Morgunblaðið - 31.08.1997, Blaðsíða 34

' 34 SUNNUDAGUR 31. ÁGÚST 1997
MORGUNBLAÐIÐ
ÞORGEIR
SIG URÐSSON
+ Þorgeir Sigurðs-
son fæddist að
Húsavík við Borgar-
fjörð eystri 14. nóv-
ember 1899. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 10. ágúst
síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sunneva Þor-
geirsdóttir og Sig-
urður Arnason.
Systkini hans voru
Lukka Amýna, Mar-
grét, dó í berasku,
Þorgeir, dó í
bemsku, Guðrún, dó
í bemsku, Árni Jón
og Margrét Gróa. Þorgeir var
þeirra yngstur en þau siðast
nefndu náðu öll hárri elli. Þor-
geir ólst upp með
systkinum sínum í
Húsavík, _ þaðan
fluttu þeir Ami Jón
til SeyðisQarðar og
stunduðu þar m.a.
útgerð.
Árið 1936 flytja
þeir til Engeyjar við
Reykjavík og stund-
uðu þar útgerð og
búskap. Árið 1940
kaupa þeir bræður
Urðir við Engjaveg
og þar bjó Þorgeir
þangað til hann flutti
á Hrafnistu hinn 13.
apríl 1987 og dvaldi
hann þar til hinstu stundar.
Utför Þorgeirs fór fram í
kyrrþey að eigin ósk 20. ágúst.
Látinn er í hárri elli og saddur
lífdaga Þorgeir Sigurðsson, eða
„frændi" eins og flestir kölluðu hann
föðurbróðir minn.
Ég man hann frá því ég leit ljósið
- fyrsta sinn, eða því sem næst. Hann
bjó á heimili foreldra minna í mörg
ár. Þá myndaðist kærleikur með hon-
”* um og okkur systkinunum sem hélst
allt til dauðadags. Hann giftist aldr-
ei, en missti unnustu sína unga úr
berklum. Seinna eignaðist hann son-
inn Hreggvið sem ólst upp hjá móður
sinni. Kona hans er Herborg Hall-
dórsdóttir og eiga þau þijú börn. Öll
litu þau til með „frænda“ og reynd-
ust honum vel, allt til síðasta dags.
Mér hefur nú alltaf fundist ég eiga
mikið í „frænda", hann tók þátt í
öllu með fjölskyldu minni, bæði gleði
og sorgum á meðan heilsa leyfði.
Margar ferðir fór hann með okkur
út á land, og dvaldi hjá okkur á
hátíðum á heimili okkar í Keflavík.
Á jólum var hann jafnsjálfsagður
og jólapakkarnir, enda fá jól haldin
án hans. Hann „frændi" var dálítið
sérstakur, ekki allra, en eignaðist
góða vini, þó stundum slettist upp á
vinskapinn lagaðist það yfirleitt
fljótt. Hann hafði sínar skoðanir á
hlutunum og vildi jafnvel að ég hefði
þær sömu. Hann var eins og lækur-
inn, liðaðist hljóðlega áfram, en
stundum kom hlaup í hann sem svo
sjatnaði aftur. Við deildum oft og á
ýmsu gekk, ég var kannski ekki allt-
af sammála og fékk ég þá að heyra
stór orð, sem enduðu ekki alltaf fal-
lega, en allt jafnaði sig og stúlkan
mætti aftur í heimsókn, fyrirgefning
og faðmlag. „Ég hélt þú kæmir ekki
aftur,“ heyrði ég oft.
Guð veit að mér þótti vænt um
hann „frænda“, og gott var að koma
til hans. Eftir að hann fór á elliheim-
ili fyrir tíu árum heimsótti ég hann
eins oft og ég gat. Við ræddum sam-
an og tókum í spil, en er ég flutti
af landi brott fyrir nokkrum árum
fannst honum ég vera að svíkja sig
og var ósáttur við mig, en allt jafn-
aði sig og alltaf var hann glaður ef
ég birtist. Ég ákvað að dvelja á ís-
landi í sumar, hvað hann var glaður
og ég þakklát fyrir að hafa fengið
að eyða síðustu vikunum sem hann
lifði með honum.
Frændi var dugnaðarforkur, hlífði
sér hvergi í vinnu, fannst að allir
ættu að vinna meðan stætt væri,
hann var vanur því, bæði til sjós og
lands.
