Morgunblaðið - 31.08.1997, Blaðsíða 36

36 SUNNUDAGUR 31. ÁGÚST 1997
MINIMINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Elskulegur bróðir okkar og mágur,
ÞORSTEINN EIRÍKSSON,
Teigaseli 1,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju mánu-
daginn 1. september kl. 13.30.
Sigríður Eiríksdóttir, Þórður Vigfússon,
Friðgeir Eiríksson. Þórdís Rafnsdóttir.
Móöir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
SIGURBORG EYJÓLFSDÓTTIR,
Sörlaskjóli 44,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Neskirkju þriðjudaginn
2. september og hefst athöfnin kl. 13.30.
Kristín Guðleifsdóttir,
Anna Guðleifsdóttir,
Bjarni E. Guðleifsson,
Fjóla Guðleifsdóttir,
Hanna Lilja Guðleifsdóttir,
Felix Ólafsson,
Stefán Sigurkarlsson,
Pálína S. Jóhannesdótttir,
Sigurður G. Jónsson,
Þorsteinn Loftsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÁGÚSTA ÁGÚSTSDÓTTIR,
Kambaseli 27,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju þriðju-
daginn 2. september kl. 15.00.
Sigurður O. Pétursson, Anna Kjartansdóttir,
Þór Ottesen, Brynhildur Ólafsdóttir,
Björn O. Pétursson, Katrín Magnúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
*
+
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elskulegrar
eiginkonu, móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
GUÐRÚNAR ÞÓREYJAR
ÖRNÓLFSDÓTTUR,
Espigrund 7,
Akranesi,
Sérstakar þakkir færum viö starfsfólki Sjúkrahúss Akraness.
Sveinn Kr. Guðmundsson,
Örnólfur Sveinsson, Guðrún Björnsdóttir,
Kristján Sveinsson, Sigrún Halla Karlsdóttir,
Sigurbjörn Sveinsson, Dagbjört Hansdóttir
og barnabörn.
+
VIGDÍS GISSURARDÓTTIR
frá Byggðarhorni,
Sandvíkurhreppi,
verður jarðsungin frá Fossvogskapellu
þriðjudaginn 2. september kl. 13.30.
Fyrir hönd systkina,
Bjarnheiður Gissurardóttir.
+
Alúðarþakkir fyrir sýnda samúð og vináttu við ? Æk
andlát og útför vinar míns, |8f
STURLU JÓSEFS BETÚELSSONAR. ^ p.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk krabbameins- m ,
deildar Landspítalans, deild E11. %
lir’ ' \
Róbert Ómarsson. l_Ail
KRISTJANA
KRISTINSDÓTTIR
+ Kristjana Krist-
insdóttir fædd-
ist á Húsavík 2.
nóvember 1920.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir
23. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Krist-
inn Jónsson, kaup-
maður á Húsavík,
f. 26. júní 1895 á
Húsavík, d. 1. júlí
1950, og kona hans
Guðbjörg Óladótt-
ir, f. 26. febrúar
1896 i Kílakoti í
Kelduhverfi, d. 24. október
1960 í Reykjavík. Bræður
Kristjönu: a) Ari, sýslumaður á
Patreksfirði, f. 6. nóvember
1921, d. 5. febrúar 1964, kvænt-
ur Þorbjörgu Þórhallsdóttur,
f. 2. júní 1919, d. 15. maí 1992.
b) Óli, fyrrverandi kaupmaður
á Húsavík, f. 31. desember
1922, kvæntur Ingunni Jónas-
dóttur, f. 12. maí 1928. c) Jón,
bóndi í Lambey í Fljótshlíð, f.
16. nóvember 1925, kvæntur
Ragnhildi Sveinbjarnardóttur,
f. 25. mars 1927. d) Páll Þór,
kaupmaður á Húsavík, f. 11.
júlí 1927, d. 27. febrúar 1973,
kvæntur Aldísi Friðriksdóttur,
f. 10. desember 1932. e) Hall-
dór, gullsmiður, f. 10. janúar
Dagurinn líður -
Hægan himni frá
höfgi fellur angurvær
á dalblómin smá.
Og hvítir svanir svífa hægt til fjaila
með söng, er deyr i fjarska.
(Tómas Guðmundsson.)
Föstudaginn 29. ágúst var kvödd
hinstu kveðju í kyrrþey Kristjana
Kristinsdóttir, fyrrum húsmóðir í
Hofi við Sóivallagötu, bókari við
Lögreglustjóraembættið í Reykja-
vík og fulltrúi við Menntaskólann
við Hamrahlíð.
Kristjana var alltaf kölluð Didda
og yfirleitt Didda frænka af öllum
í fjölskyldunni því hún var mikil og
góð frænka.
