Morgunblaðið - 14.08.1997, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 14. ÁGÚST 1997 47
I
I
►
>
>
>
I
>
!
INGVAR LINFELDT
+ Ingvar Linfeldt,
vélstjóri, fædd-
ist 22. apríl 1937 í
Svíþjóð. Hann lést á
sjúkrahúsi í Kirk-
land í Bandaríkjun-
um 25. júní sl. Eftir-
lifandi eiginkona
hans er Kristín
Arngrímsdóttir.
Sonur þeirra er
Karl Óskar, fæddur
1981. Börn Ingvars
af fyrra hjónabandi
eru: Ola, búsettur í
Svíþjóð og Sofia,
sem býr nú í Eng-
landi.
Ingvar var jarðsettur í Hels-
ingborg 21. júlí siðastliðinn.
Ingvar Linfeldt er fallinn í val-
inn. Hann lést 25. júní síðastliðinn,
sextugur að aldri, í Kirkland í
Bandaríkjunum, eftir nærri eins árs
baráttu við krabbamein.
Ingvar er mörgum löndum kunn-
ugur vegna starfa sinna á íslandi
fyrir sænska fyrirtækið Frigoscand-
ia í Helsingborg, sem haslaði sér
völl á frystitækjamarkaði um allan
heim. Ingvar var helsti sérfræðing-
ur þjónustudeilda fyrirtækisins við
uppsetningu tækjanna og setti sem
slíkur mark sitt á íslensk fisk-
vinnslufyrirtæki um land allt.
Mér varð strax ljóst, að Ingvar
var afburðamaður, þegar leiðir okk-
ar lágu fyrst saman í Stykkishólmi
á sjöunda áratugnum. Hann var
með stærstu mönnum, mikilleitur
og mikill fyrir. Flinkur var hann,
kunni sitt fag manna best og var
forkur til allrar vinnu,
hann var skýr og skori-
norður í máli, þéttur
fyrir og óþolinmóður
við ruglukolla. Fram-
koman var hrjúf á köfl-
um, en hann var samt
réttsýnn og sanngjarn
að lokum. Hann var
líka gæddur
kímnilgáfu, sem féll
vel í kramið hjá stólp-
akjöftum Breiðafjarð-
arbyggða. Það tókust
kærleikar með okkur
Ingvari. Hann kom oft
til íslands á þessum
árum starfa sinna vegna og var
margt brallað í starfi og leik í
Stykkishólmi sem og annars staðar.
Allt það grín varð að eftirminnileg-
um atburðum, því Ingvar hafði
næmt auga fyrir því sérkennilega
í fari þjóða og var lagið að draga
slíkt fram í okkur íslendingum. Fór
hann aldrei í manngreinarálit í því
efni og fengu allir sinn skerf.
Á íslandi í þann tíð kynntist Ingv-
ar seinni eiginkonu sinni, Kristínu
Arngrímsdóttur, og átti með henni
son, Karl. Af fyrra hjónabandi átti
Ingvar tvö börn. Ola, sem dvaldi á
íslandi við sumarvinnu fyrir nokkr-
um árum, býr í Svíþjóð með konu
og syni, og Sofiu, sem býr í Eng-
landi. 011 börn Ingvars voru við
dánarbeð hans.
Það vildi til, að við fluttum báðir
um svipað leyti fyrir rúmum áratug
til starfa á vesturströnd Bandaríkj-
anna. Ingvar og Kristín settust að
í Redmond í Washington-fylki, þar
sem hann hóf störf hjá dótturfyrir-
tæki Frigoscandia. Sökum nálægð-
KRISTINN WIUM
VILHJÁLMSSON
•+■ Kristinn Wíum
' Vilhjálmsson
var fæddur í
Reykjavík 11. mars
1913. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 22. júlí sl.
Útför hans fór fram
frá Fossvogskirkju
30. júlí.
Elsku pabbi.
Ég skuldaði þér allt-
af eitt bréf og hér er
það komið, það síðasta.
Ég vissi alveg hvað
fyrir lá þegar ég kom
heim frá Ameríku til þess að hugsa
um þig og mömmu á meðan þú
værir veikur. Þú vissir það líka held
ég þó svo að ekki hafí verið minnst
á það. Það stendur einhvers staðar
að enginn veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur og það eru orð að
sönnu.
