Morgunblaðið - 01.02.1998, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 1. FEBRÚAR 1998 33 ■
d
i
i
<
i
i
!
i
i
i
i
i
i
i
i
<
i
i
i
i
i
i
(
I
i
i
i
i
i
i
ÁGÚSTA MARGRÉT
GÍSLADÓTTIR
+ Ágústa Margrét
Gísladóttir fædd-
ist á Eyrarbakka 4.
ágúst 1906. Hún and-
aðist á Droplaugar-
stöðum 24. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Jónína
Margrét Þórðardóttir
og Gísli Karelsson.
Ágústa giftist 25.
október 1925 Hendrik
E. Einarssyni, f. 24.
febrúar 1897, d. 5.
mars 1979. Böm
þeirra era: 1) Katrín,
f. 4. janúar 1927,
maki Þorsteinn Einarsson, f. 2. júlí
1922, d. 25. nóvember 1975. Börn
þeirra urðu átta, eitt dó í berasku.
2) Sigríður, f. 10. október 1930,
maki Ingimar Þ. Vig-
fússon, f. 13. nóvember
1927. Börn þeirra eru
fimm. 3) Gísli, f. 5. októ-
ber 1934, maki Rann-
veig B. Albertsdóttir, f.
30. desember 1935. 4)
Vilhjálmur H., f. 9. maí
1939, maki Ingibjörg
Ólafsdóttir, f. 25. ágúst
1941. Böm þeirra eru
tvö. 5) Þóra Jenný, f. 19.
febrúar 1946, maki
Guðjón Jónasson, f. 1.
ágúst 1941. Böra þeirra
era þijú.
Utför Ágústu verður
gerð frá Ffladelfíukirkjunni, Há-
túni 2, á morgun máuudaginn 2.
febrúar og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Elskuleg tengdamóðir mín, Ágústa
Margrét Gísladóttir, er látin á nítug-
asta og öðru aldursári. Ágústa lést á
Droplaugarstöðum laugardaginn 24.
janúar þar sem hún hefur átt athvarf
síðustu tæp tvö árin. Þar leið henni
vel og var fljót að aðlagast þeim
breyttu aðstæðum sem þá urðu. Þar
eignaðist hún góða vini, sat löngum
við hannyrðir eins og hún hafði löng-
um gert áður. Umhyggja og alúð
starfsfólks á Droplaugarstöðum
verður aldrei fullþökkuð. Síðustu
dagar hennar þar voru erfiðir og urð-
um við sem næst henni stóðum vitni
að einstæðri alúð og kærleika starfs-
fólks við hana og okkur sem vöktum
yftr henni þessar síðustu stundir.
Löngu og farsælu lífi er lokið, lífi
sem var lifað í sátt við Guð og sam-
ferðamenn. Árið 1962 kynntist ég
yngstu dóttur Ágústu og Hendriks
Einarssonar, Jennýju, og hófust þá
kynni mín af þeim mætu hjónum.
Ágústa var mikil húsmóðir og bjó
manni sínum og börnum fagurt og
hlýlegt heimili. Þau áttu þá heima í
Miðtúni 40 hér í borg. Gestkvæmt
var á heimilinu og frá þeim árum
minnist ég margra ættingja þeirra og
vina af landsbyggðinni sem áttu þai-
athvarf í erindum sínum til borgar-
innar. Á heimilinu ríkti gleði og
kátína því bæði voru þau Ágústa og
Hendrik gestrisin og góð heim að
sækja.
Fyrsta heimili okkar ungu hjón-
anna var í kjallaranum í Miðtúni 40 í
skjóli góðra foreldra og tengdafor-
eldra. Þau reyndust okkur frábær-
lega vel og gott var ungri konu að
eiga holl ráð reyndrar móður. Þar
fæddist okkar fyrsta barn sem þau
tóku miklu ástfóstri við, ekki síst
Hendrik. Oft var það þegar ég kom
heim í hádeginu að sá litli var ekki
niðri og konan mín sagði: „Pabbi fékk
hann lánaðan þangað til þú kæmir
heim.“ Fljótlega komu þeir skríkj-
andi niður stigann afi og litli lávarð-
urinn, eins og ég kallaði drenginn
minn, og afinn skilaði honum í faðm
fóðurins. Enn fæddist okkur sonur í
húsi þeiira, en nú var búið að selja
Miðtúnið og áttum við heima hjá
þeim í nokkra mánuði í Álftamýrinni.
Sömu umhyggju báru þau fyrir okk-
ur þá og litli drengurinn hlaut sömu
aðdáun ömmu og afa sem hinn fyrri.
