Morgunblaðið - 03.10.1997, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 3. OKTÓBER 1997
MINIUINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
STEINGRIMUR
BENEDIKTSSON
+ Steingrímur
Benediktsson,
garðyrkjufræðing-
ur, fæddist á Stóra-
Ási í Bárðardal í
S-Þingeyjarsýslu 9.
júní 1915. Hann lést
í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur hinn
25. september síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Benedikt
Ágúst Krisljánsson,
f. í Fossseli í
Köldukinn 26. ágúst
1884, d. 12. maí
1952, og kona hans,
Steinunn Guðrún Jóhannes-
dóttir frá Sandhólum í Eyja-
firði, f. 11. september 1876, d.
23. desember 1932. Systkini
Steingríms eru Hermann, f.
1904, d. 1993; Laufey Kristjana,
f. 1908, d. 1992; Guðrún Anna,
f. 1911, og Þórir, f. 1913, d.
1996.
Árið 1944 kvæntist Stein-
grímur Jóhönnu Eggertsdótt-
ur, f. í Bráræði í Innri-Akranes-
hreppi. Foreldrar hennar voru
hjónin Eggert Guðnason og
Unnur Jónsdóttir. Jóhanna lést
12. maí 1975. Böm þeirra em:
1) Unnur, f. 18. október 1945.
Fyrrv. maki: Reynir Hugason.
Börn: Mímir, f. 10. maí 1972,
og Gígja, f. 24. október 1973.
2) Benedikt Steinar, f. 18. ág-
úst 1947. Maki: .Júlía_ Þórey
Ásmundsdóttir. Börn: Ásbjörg,
f. 19. mars 1970; Steingrímur,
f. 16. júlí 1976, og Jóhann, f.
20. október 1977. Sonur Ás-
bjargar er Björgvin Valdimars-
son, f. 7. apríl 1992. 3) Björk,
f. 20. apríl 1949. Hún lést 22.
júní 1973. 4) Eggert, f. 21. jan-
úar 1951. 5) Herdís, f. 26. mars
1953. Maki: David Gillard.
Börn: Daníel, f. 22. júlí 1982
og Róbert, f. 6. júlí 1985. 6)
Steinunn, f. 24. apríl 1961.
Maki: Bergsveinn Þór Gylfa-
son. Börn: Gylfi Þór, f. 19. sept-
ember 1984 og Guðrún Lára,
í dag kveðjum við kæran vin og
fyrrum yfírmann okkar. Okkar
fyrstu kynni af Steingrími voru í
Ræktunarstöðinni í Laugardal þar
sem hann var yfírverkstjóri hjá
Reykjavíkurborg. Við hófum flest
störf sem sumarstarfsmenn. Hjá
Steingrími fengum við brennandi
áhuga á að fegra umhverfí okkar
og að læra garðyrkju. Okkur fannst
við tilheyra Laugardalnum og var
yndislegt að taka þátt í uppbygg-
ingu hans. Steingrímur ól ekki að-
eins upp plöntur því það eru ófáir
garðyrkjufræðingarnir sem hafa
útskrifast með verknám frá Rækt-
unarstöðinni.
f. 29. janúar 1992.
7) Dóttir Stein-
gríms og Margrét-
ar Ólafsdóttur frá
Stóru-Ásgeirsá í
V-Húnavatnssýslu
er Steinunn Mar-
grét, f. 2. febrúar
1942. Maki: Einar
Magnússon. Börn:
Margrét Lovísa, f.
25. febrúar 1963;
Rúna Svandís, f. 28.
júní 1964 og Magn-
ús Örn, f. 10. ágúst
1965. Dóttir
Margrétar Lovísu
er Helga Margrét Ómarsdóttir,
f. 27. mars 1997.
