Morgunblaðið - 05.01.1996, Blaðsíða 37

Morgunblaðið - 05.01.1996, Blaðsíða 37
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR FÖSTUDAGUR 5. JANÚAR 1996 3T KRISTJÁN BENEDIKTSSON + Kristján Bene- diktsson fædd- ist í Reykjavík 29. janúar 1979. Hann lést 28. desember síðastliðinn. For- eldrar hans eru Ingibjörg Tómas- dóttir og Benedikt Sigurður Kristjáns- son. Þau slitu sam- vistir. Bróðir Kristjáns samfeðra er Hjalti Benedikts- son, f. Ingibjörg Þórarni Kjartans- syni, sonur hans, Kjartan Ámi, f.20.5. 1977, var fósturbróðir Krisljáns. Systkini Kristjáns, sammæðra, eru Ólöf Katrín, f. 13.6. 1987 og Tómas Aron, f. 2.10. 1995. Útför Kristjáns fer fram frá Fossvogskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 10.30. KRISTJÁN er farinn frá okkur. Hann lést aðfaranótt fimmtudags- ins 28. desember sl. og verður jarð- sunginn í dag, 5. janúar. Tæplega 17 ára gamall er hann horfínn yfir móðuna miklu og vera hans hér falin minningunum einum. En minningarnar eru gjöfular þegar Kristján er annars vegar. Hann var sólskinsbarn sem lífgaði og gladdi, fullur af fjöri og atorku, hlýju og kærleika, fullur af lífi. Kornungur byrjaði hann að æfa íþróttir. Þegar hann bjó með móður sinni og fósturföður úti í Noregi, þá í fyrstu bekkjum barnaskólans, var hann stjarna í fótbolta, ótrú- lega viðbragðssnöggur og fljótur að hugsa. Hann æfði karate og vann þar til verðlauna, hann tefldi skák og var þar líka öðrum fljótari til, hann renndi sér á skíðum, hljóp, stökk, synti. í öllu var hann ímynd hins glæsta íþróttamanns sem geislar af krafti og hæfileikum. Það sama gilti um námið. Það var sama hvort það voru tungumálin eða stærðfræðin, landafræðin eða sagan, hann gat lært allt sem fyr- ir lá og hafði lítið fyrir því. Hann var greindur og íhugull námsmað- ur og leysti verkefni sín ekki síður af eigin áhuga en skyldurækni. Þannig var ævi Kristjáns. Fullur af orku og lífslöngun æskumanns- ins gekk hann úr einu verkefni í annað, leitandi og spurull. Umvaf- inn vernd og umhyggju móður sinn- ar og natinni leiðsögn fósturföður síns hélt hann áfram að glíma við lífsþrautimar og sigra þær. Hann var foreldrum sínum stolt þeirra og gleði, sólskinsbarn og ljúflingur. Nú er hann farinn frá okkur. Síðustu árin voru honum erfið. í þeim heimi sem tók við þegar foreldrahúsum sleppti, heimi tilbú- inna gleðigjafa og falskrar ham- ingju, þar gekk honum illa að fóta sig. í þeim heimi eru mistökin dýr, eitt vanhugsað skref getur kostað meira en lítt reyndur æskumaður ræður við. Það er líka oft eins og þeir sem hljóta ríflegasta skammt- inn af gjöfum guðanna eigi öðrum erfiðara með að sætta sig við skil- yrðin sem hin vitskerta veröld set- ur þeim. Það átti við um Kristján. Við kveðjum hann í dag. Brátt mun erill hins rúmhelga dags aftur kveða í eyrum okkar og deyfa sárs- aukann og tíminn, þessi mikli græðari, fer höndum sínum um þá sem eftir sitja. Og minningarnar, eins og marglitar, glitrandi perlur, verða okkur þegar frá líður dýr- mætur fjársjóður, upp- spretta gleði og góðra tilfinninga. Með kveðju og Ragnar Ingi. Það er svo skrýtið að þegar ég lít til