Morgunblaðið - 31.07.1996, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ
ð hann sé stýri á bíl. Þú situr við
ldavélina og ert að útbúa þann
tærsta pott af poppkorni sem ég
ef á ævi minni séð. Á eldhúsborð-
iu eru tröll sem þú ert að búa til
ir trjákönglum og herbergið á hæð-
nni fyrir ofan er fullt af gæruskinn-
im, trjákönglum, kertavaxi og nán-
ist öllu sem nöfnum tjáir að nefna.
Ilutum sem engum nema þér gat
mgkvæmst að gefa líf.
Nokkrum árum síðar er ég með
óðbolta í höndum og skrifa „Made
n Iceland“ á botninn á furustandin-
im fyrir tröllin. Mér þótti mikið til
nín koma. Að þú skyldir treysta
nér til þessa mikilsverða verks.
rröllin voru seld í Fríhöfninni og
ið ímynda sér að á hillu einhvers-
itaðar í útlöndum væri til tröll með
nínu handbragði, jafnvel þó að það
inéri niður á hillunni, setti sælu-
írísling niður bakið á mér.
Rauðhærðu villingarnir í næstu
jötu hafa gefið út stríðsyfirlýsingu.
3em leiðtogi okkar götu varð ég að
rera vel vopnum búinn og þú varst
nín eina von. Eg tek strætó frá
dafnarfirði til Reykjavíkur og hleyp
ípp í Miðstræti til þín. Án þess að
áta þér bregða, baðstu afa að útbúa
iverð og örvamæli. Þú málaðir índí-
ina á örvamælinn og settir á hann
)1 úr selskinni. Til að fullkomna
)úninginn fékkstu afa til að lána
nér rauða hjálminn sem hann fékk
i stríðsárunum. Ég man enn hversu
itoltur ég var þegar ég.kom inn í
Tafnarfjarðarvagninn með hjálminn
í höfðinu, örvamælinn á bakinu,
iverðið slíðrað og með allra augu á
nér.
Sögurnar sem þú sagðir mér frá
ærðum þínum um allan heim, héldu
nér hugföngnum. Hvort flökkueðli
nitt er frá þér komið skal ég ekki
>egja til um, en ég væri stoltur af
ið líkjast þér í einhveiju.
Það eru ekki margar mannverur
iem maður hittir á iífsleiðinni sem
skilja einungis eftir sig góðar minn-
ngar. Þú, elsku amma, ert ein þeirra
Cáu. Ég heyrði þig aldrei lasta
tiokkra manneskju. (Örfáir komm-
ánistar eru þó undanskildir!) Kyn-
slóðabil, kynja- og kynþáttamisrétti
voru hugtök sem þú þekktir ekki
Dg þú hafðir þann hæfileika að efla
sjálfstraust og þor þeirra sem við
big töluðu. Ég veit að þú vilt ekki
að ég minnist á fötlun þína eða
veikindi, en aldrei heyrði ég þig
kvarta. Hver dagur var nýtt tæki-
færi og hvert vandamál var nýtt
verkefni til að leysa.
Elsku amma, ég gæti aldrei tí-
undað hér allt það góða sem þú
hefur gefið mér, en ég vil þakka
þér fyrir alla þá ást og umhyggju
sem þú gafst mér og börnunum
mínum og fyrir þær samverustundir
og hughreystingar sem þú gafst
mér. Án þín hefði ég oft gefist upp.
Ég veit að góður Guð hefur tekið
vel á móti þér og minningin um þig
mun halda áfram að auðga líf okkar
allra uns við hittumst á ný.
Þinn
Guðmundur Viðar.
Nú hlýtur að vera gaman á himn-
inum. Amma Grýla með Saló og
Öddu skökku á einhveiju skýi að
hlægja að vitleysunni í okkur hérna
niðri. Amma og Adda farnar að
hoppa og skoppa og Saló búinn að
fá sjónina aftur.