Steingrímur ólst upp í Stóra-
Ási til fimmtán ára aldurs er
fjölskyldan flutti að Svartár-
koti í Bárðardal og bjó þar
næstu þijú árin. Steingrímur
stundaði nám við Héraðsskól-
ann að Laugum í Reykjadal á
árunum 1934-36. Hann innrit-
aðist í Garðyrkjuskólann að
Reykjum í Ölfusi haustið 1939
og útskrifaðist þaðan sem
garðyrkjumaður vorið 1941 í
fyrsta útskriftarárgangi skól-
ans. Að loknu námi frá Garð-
yrkjuskólanum vann Stein-
grímur sem garðyrkjumaður í
Reykjavík, á Akureyri og að
Ytri-Reykjum í Miðfirði. Á ár-
unum 1951-60 bjó fjölskyldan
í Mosfellssveit, fyrst að Úlf-
arsá, en síðar í Þormóðsdal,
en flutti aftur til Reykjavíkur
haustið 1960. Steingrímur
starfaði síðan við Ræktunar-
stöð Reykjavíkurborgar í
Laugardal og veitti henni for-
stöðu til 1986. Steingrímur var
um tíma formaður Félags
garðyrkjumanna. Hann vann
ötullega að málefnum félags-
ins, m.a. að baráttunni fyrir
lögfestingu garðyrkjunnar
sem iðngreinar.
Útför Steingríms fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Mikil glaðværð og góður starfs-
andi ríkti ætíð í dalnum. Steingrím-
ur var léttur í lund og sífellt að
gantast. Hann var ungur í anda og
kynslóðabil var ekki til í hans huga.
Steingrímur var grannvaxinn og
léttur á sér. Við gleymum því seint
þegar Steingrímur hóf daginn með
morgunleikfimi í gróðurhúsunum.
Hann hoppaði upp í rörin og þar
hékk hann dágóða stund. Við
reyndum að leika þetta eftir en
hann hafði ávallt vinninginn. Á
sumrin var hann á harðahlaupum
um stöðina. Sumarvinnustrákarnir
reyndu að hafa við honum en það
reyndist þeim erfitt. Stundum stytti
+
RAGNHEIÐUR EIRÍKSDÓTTIR
frá Valadal,
Skagafirði,
verður jarðsungin frá Glaumbæjarkirkju laugar-
daginn 4. október kl. 15.00.
Jarðsett verður í Víðimýrarkirkjugarði.
Þeim, sem vilja minnast hinnar látnu, er bent á
félag aðstandenda Alzheimersjúklinga, sími
587 8388.
Gissur Jónsson,
Valdís Gissurardóttir,
Jón Gissurarson,
Friðrik Gissurarson,
Kristján Gissurarson,
Stefán Gissurarson,
Þórarinn Marteinn Friðjónsson,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
hann sér leið og þótti ekki mikið
til koma þótt hann stykki yfir
nokkrar skjólgrindur.
Á hveiju sumri var farið í ferða-
lag og lét Steingrímur sig ekki
vanta í þessar ferðir. Sérstaklega
minnumst við ferðanna í Þórsmörk
um Jónsmessuna. Ef við af einhveij-
um ástæðum hættum störfum, t.d.
vegna barneigna eða skólagöngu,
þá sóttum við alltaf aftur í dalinn
okkar. Steingrímur tók þá á móti
okkur með bros á vör og var vanur
að segja: „Þangað leitar klárinn sem
hann er kvaldastur".
Steingrímur var ekki aðeins yfir-
maður okkar heldur einnig góður
félagi og fylgdist ævinlega með
högum okkar. Þótt hann væri hætt-
ur störfum, sökum aldurs, kom
hann reglulega í heimsókn og fékk
nýjustu fréttimar úr dalnum. Við
söknum Steingríms, en gleðjumst
jafnframt yfir ljúfum minningum
um góðan mann sem var leiðbein-
andi jafnt í leik sem starfi. Fjöl-
skyldu hans sendum við okkar inni-
legustu samúðarkveðju.
Blessuð sé minning hans.
Lilja Stefánsdóttir,
Guðbjörg
Garðarsdóttir, Helga
Steinþórsdóttir,
Svanhvít
Konráðsdóttir, Jón Kr.
