Morgunblaðið - 01.10.1996, Blaðsíða 42

42 ÞRIÐJUDAGUR 1. OKTÓBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
HEKLA
HÁKONARDÓTTHt
+ Hekla Hákonar-
dóttir fæddist í
Reykjavík 20. des-
ember 1994. Hún
lést í Landspítalan-
um 25. september
siðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Kristín Kristjáns-
dóttir og Hákon
Hákonarson. Systk-
ini hennar eru Guð-
rún Erla, Helga,
Gunnar, Hákon,
Hulda, Ólafur
Haukur og Arnar
Snær.
Útför Heklu fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Nú er hún flutt til annarra heima,
hún Hekla litla, sem var allan sinn
unga aldur eins og bjartur og gef-
andi sólargeisli, er lýsti upp um-
hverfi sitt og veitti öllum, sem henni
tengdust með einhverjum hætti svo
umvefjandi gleði og bjartsýni þrátt
fyrir alla þá baráttu og erfíðleika
sem hún átti í. Hún var alltaf svo
glöð og fljót til að brosa og sýndi
fljótt sterkan og þroskaðan per-
sónuleika. T.d. átti hún ekki gott
með að gera sig skiljanlega með
röddinni vegna þeirra tækja, sem
hún þurfti að tengjast vegna veik-
inda sinna. En það hindraði ekki
litlu dömuna okkar. Hún kom sér
sjálf upp sínu eigin táknmáli til
þeirra sem í kringum hana voru og
kom sípu þannig vel til skila. Hún
var foreldrum sínum mikil hjálp
með lífsgleði sinni og innri krafti,
er veitti þeim mikinn styrk og gleði,
þrátt fyrir erfíðleikana
sem veikindum Heklu
fylgdu. Þau gáfu aldrei
upp vonina, allt til síð-
ustu stundar. Hekla
litla kenndi öllum, sem
henni kynntust, mikið
með sinni stuttu við-
veru. Hún var svo
sannarlega einn af
kennurum lífsins. Á
sinni stuttu ævi tókst
henni það, sem mörg-
um eldri og reyndari
hefur ekki alltaf lánast
á langri ævi, að fegra
og bæta umhverfí sitt
með því einu að vera til og gefa
af sér af meðfæddri gæsku.
Hekla gaf okkur gjöf sem aldrei
gleymist eða fellur á og hún mun
verða okkur hjarta næst um alla
framtíð.
Starfsfólki gjörgæsludeildar
Landspítalans færum við bestu
þakkir fyrir frábært starf sitt og
viðmót.
Bamið er sem birta ný
brosir skært og fagnar því
að mildi pabba og mömmu hlý
ber mátt sem gleði gefur.
Já, gæsku Guðs og vemd
hún Hekla hefur.
Amma og afi í FJj ótaseli.
Það fylgir því ávallt mikil eftir-
vænting og tilhlökkun þegar von
er á litlu barni í heiminn. Flest
göngum við að því vísu að allt
muni ganga samkvæmt óskum, að
bamið verði vel skapað, heilbrigt
og gæfu aðnjótandi um lífsins spor.
t
Bróðir okkar,
HILMAR RÓSINKARSSON,
Freyjuvöllum 2,
Keflavik,
andaðist í Landspítalanum mánudaginn 30. september.
Systkini hins látna
og aðrir aðstandendur.
t
Elskulegur sambýlismaður minn og fósturfaðir okkar,
ÓLAFUR GÚSTAF SIGURJÓNSSON,
Torfastöðum,
Fljótshlíð,
lést á heimili sínu sunnudaginn 29. september.
Fyrir hönd vandamanna,
Kristín Stefánsdóttir og synir.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma og langamma,
RAKEL BJÖRNSDÓTTIR,
Sléttuvegi 11,
lést i Landsspítalanum 28. september.
Páll Þórðarson,
Þórður Pálsson, Kolbrún Karlsdóttir,
Birna S. Pálsdóttir, Sigurmundur Haraldsson,
barnabörn og langömmubörn.
t
Elskulegur eiginmaður minn og faðir,
ALFREÐ GUÐMUNDSSON
fyrrverandi
forstöðumaður
Kjarvalsstaða,
lést í Borgarspítalanum 24. september.
