Morgunblaðið - 05.03.1999, Qupperneq 57

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 5. MARZ 1999 5 7;
+ Sveinn Frímann
Ágúst Bærings-
son fæddist að
Furufírði í Grunna-
víkurhreppi í Norð-
ur-Isafjarðarsýslu
18. ágúst 1906.
Hann lést 23. febrú-
ar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Bæring Bær-
ingssson, bóndi í
Furufírði, f. 15.7.
1863, d. 10.4. 1925
og Guðrún Tómas-
dóttir, f. 11.9. 1868,
d. 19.12. 1948, hún
var seinni kona Bærings; fyrri
konu sína Halldóru Gísladóttur
missti hann unga, með henni
átti hann soninn Bæring Magn-
ús Svein, sem var fæddur 26.10.
1890 og dáinn 1918 úr spönsku
veikinni, og dóttur Guðrúnu
Helgu, f. 11. 2. 1892 og d. 13.06.
1935. Bæring Magnús Sveinn
lét eftir sig einn son Eyþór
Magnús, hann var fæddur
15.6.1916 og dáinn 2.9. 1972,
hann ólst upp með föðursystk-
inum sínum og fluttist með
þeim til Reykjavíkur árið 1925,
hann var síðar kaupmaður í
Bróðir minn Sveinn er nú lagður
af stað í hinstu ferðina. Ekki hafa
kennimennirnir upplýst okkur um
samastað framliðinna þó þeir séu á
þokkalegu kaupi hjá almættinu.
Hann var elskulegur bróðir hjálp-
fús og nærgætinn. Seint þótti hon-
um ganga að upplýsa verkalýðs-
stéttina um samtakamátt sinn og
lítill árangur af löngum verkfóllum.
Hann vildi kenna það andstæðing-
unum en mér fannst oft verkalýðs-
forustan bregðast á ögurstund. Það
er margs að minnast frá gömlu dög-
unum, við vorum yngst systkina
okkar og við urðum að fínna okkur
viðfangsefni. Okkur þótti gaman að
spila við jafnaldra okkar á næstu
bæjum, þá Ágúst og Jón Guðjóns-
syni og Halldór Jónmundarson. Það
var mjög ánægjulegt að minnast
þeirra stunda og er ég þakklát fyrir
allar þær gleðistundir. Þegar
áhyggjulaus bernskan hamaðist við
að vinna þó spilin sem gefín voru
réðu mestu um hlutskipti í þeim leik
og útsjónarsemi spilaranna, en
bróðir minn var ofurlítið tapsár, það
er að segja honum fannst hann ekki
geta spilað nógu vel þó að hann
fengi hunda eins og við nefndum
lágu spilin. Við spilamennskuna
höfðum við kvarnir úr þorskhausum
í stað peninga. Guðmunda systir
okkar, Sveinn og ég, sem þessar lín-
ur pára, höfðum mikla ánægju af að
kveðast á, sem kallað var, það var
mikill metnaður að verða fyrstur að
kveða þann í kútinn sem ekki hafði
vísu sem byrjaði á sama orði síðustu
hendingar. Þetta voru stundum há-
værar orða orustur sem enduðu í
hlátrum. Uppáhaldsvísan var;
Exið skartar ýtum hjá
Eins og besta silki tau
Þegar kappar kveðast á
Kunna þeir að bjóða au.
Hólmfríður eldri systir okkar sá
um að við færum eftir þeim reglum
sem eru í þessum leik. Já þetta voru
ærslafullir glaðir dagar sem lifa og
minningin ornar sér við. Bróðir
minn var farsæll í sínu starfi bæði á
sjó og landi, smiður af guðs náð eins
og eldra fólkið sagði um þá menn og
konur sem engan skóla höfðu hlotið
annan en skóla lífsins. Ég kveð
kæran bróður með innilegu þakk-
læti fyrir hans framlag til meiri
jafnaðar og ofurlítið betri heims.
Brjóstvitið er undirstaða þess sem á
eftir kemur. Davíð Stefánsson seg-
ir:
Hver lítil stjarna sem lýsir og hrapar
er Ijóð sem himinninn sjálfur skapar.
Hvert lítið blóm sem ljósinu safnar
er ljóð um kjarnann sem vex og dafnar.
Hvert lítið orð sem lífinu fagnar
Er ljóð um sönginn sem aldrei þagnar.
Helga Bærings.
Reykjavík. Guðrún
Helga Bæringsdótt-
ir var lengi sauma-
kona í Reykjavík.
Alsystkini Sveins
voru Halldóra Frið-
gerður Bjargey, f.
4.4. 1895, d. 15.7.
1981; Guðni Jón, f.
30.12. 1896, d.
18.12. 1971; Tómas
Elías, f. 5.4. 1898, d.