Kominn yfir miðjan aldur réðst
hann í stórvirki, byggði verslunar-
húsnæði sem hann íeigði út. Þar var
starfrækt ein af fyrstu sjálfsaf-
greiðsluverslunum í mörg ár. Hann
efnaðist vel, en naut þess ekki mik-
ið sjálfur, nema þá að leggja öðrum
lið og eiga honum margir mikið að
þakka þó stundum fyndist honum
ekki alltaf rétt að farið með fé.
Að lifa hartnær heila öld og sjá
öll umskipti sem hafa átt sér stað
hlýtur að vera umhugsunarefni fyrir
gamlan mann og oft vitnaði hann í
fortíðina þegar honum fannst hrað-
inn á öllu helst til mikill. Hann
kenndi mér margt og ég á honum
mikið að þakka. Þakklátust er ég
forsjóninni fyrir þann tíma sem ég
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, sonur,
bróðir og tengdasonur,
PÉTUR GUNNAR ÞJÓÐÓLFSSON,
Laufrima 6,
Reykjavík,
lést á Reykjalundi fimmtudaginn 28. ágúst.
Magnea Lena Björnsdóttir,
Guðni Freyr Pétursson,
Hinrik Pétursson,
Jóel Pétursson,
Sigurborg Pétursdóttir, Jón Holbergsson,
Rut Jónsdóttir,
Sóley Jónsdóttir,
Hoiberg Jónsson,
Bergþóra Snæbjörnsdóttir, Björn Guðmundsson.
+
Okkar hjartkæri faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
KRISTIAN BREIÐFJÖRÐ JACOBSEN,
Maurásvegen 26A,
Porsgrunn,
Norge,
lést að morgni 29. ágúst í Telemark sentral sykehús.
Jarðsett verður frá Porsgrunnkirkju miðvikudaginn 3. september kl.
11.00.
Agnar Breiðfjörð Kristiansson, Guðrún Þóranna Ingólfsdóttir,
María Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
MINNINGAR
átti með honum síðustu vikurnar,
að fá að vera með honum þennan
tíma tel ég vera forlög. Við trúðum
bæði á líf að loknu þessu, hann dó
sáttur og fannst löngu tímabært að
vitja ástvina og vina sem farnir eru
hér af jörð. Eg veit að vel hefur
verið tekið á móti honum og nú er
hann hjá þeim sem honum þótti
vænst um í þessu lífí.
Ég þakka öllum „stúlkunum" á
deild E-2 Hrafnistu og öðrum starfs-
mönnum fyrir frábæra umhyggju
þann tíma sem hann dvaldi hjá ykk-
ur. Hann var þakklátur ykkur öllum,
Guð veri með ykkur.
Elsku „frændi," þakk fyrir sam-
fylgdina,
Heiða Árnadóttir.
Jæja, elsku besti frændi minn, þá
kom að því sem þig dreymdi svo
óendanlega oft fyrir á þínum tæp-
lega níutíu og átta árum á meðal
okkar. Ég þakkaði jafnoft fyrir að
þú skyldir ekki vera berdreymnari
en raun bar vitni, en samt gerði ég
mér grein fyrir að í lokin værir þú
hvíldinni fegnastur, þó svo að aldar-
afmælið hafí verið freistandi.
Alveg frá því að ég man fyrst
eftir mér var ég alltaf að reyna að
útskýra fyrir öðrum hvernig tengsl-
um okkar var háttað, þegar krakkar
voru að telja upp hversu marga afa
og ömmur þau áttu á lífí, þá taldi
ég alltaf upp afa minn, ömmu,
langömmu og svo átti ég sko líka
frænda. Ég man hins vegar ekki
eftir því hvenær ég komst fyrst að
því hvað þú hést, enn þann dag í
dag spyija vinir mínir hvað heitir
hann frændi aftur? En í mínum huga
þýddi orðið frændi svo miklu meira
heldur en Þorgeir eða Geiri svo að
ég notaði það alltaf.
Þú eyddir með okkur mörgum jól-
um, áramótum, páskum og ferðalög-
um í gegnum tíðina. Varðst vitni að
allri okkar gleði og sorgum og varst
alltaf fastur punktur í tilveru okkar.
I hvert skipti sem við fórum til
Reykjavíkur heimtuðum við krakk-
amir að komið væri við á Urðunum,
enda vissum við að þú myndir gefa
okkur gos og seytt rúgbrauð með
heimatilbúinni kæfu eða rúllupylsu.
