Morgunblaðið - 23.01.1997, Blaðsíða 36

36 FIMMTUDAGUR 23. JANÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
AÐALHEIÐUR
HJARTARDÓTTIR
+ Aðalheiður
1 Hjartardóttir
fæddist á Hellis-
sandi 19. ágúst
1947. Hún lést á
heimili sínu i
Reylqavík 10. jan-
úar síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Selja-
kirkju 21. janúar.
Mjög er mér orða
vant, þegar mig nú
langar að segja fáein
kveðjuorð við ótíma-
bært fráfall og útför kærs vinar,
Aðalheiðar Hjartardóttur, húsfreyju
og hjúkrunarfræðings. Frábær og
traustur vinur var hún mér og minni
fjölskyldu allt frá því er við kynnt-
umst henni í fyrstu.
Ung og glæsileg kom hún með
eiginmanni sínum, sr. Valgeiri Ást-
ráðssyni í Gaulveijabæjarsókn er
hann, nú fyrir 23 árum var kjörinn
sóknarprestur í Eyrarbakkapresta-
kalli. Sárt var þeirra líka saknað
hér eystra er þau síðar, hurfu til
starfa í Seljasókn í Reykjavíkur-
prófastsdæmi. En Eyrarbakka-
prestakall var auðugra í safnaðar-
lífi með sívökulu starfi þeirra, en
Aðalheiður fylgdi manni sínum af
einlægni í starfi hans. Með traust-
um hugmyndum hennar og fúsum
vilja, nutum við sóknarbörn marg-
háttaðra starfa hennar við auðgun
kirkjulegs starfs. Að hinu leytinu
vann hún á starfstíma sínum hér
eystra, við sjúkrastofnanir hér í
héraði svo sem menntun hennar
stóð til. Þar sem annars staðar vann
hún störf sín af festu og kunnáttu.
Traust og yfirveguð í margbreyti-
leik hjúkrunarstarfsins.
Aðalheiður bjó íjölskyldu sinni
fallegt heimili jafnt á Eyrarbakka
sem í Reykjavik. Þar var gott að
koma og fmna yl vinsemdar og
velgjörninga ofínn kurteisi og glað-
værð. í hinni mannmörgu Seljasókn
jukust verkefni þeirra hjóna ómælt.
Ótrauð sem fyrr fylgdi hún eigin-
manni sínum í störfum að eflingu
safnaðarlífs með aðdáunarverðum
krafti sem fram fór í starfí kirkju-
kórs, og annars marg-
breytilegs félagsstarfs.
Móður og húsfreyju-
starfíð var þó jafnt sem
áður hennar aðals-
merki. Við allt þetta
bættust svo störfín
utan heimilis á sjúk-
rastofnunum í Reykja-
víkurborg. Henni eiga
margir margt að
þakka. Hún var bjarg
sem treysta mátti á
hverri stund.
Á dapurri kveðju-
stund eru það ekki orð-
in sem sefa sorg og
söknuð heldur traust mininnig um
fallegt líf hins horfna. Við sem urð-
um svo auðug að eignast vináttu
Aðalheiðar og að fá að umgangast
hana í fjölbreytileika lífsins, deyfum
söknuðinn með því að geyma minn-
ingamar um allar góðu stundimar.
Við Vilhelmína og bömin okkar
þökkum henni vináttuna. Við þökk-
um henni fóm og hlýju er hún sýndi
okkur á erfíðum stundum og bless-
um minningu hennar. Eiginmanni
hennar, bömum þeirra og vinum,
vottum við einlæga samúð og biðj-
um góðan Guð að styrkja þau í sín-
um mikla söknuði og sorg. Aðal-
heiði Hjartardóttur kveð ég með
orðum sér Hallgríms:
Jesús er mér í minni,
mig á hans vald ég gef,
hvort ég er úti eða inni,
eins þá ég vaki og sef,
hann er mín hjálp og hreysti,
hann er mitt rétta líf,
honum af hjarta ég treysti,
hann mýkir dauðans kíf.
