Morgunblaðið - 15.12.1996, Blaðsíða 36

36 SUNNUDAGUR 15. DESEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Bjarni Jónsson
byggingameist-
ari fæddist í Tröð,
Álftafirði vestra, 6.
október 1908. Hann
lést á Landspítalan-
um 6. desember síð-
astliðinn. Foreldr-
ar Bjarna voru Jón
Bjarnason smiður,
f. 2. janúar 1881,
d. 3. júní 1929, og
Daníela Jóna
Samúelsdóttir, f.
17. september
1888, d. 17. júní
1940. Þau eignuð-
ust 12 börn saman. 1) Bjarni
var þeirra elztur. 2) Samúel,
f. 7. janúar 1910, d. 11. april
1983. 3) Lúðvik Alexander,
f.10. ágúst 1911, d. 20. mai
1914. 4) Jón, f. 25. janúar 1913,
d. 25. janúar 1913. 5) Milden-
berg, f. 25. janúar 1913, d. 17.
júlí 1914. 6) Guðmundur, f. 25.
janúar 1913, d. 4. júlí í 1915.
7) Lúðvik Alexander, f. 18.
febrúar 1915, féll útbyrðis af
vélbátnum Einari og drukknaði
- 13. apríl 1935. 8) Guðrún, f. 12.
desember 1916, d. 15. nóvem-
ber 1981. 9) Anna
Kristín, f. 30. ágúst
1919, d. 5. júlí 1978.
10) Guðmundur
Lúðvík, f. 25. des-
ember 1920. 11)
Árni, f 20. júní
1923, d. 26. ágúst
1993. 12) Alída, f.
22. desember 1924.
Fyrir hjónaband
eignaðist Jón
Bjarnason soninn
Pétur, f. 14. maí
1904, með Friðnýju
Gunnlaugsdóttur í
Hlíð, f. 18. apríl
1884, d. 15. apríl 1951. Pétur
fór til Kanada 1922. Hann er
látinn. Pétur eignaðist 13 börn
með konu sinni. Upplýsingar
um hann er að finna í Arnar-
dalsætt bók II, bls. 554.
Bjarni kvæntist 11. maí 1940
Helle Johanne Kate Nettke, f.
6. apríl 1915 í Köpenick, Berl-
ín, d. 13. júlí 1990. Þau voru
barnlaus.
Útför Bjarna Jónssonar fer
fram frá Dómkirkjunni á
morgun, mánudag, 16. desem-
ber, klukkan 15.
BJARNI
JÓNSSON
Bjarni Jónsson föðurbróðir minn
og meistari er látinn. Eftir stutta
legu á Landspítalanum kvaddi
hann þennan heim á hljóðlátan
hátt 6. desember síðastliðinn, 88
ára að aldri. Tvö síðustu árin sem
hann lifði átti hann við veikindi
að stríða, en hann hafði nær alla
sína tíð verið við góða heilsu og
sjálfbjarga og lifað heilbrigðu lífi.
Þótt aldraður væri var hann alltaf
jafn bjartsýnn á lífið og fannst að
hann ætti enn margt ólifað og
ógert.
Ég ætla ekki að hafa mörg orð
um ævi frænda míns, slíkt var
honum ekki að skapi. Bjarni fædd-
ist í Tröð, en fluttist með foreldrum
sínum að Langeyri í Álftafirði fljót-
lega eftir fæðingu. Faðir hans Jón
Bjarnason hafði byggt sér hús þar.
Jón lærði trésmíði í Noregi og vann
mikið við hvalstöðina á Langeyri
sem Norðmenn höfðu reist þar.
Hús þetta byggði hann í hjáverkum
eftir langan vinnudag. Jón og jöl-
skylda munu hafa verið fyrst allra
til að hafa þar búsetu allt árið, en
Norðmennnirnir fóru alltaf heim
til sín á vetrum eftir að hvalvertíð-
inni lauk.
Árið 1920 flyzí fjölskyldan til
ísáfjarðar, vegna þess að þá var
starfsemi á Langeyri að leggjast
af og lítið var um vinnu fyrir iðnað-
armenn í Álftafirði. Fljótlega eftir
komuna til ísafjarðar hófst Jón
handa við að byggja annað íbúðar-
hús sem hann nefndi Vegamót og
var fjölskyldan síðan kennd við
það.
Þegar Bjarna frænda óx fiskur
um hrygg byrjaði hann snemma
að fylgja föður sínum til vinnu og
lærði hjá honum iðn sína og stund-
aði jafnframt bók- og faglegt nám
KRISTBERG
JÓNSSON
+ Kristberg Jónsson fæddist
í igólvík, Borgarfírði
eystra, 15. janúar 1916. Hann
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur
5. desember síðastliðinn og fór
útför hans fram frá Fossvogs-
kirkju 12. desember.
