Morgunblaðið - 21.09.1996, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 21. SEPTEMBER 1996 33
OLAFUR
UNNSTEINSSON
+ Ólafur Jóhann-
es Unnsteinsson
fæddist á Reykjum
i Ölfusi 7. apríl
1939. Hann lést á
heimili sínu í
Reykjavík 9. sept-
ember siðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Háteigs-
kirkju 20. septem-
ber.
Kveðja frá
Ungmennafélagi
íslands
í dag, föstudaginn
20. september, verður til moldar
borinn Ólafur Unnsteinsson, ung-
mennafélagi og íþróttamaður. Hann
var einn af vöskustu liðsmönnum
ungmennafélagshreyfíngarinnar
meðan hans naut við. Hann var af-
reksmaður í íþróttum alla sína tíð
og ailtaf í fremstu röð. Ólafur keppti
lengst af fyrir Ungmennafélag
Hveragerðis og Ölfuss og Héraðs-
sambandið Skarphéðin. Hann var
mjög sigursæll bæði á héraðsmótum
og landsmótum.
Ólafur var einn af þessum mönn-
um sem hafði brennandi áhuga á
íþróttum og hætti í raun aldrei að
stunda þær. Þrátt fyrir slys og
heilsubrest æfði hann íþróttir fram
á síðasta dag ævi sinnar. Síðast
keppti hann á Öldungameistaramóti
Islands í fijálsum íþróttum í þessum
mánuði. Einnig keppti hann á Evr-
ópumeistaramóti öldunga í Malmö í
sumar og náði þar góðum árangri.
Auk þess að keppa fékkst Ólafur
við íþróttaþjálfun og kennslu, enda
var hann vel menntaður íþróttakenn-
ari. Hann var þjálfari Ungmennafé-
lags íslands í fijálsum íþróttum og
kom mörgum íþróttamanninum til
þroska. Og allt fram á síðasta dag
var hann fullur áhuga á að uppgötva
efnilega íþróttamenn og „gera þá
að stjörnum" svo notuð séu hans
eigin orð.
Ólafur tók virkan þátt í félags-
starfi og átti sæti í stjórnum og
nefndum á vegum íþróttahreyfing-
arinnar. Auk þess ritaði hann margt
um íþróttir í blöð og tímarit. Eftir
hann liggja ómetanlegar heimildir
um íþróttaafrek og íþróttamót bæði
hérlendis og erlendis.
Ungmennafélag íslands vottar
Ólafi Unnsteinssyni virðingu sína
með þakklæti fyrir allt það sem hann
lagði af mörkum.
Okkur langar til að minnast með
fáeinum orðum kennara okkar og
velunnara, Ólafs Unnsteinssonar.
Það var mikið áfall fyrir nemendur
skólans þriðjudagsmorguninn 10.
september sl. er við fréttum af frá-
falli Óla Unnsteins, eins og við
nefndum hann flest. Hann reyndist
okkur nemendum alltaf vel, hann
gaf þó félagsstarfi nemenda sér-
stakan gaum, einkum öllu því er
tengdist íþróttum. Hann studdi vel
við bakið á keppnisliðum skólans og
var óspar á ráð og hvatningu þeim
til handa. Óli var nemendum ávallt
hjálplegur og sýndi þeim skilning
ef þeir áttu við einhveija erfiðleika
að etja. Þær eru ófáar stundirnar
sem við, er starfað höfum að félags-
málum, höfum átt með honum í
umræðum um allt milli himins og
jarðar er varðar félagsmál, íþróttir,
skólann eða gamlar sögur frá glæst-
um árum Óla í heimi íþróttanna.
Fjölbrautaskólinn við Ármúla var
vinnustaður Óla um árabil og var
honum umhugað um skólann og
nemendur hans og vildi þeim allt
hið besta. í eins litlu samfélagi og
Fjölbrautaskólinn við Ármúla er
verður mikil eftirsjá að hinum glað-
lynda og umhyggjusama íþrótta-
kennara, Óla Unnsteins. Við vottum
aðstandendum hans dýpstu samúð.
