Morgunblaðið - 11.04.1996, Qupperneq 36

36 FIMMTUDAGUR 11. APRÍL 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JÓN
SIGURÐSSON
+ Jón Sigurðsson
fæddist í
Reykjavík 8. marz
1949. Hann varð
bráðkvaddur 28.
marz síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigurður E.
Jónsson, verkstjóri,
f. 24. september
1921, d. 17. nóvem-
ber 1966, og Re-
bekka Stella Magn-
úsdóttir, f. 2. nóv-
ember 1923. Bræð-
ur Jóns eru Ásgeir
Sigurðsson, f. 15.
marz 1944, og Magnús Sig-
urðsson, f. 2. október 1952. Jón
var vélstjóri að mennt og starf-
aði lengi hjá Eimskipafélagi
íslands en síðastliðin fjögur ár
vann hann sem ráðgjafi hjá
SÁÁ.
Útför Jóns fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
Ótímabært og vissulega að óvör-
um barst mér sú frétt að Jón Sig-
urðsson, vinur minn, væri látinn,
bráðkvaddur á vinnustað. Orð Ás-
geirs, bróður Jóns, hljóma mér enn
í eyrum. Traustur, hjálpsamur og
tryggur eru þau orð sem lýsa Jóni
best allra orða. Á skipum Eimskips
var Jón vélstjóri til margra ára,
en þar hófust okkar kynni, okkar
samstarf, okkar vinátta og okkar
rökræður um menn og málefni.
Rökföst frásögn með glettnislegu
ívafi voru hans sterku einkenni.
Eftir um fjögurra ára starf sem
ráðgjafi hjá SÁÁ var aftur komið
að vélstjórastarfinu til sjós, en
aðeins í nokkra daga. Þá kom kall-
ið stóra til æðri máttarvalda. Að-
eins viku fyrir andlátið spjölluðum
við um framtíðardrauma fullir
áhuga, framtíðardrauma sem ekki
rætast á þessu jarðríki.
Á kveðjustund minnumst við
félagarnir til sjós og lands vinarins
góða sem ævinlega reyndist „for-
inginn“ þar sem hann var hveiju
sinni.
Blessuð sé minning Jóns Sig-
urðssonar og megi styrkur Guðs
vera með móður, bræðrum og öðr-
um aðstandendum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Ragnar Valdimarsson.
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
Vinur minn og fyrr-
um _ samstarfsfélagi
hjá SÁÁ, Jón Sigurðs-
son, varð bráðkvaddur
fimmtudaginn 28.
mars sl.
Það er með miklum
söknuði sem ég kveð
hann, sem burt var
kvaddur svo ungur.
Margar góðar minn-
ingar á ég um Jón,
minningar sem munu
fylgja mér um ókomna
framtíð. Ég er þakk-
látur fyrir þann tíma
og þær góðu stundir
sem við áttum saman.
Þú félagi, vinur, þín för enduð er
á framandi ströndu að landi þig ber.
Við syngjum og gleðjumst hér saman um stund.
en seinna við mætumst á annarri grund.
Sá líknandi faðir er lífið gaf þér
hann leiðir þig áfram um eilífðar veg.
En minningin lifir oss mönnunum hjá
á meðan að dveljumst við jörðinni á.
Þó leiðir hér skilji og lund okkar sár
þú læknað það getur og þerrað hvert tár.
Þú bæn okkar kenndir við biðjum þig nú
að breyta þeim harmi í eilífa trú.
(E.B.V.)
Fjölskyldu og aðstandendum
sendi ég mínar innilegustu og
dýpstu samúðarkveðjur.
Eymundur.
Sagt er að tíminn lækni öll sár.
Þetta kann að vera rétt svo langt
sem það nær. Þó er mér til efs að
sú und sem nú er fram komin með
ótímabæru andláti Jóns Sigurðs-
sonar nái að gróa hjá vinum hans
og fjölskyldu.
Jón var vinur minn. Þótt ekki
séu ýkja mörg ár síðan leiðir okkar
lágu saman stóð vinátta okkar
traustum fótum.
Ég kynntist Jóni fyrst í gegnum
Magnús, bróður hans, sem ég hafði
lengi verið í vinfengi við og það
var sameiginlegur áhugi okkar
Jóns á tölvum sem sem varð til
þess að með okkur tókust kynni
og síðar vinátta.
Er ég hitti Jón fyrst hafði ég
ekki.rætt við hann lengi þegar mér
ljós mikill áhugi hans á töivum og
þekking sem tók minni langt fram.