baka á allar þær stundir sem við höfum átt saman, þá er ekki ein einasta minning sem er slæm. Það er eins og allan tímann hafí allt leikið í lyndi. Við rifumst ekki einu sinni, fyrir utan eitt skipti þegar þú kastaðir bílnum í hausinn á mér og ég fékk gat á hausinn. Það rifjast upp fyrir mér mörg af þeim prakkarastrikum sem við gerðum og ég brosi. Manstu þegar við vorura lítil böm og leiddumst saman út á ókunnan veg eins og tveir hvítir englar á grænu engi? Fegurð himinsins glitraði þá á vatninu, speglaðist í kyrmm tjömum, þegar við leiddumst saman að forboðnum borgum álfanna og hlustuðum á dimmar raddir steina. Manstu þegar við byggðum kastala okkar í skýjum og leiddumst saman út um dyr morgunsins eins og tveir hvítir englar á grænu engi? (Gunnar Dal) Mér er sérstaklega ofarlega í minni þegar við settumst við Elliða- árnar við sólsetur að hausti fyrir tveimur árum og töluðum lengi saman um lífíð, tilveruna og drauma okkar um framtíðina. Þá hafðir þú ekki enn kynnst hinum harða heimi fíkniefnanna heldur æfðir þinn fótbolta og stundaðir þinn skóla af kappi. Það var alveg sama hvað þú tókst þér fyrir hend- ur, alltaf náðir þú settu marki. Mér hefur alltaf fundist sem þú værir bróðir minn, ekki bara vegna þess að við ólumst upp saman á Freyjugötunni, heldur líka vegna þess að við höfum alla tíð verið svo góðir vinir og þótt svo undurvænt hvoru um annað. Ég er mjög þakk- lát fyrir að hafa farið að hitta þig fyrir ekki svo löngu og fengið að taka utan um þig. Þá varð mér líka ljóst að þrátt fyrir alla nálægðina var eitthvað sem skildi okkur að. Ég vissi ekki hvernig ég gæti hjálp- að þér. En ég veit að þú reyndir hvað þú gast til þess að hjálpa þér sjálfur. Það er erfitt að ímynda sér hvað þú hefur þurft að beijast við þessar síðustu vikur. Spumingar sem ekki fást svör við hlaðast upp í huganum. Elsku Kristján. Ég vil þakka þér fyrir samfylgdina þessi góðu ár sem við áttum saman og ég veit að við munum hittast aftur seinna. Guð blessi fjölskyldu þína og + Ástkær faðir okkar og tengdafaðir, JÓHANN M.P. KRÓKNES, lést í Fjórðungssjúkrahúsi ísafjarðar miðvikudaginn 3. janúar. Sigríður Króknes, TorfiT. Björnsson, Árni Pótur Króknes, Erla Króknes, Steinþór G. Halldórsson. veiti henni styrk á þessum erfíðu tímum. Þín frænka, Erna Rán. Síðan þú yfírgafst þennan heim hef ég alltaf verið að faðma alla en mér fínnst vanta faðmlagið frá þér elsku Kristján. En minningam- ar vantar ekki. Einu sinni var hár þitt net til þess að veiða í augu mín. Og ennþá geymir það blóðbergsilminn frá liðnum dögum. (Jón út Vör) Ég man eftir fallega hvíta hárinu þínu. Ég man þegar ég átti afmæli á öskudegi og þú mættir sem pönk- ari með grænt hár. Ég man þegar þú litaðir hárið þitt svart. Ég man þegar þú fórst með mér og Olöfu Katrínu systur þinni og Ernu Rán systur minni í bíó. Við fómm að sjá Aladdin með ensku tali því það var uppselt á íslensku útgáfuna og það eina sem Ólöf skildi var „I Love You“ því að þá kunni hún ekki að lesa myndatexta. Ég man þegar við komum í heim- sókn og ég og þú stóðum sitt hvor- um megin við dyrastafinn í sjón- varpsherberginu