Morgunblaðið - 19.10.1995, Blaðsíða 44

44 FIMMTUDAGUR 19. OKTÓBER 1995
MINIMINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JÓN
JÓHANNESSON
+ Jón Jóhannes-
son fæddist í
Glæsibæ í Staðar-
hreppi í Skagafirði
29. júní 1914. Hann
lést á heimili sínu í
Reykjavík 10. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Jóhannes Jó-
hannesson, smiður
og bóndi í Glæsibæ,
og Sæunn Steins-
dóttir, klæðskeri og
húsfreyja. Systkini
hans voru: Ragnar
og Sveinn, sem báð-
ir voru búsettir á Siglufirði, og
Sigríður Huld sem bjó á Akur-
eyrí. Þau eru öll látin.
Jón kvæntist árið 1964 eftir-
lifandi eiginkonu
sinni, Selmu Krist-
iansen íþróttakenn-
ara.
Jón lauk námi í tré-
smíði á Siglufirði
en eftir erfið veik-
indi söðlaði hann
um og öðlaðist rétt-
indi sem mynd- og
handmenntakenn-
ari. Við kennslu
starfaði hann svo,
fyrst á Laugarvatni
frá 1943-1950 og
síðan við Hagaskóla
í Reykjavík til
starfsloka.
Útför Jóns fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Og því var allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gigjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna
sem horfðu á eftir þér í sárum trega,
því blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson)
Það er mikil gæfa að eiga góða
vini. v
Kær vinur hefur nú kvatt okkur
að sinni. Ég man fyrstu kynni mín
af Jóni, þá var hann kennarí á Laug-
arvatni, en Selma íþróttakennari í
Melaskóla. Mikið dáðist ég að þess-
um fallega manni sem var að heim-
sækja Selmu. Svo byggðu þau hús-
ið sitt við Tómasarhagann. Jón fór
að kenna við Hagaskólann og varð
fljótt ástsæll af nemendum og sam-
starfsfólki, enda einstakt ljúfmenni.
Hann var gæddur mörgum listræn-
um hæfileikum sem nýttust honum
vel í starfi og einkalífí. Þær voru
skemmtilegar stundirnar þegar
hann spilaði fyrir okkkur á sög eða
á stóra, fallega gítarinn sinn.
Nú verður tómlegt að koma í
Tómasarhagann. Enginn Jón sem
alltaf heilsaði mér með þessum orð-
um: „Blessuð, vina mín, ætlarðu
ekki að gista?“ Og söm var kveðjan
þegar við komum með barnahópinn
okkar, rúm fyrir alla. Alltaf var
boðið upp á allt það besta sem tii
var á heimilinu, leikið við bömin
og dekrað við okkur og oftast lá
leið okkar til þeirra hjóna þegar
komið var í bæinn.
Seinna, þegar börnin okkar Trú-
manns þurftu að fara til Reykjavík-
Erfídrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðbord, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
í síma 5050 925
og 562 7575
FLUGŒtÐIR
HÍTEL LOFTLtlliK
ur í framhaldsnám, áttu þau vísa
vist hjá Selmu og Jóni sem báru
umhyggju fyrir þeim eins og bestu
foreldar. Það verður aldrei fullþakk-
að.
Vináttan, samheldnin og um-
hyggjan hefur haldist alla tíð og
nú eigum við Jón yndislegan, lítinn
nafna; Bimir Jón. Það vildi svo til
að við Trúmann kynntumst ættingj-
um Jóns lítið, en við sendum þeim
innilegar samúðarkveðjur. Elsku
Selma, mágkona mín, góður Guð
varðveiti þig og styrki.
Birna Frímannsdóttir.
Nú er hann fóstri farinn
fengin er loksins hvfldin.
Dapurt er dag að þreyja
en dauðinn er stundum líkn.
Lít ég um öxl á líf mitt
ljúft var hitta frænda
áttum ótal stundir
en eigi má sköpum renna.
Nú er hann fóstri farinn.
Jón og Selma hafa alltaf verið sjálf-
sagður þáttur í lífsmynstrinu.
Sveitavargurinn kom ætíð í mat eða
kaffi á Tómasarhagann í bæjarferð-
um og þar braut ég kristalskálamar
í frumbernsku. Þangað var flutt í
upphafi menntaskólaverunnar og
þar bar ég inn mínar fyrstu plötur
með Incredible String Band og
Zappa. Jón sat og las Tímann og
reykti pípuna í stólnum sínum á
kvöldin á meðan ég glamraði á
píanóið — alveg makalaust hvað
þessi tónelski maður gat sætt sig
við. Oft flugu vísur yfir borð og
skagfirsku skáldin og hagyrðing-
amir nutu mikillar virðingar hjá
Jóni, sem einnig átti það til að læða
að einni og einni fmmortri stöku.