Gunnar Sigurðsson
frá Seljatungu.
Mér hefur verið sagt hér vestra
að það hafí mikill fögnuður ríkt í
Munaðarhóli þegar þeim hjónum
Hirti Jónssyni hreppstjóra og Jó-
hönnu Vigfúsdóttur organista
fæddist dóttir. Og nágrannar þeirra
og vinir hér í þorpinu á Hellissandi
samglöddust þeim innilega. Fyrir
áttu þau álitlegan og tápmikinn
drengjahóp.
t
Eiginmaöur minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
HÖRÐUR VILHJÁLMSSON,
Dvergabakka 8,
verður jarðsunginn frá Breiðholtskirkju
á morgun, föstudaginn 24. janúar, kl.
15.00.
Kristfn Pálmadóttir,
Guðlaug Harðardóttir, Guðlaugur Bjarnson,
Pálmi Kr. Harðarson, Ingibjörg Ásmundsdóttir,
Jóhanna Harðardóttir, Gísii Ólafsson,
Vilhjálmur Harðarson, Bára Svavarsdóttir,
Kristján E. Harðarson, Sjöfn Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okk-
ar, tengdafaðir, afi og langafi,
SIGURVIN SNÆBJÖRNSSON
byggingameistari,
Laufvangi 6,
Hafnarfirði,
sem lést 16. janúar sl. verður jarðsung-
inn frá Fríkirkjunni í Hafnarfiröi föstu-
daginn 24. janúar nk. kl. 13.30.
Þeim sem vilja minnast hans er vinsam-
legast bent á Hjartavernd.
Svanþrúður Frfmannsdóttir,
Guðný Sigurvinsdóttir, Kristinn Atlason,
Sif Sigurvinsdóttir, Jón L. Sigurðsson,
Ethel Brynja Sigurvinsdóttir, Danfel Sigurðsson,
Guðný O. Sigurvinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
Aðalheiður Hjartardóttir var inn-
an við tvítugt að ég hygg þegar ég
leit hana fyrst augum austur í Skál-
holti og var þegar heitbundin Val-
geiri Ástráðssyni sem þá var ungur
guðfræðinemi.
Líklega urðu kynni okkar Aðal-
heiðar aldrei náin en það sem þau
urðu vöktu þau með mér mikið
traust og virðingu. Mér fannst hún
fríðleikskona sem bauð af sér góðan
þokka. En það sem vakti virðingu
mína og traust var hæglát og yfír-
veguð framganga hennar og hugs-
un öll sem hvorttveggja vitnaði um
greind og ábyrgð gagnvart sjálfri
sér og öðrum. Það vakti sérstaka
athygli mína hvernig gálaust eða
ábyrgðarlaust tal um menn og
málefni hlaut aldrei hljómgrunn eða
undirtektir hjá þessari háttprúðu
konu.
Þegar ég tók þá ákvörðun að
sækjast eftir því að gerast sóknar-
prestur hér vestur frá meðal gam-
alla sveitunga hennar, bar ég það
meðal annars undir hana og móður
hennar, Jóhönnu heitna Vigfúsdótt-
ur. Þær tóku mér báðar vel mæðg-
umar og hvöttu mig til þess með
þó einum fyrirvara. Eg yrði að reyn-
ast þessum vinum þeirra vel, ekki
að tylla mér niður um stund heldur
koma þangað til að vera meðan
þeir þyrftu á mér að halda. Um að
þessir gömlu sveitungar þeirra
reyndust mér vel óttuðust þær ekki
né höfðu um neinar efasemdir og
enn síður um fegurð og tign lands-
ins og náttúrunnar hér undir Jökli.