Eftir að við eignuðust okkar eigið
heimili bættist lítil prinsessa í fjöl-
skylduna og þá hafði amma Ágústa
nóg að gera. Hún heklaði, prjónaði
og saumaði fallega kjóla á þá stuttu
og sú var nú fín í öllu því skarti. Á ár-
unum í Miðtúni var það einn gestur
MINNINGAR
sem knúði dyra og sem fór þaðan
aldrei aftur eins og aðrir gestir. Sá
gestur bað um húsrúm í hjörtum
heimilisfólksins. Þar var kominn
Jesús frá Nasaret og honum var boð-
ið í bæinn og tók sér bólstað í hjört-
um Ágústu og Hendriks og barn-
anna. Þau tóku trúna alvarlega og
uppfrá því ríkti hamingja og enn
meiri gleði í húsinu. Áfram komu
gestir og nú til bænasamfélags og
urðu þær samverustundir umtalaðar.
Þau gengu öll til kirkju í Fíladelfíu,
fyrst á Hverfisgötu 44 og síðar í Há-
túni 2. Þau urðu miklir stólpar í þeim
söfnuði. Ágústa var mikil bænakona
og Hendrik hlýr og góður kristinn
maður. Mér eru minnisstæðir vitnis-
burðir þeirra beggja sem báru vott
um mikla trú og gleði í samfélaginu
við frelsarann. Börnin og tengda-
börnin þjónuðu í söng og voru ötulir
starfsmenn í Guðsríki. Elsti sonurinn
Gísli var frábær einsöngvari sem mér
fannst mikið til koma. Einhverju
sinni var ég, þá ungur að árum í for-
eldrahúsum, að stæla Gísla og söng
við raust. Þá bar gesti að garði og
læddust inn og spurðu hvort Gísli
Hendriks væri í heimsókn.
Hendrik lést fyrir mörgum árum.
Missir Ágústu var mikill og sár og
fannst henni lítið að lifa fyrir þegar
ástríkur eiginmaðurinn var horfinn.
Hún átti samt eftir að Ufa mann sinn
í tæp nítján ár og fengum við öll að
njóta hennar ekki síður en áður. Eins
og við Jenný nutum þeirra í byrjun
hjúskapar okkar varð það svo að
Ágústa, tengdamóðir mín, átti sitt
síðasta heimili í okkar húsum og frá
þeim árum eigum við ljúfar minning-
ar um umhyggjusama móður,
tengdamóður og ömmu. Oft vissi
maður af henni á hnjánum þar sem
hún bar okkur og alla sína á
bænarörmum fram fyrir foðurinn á
himnum sem hún vissi að heyrði sér-
hverja bæn. Ég þakka Ágústu fyrir
þrjátíu og fimm ára samfylgd sem
aldrei bar skugga á. Söknuður er
mikill í fjölskyldunni hennar stóru
þessa daga. Afkomendur þeirra
hjóna eru dreifðir vítt um heiminn og
allir minnast Ágústu ömmu með
þakklæti fyrir kærleika og fyrirbæn.
Hafi hún þökk fyrir allt og allt.
Þegar dótturdóttir mín heyrði að
langamma Ágústa væri farin til Jesú
sagði hún: „Þá er hún búin að fá kór-
ónuna sína.“
Vertu trúr allt til dauða og ég mun
gefa þér kórónu lífsins. (Op. 2.10.)
Guðjón.
Bænin rná aldrei bresta þig,
búin er freisting ýmislig.
Þá líf og sál er lúð og þjáð
lykill er hún að Drottins náð.
(H.P.)
Þetta vers fyllti huga minn við and-
lát elskulegrar tengdamóður minnar.
Börnin hennar, tengdabörnin, bama-
börnin og barnabarnabömin, öll vor-
um við bænabörnin hennar. Borin á
bænavængjum fundum við, að fylling
kom í huga og sál og allt varð marg-
falt léttara í átökum líðandi stundar.
Enginn, sem þekkti til Ágústu gat
annað en fundið, að hún var sönn
bænakona. Trúin á Drottin Jesúm
var lífið sjálft og Biblían bók
bókanna. Mynd hennar við lestur
Guðs heilags orðs og hve hún geislaði
af innri friði við lesturinn, mun ekki
gleymast okkur. Fögur er slík minn-
ing og góð hvatning til eftirbreytni
okkur, sem eftir stöndum.