24.10. 1973; Einar
Aðalsteinn, f. 5.11.
1899, d. 4.8. 1962;
Hólmfríður Guð-
rún, f. 10.11. 1901,
d. 30.5. 1990; Guðmunda Jens-
ína, f. 22.10. 1904, d. 27.12.
1994; Helga Friðrika, f. 27.8.
1908, hún er ein eftirlifandi
systkina Sveins. Sveinn kvænt-
ist Jarþrúði Bjarnadóttur
28.10. 1948. Hún var fædd 2.2.
1902, d. 13.9. 1996. Áður hafði
hann eignast soninn Birgi, f.
6.4. 1944, með Margréti Frið-
bjarnardóttur frá Grunnavík.
Sveini og Jarþrúði varð ekki
barna auðið.
Útför Sveins fer fram frá
Fossvogskapellu í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Það er ekkert auðvelt fyrir okkur
sem nú lifum við þægindi og góðan
aðbúnað að setja okkur inn í þær
aðstæður sem ríktu í byrjun þessar-
ar aldar norður við ysta haf. En
hörð lífsbarátta fólksins sem þar
bjó mótaði það og skapgerð þess.
Um annað var ekki að gera en að
duga eða drepast eins og rammís-
lenskt máltæki orðar það, og þeir
sem þraukuðu gegnum erfiðleikana
uppskáru síðar árangur erfiðisins.
Sveinn eða Svenni frændi, eins og
við systkinin kölluðum hann, var
einn af þessum harðduglegu mönn-
um sem komu út úr þeim járnharða
skóla lífsins sem hinar vestfirsku
aðstæður sköpuðu ungum mönnum
í þá daga. Hann var vel greindur að
eðlisfari og handlaginn og hafði
mjög gott verksvit.
Sveinn stundaði sjó framan af
ævi, var með Sigurði Guðmundssyni
mági sínum frá Bæjum fyrir vestan,
og hann stundaði einnig sjó-
mennsku eftir að hann fluttist til
Reykjavíkur í 15-20 ár og var þá
lengst af á línuveiðurum. Hann
byrjaði síðan að vinna fyrir Reykja-
víkurbæ á fimmta áratugnum, og
vann svo alla sína starfsævi hjá
Reykjavíkurborg. Hann vann við
hin ýmsu störf fyrir borgina, mikið
með loftpressur og sprenginga-
vinnu, kunni vel til verka við að
hlaða sprengiefni og sprengja berg
úr grunnum og skurðum. Það var til
þess tekið hvað hann var trúr
starfsmaður og gætinn við spreng-
ingastarfið og aldrei urðu nein
óhöpp hjá honum.
Hann fékk úthlutað garðlandi á
Kinnglumýrarbletti og þar byggði
hann sér sitt fyrsta hús. En hann
var maður hagur vel og gat smíðað
og gert hvað sem var. Hann bjó
nokkur ár í litla húsinu á Kringlu-
mýrarbletti og fékk síðar úthlutað
lóð við Múlakamp eða Suðurlands-
braut 107 h eins og það hét. Þar
reisti hann sér tveggja hæða hús
sem hann byggði að mestu leyti
með eigin höndum. Viðbygging var
við húsið þar sem hann hafði vinnu-
aðstöðu til smíða og fleira. Þarna
var heimilið hans og Þrúðu lengst af
þar til borgin keypti af honum húsið
vegna nýs skipulags og útvegaði
honum góða íbúð í staðinn í Hólm-
garði 39.
Við minnumst margs frá gömlum
tíma og heimsókna til þeirra Svenna
og Þrúðu, Þrúða passaði okkur
systur um tíma og kölluðum við þau
þá Þrúðu ömmu og Svenna afa. Þau
voru bæði sérstaklega bamgóð,
gjafmild og elskuleg. Við minnumst
Svenna þegar hann tók okkur í bílt-
úra á gamla pallbílnum og dekkin
voru alltaf að springa. Þá vora ekki
dekkjaverkstæði alls staðar eins og
nú, svo gera þurfti við á staðnum
þegar sprakk. Taka undan og drífa
fram felgujám og slöngubætur. Við
minnumst líka margra heitra um-
ræðna um stjórnmálin, en Svenni
var ör í lund og sanntrúaður sósí-
alisti og trúði á alræði öreiganna og
rauðu stefnuna. Hann studdi flokk-
inn og Þjóðviljann og var Dags-
brúnarmaður af lífi og sál. Hann
lagði líka á sig Keflavíkurgöngu til
að mótmæla herstöðinni í Keflavík.