Hann verður jarösunginn frá Dómkirkj-
unni miðvikudaginn 2. október kl. 15.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent
á góðgerðarfélög.
Guðrún Árnadóttir,
Guðmundur S. Alfreðsson.
MINNINGAR
Þannig var það einnig á fallegri
aðventunni árið 1994. Hver dagur
sem leið í desember bauð upp á
þann möguleika að lítið jólabam
kæmi inn í tilveruna. Og loks kom
að því! Mikil var gleðin þegar frétt-
ist að lítil, falleg stúlka hefði litið
dagsins ljós. Samdægurs ákváðum
við undirrituð, ásamt tveimur kær-
um vinkonum, að halda upp á tilefn-
ið og fá okkur heita jólaglögg í ljós-
um prýddri jólaösinni. En fljótt skip-
ast veður í lofti. Þegar ein okkar
hringir heim til að athuga hvort
hennar litlu englar séu ekki örugg-
lega í slagtogi með Óla Lokbrá,
hefur það komið í ljós að litla jóla-
barnið gekk ekki alveg heilt til
skógar. Greinst hafði hjá því hjarta-
galli og skyldi nýfædd snótin fara
utan í síður en svo hættulitla að-
gerð. Þar með hófst viðburðarík
ævi merkilegrar stúlku sem kunni
svo sannarlega að koma á óvart.
Stúlkubaminu var gefið nafnið
Hekla. Það er stórt og mikið nafn
og hæfir varla neinum aukvisum.
Þegar vígðir vatnsdropamir mnnu
um þykku, rauðu hárlokkana á fal-
legu höfði jólabarnsins, bauð fæst-
um í grun hversu nafnið var vel við
hæfí og hversu stórkostleg hetja
það var sem hlaut það að gjöf.
Hekla kom heim úr hættulegri
hjartaaðgerðinni vel á sig komin
og flutti heim til mömmu, pabba
og systkina sinna nokkmm dögum
eftir heimkomuna. Þar leit ég hana
fyrst augum og sjá! Alveg jafn fal-
leg og mamma sín. Lítil, mjúk og
hárprúð með afbrigðum. Það leit
ekki út fyrir annað en að Hekla
væri búin að sigrast á byijunarörð-
ugleikunum og að framtíðin væri
björt og glæst. Það kom þó fljótt á
daginn að örðugleikarnir vom síður
en svo að baki og baráttan rétt að
byija. Erfíðleikarnir hófust fyrir
alvöru fyrir um ári síðan og þurfti
Hekla litla að fara öðm sinni utan
í áhættusama skurðaðgerð, tæplega
eins árs gömul. Þar sýndi hún svo
um munaði hversu gríðarlegt bar-
áttuþrek og sterka persónu hún
hafði að geyma. Lífsneisti hennar
var svo sterkur að manni fannst
sem hún gæti sigrað allt þegar hún
kom á fóstuijörðina á ný.
Hekla var lögð inn á gjörgæslu-
deild Landspítalans eftir seinni að-
gerðina í London og þar varð fljót-
lega vísir að hennar öðm heimili.
