Morgunblaðið - 31.05.1998, Blaðsíða 40

40 SUNNUDAGUR 31. MAÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIGRÍÐUR G.
KRIS TINSDÓTTIR
+ Sigríður G.
Kristinsdóttir
fæddist í Reykjavík
15. nóvember 1921.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
23. maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðrún Ein-
arsdóttir, húsmóðir,
og Kristinn E.
Magnússon, bakara-
meistari. Sigríður
ólst upp í Þingholts-
stræti 23, og hóf
þar einnig sinn bú-
skap þar til hún
flutti 1974. Sigríður á eina syst-
ur, Margréti K. Jackson, fædda
1926, er hefur verið búsett í
Bandaríkjunum frá 1944, og er
nú búsett í Okala í Flórída.
__ Sigríður giftist Þorsteini S.H.
Ólafssyni skipasmið, 24. sept-
ember 1950. Þorsteinn lést 12.
mars 1977. Börn þeirra eru: 1)
Guðrún Kristín, f. 10. ágúst,
1955, sambýlismaður hennar er
Sölvi Sölvason.
Guðrún á tvö börn,
Sigríði Maríu, f.
1974, og Philip
Hrafn, f. 1981. 2)
Elínborg Jóhanna,
f. 1. febrúar 1960.
Eiginmaður hennar
er Valgarður Ár-
mannsson og eiga
þau 3 börn, Þor-
stein Víði, f. 1983,
Margréti Sigríði, f.
1986, og Einar Ár-
mann, f. 1992. 3)
Ólafur Guðmundur,
f. 15. maí 1962.
Hann er ókvæntur en á eina
dóttur, Elísabetu, f. 1983, með
fyrrverandi sambýiiskonu sinni,
Brynju Haraldsdóttur. Sigríður
giftist eftirlifandi eiginmanni
sínum Guðmundi Þóri Magnús-
syni, fyrrv. starfsmanni Reykja-
víkurborgar, 31.12. 1983.
Útför Sigríðar fer fram frá
Neskirkju þriðjudaginn 2. júní
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Við kveðjum næstkomandi
þriðjudag, 2. júní, kæra frænku,
vinkonu og móður, Sigríði Kristins-
dóttur, sem lést eftir nokkurra
mánaða vanheilsu 77 ára að aldri.
Hún er öllum harmdauði er henni
kynntust.
Sigríður, eða Sigga frænka, eins
og við kölluðum hana, fæddist í einu
af elstu húsum Reykjavíkur, Veltu-
sundi 3B, dóttir hjónanna Guðrúnar
Einarsdóttur og Kristins Magnús-
sonar, Benjamínssonar úrsmiðs. í
miðbænum steig því Sigríður
frænka sín fyrstu skref, þar sem
hún ólst upp við mikið ástriki for-
eldra sinna. Á þeim árum var
Reykjavík að breytast úr bæ í borg.
Eftir nokkurra ára búsetu í Veltu-
sundi, fluttist hún með foreldrum
sínum í glæsilegt hús í Þingholtun-
um, Þingholtsstræti 23, þar sem
önnur dóttir Guðrúnar og Kristins
kom í þennan heim, og var hún
skírð Margrét. Hún hefur um 50
ára skeið verið búsett í Bandaríkj-
unum. í Þingholtsstræti 23 rak
Kristinn, faðir þeirra systra, bakarí,
en hann var bakarameistari að
mennt. Fyrsti starfsvettvangur
Siggu frænku var því í bakaríinu
hjá föður sínum, og sýndi hún starf-
semi föður síns mikinn áhuga, eins
og öllu, sem hún tók sér fyrir hend-
ur á lífsleiðinni. Sökum heilsu-
brests, varð Kristinn að hætta
rekstri bakarísins, en hóf síðar störf
á úrsmíðaverkstæði Magnúsar
Benjamínssonar og Co. í Veltusundi
við klukkuviðgerðir, enda þótti
hann sérstaklega handlaginn mað-
ur. Var honum m.a. falið að sjá um
viðhald og stillingu á klukkunni í
tumi Dómkirkjunnar í Reykjavík
um margra ára skeið.
