Morgunblaðið - 24.09.1998, Qupperneq 48

^8 FIMMTUDAGUR 24. SEPTEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR
FRIÐRIKSSON
+ Guðmundur Friðriksson
fæddist á Gamla-Hrauni á
Eyrarbakka 5. júní 1922. Hann
lést á Sjúkrahúsi Suðurlands 9.
september siðastliðinn og fór
útför hans fram frá Þorláks-
kirkju 19. september.
Þá er frétti ég lát skipstjóra míns
og vinar, Guðmundar Friðriksson-
ar, komu mér ýmsar minningar í
*hug og fannst mér þá, sem sjaldan
fyrr, að hér færi mikilmenni sem
skylda mín væri að minnast.
Leiðir okkar lágu jú saman upp
úr því að foreldrar mínir fluttust úr
sveit á mölina í Þorlákshöfn, þar
sem burðarás bæjarins var einmitt
Guðmundur Friðriksson. Guðmund-
ur hafði þá nýlega fest kaup á nýj-
um 80 tonna eikarbát frá Noregi,
þótti það stórt og mikið glæsiskip
sem átti eftir að færa á land mikinn
og góðan afla. Grímur Víkingur,
faðir minn, réðst til hans sem kokk-
ur. Fékk ég að fara með í róðra sem
stundum enduðu í Grindavík þegar
veður urðu válynd og hafnaraðstaða
var enn léleg í Þorlákshöfn. Fáum
''árum síðar gerist ég sjálfur kokkur
hjá Gvendi, eins og hann var þá
nefndur og líkaði mér það ávallt vel,
því Guðmundur var maður traustur,
vel gefinn en nokkuð sérlundaður
sem truflaði þó ekki góð tengsl okk-
ar. Osjaldan er ég færði honum
kaffið við netadráttinn, sagði hann:
„Jæja, Magnús minn, nú andæfir þú
þessa trossu, ég þarf að leggja
mig.“ Snarast í bestekið, kemur aft-
ur eftir eitt til tvö net og spyr hvort
mikið hafi verið í trossunni, þá bú-
-»*inn að gleyma sér smástund. Þá
spurði hann: „Hvað segja kallarnir,
Magnús, halda þeir ekki að ég sé
eitthvað skrítinn?" Upp úr því varð
til ýmiss konar skáldskapur.
Guðmundi var aldrei sama hvað
aðrir héldu og eða hugsuðu um
hann. Hann var nokkuð einrænn og
fáskiptinn við áhöfnina, hann var
karlinn í brúnni. Þetta var árið
1970, netavertíð á Friðriki Sigurðs-
syni. 11. maí hafði hann borið á land
1.400 tonn af ferskum fiski og verið
þriðji aflahæsti bátur á landinu.
Tveir aðrir bátar drógu fleiri tonn á
sama tíma, en skiluðu minni afla-
verðmætum. Skipstjórar þeirra
voru hafðir í hávegum í öllum fjöl-
miðlum sem aflamenn, en þá sem
reyndar oftar var Guðmundur Frið-
riksson, ókrýndur aflakónur þjóðar-
inanr, sem á undan öðrum hugsaði
um gæðin umfram magnið. Hann
var harðsækinn sjómaður og ég er
stoltur af að hafa fengið að stíga
ölduna við hlið hans.
Mig langar vissulega að rifja upp
svo ótal margt og skemmtilegt sem
á dagana dreif, svo sem eins og
græna gi-jónagrautinn, naglasúpuna
o.fl. en slíkt verður að bíða annars
vettvangs. Þjóðin hefur mikið misst
með fráfalli Guðmundar, við eigum
svo fáa slíka.
Eitt sinn nefndi ég það við Guð-
mund að hann væri orðinn ríkur.
„Nei,“ sagði hann, „þú ert ríkur, átt
land og þúfur sem þú mátt setjast á
þegar þú vilt, en ég á jú, sófasett,
dýrt og fínt, sem enginn má setjast
í, og silfurskeiðar sem enginn má
éta með. Nei, Magnús minn, ég er
ekki ríkur." Svona var Gvendur.
Ég óska aðstandendum hans vel-
famaðar og votta þeim samúð mína,
þið megið stolt muna karlinn í
brúnni, hann Gvend Frikk.
