Morgunblaðið - 09.09.1995, Blaðsíða 28

28 LAUGARDAGUR 9. SEPTEMBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
PÁLL
TORFASON
+ Páll Torfason
var fæddur á
Garðsenda í Eyrar-
sveit 27. september
1928. Hann varð
bráðkvaddur í
heimasveit sinni 2.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Torfi
Jörgen Hjaltalín, f.
22. júlí 1895, d. 30.
maí 1953, og Ingi-
björg Kristín
Finnsdóttir, f. 30.
júní 1893, d. 21.
febrúar 1974. Páll
var níundi í röðinni af tólf
systkinum. Hin voru: Stefán,
f. 1. ágúst. 1916, Ólafur, f. 12.
júlí 1917, Guðrún, f. 30. júlí
1918, Lilja, f. 26. janúar 1920,
d. 18. desember 1991, Herdís,
f. 10. júní 1921, Guðmundur,
f. 25. júní 1923, Kristjana, f.
5. september 1924, d. 15. apríl
1925, Kristján, f. 2. júní 1927,
Unnur, f. 23. aprfl 1930, Karl,
f. 31. júlí 1932, og óskírð stúlka,
f. 1. mars 1934, d. sama dag.
Hinn 6. apríl 1958 giftist
Páll eftirlifandi eiginkonu
sinni, Margréti Erlu Hallsdótt-
ur, f. 27. febrúar 1935. Þau
hófu búskap á Garðsenda og
bjuggu þar til árs-
ins 1967 er þau
fluttust að Naust-
um í sömu sveit.
Páll og Margrét
eignuðust fimm
börn. Þau eru: 1)
Ingibjörg Torfhild-
ur, f. 15. agúst
1958, maki Eiður
Örn Eiðsson; þau
eiga tvær dætur,
Ástrósu og Sigur-
rósu. Börn Torf-
hildar af fyrra
hjónabandi eru tvö:
Eiríka Benný og
Páll Mar. Sambýlismaður Ei-
ríku er Árni Bjarki Kristjáns-
son, þau eiga eina dóttur, Mar-
en Sif. 2) Hallur, f. 18. ágúst
1960, 3) Hrafnhildur, f. 18.
mars 1963, maki Gunnar Ólaf-
ur Einarsson; dætur þeirra eru
Margrét Pollý, Gunnhildur
Rán og Magnea Rún. 4) Sigríð-
ur Herdís, f. 14. júní 1966,
maki Höskuldur Reynir Hö-
skuldsson: þau eiga tvö börn,
Axel Björgvin og Snædisi
Birtu. 5) Illugi Guðmar, f. 24.
apríl 1974.
Útför Páls fer fram frá Set-
bergskirkju í dag og hefst at-
höfnin ldukkan 14.00.
ÞAÐ VAR svo sárt að fá þá fregn
að afi væri dáinn. Afi sem var allt-
af svo hlýr og góður. Hann tók
alltaf vel á móti mér þegar ég kom
í sveitina og hann var alltáf til í
að skreppa með mér á hestbak.
í sumar þurfti afi að leita sér
lækninga í Reykjavík og þá dvaldi
hann hjá okkur í nokkra daga. Það
var bæði gott og gaman að hafa
hann. Systur mínar voru ekki lengi
að finna út hvað það var auðvelt
að fá hann til að dekra við sig.
Gunnhildur gat alltaf fengið hann
til að lesa margar bækur fyrir sig
áður en hún sofnaði á kvöldin.
Mamma og pabbi eru vön að lesa
bara eina. Og Magnea fékk nú loks
einhvem sem nennti að halda á
henni endalaust og orðið „afa“
bættist í orðasafnið hennar.
Þegar afi hafði verið hjá okkur í
GUÐRÍÐUR S.
MAGNÚSDÓTTIR
+ Guðríður Stein-
þóra Magn-
úsdóttir, Heima-
völlum 5, Keflavík,
var fædd í Vest-
mannaeyjum, 11.
júlí 1937. Hún and-
aðist á Sjúkrahúsi
Suðurnesja, Kefla-
vík, laugardaginn
2. september sl.
Foreldrar hennar
voru Magnús Jóns-
son, f. 19. ágúst
1875, d. 28. febrúar
1939, og Guðrún
Þorsteinsdóttir, f.
14. ágúst 1899, d. 4. október
1982. Eignuðust þau átta börn.
Þau eru auk Guðríðar Stein-
þóru: Guðríður, f. 14. mars
1923, d. 12. september 1937,
Guðsteinn, f. 18. mars 1925,
giftur Rögnu G. Hermanns-
dóttur, Guðjón, f. 12. ágúst
1927, giftur Sigríði Helgu
ívarsdóttur, Björgvin, f. 28.
september 1928, giftur Sigríði
K. Karlsdóttur, Jóna, f. 14.
apríl 1930, gift Gunnari Sigur-
jónssyni, Ása, f. 15. júlí 1931,
Séifræðingar
í bloiiiaskroyliiigiini
við öll la'kilæri
Bblómaverkstæði I
INNAfel
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090
gift Jóni H. Her-
mundssyni, Gísli, f.
