Morgunblaðið - 20.02.1996, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 20. FEBRÚAR 1996 33
INGUNN
MAGNÚSDÓTTIR
TESSNOW
Ragiiheiður
Ingunn Magn-
úsdóttir Tessnow
fæddist í Feigsdal
í Arnarfirði 26.
október 1913. Hún
lést á Borgarspítal-
anum 7. febrúar
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Kópavogs-
kirkju 19. febrúar.
ELSKU besta amma
mín er dáin.
Ég veit að hún er
hvíldinni fegin. Síð-
ustu vikurnar og mánuðirnir voru
henni mjög erfið. Eftir uppskurð í
ágúst vissi hún hvert stefndi. Aldr-
ei æðraðist hún. Henni fannst verst
að við skyldum hafa svona mikið
fyrir sér að heimsækja hana heima
og á spítalann þegar hún lá þar.
Verst fannst mér að heyra af og
sjá hvað hún kvaldist. Svona eftir
á finnst mér það hafi verið „allt í
plati“ þegar okkur var talin trú
um að hægt yrði að halda verkj-
unum niðri með lyfjum. Hún var
mjög illa kvalin síðustu sólarhring-
ana.
Það er einmitt fólk eins og elsku-
leg amma mín sem auðgar sam-
ferðamenn sína. Ég naut þeirra
forréttinda í ríkum mæli að fá að
vera henni samferða alla mína
ævi. Hún hafði enda lærimeistara
í lífsins gildum sem var öðrum
fremri þar sem móðir hennar var.
Við systkinin höfðum alltaf alger-
an forgang hjá henni. Ef einhver
þurfti á hjálp að halda hafði hún
alltaf tíma. Hún stoppaði við vinnu
sína og lagði hana frá sér og gaf
okkur tíma sinn. Meðan við systk-
inin vorum lítil, saumaði hún á
okkur föt og ekki síður á dúkkurn-
ar okkar systra.
Haustið ’94 seldu amma og afi
íbúðina sína og keyptu aðra í þjón-
ustuhúsnæði fyrir aldraða. I þá
íbúð fluttu þau í júní ’95. í millitíð-
inni, desember-júní, bjuggu þau í
kjallaranum hjá mér og þá kom
amma upp svo að
segja daglega. Mikið
fundust mér þessar
samverustundir yndis-
legar. Við ræddum um
allt milli himins og
jarðar. Það var svo
gott að finna hvað hún
hafði mikla samkennd
með mér og mínum
daglegu úrlausnarefn-
um. Þó það fyndist
ekki endilega nein ein-
hlít lausn á þeim.
Alltaf gat dóttir mín
fengið langömmu sína
til að lesa fyrir sig, líka
þegar hún var þegjandi hás og kom
varla upp orði.
Frá því ég man fyrst eftir mér
var amma mjög slæm af liðagikt.
Hendur hennar voru úr lagi gengn-
ar vegna kölkunar í liðum og sömu-
leiðis var hún oft mjög þjáð í fót-
um. Liðagigtina sagði hún að ég
hefði fengið frá sér og mér fannst
alla tíð að henni fyndist hún bera
ábyrgð á minni liðagigt. Þegar ég
hafði svo gengið um gólf með
drenginn minn meira og minna
allt fyrsta árið hans (6 mán. var
hann 10 kg) og komin með verki
um mestallan skrokkinn þá átti
hún stærstan þátt í því að koma
mér í sjúkraþjálfun.
Það var heldur ekki svo sjaldan
sem hún laumaði að okkur aurum
og sagðist eiga afgang af matar-
peningunum - og bað okkur að
kaupa eitthvað sem okkur vantaði.