Okkur fannst amma Grýla alveg
rosalega merkileg kona. Heims-
hornaflakkari sem meðal annars fór
í háskóla að læra spænsku. í huga
okkar krakkanna hafði hún alltaf
verið til og eitt sinn spurði eitt okk-
ar hana hvort hún hafi verið hrædd
við risaeðlurnar. Hún var óspör á
að veita úr ótæmandi visku- og
reynslubrunni sínum til okkar enda
var ekkert henni óviðkomandi. Hún
hafði gaman af öllu óvenjulegu og
fyrir henni voru allar manneskjur
jafnar, sama hvernig þær voru af
guði gerðar. Við vorum sannfærð
um að hún gæti allt, nema kannski
sett heimsmet í 100 m grindar-
hlaupi - kannski hefði henni tekist
það, ef það hefði verið henni hjart-
ans mál.
Amma var meistarakokkur. Ef
piparinn datt út í sósuna, bjargaði
hún henni með því að krydda meira
með öðru, en hún gerði hvern rétt
bara einu sinni, því tilfmningin fór
alltaf með í pottinn. Hún kunni líka
að laga skemmtilegan mat. Við vor-
um með henni eitt sumar í Bjarn-
arhöfn, hún eldaði límbúðing sem
hún varð fræg fyrir, en hann var
þeim töfrum gæddur að allur búðing-
urinn fylgdi skeiðinni upp úr skál-
inni. Eins var í Miðsrætinu pönnu-
kökukeppni milli herskara barna úr
hverfinu og ömmu, hún bakaði og
við_ reyndum að borða hraðar.
í Miðstrætið og seinna Asparfell-
ið komu allir sem þurftu á samastað
að halda, á hvaða tíma sólarhrings
sem var, var fólk jafnvelkomið eins
lengi og það vildi og þurfti, daga,
mánuði eða ár. Hinsvegar voru þeir
sem lögðu í stæðið hennar ekki eins
velkomnir, hennar herbragð var að
klína grænsápu, kartöflum eða jafn-
vel rjómatertu á framrúðuna, svo
þegar bíleigandinn kom að skamm-
ast endaði viðureignin oftast með
því að hún gaf viðkomandi vatn í
fötu og svo settist hún við stofu-
gluggann og horfði á þrifin með
glott á vör.
Heimili ömmu var sannkölluð
ævintýrahöll, hlutir frá öllum heims-
hornum, sem hún kom með úr ferð-
unum sínum og allir áttu þeir sína
sögu og allt mátti snerta. Þar var
líka föndurfjársjóður, sem barna-
börn og barnabarnabörn höfðu
fijálsan aðgang að og fyrir jólin var
alltaf jólaföndur, með öllum sem
vildu. Hún sagði oft að lífið væri
fátæklegt án barna, hún gæti ekki
hugsað sér að hafa ekki börn í kring-
um sig. Amma kenndi okkur að
gefast aldrei upp og ef maður spurði
hana um fötlunina, sagði hún að á
meðan hún hefði haus og hendur í
lagi hefði hún ekki undan neinu að
kvarta. Amma sagði alltaf: „Ég hef
gert allt það sem ég ætlaði mér í
þessu lífi.“ Og við huggum okkur
við það.
„Núna þegar ammma deyr verður
hún litil stelpa á himninum. Svo
verður hún gamall engill og tekur
á móti okkur þegar við verðum engl-
ar.“
Sindri
Grýlubörnin Guðrún, Kol-
brún, Gunnlaugur, Kristín.
Nú er hún Guja frænka mín dáin.
Það var alltaf svo gaman að koma
til hennar í Asparfellið, þangað voru
allir velkomnir hvort á nóttu sem
degi. Fyrstu minningar mínar um
Guju eru þegar ég var lítil stelpa
að koma til Reykjavíkur með fjöl-
skyldu minni. Þá var stofugólfinu
hjá Guju breytt í flatsæng og þar
sváfum við öll fjögur.
Seinna þegar ég kom suður í
menntaskóla urðu ferðirnar í Aspar-
fellið fleiri. Þá var Guja mér eins
og amma, ég gat alltaf leitað til
hennar í erfiðleikum og ef hjálp
vantaði við lærdóminn.
Svona var hún Guja mín, alltaf
tilbúin að hjálpa öðrum þó hún ætti
stundum erfitt sjálf.