Mig langar til þess að kveðja
fyrrverandi tengdaföður minn,
Kristberg Jónsson, með nokkrum
orðum.
Ég kynntist Kristbergi fyrir 19
árum og var það upphaf mjög góðr-
ar vináttu milli mín og þeirra hjóna,
#101*101*10
S
1
8
I
I
8
S
!Dalía
..ef&i Bara BíómaBúð^
Fersk blóm og
skreytingar
viðöll tœkifœri
Opið til kl.10 öll kvöld
Persónuleg þjónusta
Fdkafeni 11, sími 568 9120
O§0§#§Ot#§0^
#
8
i
8
I
8
i
8
|
S
Kristbergs og Guðbjargar Bjarna-
dóttur, en hún lést 2. janúar 1992.
Átti ég margar góðar stundir með
þeim á heimili þeirra á Framnes-
vegi.
Sérstaklega minnist ég þess þeg-
ar Kristberg heimsótti mig og fjöl-
skyldu mína til Siglu§arðar fyrir
þremur árum og dvaldi hjá okkur
í nokkra daga. Hann var hvers
manns hugljúfi, opinn og einlægur,
og ávann sér strax vináttu og hlý-
hug allra sem hittu hann. Minning-
amar um þessa Ijúfu heimsókn eru
mér og bömunum mínum mjög
dýrmætar og mun Kristberg ávallt
eiga sérstakan stað í hjarta mínu.
Ég er þakklát fyrir að hafa feng-
ið að kynnast ykkur hjónunum.
Börnum Kristbergs og fjölskyld-
um þeirra votta ég mína dýpstu
samúð.
Halldóra Gordon.
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt,
að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveld-
ust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa,
öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect eru einnig
auðveld i úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins i bréfasfma 5691115, eða á netfang
þess þess Mbl@centrum.is en nánari upp-
lýsingar þar um má lesa á heimasíðum. Það
eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari
ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðalllnu-
bil og hæfilega línuleng — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sin en ekki stuttnefni undir greinunum.
í kvöldskóla iðnaðarmanna á
ísafirði.
Jón Bjarnason lézt fyrir aldur
fram árið 1929, aðeins 48 ára.
Þá tóku elztu synirnir við, Bjarni
frændi og Samúel faðir minn, og
unnu fyrir fjölskyldunni, og tókst
að halda heimilinu saman. Amma
mín Daníela, móðir Bjarna, dó
1940. Þó að ég væri þá aðeins 4
ára, man ég vel eftir hennar hlýja
faðmi. Hún var gæðakona með
stórt hjarta. Aldrei hrukku blóts-
yrði af hennar vörum, hvað sem á
gekk. Á Vegamótum ríkti alltaf
glaðværð. Systkinin voru öll músi-
kölsk og söngvin. Ekki var ríki-
dæminu fyrir að fara, en þó var
til „gramifónn", handsnúinn, og
margar plötur til að hlusta á og
harmóníka. Nú, ef vantaði
strengjahljóðfæri, þá smíðaði faðir
minn þau. Bjarni spilaði töluvert á
harmóníku á yngri árum, lærði það
af föður sínum, sem var annálaður
nikkari og spilaði víða á dansleikj-
um vestra, sem yfirleitt stóðu þá
til rnorguns.
Árið 1939 um vorið var Bjarni
ráðinn ásamt lærlingi, sem var
Guðmundur bróðir hans til að
byggja fjárhús í Vatnsfirði fyrir
sæmdar- og heiðurshjónin séra
Þorstein Jóhannesson og Laufeyju
Tryggvadóttur. Um þær mundir
réðst til þeina hjóna ung þýzk
kaupakona, Helle Johanne Kate
Nettke, og felldu þau Bjarni hugi
saman og heitbundust 23. septem-
ber 1939.
Miklar ófriðarblikur voru þá á
lofti í Evrópu. Seinni heimsstyrj-
öldin skollin á og ekki langt að
bíða þess að angar hennar teygðu
sig til íslands og þegar Bretar
hernámu ísland 10. maí 1940 hófu
þeir þegar í stað að handtaka þýska
ríkisborgara. Fréttir bárust fljótt
af þessu til ísafjarðar. Torfi
Hjartarson, sem nú er nýlátinn, vár
þá sýslumaður ísfirðinga, afar
snjall maður og virtur meðal bæj-
arbúa og vissi hvernig átti að breg-
aðst við. Hann gaf ungu hjónaleys-
in saman strax daginn eftir, þann
11. maí og þar með var Hella orð-
in íslenskur ríkisborgari, og ekki
seinna vænna. Um miðnætti 8.
