Morgunblaðið - 08.03.1997, Blaðsíða 44

44 LAUGARDAGUR 8. MARZ 1997
MORGUNBLAÐIÐ
ALBERT SÖL VI
KARLSSON
■4- Albert Sölvi
• Karlsson fædd-
ist á Akureyri hinn
28. maí 1953. Hann
lést á heimili sínu á
Akureyri 17. febr-
úar síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Akureyrar-
kirkju 28. febrúar.
Hann Albert frændi
, var engum líkur. Hann
var manna stærstur á
alla lund, rúmir tveir
metrar á hæð og
býsna þykkur undir
hönd. Það sem öðru fremur ein-
kenndi hann var þó glaðlegt við-
mót og einlægni í framkomu.
Hann var frændrækinn með af-
brigðum, fylgdist grannt með sínu
fólki þótt vík væri
milli vina og ávarpaði
okkur jafnan sem
frænda eða frænku.
Hann kom margoft í
heimsókn vestur í
Skagfjörð, á Krókinn.
Þar voru rætur hans
þótt hann dveldist þar
aldrei langdvölum.
Albert ólst upp á
Eiðsvallagötu 28 hjá
Kristínu móður sinni
og í skjóli afa síns og
ömmu, Karólínu
Gísladóttur og Alberts
Sölvasonar vélsmiðs.
Hann lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri,
sigldi að svo búnu til náms í ensku
og sagnfræði i Bandaríkjunum.
Jón Guðmann móðurbróðir hans
+
Þökkum innilega öllum þeim, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför eigin-
manns míns og föður okkar,
séra GUÐMUNDAR SVEINSSONAR
fyrrverandi skólameistara,
Flúðaseli 30,
Reykjavík.
Guðlaug Einarsdóttir
og dætur.
+
Elskulegur maðurinn minn, faðir, fósturfaðir,
tengdafaðir og afi,
RAGNAR INGÓLFSSON,
Norðurbrún 6,
Reykjavfk,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykjavík
mánudaginn 10. mars kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir en
þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Minningarsjóð Karlakórs
Reykjavíkur, simi 892 0002.
Björg Ingólfsdóttir,
Hrafnhildur Ragnarsdóttir, Helgi Hiimarsson,
Sigurjón Síghvatsson, Sigríður Jóna Þórisdóttir
og barnabörn.
+
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem
auðsýndu okkur vináttu og hlýhug við andlát
og útför eiginkonu minnar, móður okkar, teng-
damóður og ömmu,
ÓLÖFU ÁRNADÓTTUR,
Hraunbraut 47,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks
á deild G-12 Landspítalans.
Marvin Hailmundsson,
Hallmundur Rúnar Marvinsson, Guðrún Jónsdóttir,
Gyða María Marvinsdóttir, Vilmundur Tryggvason,
Eysteinn Marvinsson, Guðrún Waage
og barnabörn.
+
Innilegar þakkir færum við öllum sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför el-
skulegrar móður okkar, ömmu og langömmu,
ÞÓRUNNAR SIGURÐARDÓTTUR
fyrrverandi sfmstjóra.
Auður Jensdóttir,
Þyrí Jensdóttir,
böm og bamabörn.
MINNIIMGAR
var honum þar til halds og trausts
til að byrja með. Að námi loknu
kom hann heim og starfaði lengst
sem kennari við Verkmenntaskól-
ann á Akureyri. Á sumrin var
hann næturvörður á Hótel Eddu
og hélt uppi reglu, að jafnaði með
ljúfri framkomu, en ofstopamenn
áttu lítið erindi í greipar hans, því
að Albert var vel að manni. Og
víst róaðist margur friðarspillir við
það eitt að sjá Albert frænda birt-
ast í öllu sínu veldi!
Aibert var bindindismaður á
áfengi, en naut þess þeim mun
betur að snæða góðan mat og
reykja pípu sína. Þetta bitnaði á
heilsu hans, frá unglingsaldri var
hann allt of þungur. En þótt sjúk-
dómar heijuðu á hann hélt hann
gleði sinni óskertri til lokadægurs.
