unglingarnir, þar sem hann kom
næstum daglega. En ef lengri tími
leið milli heimsókna þá sparaði hann
heldur ekki hlý handtök, faðmlög
og kossa.
Þú heyrðir Jón oft taka svona til
orða þegar rætt var um fólk: „Hún
vinkona mín“, þessi eða hin, eða
„hann vinur minn“. Aftur þegar
verið var að hnýta eitthvað í náung-
ann, sem oft kemur fyrir, þá var
það ekki hann Jón Pétursson, sem
gaf orð í þá umræðu. Allt slíkt tal
var svo flarri honum. í mesta lagi
brosti hann ef honum fannst mann-
lýsingarnar hnyttnar, jafnvel þótt
þær væru ljótar. Hann dæmdi ekki
fólk fyrirfram og allir fengu sömu
tækifæri.
Við þekkjum lítið til fortíðar Jóns,
því leiðir okkar lágu ekki saman
fyrr en hann var kominn yfír miðjan
aldur. Hann sagði vel frá og því
henti maður á lofti nöfn manna og
staða, því maður eins og hann hafði
átt ótrúlega marga vinnufélaga og
samferðamenn, en því miður var
eftirtektin ekki svo næm héma
megin sem skyldi, því verða aðrir
að segja frá hans yngri ámm.
Hann hafði verið smali á innsta
bæ í Eyjafirði, ráðsmaður í Fellun-
um, lærði trésmíði á Siglufirði, en
tók aldrei próf þó hann ætti eftir
að vinna við smíðar mest alla starfs-
ævina og þá oft sem verkstjóri og
yfirsmiður. Þá bauðst honum vinna
sem bílstjóri og hann hætti við nám-
ið og fór að keyra vörubíl (og hafði
þá ekki tekið bílpróf). „En það var
ekkert verið að rekast í svoleiðis í
þá daga,“ sagði hann brosandi,
þegar hann talaði um þetta. Hann
var alla tíð ótrúlega ólatur að keyra
og mátti segja að það væri hans
tómstundagaman. Það gekk sú
saga hér austur í sveitum, að þegar
hann keyrði aftan á bíl á leið upp
Kambana, þá hefði lögreglan ekki
trúað sínum eigin augum þegar hún
sá farkostinn, því það var gamall
Land Rover og voru þeir þekktir
fyrir allt annað en hraðferð upp í
móti.
Það var ævintýri líkast að ferðast
með Jóni. Hann hafði alls staðar
komið og unnið. Skeiðsfossvirkjun
skoðuðum við undir hans leiðsögn
en þar steypti hann stöðvarhús.
A Akureyri er stórt hús sem
hann reisti ásamt systkinum sínum
milli ’30 og ’40. Þar voru uppruna-
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og vinarhug við andlát og útför eigin-
konu minnar, móður okkar, tengdamóð-
ur, ömmu og langömmu,
MARGRÉTAR ERLINGSDÓTTUR,
áðurtil heimilis
í Breiðholti við Laufásveg.
Bótólfur Sveinsson,
Erla Bótólfsdóttir, Guðmundur Kristleifsson,
Sólveig Bótólfsdóttir, Guðmundur Helgason,
Fjóla Bótólfsdóttir, Ólafur Gíslason,
Erlingur Bótólfsson, Guðrún Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samhug og hlýju við
andlát og útför móður okkar,
KRISTRÚNAR GUÐJÓNSDÓTTUR,
Skólavegi 1,
Neskaupstað,
og bróður okkar,
GUÐNA STEINDÓRS BJÖRNSSONAR,
Unnarbraut 15,
Seltjarnarnesi.
Birna Björnsdóttir,
Anna Björnsdóttir,
Uni Guðjón Björnsson,
Hallveig Björnsdóttir,
Ingunn Björnsdóttir,
Gréta Björnsdóttir.