13. desember 1932,
d. 25. apríl 1993,
eftirlifandi eigin-
kona er Jóna
Sveinsdóttir. Guð-
rún giftist árið
1944 seinni eigin-
manni sínum Gísla
Brynjólfssyni,
smið, f. 2. október
1903, d. 24. október
1977. Guðríður
giftist 8. júní 1957
Helga Unnari Eg-
ilssyni, verksljóra,
f. 15. júlí 1929, og eignuðust
þau þijú börn. Þau eru: Frið-
björg, f. 19. febrúar 1957, gift
Árna Björgvinssyni og eiga þau
þrjá syni, Ingvar, Guðmund
Jóhann og Björgvin, Guðrún,
f. 27. apríl 1958, gift Friðbirni
Björnssyni og eiga þau fjögur
börn, Vignir, Baldur, Helga
Rúnar og Margréti Rós, og
Þorsteinn, f. 22. apríl 1968.
Útför Guðríðar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 14.00.
HÚN Gurrý tengdamóðir mín er
látin, þessi glaðlynda og kjarkaða
kona varð að láta undan, langt
um aldur fram. Hún lést á Sjúkra-
húsi Suðumesja, laugardaginn 2.
september, á 59. aldursári, eftir
erfíða baráttu.
Fyrstu kynni mín af Gurrý voru
þegar ég kynntist eiginkonu
minni og dóttur hennar, fyrir
rúmum 20 ámm. Það fyrsta sem
ég tók eftir í fari hennar var
hversu fijálsleg í skoðunum, ein-
læg og glaðlynd hún var. Mér var
ávallt talið trú um, að tengda-
mæður væru áfskiptasamar og
MINNINGAR
rúma viku var hann orðinn dálítið
eirðariaus og langaði aftur heim í
sveitina sína. Þar undi hann sér líka
best því hann þurfti alltaf að vera
að vinna eitthvað. Ég man svo vel
eftir honum á hlaupum, annað hvort
að eltast við óþekka hesta eða
þtjóskar kýr. En afi var líka þijósk-
ur og náði þeim alltaf að lokum
nema í hinstu ferðinni þegar maður-
inn með ljáinn náði honum áður.
Ég mun alltaf eiga mynd af afa
í huga mér í bláa fjósgallanum.
Ég á erfítt með að trúa því að
hann sé farinn frá okkur en hugga
mig við eftirfarandi setningu úr
Biblíunni: „Sælir em sorgbitnir, því
að þeir munu huggaðir verða.“
Ástarkveðja til afa.
Margrét Pollý.
Sárasta reynslan, sem ég hef
orðið fyrir, er að heyra andláts-
fregn föður míns. Það var svo
margt sem ég átti eftir að segja
við hann, ég hélt bara að ég fengi
að hafa hann hér miklu lengur.
Við vitum að sorgin knýr dyra,
fyrr eða síðar, hjá flestum. Maður
telur sig vera undir það búinn að
nokkm leyti en samt verður maður
eitthvað svo vanmáttugur þegar
stundin rennur upp. Mér hefur
reynst vel undanfarið að lesa ýmis-
legt af því sem gefið hefur verið
út um sorgina - eins og t.d. þetta
spakmæli: „Þegar þú ert sorg-
mæddur, skoðaðu þá aftur hug þinn
og þú munt sjá, að þú grætur vegna
þess, sem var gleði þín.“ (Kahlil
Gibran.)
Ég er þakklát honum föður mín-
um fyrir allar þær góðu stundir sem
við áttum saman. Ég veit að hann
mun taka vel á móti mér þegar
minn tími kemur en þangað til mun
minningin um hann lifa með mér.
Hrafnhildur Pálsdóttir.
Sú sorgarfregn barst mér að
kvöldi laugardagsins 2. september
þær bæri að umgangast með var-
úð, en svo var ekki með Gurrý,
hún var vinur.
Gurrý greindist með sjúkdóm
þann, sem að lokum dró hana yfír
móðuna miklu, fyrir 10 árum.
Þrátt fyrir erfíð veikindi gaf hún
sig hvergi og starfaði á dagheimil-
inu Garðaseli í Keflavík, þar til
starfsþreki þraut. Hún hafði sér-
staka ánægju af þessu starfi og
það gaf henni mikið, enda voru
börn henni mjög hugleikin, svo
ekki sé minnst á frábæra vinnufé-
laga, sem reynst hafa henni betur
en orð fá lýst í veikindum hennar.