Guja var alveg einstök persóna,
hún var svo fróð um marga hluti
og allt lék í höndunum á henni. Hún
málaði falleg málverk sem hún sagði
sjálf að væru bara krass, kertin
hennar eru nú orðin vel þekkt.
Þegar ég eignaðist dóttur mína
árið 1992 bjó ég í Vesturbergi og
var því stutt á milli okkar Guju. Þá
voru ferðirnar með barnavagninn í
Asparfellið ófáar. Guja var mjög
hrifin af börnum, þegar barnabörnin
komu í heimsókn var sest í eldhúsið
og föndrað með „ömmu grýlu“ eins
og hún sagði alltaf.
Guja var alltaf svo sterk og kvart-
aði aldrei, þrátt fyrir erfið veikindi
snemma á lífsleiðinni lét hún ekki
bugast.
Elsku Guja min, nú ertu búin að
fá hvíldina og verður þín sárt sakn-
að. Ég á góðar minningar um þig
og þær ætla ég að geyma vel.
Ölium aðstandendum Guðnýjar
votta ég innilega samúð mína.
Guð blessi minningu hennar.
Sólveig Sigurðardóttir.
• Fleiri minningargreinar uni
Guðnýju Bjamadóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
MIÐVIKUDAGUR 31. JÚLÍ 1996 2 7
MINNIIMGAR
DAVÍÐ
ARNARSON
+ Davíð Arnarson fæddist í
Reykjavík 22. nóvember
1974. Hann lést í Stokkhólmi
23. júlí síðastliðinn. Foreldrar
Davíðs eru Örn Tyrfingsson og
Lena Hreinsdóttir, systkini
hans eru Torfi og Anna.
Utför Davíðs fer fram frá
Seljakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Hví var þessi beður búinn
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð í hans höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(B. Halld.)
Hann Davíð er dáinn. Það er erf-
itt _að kyngja þessu.
Ég kynntist honum fyrir tæpum
flórum árum, um leið og öðrum í
tengdafjölskyldunni minni.
Hann var hörkuduglegur strákur,
og ákveðinn, og kjarkurinn kom
best í ljós þegar hann barðist á
aðdáunarverðan hátt við sín veik-
indi, sem síðan tóku yfirhöndina.
Hann var vinur vina sinna og
átti stóran og tryggan vinahóp sem
stóð eins og klettur með honum í
gegnum þennan erfiða tíma.
Þegar við Torfi eignuðumst son
okkar, Fannar Örn, byijaði hann
strax að tala um hvernig hann ætl-
aði að dekra við strákinn. Hann
ætlaði með hann í jeppaferðir og
fleira. Hann sagði að öll lítil börn
ættu að eiga bangsa og gaf Fann-
ari Erni gullfallegan bangsa.
Og núna þegar leiðir skilja og
kemur að kveðjustund er mér efst í
huga þakklæti fyrir þann tíma sem
ég hafði til að kynnast honum og
hugga mig við að hann er núna hjá
Guði þar sem hann þjáist ekki lengur.
Ég geymi minninguna um góðan
dreng sem var öllum sem hann
þekkti mjög kær og bið algóðan Guð
að styrkja og blessa tengdafjöl-
skylduna mína, alla aðra ættingja
og vini hans í þessari miklu sorg.
Berglind.
Þann 23. júlí bárust okkur þær
sorgarfréttir að vinur okkar Davíð
væri látinn langt um aldur fram.
Þó við hefðum vitað að honum hefði
hrakað hratt síðustu dagana þá sló
það okkur mjög að fá þessa frétt.
Hann hafði átt við erfið veikindi að
stríða undanfarna mánuði en lét þó
aldrei bilbug á sér fínna og kvart-
aði aldrei yfir veikindum sínum held-
ur barðist af þeirri hörku og þrjósku
sem einkenndi hann.
