Morgunblaðið - 05.11.1999, Blaðsíða 48

48 FÖSTUDAGUR 5. NÓVEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Gunnar Guð-
mundsson fædd-
ist í Reykjavík 12.
júní 1920. Hann
andaðist á líknar-
deild Landspítalans
26. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Guðmundur Elías
Guðmundsson járn-
smiður, f. 5. janúar
1888 á Skúmsstöð-
um Eyrarbakka, d.
1931 og Kristín Ein-
arsdóttir húsmóðir,
f. 14. maí 1891 í
Holti í Álftaveri, d. 1979. Systk-
in hans urðu átta talsins en
fimm dóu á unga aldri. Systkini
hans sem náðu fullorðins árum
voru: Einar Guðmundur, f.
1912, d. 1984, Ósk, f. 1916, d.
1995, Hilmar, f. 1925.
Gunnar ólst upp í Reykjavík.
Hann lærði járnsmíði og mál-
steypu og starfaði sem málm-
steypumaður og járnsmiður til
1975. Við stofnun Öskjuhlíðar-
skóla 1975 hóf hann þar störf
sem húsvörður og starfaði þar
til starfsloka.
Hinn 23. desember 1946
kvæntist hann Ólöfu Sigríði
Gísladóttir húsmóður, f. 28.
apríl 1927 á Norðfirði. Fyrstu
hjúskaparár sín bjuggu þau á
Norðfirði en fluttust til Reykja-
víkur 1954. Börn þeirra eru: 1)
Elsku pabbi og tengdapabbi.
Sá dagur rennur upp hjá okkur
öllum að við kveðjum þetta líf. Lífið
sem Guð gaf okkur, lífið sem hann
ætíð leiddi okkur í gegnum og var
okkur nálægur bæði í gleði og sorg.
En þó svo að lífið taki enda heldur
sólin samt áfram að skína á himnin-
um.
Elsku pabbi minn, þú varst besti
pabbi í heimi og betri mann er varla
hægt að geyma. Pú máttir aldrei
neitt aumt sjá og umvafðir alla,
jafnt stóra sem smáa. Aldrei máttir
þú heyra neinni manneskju hall-
mælt og eins og þú sagðir oft eru
allir menn góðir, bara misjafnlega
góðir.
Við minnumst jólanna í Kjalar-
landinu. Þá hittumst við öll systkin-
in, börnin og nú síðustu ár tengda-
bömin og bamabamabömin. Þá
stóð pabbi í eldhúsinu með stóran
pott og bjó til súkkulaði til að skola
niður kræsingunum sem á boðstól-
um vom. Síðan var jólatréð dregið
út á mitt stofugólf, jólalögin sungin
hástöfum þar til jólasveinninn birt-
ist með gafir handa bömunum.
Pabbi Ijómaði af gleði og vart mátti
sjá hverjir vora spenntari hann eða
bömin.
Alltaf gat hann séð skoplegar
hliðar á öllum málum. Það sést best
á því þegar hann var orðinn fárveik-
ur og þurfti alla aðstoð í rúminu. Þá
var hann enn að gantast og senda
frá sér bros og útgeislun. Nokkram
dögum fyrir andlátið sagði hann
okkur að nú færi hann að fara til
himna. Guð og vinir á himnum
hefðu birst sér í draumi og væra að
undirbúa komu hans til sín. Eg vona
að við höfum annast þig vel og lang-
ar mig til að þakka öllu góða fólkinu
sem hjálpaði okkur þegar þú varst
veikur heima og eins á líknardeild-
inni í Kópavogi.
Elsku mamma, þið pabbi vorað
svo samrýnd og gerðuð alltaf allt
saman. Missir þinn er mikill og
söknuðurinn stór. Biðjum við Guð
að gefa þér styrk til að takast á við
þessa miklu sorg.
Elsku pabbi, megi englarnir varð-
veita þig að eilífu. Við þökkum þér
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
okkur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Gíslína, f. 11. júní
1946. 2) Sigríður, f.