Magnús Vikingur Grímsson.
LEGSTEINAR f Marmari
Islensk framleiðsla Granít
Vönduð vinna, gott verð Blagrýti
Sendum myndalista Gabbró
MOSAIK Líparít
Hamarshöfði 4, 112 Reykjavík
sími 5871960, fax 5871986 1
LEGSTEI 1 M A I R
í rúmgóðum sýningarsölum okkar eigum við ávallt fyrirliggjandi margar gerðir legsteina og minnisvarða úr íslenskum og erlendum steintegundum. Verið velkomin til okkar eða hafið samband og fáið myndalista. Sg S.HELGASON HF & 11STEINSMIÐJA 1
SKEMMUVEGI 48, 200 KÓP.,SÍMI:557-6677/FAX:557-8410
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, hlýhug
og vinsemd við andlát og útför systur okkar
og mágkonu,
SIGRÍÐAR RAGNARSDÓTTUR,
Hrafnabjörgum,
Arnarfirði.
Anika J. Ragnarsdóttir,
Bergþóra Á. Ragnarsdóttir,
Gunnar Ragnarsson,
Höskuldur Ragnarsson,
Lilja Ragnarsdóttir,
Sigrún Ragnarsdóttir,
Guðjón Ármann Eyjólfsson,
Guðjón Á. Jónsson,
Anna Skarphéðinsdóttir,
Guðmunda Guðmundsdóttir,
Baldur Kristjánsson,
Ragnar Valdimarsson
og fjölskyldur.
ANNA GUÐNÝ
ANDRÉSDÓTTIR
+ Anna
Andrésdóttir
fæddist í Jórvík í
Breiðdal í S-Múla-
sýslu 7. júní 1927.
Hún andaðist 4.
september síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Blönduóskirkju 12.
september.
Elsku amma. Nú
þegar leiðir okkar
skilja langar okkur að
skrifa nokkm- orð til
minningar um þig.
Það var alltaf jafngott að koma til
ykkar afa í sveitina og fá að vera
þátttakandi í daglegum störfum á
bænum. Þar hugsaðir þú um okkur
af mikilli alúð og dekraðir við okkur
með hollum og góðum mat. Þú varst
alltaf svo meðvituð um hvers virði
það er að hafa góða heilsu enda
hafðir þú sjálf þurft að berjast við
veikindi í langan tíma. Þú vildir
okkur allt það besta og hvattir okk-
ur til þess að vera þakklát íyrir það
góða sem við fáum að njóta.
Það var einstök útgeislun sem
stafaði af þér og það leið öllum svo
vel í návist þinni hvort sem um var
að ræða fjölskyldu þína og ástvini
eða á starfsvettvangi þínum sem
ljósmóðir.
Okkur eru minnistæð mörg kvöld
í eldhúsinu þínu þar sem öll fjöl-
skyldan sat saman með kaffi í bolium
og þú komst með eitthvert gotterí til
að gleðja mannskapinn. Þá voru
rædd ýmis verk sem þurfti að fram-
kvæma og svo sagðar margar fyndn-
ar sögur um það sem drifið hafði á
dagana enda áttuð þið
afi hafsjó af slíkum sög-
um. Það leið öllum vel á
þessum kvöldum og
þau varðveitum við um
ókomin ár.
Við þökkum þér,
elsku amma, fyrir allar
þær fjölmörgu stundir
sem við áttum saman
og kveðjum þig með
söknuði.
Þín,
Haukur G., Valdís
Anna, Heimir Hrafn,
Víkingur Ari, Hákon
Andri og Hlynur Logi.
Anna Guðný Andrésdóttir ljós-
móðir var fædd 7. júní 1927 að Jór-
vík í Breiðdal í S-Múlasýsiu. For-
eldrar hennar voru Bjarni Andrés
Þórðarson frá Skála á Berufjarðar-
strönd og Lilja Kristbjörg Jóhanns-
dóttir frá Bjarnastöðum í Unadal í
Skagafirði. Anna átti tvo bræður,
Kristinn, tvíburabróðir hennar, sem
lést 1991 og hálfbróðir Ragnar Guð-
mundsson frá Skíðastöðum, múr-
arameistari á Sauðárkróki. Hún
giftist Hauki Pálssyni frá Sauðanesi
á afmælisdegi sínum, 7. júní 1952,
þá 25 ára og reistu þau nýbýlið
Röðul úr Sauðaneslandi þar sem
þau hafa búið síðan. Þau eignuðust
tvær dætur, Lilju og Sesselju.
