Morgunblaðið - 02.11.1995, Qupperneq 42

42 FIMMTUDAGUR 2. NÓVEMBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTINN
JÓNSSON
+ Kristinn Jóns-
son fæddist í
Reykjavík 21. jan-
úar 1953. Hann lést
í snjóflóðinu á Flat-
eyri aðfaranótt 26.
október sl. For-
eldrar hans eru
Svava Torfadóttir,
f. 21. janúar 1932,
og Jón Stefánsson,
f. 4. júlí 1929.
Kristinn var elstur
sex systkina. Hin
eru Bjarni, f. 1954,
Sveinn, f.
Guðrún, f.
Erna, f. 1960, og Anna, f. 1966.
Eftirlifandi kona Kristins er
Sigfríður Védís Ásbjörnsdóttir,
kennari, f. 28. apríl 1950, en
þau hófu búskap á Stokkseyri
1973. Þau eignuðust þijá syni,
Jón Gunnar, f. 3. janúar 1974,
Svavar Knút, f. 21. janúar 1976,
og Vilmund Torfa, f. 27. júní
1990.
Útför Kristins fer fram frá
Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
EINS og hendi sé veifað ertu far-
inn, elsku Kiddi bróðir. Við fáum
aldrei framar að sjá glaðlegt brosið
þitt og hýrlegu augun. Það gellur
aldrei framar: „Er kaffið ekki að
verða tilbúið?" Við fáum ekki oftar
að heyra þig segja frá öllum stór-
kostlegu hugmyndunum sem þú
gekkst með í kollinum, litaðar þinni
óbilandi bjartsýni. Aldrei að njóta
þíns stóra og hlýja faðms sem svo
margir aðrir fengu einnig að njóta.
Þú sem hleyptir heimdraganum
snemma til að takast á við lífíð,
varst alltaf boðinn og búinn að deila
með öðrum þínum andlega og ver-
aldlega auði. Alltaf var heimili þitt
opið öllum sem áttu erfitt eða um
sárt að binda. Einlægni
þín, hrekkleysi og trú á
hið góða í öllum var
alltaf óbiíandi sem og
sanngimi þín og virðing
fyrir öðru fólki.
Elsku Siffa, Nóni,
Svabbi og Villi. Orð fá
ekki lýst hversu harmi
slegin við erum öll, við
erum með ykkur í hug
og hjarta.
Bless, elsku Kiddi.
Við vitum að þú tekur
á móti okkur með þínu
hlýja brosi þegar við
komum yfír til þín.
Kveðja frá systkinum.
Með örfáum orðum langar mig
til að minnast míns kæra vinar og
frænda, Kristins Jónssonar, þótt nú
þyki okkur flestum að orða sé vant
og engin séu í raun til sem lýst
geti tilfínningum sem nú búa í
bijóstum okkar.
í sárum söknuði og spurn hefur
hugurinn reikað til sumardaga á
Flateyri þegar ég var tólf ára göm-
ul telpa. Gestakomur hafa sjálfsagt
alltaf verið kærkomin tilbreyting
íbúum lítils þorps vestur á fjörðum.
A heimili mínu bar gesti oft að
garði en svo til eingöngu að sumar-
lagi. Vetrarmánuðina var byggðar-
lagið einangrað að öðru leyti en því
að skip fluttu okkur nauðsynjavörur
og skip sóttu fískinn sem sjómenn-
imir höfðu dregið að landi og land-
verkafólkið unnið úr afurðir hæfar
til sölu á mörkuðum heimsins, öllu
þjóðarbúinu til hagsbóta. Ókunnug
andlit að vetrarlagi voru helst and-
lit sjómanna af togurum sem leita
þurftu vars í stórveðrum. Já, heimil-
in bjuggu sig undir gestakomur
sumarsins með ýmsum hætti; eftir
vorhreingerningar voru kassar og
+ wF ■■■íwKHfc Jf > ... I
Ástkær eiginkona, móðir, tengdamóðir,
amma og systir,
MARGRÉT MATTHÍASDÓTTIR, 1 ■
Sólvallagötu 33, ■k. i ■
Reykjavík,
andaðist í Landspítalanum að morgni K jý..
