Morgunblaðið - 31.08.1995, Blaðsíða 32

32 FIMMTUDAGUR 31. ÁGÚST 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SESSELJA
JÓHANNSDÓTTIR
+ Sesselja
hannsdóttir,
Cacilia Höfner,
fæddist í Hof bei
Salzburg 12. júlí
1934 og lést 23. ág-
úst 1995 í Sjúkra-
húsi Seyðisfjarðar.
Foreldrar hennar
voru Johann Höfn-
er bóndi, Hirc-
hberg, Hof bei Salz-
burg og kona hans,
Martina, fædd
Wimmer. A lífi eru
systurnar Martina,
Anne Marie og El-
isabeth fóstursystir. Sesselja
giftist Emil Emilssyni kennara
29. júní 1957, þau eignuðust 5
börn: 1) Emil Gautur, f. 10. maí
1958, verkfræðingur, kennari
og rennismiður, k. Svava
Björnsdóttir bókasafnsfræð-
ingur. Þau eiga 3 dætur, Auði,
12 ára, Björk og
Silju, 5 ára. 2) Jó-
hann, f. 15. júní
1959, verkfræðing-
ur, k. Hermína Guð-
brandsdóttir mann-
fræðingur. Þeirra'
börn, Yr, 12 ára, og
Ymir, 7 ára. Búsett
í Michigan. 3) Helga
Martína, f. 21. mai
1960, verslunar-
maður. Á soninn
Loga, 16 ára. 4)
Dagur, f. 29. apríl
1963, kennari, k.
Ingibjörg Jóhanna
Jónsdóttir kennari. Þeirra
barn, Máni, 4 ára. 5) Snorri, 5.
mai 1964, verkamaður, k. Lauf-
ey Böðvarsdóttir, skilin. Þau
eiga 2 dætur, Rakel, 6 ára, og
Sjöfn, 2 ára.
Utförin fer fram frá Seyðis-
fjarðarkirkju í dag kl. 14.00.
HÚN Sillý hans Emils er frá okkur
farin, yfir móðuna miklu. Hin lífs-
glaða, sterkbyggða og kjarkaða
kona varð einnig að láta undan,
löngu fyrir aldur fram, þrátt fyrir
hetjulega baráttu.
Eg vil með nokkrum orðum minn-
ast þessarar fágætu konu, því það
var hún svo sannarlega, og um leið
þakka henni fyrir hönd fjölskyldu
minnar fyrir samfylgdina gegnum
árin.
Hún Sillý, eins og við kölluðum
hana alla tíð, var fædd 12. júlí
1934, og uppalin í Austurríki, en
kom hingað til Seyðisfjarðar 1959
með eiginmanni sínum Emil Emils-
syni kennara. Hún fékk íslenskan
ríkisborgararétt og tók sér nafnið
Sesselja Jóhannsdóttir.
Ég og fjölskylda mín áttum því
láni að fagna þegar við fluttum til
Seyðisfjarðar fyrir 35 árum, alls
ókunnug í plássinu, að þar voru
fyrir Sillý og Emil. Þau hjónin
bjuggu þá á neðri hæð að Vestur-
vegi 8.
Forlögin komu því þannig fyrir
að við Dóra kona mín og bömin
settumst að á efri hæð sama húss.
Síðar þegar við fjölskyldan fluttum
upp á Múlaveg, byggðu þau hús
sitt í „brekkunni“ ofan við húsið
okkar. Það fór því ekki hjá því að
við ættum margar samverustundir
með þeim hjónum og börnum þeirra.
Oft var glatt á hjalla á Vestur-
veginum, og stutt var á milli hæða.
Þá var oft kallast á og málin af-
greidd á léttari nótunum. En ef
meira þurfti til og viðfangsefnið
krafðist frekari og vandaðri vinnu-
bragða þá var sest niður í eldhúsinu
hjá henni Sillý með allnokkra sykur-
ERFIDRYKKJUR
P E R L A N sími 562 0200
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
í síma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
IIÓTEL LÖFTLEIDIR
mola, kaffibolla og „Sillýjarkökur“
sem enn þann dag í dag þykja
ómissandi á stórhátíðum eins og á
jólum í minni flölskyldu.
