Morgunblaðið - 20.02.1996, Side 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
ÞRIÐJUDAGUR 20. FEBRÚAR 1996 37
Það voru líka forréttindi að fá
að kynnast þeim hjónum Bjarna og
Maríu, og sjá hvernig þau unnu
saman á öllum sviðum. í samein-
ingu byggðu þau upp stærstu sport-
vöruverslun landsins. Bjarni í Utilífi
var í fararbroddi á sínu sviði og
hróður hans náði langt út fyrir land-
steinana. Við hjónin höfum margoft
verið samferða á vörusýningum er-
lendis og þar höfum við átt saman
yndislegar stundir, nú síðast í byij-
un febrúar. Þar lék Bjarni á als
oddi og er það undarleg tilfinning
að hugsa um að hann skuli nú vera
allur svona stuttu síðar.
Það er mikill harmur kveðinn að
Maríu, sem nú sér á bak eigin-
manni sínum og besta vini, en sam-
rýndari hjón var ekki hægt að hugsa
sér. Þau hjónin reistu sér nýlega
sumarhús í Kerengi og á undraverð-
um tíma var allt klappað og klárt,
gróðursetningu nánast lokið, enda
kvaðst Bjarni ætla að snúa sér að
golfinu af fullum krafti í sumar.
Því miður naut hann bústaðarins
einungis skamma stund, en á þeim
tíma kom skýrt í ljós hve það átti
vel við Bjarna að hlúa að náttúr-
unni og rækta.
Bjarni var mikill áhugamaður um
útivist og íþróttir en jafnframt
bættist fyrir fáum árum við áhuga-
málin hundarækt, en þau hjónin
hafa ræktað upp af miklum mynd-
arskap Cavalier King Charles
Spaniel kyn, sem hefur veitt öllum
mikla ánægju.
Það er margt hægt að segja um
vin okkar hann Bjarna í Útilífi, en
hann var maður sem var ekki fyrir
að berast á. Við söknum vinar í
stað, vinar, sem alltaf var hægt að
reiða sig á og sem gaf svo mikið
af sjálfum sér.
Elsku María, Tómas, Arnar og
Unnar. Ykkar missir er mikill, en
minningin um elskulegan eigin-
mann og föður mun vera með ykk-
ur alla tíð.
Við sendum ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum al-
góðan Guð að veita ykkur styrk.
Far þú í friði, kæri vinur.
Anna Sigríður og Skúli.
Þó að fundum fækki,
er fortíð ekki gleymd.
í mínum muna og hjarta
þín minning verður geymd.
Bjarni í Útilífi er dáinn. Bara
þannig. Því er erfítt að kyngja.
Bjarni sem ætíð var sprellfjörugur
og frískur, útilífsmaður, hreystin
holdi klædd. Hann var á skíðum í
sólinni og langþráðum snjónum með
Maríu sinni, þegar hann hné niður
og var allur. Gífurlegt áfall fyrir
fjölskyldu hans og aðstandendur
alla. Þeim fækkar ört gömlu góðu
vinunum úr Fróðaklíkunni, eins og
við kölluðum okkur unglingahópur
sem var óaðskiljanlegur á sjötta
áratugnum. Ingi, Hannes, Viggó,
Bói, Villi, Lolla, Addi og nú Bjarni.
Þau koma öll upp í hugann við
hvert fráfall sem verður, það er
alltaf jafn sárt, það er bara þannig...
Vináttuböndin hafa varðveist og
verða æ mikilvægari með aldrinum.
Þótt gamlir vinir hittist ekki upp á
hvern dag, þá er svo gott að vita
þá til, og ætíð finnst mér ég eiga
þá svolítið að. Það treystir böndin
við þau sem eftir lifa og minntng-
arnar verða að fjársjóði sem enginn
nær tangarhaldi á. Bjarni með sinn
óborganlega „húmör“, skopskyn og
orðheppni sem var viðbrugðið og
ótal sögum fer af á vinafundum.
Mér verður ógleymanlegur sá
tími fyrir rúmum 30 árum er við
unnum saman um skéið í Búrinu
við Hjallaveg. Bjarni sá um kjöt-
deildina, ég var honum til aðstoðar.