Urðirnar voru líka ævintýri út af
fyrir sig, ég var aldrei búin að sitja
lengi á hné þér þegar að ég bað um
að fara á klósettið til að sjá baðið
með arnarlöppunum eða klósettið
með kassanum uppi við loftið eins og
í bíómyndúnum. Þú varst líka óþreyt-
andi við að fara með þulur og kenna
okkur að leggja kapal, svo réðumst
við á skenkinn með öllum leynihólfun-
um og fengum þig til að sýna okkur
hvemig ætti að opna þau.
+ Sturla Þorgeirsson fæddist
í Reykjavík 11. mars 1982.
Hann lést 10. ágúst síðastliðinn
á barnadeild Sjúkrahúss
Reylgavíkur og fór útför hans
fram frá Hveragerðiskirkju 22.
ágúst.
Sturla var minn nánasti og besti
vinur. Ég kynntist honum þegar við
vorum 8 ára, þá kom hann í skól-
ann í Hveragerði. Það myndaðist
fljótt sterkt samband á milli okkar,
eitthvað sem hélst alltaf eftir það.
Þegar ég flutti til Reykjavíkur fór-
um við fljótlega að vera stundum
hvor hjá öðrum um helgar. Það var
oft fjörugt í kring um okkur, við
„sveifluðum skönkunum", klifruð-
um í fjöllum, stukkum í Varmá,
spiluðum tónlist og höfðum stund-
um hátt. Við stóðum alltaf saman
á hveiju sem gekk og spauguðum
alltaf hvernig sem á stóð, líka þeg-
ar Sturla var orðinn veikur og lá á
sjúkrahúsinu. Þá reyndum við að
gera það besta úr öllu, við bulluð-
um, horfðum á videó, rúntuðum í
hjólastólum og gerðum áætlanir um
að fara upp á Mont Blank og ef það
gengi ekki færum við bara undir
það. Við fundum okkur alltaf eitt-
hvað að gera þegar við vorum sam-
an.
Þó varst þú nú kannski ekki þol-
inmóðasti maður í heimi, sterkustu
jólaminningar mínar eru af þér taut-
andi inni í eldhúsi á aðfangadag og
mamma að kalla á okkur krakkana
til að skiptast á að spila við þig
rommí. Það var ekki fyrr en seinna
sem ég skildi tilganginn með kon-
íaks-pelanum í eldhússkápnum enda
lyftist nú á þér brúnin þegar líða fór
að matnum.
Það er önnur mynd sem oft kemur
upp í huga mér; þegar ég sat inni í
stofu að lesa „Undir Kalstjörnu". Þú
komst inn og ég fer að segja þér frá
bókinni. Þú fórst að hlæja og sagðir
mér frá öllu því sem ég var að lesa
eins og þú upplifðir atburðina á sínum
tíma. Þá fyrst gerði ég mér grein
fyrir hveiju þú hafðir orðið vitni að
í gegnum tíðina og í staðinn fyrir
að glugga í „Öldina okkar“ til að
lesa um liðna tíð, þá gat ég einfald-
lega spurt þig um alla þessa atburði
og þú sagðir frá þeim eins og kjafta-
sögum líðandi stundar. Ég þreyttist
aldrei á því að ræða við þig um allt
milli himins og jarðar. Seinna þegar
þú varst kominn á Hrafnistu, orðinn
eldri og svolítið úrillari, var mér oft
bent á það að ég ætti nú kannski
bara að segja það sem að þú vildir
heyra. Ég fékk það aldrei af mér,
einfaldlega af því að mér fannst of
gaman að tala við þig, þó að það
kostaði stundum smá fýlu. Enda kom
það oft í ljós að þú hafðir umburðar-
lyndi gagnvart hlutum sem aðrir
yngri (sem flestir íslendingar voru
nú reyndar) hefðu aldrei getað skilið.
Þá man ég helst eftir því þegar við
vorum að ræða um þá ný-útgefíð
leyfi samkynhneigðra til að staðfesta
sambúð og þú sagðir mér frá því
þegar þú varst ungur vinnumaður
hjá bóndakonu sem átti í nánu sam-
bandi við vinnukonu sína. Þær voru
duglegar og góðar og komu mun
betur fram við þig heldur en margur
annar sem þú hafðir unnið hjá. Þá
fannst mér komið ljóslifandi atriðið
úr leikriti Tennessee Williams „Kött-
ur á heitu blikkþaki" þar sem Stóri-
pabbi segir frá mönnunum sem arf-
leiddu hann að öllu. Rétt eins og
Stóri-pabbi varst þú ekki ýkja um-
burðarlyndur gagnvart yfírborðs-
góðmennsku og öðru skrumi en leist
fram hjá því sem aðrir í þjóðfélaginu
dæmdu og leitaðir að því í fólki sem
skipti máli.
