Morgunblaðið - 02.11.1995, Side 40

40 FIMMTUDAGUR 2. NÓVEMBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
SVANA
EIRÍKSDÓTTIR
+ Svana Eiríks-
dóttir frá Flat-
eyri var fædd í
Reykjavík 12. apríl
1976. Hún lést í
snjóflóðinu á Flat-
eyri 26. október síð-
astliðinn. Foreldrar
Svönu voru Ragna
Óladóttir og Eirík-
ur Guðmundsson.
Svana átti tvö
systkini, Óla Örn
Eiríksson, 16 ára,
og Sóleyju Eiríks-
dóttur, 11 ára.
Svana stundaði
nám í Framhaldsskóla Vest-
fjarða en bjó nú i haust í Kópa-
vogi hjá afa sínum og ömmu
og starfaði á Grand Hotel í
Reykjavík.
Utförin fer fram frá Hall-
grímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
SVANA var alltaf svo kát og lífs-
glöð og mér leið alltaf vel í návist
hennar, hún laðaði að sér fólk með
bjartri útgeislun sinni. Ég get ekki
komist hjá því að hugsa hversu
óréttlátt það er að hún hafí verið
tekin frá okkur, en sagt er að þeir
deyi ungir sem guðimir elska mest.
Elsku Svana mín, ég vil þakka
innilega fyrir allar góðu stundimar
sem við áttum saman, þó ég hefði
viljað að þær hefðu orðið fleiri.
Minninguna um þig mun ég varð-
veita í hjarta mínu, og kemur það
eflaust til með að ylja mér um
ókomna tíð að lesa öll bréfin frá þér
og láta hugann reika um allar góðu
stundimar sem við áttum saman.
Þó að kali heitur hver
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
Ég vil votta §ölskyldu hennar
Svönu og öllum sem þekktu hana
mína dýpstu samúð.
Lára Rún Sigurvinsdóttir.
Hörmulegir atburðir hafa enn á
ný átt sér stað. Þeir hafa svo sann-
arlega höggvið nærri okkur Vest-
firðingum. Líf margra er í rúst og
hafa þessir hörmulegu atburðir áhrif
víða. Núverandi og fyrrverandi nem-
endur Framhaldsskóla Vestfjarða
sjá á eftir vinum, foreldmm og ætt-
ingjum. Öllum þeim nemendum
skólans og íjölskyldum þeirra send-
um við innilegar samúðarkveðjur
svo og öllum Flateyringum.
Með fáum orðum viljum við minn-
ast fyrrum nemanda okkar Svönu
Eiríksdóttur, sem lét lífið í snjóflóð-
inu á Flateyri. Við
minnumst hennar sem
líflegrar og hressilegr-
ar stúlku, með heil-
steyptan persónuleika.
Hún var í senn fyndin
og skemmtileg. Svana
var traustur og góður
nemandi og bar sterka
og hlýja nærveru hvar
sem hún kom. Hún var
vinamörg og til þess
var tekið, hversu mikla
umhyggju hún bar fyr-
ir öðrum nemendum í
heimavist Framhalds-
skóla Vestfjarða, þar
sem hún bjó meðan á námi hennar
stóð. Hún var gjaman í forsvari
fyrir nemendur, sem treystu henni
fyrir málum sínum.
Okkur starfsfólki Framhaldsskóla
Vestfjarða kom Svana fyrir sjónir
sem stúlka sem bar góðan þokka
og gaf mikil fyrirheit. Foreldrum,
systkinum og öðrum aðstandendurn
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur.
Starfsfólk Framhaldsskóla
Vestfjarða á Isafirði.
Er ég sit hér og hugsa er mér
ómögulegt að trúa. Trúa því að hún
Svana mín sé farin. Ein mín besta
vinkona er farin og vinur minn
Halldór og allir þeir átján einstakl-
ingar sem fórust þessa sorgar- og
hryllingsnótt. Hvemig á ég að setja
á blað allar þær minningar sem
koma upp í huga minn? Minningar
um okkur tvær litlar vinkonur sem
börðumst eins og valkyijur fyrir
stöðu okkar sem einstaklinga í öllum
strákahópnum. Því við vorum oftast
tvær stelpumar á móti fimm strák-
um allan okkar gmnnskóla. Okkur
tókst meira að segja að opna okkar
ejgin „testofu" sem við kölluðum
Gestgjafann og á þeim stað vomm
við yfirmenn og strákamir lutu okk-
ar stjóm. En oft og tíðum lutum
við þeirra stjórn. Hér á Flateyri var
oft talað um samheldni þessa hóps
og ekki síður var talað um öll
prakkarastrikin sem við gerðum og
oft var Svana þar fremst í flokki.
