Morgunblaðið - 06.05.1995, Qupperneq 34

34 LAUGARDAGUR 6. MAÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
SIGURJÓN
BJÖRNSSON
+ Siguijón Björns-
son fæddist í
Svínadal í Skaftárt-
ungu 9. sept. 1909.
Hann andaðist í Vík
í Mýrdal 26. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar Siguijóns
voru Vigdís Sæ-
mundsdóttir og
Björn Eiríksson.
Siguijón var níundi
í hópi fjórtán systk-
j ina og eftir lifa átta.
Þau eru: Eirikur,
Kjartan, Sumarliði,
Sæmundur, Þórunn,
Jón, Jón og Sigurlaug, en látin
eru: Björn, Valmundur, Val-
mundur, Kristín og Sveinn. Arið
1936 kvæntist Sigurjón eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Sigur-
björgu Guðmundsdóttur frá
Hofi • í Öræfasveit.
Þau bjuggu öil sín
búskaparár í Vík í
Mýrdal. Siguijón og
Sigurbjörg eignuð-
ust þrjú börn en þau
eru: Björn Hall-
mundur, útibús-
stjóri, f. 17.4. 1940,
Elín Hafdís, fulltrúi,
f. 28.4. 1945, og
Guðmundur, verk-
fræðingur, f. 5.7.
1958. Barnabörn
þeirra eru fimm.
Þau eru: Ragna og
Sigurbjörg Björnsd-
ætur og Margrét, Sigrún og
Katrín María Káradætur.
Barnabarnabörn þeirra eru tvö.
Útför Siguijóns fer fram frá
Víkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 14.00.
í DAG vil ég kveðja afa minn Sig-
uijón Bjömsson frá Vík í Mýrdal,
sem látinn er eftir tiltölulega stutt
en erfið veikindi.
Afi átti stóran systkinahóp í
Svínadal, en var að mestu alinn upp
hjá móðurömmu sinni Kristínu Vig-
fúsdóttur á Borgarfelli, allt til sext-
án ára aldurs. Þaðan lá leiðin að
Hólmi árið 1926 og má segja að
þar hafí framtíðin tekið ákveðna
stefnu er hann fór að vinna á verk-
stæðinu hjá Bjama Runólfssyni,
ásamt Eiríki bróður sínum. Afi vann
í Hólmi mikið starf við túrbínusmíð-
ar og þrátt fyrir litla skólagöngu
tileinkaði hann sér mikla þekkingu
á vélum og rafmagni. Auk vinnunn-
ar á verkstæðinu var hann bílstjóri
hjá Bjama, m.a. á fyrsta bílnum
sem kom í Vestur-Skaftafellssýslu.
Um tveggja ára skeið var afi á
Kirkjubæjarklaustri og þaðan flutt-
ist hann til Víkur í Mýrdal 1937.
Árið 1939 setti hann upp rafstöð í
Vík og nokkmm ámm síðar smíð-
aði hann fyrir Kirkjubæjarklaustur
eina stærstu vatnsaflstúrbínu sem
smíðuð hefur verið á ísiandi. í Vík
starfaði hann m.a. sem frystihús-
stjóri og á bflaverkstæði Kaupfélags
V-Skaftfellinga, lengst af sem verk-
stæðisformaður, alls í 45 ár eða
1937-1982. Eftir það vann hann
lengi í hlutastarfi á sama stað auk
tilfallandi verkefna heima fyrir. í
Vík bjó afí ásamt eftirlifandi eigin-
konu sinni Sigurbjörgu Guðmunds-
dóttur til æviloka.
Minningar mínar um afa og
ömmu eru mjög samofnar bemsku-
minningum mínum frá Vík, en þar
ólst ég upp til tólf ára aldurs. Allt
frá því að ég fyrst man eftir mér
dvöldumst við systurnar mikið á
heimili þeirra enda tóku þau okkur
alltaf opnum örmum. Einatt var til
moli eða öl í kjallaranum en best
af öllu og það sem mest skilur eft-
ir var hlýjan sem ég minnist úr við-
móti þeirra. Afí var vel gerður
maður, rólyndur, æðmlaus og
tryggur. Eftir á að hyggja held ég
að hann hafí átt örlítið erfítt með
að tjá tilfínningar sínar en traust
faðmlagið og hlýlegt handabandið
sagði meira en mörg orð. Þótt hann
segði ekki margt að fyrra bragði
hafði hann nokkuð ákveðnar skoð-
anir á mörgum málum. Hann fylgd-
ist vel með fréttum, hvort sem var
úr þjóðlífínu eða af mannlífínu í
þorpinu og sveitunum og veður-
fréttunum sleppti hann sjaldan. Afi
naut alla tíð góðrar heilsu og var
ótrúlega léttur á fæti og vel á sig
kominn allt til hins síðasta. Þess
vegna kom fréttin um heilsubrest
hans okkur nokkuð á óvart þótt
árin væm orðin áttatíu og fímm.