Ágústa var glæsileg kona og hún
var gæfumanneskja, giftist ung
Hendriki Einari Einarssyni og eign-
uðust þau fimm böm. Lífsbaráttan
gat oft verið hörð, en vannst vel af
samstilltum höndum. Oftar en ekki
kom það fjöjskyldunni vel að hag-
leikshendur Ágústu gátu breytt litlu í
mikið, hvort sem um var að ræða
fatnað, mat eða annað, sem hún fékk
í hendur. Aldrei féll henni verk úr
hendi. Fagrar hannyrðir bera hag-
leik hennar vitni, þar sem þær prýða
heimili barna hennar og barnabaraa.
Vandvirkni og afköst fóm þar saman,
svo undrum sætti. Fram á síðasta ár
vann hún af kappi við handavinnuna
sína og alltaf glöddu mjúku pakkarn-
ir þá er fengu á jólum.
I Miðtúni 40 reistu Ágústa og
Hendrik sér hús og þar bjó fjölskyld-
an lengi vel. Heimilið bar vott um um-
hyggju og smekkvísi. Gleði þeirra var
að búa sem best að fólkinu sínu. Það
var oft mannmargt og glatt á hjalla
og pönnukökuilmur. Gestrisni og
samheldni réð þar rikjuni og oftar en
ekki fyllti bænakliður húsið. Þeir sem
þekktu eiga þaðan ljúfar minningar.
Hendrik lést árið 1979. „Gullkeðj-
an“ sem hann dreymdi ungan að ár-
um fyrir konuefni sínu hafði þá hald-
ið í fimmtíu og fjögur góð ár. Drott-
inn blessaði samfylgd þeirra og
blessunarorð og bænir fylgja afkom-
endum þeirra inn í íramtíðina.
Við sem fjær höfum búið færum
þeim er önnuðust hana og fylgdust
með velferð hennar í mörg ár hjart-
ans þakkir.
Um tólf ára skeið bjó hún hjá
yngstu dóttur sinni, Jennýju, og Guð-
jóni, manni hennar, og undi vel, en
síðustu tvö ár urðu Droplaugarstaðir
heimili hennar. Þangað sendum við
hlýjar þakkir til þeirra er létu sig hag
hennar og velferð varða.
Tengdamóður mína kveð ég með
söknuði, sem mildast við yl minning-
anna um ljúfa mannkostakonu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Rannveig B. Albertsdóttir.
Elsku amma er farin á þann stað
sem þeim er fyrirhugaður sem trúa á
Drottin. Amma átti von og trú á þann
sem kom í heiminn og gaf sitt líf,
Jesúm Krist Guðs son. Hann var
henni allt og Honum miðlaði hún til
barna sinna og barnabama og fyrir
það emm við systurnar þakklátar.
Amma var mikil heiðurskona og
yndisleg í allri framkomu. Það er
margs að minnast þegar litið er til
baka.
Það var alltaf jafn gaman að koma
til ömmu og afa, hlýja og kærleikur
einkenndi þau bæði og hvergi var
eins gott að fá pönnukökur með mikl-
um sykri og flatkökur, en það fannst
litlu stelpunum toppurinn.
Allur saumaskapur lék í höndun-
um á ömmu og ef eitthvað vafðist fyr-
ir manni í þeim efnum var úr því
leyst með einni heimsókn til hennar.
Það sem hún áorkaði um ævina prýð-
ir mörg heimilin í dag svo sem púðar,
myndir, dúkar o.fl.
Við viljum þakka Guði fyrir ömmu
sem Hann gaf okkur. Afi fór heim til
Drottins 1979. Allar dýrmætu minn-
ingarnar um þau viljum við geyma í
hjarta okkar. Það verður mikil gleði
og fögnuður er við öll hittumst á ný í
faðmi frelsarans.
Guðran og Bryndís
Vilbjálmsdætur.
ANNA GUÐRUN GUÐMUNDS
DÓTTIR OG HJALTI
GUÐMUNDSSON
+ Anna Guðnín Guð-
mundsdóttir fædd-
ist 6. maí 1898 að Selá
á Árskógsströnd, og
lést 23. janúar 1998 á
Skjaldarvík í Eyjafirði.
Foreldrar hennar vora
Guðmundur Kristinn
Jónsson úr Skagafirði,
f. 25. nóvember 1857,
og Rósalía Jóhanns-
dóttir frá Selá á Ár-
skógsströnd, f. 26.
ágúst. 1863. Böra
þeirra: 1) Jón Aðal-
steinn, f. 25. október
1881. 2) Sigfúsína
Svanhildur, f. 30. nóvember 1885.