Ekki skemmdi það fyrir að báðir
hrifumst við af samskonar búnaði
og urðu samskipti okkar fljótlega
allmikil á þessu sviði. Jafnan voru
þau þó á annan veginn, ég naut
leiðsagnar hans, þekkingar og að-
stoðar, sem reyndar var ósjaldan
þörf. Furðaði mig oft hve glöggur
hann gat verið við greiningu ýmissa
vandamála og hve fljótur hann var
að leysa úr þeim. Sérstaklega eru
mér minnisstæð ýmis atvik þegar
Jón reyndi að útskýra fyrir mér
gangverk forrita sem ég var kominn
í strand með. Reyndi þá oft á skiln-
ing minn og stundum kom það fýr-
ir að ég gat ekki fylgt honum eft-
ir. Bar þá gjaman nokkuð á óþolin-
mæði í minn garð, því hann gerði
þá kröfu að ég skildi það sem sagt
var, án þess að það væri endurtek-
ið. Var þó alltaf stutt í kímnina hjá
honum þótt hvessti andartak. Aldr-
ei var Jón svo tímabundinn að hann
gæfi sér ekki tóm til að aðstoða
mig er eftir því var leitað.
Jón var vélstjóri að mennt og
þekktur sem slíkur, enda hafði
hann frá unga aldri það orð á sér
að vélar lékju í höndum hans.
Hygg ég að þessir eiginleikar
hans hafi notið sín vel við tölvur
síðar.
Jón lagði stund á fleira. Hann
var lengi ráðgjafi hjá SÁÁ og leið-
beindi og studdi þá sem halloka
höfðu farið í glímunni við áfengi
og önnur vímuefni. Hygg ég að
þar hafi hann hjálpað mörgum
manninum, enda bar hann sjálfur
þess fagurt vitni að hafa má sigur
í þeim átökum.
Við fráfall Jóns Sigurðssonar
eiga margir um sárt að binda. Það
er ekki einasta fjölskylda- hans
sem sér nú honum á bak, heldur
einnig fjölmargir vinir og sam-
starfsmenn fyrr og síðar. Ekki
síst á þetta við um ýmsa þá sem
nutu leiðsagnar hans hjá SÁÁ, en
mér er kunnugt um að þeir sem
vildu áttu stuðning Jóns vísan,
þótt meðferð viri lokið og hann
hættur störfum fyrir samtökin.
Urðu ýmsir til þess að leita til
hans þegar á bjátaði.
Jón Sigurðsson var drengur góð-
ur. Ég mun sakna hans.
Ég votta móður hans og stjúpa,
bræðrum hans, fjölskyldum þeirra
og öðrum aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Olafur E. Jóhannsson.
í dag þegar ég kveð góðan fé-
laga og fyrrum samstarfsmann
skiptast á sár söknuður og góðar
minningar.
Ég kynntist Jóni fyrst þegar ég
fór í áfengismeðferð á Staðarfell
í Dölum 1993. Ég átti því láni að
fagna að hafa hann sem ráðgjafa
mest allan tímann.
Eins og fleiri laðaðist ég strax
að sterkum persónuleika hans og
dáðist að þessum ráðgjafa mínum
fyrir hversu létt honum veittist að
fá fólk til að vinna með sér.
Fáa menn hef ég hitt eins for-
dómalausa og Jón.
Fordómaleysi hans kynntist ég
afar vel þegar kom að ákveðnu
persónulegu uppgjöri sem ég ætla
ekki að rekja hér en varð til þess
að ég fór að líta líf mitt öðrum og
mildari augum.
Það átti síðan fyrir mér að liggja
að starfa með Jóni þegar ég fór
læra áfengisráðgjöf hjá SÁÁ.
Við unnum saman á Staðarfelli
í þijá mánuði eða þar til Jón „lét
skyndilega af störfum" og var það
mikill lærdómstími fyrir mig. En
Jón var ekki bara góður vinnufé-
lagi. Ekki var hann síðri utan vinn-
unnar því hann var afskaplega
skemmtilegur og bjó yfir ríkri
kímnigáfu. Var ævinlega glatt á
hjalla þar sem hann var og mikið
hlegið og spjallað um heima og
geima.
Þótt Jón væri ekki lengur vinnu-
félagi minn naut ég áfram tryggð-
ar hans og vináttu. Það var því
sannkallað reiðarslag þegar ég
frétti að hann hefði orðið bráð-
kvaddur við vinnu sína fyrir norð-
an.
Að lokum vil ég þakka honum
samfylgdina sem rofnaði allt of
fljótt og votta ég fjölskyldu og vin-
um hans einlæga samúð.
Ég vil gjaman lítið ljóð,
láta af hendi rakna.