Emil og Dóra hlustuðu þá gjam-
an á þegar við Sillý ræddum málin,
ekki alltaf endilega á hefðbundnum
eða lágværum nótum, heldur miklu
fremur eins og okkur báðum hent-
aði best. Þegar. „málfundi" okkar
lauk buðu Dóra og Emil upp á spil,
og þá var gjarnan slegið í „rommý.“
Sillý var með afbrigðum dugleg
og kjörkuð kóna. Þar veit ég fáar
eða engar í spor hennar fara. Hún
„blés“ á almenningsálitið og ef sá
var gállinn á henni bauð hún því
byrginn, og á stundum skemmtum
við okkur saman yfír viðbrögðum
þessa og hins í bænum.
Strax við fyrstu kynni mátti
merkja hinn mikla áhuga hennar
og elsku á gróðrinum og þeim fjöl-
breytileika og fegurð sem hann
gefur umhverfínu sé vel um hann
haldið.
Fyrstu árin lét hún sér nægja
að rækta og lita garðinn sinn við
Múlaveginn og hjálpa nánustu vin-
um sínum og nágrönnum, og eins
og henni var lagið var vasklega
gengið að verki.
Síðar gerðist hún með dyggri
aðstoð eiginmannsins sannkallaður
„vemdari" blóma og tijágróðurs hér
í bæ, með því að stjóma, skipu-
leggja og vinna við umhirðu blóma
og mnna ásamt gróðursetningu
tijáa í kaupstaðarlandinu nú sl.
8-10 ár. Sá þáttur í lífsstarfí Sillýj-
ar mun verða sjáanlegur um langa
framtíð og ber Seyðfírðingum að
þakka það sérstaklega.
Einnig höfðu þau hjónin með að
gera umsjón kirkjugarðs og skrúð-
garðs í allmörg ár. Það var því við
þessi störf sem Sillý naut sín best,
dugnaðarforkurinn, sem hafði þeg-
ar á reyndi ráð við öllu og í þeim
efnum var henni ekkert óviðkom-
andi. Það var því ef til vill engin
tilviljun að við áttum síðast tal sam-
an í þessu lífi, þar sem hún sat úti
á svölum Sjúkrahússins í sumarblíð-
unni, og fylgdist með þar sem lífs-
förunautur hennar leiðbeindi nokkr-
um börnum og foreldrum þeirra við
gróðursetningu tijáa neðan við
leiguíbúðir aldraðra við Múlaveg.
Fallegri umgjörð minninga er
vart hægt að hugsa sér þar sem
hin eina og sanna Sillý á í hlut.
Emil minn og fjölskylda, við
þökkum ykkur fyrir að fá að kynn-
ast syo fágætri konu og móður.
Blessuð sé minning hennar.
Dóra, Þorvaldur og fjöl-
skylda.
Mér finnst ég verði að minnast
hennar Cilliar fáeinum orðum, hún
er mér svo hugstæð fyrir margra
hluta sakir. Hún var ein af hetjum
þessa lands. Miklu betri íslendingur
en margir innfæddir. Cilli var frá
Austurríki, kom hingað ung stúlka
á vegum íslenskrar skólasystur
sinnar sem hún hafði kynnst í
Þýskalandi, ætlaði að vinna hér á
landi í stuttan tíma en það urðu
nær 40 ár. Hún fór að vinna á
heimili skólastjórans í Reykjanesi
fyrir vestan, og kynntist þar kenn-
aranum Emil Emilssyni og varð úr
því lífstíðar sambúð mjög farsæl
og skemmtileg. Eignuðust þau
fimm börn sem þau hafa komið vel
til manns, vel menntuð og á allan
hátt vel gerð. Cilii og Emil giftu
sig í Salzburg 29 júní 1957. Þeim
stóð til boða atvinna þar en Cilli
vildi ala börn, sem hún ætti eftir
að eignast, upp á íslandi.