júní renndi brezkt herskip inn
fjörðinn og lágðist við bryggju á
Pollinum. Hersveit 52ja manna
gekk á land með alvæpni og handt-
ók fjölda manns, bæði Þjóðveija
og ísfirzka borgara og höfðu á
brott með sér til Bretlands. Sögu-
sagnir höfðu gengið um það að
þetta fólk hefði hjálpað þýskum
njósnara. Þó sumar væri og nóttin
björt, var þetta ein svartasta nótt
í sögu ísafjarðar. Fólk var felmtri
slegið. Allt þetta hernumda fólk
var blásaklaust.
Á ísafirði bjuggu Hella og Bjarni
á Vegamótum til ársins 1945, er
þau tóku sig upp og fluttu til
Reykjavíkur og bjuggu þar síðan
allan sinn búskap. Bjarni varð
strax vellátinn byggingameistari í
Reykjavík og eftirsóttur til vinnu.
Hann vann jafnt fyrir einstaklinga
sem félagasamtök og hið opinbera,
hafði orð á sér fyrir afar vönduð
vinnubrögð og var traustur iðn-
aðarmaður, sem gætti ávallt
fyllsta öryggis í sambandi við
allar byggingar sem hann tók að
sér. Hann byggði fjölda húsa í
borginni, bæði smá og stór, sem
munu halda merki hans á lofti.
Verkin lofa meistarann.
Bjarni útskrifaði fjölda lærlinga
og fylgdist vel með námi þeirra.
Ég var einn af þeim, sem lærðu
hjá honum og bý enn að þeirri
þekkingu sem hann veitti mér.
Eftirlifandi systkinum hans
Guðmundi og Alidu, systkinabörn-
um hans og fjölskyldum þeirra
allra votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Að síðustu viljum við systkinin
frá Bjargi, sem var næsta hús við
Vegamót, börn Samúels Jónssonar
og Ragnhildar Helgadóttur, biðja
algóðan Guð að taka vel á móti
frænda okkar, sem okkur þótti
svo innilega vænt um.
í Guðs friði frændi. Blessuð sé
minning þín.
Brynjólfur Samúelsson.
SNORRI
G UNNLA UGSSON
+ Snorri Gunnlaugsson, versl-
unarmaður, var fæddur á
Brekkuvelli á Barðaströnd 23.
september 1922. Hann lést á
Sjúkrahúsinu á Patreksfírði 3.
desember síðastliðinn og fór
útför hans fram frá Patreks-
fjarðarkirkju 14. desember.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svifa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf frá Hlöðum)
Það verður undarlegt að koma
heim og hitta þig ekki að máli. Mér
þótti einkar notalegt að hitta ykkur
Láru heima í stofu, þar sem þú sast
í ruggustólnum með blaðabunkann
þér við hlið - svo var spjallað og
þú leist upp. við og við með skakkt
bros og horfðir yfír gleraugun og
komst með skemmtilegar athuga-
semdir. Það kom jú fyrir að þú
varst ekki alveg sammála og gast
orðið snöggur upp á lagið, það var
eitt af skemmtilegum einkennum
þínum.
Fjölskyldutengslin voru sterk.
Þið pabbi voru frændur og vinir,
og þú varst kvæntur litlu systur
mömmu. Það voru mikil samskipti
á milli heimilanna enda stutt á milli.
Þú varst svo góður vinur okkar
systkinanna. Það var alltaf gaman
að sjá ykkur Halldór heilsast, þegar
hann kom heim, þar ríkti svo mikil
einlægni. Ólafur og Barði nutu þess
sérstaklega að skiptast á skoðunum
við þig um menn og málefni, ekki
er ég frá því að ykkur hafi þótt
.skemmtilegast að ræða um pólítík
enda var gaman að vera áheyrandi
því sitt sýndist hveijum. Þú varst
Barða sérlega mikill stuðningur
þegar pabbi dó, þú hafðir alltaf
tíma. Takk fyrir vináttu þína.
Ég man fyrst eftir þér þegar þú
sagðir mér söguna af því að þið
Lára hefðu farið með mig í bíltur
upp á Brellurnar, svo hefðum við
ekið niður fjallið, ferðin, maður.
Máli þínu til sönnunar bentir þú á
hjólförin í fjallinu. Þú færðir söguna
í svo lifandi búning með Iátbragði
og hlátri að ég bamið efaðist aldrei
um sannleiksgildi sögunnar.