Þegar ég hugsa til baka til þeirra
stunda er við sátum í eldhúsinu og
þú varst að segja frá, vissi ég ekki
hvílíkan íjársjóð minninga ég var
að hlusta á, en núna þegar ekki er
lengur hægt að koma til þín, drekka
með þér morgunkaffíð og spyija þig
um eitt og annað frá því í gamla
daga rennur það upp fyrir manni
að með þér fara minningarnar af
atburðum og fólki sem flestum er
gleymt í dag. Það var oft með að-
dáun sem ég horfði á eftir þér skríð-
andi undir bilaða bíla með verkfær-
in í höndunum, stundum í bijáluðum
veðrum, kominn yfir sjötugt. Þig
munaði heldur ekki um að skjótast
til Akureyrar eða Dalvíkur í heim-
sókn eftir vinnu á föstudegi til þess
að vera fram á sunnudag, kominn
fast að áttræðu. Sem betur fer átt-
ir þú því láni að fagna
að vera heilsuhraustur
alla þína ævi. Og með
óbilandi viljastyrknum
og bjartsýninni tókst
þér að halda í skefjum
veikindunum sem byrj-
uðu fyrir rúmu ári. Og
fram á síðustu dagana
varstu enn að beijast,
gafst ekki upp sama
hvað gekk á. Skrokkur-
inn gaf sig að lokum
en hugurinn og andinn
hélt velli, það var þér
líkt.
Með þér, elsku pabbi,
fer ekki bara faðir heldur kær vinur
sem alltaf var til staðar þegar eitt-
hvað bjátaði á. Þú varst trúr þinni
fjölskyldu og ávallt tilbúinn að veija
okkar málstað hvenær og hvar sem
var. Það var aðdáunarvert hvernig
þú hugsaðir um mömmu etir að hún
missti sjónina, allt snerist um að
létta henni lífíð og fyrir það vil ég
þakka þér. Það verða mikil viðbrigði
fyrir mömmu þegar þín nýtur ekki
lengur við og víst er að enginn fyllir
í það skarð sem þú skildir eftir en
við systkinin munum passa það fyr-
ir þig að henni líði vel. Þið eigið það
margfalt inni hjá okkur.
Elsku pabbi, þó svo að þú sért
farinn og komir aldrei aftur verður
minningin um þig ávallt í mínum
huga og hjarta. Ég veit að þú ert
á stað þar sem þér líður vel, og eins
og fyrr munt þú hljóðlega fylgjast
með öllu sem gerist.
Þakka þér fyrir allt, elsku pabbi,
guð geymi þig.
Þinn sonur,
Halldór Þór Wíum
Kristinsson.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vei frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust
er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld f úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins
I bréfasima 5691115, eða á netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni i bréfinu, ekki sem viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíð-
um. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað
við meðallínubil og hæfilcga linulengd — eða 2.200 slög. Höfundar eru beðnir að
hafa skfrnarnöfn sin en ekki stuttnefni undir greinunum.
MINNINGAR
arinnar var kannski meira um fundi
og símtöl en ella, en. við sóttum
iðulega hvor til annars, skiptumst
á ráðum og rugli og hlógum hvor
að öðrum. Ingvar var nefnilega
ekki einasta góður félagi, heldur
líka skemmtilegur sögumaður. Af
nógu var að taka og stöðugt bætt-
ist í safnið, mann- og hænsnarækt
í Arkansas, ammóníak og forynjur
í Kína, fótum fjör að launa í innrás
í Panama.
Minningarathöfn um Ingvar fór
fram í Redmond 30. júní sl. að við-
stöddum fjölmörgum vinum og
samstarfsmönnum. Ingvar var
grafinn í Helsingborg, þar sem
móðir hans býr enn, í síðustu viku.
Kristín og Karl munu búa áfram í
Redmond. Kristín rekur sitt eigið
fyrirtæki þar og Karl hyggst ljúka
skólanámi í Washington. Héðan
fylgja kveðjur til allra á íslandi, sem
höfðu gaman og félagsskap af Ing-
vari, og sérstakar samúðarkveðjur
fylgja til fjölskyldu Kristínar.
Menn mótast mjög af umhverfi
sínu, en það er ekki sist fólkið í
kringum mann, sem gefur lífinu
gildi. Það verður mér alltaf ánægju-
efni, að Ingvar Linfeldt var einn
af þeim, sem settu mark á mitt lífs-
hlaup. Hann var hvortveggja í senn,
lærifaðir og fóstbróðir, en verður
mér eins og svo mörgum öðrum
ekki síst minnisstæður fyrir ein-
staka tryggð og trausta vináttu.
Með honum er genginn einn albesti
maður sem ég hef þekkt.
Magnús Þrándur Þórðarson,
San Francisco.
Við andlát vinar, kemur fyrst
sorgin og missirinn, hluttekning við
fjölskyldu og svo sektarkenndin.
Sektarkennd yfir því að hafa ekki
sinnt honum sem skyldi, sérstak-
lega þegar á móti blés, og þörf var
fyrir stuðning vina.
