Morgunblaðið - 05.01.1996, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMIMINGAR
PÖSTUDAGUR 5. JANÚAR 1996 35
I --------------------------------------
| heimsókn í Kópavoginn. Þá var bíll
| í minni fjölskyldu en ekki hjá Boggu
og Dóra þannig að eðlilega fórum
við oftar í heimsókn til þeirra en þau
til okkar, en samgangurinn var mik-
ill. Þá spilaði fullorðna fólkið iðulega
en við dunduðum okkur við eitt og
annað. Dóri var mikill bókamaður
og mér fannst hann eiga alveg ótrú-
legt magn af bókum og furðaði mig
Ioft á því að það væri alveg stór-
merkilegt að hann hefði líka lesið
) þær allar.
Þegar árin liðu urðu samvistirnar
’ með öðrum hætti. Þannig vildi til
að ég var tvö sumur að gæta barna
í Garðabænum en þá hafði Dóri um
nokkurt skeið séð um rekstur bens-
ínstöðvar fyrir Olíuverslun íslands.
Hún gekk undir nafninu Lyngholt,
enda stóð hún í nágrenni við bæinn
Lyngholt, rétt við Hraunsholtslæk-
. inn. Það var fastur liður að koma
1 við með börnin hjá Dóra að minnsta
kosti einu sinni á dag, og ekki stóð
Iá velgjörðunum frekar en fyrri dag-
inn. Seinna átti ég svo eftir að vinna
þar sjálf hjá Dóra nokkur sumur.
Þá fékk ég líka mína fyrstu reynslu
af því að aka jeppa, en oft leyfði
Dóri mér að aka Landrovernum heim
í Kópavog þegar við fórum í mat til
Boggu. Eitt af því sem segir manni
margt um það hvern mann Dóri
hafði að geyma var að margir komu
daglega á bensínstöðina, ekki endi-
lega til að versla heldur til að spjalla
Iog þetta fólk hélt tryggð við staðinn
á meðan hann sá um reksturinn.
Eftir að ég giftist og eignaðist
börn og eitthvað mikið stóð til s.s.
ferming, stórafmæli eða þess háttar,
þá var mér það sérstök ánægja að
þau hjón og ekki síst Dóri skyldu
koma og samgleðjast mér, því að
þrátt fyrir að hann umgengist marga
að jafnaði þá voru veislur ekki hans
uppáhald. Ferðalög innanlands, lest-
ur góðra bóka og dvöl í sumarhúsi
• fjölskyldunnar á Laugarvatni þar
sem þau hjón voru oft í návist barna-
barnanna held ég hafi verið honum
meira virði en allt annað.
Hin síðari ár eftir að Dóri hætti
að vinna og á meðan heilsan leyfði,
stytti hann sér stundir við að binda
inn bækur og þá ekki síst þær fjöl-
mörgu sem hann átti óinnbundnar
og fórst honum það vel úr hendi og
hafði gaman af.
Elsku Bogga, við Sæmundur,
stelpurnar og mamma sendum þér
og fjölskyldunni allri okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum góð-
an guð að styrkja ykkur. Minningin
um Dóra lifir í hjarta okkar.
Steindóra Bergþórsdóttir.
í dag kveðjum við heiðursmanninn
Halldór Gíslason. Dóri eins og við
kölluðum hann var maðurinn hennar
Boggu frænku.
Við sem skrifum þessar fátæklegu
línur áttum þess kost að verða sam-
ferðamenn hans hluta ævi okkar.
Hann Dóri var einstakt góðmenni
og alltaf reyndist vera stutt í brosið.
Þó hann sé nú allur munum við
ætíð minnast hans með þennan góð-
lega sposka svip sem alla jafna ein-
kenndi allt viðmót hans.
Reyndar getum við sagt að í okk-
ar stóra hópi hafí heimilið þeirra á
Álftröðinni verið okkur sem annað
heimili. Hvenær sem við vorum á
ferð syðra var Álftröðin annaðhvort
gisti- eða viðkomustaður. Og þá eru
ótaldir allir snúningarnir sem voru
farnir fyrir okkur. Ef nokkur leið
var að verða að liði, þá var það gert,
slík var greiðviknin. Það var ekki
laust við að við fengjum samvisku-
bit af að nefna að eitthvað vantaði
því strax var brugðist við.
