Morgunblaðið - 03.11.1996, Blaðsíða 2

2 B SUNNUDAGUR 3. NÓVEMBER 1996
MORGTJNBLAÐIÐ
Fólk stækkaði við sig, stofnaði fyr-
irtæki og sló lán til vinstri og hægri.
Guðmundur og samstarfsmaður
hans neyddust til að flytja verslun-
ina og festu kaup á plássi í Borgar-
kringlunni. Þegar litið er til baka
hefði það betur verið látið ógert.
Vandræðin byrja
Mörg fyrirtæki voru andvana
fædd í Borgarkringlunni á sínum
tíma. Ekki skal út í það farið nán-
ar, en Herradeild P&Ó rann þar
sitt skeið á enda. Eigendumir töp-
uðu öllu sínu og „við vorum bara á
götunni með dætumar þijár,“ segir
Guðmundur.
Við tóku 6-8 mánuðir i atvinnu-
leysi- og atvinnuleit á meðan
tengdaforeldramir skutu skjólshúsi
yfir fjölskylduna. Kona Guðmundar
missti einnig flugfreyjustöðu hjá
Atlantsflugi sáluga.
„Það var helv... erfitt að kyngja
þessu öllu, en það var sem betur
fer til í mér baráttuandi og ég ein-
setti mér að gefast a,ldrei upp og
fjölskyldan stóð saman um það. I
maí 1993 hljóp á snærið. Við hjón-
in fengum bæði vinnu hjá Atlanta
sem var að ná stórverkefnum í
Arabalöndum. Konan mín skyldi
vera flugfreyja og ég í flugumsjón.
Fyrst um sinn var eiginkonan með
miðstöð í Túnis, Guðmundur í
Jeddah. En í ágúst, er kom að svo-
kölluðu „kennaraflugi" frá Saudi-
Arabíu til Kairo, þá þurfti ég að
halda til í Kaíró meðan verkefnið
stóð yfir. Ég var ánægður með það
og hlakkaði til að sjá Egyptaland
og þá sérstaklega pýramídana,"
segir Guðmundur.
Guðmundur bjó á hóteli sem var
aðeins í um klukkustundar aksturs-
fjarlægð frá hinum frægu pýramíd-
um og hann nýtti sér það til hins
ýtrasta, naut „dulúðar þeirra,“ eins
og hann orðar það. En dag einn,
er hann gerði sér enn ferð þangað,
knúðu forlögin dyra.
„Við vorum fímm saman, áttum
frí og vorum á vappi f bænum.
Þræddum fyrst markaði, en nokkru
fyrir myrkur vorum við komin að
hestaleigu og ætluðum okkur að
pýramídunum. Þetta voru alls konar
hestar sem við fengum, minn var
stór, mikill og skapmikill eftir því.
Svo var einhver fiðringur í honum
og var ég því beðinn um að ríða
aðeins á eftir hópnum svo hann
léti merarnar í hópnum í friði. Ég
gerði þetta og dróst svo enn aftur
úr vegna þess að ég fór að taka
myndir þama í fallegri kvöldbirt-
unni. Ég var rétt búinn að átta mig
á því að ég var kominn í hvarf við
hópinn þegar ég heyrði hófadyn
fyrir aftan mig.“
Lífgjöf að handan?
„Ég leit við er ég heyrði hófadyn-
inn og sá þá eitthvert lið á harða-
spretti í áttina til mín. Síðan sá ég
að þetta voru einhverjir arabar, en
ég á ekki gott með að rifja upp
hversu margir þeir vom, kannski
6, kannski 10, en það skiptir í sjálfu
sér ekki öllu máli, því þennan hóp
bar að á feikiferð og áður en ég
vissi þustu þeir að og einhveijir í
hópnum fóru að beija bæði mig og
hrossið með svipum.
Ég mun aldrei fá að vita hvort
þetta átti að vera einhvers konar
hrekkur eða hvort þama voru á
ferðinni einhveijir ofsatrúarmenn
sem þola ekki að sjá vestur-
landabúa, því þessir menn hurfu
jafnskjótt og þeir birtust.
