Morgunblaðið - 19.01.1996, Síða 42

-42 FÖSTUDAGUR 19. JANÚAR 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIG URBJÖRG
STEINDÓRSDÓTTIR
Signrbjörg
Steindórsdóttir
var fædd í Reykja-
vík 27. febrúar
1910. Hún andaðist
á Hrafnistu í
Reykjavík aðfara-
nótt 11. janúar síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Steindór Á. Ólafs-
son, húsasmíða-
"*■ meistari í Reykja-
vík, og kona hans,
Guðrún Sigurðar-
dóttir, bæði ættuð
af Mýrum í Borgar-
firði. Hún var þriðja í röð átta
systkina, en af þeim eru tveir
bræður á lífi, Arinbjörn og
Friðrik. Hin systkinin voru:
Sigurður, Jóhanna, Guðrún,
Björgvin og María.
Hinn 12. júní 1935 giftist
Sigurbjörg Ólafi J. Sveinssyni,
loftskeytamanni, frá Vík í
Mýrdal, f. 2. ágúst 1904, d. 21.
mars 1991. Börn þeirra eru: 1.
Steindór I. Ólafsson, fram-
kvæmdastjóri í Reykjavík,
"^fæddur 22. ágúst 1936, kvæntur
Huldu G. Johansen f. 4. mars
1938. Börn þeirra eru: a) Sigur-
björg, veitingasljóri. f. 26. mai
1958, synir hennar eru Óskar
Frímannsson, f. 20. mars 1976
VIÐ ANDLÁt Sigurbjargar Stein-
dórsdóttur, Sillu, mágkonu minnar,
eru tveir bræður á lífi úr átta systk-
ina hópi, barna þeirra. -Steindórs
Árna Ólafssonar, trésmiðs, og Guð-
rúnar Sigurðardóttur er bjuggu
lengst af á Freyjugötu 5, þeir Arin-
bjöm Sigtryggur og Friðrik. Á und-
an eru gengin þau María, Guðrún,
Björgvin, Sigurður Óskar og Jó-
hanna Ólafía, eiginkona undirritaðs.
Þegar ég kynntist þessari fjöl-
skyldu fyrir 66 árum var Silla fríð
og lífsglöð unglingsstúlka. Hún fór
að vinna fljótlega eftir skyldunámið.
og Steindór Frí-
mannsson, f. 14.
desember 1977. b)
Ólafur, arkitekt
M.Arch. í Englandi,
f. 6. september
1964, kvæntur Juliu
Bradburn, arkitekt,
synir þeirra eru
Frederick A. Jo-
hann, f. 2. júní 1992
og Benjamin A.
Steindór fæddur 1.
janúar 1994. c)
Hrund, flugfreyja,
f. 22. júlí 1967, í
sambúð með Frið-
rik Einarssyni, framkvæmda-
sljóra. d) Guðrún Gerður, við-
skiptafræðingur, f. 12. maí
1971. 2. María Ólafsdóttir, fædd
20. apríl 1945, húsmóðir í
Reykjavík, gift Guðmundi Ólafs-
syni, verslunarmanni, f. 10. júlí
1944. Böm þeirra era: a) Ólaf-
ur, tölvunarfræðingur MBA, í
Reykjavík, f. 26. ágúst 1965, í
sambúð með Ulrike Hettler, BS.
b) Sigrún, nemandi í arkitektúr
í Þýskalandi, f. 3. ágúst 1968,
gift Sigþóri Einarssyni nem-
anda í rekstrarverkfræði. c)
Björg, nemandi, f. 12. júní 1975.
Útför Sigurbjargar fer fram
frá Fríkirkjunni i Reykjavík í
dag og hefst athöfnin kl. 13.30.
Hún vann m.a. við fiskbreiðslu á
stakkstæðunum í Haga og síðar um
árabil í Kexverksmiðjunni Fróni. Á
þessum árum kynntist hún og lofað-
ist Ólafí Jóni Sveinssyni, loftskeyta-
manni. Ólafur gekk í það ásamt
Steindóri og fjölskyldu hans að
byggja stærra hús á lóðinni á
Freyjugötu 5. Séra Ámi Sigurðsson,
fríkirkjuprestur, gaf þau Sillu og
Ólaf saman 12. júní 1935. Brúð-
kaupsferðin var farin til Englands
og Þýskalands með Goðafossi, þar
sem Ölafur var þá loftskeytamaður.
Brúðhjónin gátu því fiutt inn í nýja
t
Bróðir okkar,
ERLENDUR SIGURÞÓRSSON
frá Kollabæ
í Fljótshlíð,
sem andaðist 9. janúar, verður jarðsettur frá Breiðabólstaðar-
kirkju laugardaginn 20. janúar kl. 14.00.