Sigríður stundaði nám við Mið-
bæjarbamaskólann í Reykjavík,
sem lengi var eini barnaskólinn í
Reykjavík en að því loknu fór hún í
kvöldskóla sem KFUM rak á þess-
um ámm í húsakynnum sínum við
Amtmannsstíg, sem var vísir að því
gagnfræðaskólanámi sem við þekkj-
um í dag. Þá stundaði hún nám við
Húsmæðraskólann á Blönduósi,
þaðan sem hún lauk prófum með
glæsibrag. Þaðan átti hún margar
ljúfar minningar. I æsku heillaði
sveitalífíð Sigríði, en allt til 17 ára
aldurs var hún við sumarstörf á

Legsteinar
Lundi
v/Nýbýlaveg
SÓLSTEINAR 564 4566
Stefánsblóm
Laugavegí 178
S: 561 0771
bænum Þurá í Ölfusi hjá
frændsystkinum sínum, Kristínu,
Sæmundi og Brynjólfi sem hún alla
tíð mat mikils. Sigga starfaði um
nokkurt skeið á saumastofu Magna
hf. í Þingholtsstræti, sem lengi var
þekkt fyrirtæki í Reykjavík, það
fyrirtæki flutti síðan alla starfsemi
sína til Hveragerðis. Þá hóf Sigga
störf hjá Feldinum hf. sem á þeim
árum var þekkt sauma- og verzlun-
arfyririæki við Austurstræti. Hún
starfaði þar í nokkur ár ætíð sam-
viskusöm og húsbóndaholl.
Áhugamál hennar voru mörg á
yngri árum, en þar bar hæst mikinn
áhuga hennar á skíðaíþróttinni, en í
mörg ár lét hún sig ekki vanta á
skíðalandsmótið á Isafirði, ásamt
vinkonum sínum, og fyrir hana var
ekki langt að fara úr Þingholtsstræt-
inu á skauta á Reykjavíkurtjörn eða
Austurvelli á vetrarkvöldum. I
Þingholtsstræti 23 bjó Sigga í 50 ár
og var stoð og stytta foreldra sinna
eftir að heilsu þeirra tók að hraka.
Heimilið í Þingholtsstræti 23 var
rómað fyrir gestrisni og hlýjar mót-
tökur og þaðan fór enginn svangur.
Jólaboðin þar voru ætíð fjölmenn,
glæsileg og eftinninnileg. Þama
kom stóra ástin hennar Siggu inn í
líf hennar, hann Steini eins og við
kölluðum hann. Sigga var orðin 28
ára þegar hún giftist Þorsteini Ólafs-
syni skipasmið og þúsundþjalasmið
26. september 1950. Ættuðum frá
Snæfellsnesi. Þau eignuðust í fyrstu
ekki böm en tóku í fóstur tvær dæt-
ur Guðrúnu Kristínu nú starfsstúlku
á Landakoti, og Elínborgu Jóhönnu
en hún starfrækir nú saumastofuna
Nálina í Reykjavík. En komin yfír
fertugt eignaðist Sigga dreng, sem
skírður var Ólafur, hann starfar nú
sem verktaki í Reykjavík.
Þegar Sigga og Steini seldu Þing-
holtsstræti 23, keyptu þau stóra
hæð á Sundlaugavegi 12. Veikindi
vom þá farin að segja til sín hjá Þor-
steini. Hann lést langt um aldur
fram árið 1977. Þrátt fyrir aðsteðj-
andi veikindi hélt hún góða skapinu
og léttleikanum, enda liðu ekki mörg
ár, þar til hún eignaðist nýjan vin.