Þegar ég byijaði að hjakka á gítar,
dró Jón stundum fram gamla Gib-
soninn sinn og sló nokkra hljóma
með mér — bergmál frá liðnum
dögum þegar hann spilaði danstón-
list með vinum sínum. Hann hreifst
alltaf mest af lögum í moll, engin
furða því mollinn höfðar til tilfinn-
ingaríks fólks.
Við fórum saman í Brúará og
veiddum saman bleikjur og jafnvel
lax þegar best lét. Þangað komu
vinir, ættingjar, samstarfsmenn og
annað skemmtilegt fólk. Nokkrir
þeirra spiluðu badminton í Mela-
skóla og þá svitnuðu nú sumir.
Ég dró heim vinina og síðar kom
Heidi í heimsókn frá Noregi en hún
er hér enn — nær 24 árum síðar.
Alltaf tók Jón á móti öllum með
brosi og spaugsyrðum þegar hann
leit inn í forstofuherbergið til að
heilsa upp á mannskapinn. Hann

LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfda 4 - sími 587 1960
átti það jafnvel til að draga upp
sögina sína og spila á hana. Síðar,
þegar við fluttum í kjallarann, gaf
hann sér alltaf tíma til þess að fylgj-
ast með okkur og dótturinni þótt
við gæfum okkur ekki alltaf nógu
góðan tíma til að fylgjast með hvað
Jóni leið.
Allan tímann var skúrinn hinn
fasti samastaður. Jón smíðaði, lakk-
aði og naut lífsins í félagsskap
smíðatóla og efniviðar. Margir
bönkuðu upp á hjá honum og fáir
fóru bónleiðir til búðar þótt Jón
bæri stundum lítið úr býtum fyrir
ómakið. En það gerði ekkert til,
ánægjan yfir því að geta gert fólki
greiða var öllum efnahagslegum
þörfum í lengd og bráð yfírsterkari.
Við fluttum til Noregs og viti
menn. Jón og Selma heimsóttu okk-
ur enn. Það var gaman að geta
ekið með þeim í góðum bíl, af sömu
gerð og þau áttu þá, um mið-Nor-
eg, til Roros og víðar. Jón hafði
mjög gaman af því að aka um slóð-
ir Bors Borssonar og spaugilegt
þótti honum með afbrigðum að
fínna þama í Noregi dal sem hét
Rugldalur.
Við settumst að í Borgamesi og
brátt komu Jón og Selja auðvitað
í heimsókn. Við þurftum að sjálf-
sögðu oft að bregða okkur í bæinn
og fínna ættingja og vini eftir langa
dvöl erlendis. Alltaf stóð Tómasar-
haginn okkur opinn og við gistum
þar ófáar nætur. Heidi segir stund-
um að það hafí verið allt í lagi að
flytjast frá foreldmm sínum í Nor-
egi því hér hafí hún eignast tvö
sett af tengdaforeldrum.
I jólasveislunum sátum við hin
eldri og röbbuðum saman á meðan
tíu til fímmtán böm mddust um
þegar mest var. En jafnaðargeðið
hjá Jóni brást ekki og ekki er ör-
grannt um að ungu ólátabelgimir
hafí snemma skynjað að ekki þarf
alltaf að vera á fleygiferð til þess
að gott sé að lifa..
Við fluttum í bæinn aftur og
sambúðin hélst áfram en brátt kom
að því að krankleiki sótti að. Jón
gekkst undir mikinn uppskurð og
það gekk kraftaverki næst að hann
skyldi lifa hann af. Þrátt fyrir hæg-
lætið var lífslöngunin þó óbuguð
og áratugur leið áður en yfír lauk.
Síðustu árin dró samt hægt og ró-
lega af honum og krafturinn minnk-
aði, þó ekki meira en svo að mán-
uði fyrir andlátið sat hann á Ítalíu
og kynnti sér gæði landsins.
Ég kveð góðan vin og fóstra og
fjölskyldan öll veit að mikils er
misst. Selmu og öllum ættingjum
Jóns sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Matthías Kristiansen.
Stiklað á teppamunstri, myndlist
og bækur á öllum veggjum, trölla-
lampi á homhillu, stór negrahaus á
annarri, íturvanir leirkroppar á hom-
borði.útlendir minjagrpir, ekta ugla,
stór radíófónn. Fullorðna fólkið að
spjalla saman og Jón býður fímm-
kall fyrir sönginn. Fyrstu tekjurnar.
