Morgunblaðið - 19.10.1995, Side 42

42 FIMMTUDAGUR 19. OKTÓBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
HANS KRISTJAN
KRISTJÓNSSON
+ Hans Kristján Krisljónsson
vélvirki var fæddur á
Djúpavogi 4. janúar 1922. Hann
lést á Seyðisfirði 25. september
síðastliðinn. Hans Kristján var
sonur hjónanna Hansínu Hans-
dóttur og Kristjóns Sigurðsson-
ar. Hans Kristján var elstur
fjögurra systkina, hin þijú eru
Gunnar, vörubílstjóri, Iátinn,
Guðni, vélvirki, og Þóra, hús-
móðir. Útför Hans Kristjáns fór
fram frá Seyðisfjarðarkirkju 2.
október.
HANN Kiddi frændi minn er dáinn.
Mig langar í fátæklegum orðum að
líta yfir farinn veg og rifja upp
góðar minningar um glaðværan
mann sem var ekki mikið fyrir að
láta á sér bera. Kiddi fæddist á
Djúpavogi og flutti ungur til Seyðis-
fjarðar. Hann hét fullu nafni Hans
Kristján eins og forfaðir okkar
Hans Kristján Jónatan sem talinn
er vera launsonur dansks greifa og
múlattastúlku. Kiddi átti sínar ræt-
ur á Djúpavogi og sagði mér að sér
fyndist að sólin skini skærast þar.
Þau systkinin heimsóttu Djúpavog
í sumar og hafði Kiddi mikla gleði
af j)ví.
I mínum huga eru Kiddi og
Smiðjan eitt þegar horft er til baka.
Þar vann hann trúr og dyggur al-
veg frá unglingsaldri eða þar til
rekstri var hætt. Hann lærði járn-
smíði og járnsteypu hjá afa mínum
Jóhanni og Benjamíni Hanssonum
en þeir voru móðurbræður Kidda.
Þá þótti Kiddi einkar laginn við
allar vélar og var vel þekktur af
sjómönnum um land allt. Þegar ég
var smástelpa hafði ég unun af að
snúast í kringum karlana í Smiðj-
unni, þar var Kiddi alltaf til í að
gantast en líka til að fræða mig
stelpuna. Hann sýndi mér hvernig
járnið var hitað í smiðjunni og sleg-
ið til á steðjanum. Hann gaf sér
líka tíma til þess að kenna mér á
gamla rennibekkinn sem var vatns-
drifinn rafmagni löngu áður en
Seyðisfjörður fékk rafmagn. Kiddi
kenndi mér að rafsjóða. Hann
kenndi mér að keyra traktorinn og
Land Roverinn. Þess vegna eru
Kiddi og Smiðjan eitt, og eintómar
ljúfar minningar sækja að. Þegar
ég svo fór að heiman til náms var
það alltaf mitt fyrsta verk að fara
út í Smiðju og þar tók Kiddi alltaf
á móti manni með hlýju sinni og
glaðværð.
Ég minnist líka jólaboðanna á
jóladag fyrst í Framhúsinu og síðan
á Brekkuveginum. Þar var oft glatt
á hjalla því þá var sprellað og hleg-
ið. Kiddi og yngri bróðir hans Guðni
áttu verkstæði í bílskúr við Fram-
húsið og einnig höfðu þeir verk-
stæði annars staðar í bænum. Þeir
unnu báðir í Smiðjunni og á kvöld-
in og um helgar gerðu þeir upp
bíla, vinnuvélar og fleira. Þegar
Smiðjan hætti rekstri varð þetta
þeirra aðalvinna, vegna þess hversu
góðir smiðir þeir bræður voru og
eru var þeim falið að gera upp og
hreinsa fallbyssu sem náðist úr E1
Grillo á hafsbotni og prýðir fallbyss-
an nú bæinn og gaman fyrir okkur
Seyðfírðinga að eiga slíkan grip.
Fyrir nokkrum árum smíðuðu
þeir bræður sér lítinn bát sem við
krakkarnir kölluðum alltaf Kidda-
bát. Kiddi hafði unun af að fara í
róður og oft var faðir hans með
honum meðan hans naut við.