og ég tók eftir því að þú stóðst þama með svart hárið og varst að hugsa eitthvað mikið. Ég velti því fyrir mér hvað þú vær- ir að hugsa. Ég man þegar við krakkarnir fóram í myndatöku til þess að fá mynd af okkur fyrir Tomma afa í afmælisgjöf. Á bakaleiðinni kom- umst við ekki öll í bílinn. Þá geng- um við saman ég og þú inn að Bergstaðastræti og töluðum saman. Ég spurði þig hvað litli bróðir þinn ætti að heita meira en Tómas en þú vissir það ekki en sagðir ákveð- inn að hann yrði alltaf kallaður Tómas. Ég er mjög þakklát fyrir að hafa fengið að vera ein með þér þessa stund og spjalla. Ég man þegar Tómas Aron litli bróðir þinn var skírður og ég sat fyrir aftan þig í kirkjunni og þú nýbúinn að raka af þér allt svarta hárið og það glitraði á hvíta brodd- ana. Elsku, fallegi Kristján minn. Þakka þér fyrir samfylgdina. Guð geymi þig. Eg man þig. Kría. Elsku Kristján minn. í minning- unni kemur þú alltaf á móti mér þegar við hittumst, fallegur með ljósa hárið, stóra bláu augun og hlýja brosið og faðmar mig svo inni- lega að þér. í okkar flóknu fjöl- skyldu þar sem allir era bræður og systur án þess að eiga sömu for- eldra varst þú bróðir hennar Ernu Ránar minnar. Þið voruð fyrstu börn okkar systranna og saman ólum við ykkur upp fyrstu árin ykkar á Freyjugötunni í húsinu hennar ömmu Sillu. Þegar þú varst nokk- urra mánaða gamall var Inga svo lánsöm að hitta Tóta sem gekk þér í föðurstað frá fyrsta degi og ekki veitti af því hugmyndaflugið og uppátækin hjá ykkur Ernu Rán voru stórfengleg. Það mátti ekki líta af ykkur eitt augnablik. Sumar helgar var Kjartan Ámi sonur, Tóta af fyrra sambandi, með í kompaníinu. Þið vorað öll þijú á sama bamaheim- ili og voruð hvert öðru sem systk- ini. Ykkar samband breyttist lítið þótt við flyttum af Freyjugötunni og barnahópurinn stækkaði. Alltaf héldust þessi sterku tengsl sem aldr- ei féll skuggi á. Þegar þú varst lít- ill var lífið skemmtilegt og spenn- andi og í hvert skipti sem við hitt- umst hafðir þú frá einhveiju nýju og spennandi að segja af sjálfum þér. Þú varst í fótbolta og þar varstu með þeim bestu, þú tefldir náðir þar langt, æfðir karate og þér gekk allt í haginn. Þú varst svo ljúfur og yndislegur og þér þótti svo vænt um fjölskylduna þína. En þú varst alltaf á hraðferð. Oft hugsaði ég með mér að þú hlytir að róast með aldrinum en það hvarflaði aldrei að mér að þú hefðir svona stuttan tíma. Sá eyðileggingarkraftur sem náði í þig sleppti ekki af þér takinu fyrr en hann hafði sigur. Þessi kraftur eirir engu og tekur ekki tillit til neins. Þegar þú varst tilbúinn til þess að beijast til þrautar kom hann þér að óvörum ekki síður en okkur og eftir sitjum við og skiljum ekki hvers vegna þú komst ekki undan. Ólöf Katrín og Tómas Aron, litlu systkini þín, koma til með að sakna þín mikið. Ég bið góðan guð að styrkja þau og foreldra þína í þeirra miklu sorg. Elsku Kristján. Þegar þú komst inn í líf mitt kveiktir þú lítið ljós í hjarta mínu sem alltaf mun loga. Þakka þér samfylgdina. Guð blessi þig- Arndís. Með þessum fáu orðum langar mig að kveðja frænda okkar, hann Kristján. Ég sá Kristján