Það er höggvið stórt skarð í vina-
hópinn sem aldrei hefði orðið til
nema fyrir tilstuðlan Davíðs, en
hann var miðpunkturinn sem allir
þekktu fyrst og kynntust síðan hin-
um í hópnum. Við munum minnast
hans sem ákveðins manns sem
hafði skoðanir á öllu og lá ekki á
þeim. Það var hans besta skemmt-
un að ræða þessar skoðanir sínar
við aðra og eigum við eftir að sakna
þessara rökræðna sem mynduðust
í kringum hann. Hann var hrókur
alls fagnaðar í samkomum og það
fór ekki framhjá nokkrum manni
að hann væri viðstaddur vegna
kraftmikillar raddar sinnar. Davíð
hafði gaman af lífinu og hann smit-
aði þeirri gleði út frá sér og hélt
þeirri gleði í veikindum sínum og
kom það vel í ljós í síðasta teitinu
okkar saman. Minningin um þig
mun ávallt lifa meðal okkar og við
kveðjum þig með uppáhalds setn-
ingu þinni „alea est iacta“.
Við sendum fjölskyldu hans okkar
dýpstu samúðarkveðjur og biðjum
Guð að styrkja þau.
Ómar, Jón, Hlynur, Magnús,
Hörður, Sveinn, Haraldur
Bjarmi, Kristinn, Kjartan.
Það er ótrúlegt að Davíð skuli
vera dáinn, hann var eitthvað svo
traustur og maður hélt ekki að það
gæti neitt haggað honum. Hann
hafði verið veikur síðustu mánuði
en það kom ekki í veg fyrir að hann
lifði lífínu og það var alltaf jafn
gaman að tala við hann um allt
milli himins og jarðar. Þakka ég nú
fyrir síðustu kvöldstundina, nokkr-
um dögum áður en þú fórst utan,
er við töluðum að venju um allt sem
okkur datt í hug og vorum bara
óvenju sammála.
Blessuð sé minning þín og ég á
eftir að sakna þín alla tíð.
Jón Óttar Ólafsson.
Þegar ég frétti að minn besti vin-
ur væri látinn var eins og tíminn
hefði stoppað. Þó svo að maður
hafi verið viðbúinn því að svona
gæti farið var sorgin yfir andláti
hans næstum óbærileg. Ég kynntist
Davíð þegar við vorum sjö ára gaml-
ir en við lentum saman í bekk í
grunnskóla og strax við fyrstu kynni
urðum við bestu vinir og sá vinskap-
ur hefur haldist síðan þá. Segja má
að við höfum eitt nær öllum vöku-
stundum okkar í æsku saman. Ef
við vorum ekki heima hjá öðrum
hvorum okkar þá vorum við úti að
leika okkur saman. Aldrei minnist
ég þess að okkur hafí orðið sundur-
orða þannig að við höfum hætt að
tala saman. Við deildum oft um
ýmsar skoðanir og var það ein af
hans mestu skemmtunum að ræða
skoðanir sínar við annað fólk, en
Davíð gaf sig aldrei sama hvað gekk
á. Oft kom það fyrir er við vorum
að ræða saman um skoðanir okkar
og hávaðinn var orðinn heldur mik-
ill, því Davíð var með mjög háværa
rödd, að við vorum beðnir um að
hætta að rífast. Davíð svaraði þá
að við værum ekki að rífast, við
værum að skiptast á skoðunum.
I veikindum sýnum var Davíð
alltaf hress og kátur og aldrei kom
annað til tals en að hann myndi ná
sér að fullu. Var hann búinn að
kaupa sér bíl og vorum við byijaðir
að plana fjallaferð saman ásamt
öðrum vinum okkar. Ein af okkar
síðustu samverustundum áttum við
heima hjá mér, en við höfðum kom-
ið saman nokkrir vinirnir til að
skemmta okkur. Við áttum þarna
saman eina skemmtilegustu stund
lífs míns og það gladdi mig mjög
þegar bróðir Davíðs sagði mér að
hann hefði talað mikið um það hvað
hann hafi skemmt sér vel þarna.
Þegar ég lít yfir farinn veg er
margt sem hægt er að minnast en
ég vil minnast Davíðs fyrst og
fremst sem góðs og trausts vinar
sem alltaf var hægt að leita til þeg-
ar ég þurfti á einhverjum að halda
eða að tala við.