Það var síðan á gamlársdag 1983,
sem hún giftist aftur, Guðmundi
Magnússyni, starfsmanni hjá
Reykjavíkurborg. Guðmundur var
ekkjumaður. Því varð Grenimelur
31 heimili hennar síðustu árin, og
þar, eins og í Þingholtsstrætinu og á
Sundlaugaveginum, var tekið á móti
gestum og gangandi opnum örmum.
Sigga hafði mikinn áhuga á ferða-
lögum og saman fóm þau Guð-
mundur í ferðalög um Evrópu og
heimsóttu ættingja í Bandaríkjun-
um. Hún dvaldi m.a. um eins árs
skeið í Bandaríkjunum, skömmu
eftir að Margrét systir hennar flutti
vestur.
Hannyrðir vom henni mikið
áhugamál, og þau em ófá teppin og
peysumar sem eftir hana liggja. Þá
var hún virkur félagi í Kvenfélagi
Neskirkju, sótti flesta fundi þess og
lagði sitt af mörkum við bakstur á
ljúffengum tertum fyrir kvenfélags-
fundina. Þá eru ferðalögin orðin
mörg hjá henni gegnum árin með
Kvenfélaginu. Eftir langt hlé á
vinnumarkaðinum, hóf hún störf
aftur og starfaði þá i nokkur ár hjá
Sælgætisgerðinni Freyju við Lind-
argötu, eða þangað til það fyrirtæki
flutti í Kópavog. Þá flutti hún sig til
Nóa/Siríusar við Barónsstíg, en þar
varð hennar síðasti starfsvettvang-
ur.
Foreldrar Sigríðar frænku vora
ávallt léttir í lund, og því átti hún
ekki langt að sækja góða skapið,
hreinskilnina og létta húmorinn
sem ávallt fylgdi henni, jafnvel þeg-
ar öldur erfiðleika og veikinda risu í
lífi hennar. Beinskeyttar athuga-
semdir og létt „skot“ á vini og
vandamenn verða öllum er henni
kynntust ógleymanleg. Hún var allt
í senn, fáguð, nett og stórbrotin
kona sem gott var að leita til. Hún
mátti ekkert aumt sjá. Hún var vin-
ur vina sinna, lítilmagnans, og sinnti
skyldum sínum við þá er henni
stóðu næstir af mikilli samvisku-
semi.
Síðustu mánuðir vom henni erfið-
ir. Heilsu hennar tók að hraka í
september á síðasta ári, þegar
hjartað byrjaði að gefa sig. Hún lifði
í voninni þrátt fyrir áfollin á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur um páskana. Stutt
heimsókn Margrét systur hennar
veitti henni mikla ánægju.
Elsku Sigga mín, það er komið að
kveðjustund, kallið kom allt of
fljótt. Eg þakka þér alla þína vin-
áttu. Kaffisopamir eru orðnir marg-
ir í gegnum árin hjá þér. Eg þakka
matarboðin og jólaboðin. Guð blessi
minningu þína.
Kæri Guðmundur, Gunna Stína,
Óli og Ella, mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Magnús Sverrisson.
Eitt af því dýrmætasta sem við
eignumst á lífsleiðinni er sönn vin-
átta. Við voram ekki háar í loftinu,
systumar, þegar við gerðum okkur
grein fyrir því, að orðið vinkona
merkti eitthvað fallegt og gott, eitt-
hvað eftirsóknarvert, eitthvað sem
gæfi lífinu gildi.
Sú vinátta, sem myndaðist milli
móður okkar og Sigríðar Kristins-
dóttur var ef til vill ein þessara til-
viljana sem gera lífið auðugt og
skemmtilegt. Þær voru báðar í Mið-
bæjarskólanum hjá sama kennara,
en ekki í sama bekk. Kennari þessi
ákvað að fara með bekkina sína í
ferðalag og til að allir kæmust með
þurftu tveir nemendur að deila sæti
í rútunni. Tvær stelpur úr Þingholt-
unum lentu í sama sætinu og þar
með hófst vinátta sem staðið hefur í
hartnær sjö áratugi, vinátta sem
snerti ekki einungis þær heldur for-
eldra og forráðamenn þeirra, maka,
börn og að lokum barnaböm.