Anna lauk ljósmæðraprófi 30.
september 1949 og hóf fljótlega
störf sem ljósmóðir í Austur-Húna-
vatnssýslu þar sem hún þjónaði Ás-,
Sveinsstaða-, Bólstaðarhlíðar- og
Svínavatnshreppum. Á Blönduósi
var þá starfandi ljósmóðir Ingibjörg
Stefánsdóttir og þjónaði hún
Blönduósi og nærliggjandi hrepp-
um. Oft kom það í hlut Önnu að
leysa Ingibjörgu af og mun hún
fljótlega á þessum árum hafa komið
til starfa á gamla sjúkrahúsinu á
Blönduósi. Árið 1966 hóf Anna störf
sem ljósmóðir við Héraðshæli Aust-
m'-Húnvetninga og starfaði þar
lengstum þar til hún lét af störfum
eftir langt og heilladrjúgt starf
þann 1. nóvember 1994.
Anna var glaðlynd og skapgóð
kona og frá henni geislaði ró og friði
og hún bar með sér góðvild og ham-
ingju sem hafði góð áhrif á um-
hverfið og þá sem umgengust hana,
eiginleikar sem eru ómetanlegir við
ljósmæðrastörfin. Það er víst að í
samfylgd Önnu var gott að vera,
eins og skáldið Guðmundur
Böðvarsson lýsir svo vel:
Samt er í samfylgd
sumra manna,
andblær friðar
án yfirlætis,
áhrif góðvildar
inntak hamingju
þeim er njóta fær.
Anna lést á Sjúkrahúsinu á
Blönduósi þann 4. september eftir
erfiða sjúkdómslegu. Hún háði
harða baráttu við erfiðan sjúkdóm
og sýndi mikinn sálarstyrk í þeirri
baráttu. Hún hélt áfram að þjóna
landi sínu og lífinu með dugnaði og
krafti. Þessi kraftur byggðist á von-
inni, en hana missti hún aldrei. Með
Önnu er genginn mikill öðlingur,
kær vinur og félagi. Við kveðjum
hana með kærri þökk og virðingu
og biðjum henni blessunar á nýjum
leiðum.
Elsku Haukur og ástvinir allir við
sendum ykkur hugheilar samúðar-
kveðjur.
Samstarfsfólk, Sjúkrahúsinu
á Blönduósi.
ASGEIR RAGNAR
ÞORSTEINSSON
+ Ásgeir Ragnar Þorsteinsson
fæddist í Eyrardal í Álfta-
firði við Djúp hinn 5. september
1908. Hann lést á dvalarlieimil-
inu Hrafnistu í Hafnarfirði 9.
september siðastliðinn og fór
útför hans fram frá Fossvogs-
kirkju 20. september.
Þegar mér var tilkynnt að afi
væri dáinn, fannst mér það frekar
léttir. 90 ár er hár aldur og þegar
heilsunni fer að hraka, er eins og
lífsviljinn dofni með. Mér fannst ég
skynja það þegar ég heimsótti hann
í sumar að hann þráði orðið hvíld.
Það lífsblik sem ég var vanur að sjá
í augum hans var að fjara út.
Það er margs að minnast um afa,
þegar horft er til baka. Efst er mér
í huga þegar afi sigldi sem skip-
stjóri með varðskipið Albert til Am-
eríku, þá orðinn 70 ára, en ég var
með í þeirri för, ráðinn sem háseti
17 ára. Voru það mín fyrstu alvöru
kynni af afa. Mér er minnisstæðast
úr þeirri för þegar við stóðum vakt
saman á aðfangadegi jóla í aftaka
veðri norðan við Azoreyjar. Hann
bað mig þá um að elda einhvern
jólamat handa okkur. Skömmu
seinna kom ég með hafragraut í
stórri skál handa honum upp í brú.
