Morgunblaðið - 20.04.1996, Síða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 20. APRÍL 1996 41
GUÐRIÐUR KRISTIN
JÓNSDÓTTIR
+ Guðrún Kristín
Jónsdóttir
fæddist á Herjólfs-
stöðum í Álftaveri
1. mars 1914. Hún
iést á dvalarheimili
aldraðra i Vík 14.
apríl sl. Foreldrar
hennar voru Sigríð-
ur Heiðimannsdótt-
ir frá Eystra-
Skaganesi í Mýrdal
og Jón Hjartarson
frá Herjólfsstöðum
í Álftaveri. Systkini
Guðríðar eru Svaf-
mundur Siguijón,
f. 19.6. 1909, d. 18.3. 1991,
Hjörtur Elías, f. 1.1. 1912, d.
19.10. 1951, Guð-
björg, f. 9.12. 1915,
húsmóðir í Vík,
Þorsteinn Kristinn,
f. 5.2. 1919, d. 1.7.
1985. Eftirlifandi
eiginmaður Guðríð-
ar er Páll Jónsson
ættaður frá Efri-
Langey á Breiða-
firði. Fyrstu bú-
skaparár sín bjuggu
þau í Reykjavík en
fluttu til Víkur í
Mýrdal árið 1967.
Útför Guðríðar
fer fram frá Víkur-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Guðríður Kristín Jónsdóttir flýtti
sér hægar i lífinu en mörg okkar
hinna og hafði fyrir vikið meira að
gefa öðrum en venja er til. Um-
hyggja fyrir öðrum einkenndi allt
hennar lífshlaup, gestrisni hennar
var ómæld og frá unga aldri var
ekkert henni óviðkomandi þegar for-
eldrar hennar og systkini voru ann-
ars vegar. Hún annaðist heimilishald
í föðurhúsum um langa hríð og þeg-
ar fram liðu stundir bættust eigin-
maður hennar, Páll Jónsson, systk-
inabörn og fjölmargir aðrir vinir í
hóp þeirra sem nutu ástúðar og ein-
stakrar velvildar Guddu frænku.
Guðríður móðursystir mín fæddist
1. mars 1914 og ólst upp við ástríki
foreldra sinna og systkina á bænum
Eystra-Skagnesi í Mýrdal. Eftir að
hafa slitið þar bamsskónum tók hún
við heimilishaldi á Nesi og bjó þar
af annáluðum myndarskap með for-
eldrum sínum og bræðrunum Þor-
steini og Svavmundi, sem nú eru
báðir látnir. Þegar brýnustu skyldu-
störfum lauk á þeim vígstöðvum
giftist Guðríður eftirlifandi eigin-
manni sínum, Páli Jónssyni. Fyrstu
búskaparárum sínum eyddu þau á
Ægissíðu í Reykjavík en síðar flutt-
ust þau til Víkur í Mýrdal þangað
sem fjöldi fólks sótti þau heim alla
tíð.
Tæplega hefur nokkur maður náð
þvi að heimsækja Guðríði án þess
að þiggja veitingar, Kaffisopi var
hið minnsta sem hún sætti sig við
að fólk þægi hjá sér og drykkjarföng
voru aldrei borin á borð án þess að
meðlætið væri á annan tug tegunda.
Ungviðið hafði því mætur á heim-
sóknum til Guddu frænku og þótt
henni yrði sjálfri ekki barna auðið
hugsaði hún ætíð um okkur systk-
inaböm sín eins og við værum henn-
ar eigin. Ekki síður hefur hún látið
sér annt um böm okkar systkinanna
og fylgst með uppvexti þeirra, námi
og starfi af miklum áhuga.
Eg var eitt þeirra barna sem naut
samvista við Guðríði frá fæðingu.
Væntanlega er það dæmigert að það
var einmitt Gudda frænka sem fór
með mig, þá 10 ára gamla sveita-
stúlkuna, í fyrstu höfuðborgarferð-
ina. Sú ferð líður mér aldrei úr minni
né heldur þegar við frænkurnar fór-
um á á ógleymanlega 17. júní
skemmtun í miðbænum. Á sama
hátt var hún óþreytandi við að ann-
ast og gleðja systkin mín og styðja
þau til góðra verka eins og henni
var frekast unnt.
Guðríður var lágvaxin og fíngerð
kona, snyrtileg með afbrigðum,
stjómsöm og fremur alvörugefin.