Arnarson, Sigríður
Garðarsdóttir.
Haustið er komið, blóm og tré
mæta vetri og falla til moldarinnar
svo hún fái að haldast áfram fijó-
söm og gjöful fyrir afkomendur
okkar og haustið er á sinn hátt
fögur árstíð þakin fölnandi laufi og
visnandi blómum. Við Steingrímur
Benediktsson höfum alla tíð átt
samleið í því að taka þátt í þeirri
fegurð sem birtist okkur á haustin
í litadýrð náttúrunnar. Frá upphafi
stéttar garðyrkjumanna staðið í
fararbroddi stéttarfélags garð-
yrkjumanna og barist fyrir jafnrétti
og bræðralagi og alla tíð fylgt þeirri
reglu að semja um kaup og kjör á
einni dagstund, án átaka, af full-
komnum skilningi garðyrkjubænda,
vitandi það að réttsýnin yrði að sitja
i fyrirrúmi, svo börnin okkar fengju
sína næringu í tæka tíð, til að ná
sínum þroska. Hjá okkar stétt hefur
aldrei ríkt annað en fullkominn
skilningur á mikilvægi lífsins. Við-
semjendur hafa verið sama sinnis,
það hefur aldrei komið til átaka.
Hálfrar aldar saga stéttarfélags
okkar kom út á þessu ári og er
fróðleg fyrir aðrar stéttir launafólks
og vinnuveitendur. Sú saga var
skrifuð ekki sist fyrir baráttu Stein-
gríms, en hefur hvergi verið getið
svo ég viti en ætti þó sannarleg
erindi til margra sem standa fyrir
launabaráttu í atvinnulífinu. Hún
er ekki pólitísk saga í venjulegum
skilningi, en vel skrifuð af ungum
sagnfræðingi, Sigríði Þorgrímsdótt-
ur.
Síðan við Steingrímur hættum
störfum fyrir aldurssakir höfðum
við nær daglegt samband og höfð-
um margt saman að spjalla. Hann
var duglegri en ég að heimsækja
sinn gamla vinnustað og fylgjast
þar með frá degi til dags og eftir-
maður hans tók hann sér mjög til
fyrirmyndar, en fluttist nokkru síð-
ar austur á land og sáir nú og fóstr-
ar upp gróður fyrir Landgræðslu-
skóga.
Eg sit mest heima og fer lítið,
en enginn hefur verið tryggari að
sækja mig heim, enda hef ég ekki
kynnst trgyglyndari manni. Síðast
er hann kom til mín var hann hress
og kátur sem fyrr og haustið var
farið að setja svip sinn á gróðurinn.
Við vorum báðar orðnir einsetukarl-
ar. Hann fór allra sinna ferða, ók
á bíl sínum hvert sem var, meðan
dagsbirtu naut og var sjaldan heima
til að svara í síma. Ég vissi þó jafn-
an ef hann var í ferðalögum til
barna sinna erlendis, en flesta daga
með börnum sínum og barnabörn-
um, sem enn búa hér á landi. Oft
dvaldist hann hjá þeim einn eða
fleiri daga og ég vissi ekki þegar
hann veiktist og lagðist inn á
sjúkrahús. Hann var lengi búinn
að segja mér frá óþægindum af
andþyngslum og seinast er hann
kom til mín fyrir réttum mánuði
sagði hann með sinni venjulegu
gamansemi. „Það fer nú að líða að
lokum hjá okkur. Bráðum verður
kastað á okkur rekunum." Og ég
svaraði í sömu tóntegund og veifaði
stafnum mínum. „Moldin mun taka
vel á móti okkur, það getum við
bókað.“
Nú er hann farinn, en ég sit eft-
ir. Samferð okkar var löng og góð.