Mörgum sinnum kom hún mér í
gegnum erfið tímabil, einfaldlega
með því að vera bara Svana, því
alltaf var svo stutt í brosið og alltaf
var hún tilbúin með opinn faðminn
þegar eitthvað bjátaði á. Alltaf gat
ég reitt mig á Svönu mína. Elsku
Svönu sem nú er farin og kemur
ekki aftur. Aldrei get ég grátið með
Svönu og hlegið með henni. Aldrei
get ég hlaupið til Svönu og hlegið
með henni. Nú hef ég bara minning-
ar mínar um þennan góða og trausta
Elskulegir foreldrar okkar, tengdaforeldrar, amma, afi, langamma
og langafi,
GEIRÞRÚÐUR S. FRIÐRIKSDÓTTIR
GUNNLAUGUR P.^CRISTJÁNSSON,
er létust í snjóflóðinu á Flateyri 26. október sl , verða jarðsungin
frá ísafjarðarkirkju laugardaginn 4. nóvember kl. 14.00.
Rútuferð verður frá Flateyrarkirkju kl. 13.00
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeim, sem vilja minn-
ast hinna látnu, er vinsamlega bent á að láta björgunar- og hjálp-
arsveitir njóta þess.
Elísabet Alla Gunnlaugsdóttir,
Ardís Gunnlaugsdóttir,
Kristm Gunnlaugsdóttir,
Ásthildur Gunnlaugsdóttir,
María K. Gunnlaugsdóttir,
Jóhanna Gunnlaugsdóttir,
Gísli Valtýsson,
Bergmann Ólafsson,
Pétur S. Þórðarson,
Guðmundur Finnbogason,
Þorbergur Dagbjartsson,
Valur N. Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
MINNINGAR
vin sem ég átti. Minningar sem ég
mun varðveita í mínu hjarta. Elsku
Eiríkur, Ragna, Óli og Sóley, ég
sendi ykkur mínar dýpstu samúðar-
kveðjur, svo og aðstandendum allra
þeirra sem fórust í þessum hör-
mungum og bið Guð að vera hjá
ykkur.
Elsku Svana. Ég mun ávallt
minnast þín með þakklæti fyrir allt
sem við áttum saman.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Ég kveð þig, mín vinkona.
Krisljana Hinriksdóttir.
Okkar langar til að kveðja Svönu
skólasystur okkar með örfáum orð-
um.
Það er ótrúlegt hve lífið er fall-
valt, ung manneskja sem átti allt
lífið framundan er hrifin á brott.
Svana var nemandi í Framhalds-
skóla Vestfjarða síðustu þijá vetur
og var hún virkur þátttakandi í fé-
lagslífi hans. Við höfum margs að
minnast frá veru hennar þar, og
söknum hennar mjög.
Við vottum aðstandendum henn-
ar samúð.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
fríður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Nemendur Framhaldsskóla
Vestfjarða á ísafirði.
Nú kveð ég þig í hinsta sinn, elsku
ástin mín, aldrei hefði mig órað fyr-
ir því að þú myndir hverfa frá mér
svona snögglega, við áttum eftir að
gera svo margt saman. Ég er aðeins
hálf manneksja án þín og ég get
ekki ímyndað mér lífið án þín, í
hvert sinn er mér leið illa gat ég
alltaf treyst á það að þú værir til
staðar og gerðir allt gott aftur, þú
varst plásturinn minn.
Þú varst ljósið í lífi mínu alveg
fra því að ég kom í heiminn þremur
mánuðum á eftir þér og betri vin-
konu er ekki hægt að hugsa sér,
það að fá að alast upp með þér og
þroskast er gjöf sem ég hefði aldrei
átt að taka sem sjálfsagðan hlut.
Vinátt okkar var einstök, það var
sama hvað gekk á á milli okkar,
alltaf gátum við rætt saman daginn
eftir og í hvert sinn varð vinátta
okkar sterkari. Þú varst frábær fé-
lagi og þín óslökkvandi lífsgleði var
svo smitandi að aldrei gat neinn
verið leiður í návist þinni. Ef fólk
aðeins vissi allt það sem við brölluð-
um saman, ég get ekki farið að telja
upp allt það sem er mér kærast á
leið okkar saman, en þó held ég að
ég geti sagt_ að vetumir okkar í
heimavist FVÍ séu mér dýrmætastir.