Hún heyrðist aldrei hallmæla nokkr-
um manni og enda þótt gestimir
körpuðu oft af ákefð og jafnvel heift
í eldhúsinu hennar hélt hún sig fjarri
hvers kyns flokkadráttum og slúðri
og varaðist að fella þunga dóma
yfir mönnum og málefnum. Fyrir
vikið naut hún trausts og virðingar
allra sem hana þekktu og verður
hennar minnst sem mikillar mann-
kostakonu.
Elskuleg frænka mín Guðríður
lést á dvalarheimili aldraðra í Vík
þar sem þau Páll eyddu síðasta ár-
inu sínu saman. Við minnumst henn-
ar með söknuði og víst er að Víkur-
ferðirnar verða hvorki hinar sömu
fyrir okkur Eystein né bömin okkar
eftir að Guddu frænku nýtur ekki
lengur við. Við biðjum Guð að blessa
minningu hennar og vottum eftirlif-
andi eiginmanni og öðrum aðstand-
endum samúð okkar.
Kristín Rútsdóttir
og fjölskylda.
í dag fer fram frá Víkurkirkju
útför móðursystur minnar Guðríðar
Kristínar Jónsdóttur frá Skagnesi í
Mýrdal. Lát hennar kom ekki á óvart,
en óneitanlega setti mig hljóða.
Með örfáum orðum langar okkur
að minnast hennar Guddu, eins og
hún var ætíð kölluð.
Hún var smágerð og fínleg kona,
hjartahlý og mátti aldrei aumt sjá.
Hún var alltaf boðin óg búin að rétta
fram hjálparhönd.
Á Skagnesi ólst hún upp hjá for-
eldrum sínum ásamt fjórum systk-
inum, við ást og umhyggju. Á Nesi
bjó hún þar til hún giftist. Nesheim-
ilið bar þess merki að þar var stjóm-
að af röggsemi og myndarskap. Gest-
risni var í hávegum höfð. Oft var
gestkvæmt á Nesi og þá einkum á
sumrin auk þess sem þar voru oft
nokkur böm í sveit á' sumrin og um
tíma dvöldu þar böm veturlangt.
Það segir sig sjálft að Gudda hafði
nóg að starfa við heimilið og ef mik-
ið lá við vann hún jafnt utan dyra
sem innan. Ég varð þeirrar gæfu
aðnjótandi sem bam að dvelja á
sumrin í sveit á Nesi. Vora þetta
yndislegir tímar og góður lærdómur
sem ég bý að enn þann dag í dag
og tel ég mig mæla fyrir munn
margra sem þar dvöldu.
Það var sama hvaða verk Gudda
tók sér fyrir hendur, allt var unnið
af vandvirkni og kostgæfni. Dugn-
aður var henni i blóð borinn. Sér-
stöku ástfóstri tók hún við saumavél-
ina. Ég minnist ætíð þeirra daga
þegar von var á Guddu frænku til
Víkur að sauma jólafötin á okkur
systkinin, það vora dýrðardagar.
Þegar Gudda var komin á fullorð-
insár fór hún yfirleitt seinni hluta
vetrar til Reykjavíkur til að vinna
við saumaskap fram á vorið, en þá
sneri hún aftur austur að Nesi til að
sinna heimilinu. Ófáar flíkumar hefur
hún saumað um ævina fyrir vini og
vandamenn.
I einni af þessum ferðum sínum
kynntist hún eftirlifandi eiginmanni
sínum, Páli Jónssyni. Þá flutti Gudda
til Reykjavíkur og þar hófu þau Páll
búskap á Ægisíðunni. Þar bjuggu
þau í nokkur ár og vann Gudda við
saumaskap. Það var ekki laust við
að okkur systranum fyndist eitthvað
frá okkur tekið þegar Páll kom til
sögunnar, en við jöfnuðum okkur
fljótlega á því. Síðar fluttu þau til
Víkur og settust þar að. Lengst af
bjuggu þau í litla fallega húsinu við
Árbaut 2 með yndislegum stóram
garði í kring. Þær vora margar
stundimar sem Gudda eyddi í garðin-
um við að rækta og snyrta.
Alltaf var yndislegt að heimsælg'a
þau í litla húsið og minnast dætur
mínar ætíð allra sortanna sem bomar
voru á borð en einhvem tíma voru
þær taldar á annan tug.