21. ágúst 1950,
sjúkraliði, gift
Magnúsi Ingvari
Þorgeirssyni bfla-
málara. Börn þeirra
eru: Ólafur, f. 1970,
kvæntur Þuríði,
börn þeirra Björg-
vin Freyr og Sigríð-
ur Rún; Stefán, f.
1972, kvæntur Þor-
björgu, börn þeirra
Magnús Baldvin og
Jón Lárus; Þorgeir,
f. 1974, í sambúð
með Helgu; Gunnar, f. 1978, Ás-
geir f. 1985. 3) Kristín, f. 26.
febrúar 1955, skurðhjúkrunar-
fræðingur, gift Sigurjóni Guð-
mundssyni rafvirkja. Börn
þeirra: Anton, f. 1980 og Svava,
f. 1986. Áður átti Kristín Sigur-
björgu, f.1972. Hún er í sambúð
með Rögnvaldi Erling, börn
þeirra Sigurjón Óli og Agnes
Rut. 4) Gunnar, f. 20. desember
1965, garðyrkju- og landslags-
arkitekt, í sambúð með Brynju
Þórarinsdóttur iðnrekstrar-
fræðingi, börn þeirra eru Frið-
rik Örn, f. 25. ágúst 1996, Þór-
arinn Sigurvin, f. 16. ágúst
1998. Áður átti Brynja Dag Má,
f. 3. ágúst 1991.
Utför Gunnars verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Sigríður og Magnús.
Mig langar að minnast og kveðja
föður minn með nokkram orðum.
Elsku pabbi, það er sárt að sjá á eft-
ir þér, minn hugur leitar til þín aft-
ur og aftur. Eg mun ætíð hugsa um
þær stundir sem ég fékk að eiga
með þér og þann styrk sem þú
veittir mér í lífinu. Þú varst ætíð
hjartahlýr, réttlátur, bamgóður og
góður pabbi. Það var svo gott að
vera nálægt þér.
Vinnan var þér mikils virði og
einnig vinnufélagarnir. Þú varst
samviskusamur, ósérhlífin og barst
mikla virðingu fyrir vinnunni. Þú
varst sérstaklega nýtinn og barst
mikla virðingu fyrir öllum verðmæt-
um. Það mátti ekld henda neinu
sem hugsanlega var hægt að nota
síðar eða selja.
I gegnum öll sín veikindi kvartaði
hann aldrei. Pabbi var ekki vanur
að flíka tilfinningum eða segja frá
líðan sinni. Þó svo að hann væri með
ólæknandi sjúkdóm sem myndi
leiða til dauða, tók hann því með
jafnaðargeði og þakkaði fyrir þær
góðu stundir og þá lífdaga sem
hann hafði átt.
Dagfarslega var hann prúður
maður og hlédrægur og gat oft á
tíðum séð skoplegu hliðina á hlutun-
um og átti þá til að gantast. Hann
hélt sínum persónuleika og ljúf-
mennsku alveg fram í andlátið.
Ljúfmennskan og háttvísin var hon-
um í blóð borin. Minnisstætt er at-
vik þegar ég hafði setið við hlið hans
á líknardeildinni í Kópavoginum.
Klukkan var orðin tíu um kvöld og
hann greinilega orðinn þreyttur. I
staðinn fyrir að biðja mig að fara
tjáði hann mér að við skyldum fara
að sofa. Hann var ætíð svo varfær-
inn og tillitssamur við aðra.
Mannþekking pabba var með af-
brigðum og frásagnarsnilld hans
slík að persónur fyrri ára stóðu ljós-
lifandi fyrir hugskotssjónum. Hann
hafði mjög gaman af að kynna og
lesa sér til um alla skapaða hluti.
Hann var bóngóður maður og það
var oft gott að leita til hans varð-
andi ýmis mál sem þörfnuðust úr-
lausnar. Hann var fjölfróður um
menningarmál, skarpgreindur og
skemmtilegur.