Amma var mikill náttúruunn-
andi svo það var ekki annað hægt
en hrífast með henni. Hún hreykti
sér alltaf á hæstu hóla til að sjá
sem mest yfir þótt oft gerði liða-
gigtin henni erfitt fyrir. Hún reyndi
alltaf að komast út daglega. Hún
var sannfærð um að hreyfing úti
undir beru lofti væri allra meina
bót. Þremur dögum áður en hún
dó var hún mjög kvalin vegna
hægðatregðu. Það var hennar
staðföst trú að lausn þessa vanda-
máls væri að komast á fætur og
hreyfa sig og eyddi öllum sínum
KRISTÍN
SNÆHÓLM
+ Kristín Ingibjörg Snæhólm
fæddist á Sneis, Laxárdal í
Engihlíðarhreppi í A-Húna-
vatnssýslu, 23. apríl árið 1921.
Hún lést í Reykjavík 25. janúar
síðastliðinn og fór útförin fram
frá Dómkirkjunni 31. janúar.
FIMMTUDAGINN 25. janúar sl.
tilkynnti Njörður bróðir minn mér
að Stína frænka væri dáin. Þessi
fregn kom mér ekki á óvart þar
sem ég vissi að hún var haldin sjúk-
dómi sem engin lækning er við.
Það er erfitt að horfa upp á þá,
sem eru manni kærir og hafa allt-
af verið í fullu fjöri, þurfa að láta
undan erfiðum sjúkdómi, og á svo
stuttum tíma. Ég hefði viljað geta
sagt henni hve vænt mér þótti um
hana og hefði viljað þakka henni
fyrri frábærar samverustundir og
allan húmorinn sem ávallt fylgdi
henni og ég dáði svo mjög. En ég
geri það nú í hjarta mínu og veit
að Stína skynjaði væntumþykju
mína og þá djúpu virðirigu sem ég
bar fyrir henni.
Stína frænka var engin venjuleg
kona. Ég minist þess að í æsku
okkar bræðranna voru matarboðin
hjá henni umlukt ævintýraljóma.
Oft bað hún okkur bræðurna að
hjálpa sér í eldhúsinu. Við vorum
nú svo sem ekki til stórræðanna í
þeim efnum, enda var tilgangur
Stínu annar - hún vildi ekki missa
af skelfingarsvipnum á okkur þeg-
ar við, opnuðum baunadósir eða
aðrar dósir sem eiturslöngur eða
eðlur spruttu upp úr og beint í
andlitin á okkur.
Hún fór heldur ekki troðnar
slóðir þegar að jólagjöfunum kom.
Ein jólin fengum við bræðurnir
poppkorn og dúkkur frá henni!!
Þetta fannst henni hæfa á fæðing-
arhátíð Frelsarans - hafa húmor-
inn í lagi. Og ekki nóg með það.
í jólaboðin kom hún oft í jóla-
sveinabúningi og þóttist vera
Stekkjarstaur. Stundum sást varla
í hana fyrir snjó því hún stökk oft
inn úr hríðarkófinu óþekkjanleg
með öllu og hvarf svo jafn snöggt
og hún hafði birst út í fannfergið
- mætti svo stuttu síðar í jólaföt-
unum sínum - eins og ekkert hefði
ískorist.
Flug hefur alltaf einkennt Snæ-
hólmsfjölskylduna og er Stína- þar
engin undantekning. Hún á að
baki glæsilegan flugferil, fyrst sem
einn af brautryðjendum flugfreyju-
starfsins og síðar sem yfirflug-
freyja Flugfélags íslands og síðar
Flugleiða. Henni fylgdi einhver
verndarkraftur og var starfsferill
hennar bæði gæfuríkur og heilla-
drjúgur. Ég man að þegar foreldr-
ar mínir fóru árlega að veiða lax
austur á Firði - án okkar bræðr-
anna - hoppaði hún hvenær sem
var og hvernig sem á stóð upp í
MINNINGAR
kröftum til þess en þeir dugðu
ekki til.
Síðustu mánuðina meðan hún
var heima fór mestöll hennar orka
í göngutúrana.
Skærasta myndin af ömmu í
mínum huga verður ávallt af gleð-
inni og ástúðinni í augum hennar
þegar við komum til hennar. Hún
geislaði eins og sól í heiði. Það var
alltaf gott að vera stelpan hennar
ömmu.