Þegar heilsan fór að gefa sig tók
Gudda því. með æðraleysi. Kom að
því að Páll hætti störfum og í samein-
ingu hjálpuðust þau að við dagleg
störf. Síðastliðið ár hafa þau búið á
Dvalarheimilinu Hjallatúni i Vík og
hreiðrað um sig í lítilli íbúð. Síðustu
mánuðir höfðu verið henni frænku
minni erfiðir vegna veikinda hennar.
Mér fannst yndislegt að geta heim-
sótt hana um stund síðastliðna páska
stuttu áður en hún kvaddi þennan
heim.
Við mæðgumar minnumst frænku
okkar með gleði og hugsum um allar
þær yndislegu stundir sem við áttum
saman um ævina og viljum við þakka
þær. Við biðjum Guð að gæta henn-
ar og hún mun ávallt eiga stað í
hjörtum okkar.
Elsku Páll og aðrir ástvinir, miss-
irinn er mikill og við biðjum Guð að
styrkja ykkur í sorginni.
Heiðrún Rútsdóttir
og dætur.
Það er komið að því að kveðja
hana Guðríði frænku mína. Raun-
veraleikinn er svo sár, þótt við höf-
um í nokkum tíma vitað hvert
stefndi. Það sem er efst í huga mín-
um á þessari stundu era allar þær
ljúfu minningar sem ég á um hana
Guddu.
Á meðan ég bjó í Vík sem bam
og svo seinna þegar ég var í styttri
eða lengri heimsóknum var svo gott
að geta skroppið til Guddu í heim-
sókn. Ég átti yndislegar stundir með
henni frænku minni. Hún átti svo
fallegt heimili, fullt af skemmtileg-
um og spennandi hlutum. Hún var
svo mikið fyrir að hafa fínt hjá sér.
Ég man varla eftir nokkram vasa
eða krús sem hún hafði ekki fyllt
af blómum eða öðra skrauti.
Þolinmæði hennar gagnvart mér
var alveg ótrúleg því uppátækin
vora margvísleg. Uppáhalds leik-
staðurinn var litla búrið á Árbraut-
inni þar sem litskrúðugir köku-
stampar og bakkar fylltu hillurnar.
Fínu bridgespilin hans Palla urðu
að dúkkulísum og úr þeim risu líka
heilu borgimar á stofugólfinu. Oft
þurfti líka að fara í gegnum fata-
skápana og máta fínu fötin og litlu
skóna sem næstum pössuðu. Það
vora líka mörg ævintýrin sem urðu
til í stóra fallega garðinum hennar
Guddu. Ef ég lofaði að passa mig
fékk ég stundum að sveifla mér á
hliðinu eða skríða í gegnum sólina
i. miðjunni, en ég varð þó alltaf að
muna eftir að loka hliðinu. Stundum
fékk ég að gista og þá sungum við
saman „Ó jesú bróðir besti“ fyrir
svefninn.
Það fékk enginn að fara frá henni
frænku minni nema pakksaddur, og
þar var engin undankomuleið. Á
svipstundu framreiddi hún ótal teg-
undir af kökum og öðram krásum
og meðan setið var og raðað í sig
var hún stanslaust að bjóða meira
'og bæta á borðið. Iðulega fylgdi
poki með sætindum þegar kvatt var
og lagt af stað í langferðir. Minning-
in um hana frænku mína er mér
ákaflega dýrmæt og hún mun lifa
með mér alla tíð. Eg bið Guð að
gæta hennar og styrkja Palla í sorg-
inni.
Guðbjörg Rut.
Elsku Gudda mín.
Nú hefur það gerst sem ég hef
alltaf óttast. Þú ert farin frá mér
og við munum aldrei sjást aftur,
a.m.k. ekki í þessu lífi. Hver veit
hins vegar hvort við mununi samein-
ast að nýju síðar meir? Ég kýs að
trúa því. Ég kýs einnig að trúa því
að þú sért ennþá hjá mér þó ég sjái
þig ekki.
Ég minnist þess oft á tíðum hve
yndislegt það var að koma til þín
og Palla. Þú varst alltaf svo snyrti-
leg og hafðir auga fyrir fallegum
hlutum og heimili þitt bar þess vott.