Eg sá hann aldrei dapran eða
hnugginn, hann hafði einstaklega
glaða lund. Hann var sérstaklega
góður Kristínu móður sinni og
hélt heimili með henni á Eiðsvalla-
götunni. Að henni er nú kveðinn
sár harmur. Ég sendi Kristínu
frænku innilegar samúðarkveðjur.
í grunnhyggni minni hélt ég að
einlægni Alberts yrði honum ijötur
um fót í kennslu, hafði reyndar
orð á því við hann á sínum tíma.
En það var síður en svo. Honum
lét vel að kenna, reyndist nemend-
um vel og þeir bera honum vel
söguna. Hann fór eigin leiðir í
kennslu sem öðrum efnum. Láti
nú guð honum raun lofi betri.
Sölvi Sveinsson.
Albert Sölvi er dáinn.
Það var svo margt sem var
ósagt. Takk fyrir að þú studdir
mig og skildir mig. Takk fyrir
aðstoðina og sveigjanleikann.
Takk fyrir allt.
Albert Sölvi var góður og sann-
gjam maður sem gaf öllum tæki-
færi. Þeir sem ekki nýttu tækifær-
+ Séra Guðmundur Sveinsson
fæddist í Reykjavik 28. apríl
1921. Hann lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli i Reykjavík 16.
febrúar síðastliðinn og fór út-
för hans fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 26. febrúar.
Við fráfall séra Guðmundar
Sveinssonar, fyrrum skólameistara,
er genginn einn af bezt menntuðu
guðfræðingum íslenzku kirkjunnar á
síðari hluta þessarar aldar. Fræða-
svið hans var einkum gamlatesta-
mentisfræði. Framhaldsnám stund-
aði hann í Kaupmannahöfn og Lundi
um þriggja og hálfs árs skeið. Hann
lauk fil. kand.-prófi í semitískum
málum í Lundi með fyrstu ágætisein-
kunn. Á sviði guðfræðinnar liggja
eftir hann í handriti m. a. drög að
ritgerð um köllun spámanna ísraels
og skýringar við sérefni Lúkasar-
guðspjalls svo og fjöldi tímarita-
greina.
Margir hafa orðið til þess að minn-
ast séra Guðmundar, sem fjölskyldu-
manns, sem sóknarprests í Hest-
þingum 1945-56, sem merks skóla-
stjóra og kennara Samvinnuskólans
að Bifröst 1955-74 og sem braut-
ryðjanda við undirbúning og í for-
ystu Fjölbrautaskólans í Breiðholti í
Reykjavík, en hann var fyrstur
skólameistari þar 1974-1988. Inn í
mynd þessa merka skólamanns
skulu hér felldar nokkrar minningar
um hann sem kennara við Guðfræði-
deild Háskóla íslands og prófdómara
við sömu deild um rúmlega tveggja
áratuga skeið og loks sem félaga í
Rótarý-hreyfingunni.
Séra Guðmundur hafði undirbúið
sig undir að verða kennari við Há-
skóla íslands, en menntunar hans
og hæfíleika naut þjóðin í ríkum
mæli á öðrum vettvangi fræðslu-
mála. Þrátt fyrir mikið starf á sviði
fræðslu og félagsmála, þá sleppti
hann ekki hugðarefnum sínum á
ið fengu annað tækifæri seinna.
Enginn var dæmdur fyrirfram hjá
honum. Það var hrein unun að
rökræða við hann, gaman þótt
maður væri ósammála honum því
hann virti alltaf rétt annarra til
að hafa eigin skoðanir. Rökræð-
umar gengu ekki út á að fá fólk
til að skipta um skoðun, heldur
áttu allir að fá að segja sina skoð-
un - og aldrei gefa sig. Sama
hversu fáránleg skoðunin var.
Hann hlustaði alltaf. Ég gat aldrei
skilið hvernig hann gat hlustað
svona vel þegar hann var gjörsam-
lega ósammála. Það var eitt af því
sem gerði Albert Sölva að svo
miklum manni. Eitt af mörgu.