F.h. nemendaráðs Fjölbraulaskól-
ans við Ármúla,
Hreinn Pálsson,
Einar Guðberg Jónsson,
Ágúst Þór Sigurjónsson.
Það var undirstrikað
enn einu sinni í huga
mér hve fallvalt lífið er
þegar mér barst símtal
þriðjudaginn 10. sept-
ember sl. og mér til-
kynnt lát vinar míns
og félaga, Ólafs Unn-
steinssonar, íþrótta-
kennara.
Kærar minningar
rifjast upp fyrir mér nú
við leiðarlok.
Kynni okkar Ólafs
hófust austur á Laug-
arvatni haustið 1956.
Hann, litlu eldri en ég,
var þá við nám í
Menntaskólanum en ég í Héraðs-
skólanum. Þrátt fyrir ungan aldur
var þessi ljóshærði piltur úr Hvera-
gerði þá þegar orðinn þekktur
íþróttamaður, enda fjölhæfur í besta
lagi. Spretthlaup og stökk, einkum
langstökk og þrístökk, voru hans
aðalgreinar. Einnig var hann vel lið-
tækur sundmaður. Boltaíþróttir lágu
og vel fyrir honum, einkum körfu-
bolti og knattspyrna. Þótt Ólafur
væri maður ljúfur og þægilegur í
allri umgengni hafði hann til að
bera alla þá ögun, ákveðni og keppn-
isskap sem hveijum íþróttamanni er
nauðsyn til að ná góðum árangri og
settu marki. Það var því ekkert gef-
ið eftir í keppni fyrr en í fulla hnef-
ana af hans hálfu.
Að keppni lokinni, hvort sem sig-
urinn var hans eða ekki, var hann
manna fyrstur til þess að slá á létta
strengi og upphefja gamanmál og
lét hann ekki sitt eftir liggja í því
að gera góðlátlegt grín að öllu sam-
an. Þannig eiga góðir íþróttamenn
að vera og það var Ólafur Unnsteins-
son.
Það voru mikil umskipti fyrir mig,
uppgjafarknattspyrnuungling úr
Reykjavík, að koma austur á Laug-
arvatn. Þar var bókstaflega allt und-
irlagt í íþróttum og m.a. iðkaðar
íþróttagreinar sem ég vissi varla að
væru til, s.s. stökk án atrennu.
Fremstur í flokki iðkenda þeirra var
Ólafur og ekki var það verra að síð-
ar bættist í hópinn sjálfur methaf-
inn, Vilhjálmur Einarsson, sem þá
var kennari og síðar skólastjóri Hér-
aðsskólans. Áhugi þeirra félaga varð
til þess að fyrr en varði voru hinir
ólíklegustu nemendur tii íþróttaaf-
reka, þar á meðal sá er þessi minn-
ingarorð skrifar, farnir að iðka þess-
ar greinar. Að þeirri iðkun var lengi
búið og jafnvel enn.
Að loknu stúdentsprófi vorið 1959
lauk Ólafur kennaraprófi. Síðan lá
leið hans í íþróttakennaraskóla ís-
lands. Þaðan lauk hann prófi vorið
1961.
Farsælum íþróttakennaraferli
hans og margvíslegum öðrum
kennslu- og þjálfarastörfum verða
ekki gerð nema takmörkuð skil hér,
enda stutt síðan fróðlegt viðtal birt-
ist við Ólaf í DV í tilefni af 50 ára
íþróttaferli hans.
Öll persónuleg kynni mín af Ólafi
voru einstaklega ánægjuleg sem
aldrei féll á skuggi í 40 ár. Báðir
áttum við það þó til að vera menn
stífra meininga í ýmsar áttir, þegar
við töldum aðstæður vera á þann
veg, einkum gagnvart forystumönn-
um íþróttahreyfingarinnar. Álit okk-
ar á ýmsum málum er snertu þann
málaflokk fóru enda oftlega nokkuð
saman.