1. nóvehnber. i
Jarðarförin auglýst síðar. k *
Hjálmtýr E. Hjálmtýsson
og fjölskylda.
t
Elskulegur eiginmaður minn og faðir
okkar,
ÞÓRKETILL SIGURÐSSON,
Hellisgötu 28,
Hafnarfirði,
sem lést í Landspítalanum 24. októ-
ber, verður jarðsungínn frá Hafnar-
fjarðarkirkju föstudaginn 3. nóvember
kl. 15.00.
Þorbjörg Jóhanna Guðlaugsdóttir,
Steinunn M. Þórketilsdóttir,
Kristín H. Friðriksdóttir.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
MARGRÉT ÞORLEIFSDÓTTIR,
Hjallabraut 33,
Hafnarfirði,
er lést í Borgarspítalanum 25. október
sl., verður jarðsungin frá Hafnarfjarð-
arkirkju föstudaginn 3. nóvember
kl. 13.30.
Sigurður Jónsson,
Björgvin Sigurðsson, Aðalheiður Einarsdóttir,
Grétar Þorleifsson, Margrét Vilbergsdóttir,
Sigurður Már Sigurðsson, Hrönn Sigurjónsdóttir,
Sigurlin Sigurðardóttir, Björgvin Högnason,
Þorleifur Sigurðsson, Lillý Jónsson,
Auður Adolfsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
MIIMNINGAR
krúsir fyllt sætabrauði og öðru
bakkelsi og tiljæku.í búrinu að bera
á dúkuð borð. Svo fór að gesti bar
að garði og þá var glaðst og hlegið
og spjallað og kannski gengið um
eyrina, upp í Krók eða út með Eyr-
arfjallshlíð á kyrrlátum kvöldum.
Oft sváfum við bömin dögum og
vikum saman í flatsængum þegar
rúm og herbergi vom eftirlátin
kærkomnum frændum og vinum og
ekki minnist ég annars en það hafí
ævinlega verið í hugum okkar
skemmtileg tilbreyting.
Og þannig mun það áreiðanlega
hafa verið dagana sem minningarn-
ar hafa nú, vegna voveiflegra at-
burða, sett í forgmnninn, sumar-
dagana þegar Svava og Jón komu
vestur til Flateyrar með litla dreng-
inn sinn, hann Kristin. Hann var
fyrsta barnið þeirra og líka fyrsta
langömmubarn Guðrúnar ömmu
minnar. Kristinn var á fyrsta æviár-
inu sínu þegar hann kom í þessa
fyrstu heimsókn sína til Flateyrar.
Minningin um komu hans er afar
skýr í mínum huga nú. Og jafnvel
þótt hann hafí sjálfur aldrei átt
minningar um þessa ferð veit ég
að fjörðurinn og eyrin hafa nú all-
lengi átt sín sterku ítök í huga
hans og hér hafði hann starfað í
nokkur ár - fyrst á sjónum og síðar
í landi við að byggja upp nýjan iðn-
að og skapa nýja möguleika við að
nýta sjávarfang og leita markaða
fyrir það.
Kannski tengjumst við afkom-
endur Maríu og Torfa eyrinni eðli-
lega öðmm og sterkari böndum en
flestir aðrir. Heimili þeirra var eitt
hið fyrsta hér undir fjallinu sem ber
nafn eyrarinnar. Margrómuð fegurð
staðarins réð þó ekki búsetuvalinu
heldur hin hagstæðu skilyrði á eyr-
aroddanum þeim er stunduðu og
vildu stunda sjóróðra í námunda við
fengsæl fískimið. Á rúmri öld sem
hefur liðið hefur frá því að heimili
forfeðra okkar Kristins var reist á
eyraroddanum hefur byggðin smám
saman færst nær fjallinu bratta.
Græn hlíð þess mót suðri boðar þó
engum vá þegar hún, böðuð sólar-
geislum, speglast í sléttum sjávar-
fletinum við eyrina á fögmm sum-
ardegi. En hvílíkri skelfíngu hefur
hún nú valdið er hún síðla nætur
hristi af sér kaldan snjóinn sem
hinn óbilgjarni norðanvindur hafði
hlaðið í gilin og hvilftirnar. Og hví-
lík reginöfl leystust þá úr læðingi.
Einu sinni skal hver deyja. Flest
erum við meðvituð um þessi ein-
földu sannindi um lífíð þótt margt
sé okkur hulið og margar séu ráð-
gáturnar sem við fáum kannski
aldrei fullnægjandi svör við. Stund-
um nálgast dauðinn hægt og hægt
og gefur okkur tíma til að taka við
tíðindunum um komu sína með
sæmilegri hugarró þá þau berast.