Ég vil votta ljölskyldu hans mína
dýpstu samúð og Davíð minn, hvar
sem þú ert, ég vona að þú hafir það
g°tt-
Ómar Örn.
Að missa vin getur reynst erfitt
fyrir flesta og er ég einn af þeim
sem fékk þær fréttir að vinur minn
ætti ekki langt eftir. Hann var bú-
inn að eiga við erfið veikindi að
/--------\
TÖLUM EKKI
í farsímann
á ferð!
yUMFERDAR
RÁÐ
/
stríða og var kominn á góðan bata-
veg þegar hann allt í einu fór. Þeg-
ar svoleiðis gerist getur maður ekki
trúað því að hann sé dáinn, heldur
hugsar maður frekar að hann sé
bara einhvers staðar annars staðar
en smám saman rennur upp fyrir
manni að hann er ekki lengur lif-
andi. Það er erfitt að hugsa um þær
góðu minningar sem ég átti með
honum en smám saman reyni ég
að láta það veita mér ánægju að
hugsa til vinar míns og þær góðu
minningar sem ég eignaðist.
Við Davíð kynntumst fyrst í skól-
anum og fórum að vera meira sam-
an og kynntist ég líka öðrum vinum
hans og myndaðist ákveðinn vina-
hópur. Davíð var kjarninn í þessum
vinahópi og styrkti hann og komum
við oft saman. Hætta er á að hópar
sundrist þegar svona góður vinur
hverfur og erum við ákveðnir í að
halda honum og höfum við komið
saman til að minnast vinar okkar.
Fjölskyldu hans sendi ég mínar
dýpstu samúðarkveðjur og bið guð
um að blessa ykkur öll.
Elsku Davíð minn, guð blessj þig
og megi þér líða sem best. Ég á
eftir að sakna þín mikið.
Þinn vinur,
Kristinn.
Þau sorgartíðindi bárust mér á
mánudegi að hann Davíð vinur minn
ætti ekki mikið eftir af lífi sínu hér
á þessari jörð, eftir baráttu hans
við erfiðan sjúkdóm varð hann að
láta í minni pokann fyrir Guði, það
er sagt að þeir deyi ungir sem Guð-
irnir elska, það sannast hér með að
hann hefur verið heitt elskaður á
himnum, ég hef fengið þann heiður
að þekkja hann Davíð síðan við vor-
um 6 ára og að sjálfsögðu eru minn-
ingarnar margar, ég man alltaf eft-
ir honum sem sprækum dreng
hressum og kátum, það var ekki að
sjá á honum að hann væri veikur
því hann var alltaf hress þegar ég
kom í heimsókn til hans á spítalann
og meira að segja þar til á síðustu
stundu (og aðeins lengur) spaugaði
hann aðeins um veikindi sín, þetta
kalla ég styrk sem einkendi hann
Davíð í veikindum hans og daglegu
lífi.
Davíð var lífsglaður og hugsaði
alltaf þannig að hann ætti eftir að
jafna sig á þessum veikindum og
fara að skoða Island á bíl sínum,
hann sagði víst sína síðustu daga
að hann hefði átt að prófa golfsport-
ið, það sýnir hvað hann var ákveð-
inn ungur drengur, mér finnst að
Davíð sé nú á leið um þetta fallega
land á bíl sínum með golfkylfuna.
Davíð hafði vissar skoðarnir á líf-
inu og hafði gaman af því að rök-
ræða þær við vini sína, þessar skoð-
anir og ákveðni eru þau einkenni
sem ég vil helst minnast.
Minningar eru víst það eina sem
maður á eftir þegar vinur er látinn,
en minningin er sterk og það mun
hjálpa okkur í gegnum þessa sorg.
Ég bið Guð um að styrkja vini og
vandamenn í þessari sorg okkar og
kveð hér Davíð með þessum fáu
orðum „Guð blessi þig elsku vinur“.
Þín er sárt saknað. Hittumst á golf-
vellinum.
Þinn vinur,
Hlynur Guðmundsson.
GARÐS
APÓTEK
Sogavegi 108
REYKJAVÍKUR
APÓTEK
Austurstræti 16
eru opin til kl. 22
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Garðs Apótek