Nú er Kiddi róinn á önnur mið á
öðrum farkosti en litla rauða bátn-
um sínum. Kidda er sárt saknað
af systkinum og ég veit að pabbi
saknar hans líka en þeir voru alla
tíð miklir félagar og unnu saman í
meira en 45 ár.
Elsku Þóra og Guðni, við Guðjón,
Helga Dögg, Jón Kolbeinn, Auður
Ösp og Kristján Smári biðjum góð-
an Guð að styrkja ykkur í sorg-
inni, og þökkum algóðum föður
fyrir Kidda, það sem hann var okk-
ur og verður í minningunni.
Far þú í friði
friður guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með guði,
guð þér nú fylgi
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Ólafía Þórunn Stefánsdóttir.
Fagran júnídag, á liðnu sumri,
birtust góðir gestir í björtu sólskini
á bæjarhlaði að vitja heimaslóða
og ættingja. Ekki var þá í huga að
þar í hópnum væri verið að kveðja
einn í síðasta sinn og raunar heilsa
augliti til auglitis í fyrsta skipti
einnig, því systkinin Kristján, Guðni
og Þóra höfðu vissulega gengið
hljóðlega og af hæversku um garða
og ekki troðið einum né neinum um
tær á sínum lífsferli.
Nú sem oftar er í huga að „skjótt
hefur sól brugði sumri“ og skarð
höggvið. Kristján, sem í vitund
kunnugra var bróðir, frændi og vin-
ur, hvarf fljótt af fundi, í miðri önn
dagsins, samhljóða hinni fornu lífs-
speki Hávamála að „glaður og reif-
ur skyldi gumna hverr, uns sinn
bíður bana“. Burthvarf hans var
þannig nátengt hinu starfsama lífí,
þar sem öguð eljusemi ríkti og þau
sannindi að vinnan göfgar manninn.
Lífsferill Kristjáns frænda okkar
var nátengdur lífi ættmenna hans,
foreldra, bræðra og systur, þar sem
fagur og einlægur samhugur ríkti.
Hin óijúfanlega, trausta fjölskylda
var alla tíð undir sama þaki, foreldr-
ar og systkinin fjögur, þar af einn
bróðir, Gunnar, sem lést á besta
aldri, öllum harmdauði. Fallega
heimilið, þar sem á sínum tíma
mæðgumar báðar, Hansína og
Þóra, réðu ríkjum, var hið helga
vé rótgróins fólks. Jafnvel litli, hvíti
heimilishundurinn, allra eftirlæti,
skynjaði vist sína í hinum góðu
höndum svo, að engu líkara var en
að hann fyndi sig vera í paradís
dýranna, því eins og skáldið Tómas
ályktaði og orðar svo fagurlega:
Nei, vit að allt er ein og sama hjörð
sem andað fær í lofti, sjó og jörð.
Og allt á samleið heim til hinstu tíða,
og hvers kyns dauða skyldum vér þá kvíða?
Yndisreitur fjölskyldunnar var
einnig sumarhúsið á hinu fagra
Fljótsdalshéraði, þar sem oft var
dvalið.
Bræðurnir og faðirinn, Kristjón,
störfuðu allir lengst af við Vél-
smiðju Jóhanns Hanssonar, móður-
bróður bræðranna, en Vélsmiðja
Seyðisfjarðar, eins og hún síðar
kallaðist, var ein elsta á landinu,
t
Móðir okkar,
HELGA MARGRÉT VALTÝSDÓTTIR,
lést á Vífilsstaðaspítala sunriudaginn 15. október.
Jarðarförin fer fram frá Landakotskirkju þriðjudaginn 24. október
kl. 15.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Helgi Ágústsson.
t
Ástkær eiginmaður minn og faðir okkar,
JÓHANNKR. GUÐMUNDSSON, __
Hringbraut 97,
Keflavík,
lést í Sjúkrahúsi Suöurnesja miðvikudaginn 18. október.
Guðrún Jónsdóttir og synir.
t
Útför föður míns og bróður okkar,
FJÖLNIS BJÖRNSSONAR,
Hátúni 10B,
fer fram frá Fossvogskirkju föstudaginn 20. október kl. 10.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeim, sem vildu minn-
ast hans, er bent á Hjartavernd.