En hrossið sem ég sat trylltist
gersamlega við atlöguna og í stað
þess að ijúka af stað, pijónaði það
svo rosalega að það féll aftur fyrir
sig. Ég var fastur í ístöðunum og
auk þess gerðist þetta svo hratt að
það var ekkert svigrúm. Ég varð
því undir 600 kílógramma hrossinu.
Það lenti ofan á vinstri hliðinni á
mér og það fyrsta sem ég fann var
að ég missti andann og barðist við
að ná honum aftur.
Hrossið spratt strax á fætur og
til allrar hamingju höfðu fætur mín-
ir losnað úr ístöðunum, annars
þyrfti ekki að spyija að leikslokum
því dýrið hentist í burtu. Þetta var
djöfulleg tilfínning, kvalirnar hellt-
ust yfir mig, ég barðist við að ná
andanum og mér fannst eins og ég
væri límdur við sandinn.
Það dreif þarna strax að eitthvað
Morgunblaðið/Þorkell.
af fólki og patið var mikið. Sumir
vildu velta mér eitthvað til, aðrir
reisa mig upp, en öskrin í mér komu
í veg fyrir að nokkur þyrði að gera
nokkuð. Samferðafólk mitt bættist
nú í hópinn og reyndi að banda
fólki frá.
Þá gerðist nokkuð skrítið sem
ég hef oft velt fyrir mér síðan. Allt
í einu stóð þarna ljósklædd kona.
Hún sagði einhver deili á sér, sagð-
ist vera amerísk og vera taugasér-
fræðingur. Undir hennar leiðsögn
var einhvers konar hurð eða fleki
grafin i sandinn og mér síðan slak-
að ofan á. Hún sá til þess að tekið
var á mér á réttan hátt, síðan bjó
hún um mig. Ég var með meðvitund
allan tíman, en skyndilega var þessi
kona horfin. Hún var ekki sjáanleg
þessa tuttugu mínútna göngu frá
pýramídunum þangað sem sjúkra-
bíllinn beið og hún fór ekki með
mér í bílnum á sjúkrahúsið. Ég hef
mikið spurt um þessa konu en eng-
in svör fengið. Ég hef skoðað mynd-
ir sem teknar voru á vettvangi, en
konuna er hvergi að sjá. Þetta er
allt svo dularfullt. Nú er ég ekki
viss hvort hún hefur verið af þessum
heimi.“
Guðmundur er dáinn
Eftir mikið skak var Guðmundur
borinn inn á sjúkrahús sem varla
stóð undir nafni. Hann var lagður
á gamalt járnrúm innan um formal-
ínskrukkur með óútskýrðu innihaldi
og skoðaður af lækni sem aðeins
yppti öxlum. Hann vissi ekki hvers
eðlis meiðslin voru og hafði ekki
tæki til að komast að því. Guðmund-
ur fékk ekki einu sinni kvala-
stillandi lyf, var mokað aftur út í
sjúkrabíl og ekið á annað sjúkra-
hús. Það sem læknarnir sáu í sneið-
myndatækinu varð til þess að þeir
hristu höfuðið, sjúklingurinn var
dauðvona.
Þannig barst fregnin einmitt út.
Eiginkonan í Túnis fékk þær fréttir
að Guðmundur hefði orðið fyrir
slysi. Hann væri að deyja. Fjöl-
skyldan heima á íslandi fékk þau
tíðindi að hann væri dáinn. Hrygg-
urinn var mölbrotinn neðarlega,
nokkrir hryggjarliðir beinlínis mol-
aðir. Þá voru flest rifbeinin vinstra
megin mölbrotin. Guðmundur hafði
engan mátt í fótunum.
En þótt seinna sjúkrahúsið væri
betur tækjum og mannskap búið
en það fyrra, þá réðu læknar þar
heldur ekki við slys af þessari
gráðu. Það eina sem þeir sáu í stöð-
unni var að senda sjúklinginn til
Lundúna.