Seinna bættist þriðja vinkonan í
hópinn og saman hafa þær gengið
lífsins veg. Allar stofnuðu þær
heimili um svipað leyti og allar
höfðu þær móður sína á heimii sínu,
nokkuð sem er óalgengt í dag.
Fyrstu minningar okkar um
Siggu tengjast einmitt bernsku-
heimili hennar í Þingholtsstræti 23,
en þar hóf hún búskap. Það var
fastur liður í bæjarferðum okkar
mæðgnanna að fara í heimsókn upp
í Þingholtsstræti. Þar var okkur
alltaf tekið opnum örmum. „Sælar
elskurnar, mikið er gaman að sjá
ykkur,“ hljómaði ofan af stigapallin-
um. Og það var líka gaman hjá okk-
ur því okkur fannst svo skemmti-
legt að heimsækja Siggu og fjöl-
skyldu hennar. Heimilið í Þingholts-
stræti 23 var að mörgu leyti alveg
einstakt. Þar var anddyrið svo
stórt, stiginn upp á loft breiður og
glæsilegur, eins og í bíómyndum,
klukkan í borðstofunni svo falleg, að
ógleymdu jólatrénu. Það var alveg
ómissandi að fara með jólapakkana
til Siggu á aðfangadag og sjá jóla-
tréð við homgluggann í stofunni því
þegar við vorum litlar var það
stærsta og fallegasta jólatréð sem
við sáum í heimahúsi.
En það var þó fólkið sem þama
bjó sem tók öllu þessu fram enda
lögðu margir leið sína þangað og oft
var margt um manninn við borð-
stofuborðið enda tekið á móti öllum
af sérstakri hlýju og gestrisni.
Frændfólk, vinir og kunningjar litu
iðulega inn, allir vom jafn velkomn-
ir og alltaf var heitt á könnunni og
heimabakað góðgæti á borðum. Þær
vora mjög samstiga, Sigga og Guð-
rún, móðir hennar, í því að láta fólki
líða vel og minnumst við þess sér-
staklega hvað okkur fannst hún
Guðrún alltaf kát og skemmtileg.
Þessir eiginleikar, glaðværð og
gestrisni, einkenndu Siggu alla tíð
þótt aðstæður breyttust.
Árin liðu eitt af öðra. Fjölskyldan
fluttist úr Þingholtsstrætinu, Sigga
missti fyrri mann sinn, Þorstein, en
hún hélt ótrauð áfram með stuðn-
ingi barna sinna. Hún kynntist Guð-
mundi sem síðar varð eiginmaður
hennar og heimili þeirra hefur verið
á Grenimel 31. Þar var sama gest-
risnin í hávegum höfð og nú hafið
bæst við ný kynslóð sem kunni jafn
vel að meta það að fara í heimsókn
til Siggu vinkonu hennar ömmu og
við til Siggu vinkonu hennar
mömmu. Umhyggjan sem Sigga
sýndi okkur systranum náði líka til
barnanna okkar og alla tíð fylgdist
hún af áhuga með okkur og sam-
gladdist á góðum stundum.