Hús afa og ömmu stendur á fal-
legum stað í hlíð fyrir neðan kirkj-
una og þaðan er gott útsýni yfír
þorpið. Vestan og norðan við húsið
er stórt tún og man ég eftir að afi
sló og hirti hey þar lengi vel. Heim-
ili afa og ömmu var ávallt snyrti-
legt og vel á móti okkur tekið. Oft
undi ég mér hjá þeim dögum sam-
an, ýmist við leik með Guðmundi
frænda, rabbaði við afa og ömmu
eða fylgdist með afa við vinnu í
kjallaranum eða úti í skúr. Sjaldan
féll honum verk úr hendi og oft
+
Bestu þakkir til allra, sem sýndu okkur samúö og hlýhug við and-
lát og útför föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
FRIÐJÓNS JÓHANNSSONAR
frá Skálum
á Langanesi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Hrafnistu og hjartadeildar Borgar-
spítala.
Haraldur Friðjónsson,
Jóhann Gunnar Friðjónsson, Ólaffa Egilsdóttir
Edda Gundersen Friðjónsdóttir, Gunnar Gundersen,
Sigurdór Friðjónsson, Ása Árnadóttir,
Tómas Friðjónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu
okkur samúð og vinarhug vegna andláts
og útfarar föður okkar, tengdaföður, afa
og sonar,
VIGFÚSAR SIGVALDASONAR
múrarameistara,
Arnarheiði 19,
Hveragerði.
Sigríður Vigfúsdóttir,
Friðrik Helgi Vigfússon, Alda Árnadóttir,
Sigriður Vigdfs Vigfúsdóttir, Rúnar Marteinsson,
Vigfús Fannar Rúnarsson.
MIIMNINGAR
man ég eftir honum við smíðar.
Flestum ber saman um að hann
hafí verið völundur til allflestra
verka. Eigum við systumar marga
fallega hluti sem hann sendi okkur,
ýmist á jólum eða þegar við heim-
sóttum þau í Víkina hin seinni ár.
Alltaf var vel á móti okkur tekið
og fundum við að afi hafði mjög
gaman af að fá heimsóknir, ekki
síst eftir að barnabarnabömin voru
komin. Afa var það og mikið í mun
að allir færa frá þeim vel mettir
og legðu ekki í ferðalag nema veð-
urútlit væri sæmilega gott. Afí
hafði lifað tímana tvenna. Frásagn-
ir hans af ferðum í skipsströnd á
Söndunum, svaðilfarir yfír vötn, af
Kötlugosinu 1918 og fleira fundust
mér alltaf framandi og spennandi.
Alltaf vora bæimir frá æskustöðv-
unum skammt undan í frásögnum
afa, þ.e. Hólmur, Svínadalur og
Borgarfell og myndir af þeim öllum
prýddu einn vegginn í stofunni.
Margar minningar eigum við
systumar af ferðum með foreldram
okkar og afa í kartöflugarðana
austan við þorpið. Þar voru ræktað-
ar, að við teljum, heimsins bestu
kartöflur. Jafnan var nesti haft með
og afí átti ávallt eitthvað góðgæti
í bílnum handa litlu afastelpunum
sínum. Sunnudagsbíltúrarnir í jepp-
anum hans afa austurúr og vestur-
með era einnig minnisstæðir. Eftir
að við systurnar fóram að búa feng-
um við oft kartöflusendingar úr
Víkinni og alltaf gætti hann þess
að allir fengju jafnt. Við pokana
vora jafnan fest merkispjöld með
nöfnum okkar og geymi ég nokkur
þeirra til minningar því rithönd afa
fannst mér alltaf svo falleg.
Hver minning er dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi.
Hin ijúfu og hljóðu kynni
af alhug þökkum vér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum
sem fengu að kynnast þér.
(Davið Stefánsson)
Ég veit að ég mæli fyrir hönd
okkar systranna að við horfum á
eftir afa okkar með söknuði, en
efst í huga okkar er samt þakklæti
fyrir minningarnar sem við munum
geyma alla tíð. Ömmu okkar send-
um við dýpstu samúðarkveðjur og
biðjum góðan guð að styrkja hana.
Margrét Káradóttir.