Ég fékk að leika mér með hvað sem
ég vildi og það þurfti enginn að
svelta hjá þér. Þvert á móti! Þú hafð-
ir alltaf áhyggjur af því að maður
væri svangur. Þetta vita allir sem
þekktu þig. Ég hef heyrt því fleygt
að það hafi nú verið ættgengt. Hvað
sem því líður þá leikur enginn vafi
á því að þú ert ein sú örlátasta og
góðhjartasta manneskja sem uppi
hefur verið. Þú varst alltaf öll af
vilja gerð að gleðja aðra, sjá um þá
og hjálpa. Þú talaðir aldrei illa um
fólk né dæmdir það óréttilega. Hjá
þér fengu allir tækifæri.
Heimili þitt var stundum eins og
nokkurs konar vin í eyðimörkinni.
Ég gat alltaf leitað til þín ef þess
þurfti. Annars vantaði mig aldrei
ástæðu til að koma til þín. Það var
alltaf jafnindælt því þú varst þar.
Þig prýddu allir þeir kostir sem prýtt
gátu nokkra manneskju. Þú varst
þolinmóð, hógvær (stundum einum
of), barngóð, dugleg, gefandi, ástrík,
og alltaf tilbúinn að fóma þér. Eini
gallinn var kannski sá að þú kunni
ekki að segja nei, en hvort það var
galli eður ei er umdeilanlegt. í þess-
ari stóra, grimmu veröld þarf maður
alltaf að vera á varðbergi en þú
varst alltaf jafnsaklaus og sást aldr-
ei neitt illt í neinum. Þú gerðir þessa
veröld hlýja og notalega með ást
þinni og umhyggju.
Þegar ég var lítil stúlka að leika
mér í garðinum hjá þér í undirkjól,
smjattandi á sælgæti, þá gerði ég
mér ekki í hugarlund hvemig sam-
band okkar ætti eftir að breytast.
Ég var alltaf hrædd um að missa
þig því ég var skynsöm og vissi að
þú værir miklu eldri en ég og ættir
því samkvæmt lögmáli náttúrannar
að fara fyrr, ef ekkert kæmi upp
á. En ég er þakklát fyrir hveija stund
sem ég átti með þér.
Veikindi þín urðu meiri og sýni-
legri og allt i einu varð ég fullorðna
manneskjan sem þurfti að axla
ábyrgð. Þú hafðir alltaf hugsað um
mig en nú snerist það við. Ég var
ekki barn lengur og ég kom auga á
vandamálin sem einfeldni bamæsk-
unnar höfðu falið fyrir mér. Nú var
ég orðin nógu gömul til að skilja
hinn hluta tilfinningalífs þíns.
Það var skrítið að fullorðnast
svona allt í einu og að þurfa ða
horfast í augu við blákaldan vera-
leikann. Ég var að missa þig, elsku
Guddu mína, sem hafði alltaf verið
hjá mér frá því ég mundi eftir mér.
Reydnar hafði mér alltaf fundist ég
þurfa að passa þig og vemda fyrir
öllu illu en núna reyndi raunveralega
á. Hægt og sígandi vann meinið á
þér. Það var svo sárt að horfa á þig
veslast upp. Að sjá einhvem sem
maður elskar af öllu hjarta, hrörna
og breytast og geta ekkert gert er
eitt það erfiðasta sem hægt er að
ganga í gegnum. Tengsl okkar urðu
samt alltaf meiri og ég kynntist þín-
um dýpstu tilfínningum. Þegar þú
grést fyrst í návist minni og ég
huggaði þig, þá fann ég hvað hlut-
irnir höfðu breyst.
Ég fékk tíma til að átta mig á
því að dauðinn nálgaðist, þannig að
það var ekki óvænt að missa þig. í
rauninni varstu að mestu dáin áður
en að líkaminn sagði upp störfum.
Sál þín var þreytt og lúin og þráði
hvíld og hana fékk hún. Nú veit ég
að þér líður vel. þú varst svo yndis-
leg mannvera að annað getur ekki
verið. Ég var svo heppin að þú varst
hluti af lífi mínu og þú munt alltaf
vera það. Ég hef alltaf notið góð-
mennsku þinnar óspart, hvemig sem
á það er litið, og því gleymi ég aldr-
ei. Þó þú værir frænka mín þá varstu
i rauninni líka mín þriðja amma og
gott betur en það. Þú áttir alltaf
hluta í mér og gerir það ennþá. Ég
veit að nú blómstrar þú fegurri en
nokkra sinni fyrr, blómstrar eins og
þú vildir að allir og allt í kringum
þig gerðu. Það breytir því ekki að
Sérfræðingar
í blóiiiiiHkiæyliii.u'iiin
uð <"»ll liekil'ieri
Skólavördustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090
ji blómaverkstæði
HNNA
ég sakna þín óskaplega en mér líður
betur að vita að nú líður þér vel og
að nú uppskerð þú allt það sem þú
sáðir.