Margir hafa misst mikið við frá-
fall föður míns en mestur er þó
missir móður minnar, en þau hjónin
voru mjög samrýnd. Eg bið góðan
Guð að vaka yfir henni í framtíðinni
og gefa henni og systrum mínum
styrk í sorginni.
Það vora góðar stundir sem við
áttum með þér, kæri pabbi. Þú
varst öðlingur af manni og munt
ávallt vera í hugskoti okkar og við
elskum þig öll afar heitt.
Guð blessi þig og minningu þína.
Gunnar Gunnarsson.
Nú hefur góður maður lokið hlut-
verki sínu í þessu lífi. Gunnar Guð-
mundsson var gæddur þeim eigin-
leikum sem ég held að flestir vildu
hafa. Ég er nokkurn veginn viss um
að hann hefur aldrei hugsað nei-
kvætt til nokkurrar manneskju,
hæverska, jafnaðargeð og blíða vora
hans aðaleinkenni. Þegar ég kom
inn í fjölskylduna með son minn sem
var þá þriggja ára tóku þau hjónin
honum sem sínu eigin barnabarni.
Það var alltaf gaman að spjalla,
hann gat talað um alla heima og
geima og spáði í alla hluti alveg fram
í andlátið. Nokkram dögum áður en
hann dó töluðum við um hvemig lífið
var í Kína í upphafi 20. aldarinnai'.
Börnin vildi hann hafa nálægt sér og
tala við þau og sprella í þeim, þá var
fjör og þá hækkaði Gunnar róminn
og átti til að byrsta sig en allt var
þetta í gríni gert. Gunnar og Olla
vora samrýnd hjón, það má segja að
þau hafi verið sem einn maður. Þeg-
ar Gunnar sagði „Jæja, elskan“,
þýddi það að nú væri kominn tími til
að fara heim.
Elsku Olla, börn og barnabörn
guð gefi ykkur styrk í sorginni.
Brynja Þórarinsdóttir.
Hann er dáinn hann Gunnar vinur
minn og tengdafaðir.
Minningarnar skjóta upp kollin-
um hver af annarri og það er erfitt
að trúa því að maður skuli ekki fá að
heyra í og sjá hann aftur í þessu lifi.
Gunnar var þvílíkur gleðigjafi að
leitun var að öðrum eins, enda
hændust börn alveg sérstaklega að
honum. Hann var vel lesinn og það
var sama hvað var talað um, alltaf
vissi Gunnar einhvað um málin. Ég
er búinn að þekkja Gunnar frá 1973,
ég kynntist Gunnari sérstaklega vel
strax, því við Kristín byrjuðum okk-
ar búskap í kjallaranum í Kjalar-
landi. Það era ekki margir sem fá
svo gott veganesti eins og við Krist-
ín fengum. Að geta leitað upp á
næstu hæð til Gunnars og Ollu með
stór og smá mál var okkur ómetan-
legt, enda bæði boðin og búin að
hjálpa okkur með hvað sem var.
Samrýndari hjón held ég að varla
séu til, enda ekkert sem þau ekki
gerðu saman. Nýtni og útsjónarsemi
var þeim hjónum í blóð borin, ef
einnhver afgangur varð af efni sem
Gunnar var með var hann fljótur að
finna út í hvað hægt var að nota
hann. Hann smíðaði rúm á hjólum
sem öll okkar böm sváfu í fyrstu
mánuðina og hefur okkur ætíð þótt
einstaklega vænt um það. Hann
hafði afskaplega gaman af að horfa á
kvikmyndir og þekkti alla eldri leik-
ara og það sem meira var, hann
þekkti flesta yngri leikarana líka.
Það lýsir Gunnari best hversu mikill
karakter hann var og gat alltaf séð
björtu hliðarnar á öll að þegar hann
frétti að hann væri með illvígan
sjúkdóm og ætti ekki langt eftir, þá
sagði hann: Ég get nú ekki kvartað,
því við Olla eram búinn að eiga svo
mörg góð ár saman. Það sem mun
hjálpa okkur öllum í sorgini era all-
ar þær góðu minningar sem við
geymum um Gunnar.
Sigurjón.