Vegir okkar Ingvars lágu fyrst
saman á matvælasýningu í Þýska-
landi árið 1978. Reyndi hann að
fræða mig um lausfrystingu á fisk-
afurðum almennt, en missti fljótt
þolinmæðina þar sem honum fannst
móttökutæki í mér vera seinvirk.
Við skiptum um umræðuefni og
náðum góðu sambandi hvor við
annan.
Þannig vildi þó til að Ingvar kom
í fyrsta skipti til íslands um haust-
ið 1979, til þess að gangsetja fyrstu
lausfrystana frá Frigoscandia. Urðu
þessar ferðir hans margar á þessum
tíma og var það óskráð regla að
Ingvar fylgdi hveijum lausfrysti
eftir sem seldur var hingað. Var
það mikið honum að þakka hversu
vel tókst til þegar lausfrysting var
að ryðja sér til rúms hér í upphafi.
Fljótlega eftir að hann kom hing-
að fyrst, kynntist Ingvar eftirlifandi
konu sinni, Kristínu Arngrímsdótt-
ur. Þau giftu sig 1980 og stofnuðu
heimili í Helsingborg. Þau eignuð-
ust son, Karl Óskar, sem fæddist á
árinu 1981. Hann varð strax auga-
steinn þeirra og miðpunkturinn í
lífi þeirra. Ingvar var mikill „sendi-
herra“ íslands hvar og hvenær sem
var, talaði oft mikið um það sem
var gott á íslandi en gerði góðlát-
legt grín að því sem honum fannst
miður fara. Hann hafði þann hæfi-
leika sem prýðir alla góða húmor-
ista, að hann gat gert meira grín
að sjálfum sér en öðrum, þó hann
gæti líka verið beinskeyttur og
kaldhæðinn inn á milli. Ymsar
skemmtilegar sögur eru til um
hnyttin tilsvör hans, en eftirfarandi
saga finnst mér lýsa honum vel.
Ingvar var mikill golfari og var
einhvern tíma að þvælast á sínum
heimagolfvelli, þegar hann rakst á
eiginkonu starfsbróður síns sem var
að koma í fyrsta skipti á völlinn
með nýja golfsettið sitt. Af sinni
alkunnu greiðvikni bauðst Ingvar
til þess að fara með henni og Ieið-
beina fyrsta hringinn. Á ýmsu gekk
og tók hringurinn langan tíma, en
frúin spurði Ingvar að honum lokn-
um, hvernig honum hefði litist á
spilamennsku sína. Hann þagði við,
en sagði svo: Dinglaðu við þetta í
svona tvær vikur enn, en eftir það
skaltu selja settið!
Heimili þeirra hjóna í Helsing-
borg og svo síðar í Seattle, var
opið íslendingum. Þau voru miklir
gestgjafar, Ingvar óvenjugóður
kokkur og eiga margir landar
hjartahlýjar minningar um það.
Ingvar tók strax ástfóstri við
ísland og kunni vel við lífsmátann
hér, sérstaklega þó úti á lands-
byggðinni, þar sem raunveruleikinn
snerist um það að gera sem mest
verðmæti úr sjávarafla okkar. Hon-
um fannst þó hægt ganga í átt að
fullvinnslu, og hélt margar ræður
um það. Þessi áhugi hans hélst al-
veg til dauðadags og bar hann hag
íslands ávallt fyrir bijósti hvar sem
hann var. Undir hijúfu yfirborði
hans bjó viðkvæmni, hjartahlýja,
hjálpsemi með eindæmum og mikil
greiðvikni. Hann var tryggðatröll,
illa við lognmollu og vildi helst
dreifa sem mestri gleði í kringum
sig, sem hann og gerði. Færi vel á
því að geta sótt styrk í einhvern
af hans góðu kostum, þó ekki væri
nema að hluta til. Með okkur munu
lifa hlýjar minningar um Ingvar.
Við sendum aðstandendum sam-
úðarkveðjur, sérstaklega Kristínu
og Kalla í Seattle.
Ásgeir Hjörleifsson,
Hjördís og börn.
JENS
GUÐMUNDSSON
+ Jens Guðmundsson fæddist
á Lónseyri við Kaldalón 9.
nóvember 1910. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahúsinu á
ísafirði 15. júlí síðastliðinn og
fór útför hans fram frá ísa-
fjarðarkirkju 21. júlí.
Útför Jens fór fram frá ísafjarð-
arkirkju mánudaginn 21. júlí sl. að
viðstöddu miklu íjölmenni. Prestar
voru séra Baldur Vilhelmsson, próf-
astur og sóknarpresturinn á
ísafirði, séra Magnús Erlingsson.
Kór ísafjarðarkirkju söng og Hulda
Bragadóttir var organisti. Eftir
hátíðlega en látlausa athöfn í kirkj-
unni var jarðsett í kirkjugarðinum
innan við Kirkjubæ, síðasta heimili
Jens og hans fjölskyldu.