Mamma sagði mér oft að þú og
afi hafi einu sinni verið sagðir sterk-
ustu menn á Austurlandi, ég sé oft
fyrir mér litla hönd í stórri krumlu
þegar þú þuldir fyrir mér „Fagur,
fagur fískur í sjó“ en svo kom að
því að krafturinn þvarr og maðurinn
sem hossaði mér á hné sér þurfti á
stoð minni að halda til að setjast
Ég ætla að minnast hans eins og
ég kvaddi hann síðast, þá var hann
glaður og þreyttur eftir fjöruga helgi
sem við áttum saman í Reykjavík.
Ég bið Guð að blessa alla sem
sakna hans.
Skúli Júlíusson.
Ef ég ætti að líkja Sturlu við ein-
hvern gæti ég það ekki því hann
átti engan sinn líka. Hann var ein-
stakur á svo margan hátt. Ég man
þegar ég sá hann fyrst, það var á
ganginum í skólanum í Hveragerði.
Eg sá þar ljóshærðan dreng, ljósar
krullur, stór og falleg augu. Hann
fór hratt eins og hann þyrði ekki
að stoppa af ótta við að finna til,
líkt og særð hind. Þarna á gangin-
um tengdumst við Sturla vináttu
sem aldrei brást. Hann átti alltaf
sérstakan stað í hjarta mínu eftir
það og alltaf aðgang að mínu heim-
ili. Ég dáðist að æðruleysi hans í
veikindinum, oftast gat hann slegið
á létta strengi þótt vissulega væru
sumar stundir daprar. Hann átti svo
einlægt hjarta og einlæga trú að
fullvissan um að Guð hann geymir
nú er okkur huggun.
Ég votta fósturforeldrum hans og
ættingjum mína innilegustu samúð.
Ásdís Hallgríms.
upp í rúminu. Samt fylgdistu alltaf
með öllu sem var að gerast, allt fram
í það síðasta og alltaf var til nýtt
gos og góðgæti í ísskápnum þínum
sem ég fékk í skiptum fyrir að luma
til þín smá bijóstbirtu og neftóbaki.
Mér þykir fyrir því að hafa ekki
getað verið hjá þér undir það síðasta
en ég veit að mamma sendi' þér
kveðju mína og kossa á hveijum degi.
í sjálfselsku minni á ég erfítt með
að sætta mig við orðinn hlut; ég er
viss um að þú myndir fussa og sveia
yfir kjánaskapnum í mér, því nú ertu
loksins með ástvinum þínum sem
fyrir svo löngu urðu einungis að
myndum á veggnum hjá þér. Ég get
huggað mig við það að þú varst bú-
inn að lofa að koma að heimsækja
mig í þinni fyrstu utanlandsför þegar
þú værir laus við þreyttan búkinn.
Verst að ég get ekki ráðið þig sem
bamapíu eins og til stóð.
Bless, elsku frændi minn, við
sjáumst síðar._
Ragna Aumý Lárusdóttir.
Afmælis-
og minn-
ingar-
greinar
MIKILL fjöldi minningargreina
birtist daglega í Morgunblað-
inu. Til leiðbeiningar fyrir
greinahöfunda skal eftirfarandi
tekið fram um lengd greina,
frágang og skilatíma:
Lengd greina
Um hvern einstakling birtist
ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd á útfarardegi, en aðrar
minningargreinar um sama
einstakling takmarkast við eina
örk, A-4, miðað við meðallínu-
bil og hæfilega línulengd, - eða
2200 slög (um 25 dálksenti-
metrar í blaðinu). Tilvitnanir í
sálma eða ljóð takmarkast við
eitt til þijú erindi.
Formáli
Æskilegt er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka, og
böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
Undirskrift
Greinarhöfundar eru beðnir
að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
Frágangur og móttaka
Mikil áherzla er lögð á að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textamenferð
og kemur í veg fyrir tvíverkn-
að. Þá er ennfremur unnt
að senda greinar i símbréfí -
569 1115 - og í tölvupósti
(minning@mbl.is). Vinsamleg-
ast sendið greinina inni í bréf-
inu, ekki sem viðhengi.
Skilafrestur
Eigi minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: I sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fímmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn eða
eftir að útför hefur farið fram,
er ekki unnt að lofa ákveðnum
birtingardegi.
STURLA
ÞORGEIRSSON