Engin orð fá lýst þér nógu vel
en ég vona að þetta teljist góð til-
raun. Ég veit að þú værir ánægð.
Þú myndir öragglega segja að ég
hefði ekki átt að hafa fyrir þessu
og hrósa mér svo. Þú varst alltaf
dugleg að hvetja mig og hrósa mér.
Takk. Takk fyrir allt sem þú hefur
gefíð mér.
Þín,
Hrefna Sigurjónsdóttir.
Þegar ég kom fyrst til Víkur í
Mýrdal fyrir 11 árum með mannin-
um mínum og ungri dóttur, kynnti
hann mig fyrir Guddu og Palla, sem
vora mjög gott vinafólk foreldra
hans. Ég hafði heyrt mikið talað um
gestrisni þeirra en öðra eins hafði
ég aldrei kynnst.
Þó á okkur Guddu væri nærri 50
ára aldursmunur þá náðum við strax
vel saman og urðum góðar vinkon-
ur. Ég man að þessi tvö sumur sem
við Birgir dvöldum í Vík þá fór ég
mjög oft til Guddu og Palla, en allt-
af tóku þau jafn vel á móti okkur,
það var svo notalegt að koma að
Ásgarði og spjalla við þau og finna
notalegheitin sem við mæðgurnar
fundum svo vel fyrir. Við Gudda
gátum talað um heima og geima og
höfðum báðar gaman af alskyns
handavinnu og föndri.
Eins og Gudda var gestrisin þá
mátti aldrei hafa neitt fyrir þeim
þegar þau komu í heimsókn til okk-
ar, það var alveg sama hversu lítið
það var alltaf fannst Guddu alltof
mikið fyrir sér haft.
Þegar maður minnist Guddu er
Palli alltaf í sömu setningunni svo
samrýnd voru þau hjónin og sam-
taka i því að vera gestrisin og höfð-
ingleg.
Gudda og Palli eignuðust ekki
börn en Palli átti böm frá fyrra
hjónabandi. Gudda var engu að síður
mörgum börnum mikil amma og
langamma, hún rabbaði við þau,
tindi úr skápunum sínum ýmislegt
spennandi dót sem þau léku sér að,
hún pijónaði sokka og vettlinga
handa þeim og átti alltaf eitthvað
gott í litla munna. Ég veit að mín
böm era ekki þau einu sem fannst
hún eins og langamma þeirra. Ég
man að þegar eldri sonur okkar
fæddist þá fundum við hversu vænt
þeim þótti um að hann væri skírður
í höfuðið á afa sínum sem þau bæði
mátu mjög mikils.
Gudda var lítil kona og pen. Allt-
af látlaus og lét ekki mikið yfir sér.
En hún hafði að geyma höfðingskap
og ósérhlífni sem maður sér mjög
sjaldan. Hún var mjög smekkleg,
hafði auga fyrir litum og hafði búið
þeim Palla mjög fallegt heimili.
Að leiðarlokum þá er það oft það
dags daglega sem við minnumst og
gerir fólkið að því sem það var okk-
ur, það er fljótlegra að telja upp
stórafrek, en notalegheitin sem við
skynjum, góðvildin og umhyggjan
hún situr eftir í hjörtum okkar og
henni gleymum við aldrei.
Ég kveð Guddu með virðingu og
þakklæti fyrir allt sem hún var mér
og fjölskyldunni allri. Elsu Palli, við
Birgir og bömin sendum þér okkar
innilegustu samúðarkveðjur og biðj-
um guð að styrkja þig i sorg þinni.
Linda Hannesdóttir.
BLÓMABÚÐ
MICHELSEN
j H ÓI AGAIUJI S. 557 3460.
j AÐEINS ÞAÐ BESTA
! í GLEÐl OG SORG.
3i ÁRA
STARFSRIYNSLA
í IJTFARAR-
SKRHYTIMGUM.
MICHELSEN
HÓLAGARÐI.