En hann var líka skemmtilegur
og hress, glaðsinna og sagði
skemmtilega frá, hann hafði einnig
mikla réttlætiskennd. Trúlega hefur
skömm skólaganga í bernsku háð
honum nokkuð og valdið ákveðinni
minnimáttarkennd eins og fleirum
er ólust upp við harðbýlið við hið
nyrsta haf. Áðstæður leyfðu þá ekki
að afla þeiraar menntunar sem hug-
urinn girntist, en sá missir var að
nokkru bættur með góðri greind.
Hann fór sína fyrstu ferð til út-
landa á efri árum eftir að hann
hætti að vinna. Það var honum mik-
il upplifun að sjá framandi lönd og
lifa nýja veröld. Þórey frænka hans
fór með þeim hjónum til Noregs í
tilefni áttræðisafmælis hans og
gleymir aldrei augnablikinu þegar
hann tók utan um gildan trjástofn
sem faðmur hans náði ekki utan um,
hann naut þess svo ríkulega að sjá
allt þetta nýja sem við höfum ekki
hér á íslandi. Síðar fór hann í sólar-
landaferðir og er til mikið af mynd-
um sem hann tók í þessum ferðum.
Hann var einnig duglegur að ferð-
ast innanlands og fór meðal annars
oft með í ferðir sem flokkur hans
bauð til. Þórey minnist þess h'ka
með þakklæti, þegar hann fór norð-
ur til Akureyrar og dvaldi um hríð í
Bakkahlíðinni og hjálpaði meðal
annars við að mála sumarbústaðinn
á Ytri-Tjömum.
Mataraenjur Sveins vora einnig
þrauthugsaðar. Hann borðaði
krúska á hverjum morgni á síðari
árum, kvaðst halda heilsu og
hreysti betur með því móti, og við
erum ekki frá því að hann hafi haft
rétt fyrir sér í þeim efnum, svo vel
sem honum entist þrek og heilsa.
Krúskað hefur þó trúlega aðeins átt
hluta af þeim heiðri, því auk erfiðis-
vinnu um langa ævi stundaði Sveinn
sund og var svo vel á sig kominn lík-
amlega um áttræðisaldur að lærðir
menn tóku eftir.
Hann hafði mikið yndi af tafl-
mennsku og var skákmaður góður,
einnig lærði hann að spila brids á
seinni áram og spilaði mikið við vini
sína. Reynir Ásmundsson og Elísa-
bet Brynjólfsdóttir voru hans bestu
vinir og eiga þau miklar þakkir
skildar íyrir hversu vel þau reynd-
ust Sveini síðustu æviár hans.
Við systkinin og fjölskyldur og
móðir okkar, Fjóla Jósefsdóttir,
þökkum Sveini fyrir samfylgdina og
allar góðu stundirnar sem við áttum
saman.
Sigtryggur Rósmar, Þórey og
Hildur Guðrún.
„Eitt sinn verða allir menn að
deyja.“ Þessi laglína kom upp í
huga mér þegar hringt var til mín
frá hjúkranarheimilinu Grund og
mér tilkynnt um andlát Sveins Bær-
ingssonar. Mig langar með
nokkram minningabrotum að
kveðja vin.
Sveinn hét fullu nafni Sveinn
Frímann Ágúst Bæringsson. Svein
sá ég fyrst fyrir u.þ.b. fimmtíu ár-
um eða í kringum 1950. Það bar
þannig til að ég var beðin um að
koma með leigubíl að litla húsinu
þeiraa sem stóð í garðlöndum
Reykvíkinga. Svæðið var óraflýst
og vont fyrir ókunna að rata og því
var mér fengið það hlutverk að vísa
bílstjóranum veginn. Það er mér
enn í fersku minni þegar þau hjón
gengu að bílnum í sínu fínasta pússi.
Mér varð starsýnt á Svein því hann
var sá fallegasti maður sem ég hafði
augum litið. Augnatillit mitt lejmdi
sér ekki því kona hans sem jafnan
gekk undir nafninu Þrúða, hallaði
sér strax upp að mér og hvíslaði:
„Finnst þér hann sætur?“ Ég svar-
aði að bragði ,jahá“, og það þótti
mér. Þrúða varð eins og feimin
fermingarstúlka og kinkaði til mín
kolli. Þar vorum við Þrúða sam-
mála. Ferðinni var heitið að nýju
Þjóðleikhúsi landsmanna að sjá ís-
landsklukku Kiljans.
Fljótlega eftir þessi kynni hafði
ég á orði við tengdamóður mína sál-
ugu þ.e. systur Þrúðu hversu •
Sveinn væri fríður. Hún játti því en
fannst greinilega hallað á son sinn
því hún sagði, „væna mín, þú átt nú
unnusta. Hvemig finnst þér hann?“
Ég skammaðist mín og svaraði, ,jú,
en hann er öðruvísi".