Eftir kynni afar góð,
ég alltaf mun þín sakna.
(G.V.G.)
Hvíl í friði, kæri vinur.
Auður Þorgeirsdóttir.
góð þjónusta
Upplýsingar
ísíma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
HÓfEL LÖFTLEIDIR
rU<
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 - sími 587 1960
Gildi vináttunnar er mér efst í
huga, þegar kvaddur er góður vin-
ur og fyrrum samstarfsfélagi hjá
SÁÁ, Jón Sigurðsson. Kom andlát
hans mér í opna skjöldu, enda hitt-
umst við á Akureyri síðasta kvöld-
ið sem hann lifði. Ég vil á kveðju-
stundu minnast hans örfáum orð-
um og kveðja hinstu kveðju.
Jón hafði nýverið ráðið sig sem
fyrsta vélstjóra á skip frá Olafs-
firði. Hann varð bráðkvaddur í
slippnum á Akureyri þar sem hann
vann við endurbætur á skipinu,
sem halda átti til úthafsrækjuveiða
á Flæmska hattinum. Sjálf vann
ég sömu daga tímabundið sem
ráðgjafi á göngudeild SÁÁ á Akur-
eyri.
Miðvikudaginn 27. mars sl.
hringdi síminn hjá mér á Akur-
eyri. Jón var á línunni og spurði
hressilega að venju hvort „ráðgjaf-
ar væru ekki hressir“ og hvort
ekki væri tímabært að fá sér kaffi-
bolla. Leið okkar um kvöldið lá
fyrst á fund og síðan var sest nið-
ur í kaffihúsi við Ráðhústorgið og
spjallað um stund.
Jón ræddi m.a. um vinskap og
gildi vináttunnar á þeim krossgöt-
um, sem hann kvaðst standa á.
Hann talaði um okkur, vini sína
hjá SÁÁ, og þýðingu vináttunnar
fyrir sig á erfiðum stundum und-
anfarnar vikur. Hann talaði einnig
um nýju vinnuna og horfði til já-
kvæðra þátta, tiltók m.a. að nú
væri hann að vinna við það fag
sem hann hefði upphaflega lært
til. Jón orðaði það sjálfur svo, að
nú væru „menn komnir í alvöru-
vinnu og sætu ekki bara á rassin-
um, reyktu og drykkju kaffi“.
Jón skóf ekki af hlutunum er
hann lýsti skoðunum sínum á
mönnum og málefnum. Frásagnar-
gleðin var ódulin og kímnigáfan
sérstök. Að baki bjó hlýja og næm-
leiki, sem ég fékk fljótt að kynn-
ast þegar ég hóf störf hjá SÁÁ.
Óteljandi eru þau skiptin sem hann
leiðbeindi og taldi kjark í nýliðann.
Var ég þar ekki ein á báti því
ósjaldan sóttu nýliðar til Jóns í
hvíldartímanum á Vogi, þar sem
mátti ganga að honum vísum í
hornstóli í „Sælunni". í framhaldi
byggðist upp vinskapur sem oftast
var ræktaður í símtölum á milli
meðferðarstaða SÁÁ. Auk vinn-
unnar áttum við sameiginlegt
áhugamál sem „rétttrúaðir" Mac-
intosh-tölvueigendur, en fáir- stóð-
ust Jóni snúning, þegar borið var
niður í tölvufræðum.
Mannkostir Jóns Sigurðssonar
nutu sín vel í störfum hans sem
áfengisráðgjafi. Skjólstæðinga
okkar kallaði hann „okkar menn“
og aldrei heyrði ég hann tala um
þá öðruvísi en með virðingu, vænt-
umþykju og af skilningi. Engan
úr hópi „okkar manna“ hefi ég enn
þann dag í dag heyrt leggja Jóni
annað en gott til.
Það fór ekki fram hjá mér síð-
ustu kvöldstund Jóns, að hann var
þreyttur. Hann hafði unnið mikið
og lengi síðustu daga og hafði
sjálfur orð á því. Við bundumst
fastmælum er við kvöddumst um
að fara saman út að borða, áður
en hann færi til Ólafsfjarðar og
þaðan í langa útiveru til rækju-
veiða. Þá ætlaði hann að segja
mér nánar af væntanlegu sjó-
mannslífi. Með því síðasta sem
hann sagði mér var að „makkinn"
væri þegar kominn um borð, þann-
ig að hann óttaðist ekki langa úti-
veru.
Jón stóð á veigameiri krossgötum
en bæði ég og hann gerðum okkur
grein fyrir umrædda kvöldstund.