Á sl. ári áttu þau hjón Aðalheið-
ur og Valgeir a.m.k. tvær ferðir
hingað vestur sem eru mörgum
okkar minnisstæðar og erum raun-
ar þakklát fyrir. Sú fyrri var heim-
sókn kirkjukórs Seljakirkju til Ingj-
aldshólssafnaðar á sl. vori sem var
ánægjuleg og vel heppnuð en sú
síðari í ágústmánuði sem var vegna
minningartónleika sem hér voru
haldnir í félagsheimilinu Röst til
minningar um foreldra hennar, Jó-
hönnu og Hjört. Að þeim tónleikum
stóðu þau systkinin, börn Jóhönnu
og Hjartar, ásamt afkomendum sín-
um, með miklum sóma. Ágóðinn
rann í svonefndan Jóhönnusjóð sem
hefur það markmið að kaupa pípu-
orgel í Ingjaldshólskirkju. Tónleik-
amir voru fyrir okkur hér í fámenn-
inu mikill menningarviðburður.
Ekki varð það greint við þetta
tækifæri að Aðalheiður Hjartar-
dóttir væri helsjúk orðin og útlit
hennar vitnaði um hreysti og heil-
brigði miklu fremur. En skömmu
síðar fóm að berast hingað ótíðindi
sem svo greindu frá. Hafa okkur
hér fundist þau tíðindi ill og fundið
sáran til þess. Efast ég ekki um
að ég mæli þar fyrir munn byggðar-
innar allrar.
Héðan undan Jöklinum sem hún
unni alla tíð, var þar raunar fædd
og uppvaxin, fylgir Aðalheiði Hjart-
ardóttur þakklátur hugur og sökn-
uður mikill.
Valgeiri, bömunum þeirra og
fjölskyldum þeirra biðjum við allrar
blessunar.
Ólafur Jens Sigurðsson.
Ekki kom að okkur minnsti grun-
ur í haust þegar við hittum þig síð-
ast heima hjá einni okkar að það
væri síðasta skiptið sem við værum
allar með þér. Við eigum eftir að
sakna nærvem þinnar, ennþá er það
óraunverulegt að þú sért sofnuð
hinsta sinni hér.
Við vomm kornungar stelpur
þegar þræðir lífs okkar byxjuðu að
fléttast saman. Við komum allar
hver úr sinni áttinni í þetta stóra
gamla hús á Amtmannstíg 2b
KFUM-húsið, sumar ekki eldri en
13-14 ára til að vera með á KSS-
fundum. Kristileg skólasamtök vom
þama með sína fundi þá. Þú komst
í hópinn þegar þú hleyptir heim-
draganum, komst frá Hellissandi
til að fara í skóla í Reykjavík, ung
og falleg, björt yfírlitum og með
rólyndislegt yfírbragð.
Þarna kynntumst við fyrst, við
hittumst þegar við mættum á fundi
og þarna meðtókum við orð Guðs,
við hlustuðum hljóðar og sungum
af krafti og þarna fengum við þann
gmnn að byggja líf okkar á sem
reynst hefur mikilvægur í þessu lífí
sem við tökum þátt í skamma stund.
Lífíð var indælt á þessum ámm og
skólamótin í Vatnaskógi, það var
toppurinn, það var svo yndislegt
þama og við skemmtum okkur vel,
sumar urðu góðar kunningjakonur,
aðrar bestu vinkonur.
Við fómm allar hver í sína áttina
með tímanum. Við vomm búnar að
festa ráð okkar þegar þræðirnir
lágu saman aftur, giftar konur og
byijaðar að eiga bömin, 10 ungar
konur. í dag em nokkrar orðnar
ömmur og þú elsku Heiða varst
stolt á svip þegar þú sýndir okkur
pijónaskapinn fyrir litlu ömmu-
strákana þína. Böndin styrktust
með því að fylgjast hver með ann-
arri á stóm stundunum í lífí okkar.
Við gáfum hver annarri hlutdeild í
því sem við höfðum og urðum þann-
ig auðugri.