Hvítfreyðandi sjórinn barði brúar-
gluggana, en hann hló og glettnin
skein úr augunum þegar hann
sagði: „Þetta eru meiri helvítis læt-
Formáli minn-
ing-argreina
ÆSKILEGT er að minningai'-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útfór hans fer
fram.
in, grauturinn tollir varla í skál-
inni.“
Nú eru liðin 20 ár síðan við fórum
þessa ferð, samt nýt ég þess að hafa
á þennan hátt verið undir hans
stjóm.
Skapmaður var afi mikill. Fór það
ekki framhjá mér frekar en öðrum,
en hann hafði lag á að nýta sér
skapofsann til ótrúlegra vinnuaf-
kasta. Minnist ég þess að fimmtán
árum eftir för okkar til Ameríku
lágu leiðir okkar saman á ný. Hann
var þá í heimsókn hjá foreldrum
mínum í Vík, en ég var þar með
smábátaútgerð og saltfiskverkun.
Ég var með talsvert af fiski sem
þurfti að fletja og salta og hafði
fengið einn mann til þess að hjálpa
mér við þetta, þegar afi bauðst til að
koma líka.
Við skiptum verkum þannig að afi
risti fyrir, hinn tók úr hrygginn en
ég var við að salta. Eftir stutta
+ Kristófer Páll Guðnason var
fæddur í Reykjavík 14. apríl
1975. Hann lést í Reykjavík 30.
ágúst siðastliðinn og fór útför
hans fram í kyrrþey
Það hefur verið sagt að Guð elski
þá sem deyja ungir. Kristófer Páll
Guðnason, eða Kisó, eins og við
krakkarnir í hverfinu kölluðum
hann alltaf, var ungur að árum þeg-
ar hann dó. Samt hafði verið lagt
meira á hann í þessu lífi en marga
sem eldri voru. Hann var strákur
sem var gott að treysta og þegar
manni lá eitthvað á hjarta var hann
sá trúnaðarvinur sem hvað best var
að fara til. Þar var sama um hvað
málið snerist, ekkert kom Kisó á
óvart. Hann var fljótur að koma sér
inn í málin og gat rætt þau af skyn-
semi. Kisó vann um nokkurra ára
stund spurði sá sem var við að taka
hrygginn úr hvort ég vildi ekki
hjálpa afa mínum við að rista fyrir.
„Þess er ekki þörf, ég keyri bara
hálfa ferð,“ hreytti afi út úr sér, og
setti á fulla ferð. Það endaði með
því að ég varð að hjálpa til við að
taka hrygginn úr með hinum og
máttum við vera vel að til þess að
hafa undan afa.
Ég hef oft hugsað um það síðar,
þegar 85 ára gamall maður kaffærir
tvo vana og fullfríska menn, hvernig
hann hafi þá verið þegar hann var
upp á sitt besta í aðgerð á togurum
eins og Tryggva gamla og á Reykja-
nesinu. Það hefði verið gaman að
kynnast því.
Þar sem ég er búsettur í Dan-
mörku og á þess ekki kost að vera
við jarðarförina, sendi ég vinum og
vandamönnum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guð veri með ykkur öllum.
Kæri afi, þau eru djúp þín spor
sem þú hefur skilið eftir hjá mér og
munu seint gleymast. Megi Guð
varðveita þig.
Þinn sonarsonur
Ragnar A. Reynisson.
skeið hjá skóverslun Steinars
Waage og var gaman að sjá hve vel
hann var liðinn þar, enda skilaði
hann öllu sem hann tók að sér með
staki’i prýði. Við félagarnir erum
þakklát fyri að hafa kynnst Kisó og
hefur hann nú skilið eftir skarð í
okkar hópi sem aldrei verður fyllt.
Pó að ég sé látinn. Harmió mig ekki með tár-
um og hugsið ekki um dauðann með harmi
eða ótta.
Eg er svo nærri að hvert ykkar tár snertir
mig og kvelur þó látinn mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið með glöðum
hug, sál mín lyftist upp í mót til ljóssins.
(Khalil Gibran)
Sverrir, Enika, Gunnhildur,
Bryndís, Páll, Jóhann, Ólafur,
Ragnar og Pétur.
KRISTÓFER PÁLL
GUÐNASON