Upp í hugann kemur brot úr
kvæði eftir Jóhann G. Sigurðsson:
Þú varst aldrei með þeim
sem mest kveður að,
en aldrei var þar autt,
sem þú áttir þér stað.
Hæverska Dóra og hlýja hefur
umlukið okkur alla tíð og verið börn-
unum okkar ákveðin fyrirmynd. Allt-
af gaf hann sér tíma til þess að
ræða við þau og höfðu þau jafnan
gaman af. Samvera okkar með Dóra
hefur orðið til þess að auðga líf okk-
ar þannig að við munum aldrei
gleyma honum. Blessuð sé minning
hans.
Elsku Bogga og fjölskylda, við
vottum ykkur okkar innilegustu
samúð og biðjum góðan guð að
styðja ykkur á þessari sorgarstund.
Hugur okkar er hjá ykkur.
Fjölskyldan frá Litla-bæ
í Súðavík.
+ BorghiIdur Sig-
rún Eggerts-
dóttir fæddist á
Akureyri 20. októ-
ber 1921. Hún Iést
á Reykjalundi 26.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Egg-
ert Einarsson frá
Árskógsströnd, f.
4. janúar 1887, d.
14. ágúst 1943, og
kona hans Guðlaug
Sesselía Sigfúsdótt-
ir frá Syðra Holti í
Svarfaðardal,
fædd. 11. mars 1888, dáin 2.
janúar 1951. Börn Borghildar
og fyrri eiginmanns hennar,
Vilhjálms Aðalsteinssonar:
Eggert Ingólfur, hann lést 7.
mars 1970, Þóra Kristín, Ásta
Katrín, Borghildur og Vil-
hjálmur. Seinni eiginmaður
Borghildar var Karl Jónsson,
fæddur 23. febrúar 1920 á Felli
í Vopnafirði.
Útför Borghildar var gerð í
kyrrþey frá Fossvogskapellu
4. janúar sl.
„OG HVAÐ er að hætta að draga
andann annað en að frelsa hann frá
friðlausum öldum lífsins, svo að
hann geti risið upp í mætti sínum
og ófjötraður leitað á fund Guðs
síns?“
(Kahlil Gibran.)
Langri erfiðisgöngu er lokið hjá
tengdamóður minni sem fékk hvfld
eftir áralanga baráttu við Parkin-
sonsveiki, sem hremmdi hana árið
1988. Reyndist það henni erfítt
hlutskipti að verða bundin hjólastól
í þijú ár.
Upp hrannast góðar minningar
þegar hún er nú öll, yndislegar sam-
verustundir með henni og Kalla sem
reyndist henni ómetan-
leg stoð og stytta í
veikindum hennar og
síðast en ekki síst,
hennar besti vinur í
þau ár sem þau áttu
saman. Hún var alltaf
kát, glöð og í góðu
skapi þrátt fyrir mót-
lætið. Börnin og barna-
börnin voru alltaf í fyr-
irrúmi hjá henni og var
hún meðal annars búin
að kaupa allar jólagjaf-
irnar fyrir litlu krakk-
ana í fjölskyldunni,
enda var það henni allt
að gleðja þá.
Mér finnst við hæfi að láta fylgja
lítið ljóð, sem lýsir henni best:
Þínum anda fylgdi glens og gleði,
gamansemi auðnu þinni réði.
Því skaltu halda áfram hinum megin,
með himnarikisglens við mjóa veginn.
Ég vona að þegar lífi mínu lýkur,
ég líka verði engill gæfurikur.
Þá við skoðum skýjabreiður saman,
og skemmtum okkur, já það verður gaman.
(Lýður Ægisson.)