Ég kynntist þessari frænku
mannsins míns þegar ég fluttist til
Reykjavíkur 1969. Þá bjó Didda í
Hofi ásamt Einari manni sínum og
börnum þeirra. Það lá nokkuð ljóst
fyrir mér frá byijun að þar fór eng-
in meðalkona. Heimilið var af-
burðaglæsilegt. Flygill, málverk,
speglar, kristall og ýmsir gamlir
munir hvert sem litið var og sjálft
húsið bar með sér andblæ virðu-
leika. Þarna ríkti Didda góð heim
að sækja, rösk til allra verka og
hláturmild svo af bar. Hún var upp-
runa sínum trú og uppáhaldssögur
hennar voru frá þeim tíma er hún
og systkini hennar unnu í Klemmu,
verslun föður þeirra. I þeim sögum
kom fram að hún var snemma ráða-
góð svo sem í sögunni af því þegar
maður nokkur kom inn í verslunina
og vildi kaupa þvottapoka. Þeir
voru ekki til en Didda mundi að til
voru barnasmekkir með böndum.
Hún teygði sig undir búðarborðið
náði i smekk og skæri. Klippti bönd-
in af smekknum, leit á manninn og
sagði: „En við eigum hérna ágætis
þvottastykki." Hún hló hjartanlega
þegar hún sagði þessa sögu. Sagan
af uppeldisaðferð foreldra hennar
þegar þeir komust að því að systkin-
in höfðu verið að háma í sig sæl-
gæti úr búðinni kætti hana líka.
Pabbi þeirra fann bréfin utan af
sælgætinu uppi í hillu bak við vefn-
aðarstranga en sagði fátt. Um
kvöldið var uppáhaldsmatur þeirra
systkina eldaður en hann fengu þau
ekki á diskana heldur voru þeir
kúfaðir af sælgæti. Hún sagði að
þetta hefði dugað. Það var mjög
gaman að hlusta á hana segja sög-
ur því hún hló svo mikið að varla
skildist orð og hún þurfti að marg-
endurtaka sögurnar. Didda var
1931, kvæntur
Hrafnhildi Sig-
urðardóttur, f. 27.
april 1936.
Kristjana giftist
16. janúar 1943
Axel V. Tulinius,
lögreglustjóra í Bol-
ungarvík, f. 4. apríl
1918, d. 1976. Þau
skildu. Seinni mað-
ur hennar var Einar
Pétursson, lögfræð-
ingur, f. 1. mars
1925. Þau giftust 8.
desember 1955 en
slitu samvistir.
Kjörbörn Kristjönu og Einars
eru a) Ólafía Einarsdóttir, f.
18. maí 1958, búsett í Kaup-
mannahöfn. Maður hennar er
Ingólfur Kristjánsson efna-
verkfræðingur. Þau eiga fjögur
börn. b) Halldór Einarsson, f.
21. apríl 1960. Hann á eina
dóttur.
Kristjana stundaði m.a. nám
við Húsmæðraskóla Reykjavík-
ur og Verslunarskóla Reykja-
víkur.
Kristjana vann lengi sem
aðalbókari hjá lögreglustjóra-
embættinu í Reykjavík og síðar
sem fulltrúi við Menntaskólann
við Hamrahlíð.
Útför Kristjönu fór fram frá
Arbæjarkirkju 29. ágúst.
mannblendin og hafði gaman af að
fá gesti og þjóna þeim og gera fólki
greiða. Sextugsafmælið hennar er
enn í minnum manna. Þar var veitt
af rausn og glaumur og gleði ríkti
í Hofi. Hún var mjög hrifin af af-
komendum bræðra sinna, óspör á
hrós og minnug á frægðarsögur af
þeim. Börnin í fjölskyldunni nutu
góðs af því að alltaf hafði hún gam-
an af að fara í búðarleik. Didda var
mikil spilakona, var ágætur og
áhugasamur bridgespilari, og átti
góðar brigdevinkonur sem hún hitti
reglulega. Hún var forkur dugleg
í vinnu og meðan hún var upp á
sitt besta var hún allt í öllu í
Menntaskólanum við Hamrahlíð
sem var nýstofnaður þegar hún hóf
þar vinnu. Skipulag þar var allt
með öðru sniði en tíðkast hafði í
framhaldsskólum fyrr á tímum og
bókhalds- og skrifstofuhæfileikar
Diddu nutu sín þar vel.
I Sólarljóðum segir:
Auð né heilsu
ræður engi maður
þótt honum gangi greitt.
Heldur tók að halla undan fæti
hjá Diddu þegar hún var á sjötugs-
aldri. Leiðir hennar og Einars skildi
og þau fluttu frá Hofi. Didda eign-
aðist litla íbúð við Eiríksgötu en
hún hafði ekki búið þar lengi þegar
augljóst var að hún gekk ekki heil
til skógar og var greind með alz-
heimersjúkdóminn. Hún fór smám
saman inn í heim hans og meðan
hægt var að ná sambandi við hana
var augljóst að andinn leitaði heim
í átthagana á Húsavík. Hvergi voru
kvöldin fallegri, lækirnir tærari eða
vatnið mýkra eins og hún sagði.
Það kom sér vel að muna sögurnar
sem hún hafði sagt frá æskuárun-
um og segja henni þær aftur. Þá
heyrðist aftur dillandi hláturinn.