Það var svo til látlaust glens og
gaman upp á dag, allt tiltækt varð
aðhlátursefni og man ég marga
kúnna sem gerðu sér reglulega ferð
í Búrið (án þess að vera í innkaupa-
leiðangri) til að fá tilsvörin hans
Bjarna til að lifga upp á hversdags-
leikann. Það er rétt mánuður liðinn
síðan Póri og Heiða í Laxnesi hóuðu
saman gömlum vinum, og þar hitti
ég Bjarna síðast, glaðan og reifan
að vanda. Hann ítrekaði við mig
margra ára þref okkar um skaðsemi
reykinga, ég yrði að hætta áður en
það yrði of seint. Þetta er ekki
spurning um hræðslu við dauðann,
heldur að láta sér líða vel til síð-
asta dags, sagði Bjarni vinur minn,
bara þannig.
Ég bið Guð að styrkja Maríu,
syni þeirra hjóna og ástvini alla.
Anna Agnars.
Ég var að búa mig undir að fara
í vinnuna á mánudagsmorgni, þegar
hringt var í mig og mér tilkynnt
að Bjarni væri dáinn. Því var ekki
hægt að trúa að jafnhraustur mað-
ur og Bjarni var, væri ekki meðal
okkar lengur.
Upp í hugann komu margar
minningar, allt frá því að ég var
fjórtán ára gömul byijaði að starfa
í Útilífi, þar sem ég hef unnið öll
mín skólaár. Það má segja að Bjarni
hafi nánst alið mig upp í vinnu og
held ég að það hafi tekist ágætlega.
Ég kynntist Bjarna og fjölskyldu
hans vel, þar sem ég og Arnar son-
ur hans höfum verið góðir vinir í
öll þessi ár. Það var oft gaman að
fylgjast með þegar þeir feðgar voru
að tala samán og grínast, því Bjarni
var alltaf svo ungur í anda. Allt
átti að ganga hratt fyrir sig hjá
Bjarna og lá best á honum þegar
búðin var full af fólki. Það má segja
að þessi síðasta vika hafi verið löng
og erfið, því hvað er Útilíf án
Bjarna.
Með þessum fáu orðum vil ég
þakka Bjarna allar góðu samveru-
stundirnar.
Elsku Maja, Arnar, Unnar og
Tommi, guð gefi ykkur styrk í þess-
ari miklu sorg, megi minningin um
Bjarna Sveinbjarnarson ætíð lifa.
Eva Úlla Hilmarsdóttir.
Vináttan er yndislegasti eðlis-
kostur mannkynsins. Eins og eitt
orð getur dimmu í dagsljós breytt,
svo getur öllu breytt að hitta vin
sinn. Bara vitundin um tilvist hans
getur létt lífið. Glaðlegt viðmót,
hlustar þolinmóður meðan allt er
tínt til, sem hvílir á sálinni. Þannig
var Bjarni í Útilífí.
Bjarni hafði sérstaka hæfileika
til að leysa allra vanda. Bara svipur-
inn á honum, meðan erindinu var
stunið upp, var eins og á lækni, sem
var búinn að praktísera í áratugi.
Svo birti yfir ásjónu hans og hlý
röddin kom með lausn, sem öllu
bjargaði.
í æsku voru fjöllin fyrir ofan
Reykjavík töfraheimur. Hveradalir,
Skálafell, Hamragil og Jósefsdalur,
Bláfjöll og Heiðin há, þetta var
ævintýraheimur, sem beið eftir
helginnij skíðaferðinni eða ferða-
laginu. I faðmi fjallanna var unað-
ur, rómantík og fegurð. Þar dvaldi
hugurinn við skólaborðið, í vinnunni
og amstri dagsins. Þaðan kom fólk-
ið endurnært á sál og líkama.
Fáir menn á íslandi hafa viðlíka
stuðlað að því að opna þennan töfra-
heim fyrir almenningi eins og
Bjarni. Urræðagóður, glöggur áþað
sem vantaði, hollur í ráðum og
umfram allt áhugamaður um þetta
allt sjálfur. Þannig kom Bjarni
hálfri þjóðinni í draumaheim útivist-
ar og fjallaparadísar, þar sem hann
svo sjálfur kvaddi þennan heim.
Úti um allt land hélt fólk til fjalla,
eða bara út á næsta tún til þess
að ganga á skíðum eða hreyfa sig.
Bjarni hjálpaði með rétta búnaðinn
og studdi með ráðum og dáð.
Andlát Bjarna kom svo óvænt,
að í rauninni skil ég það ekki ennþá
eða geri mér grein fyrir því. Hlýr
persónuleiki og vinátta hans yljaði
mér jafnan um hjartaræturnar.
Þannig veit ég að ótalmörgum öðr-
um er farið.
Ég bið algóðan Guð að styrkja
eiginkonuna og drengina, sem og
ástvini alla og starfsfólk Útilífs.
Yndislegur vinur öðlist frið í náðar-
faðmi drottins.