Ég vil að lokum þakka starfs-
fólki Reykjalundar fyrir hve ynds-
lega það hjúkraði tengdamóður
minni þau fjögur ár sem hún dvald-
ist þar, síðast en ekki síst öllu
starfsfólki á C-deild. Þakka ykkur
umhyggjuna og vináttuna sém hún
mat mikils.
Guð blessi minningu Hullu.
Sigrún.
Annan í jólum dó amma í Mosó.
Þessi jól voru svo skrítin, að fá
ekki að sjá ömmu með okkur inni
í stofu að taka upp pakkana, en
þetta kvöld sem hún dó frelsaðist
hún úr líkama sfnum sem var orð-
inn þreyttur og beinin lúin.
BORGHILDUR
SIGRÚN
EGGERTSDÓTTIR
Hún amma var alltaf svo glöð á
svip, hún átti erfitt eftir að hún
veiktist, en Guð hefur örugglega
gert hana að engli sem svífur yfir
okkur og verndar okkur gegn öllu
illu og við hittumst uppi seinna.
Hún stóð sig mjög vel í baráttunni
gegn veikindum sínum, en að lokum
gafst hún upp.
Ég sakna ömmu minnar mjög
sárt eins og allir gera sem þekktu
hana. Þegar ég fékk að vita að
amma væri dáin, varð ég mjög sorg-
mædd. Ég vil minnast ömmu
minnar í Mosó með þessum sálmi:
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með fijóvgun hreina
fýrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði, -
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgrímur Pétursson)
Vertu sæl, amma mín.
Þín,
Elsý.
Okkur systkinin langar að skrifa
nokkur minningarorð um Borghildi
Eggertsdóttur, ömmu okkar.
Amma okkar var mjög ákveðin
kona, við litum alltaf á hana sem
höfuð ættarinnar. Ein sterkasta
æskuminning okkar eru margir
góðviðrisdagar í Rafstöðinni, þar
sem amma og afi bjuggu. Því mið-
ur fór svo að samverustundum
okkar fækkaði þegar fram liðu
stundir, þó aðallega vegna brott-
flutnings fjölskyldu okkar. Minn-
ingin um ömmu okkar lifír þó
heiðskír í huga okkar og mun ávallt
gera.
Afí, við vitum að þú hefur þann
styrk sem þarf í þessum mótbyr,
því að þú ert okkur öllum mikils
virði.
Elsku amma okkar, nú kveðjum
við þig og þökkum samfylgd þína.
Uppeldi tveggja okkar er mikið
bundið góðviðrisdögum í Rafstöð-
inni, góða veðrið og fallega um-
hverfíð lýsir ömmu okkar lang best.
Eggert, Herborg
og Vilhjálmur.
1 Og svo birtist Pétur, dökkur á
brún og brá og ákaflega fallegur
ungur maður. Þau hófu búskap á
Barónsstíg og man ég enn hve stof-
an þeirra þar var hlýleg. Fljótlega
voru þau flutt á Laufásveg númer
60 og bjuggu þar lengi. Eins og
búast mátti við eignaðist hún góða
vini í nágrenninu. í húsinu bjuggu
einnig Karl lögreglumaður, Karl-
otta og þeirra börn og Ósvald útfar-
I arstjóri, Jóhanna og þeirra börn.
" Sonur þeirra Davíð býr æskuvin-
konu sína í hennar hinstu för. Hið
sama gerði afí hans fyrir afa minn
og ömmu. Handan götunnar bjó
Hansen-fjölskyldan, virðuleg hjón
og þeirra börn, sérstaklega fallegt
og gæfulegt ungt fólk. Aðeins innar
á Laufásveginum bjó Sigríður, náin
vinkona Guðrúnar.
Inn í þetta hlýja og góða um-
í hverfi fæddist dóttirin, Guðný
Helga, 1936 og hlaut nafn ömmu
sinnar Guðnýjar sem var dóttir Ól-
afs og Margrétar Ófeigsdóttur í
Fjalli á Skeiðum og einnig var hún
skírð eftir Helga afa sem var sonur
Guðmundar Jónssonar og Elínar á
Brekkum í Mýrdal.