Sveinn kvæntist Jarðþrúði
Bjarnadóttur ættaðri af Síðu, Vest-
ur-Skaftafellssýslu 28. október
1948. Eins og fyrr var getið hófu
þau búskap í litlu húsi í gróðurvin
og bjuggu þar fyrstu búskaparár
sín. Síðar byggðu þau sér hús á
Suðurlandsbraut 107 og vora þar í
mörg ár eða allt til ársins 1980 er
þau fluttust að Hólmgarði 39.
Á sínum yngri áram stundaði
Sveinn sjóinn en varð að hætta
vegna lasleika og kann að vera að
sjóveiki hafi komið þar við sögu. í
mörg ár vann hann ýmis störf hjá
bænum sem seinna varð að borg.
Sveinn vann við jarðvinnu hvers
konar og hafði umsjón með spreng-
ingum við gatnagerð hjá borginni.
Slík störf krefjast nákvæmni og
varfæmi enda hættulegar fram-
kvæmdir í eðli sínu. Sveinn gætti
þess að enginn yrði fyrir slysi og
vora störf hans unnin af trú-
mennsku og kostgæfni.
Sveini var margt til lista lagt.
Þótti hann bæði ágætur skák- og 't
bridgemaður og handverksmaður
góður. I huga mínum kemur upp
mynd. Sveinn að rýja veggteppi. Ég
hafði aldrei fyra séð karlmann við
þessa iðju. Áhugasviðið var vítt og
allt unnið af miklum eldmóði.
Sveinn hafði yndi af ferðalögum
að ógleymdum veiðiferðum og ferð-
uðust þau hjón víða innanlands
sem utan. Sveinn var sannur Al-
þýðubandalagsmaður og verka-
lýðssinni. Fóru þau hjón margar
ferðir með Alþýðubandalaginu hér
um landið og ófáar Keflavíkur-
göngur eiga þau að baki enda illa
við allt hermang. Ekki get ég sagt
til um álit Sveins á Samfylkingunni
en má þó segja að gamli Sveinn og
gamla Alþýðubandalagið hafi fjar-
að út sama árið.
Heilsu Jarðþrúðar hrakaði. Þurfti
hún að leggjast inn á sjúkrahús árið
1991 og átti ekki þaðan afturkvæmt.
Sveinn varð ósköp einmana og fór-
um við hjónin ekki varhluta af því.
Sveinn dvaldi um tíma á heimili
okkar þar til hann fluttist á hjúkr-
unarheimilið Grund þar sem hann
lést.
Sterkustu eðlisþættir Sveins vora
eljusemi, greiðvikni og ósérhlífni.
Hann var ekki allra en hann var
vinur vina sinna. Við hjónin nutum
vináttu og góðvildar hans alla tíð.
Blessuð sé minning hans.
Elísabet Brynjólfsdóttir,
Reynir Ásmundsson.
+
Hjartkær bróðir okkar og frændi,
JÓN BJÖRGVIN SIGURÐSSON,
Kársnesbraut 27,
Kópavogi,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur laugardaginn
20. febrúar sl.
Minningarathöfn og bálför fór fram í kyrrþey.
Greftrun duftkers verður að Árbæ, Holtum,
Rangárvallasýslu, síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Bjarni Sigurðsson

Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir,
INGIBJÖRG GUÐRÚN ÁRNADÓTTIR
frá Reykjum,
verður jarðsungin frá Sauðárkrókskirkju laugar-
daginn 6. mars kl. 14.00.
Fyrir hönd barna okkar og annarra vandamanna,
Gísli Geir Hafliðason, Ólöf Jónsdóttir,
Árni Gunnarsson, Elísabet Beck Svavarsdóttir.
t
Elsku mágur okkar og svili,
HOLGEIR NIELSEN,
Bronshoj-Kirkevej 9A,
Kaupmannahöfn,
lést á heimili sínu mánudaginn 1. mars.
Jarðarförin fer fram frá Bronshoj Kirke föstu-
daginn 5. mars kl. 11.00.
Áslaug Sigurbjörnsdóttir,
Björn Sigurbjörnsson,
Hanna Sigurbjörnsdóttir,
Helga Sigurbjörnsdóttir,
Hjalti Sigurbjörnsson,
Sólveig Sigurbjörnsdóttir
Þorkell G. Sigurbjörnsson,
Magnús Guðmundsson,
Helga I. Pálsdóttir,
Steinunn Pálsdóttir,
Ólafur Tryggvason.
+
Innilegar þakkir fyrir sýnda samúð og vinsemd við andlát
STEFANÍU KATRÍNAR ÓFEIGSDÓTTUR,
Brávallagötu 6,
Reykjavík.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Guðrún Ófeigsdóttir Hjaltested.
SVEINN FRIMANN
ÁGTJST BÆRINGSSON