Stefanía Jórunn Sigurþórsdóttir,
Tómas Sigurþórsson.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför mannsins
míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
SIGURBJÖRNS ÞÓRÐARSONAR,
Ölduslóð 28,
Hafnarfirði.
Heiðveig Hálfdánardóttir,
Helga S. Sigurbjörnsdóttir, Karl Ólafsson,
Sigrfður G. Sígurbjörnsdóttir, Gunnlaugur M. Sigmundsson,
Herdís J. Sigurbjörnsdóttir
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur hlýhug og vináttu við and-
lát og útför
ÁSTU ÞÓRHILDAR
SÆMUNDSDÓTTUR,
Sandprýðl,
Vestmannaeyjum.
Guðmann Adolf Guðmundsson,
Guðfinnur Guðmannsson, Eyrún Ósk Sæmundsdóttir,
Fjóla Guðmannsdóttir,
Adolf Þór Guðmannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
íbúð á Freyjugötu 5 þegar heim
kom. Þar fæddust þeim bömin tvö,
Steindór Ingibergur, 1936, og
María, 1945. Þau vom vel upp alin
og luku bæði verslunarprófí frá
Verslunarskóla íslands. Þau em at-
hafnasöm og þeim hefur farnast
vel. Bamabörnin eru orðin sjö og
barnabarnabörnin fjögur.
Silla var góð heim að sækja, ávallt
glaðlynd og gestrisin. Eftir fráfall
foreldra hennar bjó fjölskyldan um
langt árabil á Dunhaga 13. Síðustu
árin dvöldu þau hjónin á Hrafnistu
í Reykjavík. Óiafur lést á árinu
1991. Og nú er Silla kvödd með
söknuði og þakklæti fyrir liðna tíð.
Blessuð sé minning hennar.
Njáll Þórarinsson.
Nú er komið að kveðjustund,
elsku amma. Hún er erfið, en við
huggum okkur við að þér líður
ekki illa lengur. Við áttum með
ykkur yndislegar stundir á Dun-
haganum, sem eru okkur efst í
huga þegar við hugsum til þín og
afa. Sérstaklega þá hvað þú tókst
okkur alltaf opnum örmum og vild-
ir allt fyrir okkur gera. Við gleym-
um seint prakkarastrikunum þín-
um og hvað það var alltaf stutt í
hlátur og glens.
Ekkert á betur við en það sem
stóð á litla plattanum í eldhúsinu
heima hjá ykkur „Ef mamma segir
nei — spurðu þá ömmu“ — enda
kunnir þú aldrei að segja nei.
Allt það góða sem við kunnum
og það sem við gerum rétt eigum
við þér að þakka því þú þekktir
ekkert illt né rangt.
Okkur eru minnisstæðar tvær
af þeim bænum sem þú kenndir
okkur.
Vertu, Guð faðir, faðir minn
í frelsarans Jesú nafni.
Hönd þín leiði mig út og inn
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pétursson.)
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Takk fyrir allt sem þú varst
okkur.
Að lokum viljum við þakka öllum
þeim sem sýndu ömmu hlýhug þau
ár sem hún dvaldi á Hrafnistu í
Reykjavík, þá sérstaklega fjöl-
skyldu hans afa. Einnig viljum við
þakka starfsfólkinu á deild G2 sem
reyndist henni vel._
Sigurbjörg, Ólafur, Hrund
og Guðrún Gerður.
Hún amma Silla er dáin. Eftir að
hafa fjarlægst okkur meir og meir
undanfarin ár hefur hún nú kvatt
okkur að sinni og er komin til Óla
afa, mömmu sinnar og pabba og
systkina, alveg eins og hún talaði
um. Þótt að við vitum að nú líði
henni vel, er einhvers konar tómarúm
í hjarta okkar sem erfitt verður að
venjast.
Það eru svo margar góðar minn-
ingar sem koma upp í hugann þegar
við hugsum um hana ömmu. Amma
var yndisleg manneskja. Hún var
alltaf svo hlý og blíð og sama hvað
á bjátaði, maður vissi að hjá ömmu
Sillu á Dunhaganum átti maður vís-
an samastað. Og margar eru góðu
minningamar af Dunhaganum þar
sem við barnabömin vomm svo oft
hjá ömmu og afa. Okkur leið hvergi
betur og alltaf var amma boðin og
búin að sýna okkur hlýju og væntum-
þykju. Hún hugsaði alltaf um okkur
bamabömin fyrst og síðan um sjálfa
sig. Þegar okkur var kalt þá tók hún
um hendur okkar og hitaði okkur
með því að nudda þeim milli sinna
handa, jafnvel þótt henni yrði sjálfri
kalt af því. Hún sagði stundum við
okkur að hún væri voðalega rík. Svo
bætti hún alltaf við að hún væri
ekki að tala um peninga heldur ætti
BALDUR TRAUSTI
JÓNSSON
+ Baldur Trausti Jónsson
fæddist í Þverdal í Aðalvík
14. júní 1932. Hann varð bráð-
kvaddur á heimili sinu í
Garðabæ 6. janúar síðastliðinn
og fór útför hans fram frá
Vídalínskirkju 16. janúar.
