Morgunblaðið - 26.08.1995, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 26. ÁGÚST 1995 33
MINNINGAR
ELÍNGUNN
ÞOR VALDSDÓTTIR
+ Elíngunn Þor-
valdsdóttir
fæddist á Tungnfelli
í Svarfaðardal hinn
30. deseraber 1921
og Iést á heimili sínu
15. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Þor-
valdur Baldvinsson
frá Böggvisstöðum,
f. 6. nóvember 1873,
d. 1967, og Sigríður
Sigurðardóttir frá
Tungufelli, f. 4. nóv-
ember 1880, d. 1963.
Elíngunn var yngst
af níu systkinum, en þau voru:
Þóra Sigurrós, f. 3. mars 1902,
látin; Guðlaug Ingibjörg, f. 4.
júní 1903, látin; Baldvin Gunn-
laugur, f. 21. júní 1905, látinn;
Sigurður, f. 11. ágúst 1906, lát-
inn; Jóhann, f. 16. maí 1909,
búsettur á Siglufirði; Kristín
Guðrún, f.' 30. september 1910,
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra máli ei talar tunga
tárin eru beggja orð.
(Ólöf frá Hlöðum)
Þessar ljóðlínur komu mér í huga
þegar Ella frænka mín lést á heim-
ili sínu þann 15. ágúst sl. Hún var
umvafin kærleika ástvina sinna á
heimili sínu þar sem hún var alvöld
drottning hússins. Tár ástvinanna
eru þjónusta kærleikans.
Mínar minningar tengdar þessari
miklu og góðu konu spanna nú um
fimm áratugi. Ég geymi í minni 10
ára afmælisdaginn minn þegar ég
dvaldi hjá ömmu og afa á Fróni,
látin; Hartmann, f.
6. maí 1914, látinn;
Rósa, f. 19. júlí 1916,
látin.
Elíngunn giftist
27. júní 1947 eftirlif-
andi eiginmanni sín-
um> Friðgeiri Jó-
hannssyni frá
Skagaströnd. Brúð-
kaup þeirra fór
fram á Völlum í
Svarfaðardal. Börn
þeirra eru: Stefán
Ragnar, kvæntur
Önnu Margréti Hall-
dórsdóttur, Jóhann
Þór, kvæntur Elsu Stefánsdótt-
ur, Rebekka Sigríður og Ragn-
heiður Rut, gift Sævari Frey
Ingasyni. Elíngunn er amma að
12 börnum og langamma að 4
börnum.
Útför Elíngunnar fer fram
frá Dalvíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 13.30.
Dalvík. Ég hljóp upp götuna til
Ellu frænku í Dröfn með rauða
hárborða í hendi. Frænka mín
greiddi mér og fléttaði og hnýtti
slaufurnar í, kyssti mig á kinnina
og sýndi mér stóra afmæliskringlu
sem hún hafði bakað. Ég var svo
hamingjusöm, hljóp út í sólina og
vildi að allir vissu að ég ætti þessa
yndislegu frænku.
Árin liðu og við frænkurnar nálg-
uðumst hvor aðra meir og meir í
tíma og rúmi. Tungufellsþráinn var
orð sem við frænkur fengum að
heyra og vorum stoltar af, því án
hans hefðum við ekki stigið lífs-
dansinn með þeim takti sem okkur
lét best. Frænka mín steig sinn lífs-
dans af ákveðni, mildi og reisn. Hún
var mikilhæf kona, stolt en hlédræg
með afbrigðum. Hún naut sín með
blómum og hafði sönginn fyrir sig
og þau. En stærst var hún í eigin-
konu- og móðurhlutverkinu og
átakalaust breiddi hún sig yfir aðra
ástvini líka.
Milli föður míns og hennar ríkti
einstakt systkinaþel sem þurfti ekki
alltaf á orðum að halda. Elskan til
gróðursins var þeim líka sameigin-
leg.
Atvik höguðu því þannig að Ella
frænka dvaldi á heimili mínu síð-
ustu páska. Við ræddum þá mikið
saman um lífið og tilveruna.
Frænka mín vissi þá að nú væri
komið að lokadansi þessa lífs, en
hún var staðráðin í að ganga hann
á enda með allri þeirri reisn sem
henni var gefin og það tókst henni.
Hún var líka viss um það að
dauðinn væri aðeins vatnaskil og
handan hans tæki við annar dans
þar sem líkamlegir fjötrar eru eng-
ir og sálin fijáls á dansgólfí eilífðar-
innar. Þannig sé ég Ellu frænku
kveðja okkur að sinni.
Blessuð sé minning mætrar konu.