Elsku amma mín, ég þakka þér
fyrir allt og allt og hitti þig von-
andi seinna.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskirisstund og sæludraumur hár
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
(Halldór Laxness)
Þín dótturdóttir,
Hulda Björg Baldvinsdóttir.
Hún elsku hjartans Inga okkar
er dáin. Þessi öðlingsmanneskja
sem öllum vildi gera gott og öllum
þótti vænt um. Hún var eins og
ein af tengdamæðrum mínum eins
og móðir mín sagði. Þegar ég kom
inn í fjölskylduna tóku á móti mér
þijár systur tengdamóður minnar.
Ég var ung og hafði enga reynslu
af búskap og flutti inn til dóttur
Ingu og tengdasonar hennar, Unn-
ar og Baldvins ásamt eiginmanni
mínum Magnúsi. Við bjuggum
þarna í litlu húsi við hliðina á húsi
systranna Ingu, Rönku og Sveinu.
í þá daga eða fyrir 40 árum þótti
Kópavogurinn nokkuð út úr bænum
og engir strætisvagnar gengu um
bæinn. Við þurftum því að taka
Hafnarfjarðarstrætisvagninn og
það gat verið nokkur spölur fyrir
þá sem bjuggu utarlega í bænum.
Mér fannst ég vera að flytja upp
í sveit. Enda fædd og uppalin í
Reykjavík í mannmargri fjölskyldu.
Tengdaforeldrar mínir bjuggu í
Arnarfirði, en systur tengda-
mömmu í Kópavogi. Þær voru í
hópi frumbyggja Kópavogs og
reistu sér hús af eigin rammleik
og dugnaði. Inga átti dótturina
Unni, en Wemer Tessnow, faðir
hennar, bjó í Þýskalandi um þessar
mundir, hafði verið kallaður í stríð-
ið á sínum tíma og ílentist í sínu
heimalandi. Seinna kom hann til
íslands ásamt Ingu eiginkonu sinni,
en þau giftu sig í Þýskalandi og
bjuggu þar í nokkur ár. Inga vildi
vera hér hjá sinni fjölskyldu, Unni
Fokkerinn með okkur þegar veiði-
dögunum lauk og flutti okkur ör-
ugga í faðm foreldranna sem biðu
okkar á hinum og þessum flugvell-
inum svo að við gætum keyrt með
þeim beint í bæinn!
Ástæðan fyrir því að við fengum
yfirleitt að fljúga foreldralausir -
en með Stínu - var sú að kynngi-
mögnuð spákona hafði einu sinni
spáð því fyrir henni að það kæmi
aldrei neitt fyrir þá flugvél sem
hún væri um borð í - okkur var
óhætt.
Yfir Stínu var alltaf mikil reisn,
reisn sem heillaði alla sem hittu
hana. Það skipti ekki máli hvort
þetta voru flugmenn, forstjórar,
liðsforingjar, hershöfðingjar eða
bara maðurinn á götunni. Hún bjó
nefnilega yfir þeirri náðargáfu að
öllum leið vel í návist hennar.
í lífi frænku minnar skiptust á
skin og skúrir en ávallt stóð hún
upprétt og glæsileg - eins og klett-
ur í hafinu. Hún var heimsborgari
og þótti ekkert merkilegt við það
að skreppa til Kaupmannahafnar
í hádegismat eða í kvöldmat til
Parísar.
Hún naut lífsins og lífsganga
hennar var mörgum fordæmi og
til uppörvunar. Fyrir mér var hún
tákn lífsgléði, hugrekkis ogtryggr-
ar vináttu.
Stína okkar kvaddi með þeirri
reisn og virðuleika sem einkenndi
líf hennar og störf. Hennar verður
sárt saknað á meðal okkar hérna
megin - en víst er að húmorinn í
himnaríki eflist við tilkomu Stínu
frænku.
Jón Kristinn Snæhólm.
dóttur sinni og hennar börnum.
Fjölskyldan átti hug hennar allan.