Baldur Fjölnisson,
Hrefna Björnsdóttir,
Einar Örn Björnsson,
Hjalti Björnsson.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
dóttir, tengdamóðir og elsku amma,
VALGERÐUR KRISTÍN JÓNSDÓTTIR,
Fljótaseli 12,
Reykjavík,
andaðist í Landspítalanum mánudaginn
16. október.
Gunnar Gunnarsson,
Hjálmar Jónsson, Sigríður Helga Ragnarsdóttir,
Elfn Gunnarsdóttir, Óttar Gauti Guðmundsson,
Gunnar Gunnarsson,
Rúnar Gunnarsson,
Jón E. Guðmundsson, Valgerður Eyjólfsdóttir,
Róbert Hjálmarsson,
Davíð Hjálmarsson,
Jóhannes Gauti Óttarsson.
ÞÓRHALLUR
HÖSKULDSSON
+ Sr. Þórhallur
Höskuldsson
fæddist í Skriðu í
Hörgárdal 16. nóv-
ember 1942. Hann
lést í Reykjavík 7.
október síðastlið-
inn og fór útför
hans fram frá Ak-
ureyrarkirkju
16. október.
Kveðja og þakkir
frá Möðruvalla-
klaustursprestakalli
Við sóknarbörnin í
Möðruvallaklaustursprestakalli vilj-
um með þessum fátæklegu orðum
þakka fyrir það að við fengum að
njóta starfa þessa góða drengs og
trausta þjóns um árabil.
Séra Þórhallur var upprunninn
og ættaður héðan úr prestakallinu.
Það varð mikið happ fyrir okkur
þegar hann að loknu guðfræðinámi
kom í Möðruvelli til þjónustu, en
hér starfaði hann af einstakri kost-
gæfni og skörungsskap á árunum
1968-1982. Það duldist engum sem
honum kynntist að hér fór sérstak-
ur hæfíleika- og mannkostamaður
sem tók starf sitt alvarlega. Hann
lét sig miklu varða ytri umgerð
kirknanna sem hann þjónaði en enn
meiri áherslu lagði hann þó á að
sinna sóknarbörnunum og sérhver
athöfn sem hann framkvæmdi var
framúrskarandi vel
gerð. Hann kunni til
verka, var sérlega vel
máli farinn og átti létt
með mannleg sam-
skipti og nýtti þessa
hæfíleika í störfum fyr-
ir kirkjuna í þjónustu
Drottins.
Fjölskyldan var öll
samhent og naut mik-
illa vinsælda og virð-
ingar hér í prestakall-
inu. Hér var því tekið
með skilningi þegar
séra Þórhallur var kall-
aður frá okkur til ann-
arra, erfiðari og ábyrgðarmeiri
starfa á Akureyri, en við eigum
hins vegar erfítt með að skilja hvers
vegna Drottinn kallaði hann svona
fljótt til sín.
Við kveðjum hann með sorg en
þó einnig með þakklæti fyrir lif hans
og störf og allar góðu stundimar
og sendum fjölskyldu hans allri inni-
legar samúðarkveðjur. Við munum
öll geyma minningu um traustan vin
og góðan samferðamann.
Elsku Þórhallur.
Enginn veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur. Stundum er hægt
að vinna aftur missinn, en stundum
er það ekki hægt. Þetta á ef til
vill einna sterkast við um þá er
falla okkur frá.
t
SIGURÐUR SVEINSSON
bóndi,
Ytra-Hrauni,
Landbroti,
andaðist laugardaginn 14. október sl.
Útförin fer fram frá Prestbakkakirkju
laugardaginn 21. október kl. 14.00.
Þórdís Ágústsdóttir
og börn.
stofnuð árið 1907. Þeir kunnu því
skil á gamalli og gróinni verkmenn-
ingu sem hafði þróast í tímans rás
og með vaxandi tækni orðið að fyr-
irtæki þar sem glæsileg fiskiskip
voru smíðuð og rómuð þjónusta
veitt á umsvifamiklum tímum þegar
mest á mæddi. Bátasmíði hafði ver-
ið iðkuð í ættinni frá því forfeðurn-
ir smíðuðu fleytur sínar í skjóli við
klettadrang, sem menn álitu álfa-
kirkju, við bæinn Strýtu í Hamars-
fírði.