Gurrý reyndist barnabörnum
sínum vel, sem nú sjá á eftir góð-
um vini og félaga sem alltaf var
tilbúin að leika við þau, spila,
föndra eða bara spjalla. Hún
kenndi þeim öll spil sem hún kunni
og alltaf þegar einhver fékk ný
spil var rölt til ömmu og spilað,
því alltaf gaf hún þeim tíma.
Það er ávallt sárt að sjá á eftir
ástvini yfír móðuna miklu, en nú
veit ég að henni líður betur og
kannski hljóma ljóðin og tónlistin,
sem hún hafði svo mikla gleði af,
betur í eyru í dag en í gær.
Hennar er nú sárt saknað af
okkur öllum. En nú er hún farin
í annan heim og minningin um
hana lifír í huga okkar. Við þökk-
um samfylgdina.
Blessuð sé minning Guðríðar
Steinþóru Magnúsdóttur.
Elsku Helgi, börn, barnabörn
og aðrir ástvinir, Guð veiti ykkur
styrk í sorg ykkar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
að hann Palli frændi væri dáinn.
Hann hafði orðið bráðkvaddur þar
sem hann var að sækja kýrnar sem
höfðu strokið úr haganum og farið
inn að Hjarðarbólsá. Það var dá-
góður spölur að ganga en þrátt
fyrir að Palli væri orðinn heilsutæp-
ur og mæddist fljótt vílaði hann
ekki fyrir sér að ganga eftir kún-
um. Eg er hrædd um að margur
yngri og tápmeiri maðurinn hefði
talið það eftir sér að ganga alla
þessa leið og valið auðveldari ferða-
máta. En svona var Palli. Hann
hefur líklega talið það fásinnu að
fara akandi eftir skepnunum ekki
lengri leið og nær væri að njóta
veðursins og nálægðar við náttúr-
una.
Palli var fæddur og uppalinn að
Garðsenda í Eyrarsveit. Hann gekk
í farskóla nokkra mánuði á ári frá
10 ára aldri fram að fermingu.
Palli var frekar heilsuveill á upp-
vaxtarárum sínum og var ekki tal-
ið líklegt að hann hefði heilsu til
að vinna erfíðisvinnu. Hann fór því
í klæðskeranám í Stykkishólmi hjá
Kristni L. Jónssyni klæðskera-
meistara. En aðstæður höguðu því
þannig að áður en hann lyki námi
varð hann að halda heim að Garð-
senda til að aðstoða foreldra sína
við búskapinn. Varð búskapurinn
hans ævistarf upp frá því; fyrst á
Garðsenda og síðar á Naustum í
sömu sveit.
Ég ólst upp á næsta bæ við
Palla og fjölskyldu og voru sam-
göngur tíðar. Ég kynntist honum
þó ekkert að_ ráði fyrr en ég fór
að stálpast. Á unglingsárum mín-
um þótti mér gaman að spjalla við
Palla um daginn og veginn. Hann
var ekki með nein fullorðinsmerki-
legheit við okkur unglingana en
gaf sér tíma til að ræða við okkur
og hafði þá ýmislegt til málanna
að leggja, yfírleitt kátur og hress.
Þessi skemmtilegu samskipti héld-
ust alveg fram á seinasta dag og
man ég að síðast þegar við áttum
tal saman, fyrir nokkrum vikum,
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Árni Björgvinsson,
Keflavík.
Snert hörpu mín himinboma dls,
svo hlusti englar Guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt.
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína, himinboma dís,
og hlustið englar Guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku Helgi, Friðbjörg, Guðrún,
Steini og fjölskyldur. Við sendum -
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Egill, Lilja, Kristbjörg,
Sigurður, Jóhannes,
Elín, Marta, Jóhann,
Sigrún, Magni og börn.
Okkur hjónin langar til að minn-,
ast góðrar vinkonu sem lést 2. sept-
ember eftir hetjulega baráttu við
illvígan sjúkdóm. Margs er að
minnast enda nær vinskapur okkar
og fjölskyldutengsl yfir tugi ára.
Við systkinin, Helgi og Fanney,
fórum bæði ung að aldri að vinna
í Vestmannaeyjum og lá það fyrir
okkur báðum að finna ævifélaga
okkar þar. Helgi og Gurrý eignuð-
ust síðar sitt heimili í Éyjum en
undirrituð fluttu heim í Þykkvabæ-
inn. Góður vinskapur einkenndi
alltaf okkar samband og ferðuð-
umst við mikið með þeim á árum
áður. Þær voru ekki fáar ferðirnar
sem við fórum hér innanlands og
eru þær ákaflega minnisstæðar.