Þegar við lítum til baka koma svo
ótalmargar myndir fram. Okkur
systrunum fannst alltaf gaman þeg-
ar mamma og Sigga voru að rifja
upp gamla daga og segja sögur frá
þeim tíma sem þær vora að alast
upp. Sögur frá bakaríinu, þegar
þær máttu eiga rjómakökurnar sem
gengu af, frá ýmsum leikjum, ferða-
lögum, árinu sem þær eyddu saman
í Kvennaskólanum á Blönduósi,
vinnunni í Magna, skömmtunarár-
unum þegar erfitt var að fá skó,
fatnað eða t.d. bíómiða svo og
skemmtunum fyrri ára. Það virtist
allt hafa verið svo skemmtilegt og
allir dagar sólskinsdagar. En eitt er
víst, minningin um hana Siggu er
böðuð ljósi sólar og við vonum að sú
birta og gleði, sem hún alltaf bar
með sér, muni lýsa börnum hennar
og fjölskyldum þeirra, svo og Guð-
mundi og öðrum ættingjum sem hjá
henni áttu skjól og athvarf.
Við sendum þeim öllum okkar
dýpstu samúðarkveðjur um leið og
við, fyrir hönd móður okkar og fjöl-
skyldu hennar, þökkum margra
áratuga vináttu og velvild.
Blessuð sé minning Siggu vin-
konu.
Dóra og Guðrún Matthíasdætur.
Ef maður vill era ærin tilefni til
núnings milli nágranna eða fólks
sem býr í nábýli. Það er því eðlilega
alltaf nokkur spenna í fólki sem flyt-
ur búferlum og eignast nýja granna.
Þannig vissum við ekki hvemig
sambýlið við hjónin á neðri hæðinni
yrði þegar við fluttum hingað á
Grenimelinn fyrir 15 áram með tvö
ung böm en af barnafólki stafar oft-
ast meiri órói og ónæði en öðram.
En þau Guðmundur og Sigríður
tóku okkur strax tveim höndum
enda bæði vel skapi farin. Það má
segja að aldrei hafi verið orðinu hall-
að öll þessi ár þótt við séum á marg-
an hátt ólík. Þvottahús, garður og
hiti var sameiginlegt en aldrei kom
til neins ágreinings út af neinu því
viðvíkjandi. Sama var að segja þegar
þurfti að ráðast í ýmiss konar um-
bætur og lagfæringar á húsinu, að
þau samskipti gengu afar liðlega
þrátt fyrir margs konar umstang og
ónæði. Frá öllum þessum samskipt-
um lifa góðar og ánægjulegar minn-
ingar.
Sigríður Kristinsdóttir var glað-
lynd og hlýleg kona, alltaf brosandi
þegar maður mætti henni á tröpp-
unum. Oft söng hún eða sönglaði lag
við vinnu sína. Það var gaman að
koma til hennar því stundum vant-
aði kannski tvö, þrjú egg eða
hveitilúku í baksturinn og þá var
nærtækast að skjótast niður og fá
þetta lánað, þiggja kaffibolla og
spjalla svolítið í leiðinni.
Þau Guðmundur og Sigríður voru
komin á efri ár þegar við kynntumst
þeim, farin að minnka við sig vinnu
og fóra bæði á eftirlaun fyrir nokkr-
um árum. Þau eiga bæði ættingja
og vini í Bandaríkjunum og gafst nú
betra tóm til að heimsækja sitt fólk
þar, voru stundum nokkrar vikur í
senn og komu aftur brún og sælleg
og kát.
Upp á síðkastið var heilsan tekin
að bila og síðustu vikur séð hvert
stefndi eftir hjartaáfall sem Sigríð-
ur fékk í apríl.
Bömin okkar, Ema Kristín og
Torfi Stefán, Sigfríð og barnabömin
áttu alltaf hlýhug að mæta hjá Sig-
ríði og skal hér þakkað fyrir það. Að
lokum vottum við börnum Sigríðar
og Guðmundi og öðrum vanda-
mönnum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Jón Torfason,
Sigríður Kristinsdóttir.
Haustið 1961 stofnuðum við Guð-
rún kona mín heimili í Þingholts-
stræti 23. Húsráðendur í því húsi
voru þá hjónin Þorsteinn Olafsson,
ættaður úr Stykkishólmi, og kona
hans, Sigríður Kristinsdóttir, sem á
morgun verður lögð til hinstu hvílu.