Jens Guðmundsson var næst-
yngstur í hópi ellefu barna þeirra
Sigríðar Jensdóttur og Guðmundar
Engilbertssonar að Lónseyri, en auk
þess átti hann tvö hálfsystkini sem
voru börn Sigríðar frá fyrra hjóna-
bandi. Vel hefur verið rakinn þessi
ættbogi hér í blaðinu, en Jens
kvaddi síðastur þeirra jarðvistina
hér.
Eiginkona Jens er Guðmunda
Helgadóttir frá Tröð í Súðavík og
eignuðust þau sex myndarleg börn,
sem öll eru á lífi. Énnfremur ólu
þau upp nokkur fósturbörn og höfðu
hjá sér fjölda barna lengri og
skemmri tíma, sem gefur til kynna
vinsældir og traust sem þetta ágæta
fólk naut. Því var oft mannmargt
í kringum Guðmundu og vil ég telja
að þar hafi verið á ferð ein öflug-
asta húsmóðir í sinni tíð við ísa-
fjarðardjúp og sjálf hefur hún sagt
mér að þegar flest var hafði hún
36 manns í mat. Haft var fyrir
satt að tæpast hefði dugað lambs-
skrokkur í mat handa fólkinu. Guð-
munda var oft heilsutæp og því
meira á hana lagt.
Fyrstu búskaparárin að Lónseyri
bjó Jens með Engilbert yngsta bróð-
ur sínum, en 1945 festi Engilbert
kaup á jörðinni Hallsstöðum í Naut-
eyrarhreppi og hóf þar búskap
ásamt Olafíu systur þeirra. Jens
sýndi alla tíð systkinum sínum á
Hallsstöðum stuðning og drengskap
sem við krakkarnir nutum í ríkum
mæli, enda sýndi Jens okkur ávallt
nærgætni og hlýju og allt hans
heimafólk. Mér er minnisstætt eitt
skipti þegar ég fékk að fara með
fósturforeldrum mínum út að Lóns-
eyri. Er við komum út í Kaldalón
Ármúlamegin, blasti við augum átta
til tíu hesta heybandslest innan úr
Lóni og út að Lónseyri. Þetta var
tilkomumikil sjón fyrir barnsaugu
í góðu veðri Kaldalónsins.
Dugnaður Jens og hans fólks var
mikill, enda varð að afla fanga hvar
sem færi gafst á harðbýlu koti þar
sem takmarkaður var heyfengur.
Jens stundaði einnig sjó, svo og
fugla- og selveiðar, að ógleymdri
sjóbleikjunni. Árið 1950 festi hann
kaup á Hærribænum í Bæjum og
flutti þangað ásamt fjölskyldu sinni.
Þar hafði hann meiri umsvif og
möguleika og nýtti sér þá vel. Hann
átti góða nágranna í Snæfjalla- .
hreppnum, Hólhúsinu, Neðribæ,
Lyngholti, Unaðsdal, Tyrðilmýri og
Æðey. Honum leið vel í þessu sam-
félagi og hélt ávallt órofa tryggð
við Kaldalónið sitt Til að merkja
búsæld Jens í Bæjum minnist ég
þess árið 1954, er hann kom um
sumarið að Hallsstöðum með
Mummu og alla krakkana á splunku-
nýjum Land Rover, sem var nú ekki
í hvers manns hlaði á þeim tíma.
1989 flutti hann bú sitt og fjölskyldu
að Kirkjubæ við Skutulsfjörð, þar
sem hann bjó til dauðadags.
Jens Guðmundsson hafði mjög
áræðinn og skemmtilegan persónu-
leika, hrókur alls fagnaðar, afar vel
inni í öllum málum, enda var hann .
til margra ára fréttaritari fyrir '
Morgunblaðið og ritaði fyölda greina
um margvísleg málefni í blöð. Það
sem prýddi þó mest þennan öðlings-
mann var hjartahlýjan í garð þeirra
sem minna máttu sín.
Hér með fylgja kveðjur til Guð-
mundu, bamanna og annarra vina
og vandamanna frá Hallsstöðum.
Gylfi Guðjónsson.
t
Bróðir okkar,
SIGURÐUR HANNESSON
frá Bjargi,
Djúpárhreppi,
verður jarðsunginn frá Oddakirkju föstudaginn
15. ágúst kl. 14.00.
Ólafur Hannesson,
Ingólfur Hannesson.
t
Bróðir minn,
BJARNI GUNNARSSON
bóndi,
Auðbjargarstöðum,
verður jarðsunginn frá Garðskirkju laugardaginn 16. ágúst.
Athöfnin hefst kl. 13.00. Jarðsett verður ( heimagrafreit að Fjöllum.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Karólína Gunnarsdóttir.