Sigríður Jóhannsdóttir
Hún amma er dáin, farin og kem-
ur aldrei aftur. Aldrei eigum við
eftir að sitja í mjúka, hlýja faðm-
inum hennar og heyra fallegu rödd-
ina hennar syngja okkur vísur og
Ijóð. Aldrei eigum við eftir að fínna
yndislegu höndina á höfði eða
vanga.
Ó elsku amma, þú sem nú ert
komin á annað tilverustig, laus við
þjáningar og stríð í veikindum þín-
um, skildir eftir minningar sem við
geymum í hjarta okkar. Minningar
sem eru okkur ljúfsárar nú, en
verða sem perlur í minningasjóði
ókominna ára. Sárt er til þess að
hugsa að engin amma verði til að
taka á móti okkur þegar við skrepp-
um upp á Mímisveg. En eins og þú
sagðir alltaf sjálf, þetta er leiðin
okkar allra, og þegar þar að kemur
tekur þú örugglega á móti okkur.
Elsku amma, við þökkum þér fyrir
allt og biðjum guð að passa þig og
kveðjum þig með ljóðunum sem
hann afí samdi til þín fyrir okkur.
Elsku amma! ertu sjúk og þreytt?
þú sem okkur ætíð hefur leitt
og þerrað tárin blítt af votum vanga
og víst var gott við þína hlið að ganga.
Elsku amma, 511 við þökkum þér
þína ástúð geyma munum vér.
Ei lengur getur hlýja höndin þín
hjúkrað og þerrað sorgar tárin mín.
Ómar Freyr, Elíngunn Rut,
Amar Ingi og Rebekka Rún.
Nú á ég erfítt, tengdamamma.
Það er eins og eitthvað vanti inn í
mig, tómarúm, sem ég veit ekki
hvernig á að fýlla. Það eina sem
kemur upp í huga minn núna er
þakklæti. Þakklæti fyrir dóttur þína
0g þakklæti fyrir stundirnar sem
þú passaðir börnin okkar og veittir
þeim af kærleiksbrunni þínum. Ég
minnist þess sérstaklega þegar þú
sast á stólnum þínum í eldhúsinu
og rerir með Ómar minn í fanginu,
syngjandi eitthvað fyrir hann. Það
færðist alltaf svo mikill friður og
ró yfír drenginn að þó að ég kæmi
inn í eldhúsið þá hreyfði hann sig
ekki heldur leit aðeins á mig og
sneri svo vanganum að þínum og
þið hélduð áfram að horfa út um
eldhúsgluggann. Þetta sá ég þig
gera seinna við nöfnu þína Elín-
gunni, Amar Inga og svo Rebekku
Rún. Það var engu líkara en að
börnin færu í einhvers konar trans
og auðséð var að þeim leið vel.
Þessa tilfinningu fann ég líka
þær stundir sem við vorum ein í
eldhúsinu og þú varst að bera í
mig kaffíð og brauðið. Við sátum
svo og ræddum málin og þá var
nú víða komið við og mikið voru ^
nú þessar spjallstundir okkar nota-
legar. Það var á þeim stundum sem
ég komst að því hversu heilsteypt
persóna þú varst og frá þeim kom
ég betri og þróttmeiri maður.
Aldrei varst þú eða tengdapabbi
með afskiptasemi eða stjórn-
mennsku en alltaf var gott að leita
til ykkar og stóð þá ekki á aðstoð-
inni eða ráðunum. Og þrátt fyrir
allmikinn aldursmun á ykkur og
okkur þá fannst mér hann ekki
vera svo mikill þegar við vorum öll
að tala eða að gera eitthvað sam-
an. Elsku tengdamamma þakka þér
fyrir allar yndislegu stundimar okk-
ar saman og þakka þér fyrir að
vera sú amma sem þú varst bömun-
um mínum og sú tengdamóðir sem
þú varst mér. Eftir erfíð veikindi
hefur þú fengið hvíld og hvíldin kom
á fallegu og hlýju ágústkvöldi,
kvöldi sem var eins og þú. Elsku
tengdapabbi, vertu sterkur, minn-
ingin lifir með okkur og gefur okk-
ur þrek og þor til að halda lífs-
göngunni áfram eins og hún hefði
viljað.
Þegar ég hef skrifað þetta þá
veit eg hvemig ég fylli upp í þetta
tómarúm sem í mér er. Ég fylli það
með minningum um þig tengda-
mamma. Og minningarnar hef ég
reynt að setja í þessar tvær vísur.
Öll þau bera það bömin mín
blessaðan ömmu friðinn
þú rerir með þau kinn við kinn
og kenndir þeim litlu ljóðin.