Björn Stefánsson fylgdi Guð-
mundi til Lundúna og telur Guð-
mundur að Birni hafi sennilega lið-
ið verr en honum sjálfum. Björn
hafi setið hjá honum alla leiðina,
vætt varir hans með rökum klút
og gefið honum hálfa teskeið af
vatni endrum og eins. Þegar Björn
skilaði Guðmundi af sér í Lundún-
um segist Guðmundur minnast þess
hvernig svitinn hafi sprottið út af
Birni, skyrtan hreinlega blotnað á
augabragði og hendurnar farið að
titra.
Eiginkonan og vinnuveitandinn
tóku á móti honum í Lundúnum og
hann var færður á mjög góðan spít-
ala. Guðmundi var loks gefið kvala-
stillandi lyf en sagt að ekki væri
hægt að gera aðgerð strax vegna
þess hve miklar bólgur væru um
meiðslin. Á endanum leið vika frá
slysinu þar til að fyrsta aðgerðin
var gerð.
„Eftir fyrstu aðgerðina var mér
sagt að aðgerðin hefði tekist vél,
en hryggurinn verið illa brotinn.
Þeir hreinsuðu brotin og settu sam-
an eins og hægt var. Þeir sögðu
það öruggt að fleiri aðgerðir myndu
fylgja í lq'ölfarið en óvíst hvort ég
myndi nokkru sinni ganga aftur.
Það væri raunar nánast kraftaverk
ef af því yrði,“ segir Guðmundur
og gat hann velt þeim tíðindum
fyrir sér þar sem hann lá spenntur
við sjúkrarúmið næstu vikurnar.
Hvert er ég
eiginlega
aðfara?
Morgunblaðið/Þorkell.
Á GÓÐRI stund með dætrum sínum, f.v. er íris 11 ára, Rebekka
8 ára, Guðmundur og Ingunn 10 ára.
Ég hef aldrei séð annað
eins Ijós, það var eins
og krystall í öllum litum
og ég fylltist einhverri
hlýju og vellíðan. Það var
eins og Ijésið væri
ómældur kærleikur og
tæki utan um mig, faðm-
aði mig að sér. Þetta var
ólýsanlegt. Ég man að ég
hugsaðl: Hvert er ég eig-
inlega að fara?
Talað vlð Guð
„Tíminn var lengi að líða og þó
ég fengi heimsóknir og væri í
sjúkraþjálfun þá var ég einn. Þá
fann ég betur en áður hvað trúin
getur hjálpað manni. Fyrst sóttu á
mig spurningar á borð við „Why
me, Lord?“ og svoleiðis. Síðan fór
ég að tala við Guð á raunhæfari
nótum, spennti greipar og bað. Það
var margt sem við skröfuðum þess-
ar vikur og ég þurfti m.a. oft að
segja við hann: „Segðu mér hvað
ég á að gera næst“.
En loksins var stóra stundin
runnin upp, ég átti að fá að setjast
upp. Það var rosalega vont fyrst,
ég svitnaði allur og ekki var það
betra þegar ég var látinn standa í
fæturna í fyrsta sinn. En þetta var
ótrúlegt, allt starfsfólkið var þarna
komið til að hvetja mig þegar rúm-
ið var reist upp, mér var hjálpað í
gönguvagninn og ég tók fyrstu
skrefm. Það kom kökkur í hálsinn,
ég var langt á undan áætlun. Það
var samdóma álit lækna.
Ég grét af gleði lengi á eftir,
enda gaf þetta mér aukna von um
að ég yrði ekki rúmfastur eða bund-
inn við hjólastól það sem eftir lifði
ævinnar. Eftir þetta var sjúkraþjálf-
unin aukin og sjálfur gat ég ekki
á mér setið og vildi ganga á fimm
mínútna fresti,“ segir Guðmundur.
Guðmundur var í Lundúnum í
þijá mánuði, en í millitíðinni flutti
eiginkonan heim með börnin. Hann
segir að það hafi verið „sjokk“ að
koma á Grensás, það hafi minnt á
fangabúðir við hliðina á aðbúnaðin-
um í Lundúnum. Starfsfólkið hefði
hins vegar bætt það upp og vel
það, sjúkraþjálfunin hélt áfram og
Guðmundur fór „langt fram úr
sjálfum sér“ eins og hann orðar það.
Bakslag í seglin
En slæm tíðindi voru á næsta
leiti. Það var farið að losna um