Ég mun sakna hans. Hann mun fá
sína löngu hvíld hjá konu sinni og
dóttur, sem hann unni svo lengi og
innilega. Öll trén sem hann sáði til
og fóstraði upp og hlúði að munu
verða verðugur minnisvarði um
hann næstu áratugina og það munu
fleiri en ég sakna hans, ekki síst
börnin hans og barnabörnin, sem
hann bar svo mjög fyrir bijósti alla
tíð.
Blessuð veri minning hans.
Hafliði Jónsson,
fyrrv. garðyrkjustjóri.
Elsku afi á Langó! Það er sárt
að þurfa að kveðja þig í dag. Ein-
hvern veginn héldum við að þín
stund myndi ekki renna upp nærri
strax. Þú varst alltaf svo hraustur
og fullur orku, að þegar þú veiktist
trúði ekkert okkar að þau veikindi
ættu eftir að verða þér að aldurtila
á svo skömmum tíma. Þú varst með
annan fótinn á heimili okkar síðast-
liðin ár. Við höfum því fengið að
kynnast þér betur en ella hefði orð-
ið. Þó er eins og við höfum ekki
þekkt þig eins og við vildum. Um
líf þitt áður en þú giftist og stofnað-
ir fjölskyldu vitum við lítið. Þú
minntist aldrei á þennan tíma að
fyrra bragði og tíminn virtist nægur
til að fræðast um það síðar. Nú er
tíminn á þrotum og við erum litlu
fróðari.
Minningarnar hellast yfir en það
er erfitt að koma þeim í orð. Við
eigum eftir að sakna þess að sjá
þig koma valhoppandi niður stigann
á laugardagsmorgnum. Karpið á
milli þín, pabba og Hilmars frænda
við laufabrauðsskurðinn yfir því
hver ætti fallegustu kökurnar er
einnig eftirminnilegt. Ferðirnar í
kirkjugarðinn á aðfangadags-
morgnum verða heldur ekki samar.
Elsku afi við þökkum þér allar
samverustundirnar.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)
Jóhann, Steingrímur
og Ásbjörg.
í dag er kvaddur hinstu kveðju
góður vinur, Steingrímur Bene-
diktsson. Manni verður ætíð tregt
tungu að hræra þegar náinn ætt-
ingi eða vinur hverfur á braut, en
þá er samt margs að minnast þegar
leiðir hafa legið saman um langt
árabil. Steingrímur var kvæntur
Jóhönnu Eggertsdóttur föðursystur
minni sem látin er fyrir nokkrum
árum. Jóhanna var tíður gestur á
heimili foreldra minna, og kom
ætíð færandi hendi með gjafír til
litla frænda. Ég gleymi aldrei stóra
rauða vörubílnum sem hægt var að
sturta. Það var því ekki furða þótt
mér þætti nokkuð hart þegar þessi
maður kom og tók hana uppáhalds
frænku mína frá mér og átti ég í
vanda með að fyrirgefa honum það.
En álit mitt á Steingrími átti eftir
að breytast þegar kynni okkar urðu
meiri, og á fullorðinsárum held ég
að ég hafi ekki átt betri vin og fé-
laga en hann. Þær voru ófáar veiði-
ferðirnar sem við fórum saman,
bæði til silungs og laxveiða. Þær
stundir með Steingrími eru ómetan-
legar. Sömuleiðis allar þær stundir
sem við áttum saman í hádeginu á
heimili hans, en það var nánast
fastur liður að við Benni hittumst
og drykkjum kaffí í hádeginu hjá
pabba hans. Þá var margt spjallað,
veiðiferðir ræddar, bæði farnar og
ófarnar. Fyrir þessar stundir er ég
þakklátur. Þær gáfu mér mikið og
ég lærði að þekkja ijúflinginn á
Langholtsveginum. Hjá honum var
glettnin og gáskinn aldrei langt
undan.
En nú er þessi góði vinur horfinn
á braut, en minningin um einhvern
besta félaga sem ég hef eignast,
lifir.
Ég vil votta öllum ættingjum og
vinum mína innilegustu samúð, og
bið góðan guð að styrkja þau í sorg
þeirra. Guð blessi ykkur öll.