Það var gott að ferðast með þeim
hjónum og gaman var í tjaldferðun-
um en þá var tekið í spil og sung-
ið mikið því Gurrý var með eindæm-
um söngelsk.
Það sem helst einkenndi Gurrý
var hversu glaðlynd og hláturmild
töluðum við um hina dæmigerðu
ættarþijósku sem einkenndi ættina
okkar og skapgerð sem ætti fáa
sína líka.
Palli hafði unun af því að dansa
og sjaldan hef ég dansað við jafn-
fiman dansherra. Enda tilkynnti
ég Margréti konu hans að ef ég
ætti Palla fyrir mann væri ég dans-
andi við hann á hveijum degi.
Palli hafði líka mikinn áhuga á
hestamennsku og fór oft á hestbak
á árum áður en þeim ferðum fór
fækkandi um leið og aldur færðist
yfir. Þó skrapp hann stundum með
barnabörnunum í stutta reiðtúra
hin síðari ár, nokkurs konar hvíld-
arferðir frá erli dagsins. Hann
hafði einnig áhuga á garðrækt en
hafði lítinn tíma til að sinna því
áhugamáli sínu. Ég má til með að
minnast á þegar ég hitti hann í
kirkjugarðinum í sumar þar sem
hann var að hlynna að gróðri á
legstað foreldra sinna og fleiri
ættingja. Ég kraup niður við hlið
hans og hjálpaði honum við að
hreinsa illgresið. Við röbbuðum
saman um tilvonandi niðjamót og
naut ég þessarar samverustundar.
Svo léttur var hann í tali að ég
veitti því ekki athygli hversu sjúk-
ur hann var þá orðinn.
Og skyndilega ertu horfinn af
sjónarsviðinu, frændi, og ég sé þig
ekki meir, hérna megin að minnsta
kosti. Mig langar til að þakka fyrir
góð kynni og óska þér velfarnaðar
á nýja staðnum.
Ég veit að margir eiga erfítt
með að sætta sig við að hann sé
farinn og þá sérstaklega eftirlifandi
maki, börn, tengdaböm og barna-
börn. Sendi ég ykkur öllum mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Ef að lít ég ögn til baka
allt þá færist nær.
Minningamar munu vaka
meðan hjartað slær.
(I.K.F.)
Ásthildur Elva
Kristjánsdóttir.
hún var. Gurrý var hrókur alls
fagnaðar hvar sem hún kom og var
oft glatt á hjalla hjá okkur í sveit-
inni um helgar. Þá var setið í eld-
húskróknum og spjallað um lífið
og tilvemna og aldrei var dauft
yfir þeim umræðum þar sem Gurrý
og tengdapabbi hennar voru annars
vegar. Eftir gosið fluttu Helgi og
Gurrý til Keflavíkur og fjölgaði þá
ferðum okkar á milli.
Gurrý var jákvæð kona og greið-
vikin og var ekkert tiltökumál hjá
henni að taka við aukafólki inn á
heimili sitt. Börn okkar nutu góðs
af gestrisni þeirra hjóna og bjuggu
Egill og Kristbjörg hjá þeim meðan
þau voru á vertíð í Eyjum. Marta
dóttir okkar bjó síðan hjá þeim í
Keflavík meðan hún var á vertíð
þar. Gott er að eiga góða að og
börn okkar minnast þess hversu
gott var að eiga Gurrý og Helga
að er þau fóru ein á unglingsaldri
burt frá heimili sínu til að vinna.
Bjartsýni einkenndi baráttu
hennar Gurrýjar við sjúkdóminn
sem að lokum bar hana ofurliði.
Það var aðdáunarvert að fylgjast
með að hún lét nær ekkert buga
sig. Ef hún var spurð hvernig hún
hefði það, var svarið alltaf á þá
leið að þetta væri allt að koma og
að hún hefði það bara ágætt. En
nú hefur hún fengið hina eilífu
hvíld.
Þú gengin ert hugglöð á frelsarans fund
og fagnar með útvaldra skara,
þar gíeðin er eilíf, þar grær sérhver und.
Hve gott og sælt við hinn hinsta blund
í útbreiddan faðm Guðs að fara.
Nú kveðja þig vinir með klökkva og þrá
því komin er skilnaðarstundin.
Hve indælt það verður þig aftur að sjá
I alsælu og fógnuði himnum á,
er sofnum vér síðasta blundinn.
(Hugrún.)
Elsku Helgi, Friðbjörg, Guðrún,
Steini og fjölskyldur. Hugur okkar
er hjá ykkur á þessum erfiðu tím-
um, megi góður Guð veita ykkur
styrk.
Fanney og Grettir.