Tómarúmið sem þú skilur eftir í
hjarta mínu verður aldrei fyllt, en
minninguna um þig mun ég geyma
að eilífu. Takk fyrir að elska mig.
Þín frænka,
Anna Fríða Magnúsdóttir.
Það er erfitt að lýsa þeirri tilfinn-
ingu sem fór um mig þegar mér var
tilkynnt að bekkjarsystir mín, Svana
Eiríksdóttir, væri látin, í hörmulegu
slysi. Tekin frá okkur aðeins nítján
ára og í blóma lífsins. Svönu kynnt-
ist ég fyrst fyrir tólf árum þegar
ég fluttist til Flateyrar. Við vorum
bekkjarfélagar gegnum allan
gmnnskólann og bjuggum saman á
heimavist í menntaskóla einn vetur.
Minningamar em margar og góðar.
Svana var alltaf svo kát og glöð og
var hrókur alls fagnaðar. Hún vildi
alltaf hafa mikið af fólki í kringum
sig og leið vel innan um fólk. Sér-
staklega man ég eftir ámnum í
kringum fermingu, þegar við krakk-
amir vomm nánast daglegir gestir
heima hjá Svönu. Þar safnaðist hóp-
urinn saman og ræddi málin eða
horfði á sjónvarp.
Svana var vinsæl og dugleg
stelpa. Hún átti stóran vinahóp sem
nú er höggvið stórt skarð í.
Elsku Svana, takk fyrir allar
stundimar og minningamar með
þér. Ég veit að þér líður vel þar sem
þú ert núna.
Kæm Eiríkur, Ragna, Óli og Sól-
ey, Guð geymi ykkur og gefi ykkur
styrk til að sigrast á sorginni.
Kristinn Andrí Þrastarson.
Undarleg er sú tilfinning að vakna
upp við það undir morgun í stórhríð
og myrkri að snjóflóð hafi fallið á
þorpið okkar handan fyarðarins.
Við finnum vanmátt okkar og
smæð gagnvart náttúraöflunum,
aftur hafði hin hvíti hrammur reitt
til höggs í byggðunum okkar hér
fyrir vestan.
Aftur á sama árinu deyr fólk í
snjóflóði en aðrir bjargast, oft á
yfimáttúralegan hátt.
Vestfirðingar hafa alltaf verið
nátengdari náttúmöflunum en aðrir
landsmenn bæði til lands bg sjávar,
þau hafa agað okkur, við höfum
lært að lifa af gæðum bæði lands
og sjávar og okkar framtíð byggist
á því að við fáum að gera það áfram.
Náttúmöflin hafa líka ógnað okk-
ur. Við höfum oft borið lægri hlut
þrátt fyrir að við höfum reynt að
skilja aðstæður og virða þær.
Snjóflóðið á Flateyri 26. október
sl. var eitthvað sem við gátum ekki
séð_ fyrir.
Á einu andartaki vom 20 úr stóru
fjölskyldunni í Önundarfírði hrifin
brott og eftir stendur byggðin okkar
í sámm, allir hafa misst annaðhvort
vini eða nákomna ættingja, sjaldan
eða aldrei hefur eitt byggðarlag
staðið frammi fyrir slíkum örlögum.
Ein af þeim sem lést í þessu
hörmulega slysi var hún Svana okk-
ar, þessi 19 ára fallega glaðlynda
stúlka, sem hafði framtíðina í fang-
inu og virtust allir vegir færir. Hún
var hrifin brott á einni örskots stund.
Við segjum Svana okkar því á
undanfömum ámm var hún okkur
einskonar dóttir, systir og sumum
meira en allt annað. Hún var hluti
af lífi fyölskyldunnar og deildi með
okkur gleði og sorgum. Elsku
Svana, við þökkum þér allar góðu
stundirnar sem við áttum saman.
Þú gafst okkur hlutdeild í lífi þínu
sem hefði átt að verða svo miklu
miklu lengra. Þú gafst okkur minn-
ingar sem við geymum meðan við
lifum, minningar um yndislega
stúlku sem við voram stolt af.
Elsku Ragna, Eiríkur, Óli og Sól-
ey, við biðjum góðan guð að styrkja
ykkur og hjálpa til að takast á við
sorgina.