Þú varst mér góður vinur
en vissir það ei
það fylgdi þér mikill friður
ég gleymi þér aldrei.
Þinn tengdasonur,
Sævar Freyr Ingason.
AÐALHEIÐUR
HULDA
BJÖRNSDÓTTIR
+ Aðalheiður
Hulda Björns-
dóttir var fædd í
Reykjavík 13. júní
1916. Hún lést á
Ljósheimum á Sel-
fossi aðfaranótt 20.
ágúst 1995. Foreldr-
ar hennar voru
Svanhvít Sumarrós
Samúelsdóttir, f. 4.
júní 1897, Skuld,
Hafnarfirði, d. 27.
mars 1961 á Kjóa-
stöðum, Biskups-
tungum. Björn Filip-
us Andrésson, f. 8.
júní 1889, Efri Vaðli, Barða-
strönd, d. 1924 á Bíldudal. Þau
bjuggu aldrei saman. Svanhvít
giftist síðar Gústaf Loftssyni, f.
9.10. 1891, d. 13.6. 1983. Aðal-
heiður ólst upp í Galtafelli hjá
Guðrúnu Stefánsdóttur og Jak-
obi Jónssyni þar til þau brugði
búi þá fór hún að Ásum í Hrepp-
um til systur Guðrúnar og ólst
þar upp til 17 ára aldurs, er hún
fór til móður sinnar og stjúpa,
én þau bjuggu þá í Skollagróf
í Hrunamannahreppi. Aðalheið-
ur átti tvö hálfsystkin; Sigríði
Gústafsdóttur, f. 29.2. 1920. Bjó
hún lengi að Kjóastöðum í Bisk-
upstungum, nú á Selfossi, og
Björn Jónatan
Björnsson, f. 26.1.
1925, útgerðarmað-
ur á Patreksfirði.
Fyrri maður Aðal-
heiðar var Þorvald-
ur Sigurðsson frá
Stekkum, Hafnar-
firði, f. 8.11. 1911,
d. 21.7. 1952, Syðri
Brú, Grímsnesi.
Áttu þau einn son,
Sigurð Þorvalds-
son, bifvélavirkja,
f. 26.12. 1939. Sig-
urður átti fimm
börn, þau eru: Þor-
valdur, f. 2.8.1963, d. 11.2.1992,
Aðalheiður Svana, Viktor Svan,
Hlynur Smári og Aron Snær,
barnabörnin eru orðin tvö, Jó-
hanna og Bjarki. Seinni maður
Aðalheiðar var Björn Júlíusson
rafvirki, f. 29.9.1924 að Ingunn-
arstöðum, Geiradal. Bjuggu þau
á írafossi Grímsnesi frá 1956 til
1994 er Björn lét af störfum
vegna aldurs og fluttu þau þá á
Selfoss. Þau eignuðust eina dótt-
ur, Ingibjörgu Erlu Björpsdótt-
ur, leikskólakennara, f. 16.1.
1957.
Útförin fer fram frá Selfoss-
kirkju í dag og hefst athöfnin
kl. 10.30.
MEÐ þessum fátæklegu línum vil
ég minnast Aðalheiðar Björnsdótt-
ur, tengdamóður minnar, eða Öllu
eins og hún var alltaf kölluð.
Sumarið 1978 kynntist ég Öllu
og manninum hennar, Birni Júlíus-
syni heima á írafossi og tóku þau
vel á móti mér. Ég man hvað ÁUa
hafði gaman að sýna mér útsaum-
inn sinn, sem hún gat svo sannar-
lega verið stolt af. -_
Alla og Bjössi tóku alltaf vel á
móti öllum sem komu í heimsókn á
þeirra heimili sem var svo myndar-
legt. Og eldhúsborðið var alltaf
hlaðið alls kyns góðgæti sem hún
bar fram, eins og henni var einni
lagið. Þá var „ömmukæfan“ hennar
í sérstöku uppáhaldi hjá börnunum
mínum og gerðu þau henni góð
skil, og var hún alltaf pöntuð sér-
staklega þegar sest var til borðs.
Margar ánægjustundimar áttum
við fjölskyldan í eldhúsinu á íra-
fossi.
Alla var trúuð kona og trúði hún
að annað líf tæki við að lokinni
þessari jarðvist, og vil ég trúa að
vel verði tekið á móti henni þar sem
hún dvelur nú.
Alla átti við mikil veikindi að
stríða í mörg ár, og síðustu mánuð-
ir voru henni afar þungbærir, og
smám saman dofnaði ljósið. Þótt ,
Alla sé dáin þá lifir hún áfram í
huga okkar og hjarta. Elsku Bjössi
minn, Siggi og Erla, elskuleg eigin-
kona og móðir er burtu kölluð.