3) Sigurpáll, f. 20. október 1892. 4)
Jóhanna Sigríður, f. 13. júlí 1889. 5)
Guðrún Jóhanna, f. 19. október
1895, dó mánaðargömul. 6) Gísli, f.
18. mars 1897, d. 4. maí 1897. 7)
Anna Guðrún, f. 6. maí 1898. 8)
Gísli, f. 8. júnf 1891. 9) Jóhanna
Björg, f. 6. desember 1893.
Anna Guðrún giftist 13. nóvem-
ber 1919 Hjalta Guðmundssyni frá
Þoraióðsstöðum, f. 12. júlí 1893 að
Kambfelli í Djúpadal í Eyjafirði, d.
26. maí 1988. Foreldrar hans voru
Guðmundur Jónasson frá Þormóðs-
stöðum í Sölvadal í Eyjafirði og
Jóna Jónsdóttir. Anna og Hjalti
hófu búskap á Þormóðsstöðum en
fluttu árið 1927 að Rútsstöðum í
Eyjafirði. Börn Önnu og Iljalta eru:
1) Guðmundur, f. 27.10. 1921, d. 9.4.
1924. 2) Guðmundur, f. 13.3. 1924,
inaki Kristín Gunnarsdóttir, börn
þeirra Guimar Hjalti og Svava
Ég hitti tengdaforeldra mína fyrst
vorið 1956. Þá hófust kynni og vin-
átta okkar á milli sem dafnaði og
þroskaðist með hverju ári. Sá félags-
skapur veitti bæði þeim og mér gleði
og ánægju. Samverustundirnar urðu
margar og ógleymanlegar.
Anna og Hjalti báru ríka um-
hyggju fyrir börnum sínum, öðrum
afkomendum, vinum og nági-önnum.
Ef frétt barst um sjúkdóm eða erfið-
leika hjá einhverjum mátti skynja
áhyggjur þeirra, sérstaklega hennar.
Hjalti var dugnaðarbóndi og ákaflega
nærgætinn við dýrin. Hann var sér-
staklega fjárglöggur og þekkti hverja
ær og hvert lamb þótt aðskilin væru.
Hann var mikið náttúmbarn. Hann
þekkti blómin og grösin og hann
þekkti fuglana á hljóðum þeirra og
söng. Hjalti var líka mikill dansmað-
ur. Hann kunni alla gömlu dansana
og ef hann fór á dansleik þá dansaði
hann frá upphafi til enda.
Hrönn. 3) Þór, f. 28.1. 1929, maki
Hanna Guðrún Jóhannesdóttir,
böra þeirra Eyrún, Hjalti, Jóhannes
Reykjalín, Hulda, Anna, Hlynur og
Kristín Björk. 4) Gestur, f. 26.1.
1931, maki Guðrún Sigurðardóttir,
böra þeirra Hulda, Sigurður, Hjalti
og Sverrir. 5) Aðalsteinn, f. 28.8.
1932, maki Kristbjörg Ó. Björas-
dóttir, d. 1992, böra þeirra Anna,
Björa, Freyr og Lilja. 6) Jóna, f.
10.10. 1934, maki Ingimundur Pét-
ursson, d. 1977, börn þeirra Sigur-
dís, Sigbjörn Guðni, Svanberg Teit-
ur, Særún, Sævar Már. 7) Rósa, f.
20.4. 1937, maki Örn Smári Arn-
aldsson, börn þeirra Arnaldur,
Anna Guðrún, Ásdi's og Hallgrímur.
8) Tryggvi, f. 12.10. 1938, maki
Birgit M. Hjaltason, böra þeirra
Mikael Reynir, Hinrik Þór, María
Helena, Rolf Karl, Pétur Róbert,
Tómas Hjalti og Kristján Hermann.
Afkomendur Önnu Guðrúnar
eru nú um 100.
Útför Önnu Guðrúnar fer fram
frá Munkaþverárkirkju í Eyjafirði
á morgun, mánudag, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Bæði vom þau ljóðelsk og Anna
vai- óþrjótandi í að þylja afkomend-
um sínum þulur og sögur.
Þau vom bæði hraustbyggð eins
og hár aldur þeirra sýnir. Hjalti fékk
þó glákusjúkdóm á besta aldri sem
leiddi til þess að hann varð nánast
blindur á seinni hluta ævinnar.