Hún elskaði barnabörnin sín öll og
þeirra maka og enginn kom að tóm-
um kofanum þar sem Inga var.
Hún var í rauninni höfuð ættarinn-
ar.
Mannkærleikurinn var slíkur að
enginn fór bónleiður frá þeim bæ.
Liði einhveijum illa var gott að
koma til Ingu. Hún hafði lausnina
og gat ávallt stappað stálinu í fólk
þegar hversdagslegu hlutirnir voru
að angra það. Ást og kærleikur
voru hennar aðalsmerki. Fyrirgefn-
ing og umburðarlyndi sem ekki er
öllum gefið. Það átti Inga í stórum
stíl.
Samheldni fjölskyldunnar var
henni mikils virði. Enda stuðlaði
hún að því að öllum liði vel. Hún
gaf sér tíma til að sinna mannlegu
hliðinni á meðan við hin erum oft
of upptekin við það veraldlega, sem
í rauninni er einskis virði ef ástina
og kærleikann vantar. Hún Inga
gaf svo mikið. Hjartað var stórt.
Enda bjó hún við ástríki móður
sinnar Ingibjargar sem var yndisleg
gömul kona sem bjó hjá þeim systr-
um síðustu æviár sín. Oft var
mannmargt hjá þeim systrum.
Frændur bjuggu hjá þeim í stórum
stíl. Alltaf var pláss og hjartarýmið
nóg. Enda þótt þær byggju við lít-
il efni á sínum yngri árum, þá var
engum úthýst. Við, þetta yngra
fólk, erum oft ekki nógu þroskuð
til að skilja tilganginn með þessu.
Hvers vegna elskum við ekki ná-
ungann eins og þetta fólk gerði?
Hvers vegna þurfum við alltaf
meira og meira af veraldlegum
hlutum sem í raun og veru eru
einskis virði ef ástina og kærleik-
ann vantar?
Ég votta fjölskyldunni samúð
mína, Wenna, Unni og öllum hinum
og vona að hjartagæska Ingu eigi
eftir að blómstra hjá komandi kyn-
slóðum. Ef hjartað sinnir ekki kalli
sínu, hvar erum við stödd þá?
Samúðarkveðjur.
Valborg Soffía
Böðvarsdóttir.
Ég ætla í örfáum orðum að
minnast hennar Ingu frænku, syst-
ur hans pabba, þau voru svo
óendanlega lík í öllu skapferli, svo
blíð og skilningsrík og vildu ávallt
gera gott úr öllu, hvað sem á gekk.
Það var svo gott að geta leitað
til hennar Ingu, þegar eitthvað
bjátaði á, hún hafði þann fágæta
eiginleika að geta hlustað, og
manni leið alltaf betur eftir að
hafa talað við hana. Inga, eins og
hún var kölluð, hét fullu nafni
Ragnheiður Ingunn. Hún fæddist
í Feigsdal, Ketildalshreppi, V-
Barðastrandarsýslu og þar bjó hún
ásamt móður sinni Ingibjörgu
Magnúsdóttur (henni ömmu) og
systrum sínum Ragnheiði og
Sveinínu. Fimm ára gömul flutti
undirrituð, ásamt foreldrum sínum
frá Feigsdal til Flateyrar, en mikil
var tilhlökkunin að fá að fara á
vorin og vera yfir sumartímann
hjá henni ömmu, Ingu og systrun-
um.
Hinn 8. desember 1935 eignað-
ist Inga dótturina Unni Tessnow
og varð það hennar mesta gæfa.
Ég man hvað ég varð montin átta
ára gömul þegar Inga treysti mér
til að passa litla augasteininn sinn
meðan hún var að sinna búskapn-
um.
Árið 1943 fluttist ijölskyldan til
Keflavíkur og árið eftir í Kópavog-
inn. Hinn 5. apríl 1974 giftist Inga
æskuunnusta sínum, föður Unnar,
Werner P.H. Tessnow frá Þýska-
landi. Eftir nokkurn tíma komu
Inga og Wenni alkomin til íslands
og settust að í Kópavoginum.