Nú kom helfregnin með svo miklum
þunga og svo fyrirvaralaust að við
aumar sálir eigum engin önnur ráð
en þau að taka í þögn á móti hlýjum
faðmi og hlýjum huga og spyrja
ekki. Ég ætla ekki að reyna að
skilja hvers vegna við fáum ekki
lengur að njóta vináttu þinnar og
nærveru, Kiddi minn. Minningin um
dæmalausa greiðvikni þína og góð-
an huga verður þó alltaf með mér
og okkur frændfólkinu þínu hér
vestra. Við vonum að hér hafir þú
átt þínar góðu stundir og hörmum
að þær verða nú ekki fleiri og dvöl-
in þín hér ekki lengri. Heimur þinn,
Kiddi, var hvorki þröngur né lítill.
Hann var víður og rúmaði svo ótal
margt. Löngun þín til að kynnast
því sem væri mannshuganum
mögulegt var líka óvenju sterk. Þú
lést það eftir þér að láta undan
þessari sterku löngun. Fæstir sem
velja að verja lífi sínu á þann hátt
eiga þess líka kost að safna auði
eða njóta mikillar veraldlegrar vel-
gengni. Hlutskipti „dellukarla“ eins
og þín er oftast það að þurfa að.
velja og hafna. Þú áttir því láni að
fagna að eiga óvenjulega og hæfí-
leikaríka konu sem „skildi" og sætti
sig við sterka þörf þína að kanna
hin ýmsu svið - tæknileg eða andleg
eftir ástæðum - og öllu því sem
slíkri þrá fylgdi. Missir ykkar, Siffa
mín, er mikill og harmurinn sár.
Við vonum að þið, Jón Gunnar,
Svavar og Vilmundur Torfi hafið
styrk til að standa saman og standa
af ykkur þessa miklu raun. Okkar
innilegustu samúðarkveðjur send-
um við ykkur, Svava og Jón, og
ijölskyldunni ykkar stóru, systkin-
um Kidda og frændsystkinum.
Jóhanna G. Kristjánsdóttir.
Að feta okkar fótspor
hvert skref gat
orðið að langri göngu
þitt skref.
Markaði spor
ég lít þau
og horfi til baka.
Nú þegar móðan mikla
hefur hremmt þig
þakka ég og sakna.
(Steinþór Jóhannsson)
Frá fjölskyldunni
í Lundarbrekku 4.
Þau sumur sem mér eru minnis-
stæðust eru sumrin í Skálá í Skaga-
fírði þar sem Kiddi, Siffa, Jón Gunn- ,
ar og Svabbi bjuggu. Ég hlakkaði
alltaf til að koma í sveitina, ég beið
allan veturinn eftir að komast þang-
að. Þegar við komum í Skálá var
alltaf tekið vel á móti okkur. Ég
skemmti mér alltaf svo vel að ég
vildi helst ekki fara. Þegar ég var
11 ára fluttust Kiddi og Siffa, ég
varð mjög leið þegar ég heyrði að
þau voru að flytja, því ég vissi að
við mundum aldrei gista í Skálá aft-
ur. Móðir mín hélt þó sambandi við
Kidda og Siffu og var sambandið
alltaf gott þar á milli. Við fórum í
heimsókn til þeirra og þau komu í
heimsókn til okkar. Um áramótin
1991 kom Kiddi í heimsókn til okk-
ar, hann var með mér og bróður
mínum í tölvunni minni og skemmti
ég mér mjög vel. Þegar þau fluttust
til Flateyrar minnkaði sambandið
milli okkar og Kidda og Siffu, en
við héldum enn sambandi.
Kiddi var einn besti maður sem
ég hef kynnst síðan ég fæddist.
Þegar ég hugsa um mín æskuár eru
sumrin í Skálá hjá Kidda og Siffu
mér alltaf efst í huga og þau mun
ég varðveita alla mína ævi.
Guðlaug Arnórsdóttir.
KRISTÍN
HALLDÓRSDÓTTIR
+ Kristín Halldórsdóttir var
fædd i Búlandi, Arnarnes-
hreppi, 30. mars 1935. Hún lést
af slysförum sunnudaginn 22.
október síðastliðinn og fór út-
förin fram 31. október.