Anna tengdamóðir mín var mjög
vinnusöm. Henni féll sjaldan verk úr
hendi meðan heilsan leyfði. Hún
saumaði og prjónaði mikið. Hún hafði
lært fatasaum á Akureyri sem ung
kona og hún var enn saumandi út eft-
ir að hún flutti í Skjaldarvík komin á
10. áratug ævi sinnar. Henni féll það
betur að gefa en þiggja. Börnin okk-
ar Rósu nutu þess að vera í sveitinni
hjá afa og ömmu meðan hægt var og
ég veit að þær samvemstundir gáfu
þeim jákvætt og þroskandi vega-
nesti.
Sjálfur á ég ekkert nema góðar
minningar af samfylgdinni með
tengdaforeldrum mínum.
Með þessum línum vil ég kveðja
þau og þakka þeim allt það góða og
jákvæða sem þau gáfu mér og mín-
um.
Blessuð sé minning þeirra.
Örn Smári Arnaldsson.
Okkur systkinin langar að minnast
afa og ömmu í sveitinni nú þegar
amma hefur kvatt þennan heim og er
komin til afa sem er búinn að bíða
hennar í næstum 10 ár hinum megin.
Amma og afi kynntust á sveitaballi í
Eyjafirði þegar amma var í kaupa-
vinnu á Æsustöðum. Afi var annálað-
ur dansari og glæsimenni, amma lip-
ur og ljúf. Með þeim tókust ástir sem
entust til dauðadags. Það var gaman
að fylgjast með hvernig samband
þeirra endurnýjaðist þegar þau fóru
að hafa meiri tíma hvort með öðru.
Afi, þetta hörkutól, fór að búa um
rúmið og amma gat endalaust dáðst
að hvað maðurinn hennar kunni mik-
ið af vísum og öðmm fróðleik.
Á Rútsstöðum byggðu þau afi og
amma upp myndarbýli og þau eign-
uðust 8 börn sem öll fæddust í torfbæ
nema það yngsta. Það er erfitt að
gera sér í hugarlund hvernig lífið var
á þeim tima án allra nútímaþæginda
sem okkur finnst sjálfsögð. Þau
kunnu að meta þægindin sem fylgdu
í kjölfar „rafurmagnsins" og ein-
hvem tíma sagði amma að mesta
breytingin á daglegu amstri hefði
orðið þegar rennandi vatn kom heim
í hús. Þessi kynslóð heíúr eflaust
gengið í gegnum meiri þjóðfélags-
breytingar en nokkur önnur, bæði
fyrr og síðar. Það er okkur mikils
virði að hafa kynnst fólki með þessa
miklu reynslu.
Við nutum þeirra forréttinda í
æsku að vera í sveitinni á sumrin.
Amma í sveitinni var eins og ömmur
eiga að vera. Við munum eftir henni
sem frísklegri, gamalli konu með
grátt, sítt hár sem hún fléttaði á
hverjum morgni og vafði í hnút eða
utan um höfuðið eftir kúnstarinnar
reglum. Hún var alltaf blíð og góð og
kunni að láta fólki líða vel í kringum
sig. Bestu rúgbrauð norðan Alpa-
fjalla urðu til í eldhúsinu hjá henni á
meðan aðrir sváfu. Boltakökur og
sniglakökur vom ævinlega til þegar
barnabörnin bönkuðu á eldhúsglugg-
ann. Hún var mikil hannyrðakona,
prjónaði sokka á afkomendurna í
tugatali og saumaði út harðangurs-
dúka fram á tíræðisaldur. Hún hafði
einstaka hæfileika til að gera margt í
einu, eins og t.d. að prjóna, lesa og
gæta bús og barna.
Afi var fjárbóndi í húð og hár og
mildll náttúruspekingur. Hann
þekkti alla fugla á hljóðinu einu sam-
an, flóra landsins og ógrynnin öll af
vísum. Hann var hraustmenni og sló
með orfí og ljá þangað til um nírætt.
Hann hafði gaman af að gefa hlutum
ný nöfn eins og t.d. kex sem honum
fannst rökréttara að kalla kjafts, út-
varpið var fjölfratið eða skrækur.
Rapsódíurnar sem þar voru leiknar
kallaði hann rassodíur og enn frekari
íslenskun á því var fretur. Afi var
skapmikill maður á yngri áram og
gat látið í sér heyra en við kynntumst
honum sem ljúfum og þakklátum
gömlum manni.
Veganestið sem amma og afi gáfu
okkur er ómetanlegt. Minning þemra
lifir í hjörtum okkar.
Araaldur Arnarson, Anna Guð-
rún Arnardóttir, Ásdís Arnar-
dóttir, Hallgrímur Arnarson.