Starfsfólk deildarinnar fékk lítinn
gimstein inn á eina stofuna og fljótt
tók stofan stakkaskiptum og varð
að yndislegu bamaherbergi, þó með
skrítnu innvolsi innan um. Þarna
mótaðist Hekla í þann sterka og
sérstæða karakter sem hún var og
má með sanni segja að hún hafí
fljótt unnið hug og hjörtu þeirra
sem hún umgekkst. Þeim, sem kíktu
í heimsókn til Heklu, varð fljótlega
ljóst að einstakt samband hafði
myndast milli hennar og starfs-
fólksins. Hekla umgekkst ekki önn-
ur böm eins og aðrir jafnaldrar
hennar og fór á mis við ótal mörg
forréttindi bamæskunnar, en hún
kveinkaði sér ekki enda átti hún
allt öðmvísi vinkonur en allir hinir,
það er að segja hjúkkurnar. Það
var ósvikið og einlægt brosið sem
hún sendi þeim vinkonum sínum
þegar þær kíktu í gættina eða komu
til að stytta henni stundirnar. Því-
líkur auður sem liggur í slíku starfs-
fólki! Allir lögðust á eitt um að
gera Heklu vistina sem eðlilegasta
og heimilisbragurinn lá í andrúms-
loftinu. Allt starfslið deildarinnar
var persónulegir vinir og sem Qöl-
skylda Heklu og mikið hlýtur að
vera vont að ganga fram hjá her-
berginu hennar og venjast þeirri
tilhugsun að hún sé farin. Það þarf
ekki snilling til að skilja að þessi
„fjölskylda" Heklu hefur ekki síður
misst en hennar raunvemlega fjöl-
skylda.
Hekla komst aldrei aftur heim
af spítalanum, en það var nú svo
skrítið að manni fannst hún ekki
vera á spítala oft og tíðum, það var
frekar eins og hún ætti bara heima
þarna og nú þegar hún er fallin frá
og ég kem í námunda við Landspít-
alann, hugsa ég með mér: Sko,
þarna er húsið hennar Heklu! Húsið
hennar með stóra garðinum þar sem
hún átti svo skemmtilega daga í
sumar. Sumardagar sem vom fullir
bjartsýni og takmarkalausrar gleði.
Hekla var svo upprifín af þeim
heimi sem beið hennar utandyra,
gróðrinum, fólkinu, hljóðunum,
lyktinni. Allt var henni svo nýtt og
framandi. Hún vildi vera fín þegar
hún fór í göngutúr um lóðina og
naut sín vel með sólhatt í grasinu.
Þrátt fyrir þá líkamlegu íjötra
sem Hekla var í, var hún fijáls
andi og ótrúlega skynsamt og skýrt
barn. Frá henni stafaði kærleikur
og þegar horft var inn í kóngabláar
augnperlur hennar og litið í spegil
sálarinnar mætti manni þroskuð og
vitur sál. Hún gaf fyrirheit um ynd-
islega og áhyggjulausa daga þegar
hún braust úr viðjum öndunarvélar-
innar í sumar og virtist ætla að
yfírstíga allar hindranir á leið sinni
til bjartrar og heilbrigðrar framtíð-
ar. Þvílíkur sælutími fyrir alla sem
unnu Heklu og þvílík gjöf til ást-
kærra foreldra hennar.
Hrein unun var að upplifa þá ást
og væntumþykju sem umlukti
þrenninguna Heklu, Hákon og
Stínu. Maður gleymdi auðveldlega
ljótleika heimsins í viðurvist þeirra
þriggja. Onnur eins natni og skiln-
ingur er vandfundinn. Þau kunnu
að njóta hvert annars í erfíðum
aðstæðum og létu ekki „smámuni"
halda aftur af sér. Þau áttu sitt
eigið táknmál og skildu hvert annað
svo vel. Hekla var ákaflega ástfang-
in af pabba sínum og átti enda
auðvelt með að vefja honum um
fingur sér. Hún var tónelsk og fékk
ljúfan söng, oft með gítarundirleik,
á hveiju kvöldi frá pabba sínum.
Það kom eins og þruma úr heið-
skíru lofti að Hekla skyldi deyja.
Jú, jú, víst hafði hún^verið lasin
undanfamar vikur, en hún hafði svo
oft farið með sigur af hólmi í stríði
sínu við líkamann. Ég var þess full-
viss að hún myndi rífa sig upp úr
þessum slappleika og hefjast handa
við undirbúning heimferðar. Þessi
hetja sem hafði harkað af sér tvær
hjartaskurðaðgerðir ásamt fleim
myndi fara létt með lasleikann
núna.