Leiðir skilja að sinni. Við ferðaiok
vil ég þakka Jóni vini mínum veg-
ferðina og allt það sem hann miðl-
aði mér af vináttu og velvilja.
ERFIDRYKKJUR
Naeg bílastæði
P E R L A N sími 562 0200
Eftirlifandi móður, tveimur
bræðrum og fjölskyldum þeirra,
votta ég samúð mína. Missir ást-
vina er ætíð sár en minningin um
traustan og mætan mann græðir.
Blessuð sé minning Jóns Sig-
urðssonar.
Fríða Proppé.
Ég kynntist Jóni haustið 1993
þegar ég hóf störf hjá SÁÁ. Það
kom m.a. í hlut hans að sjá um
„nýliðann" sem kominn var til
starfa. Ég fann strax, að þarna fór
maður sem vissi hvað hann var að
gera. Hann leiddi mig örugglega
í gegnum dagskrána á Vogi og
fljótlega varð okkur vel til vina.
Hann talaði gjarnan um „frímerk-
ið“ þegar ég elti hann um gangana
og ég hefði ábyggilega móðgást
við það ef einhver annar hefði sagt
þetta um mig. En Jón var þannig
að hann hafði lúmskt gaman af
þessu og því hversu áköf ég var í
að tileinka mér hvað þarna fór
fram. Það sagði hann mér síðar.
Jón bjó yfir miklum sannfæring-
arkrafti, sem gerði hann að heill-
andi og skemmtilegum persónu-
leika, eiginleiki sem er ákaflega
mikilvægur í þessu starfi. Þennan
kraft notaði hann til að hafa já-
kvæð áhrif á skjólstæðinga sína.
Einn þeirra er sonur minn, en hann
minnist hans með hlýhug og virð-
ingu, þakklátur fyrir allt sem hann
hefur gert fyrir hann og veit ég
að þannig er um marga.
Jón var ekki þekktur fyrir að
liggja á skoðunum sínum, hvorki
á mönnum né málefnum. Hann
sagði það sem hann meinti og
meinti það sem hann sagði.
Síðast þegar ég talaði við Jón
lá vel á honum. Hann var jákvæð-
ur og virtist ekki láta mótlæti
undanfarinna vikna buga sig. Ekki
óraði mig fyrir að þetta yrði okkar
síðasta samtal. Ég verð örugglega
lengi að átta mig á að Jón sé nú
allur en efst í huga mér núna er
þakklæti fyrir að hafa kynnst hon-
um, þakklæti fyrir kennsluna, og
síðast en ekki síst þakklæti fyrir
vináttuna. Fjölskyldu hans vottum
við, ég og fjölskylda mín, samúð.
Hvíl þú í friði.
Valdís S. Larsdóttir.
Ég átti því láni að fagna að
starfa með Jóni Sigurðssyni á
meðan hann vann hjá SÁÁ. Ég
laðaðist að hlýjum persónuleika
hans og sterkum séreinkennum.
Við unnum vel saman og skarð er
fyrir skildi þar sem hann var. Hann
hafði mikla reynslu og mikla per-
sónulega ögun sem nýttust honum
vel í starfi. Það kom mér mjög á
óvart er hann hætti hjá SÁÁ. Staða
áfengisráðgjafans er oft vanmetin
og gjarnan veik er að kreppir. Hún
er ekki sjálfkrafa réttindi eins og
þau sem sumt sérnám skapar án
tillits til hæfni. Hæfni ráðgjafans
byggist að miklu leyti á kröfum
og krafti ákveðinnar reynslu, á
auðmýkt og ábyrgð gagnvart skjól-
stæðingnum. Þeirri hæfni bjó Jón
Sigurðsson yfir. Hann var laginn
og þolinmóður en um leið ákveðinn
og öruggur við að hjálpa, einkum
þeim veikustu sem þurfa mestan
stuðning. Ég lærði mikið af því
að vinna með Jóni og saknaði þess
að missa hann út fyrir sjóndeildar-
hring starfsins. Ég hlakkaði til að
heimsækja hann í íbúðina sem
hann flutti í nýlega og tala við
hann um sameiginleg áhugamál
okkar. Nú er hann horfinn en
minningin um góðan dreng lifir.
Ég bið Jóni Sigurðssyni blessunar
og ástvinum hans huggunar í sorg
þeirra.
Pétur H. Snæland.
Það getur ekki verið satt, hugs-
aði ég með mér, þegar ég fékk
fréttirnar um að Jón væri dáinn.
Kynni mín af Jóni hófust á
sjúkrahúsinu Vogi, sem þá var
vinnustaður okkar. Hann starfaði
þar sem ráðgjafi.