Jú, það er spilað á gítar og píanó
en sög, nei með sög sagar maður.
Undrandi bamsaugun horfa á mann-
inn sveigja sagablaðið, munda fíðlu-
bogann - og spila lag. Allt er nú
hægt!
Stelpan og frænkan í sólbaðs-
hominu, malta og ískalt sinalco úr
Amabúð. Jón í skúmum og suðið
úr vélsöginni blandast suðinu í hun-
angsflugunum. Fósturdóttir úlfanna
í leyfí í Reykavík.
Skúrinn; bílskúr fremst, verk-
stæði inn af. Ilmur af hefílspónum,
lími og lakki. Hvert verkfæri á sínum
stað. Regla. Ríki Jóns.
Unglingurinn að fara í menntó.
Fylgir í kjölfar stóra bróður og fær
að búa hjá Selmu og Jóni á Tómas-
arhaganum. Mikið umburðarlyndi
þar á bæ.
Morgunn. Rumskað þegar Jón
ræsir bílinn og heldur til vinnu og
svo haldið áfram að sofa yfír sig.
Síðdegi. Selma íhugar, Jón tottar
pípu og les blaðið. Menntskælingn-
um áskotnast gæðapípur til að tolla
í tískunni.
Matartími. Pólitískar frænkumar
hafa hátt og sú yngri fellir stóradóm
í austur og vestur. Framsóknar-
maðurinn brosir út í annað.
Kvöld. Spilafélagar í heimsókn.
Stundum vantar fjórða mann og
brögðin lærast með tímanum. Snún-
ingar og skutl.
Jóla- og sumarfrí. Selma/Jón,
má ég - megum við gista? Annað
heimili á íslandi.
Hin síðustu ár. Ófár stundirnar
i skúrnum hjá Jóni. Á nýstofnuðu
heimili í gömlu húsi þarf að dytta
að mörgu. Lagfæra eitt, breyta
öðra og smíða nýtt. Alltaf er lista-
maðurinn og kennarinn tilbúinn að
hjálpa og oftar en ekki er verkinu
lokið næst þegar mætt er til vinnu;
„Ég er nú búinn með þetta, en viltu
ekki koma inn og fá þér kaffisopa?"
Hæglæti, kímni, hlýja.
Myndirnar era margar og minn-
ingarnar góðar.
Með þakklæti,
Málfríður Klara og fjölskylda.
Góður drengur er genginn. Jón
Jóhannesson kvaddi á hljóðlegan
hátt eins og venja hans var í lifandi
lífí að ganga um með hógværð hvar
sem leið hans lá.
Ég háfði smávegis kynni af Jóni
þegar hann var ungur maður en
fyrir 43 áram lágu leiðir okkar sam-
an er við byggðum saman hús það,
er við höfum búðið í síðan.
Við byggjum húsið sjálf. Jón var
lærður smiður og stjórnaði verkinu
og við hin, Selma og Sigrún, konur
okkar, og ég unnum eftir hans til-
sögn. Þetta var glaður og starfsfús
vinnuhópur, sem lauk við að gera
húsið fokhelt á einu sumri.
Jón var mynd- og handmennta-
kennari og var vel undirbúinn undir
það starf. Eftir að hafa lokið sveins-
prófí í húsasmíði fór hann í Kennara-
skólann og lauk þar handmennta-
kennaraprófí, síðan fór hann í Hand-
íðaskólann, sem var tveggja ára skóli
og nam þar myndlist og handíð. Á
sumrin vann hann við smíðar og afl-
aði þannig fjár til skólagöngu. Ætlun
hans var að fara í tækniskóla í Dan-
mörku, en styijöldin og hemám Dan-
merkur hindraði þá áætlun.
Jón hóf kennsluferil sinn við Hér-
aðsskólann á Laugarvatni. Þar
kenndi hann nokkur ár og vann við
smíðar á sumrin. Síðan flutti hann
sig til Reykjavíkur og réðst kennari
að Hringbrautarskóla. Sá skóli var
síðar fluttur að Hagatorgi og heitir
síðan Hagaskóli.
Jón var góður kennari og vel látinn
bæði af nemendum og samkennurum.
Hann var skyldurækinn og lagði sig
fram um að standa sig vel í starfí.
Að því er ég best veit var Jón aldrei
forfallaður frá vinnu og mætti til
kennslu hvem einasta kennsludag öll
þau ár, sem hann var kennari.
Jón gekk ekki heill til skógar.