Ég kynntist henni ekki fyrr en
Dagur og Snorri komu í ME. Þá
fylgdist hún vel með hvernig þeir
stóðu sig við nám gegnum skóla
og var hamingjusöm þegar þeir
voru útskrifaðir stúdentar sem
henni fannst vera sú menntun sem
foreldrum bæri að standa straum
af, hvað sem þeir gerðu þar eftir,
það var þeirra mál. Cilli gerði sér
mikið betur grein fyrir hvað voru
þarfír hlutir og hvað var bara óþarfí
og hvemig var hægt að komast af
á skynsamlegan hátt og mennta
börn sín sem er meira virði en
ýmiss konar óþarfa eyðsla. Hún var
alin upp við allt annan lífsstíl en
hér gerist, það var margt hægt að
læra af henni. Það hafa verið mik-
il umskipti fyrir unga_ stúlku að
koma frá Austurríki til íslands það
sá ég best þegar ég kom í hennar
heimabyggð Salzburg, sá allan
skóginn, blómin og gróðurinn mið-
að við ísland kalt og berangurslegt.
Þau Cilli og Emil bjuggu í
Garðinum veturinn 1956-1957,
Emil var kennari þar. Á Höfn í
Hornafírði 1957-1959 og 1959
réðst Emil sem kennari til Seyðis-
fjarðar þar sem þau hafa búið síð-
an. Auk heimilisstarfa vann Cilli
mikið utan heimilis í fiski, við garð-
yrkjustörf og yfírleitt hvað sem til
féll. Það var ekki að ástæðulausu
að hún lagði sig alla fram um að
rækta tré og blóm, hann er falleg-
ur garðurinn þeirra á Múlavegi 19
sem hún hefur ræktað. Þar hefur
hún komið með blóm sem hún hef-
ur haft með sér úr heimabyggð
sinni þegar hún hefur farið í heim-
sókn til ættingjanna. Hún var ætt-
rækin við sitt fólk og það heim-
sótti hvert annað eftir því sem efni
og ástæður leyfðu. Eins var hún
mjög góð og hugsunarsöm við sitt
tengdafólk, það þótti ábyggilega
öllum vænt um hana.
Mörg síðustu ár hefur Cilli hugs-
að um skrúðgarðinn og kirkjugarð-
inn á Seyðisfírði og lýsir það henn-
ar smekkvísi og fallegum vinnu-
brögðum. Eins tók hún þátt í að
planta tijáplöntum í land sem verið
er að græða upp til skógræktar,
ég hugsa að hennar draumur hafi
verið að gera ísland hlýlegra land
en það er. Ég held að það megi
aðeins minnast Cilliar í sambandi
við leikfélagið. Þótt hún hafi aldrei
gefíð sig út sem leikari þá lánaði
hún leikfélaginu alla fjölskyldu
sína. Ég hef aldrei komið svo á
leiksýningu á Seyðisfirði að þar
hafí ekki verið einn eða fleiri úr
fjölskyldunni þar. Emil var lengi
formaður og Snorri í stjórn eftir
að faðir hans hætti, en hún Cilli
skaust oft með næringu handa leik-
fólkinu, eins lagaði hún leiktjöld,
saumaði búninga og fleira sem
hvergi er nefnt þegar talað er um
starfsemi félaganna auk þess að
hafa heimilið undirlagt af starfsem-
inni hluta vetrar. Eitt er það sem
ekki er hægt að ganga framhjá
þegar Cilliar er minnst en það eru
bamabömin hennar, þau dáðu
hana, þeirra heitasta ósk var alltaf
að heimsækja Cilli ömmu á Múla-
vegi, hún var þeim kærari en allir
aðrir. Stærsti draumur þeirra
minnstu að fá að sofa í „holunni“
milli afa og ömmu. Hún naut þess
að hafa þau hjá sér og hafði sér-
staklega gott lag á að hafa þau
þæg og góð. Þau hafa misst mikið.
Eg og mitt fólk þökkum henni
allt og allt. Innilegar samúðar-
kveðjur til Emils og allra hinna.
Guðrún Aðalsteinsdóttir.
+ Dagbjörg fædd-
ist á Vesturgötu
51b í Reykjavík 24.
október 1911. Hún
lést í Landspítalan-
um 24. ágúst sl.