Hann var líka réttlátur og um-
hyggjusamur og svo hafði hann
húmorinn í lagi. Alltaf með fyndn-
ar sögur. T.d. þegar hann sá mynd
af hval hanga uppi hjá skólasystur
sinni, sem þótti Islendingar veiða
allt of mikið af hvölum, sagði
hann. „Nei sko, er þetta þessi
hvalur? Ég át hann!“ Svo sagði
hann einu sinni í félagsfræðitíma:
„Ég felli engan,“ en þegar brosið
færðist yfír skussana í bekknum,
sem héldu að þeir væru þar með
búnir að ná prófínu, bætti hann
við: „Þið fellið ykkur sjálf.“ Það
var alveg rétt hjá honum. Engu
að síður var auðvelt að ná prófínu
því Albert Sölvi var afbragðsgóður
kennari. Ég man vel eftir dæmi-
sögunum sem hann setti fram á
svo minnisstæðan hátt. Þær
gleymast aldrei og þar af leiðandi
gleymist námsefnið ekki heldur.
Núna er ég byijuð í öðrum félags-
fræðiáfanga og það er svo gaman
að riija allt upp. Ég man svo vel
það sem Albert Sölvi sagði í tím-
um, hvemig gæti ég gleymt því?
í miðjum lestri um daginn ákvað
ég að nú væri kominn tími til að
þakka honum almennilega fyrir
alla aðstoðina. Ég ætlaði að
hringja en því varð ekki komið við
sviði guðfræðinnar og fylgdist eftir
föngum með í fræðigrein sinni.
Sá, sem þetta skrifar, naut
kennslu séra Guðmundar, þegar
hann var setturdósent við Guðfræði-
deild Háskóla íslands vorið 1954 í
leyfí prófessors Ásmundar Guð-
mundssonar. Séra Guðmundur flutti
þetta misseri fyrirlestra um sérefni
Lúkasarguðspjalls og einkenndust
þeir af nákvæmni og víðtækri þekk-
ingu á skrifum fræðimanna um efn-
ið. í umgengni við stúdenta var hann
ijúfmannlegur og reiðubúinn að
ræða við þá um þær spumingar, sem
umfjöllun fyrirlestranna vakti.
Rúmum tuttugu árum síðar lágu
leiðir okkar séra Guðmundar aftur
saman í Guðfræðideildinni, er ég var
orðinn dósent þar í grísku og nýjat-
estamentisfræðum. Hann var þá
prófdómari við deildina í gamlatesta-
mentisfræðum, grísku og nýjatesta-
mentisfræðum og kirkjusögu. Sam-
starf við séra Guðmund á þessum
vettvangi var mjög ánægjulegt.
Hlutverk hans sem prófdómara var
að gæta góðs staðals í prófkröfum,
samræmis milli prófa og sanngjamr-
ar einkunnagjafar. Þessu starfi skil-
aði hann með einstakri samvizku-
semi að mati allra, sem hlut áttu
að máli. Þar naut sín nákvæmni
hans og yfírsýn á sviði fræðanna.
Vorið 1989 var hann síðast prófdóm-
ari við lokapróf, en þá var líkamlegt
þrek hans farið að gefa sig.
Á þessum árum sýndi hann mér
og nemendum í námskeiði { Inn-
gangsfræði Nýja testamentisins eitt
sinn þann heiður að flytja eftirminni-
legan fyrirlestur, þar sem hann gaf
yfirlit yfír þróun þessara fræða fyrri-
hluta aldarinnar og tók þá m.a. mið
af bókum þeirra prófessors Jóns
Helgasonar, síðar biskups, og pró-
fessors Magnúsar Jónssonar. I þess-
um fyrirlestri kom fram yfírgrips-
mikil þekking á andlegum stefnum
og straumum aldarinnar. Það var
þann daginn. Ég ákvað því að
hringja í hann í næsta viðtalstíma.
Það hvarflaði ekki að mér að það
yrðu ekki fleiri viðtalstímar og að
í stað þess að hringja myndi ég
skrifa minningargrein.
Við vissum öll að Albert Sölvi
gæti farið hvenær sem var, en
engu að síður voru fæst okkar -
viðbúin. Það verður maður aldrei.