Auðvitað gleðst ég yfir frelsi
Heklu, frelsi úr líkamanum, en ég
harma að sjá á eftir þessum ein-
staka engli. Erfíðast er þó að finna
söknuð og missi foreldra Heklu,
hann er mikill og verður seint, ef
nokkurn tímann, bættur. Margir
hafa misst mikið með fráfalli Heklu
og sá dagur mun ekki rísa að ekki
komi minning hennar upp í hugann.
Öllum sem þekktu og unnu Heklu
Hákonardóttur votta ég innilega
Islenskur efniviður
íslenskar steintegundir henta margar
afar vel í legsteina og hverskonar
minnismerki. Eigum jafnan til fyrir-
liggjandi margskonar íslenskt efni:
Grástein, Blágrýti, Líparít og Gabbró.
Áralöng reynsla.
Leitið
upplýsinga.
Bgs. HELGASON HF
ISTEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 . SfMI 557 6677
samúð mína. Megið þið öll fá styrk
til að sætta ykkur við það sem þið
fáið ekki breytt.
Hvíl í friði, elsku litla vinkona.
Þórdís Lilja Gunnarsdóttir.
Ástarfaðir himin hæða,
heyr þú bama þinna kvak,
enn í dag og alla daga
í þinn náðarfaðm mig tak.
Náð þín sólin er mér eina,
orð þín döggin himni frá,
er mig hressir, elur, nærir,
eins og foldarblómin smá.
(Stgr. Thorst.)
Elsku hjartans Hekla. Núna ertu
búin að fá hvíldina. Ég veit að eitt
er víst að það hefur verið yndislega
vel tekið á móti þér hinum megin
og það er öruggt að þér líður vel,
frí og fijáls, engin höft.
Þú varst dásamlegt barn með
fallegu augun þín og kastaníubrúna
hárið. Maður trúði því ekki að þú
værir svona mikið veik.
Þegar ég heimsótti þig og þú
sast eins og prinsessa í rúminu þínu
með allt dótið þitt í kringum þig.
Og ekki má gleyma stóra speglinum
við rúmgaflinn sem þú leist nú ekki
ósjaldan í til að athuga hvort það
væri nú ekki örugglega í lagi með
hárgreiðsluna, þegar búið var að
setja allt puntið í hárið þitt að
ógleymdum hálsfestum og arm-
böndum. Elsku Hekla, svo sannar-
lega varstu fínust af öllum.
Það er ekki hægt að lýsa því
með orðum, Hekla mín, hversu sárt
við söknum þín og hvað manni
fínnst óréttlátt að þú, svona yndis-
leg og saklaus, hafír verið látin
ganga í gegnum svona erfíð veik-
indi. Mamma þín kallaði þig svo oft
litlu hetjuna sína, og þú varst sann-
kölluð hetja.
Ég veit að þú áttir margar yndis-
legar og góðar stundir sem eru svo
ljóslifandi í minningunni og dásam-
lega foreldra sem voru hjá þér öllum
stundum. Þú vékst aldrei úr huga
þeirra. Núna eiga þau fallegar
minningar um þig, elskan mín.
Það hefur þroskað mig mikið að
fá að kynnast þér og fylgjast með
þér. Það allt vil ég þakka þér fyrir,
elsku Hekla.
Elsku Stína og Hákon. Þó að
harmur ykkar sé mikill þá vitum
við það að hún Hekla er í góðum
höndum og henni líður vel, fallegur
engill sem er núna frjáls eins og
fuglinn. Megi góður Guð styrkja
ykkur og aðra ástvini í sorginni.
Ykkar
Dóra.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ijósgeisli af minningum híýjum.
(H.I.H.)
Með augunum sínum
með andlitinu sínu
með höndunum sínum
hún sagði okkur svo margt.
Og svo margt sem við vissum ekki áður.
Ljósið hennar mun hjálpa okkur
að lýsa leiðina fyrir aðra.
Takk fyrir, elsku Hekla.
„Þú ert svo fín!“
(M.B.)
Elsku Hákon, Kristín og fjöl-
skylda, við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Hugur okkar er hjá ykkur.
Starfsfólk Gjörgæsludeildar
Landspítalans.
líffií;
§§i \m