Mér þótti mjög spennandi að
vera í pössun hjá ykkur Láru þegar
þið bjugguð í Aðalstræti 71, það
var svo leyndardómsfullt að horfa
á þig kyssa hana bless áður en þú
fórst til vinnu. Þá vannstu sem vél-
gæslumaður í frystihúsinu. Það var
líka gaman að koma við hjá þér í
vinnunni, þegar allt var svo stórt
og framandi.
Þá var ánægjulegt að hlusta á
ykkur pabba riija upp gömul
strákapör, frá því þegar þið voruð
á ykkar yngri ámm. Pabbi var sögu-
maðurinn og þú reyndir að draga
aðeins úr - svo var mikið hlegið,
þú hlóst með öllum líkamanum,
tókst bakföll og slóst þér á lær.
Stundum var farið í sunnudags-
bíltúra, þú ókst alltaf frekar greitt
og við krakkarnir göntuðumst alltaf
með það að við sæjum alls ekki
landslagið - því væri gott fýrir
bömin þín að fara stundum með
okkur þar sem pabbi ók frekar
hægt.
Eg var svo lánsöm að þú varst
minn fyrsti yfírmaður þegar ég fór
að vinna sem unglingur - þú kennd-
ir mér mikið, takk fyrir það. Þú
gegndir öllum þínum störfum af
mikilli trúmennsku, þú varst sístarf-
andi og vinnan var þér sérlega hug-
leikin hvort sem var í leik eða starfi.
Eitt af skemmtilegu einkennum
þínum var ákafí og hraði. Þegar
þú varst. umboðsmaður Morgun-
blaðsins og DV voru blöðin varla
komin úr flugi áður en blaðburðar-
börnin fengu sinn skammt. Þér var
það mikill metnaður að bæjarbúar
fengju blöðin sem allra fyrst.
Elsku frændi, við systkinin þökk-
um þær stundir sem þú gafst okk-
ur. Lára frænka, Lára Ágústa,
Helga, Halldór og fjölskyldur, við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Lilja Sæmundsdóttir.
SIGURÐUR KRIST-
INN SKÚLASON
+ Sigurður Kristinn Skúlason
fæddist í Reykjavík 12.
október 1937. Hann lést á heim-
ili sínu í Hafnarfírði 25. nóvem-
ber síðastliðinn og fór útför
hans fram frá Víðistaðakirkju
8. desember.
„Hver er þessi maður?“
„Hver?“
„Þessi þama með skeggið og er
alltaf að segja sögur og brandara.“
Þessar samræður fóru fram í
brúðkaupi bróður míns fyrir mörg-
um árum, þar sem vinir bróður
míns hlustuðu agndofa á þennan
mann með skeggið. Ef hann kunni
ekki að segja sögur, þá veit ég
ekki hver kunni það. Það kunnu
víst fáir að segja eins vel frá - og
fáir sem gerðu það af jafn mikilli
innlifun og hann Kiddi frændi. Það
gat stundum verið gaman að halda
sig til baka og bara horfa á fólkið
sem af einhveijum ástæðum hafði
hópað sig í kringum Kidda, sem
reytti af sér hveija söguna á fætur
annarri. Það var undravert hvemig
honum tókst að halda fólkinu í hálf-
gerðum trans meðan á sögunni stóð
og síðan hvernig það sprakk úr
hlátri að sögunni lokinni.
En það sem ég vildi helst segja
við þig, elsku Kiddi minn, nú þegar
þú ert farinn frá okkur, er að þakka
þér fyrir vináttuna og hlýhuginn
sem þú barst alltaf til mín. Alveg
frá því að ég man eftir mér varstu
mér alltaf góður og hlýr. Það var
alveg sama hvað bjátaði á, ég gat
alltaf stólað á vináttu þína og hlý-
hug. Fyrir það verð ég þér alltaf
þakklát og þannig mun ég ávallt
minnast þín.
Ég kveð þig með þessum orðum
og þessu ljóði.
„Þegar maður hefir tæmt sig að
öllu, mun friðurinn mikli koma yfir
hann.
Allir hlutir koma fram í tilvist-
ina, og menn sjá þá hverfa aftur.
Eftir blóma ævinnar fer hvað eina
aftur til upphafsins.
Að hverfa aftur til upphafsins
er friðurinn; það er að hafa náð
takmarki tilvistar sinnar.“
Ég votta Önnu Lísu og börnunum
alla mína samúð.
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar,
því tíminn mér virðist nú standa í stað,
en stöðugt þó fram honum miðar.
Eg finn það og veit að við erum ei ein,
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar þrár
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjart’ og bijósti hvers manns.
Nú birtir, og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör
sem gist hefur þjáning og pínu.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl,
sem eygir í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs,
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson frá Gilhaga)
Edda Rósa Helgadóttir.