Þegar myrkt var orðið að kvöldi
í „Skóginum" og svefnhöfgi að síga
á flesta í lok kvöldvöku þá var eftir-
farandi sálmur iðulega sunginn og
vissan um að Heiða er án þjáninga
hjá þeim Jesú sem við getum stöð-
ugt treyst sefar sorgina og tómleik-
ann sem hefur sest að okkur.
Ó vef mig vængjum þínum
til vemdar, Jesú hér
og ljúfa hvíld mér ljáðu
þótt lánið breyti sér.
Vert þú mér allt í öllu,
mín æðsta speki og ráð,
og lát um lífs míns daga
mig lifa af hreinni náð.
Tak burtu brot og syndir
með blóði Jesú minn
og hreint mér gefðu hjarta
og helgan vilja þinn.
Mig geym í gæslu þinni.
Mín gæti náð þín blíð,
að frið og hvíld mér færi
hin fagra næturtíð.
(Sr. Magnús Runólfsson.)
Megi góður Guð umveQa þig,
Valgeir, og alla íjölskylduna í sorg
ykkar. Heiðu eigum við áfram í
minningunni.
KFUK sumaklúbburinn.
Fyrr gekkst þú í létta leiki,
leitaðir hafna í syngjandi byr.
í æskunnar faldafeyki
um forlög sín enginn spyr.
Hið angandi sumar við augum skein.
Ungmeyjar kysstu sinn fagra svein.
En laufblöðin fellir
hin fegursta grein.
(D. Stef.)
Vorið 1965 útskrifuðust tuttugu
námsmeyjar 4. bekkjar C úr
Kvennaskólanum í Reykjavík eftir
fjögurra ára samveru. Áðalheiður
Hjartardóttir var í þeim hópi. Í
upphafí skólagöngu var þetta sund-
urleitur og misjafnlega framfærinn
hópur sem átti það þó sameiginlegt
að bera óttablandna virðingu fyrir
skólanum og því sem þar fór fram.
Fljótlega varð ljóst að Heiða, eins
og við kölluðum hana, hafði þá
þegar fastmótaðri lífsstefnu en
flestar okkar hinna. Þessari stefnu
hélt hún ótrauð og náði settu marki
bæði í farsælu einkalífí og starfí.
Þessi hópur hefur hist árlega í
rúm tuttugu ár og styrkt vináttu-
böndin. Minnumst við með ánægju
heimsóknar á heimili þeirra hjóna,
Heiðu og Valgeirs, meðan þau
bjuggu á Eyrarbakka. Þegar við
hittumst síðastliðið haust gat Heiða
því miður ekki verið með okkur
nema í huganum vegna veikinda
sinna og söknum við nú vinar í stað.
Við vottum fjölskyldu Heiðu okkar
innilegustu samúð í sorg þeirra við
ótímabært fráfall hennar. Blessuð
sé minning hennar.
Bekkjarsystur 4. C.
Kveðja frá Soroptimista-
klúbbi Bakka- og Seljahverfis
Við leggjum blómsveig á beðinn þinn
og blessum þær liðnu stundir
er lífið fagurt lék um sinn
og ljúfír vinanna fundir
en sorgin með tregatár á kinn
hún tekur í hjartans undir.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið
þar lýsandi stjömur skína
og birtan himneska björt og heið
hún boðar náðina sína
en Alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
(Vigdís Einarsdóttir)
Það kvöldaði í lífi Aðalheiðar
Hjartardóttur fyrr en nokkum varði
og nú er komið að leiðarlokum.
Hún gerðist soroptimisti árið
1986 er hún gekk í Soroptistaklúbb
Bakka- og Seljahverfis og starfaði
óslitið til dauðadags. Hún gegndi
ýmsum trúnaðarstörfum í klúbbn-
um okkar, var í aðalstjóm 1989-91,
sat í nefndum og var fulltrúi klúbbs-
ins í Landssambandi soroptimista.