Ólafur vann mikið og gott starf,
iðulega lítt eða illa launað, fyrir
íþróttahreyfinguna í landinu. Mikill
fjöldi ungmenna kynntist fijálsum
íþróttum fyrir hans tilstuðlan og
hann sparaði hvorki fé, tíma né fyrir-
höfn fyrir einstaklinga og fjölmörg
félög, þegar því var að skipta. Marg-
ir unglingar, sem hann hafði af-
skipti af og/eða „uppgötvaði", urðu
síðar afreksmenn í hinum ýmsu
íþróttagreinum, ýmist þá undir hans
handleiðslu eða annarra.
Ólafur varð margfaldur Skarp-
héðinsmethafí og -meistari á keppn-
isferli sínum. Sigurvegari varð hann
á landsmótum UMFI og á síðari
árum þegar hann tók að bæta á sig
MINNINGAR
nokkrum kílóum gerði hann sér lítið
fyrir og setti fjölmörg öldungamet
í kastgreinum, enda laginn, sterkur
og snarpur. Hann var hafsjór af fróð-
leik um persónuleg met og afrek
íþróttamanna, jafnt innanlands sem
utan, og þegar upplýsingar skorti
um ýmis afrek, jafnvel um eigin
árangur manna, var málið leyst með
því að hafa samband við Ólaf. Þá
leystist málið á svipstundu. Þá’tók
Ólafur saman og gaf út ýmsar af-
reka- og metaskrár. Hafa íþrótta-
menn nú nokkrar áhyggjur af því
hvað við tekur í þeim málum sem
og ýmsu öðru sem var á hans breiða
baki.
Keppni öldunga í fijálsum íþrótt-
um var honum mjög hugleikin og
víst er það að hefði hans ekki notið
við á þeim vettvangi, sem upphafs-
manns og stjómanda í nær tvo ára-
tugi, hefðu slíkar keppnir vart séð
dagsins ljós. Síðasta keppnin undir
hans stjórn fór fram í lok ágústmán-
aðar sl. og tókst vel sem endranær.
Að venju var hann þar allt í öllu,
undirbjó mótið, var mótsstjóri, þul-
ur, dómari og keppandi og kom að
síðustu úrslitum mótsins á framfæri
á íþróttasíður. Það lýsir vel fórnfýsi
hans, að þegar lítið var um starfs-
menn á þessum mótum, sem oftast
var, þá sleppti hann því að taka þátt
í mótunum, þótt hann ætti sigur
vísan í ýmsum greinum og gæti sóp-
að til sín verðlaunum.
Það létti alltaf sálina að spjalla
við Ólaf. Hann var eldhugi, sem
varðveitti æskuneistann allt til loka
og hann bar með sér ferskan blæ.
Hressileiki hans, léttar sögur og til-
vitnanir í ýmis eftirminnileg afrek
og atburði á æfingum og í keppnum,
af honum sjálfum og/eða öðrum,
komu flestum í betra skap. Þær sög-
ur heyrast nú ekki lengur á förnum
vegi eða í síma á síðkvöldum.
Nú er þessi góði vinur minn geng-
inn þá leið sem okkar allra bíður.
Andlát hans bar óvænt og brátt að.
Banamein hans var það sama og
föður hans sem einnig féll frá á
besta aldri.
Mestur er þó harmur tveggja vel
gerðra, uppkominna sona hans, aldr-
aðrar móður og fjögurra systkina.
Votta ég þeim og öðrum ættingj-
um innilega samúð mína.
Hann mun fá góða heimkomu, því
sælir eru hjartahreinir.
Guð blessi minningu þína og hafðu
þökk fyrir allt.
Jón Þ. Ólafsson.
Fregnin um að Ólafur Unnsteins-
son væri látinn var mér mikil harma-
fregn. Aðeins nokkrum dögum áður
höfðum við hist á Laugadalsvellinum
á haustmóti eldra fijálsíþróttafólks.
Þar var hann i forsvari eins og svo
oft áður og við töluðum um að við
myndum hittast hressir og kátir á
næsta móti. Það á nú ekki fyrir
okkur að liggja.