Fjölskyldan Kirkjubóli
í Valþjófsdal.
Mánudaginn 23. október hringdi
hún Svana til að láta okkur vita að '
hún væri veðurteppt á Flateyri, þar
sem hún heimsótti æskuslóðir. Þá
granaði okkur ekki að við fengjum
aldrei framar að sjá hennar fallega
bros. Það var svo fimmtudaginn 26.
október sem við fengum þær harma-
fregnir að snjóflóð hefði fallið á
þetta litla þorp og hún Svana væri
týnd ásamt fjölda annarra. Eftir
erfiða bið milli vonar og ótta var
okkur tilkynnt að Svana hefði fund-
ist látin.
Þegar svona ung, elskuleg og
geislandi stúlka er hrifin burt í
blóma lífsins á maður erfítt með að
átta sig á tilganginum. En vegir
Drottins em órannsakanlegir. Þegar
við minnumst Svönu kemur ávallt
hlýja og geislandi brosið hennar upp
í huga okkar. Það em þessar fallegu
minningar, ásamt trú okkar um að
nú sé Svana á góðum stað sem
hugga okkur í þessari þungu sorg.
Vertu sæl, vor litla, hvíta lilja,
lögð í jörð með himnafóður vilja,
leyst frá lífí nauða;
ljúf og björt í dauða
lést þú eftir litla rúmið auða.
(Matth. Jochumsson)
Fjölskyldu Svönu og ástvinum
öllum vottum við okkar dýpstu sam-
úð. Megi Drottinn styrkja ykkur í
þessari þungu sorg.
Guð geymi þig elsku Svana.
Vinnufélagar á Sjö rósum,
Grand Hótel, Reykjavík.
HALLDÓR SVA VAR
ÓLAFSSON
+ Halldór Svavar
Ólafsson var
fæddur á ísafirði
18. maí 1971 en ólst
upp í Bolungarvík.
Hann lést í snjó-
flóðinu á Flateyri
26. október 1995.
Foreldrar hans eru
Sigurlaug Ingi-
mundardóttir, f.
1.11.1947, og Ólaf-
ur Halldórsson, f.
28.5.1943. Albræð-
ur Halldórs eru
Rögnvaldur og
Baldur Smári.
Hálfbróðir hans samfeðra er
Guðmundur Smári. Hálfsystk-
ini sammæðra eru Þorsteinn
Ingi Hjálmarsson og Ingibjörg
Hjálmarsdóttir. Halldór lætur
eftir sig dóttur, Hrafnhildi
Ósk, f. 29. nóvember 1990.
Útför Halldórs fer
fram frá Hallgríms-
kirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
Þegar ég minnist
bróðursonar míns og
nafna, Halldórs Svav-
ars Ólafssonar, fínnst
mér við hæfí að vitna
í þessa ljúfu og spöku bæn. Halldór
leitaði til mín fyrir u.þ.b. sex árum
þegar hann gekk í gegnum erfitt
tímabil í lífi sínu. Þá kenndi ég
honum þessa litlu bæn og veit ég
að hann fann styrk í henni þegar
á bjátaði og hann þurfti að taka
ákvarðanir. Halldóri hafði með
hjálp bænarinnar tekist að breyta
lífsmynstri sínu til betri vegar og
honum var ofarlega í huga að hann
sjálfur bæri fulla ábyrgð á eigin
lífi og gerðum. Já, hann hafði öðl-
ast kjark til að breyta því sem í
hans valdi stóð og vit til að velja
og hafna.
Halldór frændi var fríður piltur
og glæsilegur á velli, en það var
ekki bara fríðleikinn heldur geislaði
frá honum sú innri fegurð sem
aðeins sést hjá hjartahreinum ljúf-
mennum. Hann var alltaf einstak-
lega snyrtilegur og ljúfur í um-
gengni, þrátt fyrir tímabundinn
vímuefnavanda.
Elsku frændi minn, ég kveð þig
með trega. Fjölskyldunni allri þótti
afar vænt um þig og vissi að þú
varst kominn á rétta braut. Þú
varst vissulega búinn öllum þeim
kostum sem gera góðan dreng að
mætum manni. En ofurmátt nátt-
úruaflanna stenst ekkert og engin
orð geta lýst tilfinningum og samúð
okkar sem fylgdust með harmleikn-
um á Flateyri úr fjarlægð. í allri
sorginni og vanmættinum vegna