Aðalheiður var ákaflega góður fé-
lagi, traust og ráðagóð, og á sinn
hæverska hátt var hún ákveðin og
fylgin sér og kom málum í höfn.
Eftir erfítt sjúkdómsstríð í haust
kom hún á jólafundinn okkar í byij-
un desember, björt yfírlitum að
vanda, og gladdist með okkur yfír
hátíðinni sem í vændum var. Hún
bað um orðið og hvemig hún talaði
til okkar mun okkur öllum ógleym-
anlegt. Við dáðumst að æðruleysi
hennar, hugrekki og bjartsýni og
báðum þess að henni tækist að yfír-
vinna sjúkdóminn. En nú hefur
reyndin orðið önnur og við sjáum á
bak þessari góðu konu í blóma lífs-
ins. I hugum okkar geymist síðasta
myndin af henni í ræðustól, björt
og falleg.
Við þökkum henni störfín í þágu
soroptimista og kveðjum hana með
virðingu og miklum söknuði. Fjöl-
skyldu hennar sendum við innilegar
samúðarkveðjur og biðjum um styrk
þeim til handa.
Blessuð veri minning Aðalheiðar
Hjartardóttur.
Þjóðjörg Þórðardóttir.
Okkur hefur nú borist sú harma-
fregn að frú Aðalheiður Hjartar-
dóttir sé látin. Skuggi sorgarinnar
hefur lagst yfír þá sem hana þekktu
og mátu. Enn gat þetta skammdegi
sortnað. Langt er nú síðan fundum
okkar bar saman. Maður hennar,
séra Valgeir, var bekkjarbróðir
minn í menntaskóla og saman hafa
leiðir okkar legið með mörgu móti.
Ungir urðum við nágrannaprestar
og nutum styrks hvor af öðrum hin
fyrstu prestsskaparár. Mynd Aðal-
heiðar kemur skýrt inn í minning-
amar allar um þessi samskipti.
Ekkert okkar hér á mínu heimili
var viðbúið þeirri tilhugsun, að
hennar ætti nú ekki lengur að njóta
við. Öll eigum við um hana góðar
minningar og mynd hennar er skýr
enda kynntumst við í henni heil-
steyptri manneslqu.
Mér er kunnugt um að í ævi-
starfí sínu sem hjúkrunarfræðingur
naut Aðalheiður trausts og virðing-
ar. Mér er hún hins vegar kunnari
sem húsmóðir og hjálparhella
manns síns í kirkjulegu starfí.
Heimilishald Aðalheiðar einkennd-
ist af kunnáttusemi og vöndun.
Höfðinglega veitti hún gestum sín-
um og bar í því fagurt vitni þeirri
mótun sem hún hlaut á æskuheim-
ili sínu sem rómað var fyrir rausn
og myndarskap. Vandlát var hún
um allt innan stokks á heimilinu
og prýddi það af smekkvísi og hóf-
semi. Stilling og hófsemi voru líka
eiginleikar sem einkenndu Aðal-
heiði í allri viðkynningu. Hún var
trygglynd þeim sem henni urðu
vandaþundnir. Bömum sínum var
hún góður uppalandi og staðfast-
lega umhyggjusöm.
Aðalheiður ólst upp í því kirkju-
lega samhengi, að móðir hennar
gegndi mikilvægu leiðtogahlutverki
í sókn sinni. Því var það líka að
Aðalheiður gekk eins og eðlilega inn
í hlutverk prestskonunnar eins og
það var áður fyrr og ennþá er í
dreifðum byggðum landsins. í þeim
ólíku söfnuðum sem maður hennar
hefur þjónað reyndist hún liðtæk
til ýmissar forystu. Þau störf rækti
hún fremur af skyldurækni en að
til kæmi persónulegur metnaður.
Afskipti Aðalheiðar af félags-
málum eins og þátttaka hennar í