„TILVERA okkar er undarlegt
ferðalag." Þessi kunna ljóðlína hef-
ur komið upp í huga minn, aftur
og aftur, undanfama daga. Lífíð
er ferðalag, stutt eða langt, sem á
sér einungis tvo vissa punkta: Upp-
haf og ferðalok. Þar á milli eru svo
skin og skúrir, - lífið með öllum
sínum margbreytileik. Undanfarið
er þó engu líkara en tilveran hafí
aðeins tilhneigingu til að sýna á sér
skuggahliðina. Hver harmafregnin
eftir aðra dynur á okkur. Þá verða
mannleg orð máttlítil og vandfund-
in. En huggun er þrátt fyrir allt
að fínna í orðum. I heilagri ritn-
ingu, Guðs orði, er huggun og styrk
að fínna. Þvi megum við ekki
gleyma. Og hinu skulum við heldur
ekki gleyma, að bak við sorgarský-
in er sólin, sem einhverntímann nær
að skína í gegn aftur til þess að
verma og lýsa. En vissulega var
eins og dimmdi og ískuldi umlyki
mig, þegar ég fékk þá harmafregn
að góð vinkona, Kristín Halldórs-
dóttir, hefði látist í hörmulegu slysi.
Stína vinkona, eins og ég kallaði
hana alltaf, var líka sjálf svo mikil
andstæða kulda, myrkurs og sorg-
ar. Hún bar með sér og geislaði frá
sér svo mikilli birtu og hlýju og
glaðværð hennar var svo einlæg og
sönn. Það var svo stutt í brosið og
smitandi hláturinn. Stína var vel
gefin og óvenjulega fjölhæf kona.
Þar fóru saman hugur og hönd. Það
var sama hvort setja þurfti saman
frásögn í bundnu eða óbundnu
máli, mála, skreyta eða undirbúa
veislu. Allt virtist Stínu svo auðvelt
en samt unnið af alúð og færni.
Hún var samkvæmisdama í bestu
merkingu þess orðs en jafnframt
mikil húsmóðir, eiginkona og móð-
ir. Og það var ekki framagirni, sem
skipaði henni í fremstu röð hvar sem
hún var, - hún var þvert á móti
hógvær og yfirlætislaus. En kostir
hennar voru svo augljósir að það
var sjálfgefið að hún veldist til for-
ystu. Ég kynntist StínUj þegar við
vorum ungar í skóla. Eg laðaðist
að þessari glaðlegu og fallegu
stúlku og eignaðist vináttu hennar
og tryggð. Leiðir okkar lágu mismik-
ið saman eins og gengur en það var
gott að vita af Stínu í nánd og gott
til hennar að leita. Seinna varð Stína
svo vinnufélagi mannsins míns og
það styrkti enn vinaböndin. Og það
brást ekki heldur, að hann mat Stínu
því meir, sem hann kynntist henni
betur. Þannig var Stína. Og nú er
stórt og vandfyllt skarð á vinnu-
staðnum, í félagsstarfínu og í vina-
hópnum. En stærst er þó skarðið í
ástvinahópnum. Hjá eiginmanni,
dætrum, barnabörnum og tengda-
sonum. Ég bið algóðan Guð að gefa
þeim áframhaldandi styrk og hugg-
un í sorginni. Ferðalokin urðu alltof
snemma en við verðum að trúa því,
að sá sem ræður för, hafi tilgang
með öllu. Og við verðum líka að trúa
því að Hann láti Ijós sitt skína, birtu
sína umvefja og yl sinn verma þá
sem nú syrgja og sakna. Vertu sæl,
kæra vinkona.
t
Ástkær eiginmaður minn,
ÞÓRÐUR JÚLÍUSSON
pípulagningameistari,
Hjallavegi 6,
Flateyri,
sem lést af slysförum 26. október sl.,
verður jarðsunginn frá Fella- og Hóla-
kirkju á morgun, föstudaginn 3. nóvem-
ber, kl. 13.30.
Þeir, sem vilja minnast hins látna, láti
björgunarsveitirnar njóta þess.
Ragnheiður Erla Hauksdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn
og systkini hins látna.
Lokað
Lokað í dag, fimmtudaginn 2. nóvember, vegna
jarðarfarar KRISTINS JONSSONAR.
Búbót hf., sultugerð.
Naninga.