Hún var dóttir
hjónanna Guðrúnar
Þórarinsdóttur, f.
8. júlí 1878, d. 18.
desember 1950, og
Benedikts Péturs-
sonar, f. 17. júlí
1887, d. 8. júní
1949. Börn þeirra
voru: Davíð, f. 25.
ágúst 1905, Magn-
fríður Þóra f. 22. september
1906, Sigurður, f. 22. septem-
ber 1908, Dagbjörg, f. 24. októ-
ber 1911, Björgvin, f. 23. ágúst
1917. Nú eru þessi systkini öll
látin. Dagbjörg verður jarðsett
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.00.
„AÐEINS sá sem drekkur af vatni
þagnarinnar, mun þekkja hinn vold-
uga söng. Og þegar þú hefur náð
ævitindinum, þá fyrst munt þú hefja
fjallgönguna. Og þegar jörðin krefst
líkama þíns muntu dansa í fyrsta
sinn.“ (Spámaðurinn bls. 88.)
Dagga, eins og hún var kölluð,
hefur verið samofín mínu lífi frá því
að ég man fyrst eftir mér. Benedikt
faðir hennar, eða Bensi eins og hann
var kallaður, var mikill vinur föður
míns og gamall skipsfélagi hans.
Bensi og Guðrún, kona hans, voru
auðfúsugestir og komu oft á sumrin
og hjálpuðu þá oft til við heyskap-
inn. Það var mikill fengur fyrir okk-
ur systkinin að fá þau í heimsókn,
sérstaklega þó Bensa því hann lék
sér við okkur og kenndi okkur hina
ýmsu leiki. Ég var mikil mannfæla
sem bam, það tók mig því langan
tíma að kynnast Döggu. Mér eru
sérstaklega minnisstæð okkar
fyrstu kynni. Ég var 2-3 ára gömul
og Dagga hefur verið rúmlega tví-
tug. Dagga var ásamt systkinum
mínum að snúa þurrheyi á túninu
heima við bæinn. Ég var hins vegar
eitthvað að þvælast í kringum fólk-
ið. Dagga kallaði í mig og bað mig
um að koma til sín. Ég vildi ekkert
við hana tala og hljóp inn í hlöðu
til að fela mig. Dagga hljóp á eftir
mér, þreif í mig og sagði við mig:
„Stebba, ég ætlaði að gefa þér gott.“
Þá skammaðist ég mín mikið. Tók
hún þá upp tyggjópakka þar sem
hver tafla var innpökkuð í bréfí og
gaf mér eina t-öflu sem ég stakk
upp í mig. „Ætlarðu að éta bréfið
Stebba“, varð henni þá að orði, en
hún hló ekki að mér og það þótti
mér vænt um. Síðan hefur verið
óijúfanleg vinátta á milli okkar
Döggu.
Seinna meir, er ég fór að fara til
Reykjavíkur, gisti ég alltaf á Öldu-
götu 32 hjá Bensa og Guðrúnu. En
eftir að ég flutti til Reykjavíkur þá
hafði ég fyrir fasta venju að heim-
sækja Döggu og Davíð því þau
bjuggu í húsi foreldra sinna eftir lát
þeirra. Árið 1956 var ég sjálf farin
að búa. Dagga kom oft í heimsókn
til mín. Eitt kvöldið kom Gunnar,
bróðir minn, í heimsókn líka. Það
var orðið áliðið kvölds er Dagga
hugsaði til heimferðar og bað ég
því Gunnar um að fylgja henni áleið-
is og sagði: „Þú kemur svo Gunnar
minn og gistir hjá mér.“ Þá sagði
Dagga: „Hann getur nú líka gist
hjá mér, það er nóg pláss.“ Það
þáði hann og hefur hann gist þar
síðan og haft þar athvarf og að-
hlynningu. Á öllum hátíðisdögum
hefur verið mikill samgangur á milli
heimilanna. Þau voru boðin í mat
til mín og við í súkku-
laði og kökur til þeirra
og alltaf gáfum við
Dagga hvor annarri
jólagjöf.