Wemer var harmonikusnillingur
og var mikið líf og fjör þegar kom-
ið var í heimsókn til þeirra.
Hinn 11. nóvember heimsótti ég
Ingu í síðasta sinn á nýja fallega
heimilið þeirra í Gullsmára í Kópa-
vogi. Þá rifjuðum við Inga upp
gömlu góðu dagana í Feigsdal og
tíminn leið svo hratt og ég þurfti
að kveðja. Ég man að ég leit við
um leið og ég fór út úr dyrunum
og hugsaði, hvað hún Inga væri
alltaf ungleg og falleg. Ég bið guð
að vera með honum Wenna, henni
Unni og öldruðum systrum hennar
og öðrum ástvinum.
Hún Inga var perla. Blessuð sé
minning hennar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Júlíana K. Jónsdóttir
(Stella), Flateyri.
ÁSTA MARÍA
MARKÚSDÓTTIR
+ Ásta María Markúsdóttir
fæddist á Ölviskrossi í
Hnappadal 16. júlí 1912. Hún
lést á Hvítabandinu við Skóla-
vörðustíg 30. janúar síðastliðinn
og fór útför hennar fram frá
Háteigskirkju 8. febrúar.
ÞEGAR við setjumst niður til að
skrifa um Ástu föðursystur okkar
skjóta minningarbrotin upp kollinum.
Við minnumst þess hve falleg og fín-
gerð hún var og sjáum hana fyrir
okkur í stofunni sinni í Meðalholti
19 þar sem hún bjó mestan sinn
búskap ásamt eiginmanni sínum,
Ólafi B. Kristjánssyni.
Okkur systrunum fannst það æv-
intýri líkast að koma á þetta heimili
og fylltumst lotningu yfir þeirri ver-
öld sem blasti við okkur fyrir innan
þröskuldinn. Á hillunum hennar Ástu
voru fallegustu hlutir í heimi og eng-
inn átti jafnfína stofu og hún. Ibúðin
var ekki stór, reyndar mjög lítil mið-
að við þær aðstæður sem nútímafólk
býr við og ótrúlegt hve vel gat farið
um stóran systkinahóp sem kom í
heimsókn á hátíðis- og tyllidögum,
en sá siður hélst í mörg ár á milli
systkinanna, föður okkar og Ástu,
að eyða saman gamlárskvöldi. Þá var
gaman að laumast niður hringstig-
ann í herbergið í kjallaranum, næla
sér í bók og gleyma sér við lesturinn
á meðan fullorðna fólkið spilaði. í
þessu herbergi hófu foreldrar okkar
reyndar búskap árið 1944 og þegar
elsti bróðir okkar ákvað að koma í
heiminn á vordögum 1945 gerðist
það í hjónarúmi Ástu og Óla á efri
hæðinni.
Ásta var mild kona og hlý í fram-
komu. Þegar við vorum litlar áttum
við faðm hennar vísan og á unglings-
árum tók hún okkur ætíð opnum
örmum hvenær sem okkur datt í hug
að líta inn. Þegar við fengum sumar-
vinnu hjá Óla í Hampiðjunni var sjálf-
sagt að kíkja til Ástu í hádeginu og
næla sér í bita. Reyndar fannst okk-
ur stundum snæfellskur keimur af
matnum hennar, t.d. vorum við óvan-
ar því að borða ýsu með hangifloti.
Það er undarlegt að kveðja mann-
eskju sem alltaf hefur verið hluti af
lífi okkar og hefur fylgst af áhuga
með þvi sem við höfum tekið okkur
fyrir hendur. Þegar við kveðjum
Ástu frænku okkar er okkur efst í
huga þakklæti fyrir góðar stundir á
liðnum árum.
Sigrún, Sveinbjörg og Ásta
Björk Sveinbjörnsdætur.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fyigi útprentuninni. Auðveld-
ust er móttaka svokallaðra ASClI-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word o'g Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins á netfang þess Mbl(Scentrum.is en nánari upplýsingar þar um má lesa á
heimasíðum. \