Guðrún frænka var ákaflega
flink í höndunum og listfeng og
Íheimili hennar var fallegt og yndis-
legt. Pétur vann afgreiðslustörf hjá
| P. Stefánssyni sem þá var til húsa
með Ford-umboð við Lækjartorg
milli Útvegsbankans og Hótel
Heklu. Það var ekki amalegt að
lalla niður Bakarabrekkuna á hveij-
um degi og eyða dijúgri stund dags-
ins hjá vini sínum sem var einstak-
lega barngóður auk annarra kosta
og anda að sér ilmi og andrúms-
lofti nýrra bíla og hjólbarða og
þvælast fyrir bifvélavirkjunum sem
^ sumir urðu lífstíðarvinir mínir og
I mér hefði ekki þótt þeir stórkost-
legri menn þótt þeir hefðu verið í
aðmírálsbúningum í stað olíuataðra
samfestinganna. Einn þeirra var
slökkviliðsmaður líka, en að mínu
mati varð ekki komist hærra í þessu
jarðlífí.
Ferðirnar á Laufásveginn urðu
óteljandi, en þau hjón komu sér síð-
ar upp góðri íbúð í Hólmgarði 34.
Pétur hóf að stunda ökukennslu og
kenndi hann mér til bílprófs og var
traustur leiðbeinandi og þaulkunn-
ugur bifreiðum og átti jafnan fal-
lega og vel hirta vagna. Eins og
systur hennar Margrét og Kristín,
sem báðar ráku hið þekkta Sápuhús
um fjölda ára, var hún Guðrún snill-
ingur við matreiðslu. Ekki skemmdi
það fyrir heimilisbragnum í Hólm-
garðinum, en þangað var jafnan
ánægjulegt að koma. Þau hjón voru
bæði miklir náttúruunnendur og
undi Guðrún oft sumarleyfum sín-
um hjá frænku okkar Soffíu á
Kirkjubæjarklaustri. Þótti henni
afar vænt um þann stað. í spor afa
gengu þau hjón bæði í Oddfellow-
regluna og veit ég að þau nutu þar
virðingar og vinsemdar og var það
þeirra stærsta ánægja seinni árin
að taka þátt í starfinu þar.
Guðný dóttir þeirra giftist Gunn-
ari Péturssyni, ástúðlegum manni
sem reyndist þeim góður tengda-
sonur, og eignuðust þau dótturina
Guðrúnu Hrefnu sem skírð var í
höfuðið á ömmu sinni. Guðný
frænka mín dó langt fyrir aldur
fram árið 1989 og varð öllum harm-
dauði, ekki síst eiginmanni og dótt-
ur. Guðrún frænka hafði búið lengi
í ekkjudómi í Hólmgarðinum en var
þegar hér var komið sögu komin
til búsetu á Elli- og hjúkrunarheim-
ilinu Grund. Þar naut hún frábærr-
ar umönnunar mörg síðustu árin
og eru ættingjar hennar þeirri
stofnun og starfsfólki ákaflega
þakklátir.
Landi.
SVANBORG
ÞÓRMUNDSDÓTTIR
+ Svanborg Þór-
mundsdóttir í
Langholti í Bæjar-
sveit í Andakíls-
hreppi í Borgarfirði,
fæddist 9. desember
1910. Foreldrar
hennar voru Þór-
mundur Vigfússon,
bóndi, og kona hans,
Ólöf Helga Guð-
brandsdóttir. Eigin-
maður Svanborgar
var Hjalti Björnsson,
fyrrum vagnstjóri
hjá Strætisvögnum
Reylqavíkur, d. 23.
febrúar 1993, 85 ára
að aldri. Barn Svanborgar og
Hjalta er Ólöf Erla. Hennar maki
er Magnús Einarsson yfirlög-
regluþjónn. Þeirra börn eru
Svanborg Anna, bóndi í Miðdal,
Anna Sigríður, húsfrú og Hjalti,
bifvélavirki. Svanborg bjó lengst
af í Mávahlíð 3 í Reykjavík, en
síðustu árin, er heilsan fór að
bila, hjá dóttur sinni í Borgar-
gerði 9. Svanborg Þórmunds-
dóttir var kjörin heiðursfélagi
Húsmæðrafélags Reykjavíkur
30.janúar 1985.