Þegar hann var nemandi { Héraðs-
skólanum á Laugarvatni kom upp
lömunarveiki og veiktist hann af
henni. Þótt Jón bæri engin sýnileg
merki eftir veikina náði hann sér
aldrei að fullu. Þrátt fyrir það var
hann ötull verkamaður með góðum
afköstum og handsterkur þó að upp-
handleggs- og bakvöðvar næðu ekki
sínum upphaflega styrk.
Fyrir tíu árum gekk Jón undir
mikla skurðaðgerð. Það tókst að
komast fyrir meinsemdina en þurfti
að fjarlægja það mikið að hann
komst aldrei til viðunandi heilsu eft-
ir það og var óvinnufær síðan. Það
er mikil reynsla fyrir svo vinnusam-
an mann, sem Jón var, að geta ekk-
ert unnið.
Jón hafði komið sér upp smíðaað-
stöðu við heimili sitt. Til hans leituðu
margir því hann var góður smiður,
hjálpsamur og greiðvikinn, en því
var ekki að heilsa að hann gæti
unnið að smíðum eftir uppskurðinn.
En Jóni var margt til lista lagt og
meðal annars stytti hann sér stundir
við listmálun.
Jón var dagfarsprúður maður,
hann tróð engum um tær og vildi
hvers manns vanda leysa. Hann var
ljúfur í viðmóti og aldrei heyrði ég
hann hallmæla nokkrum manni.
Það er tómleiki eftir brottför hans
og nú spjöllum við ekki oftar saman
í vinnuskúmum.
Að leiðarlokum þökkum við hjónin
fyrir liðlega 40 ára samleið og send-
um Selmu og öðrum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Magnús Jónsson.
REIMAR JOHANNES
SIGURÐSSON
+ Reimar Jóhann-
es Sigurðsson
húsgagnasmíða-
meistari fæddist á
Brunnastig 4 í
Hafnarfirði 14.
marz 1937. Hann
lést á heimili sínu í
Reykjavík 11. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigurður Ei-
ríksson og Jenný
Ágústsdóttir. Reim-
ar var sjötti í röð-
inni af ellefu systk-
inum og sá fyrsti
sem kveður. Systkinin eru Þor-
Hinn 31. október
1970 gekk Reimar
að eiga eftirlifandi
konu sína, Gíslínu
Jónsdóttur. Þau
eignuðust einn son,
Jón Ingvar, f. 26.
september 1974.
Einnig gekk Reimar
í föður stað syni
Gíslínu, Jóhanni, f.
18. júlí 1966, en
kona hans er Guðný
Pálsdóttir og eiga
þau tvö börn, Evu
Björk og Þóri.
Útför Reimars
stemn, Steinvör, Agúst, Garðar,
Sigrún, Hafsteinn, Bergur,
Gestur, Sigurður og Kolbrún.
KÆRI vinur og bróðir. Þegar ég
hugsa til þín núna koma upp minn-
ingar frá æskuárunum þegar þú
notaðir mig, smástelpu, til að æfa
þig að „tjútta". Þú varst alltaf mik-
ið fyrir tónlist, ekki síst þá sígildu
í seinni tíð. Allar ferðirnar mínar
úr bamaskólanum á verkstæðið hjá
ykkur Hadda og seinna á þínu eig-
in verkstæði til að láta þig skerpa
skautana mína eða bara fá að hanga
hjá þér. Þú kenndir mér að meta
ljóðalestur og allar fallegu myndim-
ar þínar sem ég horfði á þig mála.
Þér var veitt sú guðsgjöf að vera
listamaður og þá var það sama
hvort það var á liti eða tré.
Mesta gæfa lífs þíns var þegar
þú kynntist Gillu og Jóa og þið
byggðuð upp ykkar heimili og
gleymduð aldrei fólkinu í kringum
ykkur. Svo eignuðust þið Nonna
fer fram frá Víðistaðakirkju í
Hafnarfirði í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
sem var þér svo kær. Seinna komu
svo tveir litlir guilmolar inn í líf
þitt, barnabörnin, en þú varst alltaf
svo barngóður.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Megi minningin um mikinn lista-
mann geymast. Góður maður er
genginn.
Kvikan, mjúkan bylgjubarm
bið ég leggjast mér að hjarta,
dðgg í auga, djúpan harm
með dularhjúp um andann bjarta;
hóglátt mál og brennheitt blóð,
blæju af kulda um hjartans glóð. -
Kraft, sem ei vill ærslast hátt né kvarta.
(Einar Benendiktsson.)
Elsku Gilla, Jón, Jói, Guðný, Eva
og Þórir. Góður guð gefí ykkur
styrk á komandi stundum.
Kolbrún.