Því er skemmst frá að segja að við
teljum það mikla gæfu að hafa ratað
í þetta hús og öðlast vináttu þess
góða fólks sem þar bjó. Kristinn
Magnússon, faðir Sigríðar, var ný-
lega látinn þegar þetta var, en móðir
hennar, Guðrún Einarsdóttir var í
heimili með Sigríði og Þorsteini,
tengdasyni sínum. Þorsteinn var
skipasmiður að iðn, og rak trésmíða-
verkstæði í viðbyggingu við húsið.
Tvær kjördætur áttu þau Sigríður
og Þorsteinn þegar við kynntumst
þeim, en stuttu síðar varð þeim son-
ar auðið. Mikillar ástar og um-
hyggju foreldra sinna, og ekki síður
Guðrúnar ömmu sinnar nutu systk-
inin öll sem nærri má geta, á þessu
góða heimili, og reyndist Sigríður
þeim frábær móðir. í þessu húsi
hafði Sigríður alið allan sinn aldur
þegar hér var komið sögu en Mar-
grét systir hennar hafði flutt til
Bandaríkjanna og stofnað fjölskyldu
þar. Ekki er að efa að æsku- og ung-
dómsár Sigríðar hafa liðið glaðvær í
góðra vina hópi og umhyggju góðra
foreldra. Kristinn faðir hennar var
uppalinn í Reykjavík, kjörsonur
Magnúsar Benjamínsonar úrsmiðs.
Hann rak lengi bakarí á jarðhæð
hússins, en starfaði síðar hjá Versl-
un Magnúsar Benjamínssonar. Guð-
rún var einnig Reykvíkingur. Það
var gaman og lærdómsríkt að kynn-
ast þeim heimilisbrag sem ríkti í
Þingholtsstræti 23 á þessum áram
og ekki var um að villast að hann
stóð traustum fótum í fortíðinni.
Kristinn og Guðrún höfðu búið í
húsinu í áratugi eins og fram hefur
komið og Sigríður og Þorsteinn
gerðu sér far um að viðhalda með
reisn þeim venjum og siðum sem
skapast höfðu. Einstök gestrisni vai’
fjölskyldunni í blóð borin, og svo
gestkvæmt var á heimilinu að ekki
leið sá dagur að ekki bæri einhvern
að garði og öllum var vel tekið. Eng-
um duldist hve þessi fjölskylda var
einstaklega vinafóst; það sást best á
því hve oft fólk leitaði funda við
hana og þeirri umhyggju sem öllum
var sýnd. Þar nutu sín vel þeir eigin-
leikar Sigríðar sem eftirminnileg-
astir era; glaðværð, mildi, og löngun
til að láta gott af sér leiða.
Mikilsvert var Sigríði að hafa
Guðrúnu móður sína hjá sér á heim-
ili þegar hún var að ala upp böm
sín. Margt er líkt með skyldum og
þær mæðgur voru ákaflega vel
skapi farnar, og mjög samrýndar.
Léttar í lundu og glaðværar á
hverju sem gekk. En samfara glað-
værð, góðvild og jafnaðargeði hafði
Sigríður einnig til að bera mikla
þrautseigju og styrk. Á því þurfti
hún sannarlega að halda síðar á æv-
inni, við veikindi Guðrúnar, og síðar
Þorsteins eiginmanns síns, en þau
era bæði löngu látin. Aðdáunarvert
var hve vel hún annaðist móður sína
síðustu æviár hennar.
Seinni maður Sigríðar er Guð-
mundur Magnússon, fyi-rum sund-
laugavörður, og hefur heimili þeirra
staðið á Grenimel 31. Við Guðrán
vottum honum og börnum Sigríðar
Kristinsdóttur samúð okkar og
kveðjum hana með miklu þakklæti
fyrir vináttu hennar.
Sverrir Sveinsson.