Útför Svanborgar fór fram í
kyrrþey að eigin ósk.
HÚN amma okkar er dáin. Við viljum
gjarna þakka hinu mjög svo góða
hjúkrunarfólki á deild 11B á Land-
spítalanum og honum Sverri Berg-
mann lækni sem öll gættu ömmu
vel. Hún var dugleg, vinnusöm, tígu-
leg í framkomu. Reisn og fegurð var
yfir henni. Hún var okkur ömmubörn-
um og langömmubörnum sérstaklega
hlý og góð. Alltaf tími til að gefa
okkur ef á þurfti að
halda, hvort heldur var
til að passa okkur eða
ræða málin. Mávahliðin
stóð okkur alltaf opin
og góðgæti að narta í á
borðum. Oft var lætt að
okkur leistum eða vettl-
ingum sem hún hafði
pijónað handa okkur.'
Við vissum að hún
amma átti við mikil
veikindi að stríða þegar
hún var ung og smitað-
ist af berklum. Þá háði
hún baráttu upp á líf
og dauða og með sínum
mikla viljastyrk og góðri
læknismeðferð og hjúkrun á Vífils-
stöðum hafði hún sigur og fékk bata
sem hún var stolt af.
Margar myndir sem hún saumaði
út prýða nú veggi á heimilum okkar
og eru fagurt vitni góðs handbragðs.
Hún amma saumaði einnig á okkur
föt óg allt virtist leika í höndunum á
henni þegar hún var við saumavélina
sína. Hún hafði gaman af ferðalögum
og hafði ferðast bæði innanlands og
utan. Fór meðal annars með Gull-
fossi og sagði okkur oft frá hvað
gaman hefði verið í þessum ferðum.
Hún hafði ráðgert að fara til Kaup-
mannahafnar á næsta ári ef heilsan
leyfði.
Eftir að afí dó fór heislu hennar
að hraka og fór hún amma þá til
mömmu í Borgargerði og var þar
meðan kraftur entist. Líkamlega var
hún amma farin að gefa sig en and-
lega ekki. Fór með kvæði og sagði
okkur sögur þegar við komum í heim-
sókn. Amma var þannig að hún vildi
heldur vera veitandi en að hún væri
öðrum til byrði. Þó var hún þeim
þakklát er litu inn hjá henni og að-
stoðuðu hana er hún þurfti mest á
því að halda.
Nú þegar leiðir skilja og hinsta
kveðjustundin komin verður sjóður
góðra minninga sá styrkur og kraftur
sem veitir okkur huggun. Fagrar
minningar rifjast upp og hún sem
ailtaf hafði tíma fyrir litlar sálir og
litlar hendur verður okkur að eilífu
kær. Amma, við þökkum þér allt sem
þú varst okkur og biðjum Guð að
geyma þig og vernda. Við vitum að
afí tekur vel á móti þér. Hvfl í friði.
Blessuð sé minning mín.
Hjalti Magnússon og
Anna Sigríður Magnúsdóttir.
Elsku amma
Hóglega, hæglega,
á hafsæng þýða,
sólin sæla,
síg þú til viðar.
Nú er um heiðar
himinbrautir
för þín farin
yfír fijógva jðrð.
Blessuð, margblessuð,
ó, blíða sól,
blessaður margfalt
þinn beztur skapari
fyrir gott allt,
sem gört þú hefur
uppgðnp frá
og að enda dags.
Vaktir þú fugla
og fógur blóm vaktir,
sðng þér að syngja
og sætan ilm færa.
Hníg nú hóglega,
hægt og blíðlega,
vegþreytir vindsala,
ó, vegstjama.
(Jónas Hallgr.)
Far þú í friði og hafðu þökk fyr-
ir allt og allt.
> Svana.