Dagga var gáfuð
kona sem hafði yndi af
góðum bókum en einn-
ig hafði hún gaman af
öðru léttmeti eins og
t.d. dönsku blöðunum,
s.s. Hjemmet og fleiri
slíkum. Hún fylgdist
mjög vel með öllum
fréttum bæði í útvarpi
og blöðum. Eftir að
sjónvarpið kom var það
henni mikil dægrastytt-
ing. Hún hafði líka gaman af að
fara í leikhús og fyrsta sinn sem
ég fór í leikhús í Reykjavík, þá var
það Dagga sem bauð mér. Ánnars
lifði hún fábrotnu lífi. Hún var lærð-
ur kjólameistari frá Rebekku Hjört-
þórsdóttur og vann þar eins lengi
og heilsan leyfði, en hún var
snemma heilsuveil og þá sérstaklega
slæm í baki. Vinnuaðstaðan var
heldur ekki upp á marga fiska því
í þá daga sátu stúlkurnar á baklaus-
um stólum, bognar í baki við sau-
mana; það þætti víst ekki gott í
dag. Dagga kvartaði aldrei, það var
ekki til siðs hjá henni. Hún kynntist
ekki mörgum en hún ræktaði vinátt-
una við skyldfólkið og voru systur-
börn hennar henni sérlega kær,
einkum þó Guðrún sem var elst
þeirra, en hún var alltaf prinsessan
hennar Döggu. Dagga var ávallt
.gestrisin og skemmtileg heim að
sækja. Hún hafði yndi af blómunum
sínum í glugganum og ræktaði garð
við húsið sitt meðan kraftar leyfðu.
Undanfarin ár rétti ég henni hjálp-
arhönd við að hreinsa til í garðinum
hennar á vorin. Var hún mjög þakk-
lát fyrir þá litlu hjálp. Síðastliðinn
vetur var búinn að vera henni erfið-
ur. Hún þurfti oft að leggjast inn á
sjúkrahús en gat þó alltaf komið
heim á milli og var þó nokkuð hress
þó að mátturinn þverraði smátt og
smátt. Einu sinni er henni leið von-
um framar vel sagði hún við mig:
„Mig langar að lifa til aldamóta og
sjá hvemig allt verður þá.“ Nokkr-
um dögum áður en hún andaðist
sagði hún við mig: „Nú er ég hætt
að hafa gaman af að hlusta á út-
varpið“ og þá vissi ég að hún mundi
eiga skammt eftir ólifað. Hún var
svo lánsöm að tapa aldrei minninu
í öllum þessum veikindum og gat
því rætt um alla hluti fram í andlát-
ið. Fábrotnu lífí hennar er nú lokið.
Eftir stendur minningin um hennar
fágæta persónuleika. Óumbreytan-
leg í útliti, róleg og yfírveguð. Ætt-
ingjar hennar og hinir fáu traustu
vinir eiga eftir að sakna hennar um
ókomin ár, en ég mun hugsa um
langa vináttu okkar sem aldrei bar
neinn skugga á. Langar mig að
kveðja hana með fallegum kafla úr
bókinni „Litla prinsinum".
„Stjörnurnar eru fallegar, þær
eru fallegar vegna blóms, sem mað-
ur sér ekki ... Ég svaraði „vissu-
lega“ og ég horfði, án þess að segja
orð, á bylgjóttan sandinn í tungls-
ljósinu.
Eyðimörkin er falleg, bætti hann
við ...
Og það var satt. Mér hefir alltaf
þótt vænt um eyðimörkina. Maður
sezt á sandöldu. Maður sér ekkert,
heyrir ekkert. Og þó er eins og eitt-
hvað geisli í þögninni.
Það sem gerir eyðimörkina fal-
lega, sagði litli prinsinn, það er, að
hún geymir einhvers . staðar
brunn ..."
Samúð votta ég syrgjendum.
Stefanía R. Pálsdóttir
og fjölskylda.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er aeskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveld-
ust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar um má lesa á
heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lcngd greina fari ekki yfir eúia og hálfa
örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — cða 3600-4000 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir grcinunum.
DAGBJORG BENE-
DIKTSDÓTTIR