MINNINGAR
leg efni á stigum og gólfum og
höfðu staðist tímans tönn með
glæsibrag. Þar hafði auðsjáanlega
verið vandað til verka. Hann vann
við breytingar á Kristneshæli, þá
kominn um sjötugt. Þar áður hafði
hann unnið mörg ár við endurbætur
á Kleppsspítala og Geðdeild Land-
spítalans. „Þegar ég var á Kleppi,"
sagði hann þá og hló og lét svo
fólki eftir að geta í eyðurnar. Þegar
maður bað hann að keyra sig í
Hlíðarnar þá voru þar hús sem
hann hafði byggt. Hann byggði
blokkina sína í félagi við aðra eig-
endur í Álftamýri. Það sagði hann
að hefði verið gaman. Fólkið byggði
sjálft húsið, einn hafði reynslu að
leggja rafmagn, annar pípulagna-
reynslu og saman hjálpuðust allir
að. Fluttu svo inn og voru þá flest-
ir orðnir góðir kunningjar. Við vit-
um líka að hann kom að því að
byggja mikið í Húnavatnssýslum,
bæði íbúðir og útihús og lagði þar
miðstöðvar og raflagnir. Síðast en
ekki síst vorum það við Skaftfelling-
ar sem nutum hans traustu handa
og góðu ráða. Hér eru ófáar bygg-
ingar sem halda orðstír hans á lofti
þó sjálfur falli hann frá. Það gat
ekki hjálpsamari mann. Einu sinni
var hann á ferð í Reykjavík, ætlaði
að kaupa sér bíl og var með upp-
sett verð og hugðist borga hann út
í hönd. Það var afspymurok og
hann gengur framhjá húsi þar sem
þakið var farið að fjúka og nokkrir
menn í vandræðum að hemja plöt-
urnar. Þá var það minn maður sem
snaraðist upp á þakið til að hjálpa
bláókunnugum mönnum. Þegar
hann kom upp á þakið þá datt pen-
ingaveskið úr vasanum og bílverðið
tvístraðist um alla Reykjavík. Og
hann skyggndist ekkert eftir því
fyrr en búið var að festa plöturnar
örugglega og leit orðin til einskis.
Hann vildi hvers manns vandræði
leysa og einu undantekningamar
voru, að hann sagðist sjálfur vera
hættur að ansa suði í drukknu fólki.
Það gat komið með vandræði sín
til hans þegar runnið var af því.
Samt hafði hann ekkert á móti því
að fólk skemmti sér við öl eina
kvöldstund, ef það var að lokinni
drykkju fært um að sjá um sig
sjálft. Sjálfur þurfti hann ekki á
áfengi eða tóbaki að halda til að
viðhalda góða skapinu sínu og var
alla tíð algjör bindindismaður. Svo
var hann líka gæddur því jafnlyndi
að það var fágætt. Ef óvænt vanda-
mál kom upp í miðri byggingavinn-
unni og allir aðrir ætluðu að ganga
af göflunum, þá haggaðist Jón
hvergi og hló jafnvel í laumi þegar
aðrir bölvuðu.
Jón var búinn að hjálpa okkur
hér geysilega mikið og það er ómet-
anlegt, en það er ekki síður ómetan-
legt og mannbætandi að hafa feng-
ið að umgangast hann. Börnin
hændust að honum hvar sem hann
kom, enda lét hann mikið með þau.
Augasteinarnir voru auðvitað litlu
afastelpurnar. Hann var svo upp-
tekinn af þeim, að þær gátu ráðsk-
ast með hann alveg eins og þær
vildu. Ekkert var þeim of gott, þær
þurftu bara að nefna það og afi
gerði það eins og skot. Og drengirn-
ir okkar áttu svo margt eftir að
tala við hann, og við áttum eftir
að fara svo margar ferðir inn á
heiðar, inn á fjöll að veiða silung
og að skoða landið okkar meira.
Nú verða þær ferðir aldrei famar
oftar með honum. En minningin um
góðan dreng lifir og gleymist ekki
svo glatt.
Og svo kemur nótt.