Guðlaugur Tryggvi Karlsson.
Við skyndilegt og ótímabært frá-
fall góðs félaga og vinar í blóma
lífsins hugleiðir hver og einn hin
dýpstu rök og tilgang og órjúfan-
lega birtast í huga minningar frá
liðnum árum.
Fyrir rúmum þijátíu árum settist
á skólabekk á Bifröst föngulegur
hópur æskufólks, að okkar mati þá
og enn, sem horfði björtum augum
til skólavistarinnar og þess náms
og starfs sem framundan var næstu
tvo vetur. í þessum hópi var Bjarni.
Það fer eigi hjá því að í hópi sem
deilir kjörum i lokuðu umhverfi svo
lengi, takast kynni og vinátta sem
ekki slitnar þótt leiðir skilji og ein-
staklingarnir hverfi til mismunandi
starfa. Glaðvær lund og hvatleg
framkoma einkenndi Bjarna. Hann
var hnyttinn í tilsvörum og féll vel
inn í hópinn. Við bekkjarsystkinin
litum e.t.v. lítið eitt upp til hans
þar sem hann var nokkrum árum
eldri en flest okkar og hafði öðlast
þroska og reynslu umfram okkur
hin en við skynjuðum líka að þar
sem Bjarni var, mátti treysta skarp-
skyggni hans á menn og málefni
líðandi stundar. Bjarni var virkur í
fjölbreyttu félagsstarfi sem ein-
kenndi skólann í þann tíð, einkum
í íþróttastarfinu og naut útiverunn-
ar í rómuðu umhverfi Bifrastar.
Hann var og einn af fáum nemend-
um sem iagði á sig að leita uppi
bröttustu brekkur í nágrenninu til
að renna sér á skíðum. En með
námi og dvöl á Bifröst uppskar
Bjarni meira en verslunarfræðin,
þar hitti hann Maju og þau stofn-
uðu til kynna. Maja var í eldri
bekknum og sat því einn vetur i
„festum" meðan Bjarni lauk skóla,
en það sama sumar leiddi hann
Maju að altarinu til farsæls og
ástríks hjónabands allt til að nú
skilja leiðir.
Það er sagt að þau kynni og
vinátta sem stofnað er til á skólaár-
unum sé sú sem lengst lifir og þó
stundir samveru hafi verið stopular
og stopulli með árunum þá höfum
við ávallt fylgst hvert með öðru í
starfi, leik og sorg. Það hefur verið
ánægjulegt að fylgjast með Bjarna
og Maju og sameigendum þeirra í
uppbyggingu verslunarinnar Úti-
lífs, verslunar sem fullyrða má að
stendur í fremstu röð á landinu í
sölu á sport- og útivistarvörum.
Á björtum vordegi á si. ári, að
þijátíu árum liðnum, hittumst við
flest á Bifröst og gengum á vit
minninganna. Bjarni lét sig ekki
vanta og við áformuðum að hittast
fljótt aftur en þá munum við sakna
vinar í stað. Með þessum stuttu
kveðjuorðum sendum við þér Maja
og börnunum okkar innilegustu
samúðarkveðju. Megi góður Guð
styrkja ykkur og aðra ástvini í sorg
ykkar.
Bekkjarsystkini
frá Bifröst.
þessum eiginleikum hans að þakka
að hann réðst í stofnun Útilífs árið
1974. Þetta fyrirtæki var að stórum
hluta hans fóstur og barn og upp-
gangur þess og velgengni lýsti elju
og þrautseigju Bjarna betur en
nokkuð annað.
Þegar fyrirtækið stækkaði og
trúlega áhyggjunum fjölgaði, kann
að hafa þyngst nokkuð yfirbragð
Bjarna, en engu að síður var glettni
hans og kímni ekki langt undan.
Margar mínar skemmtilegustu
stundir voru að koma í búðina til
hans og taka nokkrar ærlegar grín-
og hláturrokur með honum, á kostn-
að annarra að sjálfsögðu.
Á öðrum vettvangi kom til sam-
skipta okkar þegar fram liðu stund-
ir, þegar ég sem formaður Skíða-
sambands Islands reyndi hann að
skilningi og hjálpsemi við landsliðs-
fólk íslands á skíðum. Um langan
tíma var stór hluti landsliðanna
útbúinn búnaði frá hans fyrirtæki
og það er ekki á neinn hallað, þeg-
ar sagt er að á vissu tímabili hafi
hann verið ein aðalhjálparhellan við
að haida úti vel útbúnum landsliðum
íslands á skíðum.