„Já, var þetta svona?“ Ekki veit ég
hvort nóttin var löng hjá henni eða
hvort eilífðarbjarminn lýsti leið en
það fór vel um hana á þeim stofnun-
um sem hún þurfti að dvelja á síð-
ustu árin.
Og hvítir svanir svifa hægt til fjalla
með söng, er deyr í fjarska.
Við í fjölskyldu Ara heitins bróð-
ur hennar blessum minningu henn-
ar og þökkum þeim sem duglegast-
ir voru að hugsa um hana síðustu
árin. Við minnumst hennar með
hlýhug sem skemmtiiegrar frænku
sem vildi allt fyrir alla gera.
Jóna Möller.
Kristjana, eða Didda eins og við
kölluðum hana, var fríð sýnum, ljós
yfirlitum og létt og ljúf í lund. Hún
var alin upp á stóru heimili og frá
æskuheimili sínu á Húsavík rifjaði
hún oft upp ýmsar skemmtilegar
sögur. Á heimilinu ríkti agi og
vinnusemi en oft var þar brotið upp
hefðbundið munstur hversdagsins
og stóðu fyrir því oftar en ekki
yngri bræður þennar sem voru
fimm. Þeir voru tápmiklir og fundu
upp á hinum fjölbreytilegustu
prakkarastrikum sem hún hafði
gaman af að segja frá og kom þá
vel fram hversu kærir bræðurnir
voru henni. En það var nú líka stutt
í húmorinn hjá Diddu. Snemma fór
hún að hjálpa til í verslun föður
síns og þótti standa sig þar með
afbrigðum vel hafði bæði hug-
myndaflug og var reikningsglögg
sem kom sér vel við störf hennar
seinna. Didda var dugnaðarforkur
og rak heimili sitt með myndar-
brag. Fannst henni verra að láta
það bíða til morguns sem hægt var
að gera í dag. Hún hafði gaman
af að slá upp veislu og hafði ung
stundað nám við hússtjórnarskóla
m.a. í Danmörku. Ættrækin var
hún og hélt hún sambandi við fjölda
fólks bæði unga og aldna jafnframt
því sem hún vann utan heimilis
fullan vinnudag. Gestrisin var hún
og dvöldum við hjá henni þijár syst-
urnar á námsárum okkar um lengri
og skemmri tíma. Didda hafði gam-
an af að spila bridge og var stund-
um kallað á undirritaða þegar vant-
aði fjórða mann. Ég man hvað hún
skemmti sér vel þegar við fórum
einu sinni með hópi fólks til Húsa-
víkur til að keppa við félagið þar
og einnig þegar hún fór með frænku
sinni í siglingu um Karíbahafið með
viðkomu m.a. í Caracas en um borð
í skemmtiferðaskipinu voru bridge-
spilarar víðsvegar að úr heiminum
og var þá spilað frá morgni til
kvölds.
Síðustu árin hefur hún barist við
löng og ströng veikindi og naut hún
umönnunar á Eir. Sérstaklega ber
að nefna þá umhyggju og alúð sem
bróðir hennar Halldór sýndi henni
í veikindum hennar.
Móðurbróðir Kristjönu, Kristján
Ólason, orti:
Margt þótt sé í heimi hart,
hopar vonin eigi.
Bak við myrkur blátt og svart
bjarmar af nýjum degi.
Fyrir hönd fjölskyldunnar kveð
ég Diddu með þakklæti og virð-
ingu. Ástvinum hennar sendum við
samúðarkveðjur.
Guðbjörg Jónsdóttir.
Sumarið 1967, þegar lokið var
fyrsta starfsári Menntaskólans við
Hamrahlíð, var auglýst eftir kenn-
ara í náttúrufræðum að skólanum.
Ég var þá kennari við Menntaskól-
ann í Reykjavík en var forvitinn
um hinn nýja skóla og langaði að
taka þátt í breytingum sem þar
voru á döfinni. Ég hélt því þangað
á fund rektors, míns gamla kennara
og síðan samkennara Guðmundar
Arnlaugssonar. Skólinn var þá í
byggingu, aðeins nokkrar kennslu-
stofur risnar og skrifstofan var
hólfuð af í enda gangs með bráða-
birgðaskilrúmi. Þar hitti ég Krist-
jönu Kristinsdóttur í fyrsta sinn.
Hún var þá eini starfsmaður skrif-
stofunnar, í hlutastarfi við almenna
afgreiðslu, símavörslu og fjármála-
umsvif.
Guðmundur bauð mér kaffi og
ég svaraði í glettni, að maður réði
sig ekki á nýjan stað nema kaffið
væri boðlegt.
Þegar við komum aftur á skrif-
stofuna af kennarastofu, sem var í
ámóta ríkulegu rými, spurði Krist-
jana: „Hvernig var kaffið?“ og ég
lét vel af. Hygg ég að báðum hafi
skilist að spurt var um það - og
því svarað - hvort ég hygðist sækja
um starf við skólann.
Nú fór í hönd margra ára sam-
starf okkar Kristjönu, sem varð að
sjálfsögðu mun nánara eftir að ég
tók við stjórn skólans haustið 1980.
Hún réð sig fljótlega í fullt starf