fyrst er hann var þriggja mánaða gamall, er ég fór með Sveini að heimsækja bróður hans, hann Tóta, og mág- konu hans, hana Ingu. Ég vil þakka fyrir að hafa fengið að fylgjast með Kristjáni vaxa úr grasi. Það fyrsta sem kemur í huga minn er ég minn- ist hans Kristjáns er lítill, ljóshærð- ur drengur sem var svo kurteis og blíður, hann tók ætíð á móti manni með opnum örmum og kossi, fullur af kærleik. Þetta er sú minning sem er mér kærast. Ekki hvarflaði það að okkur þeg- ar fjölskyldan safnaðist saman á afmælisdegi Kristjáns í byijun síð- asta árs að við værum að halda upp á afmælið hans í síðasta sinn. Én vegir Guðs era órannsakanlegir. Megum við öll fylla hjörtu okkar af ljúfum minningum um glaðan og blíðan glókoll sem var okkur öllum svo kær. Til eru fræ, sem fengu þennan dóm: að falla í jðrð, en verða aldrei blóm. Eins eru skip, sem aldrei landi ná, og iðgræn lðnd, er sökkva í djúpin blá, og von, sem hefur vængi sína misst, og varir, sem aldrei geta kysst, og eiskendur, sem aldrei geta mæst, og aldrei geta sumir draumar ræst. Til eru ljóð, sem lifna og deýja í senn, og lítil böm, sem aldtei verða menn. (Davíð Stefánsson) Elsku Inga mín, Tóti, Ólöf Katr- ín, Tómas Aron, Kjartan og allir sem eiga um sárt að binda. Megi Guð hjálpa ykkur að sjá ljós- ið sem skín svo bjart í myrkrinu. Dóra, Sveinn, Þuríður Ósk, Kjaran og Benedikt. Hinn 28. desember barst mér sú harmafregn að vinur minn Kristján Ben. væri dáinn. Margar minningar komu upp í hugann. Við Kristján komum báðir á sama ári inn í bekk- inn okkar í Árbæjarskóla, ég kom frá Norðfirði en Kristján frá Nor- egi. Fljótlega urðum við góðir vinir og stóð sú vinátta þar til leiðir okk- ar skildu fyrir u.þ.b. tveimur árum. Þennan tíma var Kristján eins og einn af fjölskyldu minni. Þær vora ófáar stundirnar sem við eyddum í að læra saman, leika okkur í tölvu og ávallt fórum við saman á fótbolta- æfingar hjá Fylki. Kristjáni gekk mjög vel í skóla og þurfti hann ekki að hafa mikið fyrir lærdómnum. Hann var góður íþróttamaður og var karate sú grein sem hann náði bestum árangri í. Kristján fór ekki troðnar slóðir og var hann óhræddur við að vera öðra- vísi en við hin. Mér er það minnis- stætt þegar Kristján kom í appel- sínugulum buxum í skólann og lét sér alveg á sama standa hvað öðrum fannst. Oft vorum við félagarnir ósam- • mála og rifumst um allt milli himins og jarðar,- báðir vorum við fastir fyrir og hvorugur vildi gefa eftir. Én það risti aldrei djúpt, til þess vorum við of góðir vinir. Því miður skildu leiðir okkar Kristjáns, því við þroskuðumst sitt í hvora áttina og náðum við því miður ekki saman aftur. Kveð ég þig, kæri vinur, með sorg og trega í hjarta. Minningin um góðan vin mun ætíð fylgja mér. Megi Guð geyma vin minn Krist- ján Ben. Styrk oss, Jesú, styrk oss veika, styrk oss til að fylgja þér. Lífs af braut ei lát oss skeika, lífs svo kransinn hljótum vér. Hér er freisting, hér er strið, hér er masða’ og reynslutíð. Vér því biðjum; vík ei frá oss, vertu’ í lífí og dauða hjá oss. (Páll Jónsson) Ég votta foreldram, systkinum og öðrum aðstandendum Kristjáns mína dýpstu