Svartnættið er eins og svalandi veig,
og sál þín drekkur i einum teyg.
Þreytan breytist í þökk og frið,
þögnin í svæfandi lækjamið,
haustið í vor.
Hafðu þökk fyrir öll þín spor.
Það besta sem fellur öðmm í arf,
en endurminning um göfugt starf.
Moldin er þín.
Moldin er trygg við bömin sín,
sefar alla, söknuð og harm
og svæfir þig við sinn móður barm.
Grasið hvíslar sitt ljúfasta ljóð
á leiðinu þínu. Moldin er hljóð
og hvíldin góð...
(Davíð Stefánsson)
Bestu þakkir fyrir samfylgdina.
Okkar dýpstu samúð vottum við
ástvinum Jóns og vonum og vitum
að tíminn græðir sárin um síðir.
Ásta og Gísli Halldór.
Elsku Nonni frændi. Hvílík gæfa
að verða þess aðnjótandi að eiga
þig að. Minningamar um þig eru
ótalmargar og allar góðar. Hversu
oft sátum við systkinin óþreyjufull
á sunnudagsmorgnum og þráspurð-
um „fer ekki Nonni frændi að
koma?“. Og fyrr en varði renndir
þú í hlaðið, annaðhvort á jeppa eða
„rúgbrauði" og fylltir hann af börn-
um. Þínum eigin, okkur frænd-
systkinunum og jafnvel börnunum
úr nágrenninu. Nokkur aukabörn
til eða frá var ekki eitthvað sem
að þú settir fyrir þig. Svo var hald-
ið á vit ævintýranna „langt út í
sveit“. Rauðhólar, Heiðmörk eða
Vatnsendahæð vom oft áfanga-
staðir. Þú vaktir athygli á öllu því
áhugaverða er fyrir augu bar, bent-
ir á kennileiti og kenndir okkur
ömefni. Aldrei minnist ég þess að
þú hafir þurft að hækka róminn eða
skammmast þótt hópur ærslafulira
bama væri oft býsna stór. Síðan
var okkur skilað aftur tímanlega
heim í hefðbundinn sunnudagshá-
degisverð er mæður okkar höfðu
þakklátar haft næði til að útbúa.
Eitt af því sem einkenndi þig var
ótrúleg nægjusemi. Mér er til efs
að þú hafir nokkum tímann eytt
+
Hjartans þakkir færum við öllum, sem sýndu virðingu sína og hlý-
hug við andlát elskulegrar frænku okkar,
AÐALHEIÐAR FRIÐÞJÓFSDÓTTUR.
Sigríður Guðjohnsen,
Aðalsteinn Guðjohnsen,
Elisabet Guðjohnsen,
Helga Sigurgeirsdóttir,
Höskuldur Sigurgeirsson.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför sonar
míns, bróður, mágs og frænda okkar,
RÓSINKARS
GUÐMUNDSSONAR
frá Höföa,
Gnoðarvogi 68.
Málfríður María Jósefsdóttir,
Helga H. Guðmundsdóttir, Gísli Magnússon,
Hreinn Guðmundsson, Margrét Símonardóttir,
Ásbjörn J. Guðmundsson, Áslaug Haraldsdóttir,
Kristrún D. Guðmundsdóttir,
Karl H. Guðmundsson,
Inga Guðmundsdóttir, Sigurjón Jóhannsson
og systkinabörn.
nokkm í sjálfan þig utan brýnustu
nauðsynjar. Undanskilið er þó
kannski eldsneyti á bílinn til ferða-
laga og litskyggnumyndirnar þínar.
Þú varst einn af landkönnuðum
hálendisins og ást þín, þekking og
umhyggja fyrir landinu þínu má
glöggt sjá á myndunum er þú tókst.