Ég sé Siguijón fyrir mér, styrkan
og öraggan, með hægu fasi bjóð-
andi gesti inn fyrir. Þétt handtakið
og hlýtt brosið um leið og vísað er
til stofu. Síðan farið yfir hvað á
dagana hefur drifið síðan síðast,
staðnæmst við það jákvæða og
spurt um það til bóta er. Byggt upp
og unnið úr í huganum því sem upp
kemur. Með glettni en þó varlega
fjallað um líðandi stund.
Siguijón hitti ég fyrst sumarið
1979 þegar mér var falið að taka
saman upplýsingar um rafvæðingu
V-Skaftafellssýslu og þá hugvits-
menn sem að því verki unnu, fyrir
Dynskóga, rit V-Skaftfellinga.
Snillingar þeir sem þar lögðu hönd
á plóg vora flestir enn í fullu fjöri
og því sjálfír til frásagnar um fram-
vindu mála. Siguijón réðst 16 ára
að aldri til Bjarna Runólfssonar í
Hólmi í Landbroti, en þá hafði Eirík-
ur bróðir Siguijóns þegar starfað
þar um hríð. I Hólmi vora smíðaðar
yfír eitt hundrað vatnsaflstúrbínur
og rafstöðvar reistar víða um land
á um tíu ára tímabili. Siguijón vann
þarna að smíðum, raflögnum og
uppsetningu rafstöðva, oft langan
vinnudag og án þess að unna sér
hvíldar. Starf þeirra félaga bar
ávöxt víða um land og veitti birtu
og yl inn á margt heimilið. Vinnu-
semi, frábært handverk, vandvirkni
og áreiðanleiki eru orðin sem koma
upp í hugann þegar lýsa á umsögn-
um vinnufélaga Siguijóns og þeirra
sem verkanna nutu á þessum áram.
Siguijón hlífði sér ekki þó hann
hafí á þessum áram oft verið heilsu-
tæpur.
Þegar Siguijón fór frá Hólmi
vorið 1936 var hann um tíma á
Kirkjubæjarklaustri en fluttist árið
1938 til Víkur og starfaði á bifreiða-
verkstæði Kaupfélags V-Skaftfell-
inga fram á áttræðisaldur.
Árið 1942 smíðaði Siguijón og
setti upp eina stærstu vatnsafls-
túrbínu sem smíðuð hefur verið á
íslandi, Pelton-túrbínu með 930
mm þvermáli. Túrbínuhjólið sem er
ÞÓRDÍS
KRISTJÁNSDÓTTIR
+ Þórdís Krist-
jánsdóttir fædd-
ist 26. maí 1949 að
Einholti í Selfoss-
hreppi. Hún lést á
heimili sinu í Kópa-
vogi 25. apríl sl.
Foreldrar hennar
eru Valgerður Ein-
arsdóttir, Einholti,
og Kristján Hálf-
dánarson frá Flat-
eyri. Þau slitu sam-
vistir. Valgerður
giftist Haraldi
Gíslasyni og eignuð-
ust þau sjö börn;
Gylfa, Guðbjörgu, Pálínu,
Helgu, Sigríði, Önnu Maríu og
Auði. Kristján giftist Jónínu
Hjartardóttur og
eignuðust þau sex
börn; Guðmund,
Helga, Hinrik,
Hálfdán, Kristján,
Ragnar og Guðríði.
Þórdís giftist Valdi-
mar R. Karlssyni
frá Selfossi og eign-
uðust þau tvö börn,
Valgerði Dís, fædd
1972, og Benedikt
Karl, fæddur 1974.
Þau slitu samvistir
og síðustu æviárin
bjó Þórdís í Kópa-
vogi.
Þórdís verður jarðsungin frá
Selfosskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
OKKUR langar til að kveðja og
minnast Dísu systur sem lést langt
fyrir aldur fram 25. apríl sl.
Dísa var vel gerð kona, ákaflega
greind og fróð um alla hluti sagði
vel og skemmtilega frá og kryddaði
svo allt saman með sinni frábæru
kímnigáfu.
Hún var mjög gefandi og listræn
og sérstaklega gjafmild. Áhugi
hennar á garðrækt var mikill og
aldrei leið henni eins vel og á sumr-
in þegar hún gat verið daglangt að
sinna þessu áhugamáli sínu.
Dísa hafði átt við veikindi að
stríða en var á góðum batavegi og
var farin að sjá fram á betri tíma
og horfði bjartari augum til framtíð-
ar.
Andlát hennar var skyndilegt og
kom öllum að óvörum. Dísa var
nýflutt í skemmtilega íbúð þar sem
hún var mjög ánægð og hlakkaði
til að geta notið sólar og útiveru á
komandi sumri.
Elsku Dísa, þar sem þú ert núna
skín alltaf sól og við vitum að vel
hefur verið tekið á móti þér.