Elsku afi minn, takk fyrir allar
þær stundir sem við áttum saman.
Minningarnar um þær eru margar
og allar kærar. Kjalarlandið var
mitt annað heimili þegar ég var
yngri og margir eru dagarnir sem
ég kom hjólandi í heimsókn eftir
skóla. Alltaf var ég velkominn og
fékk að fara með þér og ömmu í
Öskjuhlíðarskóla að hjálpa ykkur að
skúra eða þér að gera við eitthvað
sem aflaga hafði farið. Þú varst
alltaf svo laghentur. Eins man ég
eftir öllum ferðunum okkar í heita
lækinn. Þú varst besti maður í heimi
og varst alltaf svo góður við alla. Þú
komst fram við börnin í Öskjuhlíðar-
skóla eins og þau væru þín eigin og
hlustaðir á það sem þau höfðu að
segja. Ég veit ekki hvað oft þú hefur
stolið af mér nefinu og alltaf var ég
jafn undrandi á því hvernig þú gætir
eiginlega tekið af þér þumalputtann
og sett hann á þig aftur. Þú sást
alltaf björtu hliðarnar á hlutunum
og alltaf var viðmótið „en gaman“
eða „það var nú gott“.
Ég man eftir því þegar ég var lítill
og þú fórst með mig til að láta taka
gipsið af löppinni á mér og hélst í
höndina á mér á meðan læknirinn
sagaði það af. Ég man eftir
kubbalestinni sem þú og amma gáf-
uð mér í jólagjöf þegar ég var lítill.
Besta gjöf sem ég hef fengið og ég
var svo stoltur og fannst ég svo sér-
stakur að hafa fengið svona fallega
gjöf frá ykkur. Sérstaklega man ég
eftir öllum jólaböllunum sem við
krakkarnir fengum að fara á með
þér. Mig langar til að þakka þér fyr-
ir tímann sem við áttum saman á
seinasta ári þegar ég bjó heima hjá
ykkur og þann áhuga sem þú sýndir
því sem ég var að gera í skólanum.
Þú varst nefnilega svo námfús og
þér fannst gaman að lesa þér til. Ég
vona að þér líði sem allra best núna
og biddu Guð að hjálpa ömmu í
sorginni því það er erfitt að missa
svona góðan mann eins og þig.
Tíminn flýgur áfram og hann teymir
mig á eftir sér
og ekki fæ ég miklu ráðið um það hvert
hann fer
en ég vona að hann hugsi soldið
hlýlega til mín
og leiði mig á endanum aftur til þín.
(Megas.)
Gunnar Magnússon.
Elsku afi minn er látinn. Nú hefur
hann fengið vængi sína. Ég mun
sakna afa, hann var alltaf svo góður
við mig, þó að ég hafi stundum verið
óþægur. Þakka þér fyrir að hafa
leyft mér að búa hjá þér í fyrra þeg-
ar við voram að skipta um húsnæði.
Það var svo gaman þegar ég gat far-
ið upp til ykkar þegar ég var búinn í
skólanum og fengið lummur eða
annað góðgæti.
Elsku afi minn, ég veit að þú ert í
góðum höndum. Guð og Jesú era
með þér eins og þú sagðir sjálfur að
þú værir aldrei einn.
Eins og segir í texta Vilhjálms
Vilhjálmssonar:
Eitt siim verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt
Eg harma það, en samt ég verð að segja
að sumarið líður alltof fljótt.
Ásgeir Magnússon.
Jæja afi minn, nú ertu farinn frá
okkur.
Ég leiddi nú hugann aldrei að því
að þú myndir einhvem tímann fara
frá okkur, en þetta er víst gangur
lífsins. Þú varst alltaf svo hress, já-
kvæður og stríðinn. Þegar þú veikt-
ist þá vildirðu ekkert vera að gera
neitt veður út af því. Þú sagðir bara
að kannski batnaði þér bara, og þú
fékkst mig til að trúa því. Ög ein-
hvem veginn fannst mér að það
myndi bara gerast, að þér myndi
batna. „Margs er að minnast, margs
er að sakna."