samúð. Megi Guð styrkja ykkur í ykkar miklu sorg. Þinn vinur, Már. Kveðja frá skólafélögnm Arbæjarskóla Skólafélagi okkar, Kristján Bene- diktsson, lést 28. desember síðastlið- inn. Kristján kom inn í bekkinn okk- ar níu ára og var með okkur til fimmtán ára aldurs. Kristján féll strax inn í hópinn og voram við samheldin þessi ár. Kristján var góður námsmaður og voru stærðfræðin ásamt íþróttum hans uppáhalds fög. Hann lagði stund á skák, karate og fótbolta og var hann yfírleitt öðrum fremri í þeim íþróttum sem hann stundaði. Hann var ákveðinn, skapmikill og stóð fast á sínu. Hann var traustur vinur og studdi ávallt við bak vina sinna ef eitthvað bjátaði á. Með þessu fátæklegu orðum kveðjum við þig, kæri vinur. Eftir standa minningar um góðan dreng. Við biðjum Guð að varðveita þig. Vaktu, minn Jesú, vaktu í mér. Vaka láttu mig eins í þér. Sálin vaki, þó sofnar líf, sé hún ætíð í þinni hlíf. (Hallgr. Pétursson) Við vottum ástvinum Kristjáns okkar dýpstu samúð. Þegar ég kynntist Ingu var ég jafngömul og Kristján var nú þegar hann lést. Síðan era liðin tuttugu ár. Þetta er tímamótaskeið í lífi flestra og fólki reynist miserfítt að fóta sig út í tilveruna og gera sér grein fyrir eigin gildum. Kristján var fallegur krakki og með brennandi áhuga á fótbolta, skák og karate. Hann lifði sig af lífi og sál inn í það sem hann var að gera. Þau Inga og Tóti studdu hann af öllum mætti. Þau fóra sam- an á skíði með Kjartan og Kristján og allt þeirra líf hefur gengið út á það eitt að hlúa vel að börnum sínum og íjölskyldu og stuðla að velfarnaði þeirra. Það era fáir sem ég hef —— kynnst sem hafa lagt meira á sig til þess að rækta fjölskylduböndin. Kristján sagði oft að það væri ekki hægt að eiga betri foreldra en Ingu og Tóta, enda gaman að sjá þá sam- an Kristján og Tóta því hlýleikinn á milli þeirra var öllum augljós sem til þeirra þekktu. Þó Tóti væri ekki blóðfaðir Kristjáns gat engum dottið það í hug sem ekki vissi betur, því svo náin vora böndin á milli þeirra. Á flestum myndum sem ég á af þeim saman hallar Kristján sér að Tóta pabba sínum, hjá honum fékk hann hlýju og skjól. Við fjölskyldurn- ar höfum átt löng og náin kynni og dreymt margan dagdrauminn sam- an. En sú martröð sem þið haflð nú*-*- gengið í gegnum er eitthvað sem engan gat órað fyrir. Þegar Kristján komst á unglings- árin hófst þessi venjulega leit ungl- ingsins að sjálfum sér. í þeirri leit villtist Kristján út af sporinu. Inga og Tóti voru samhent og með augun opin í baráttu sinni við að hjálpa honum aftur inn á rétta braut. Sú ganga hefur ekki verið þrautalaus. En saman hafið þið tvö vaðið eld og stutt hvort annað á aðdáunar- verðan hátt. Það endar ekki allt eins og maður óskar helst og þannig fór um baráttu ykkar með Kristján. En ég óska þess að samheldni ykkar og þrautseigja hjálpi ykkur að yfir- stíga þessa þraut eins og aðrar. Guð veri með ykkur og styrki ykkur í sorg ykkar. Inga, Tóti og Ólöf Katr- ín og Tómas Aron og allir aðrir að- standendur, ég votta ykkur öllum samúð mína. ,• „ Hildur Halldóra Karlsdóttir.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.