Megi Guð styrkja ykkur í þessari
miklu sorg. Elsku Alla mín, ég kveð
þig með þessu erindi.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Marey Linda Svavarsdóttir.
Mig langar í fáum orðum að
kveðja hana mömmu mína og þakka
henni fyrir samfylgdina í gegnum
lífið.
Fyrir nokkrum árum greindist
hún með alzheimersjúkdóm og þá
fór að halla undan fæti og hún
missti smám saman tökin á tilver-
unni. Þótt sorgin og söknuður séu
mikil erum við pabbi samt glöð yfir
að vita að nú líður henni vel og við
eigum eftir minningarnar um fal-
legu _og góðu stundimar okkar sam-
an. Ég hef reyndar saknað hennar
mömmu minnar eins og hún var
um langan tíma eða allt frá því hún
fór á sjúkrahús fyrir tæpu ári. Hún
var mér góður vinur og það var
sárt að geta ekki hringt í hana og
spjallað eins og við gerðum nærri
því daglega. Bara það að heyra
röddina var svo gott.
Ég vil þakka honum pabba fyrir
alla þá ást, umhyggju og óendan-
legu þolinmæði sem hann átti handa
henni, en pabbi hætti að vinna fyr-
ir um fjórum árum til að vera heima
og annast mömmu. Hann stóð sig
eins og hetja.
Elsku pabbi, þín sorg er mikil
og ég sendi þér mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Guð styrki þig í
sorginni.
Mig langar að lokum að kveðja
mömmu með tveimur litlum ljóðum
er segja þó svo margt. Fyrra ljóðið
las ég nýlega og lýsir það vel alzhei-
mersjúkdómnum.
Þú hvarfst
þér sjálfri og okkur
hvarfst
inn í höfuð þitt
dyr eftir dyr luktust
og gátu ei opnast á ný
þú leiðst
hægt á brott
gegnum opnar bakdyr,
bústaður sálarinnar
er þar enn,
en stendur auður
líkami þinn hlekkjaður
við líf
sem ekki er hægt að lifa
þú horfir framhjá mér
tómum augum
engin fortíð
engin framtíð
engin nútíð
við fengum aldrei að kveðjast.
Allar fagrar minningar
er mér ljúft að muna.
Fyllstu þakkir flyt ég þér
fyrir samveruna.
Erla.
Þegar fólk kveður og fer yfir
móðuna miklu, verður ófyllt skarð
hjá okkur sem eftir erum, og þá
förum við að líta til baka.
Þegar við hjónin fluttum austur
í Sogsvirkjun í janúar 1960 voru
hjónin Aðalheiður Bjömsdóttir og
Björn Júlíusson þar fyrir. Með okk-
ur tókst strax góður kunningsskap-
ur, óháð vinnunni, og hefur haldist
æ síðan. Við fórum saman í ferða-
lög og héldum uppi gagnkvæmum
heimsóknum.
Eftir 19 ára starf og búsetu í
Steingrímsstöð fluttum við svo nið-
ur að Irafossi í parhús, þar sem þau
bjuggu fyrir í hinum endanum. í
16 ár bjuggum við þar við hlið
þeirra og á þeim ámm kom aldrei
neitt það upp á, sem breytt gæti
vinarþeli þeirra í okkar garð.
í störfum okkar sem þama unn-
um reyndi mikið á konumar sem
alltaf voru heima og höfðu engin
tök á að leita sér að vinnu utan
heimilis, en það kom ekki að sök
hvað Aðalheiði varðaði, þar var allt-
af sama vinsemdin og hlýjan. Þessi
36 ára samskipti skilja eftir marg-
víslegar minningar og góðar, sem
lýsa Aðalheiði vel. Þegar við nú
kveðjum hana eftir langvarandi og
erfið veikindi, vottum við Birni og
fjölskyldu hans okkar dýpstu samúð
og virðingu.
Ágústa Skúladóttir,
Kjartan T. Ólafsson.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
ERLAGUÐRUM LÁRUSDÓTTIR,
Krossholti 17,
Keflavík,
andaðist 24. ágúst.
Jarðarförin auglýst síðar.
Óli Jón Bogason,
Heiðar Ólason, Ragna Sveinsdóttir,
Grétar Ó.lason, Þórunn Sigurðardóttir,
Sólveig Óladóttir, Kristinn Kárason,
Valþór Ólason, Kristrún Sæbjörnsdóttir
og barnabörn.