Ég lofa þér, Albert Sölvi, að
þegar ég tek prófín mín í vor mun
ég hugsa til þín. Félagsfræðiein-
kunnina tileinka ég þér. Ég skal
sýna þér að þú eyddir ekki tíma
þínum til einskis þegar þú hjálpað-
ir mér.
Far þú í friði.
Edda Matthíasdóttir,
Björgvin í Noregi.
Þetta er allt helvítinu honum
Gísla að kenna, sagði Albert Sölvi
og sneri sér snögglega við í stóln-
um framan við tölvuna þegar ég
var að stíga út fyrir tjaldið í stofu-
dyrunum. Sterk röddin var full af
tilfinningu, hljómmikil, djúp, og
hann greip hönd mína í sínar þeg-
ar ég nálgaðist hann á ný. Eg
fann af handtakinu að það var
mikil alvara að baki hálfkærings-
legum orðunum. Tölvan var stað-
sett á miðju gólfi og það var stóll-
inn líka, gríðarmikill svo að minnti
mig á þann sem Mao formaður lét
mynda sig í síðustu árin.
Albert Sölvi reis ekki úr setinu
meðan ég var í stofunni. Ég hafði
dvalið hluta úr degi hjá þeim
mæðginum, hlustað á hann og
maulað kökumar hennar Kristín-
ar, móður hans.
Húsið við Eiðsvallagötu, heimili
þeirra Alberts og Kristínar, á
Akureyri, er stórt og í funkisstfl.
Þegar ég kom þar fyrst var því
líkast, jafnt úti sem inni, sem hús-
ið hefði lengi staðið í eyði og væri
skaði, að hann skyldi ekki hafa miðl-
að í ríkari mæli af brunni þekkingar
sinnar á þessum vettvangi en raun
varð á.
Samvinna við séra Guðmund átti
eftir að verða meiri á öðrum vett-
vangi. Hann hafði verið félagi í Rót-
arýklúbbi Borgarness frá 1961,
gegnt mörgum trúnaðarstörfum í
Rótarýhreyfíngunni, m.a. umdæm-
isstjóri Rótarýhreyfíngarinnar á ís-
landi 1968-69 og félagi í Rótarý-
klúbbi austurbæjar frá 1974. Það
var við lok prófa vorið 1983, að séra
Guðmundur sagði mér frá því, að
til stæði að stofna Rótarýklúbb í
Breiðholti. Spurði hann, hvort ég
ásamt nokkrum öðrum vildi taka
þátt í undirbúningi og stofnun
klúbbsins. Þannig atvikaðist það, að
27 félagar undir forystu séra Guð-
mundar stofnuðu Rótarýklúbbinn
Reykjavík - Breiðholt 12. des. 1983.
Séra Guðmundur var hugsjónamað-
ur. Á öðrum fundi klúbbsins flutti
hann erindi um Rótarýhreyfinguna
og markmið hennar. Hann rakti sögu
hreyfíngarinnar, greindi frá hlut-
verki Rótarýklúbbanna og lagði þar
sérstaka áherzlu á gagnkvæman
skilning og þjónustu í starfí félaga.
Öðru sinni ávarpaði hann klúbbfé-
laga og undirstrikaði þijá mikilvæga
þætti i félagsstarfínu, að njóta fé-
lagsskaparins, safna þekkingu á
því, sem aðrir væru að fást við, og
að gefa af sjálfum sér til samfélags
manna. Ég hafði áður verið félagi í
Rótarýhreyfingunni, en vegna
margra ára dvalar erlendis hafði ég
misst samband við hreyfínguna og
saknaði félagsskaparins. Ég ásamt
öðrum stofnfélögum lítum á sr. Guð-
mund, sem kvaddi okkur til þátttöku
í hreyfingunni, sem velgjörðarmann
okkar.
Með þessu fátæklegu minningar-
brotum vil ég fá að taka þátt { að
heiðra minningu séra Guðmundar
Sveinssonar.
Fyrir hönd starfsmanna við Guð-
fræðideild Háskóla íslands eru hér
tjáðar þakkir fyrir samstarf á liðnum
árum og ástvinum séra Guðmundar
Sveinssonar vottuð innileg samúð.
Blessuð sé minning hans.
Krístján Búason.
GUÐMUNDUR
SVEINSSON