Sigurbjarni Guðnason.
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt af honum gott geta.
Geði skaltu við hann blanda
og gjöfum skipta
fara að fínna oft.
(Úr Hávamálum.)
Frá því ég man fyrst eftir mér,
barn að Dallandi í Mosfellssveit,
hefur líf Steingríms, konu hans,
Jóhönnu, og barna þeirra verið sam-
ofið mínu lífi og fjölskyldu minnar.
Til þessara vináttubanda var stofn-
að á sjötta áratugnum þegar Stein-
grímur og Jóhanna, með börnin sín,
þá fimm að tölu, bjuggu í Þor-
móðsdal, skammt frá Dallandi, þar
sem foreldrar mínir byggðu sitt bú
á þessum tíma. í huga mínum
geymi ég myndir frá bernskudögun-
um á Dallandi. Ein mynd er öðrum
dýrmætari. Hún er af mér, foreldr-
um mínum, Steingrími og Jóhönnu
í rófugarðinum sem þau ræktuðu
saman á Dallandi. Fullorðna fólkið
önnum kafið við að taka upp rófur,
ég u.þ.b. 4ra ára að bókfæra í litla
stílabók hveija einustu rófu sem
upp úr garðinum kemur. Það ríkir
glaðværð. Ótal bjartar minningar
um Steingrím og Jóhönnu, þá
mannkostakonu sem féll frá fyrir
rúmum tveimur áratugum, hef ég
síðan eignast. Þær eru fjársjóður.
Oft heimsóttum við fjölskylduna
síðar á Laugateig og enn síðar
Langholtsveg. Þá var meira um
heimsóknir án tilefnis en nú er.
Fersk er minningin um þann dag
er bíllinn kom til sögunnar hjá fjöl-
skyldunni á Langholtsvegi. Þau
komu til okkar í Lágholtið um
kvöldið, Bjökka við stýrið. Allir
brosandi út að eyrum. Seinna komu
þau vestur þangað sem foreldrar
mínir fluttust og dvöldu nokkra
daga. Þá var hlegið og spilað. Enn
síðar, eftir að Björk og Jóhanna
voru báðar fallnar frá, kom Stein-
grímur einn vestur á eigin bíl, ný-
kominn með ökuréttindi. Flestum
að óvörum, held ég, dreif Steingrím-
ur sig í bílpróf svo seint á ævinni.
Löngu síðar kom Steingrímur á
hveiju föstudagskvöldi til mín og
Hjalta sonar míns vestur í bæ fær-
andi okkur grænan poka með
tyggjói og ópali. „Ég kom með viku-
skammtinn," sagði hann, þáði kaffí-
bolla, snerist á hæli, var horfinn á
braut. Fínlegur, kvikur og gáska-
fullur eins og endranær.
Steingrímur var glettinn, hrein-
skiptinn og hvassyrtur ef því var
að skipta. Hann virtist stundum
viðkvæmur en gafst aldrei upp. Ég
átti þess kost að vinna sumarpart
í Laugardalnum undir handleiðslu
Steingríms. Þar kynntist ég hvernig
ofangreindir eiginleikar hans sem
garðyrkjumanns og yfirmanns nutu
sín. Ungt fólk sóttist eftir nærveru
hans enda umbar Steingrímur flesta
og virti. Síðustu árin hefur Stein-
grímur verið tíður gestur á heimili
móður minnar í Mosfellsbænum.
Mér fínnst lífshlaup vinar okkar,
Steingríms, hafa einkennst af alúð
og virðingu fyrir öllu sem lifir. Hann
ræktaði jafnt sinn garð sem ann-
arra. Nú er farsælli lífsgöngu lokið
eftir stutta en erfíða sjúkralegu.
Við systkinin frá Dallandi, móðir
mín, Björg, og fjölskylda mín öll,
þökkum áratuga dygga samfylgd
og vottum aðstandendum og vinum
samúð.
Fornvinur er kvaddur með sökn-
uði.
Þórhildur Pétursdóttir.