Þegar við horfum til baka er
okkur efst í huga þakklæti fyrir að
hafa átt hana fyrir systur. Hún
hefur alltaf reynst okkur mjög vel
og var alltaf boðin og búin að rétta
hjálparhönd. Hafðu þökk fyrir allt,
kæra systir. Við biðjum góðan Guð
að blessa minningu þína.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
V. Briem
með 16 koparskóflum smíðaði Sig-
uijón í kjallaranum á Kirkjuvegi 5
í miklum þrengslum. Fyrir nokkrum
árum yfirfór Siguijón túrbínuhjólið
og er stöðin enn í notkun á Kirkju-
bæjarklaustri.
I smíðaherberginu í kjallaranum
sá margur smíðisgripurinn dagsins
ljós. Siguijón var listamaður í járn-
smíði, einkum rennismíði og smíð-
aði hann sjálfur mörg verkfæri sín.
Sumarið 1980 nefndi hann eitt sinn
við mig að sig langaði til að ná sér
góðan rennibekk sem nýst gæti við
það sem hann væri að „dunda sér
við heima“. Mál æxluðust þannig
að hann gerði sér ferð til Reykjavík-
ur þar sem við fundum stóran bekk
sem hentaði honum vel. Eftir að
samningar tókust greiddi hann
bekkinn út í hönd og gerði ráðstaf-
anir til að senda hann austur. Mér
lék nokkur forvitni á síðar að frétta
hvernig Siguijóni hefði gengið að
koma bekknum fyrir í þröngri
vinnuaðstöðu sinni á Kirkjuveginum
og spurði hvort hann hefði ekki
þurft fjölda manns til að aðstoða
sig. Nei, ekki kvað hann svo, hann
hefði sjálfur tjakkað bekkinn inn í
rólegheitum. „Ég vildi síður hafa
einhveija fumara í þessu,“ sagði
Sigurjón. Já, með hægðinni og
öguðum vinnubrögðum voru honum
allir vegir færir. Sem eftirmála við
þessa sðgu læt ég fylgja með að
skömmu síðar kom sending frá Sig-
uijóni til föður míns, fullur poki af
nýuppteknum kartöflum, með
kveðju og þökk fyrir lánið á bílnum.
Ég var spurður hveiju þetta sætti,
skýringin var þá sú að í innkaupa-
ferðina þegar bekkurinn góði var
keyptur hafði ég fengið lánaðan bíl
föður míns sem hafði farið sinna
ferða á reiðhjóli til prestverka þann
daginn. Þetta mundi Siguijón og
vildi launa.
Sigutjón Bjömsson kenndi sér
meins nú um miðjan vetur og hrak-
aði fljótt. Hann var rúmliggjandi
síðustu vikumar. Kveðjustundin,
fallegan dag í Vík við sjúkrabeð
hans tveim dögum áður en hann
lést, var nýtt til að haldast í hendur
og þakka liðið. Megi Guð blessa sál
Siguijóns Bjömssonar og veita Sig-
urbjörgu styrk.
Þórólfur Árnason.
Hver minning er dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi.
Hin ljúfu og hljóðu kynni
af alhug þökkum vér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum
sem fenp að kynnast þér.
(Davíð Stefánsson)
Guðbjörg, Pálína, Helga, Sig-
ríður, Anna María og Auður.
Engum er ljóst, hvaðan lagt er af stað,
né hver lestinni miklu ræður.
Við sláumst í fórina fyrir það,
jafnt fúsir sem nauðugir bræður!
Og hægt hún fer en hún færist um set,
þessi fylgd yfir veginn auðan,
Kynslóð af kynslóð og fet fyrir fet,
og ferðinni er heitið í dauðann.
(Tómas Guðmundsson)
Hún var góðum gáfum gædd,
hún Dísa. Og nú steig hún af lest-
inni á undan okkur, of fljótt — en
hvað er of fljótt í ferð, sem enginn
veit hvem endi muni hafa? Henni
verður tekið opnum örmum í æðri
veröld, af kærum frændum og vin-
um sem á undan eru gengnir. Þar
verður líklega sest við kveðskap.
Elsku Valgerður og Benni, þið
fenguð góðar gáfur í arf frá móður
ykkar, farið vel með þær og minn-
ist hennar með þakklæti.
Við þökkum Dísu fyrir árin sem
við áttum samleið, og vottum ykkur
og öðram aðstandendum innilega
samúð.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig.
Hægur er dúr á daggarnótt.
Dreymi þig ljósið. Sofðu rótt.
(Jónas Hallgrímsson)
Sigríður, Kolbrún,
Hrafnhildur og Helga.