Okkur frændsystkinunum er
minnisstætt að í hveiju sunnudags-
boði, í afmælum eða jólaboðum var
hápunkturinn ævinlega þegar þú
settir upp „hvíta tjaldið" og mynda-
sýningar hófust. Þannig færðir þú
til okkar þann heim öræfanna er
við hin höfðum ekki tök á að heim-
sækja. Ómældur fjársjóður er fólg-
inn í þessum myndum. Þær eru
sögulegar heimildir í margþættum
skilningi, listrænt framlag um nátt-
úm landsins auk mikils persónu-
gildis því ekki áttu margir mynda-
vélar á þessum tíma.
Örlögin vom þér oft óblíð, en þó
aldrei eins og þegar lífsförunautur-
inn, Ingibjörg, hvarf á braut eftir
erfið veikindi. Eftir stóðst þú með
þijú smáböm, það elsta fjögurra
ára. En skilyrðislaus ást þín á börn-
unum ásamt ótrúlegri fórnfýsi
Helgu mágkonu þinnar, er gekk
þeim í móðurstað, vann sigur á
þessum erfiðu aðstæðum. Þú átt
þijú yndisleg, myndarleg og vel
menntuð börn er alls staðar geta
sér gott orð í lífi og starfi. Og loks-
ins fékkstu uppfylltan æðsta
drauminn.
Barnakarlinn er hampaði á hné
sér öllum börnum í kringum sig
eignaðist loksins sín langþráðu
bamabörn. Tvær litlar drauma-
prinsessur skipuðu fyrsta sætið i
hjarta afa síns síðustu tvö árin. En
samt áttirðu nóg eftir af ást handa
öllum öðmm börnum í fjölskyld-
unni.
Ég kveð þig nú elsku frændi full-
viss um það að í ríki hins almáttuga
Guðs hafir þú einstakur og vamm-
laus maður fengið sérstakar mót-
tökur. Hafðu þökk fyrir alla þína
ást.
„Að álíta að eftir dauða líkamans
tortímist andinn, er eins og að
ímynda sér að fuglinn í búrinu
muni tortímast, ef búrið brotnar,
þótt fuglinn hafi ekkert að óttast
sakir eyðileggingar búrsins. Líkami
okkar er eins og búrið og andinn
er eins og fuglinn. ... Vit þú með
vissu, að hafi sál mannsins gengið
á vegum Guðs, mun hún vissulega
snúa aftur og safnast til dýrðar
hins Elskaða ... Hún mun öðlast
slíka stöðu að enginn penni getur
lýst henni né nokkur tunga skýrt
frá henni.“ - Abdu’l Bahá.
Elsku Eiríkur, Aðalbjörgj Jóna
Björk og fjölskyldur ykkar. Eg trúi
því að Nonni sé ekki farinn langt
frá okkur. Aðeins yfir landamærin
til næsta lífs. Við getum talað við
hann í gegnum bænir okkar og
notið samvista við hann í ljósi minn-
inganna.
Guð blessi ykkur og styrki.
Guðrún og fjölskylda.
Ég vil setja niður nokkur orð til
að minnast látins vinar míns og
fyrrverandi tengdaföður, Jóns Pét-
urssonar.
Það er mjög erfitt að trúa því
að svona góður maður eins og hann
Jón sé tekinn frá okkur með þessum
hætti. Það var mjög gott að eiga
Jón að og er ég stolt af því að
hafa þekkt hann og fengið að deila
þeim stundum með honum. Alltaf
var hann tilbúinn að hjálpa ef eitt-
hvað var og gaf meira af sér en
fékk í staðinn. Otrúlega vinnusamur
og duglegur maður, alveg ómetan-
leg hjálp sem ég fékk þann tíma
sem við bjuggum á Skaftárdal. Jón
var bamgóður mjög og það sem
situr eftir við viðskilnað hans eru
margar og fallegar minningar um
ósérhlífínn' vin sem alltaf var til
staðar og alltaf var hægt að leita til.
Með kærri kveðju og innilegri
samúðarkveðju til ættingja og ann-
arra aðstandenda.
Ágústa Böðvarsdóttir.
• Fleiri minningargreinar um
Jón Pétursson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.