ÞEGAR Aðalvíkin skartar sínu feg-
ursta á lognkyrrum og björtum sum-
ardegi, þá sest að í vitund áhorfand-
ans sú myndræna hugsun sem gott
er að laða fram þegar umhverfíð
gerist dimmt og dmngalegt. Þar
vom æskustöðvar Baldurs Jónsson-
ar, þar til er hann flyst með foreldr-
um sínum á mölina á ísafirði 1948,
þá á 15. ári og settist við nám í
Gagnfræðaskóla ísafjarðar.
Eg kynntist Baldri þar, þótt hann
væri árinu eldri. Ég laðaðist fljótt
að honum. Það varð strax séð að
þar fór sérstakur persónuleiki. Það
var einnig viss skyldleiki með okkur.
Báðir áttum við svipaðan upprana.
Feður okkar vom útvegsbændur úr
dreifbýli sem fluttust, eins og svo
margir, til þéttbýlissvæðanna eftir
stríðið í þeim miklu fólksflutningum
sem þá áttu sér stað.
En fljótlega skildu leiðir um sinn.
Ég fór til sjós en hann aflaði sér
menntunar í Samvinnuskólanum.
Eftir nám gerðist hann bókhaldari
hjá Helga Ben. í Vestmannaeyjum.
Þess tíma, þótt skammur væri,
minntist- hann ávallt með ánægju.
Honum líkaði samvistir við stórút-
gerðarmanninn í Eyjum vel. Síðan
fór Baldur aftur upp á fastalandið
og starfaði við Kaupfélag Suðumesja
í Keflavík, hjá Gunnari Sveinssyni
kaupfélagsstjóra, sem er einn þeirra
Góustaðabræðra frá ísafírði, en vin-
fengi var ávallt mikið á milli Baldurs
og þeirra bræðra. Það mun svo hafa
verið árið 1956 sem Baldur kemur
vestur að Djúpi aftur og ræðst þá
sem framkvæmdastjóri Ishúsfélags
Ísfírðinga.
Það er mín skoðun og margra
annarra að með komu hans til bæj-
arins hafí merkur þáttur hafíst í at-
vinnulífí ísfirðinga. Alveg um svipað
leyti vom útgerðarfélögin Hrönn hf.
og Gunnvör hf. að koma með ný
skip í gagnið sem áttii eftir að gera
góða hluti í uppbyggingu kaupstað-
arins. Á ámnum sem fylgdu á eftir
vora 9 stórir línubátar, á þeirra tíma
mælikvarða, gerðir út frá ísafirði á
vetuma en stunduðu síldveiðar á
sumrin. í dag, 40 ámm síðar, fyrir-
fínnst hér enginn línubátur. Það á
sínar orsakir sem hér verða ekki
raktar.
Árið 1960 hætti Baldur störfum
hjá íshúsfélagi ísfírðinga og gerðist
framkvæmdastjóri Hraðfrystihússins
Norðurtanga hf. Hann tók við góðu
búi þar og hélt áfram uppbyggingu,
með mikla drift I nýsmíði skipa og
útgerð. Það var á þessum ámm eða
um 1961 sem ég réðst sem skip-
stjóri á skip hans Guðnýju ÍS-266
sem hann átti í félagi við Sigurð
Sveinsson og föður sinn Jón Magnús-
son, ásamt fleiram. í þau 5 ár sem
ég starfaði við útgerð Baldurs Jóns-
sonar, kynntist ég vel mannkostum
hans.
Það segir sína sögu að sá fá-
heyrði atburður gerðist, að Guð-
mundur heitinn Gíslason, þá formað-
ur Sjómannafélags ísfírðinga, lagði
til við félagsmenn sína, að Baldur
yrði gerður að heiðursfélaga og var
það samykkt. Það var líklega eins-
dæmi þegar um var að ræða mann
sem aldrei stundaði sjó en var út-
gerðarmaður að atvinnu.
Væntumþykja Baldurs til sjó-
manna var einstök. Um það bar öll-
um saman. Á ámnum 1964-1969
fómst níu fískiskip frá Vestfjörðum
og öll utan eitt með öllum mann-
skap. Þetta vom ár ísingar og
áhlaupaveðra. Þessar slysfarir fengu
ákaflega mikið á Baldur Jónsson sem
var maður viðkvæmur og stórbrotinn
í lund. Skömmu áður en hann fór
frá ísafírði árið 1970 sagði hann
hún okkur öll og það væri hennar
stærsti fjársjóður. Þetta meinti hún
og það vissum við. Hún var fjöl-
skyldumanneskja og lagði mikið upp
úr því að halda fjölskyldunni saman
sem hún og gerði.