Fyrir vináttu þína vil ég þakka
og fyrir hönd skíðahreyfmgarinnar
leyfi ég mér að þakka þitt framtak
og áhuga til framgangs þeirri
ágætu íþrótt.
Maríu, sonum og aðstandendum
öllum vottum við hjónin okkar
dýpstu samúð. Guð styrki ykkur á
sorgarstundu.
Sigurður Einarsson,
fyrrv. formaður
Skiðasambands íslands.
Kveðja frá
skíðadeild Armanns
Ollum sem starfa að íþróttamál-
um er vel kunnugt um hve erfitt
er að halda úti öflugri íþróttastarf-
semi, þegar miklar kröfur eru gerð-
ar til íþróttamanna og félaga.
íþróttafélög eiga mikið undir þeim
einstaklingum og fyrirtækjum kom-
ið sem styðja við bak þeirra._ Einn
þessara manna var Bjarni í Útilífi,
eins og hann var alltaf kallaður.
Skíðadeild Ármanns átti því láni
að fagna að eiga Bjarna að sem
einn sinn besta velgjörðarmann til
margra ára.
Má með sanni segja að aldrei
væri komið að tómum kofunum hjá
honum, og var hann ávallt reiðubú-
inn að greiða götu félagsins væri
til hans leitað. Stjórn og félagar
Skíðadeildar Ármanns hafa til
margra ára mætt velvild og skiln-
ingi af hans hálfu. Sérstaklega ber
að þakka hinn mikla stuðning sem
hann sýndi keppendum Ármanns,
sem undanfarin ár hafa stundað
mjög kostnaðarsamar skíðaæfingar
erlendis. Verður seint hægt að
þakka fyrir allan þann stuðning sem
hann hefur sýnt okkur.
Félagar í skíðadeild Ármanns
senda fjölskyldu Bjarna Svein-
björnssonar innilegar samúðar-
kveðjur.
Haraldur Haraldsson
formaður.
• Fleiri minningargreinar um
Bjama Sveinbjörnsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
t
Okkar elskulegi eiginmaður, faðir og afi,
KRISTJÁN S. JÓNSSON,
lést í Landspítalanum 17. febrúar.
Útför hins látna fer fram frá Akraneskirkju fimmtudaginn 22. febrú-
ar kl. 14.00.
Fyrir hönd ættingja og vandamanna,
Rósa, Bergþóra, Egill, Ragnar.
t
Hjartkær faðir minn, tengdafaðir, afi og langafi,
ERLINGUR KLEMENSSON,
Hrafnistu,
Reykjavík,
sem lést 14. febrúar sl., verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 21. febrúar kl. 10.30.
Klemens Erlingsson, Sigríður Erla Haraldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Trúlega var öllum brugðið að
heyra af ótímabæru andláti Bjarna
Sveinbjörnssonar, en þannig var því
einmitt farið með mig þegar ég
heyrði þessa voðafregn mánudag-
inn 12. febrúar sl.
Við Bjarni höfðum þekkst síðan
seint á sjöunda áratugnum þegar
við báðir vorum enn keppendur á
skíðum. Við fórum oft saman á
skíði og á skíðamót og þó að árang-
ur okkar hafi sjaldnast orðið efni í
forsíðufrétt var ævinlega gaman í
þessum ferðum.
Bjarni var einstaklega gaman-
samur og skemmtilegur náungi á
þessum áhyggjulitlu árum og það
var stutt í hlátur hans og gjarnan
annarra og þá helst af hans völdum.
Hann var bjartsýnn og djarfhuga
og það var áreiðanlega ekki síst
SafnaðarheimiH
Háteigskirkju ^
iífflí:-
§§i
t
Hjartkær eiginmaður minn,
Kristján AGNAR ÓLAFSSON,
Eiríksgötu 21,
Reykjavík,
sem andaðist 12. febrúar sl., verður
jarðsunginn frá Fossvogskirkju fimmtu-
daginn 22. febrúar kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakk-
aðir, en þeim, sem vilja minnast hans,
er bent á Krabbameinsfélagið, heima-
hlynningu.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigríður Eyja Pétursdóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
STEFÁN ÁGÚST JÚLÍUSSON,
Sogavegi 202,
lést í Sjúkrahúsi Reykjavíkur Borgarspít-
ala þann 16. febrúar sl.
Maria Helgadóttir,
Þorkell Stefánsson, Ragnheiður Stefánsdóttir,
Stefán Stefánsson, Anna Guðfinna Stefánsdóttir,
tengdabörn, barnabörn og langafabarn.
i
i