Ólafur Unnsteinsson var á sínum
yngri árum með allra bestu fijáls-
íþróttamönnum þessa lands. Eftir
að hann var sjálfur að mestu hættur
keppni lagði hann fyrir sig þjálfun,
bæði hér heima og erlendis, og náði
hann oft frábærum árangri í því
starfi. Hann bjó yfir svo einstökum
eldmóði og áhuga á því sem hann
tók sér fyrir hendur að hann átti
auðvelt með að drífa aðra áfram
með sér.
Þeir sem eitthvað fylgjast með
íþróttum að ráði vita að þátttaka
hefur aukist gífurlega meðal þeirra
sem komin eru af léttasta skeiði.
Þetta á ekki hvað síst við í ftjálsum
íþróttum, bæði í almennum götu-
og víðavangshlaupum sem og í hefð-
bundnum keppnisgreinum. Það er
örugglega ekki á neinn hallað þótt
því sé hér haldið fram, að enginn
hafi hér á landi sinnt þessum þætti
íþróttanna meira og betur en Ólaf-
ur. Hann hvatti okkur hin til dáða
og lagði á sig ómælda vinnu við að
halda uppi ágætu starfi. Hann var
fararstjóri og leiðtogi á mótum víða
um heiminn og hann stóð fyrir fjölda
móta hér heima. Fyrir allt þetta starf
á hann skilið mikið þakklæti. Skarð
hans verður vandfyllt. Ég sendi fjöl-
skyldu hans og aðstandendum sam-
úðarkveðjur.
Helgi Hólm.
+ PÉTUR í. GUÐJÓNSSON
bifvélavirki,
Akranesi,
er látinn. Sigrún Clausen og börn.
t
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
KRISTJÁN GUNNAR
HILDIBERG JÓNSSON,
málarameistari,
Hringbraut 115,
Reykjavfk,
lést á Landspítalanum 19. september.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigríður Þorbjörnsdóttir

t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, sonur, tengdasonur og afi,
STEFÁN RAGNAR GUNNARSSON
frá Glaumbæ i Skagafirði,
yfirflugvélstjóri hjá Cargolux,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
mánudaginn 23. september kl. 13.30.
Gréta María Bjarnadóttir,
Gunnar Stefánsson, Helga Ágústa Sigurjónsdóttir,
Stefán Stefánsson,
Davíð Stefánsson,
Gunnar Gislason, Ragnheiður M. Ólafsdóttir,
Ragnheiður Hóseasdóttir,
íris Björk Gunnarsdóttir.
t
Innilegar þakkirtil þeirra fjolmörgu, sem
sýndu okkur og fjölskyldum okkar sam-
úð og vinarhug við andlát og útför elsku-
legs eiginmanns míns, föður, tengda-
sonar, mágs og svila,
HLYNS HANSEN,
Bókhlöðustíg 3,
Stykkishólmi.
Sesselja Eysteinsdóttir,
Daniel Hans Hlynsson,
Daníel E. Njálsson, Valgerður Ó. Guðjónsdóttir,
Friðrik Eysteinsson, Valgerður Oddsdóttir,
Arnfríður Eysteinsdóttir, Sigmundur H. Baldursson.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
hlýhug við fráfall og útför eiginmanns
míns, föður, tengdaföður, afa og
langafa,
JÓNS INGA JÓNSSONAR,
bónda
frá Deild í Fljótshli'ð,
Litlagerði 12, Hvolsvelli.
Soffía Gísladóttir,
Þröstur Jónsson, Ragnheiður Skúladóttir,
Hrefna Jónsdóttir, Björn Stefánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum af alhug vináttu og samúð við
fráfall og útför okkar elskaða
eiginmanns, föður, tengdaföður og afa
HALLGRÍMS DALBERG
Fylgi ykkur farsæld og friður.
Maria Dalberg
Stefán Dalberg, Ingibjörg Kr. Dalberg,
Melkorka, Maria,
og Sunna
Magnús Dalberg, Ragnheiður Njálsdóttir,
Jón, Hjördís, María
og Njáli
Ingibjörg Dalberg, Sigurður Á. Sigurðsson,
Hallgrímur, Maria
og Guðrún.