Þegar við vomm yngri og mamma
og pabbi fóm í stuttar ferðir til út-
landa fluttu Silla amma og Óli afí
til okkar á Sólbrautina til að passa
okkur á meðan. Það var gott að fá
ömmu og afa til okkar því þau vora
okkur ávallt svo góð.
Amma hafði mikinn húmor og hló
oft. Hún var stríðin að eðlisfari og
mikið á maður eftir að sakna prakk-
arasvipsins sem hún setti svo oft
upp, meira að segja hin seinni ár.
Afí og amma fluttu af Dunhag-
anum á Hrafnistu í Reykjavík árið
1990. Afí var hjartveikur og amma
var farin að þjást af alzheimer-sjúk-
dómnum. Það var líka gott að koma
til þeirra þangað þó að húsakynni
væm þröng. Manni leið svo vel í
návist þeirra. Afí dó vorið 1991 og
ömmu fór þá að hraka fljótt. Hún
var svo flutt á sjúkradeild þar sem
hún var síðustu fjögur árin. Við
reyndum að heimsækja ömmu eins
oft og við gátum og þó að minninu
hrakaði stöðugt og hún væri undir
það síðasta hætt að þekkja okkur
átti hún alltaf til koss handa okkur
á kinnina. Alltaf skein umhyggja úr
augum hennar og stutt var í hlýlegt
brosið.
Amma kenndi okkur að biðja
bænirnar okkar og að trúa á Guð.
Þessar bænir báðum við síðasta
kvöldið hennar og báðum Guð að
láta henni líða vel. Og Guð bæn-
heyrði okkur eins og amma sagði
alltaf að hann myndi gera og núna
líður henni vel.
Að lokum fá allir þeir sem sýnt
hafa ömmu okkar hlýhug og um-
hyggju hin síðustu ár okkar bestu
þakkir.
Megi elsku amma okkar hvíla í
friði.
Ólafur, Sigrún og Björg.
mér frá því að hann ætti ákaflega
erfítt með að afbera þessar slysfarir
á sjómönnum hér vestra. Ef til vill
hefur það átt sinn þátt í því að hann
kaus að halda á brott suður á bóginn.
í Hafnarfirði hóf hann útgerð og
fískvinnslu við frystihúsið Malir hf.
og starfaði þar í nokkur ár.
Heilsuleysis fór þá að gæta hjá
honum og átti hann við erfiðan
hjartasjúkdóm að stríða síðustu 15
ái' ævi sinnar. Baldur starfaði hjá
sjávarútvegsráðuneytinu um tveggja
ára skeið en tók síðar við starfi fram-
kvæmdastjóra Fiskiðjunnar Freyju
hf. á Suðureyri. Þar var hann feng-
inn til þess að freista þess að rétta
við rekstur fyrirtækisins, sem var
illa statt m.a. vegna aðgerða stjóm-
valda eða aðgerðaleysis í gengis- og
vaxtamálum á ámnum 1983-1987.
Svo var einnig um flest fyrirtæki í
fískvinnslu á Vestfjörðum sem seldu
afurðir sínar á erlenda markaði og
áttu íbúar allt sitt til fískafurða að
sækja, aðrar stoðir vom þar ekki
undir atvinnulífí.
Á Suðureyri barðist Baldur við að
halda fyrirtækinu gangandi í nokkur
ár sem og tókst því ennþá er Fiskiðj-
an Freyja starfandi. Síðustu æviárin
hefur Baldur orðið að hafa hægt um
sig heilsunnar vegna. En nú er leið
á enda mnnin.
Við leiðarlok sækja á minningar
um stórbrotinn mann, skapheitan og
viðkvæman. Honum var, eins og
mörgum öðrum, ekki að skapi sú
fiskveiðistjómun sem hmndið var af
stað á níunda áratugnum. En nú
hefur kvótakerfíð fest sig í sessi um
ókomin ár og það siðleysi sem því
fylgir einnig.
Baldur Jónsson og kona hans Vig-
fúsína Clausen höfðu reist sér sumar-
hús í Aðalvíkinni. Ég vissi hvem
hlýhug hann bar til æskustöðvanna.
Þar sem veðráttan fer fram með
hamsleysi eða er blíð sem ljúfasta
bam, þar sem fjallarefurinn eigrar
um sanda á tunglskinsbjörtum nótt-
um. Frá hljóðlátri úthafsöldunni ber-
ast andvörp eins og söknuður eftir
löngu tiðnum dögum, þegar mannlíf-
ið blómstraði í þessari vík við nyrsta
haf.
Halldór Herrnannsson.