Allt hefur sinn tíma í heimi hér,
og þegar umsvif smiðjunnar minnk-
uðu fundu bræðurnir sköpunargáfu
sinni og högum höndum margvís-
legan farveg. Kristján reri einnig á
sjó og var ötull við jarðræktina;
kunni að bjarga sér til sjós og lands,
að gömlum og góðum hætti — og
hveijir nema þessir friðarins bræð-
ur, Guðni og Kristján, tóku að sér
að gera upp gamla fallbyssu sem
notuð var þegar minnast átti hátíð-
legra tímamóta, svo sem aldaraf-
mælis hins gamla höfuðstaðar
Austurlands. Trú mín er sú, að svo
mundu Seyðfirðingar áreiðanlega
heiðra friðinn, að gerði fugl sér
hreiður í víðu byssuhlaupinu yrði
hún ekki snert það skiptið.
Haustmorgun, á leið til sjávar,
hné Kristján frændi okkar til foldar
við hlið báts síns. Hann er horfinn
til hins eilífa friðar og ljóss. Við
munum minnast hans eins og á
hlaðinu forðum, í björtu sólskini.
„Þar bíða vinir í varpa, sem von er
á gesti.“ Þeir og hann veri umvafð-
ir hinni eilífu birtu og kærleika.
Við systurnar sendum innilegar
samúðarkveðjur okkar til Þóru,
Guðna, sameiginlegra ættingja og
vina.
Kristín.
Þegar ég frétti af fráfalli þínu
trúði ég ekki viðmælanda mínum.
Mín eyru neituðu að trúa því sem
og hjarta mitt og sála mín. Þannig
fór þó að lokum að viðmælanda
mínum tókst að sannfæra mig, þó
ég hafi varla greint það sjálfur.
Yfír mig reið flóð minninga og
minningarbrota. Þú inni á skrifstof-
unni þinni á heimili þínu. Þú yfir
fréttunum. Þú bakvið hús á góðum
sumardegi að grilla. Þú á knattleik
að styðja við bakið á okkur vinun-
um. Þú að hjálpa við ritgerðir. Þú
að kenna okkur í Gagnfræðaskólan-
um. Þú að leiðbeina okkur. Þú ...
Þú ... Þú...
Ég kvaddi viðmælanda minn, fól
andlit mitt í greipum mér og grét.
Ég grét þínum tárum, þínum tárum
og fjölskyldu þinnar, minna vina.
Fráfall þitt er okkur öllum mikið
áfall. Við erum harmi slegin. Meðan
við biðjum fyrir þér og þínum nán-
ustu megum við þakka fyrir sér-
hvert það ár sem við höfum fengið
að njóta samvista við þig. Góðvild
og umhyggja, ráðvendni, skarp-
skyggni og lítillæti, óendanleg þol-
inmæði og rólyndi. Þessum mann-
kostum varstu gæddur. Manni leið
ætíð vel í nærveru þinni og fann
til öryggis. Þú varst afar ósérhlífinn
maður, vannst gríðarlega mikið svo
ekki sé meira sagt. Þú hafðir samt
tíma til að sinna öllum þeim er
knúðu dyra. Þar var engum vísað
frá. En umfram allt varstu góður
maður og þannig munum við minn-
ast þín; prestur, faðir og vinur.
Megi Guð vernda þig og varð-
veita um alla ókomna tíð.
Ég bið þig góðan Guð að taka,
í greipar þér hinn mæta mann.
Sem til þín núna snýr til baka,
sjá hversu fljótt þú sóttir hann.
Kæra íjolskylda, góðu vinir, við
biðjum ykkur blessunar Guðs og
huggunar í sárum harmi.
Ykkar vinir,
Birgir, Ásgeir, Bragi,
Mikael, Rúnar, Ómar,
Valgarður, Guðmundur.
Undir minningargrein um séra
Þórhall á blaðsíðu 32 og 33 í Morg-
unblaðinu í gær, miðvikudag, átti að
standa Hreinn Pálsson, en ekki
Heimir Pálsson. Hlutaðeigendur eru
innilega beðnir afsökunar á þessum
mistökum.