Þær vora ófáar ferðimar sm þú
fórst með okkur bræðurna á jóla-
ball, og sama hversu óþekkur ég
var, sagðir þú alltaf mömmu að það
hafí ekkert farið fyrir mér. Seinna
fórstu líka með son minn á jólaball,
hann er nú svolítið fyrirferðarmikill,
en það virtist víst aldrei fara neitt
mikið fyrir honum hjá þér. Þú hafðir
alltaf gott lag á börnum. Ekki má
heldur gleyma öllum útilegunum og
sumarbústaðarferðunum sem við
fórum í. Ég vaknaði alltaf fyrstur,
og þá komst þú og fórst með mig í
göngutúr, svo að aðrir gætu fengið
að sofa. Ég man eftir mörgum
göngutúranum þegar þú varst að
reyna að fræða mig um fuglana og
GUNNAR
GUÐMUNDSSON
náttúrana. Margt var skrafað í þeim
ferðum. Ég man eftir því að þegar
við bræðurnir vorum litlir, þá var
alltaf til siðs að við fjölskyldan fær-
um á rúntinn á sunnudögum. Þá
sungum við alltaf: Gunnar afi, Gunn-
ar afi, alveg þangað til við vorum
komin í Kjalarland. Þangað er alltaf
gaman að koma og vel fyrir séð að
við fengjum nóg að borða og drekka.
Þú gafst þér alltaf nógan tíma fyrir
okkur.
Þegar ég og konan mín voram að
kaupa fyrstu íbúðina okkar fengum
við að vera í kjallaranum hjá þér og
ömmu í mai'ga mánuði á meðan við
voram að bíða eftir að fá íbúðina af-
henta til að spara okkur leigukostn-
að. Við minnumst þess þegar þú sast
á gólfinu með honum Björgvini Frey
og lékst þér við hann. Hann var þá
rétt að byrja að skríða. I jólaboðun-
um sem þið amma hélduð ár eftir ár,
þreyttist þú aldrei á því að dansa í
kringum jólatréð með börnunum.
Þetta sýndi það hversu góður þú
varst við börn og alla.
Hafðu þökk fyrir allt og allt, afi
minn, og gakk þú í friði undir himn-
anna sæng.
Eg sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofír rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þásælteraðvitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Ólafur Magnússon og fjölskylda.
Það er komið haust og haustlitirn-
ir hafa skartað sínu fegursta. Það
var einnig farið að hausta í lífi mágs
míns Gunnars Guðmundssonar,
málmsteypumeistara, sem kvaddi
þetta líf þann 26. október, eftir far-
sæla ævigöngu.
Ég læt hugann reika aftur til
bemskuáranna austur í Neskaup-
stað, en þar sá ég Gunnar fyrst, er
hann kom til starfa sem málmsteyp-
ari við Vélaverkstæði Dráttarbraut-
arinnar sumarið 1945 og í Neskaup-
stað kynntust þau Ólöf elsta systir
mín og hófu þar búskap. Fyrstu bú-
skaparár sín bjuggu þau á neðstu
hæðinni í húsi foreldra okkar, Ey-
leifar og Gísla Bergsveinssonar að
Strandgötu 22, en fluttu síðar í
næsta hús, sem þau festu kaup á.
Það gefur auga leið að kynnin urðu
náin og samgangur varð mikill.
Elstu dætur þeirra tvær fæddust í
húsinu heima og við fengum að
fylgjast grannt með þeim. Þær
komu skríðandi upp stigann, löngu
áður en þær fóru að ganga og sóttu
mikið til litlu- og stóra ömmu, eins
og Gunnar kallaði mömmu og ömmu
stundum.
Gíslína, sú eldri, fæddist á 52. af-
mælisdegi föður míns og gekk sú
fæðing ekki sem skyldi. Síðar kom í
ljós að hún hafði hlotið skaða. I
gegnum h'fið eram við minnt á að
ekkert er öraggt í þessum heimi, við
þurfum að taka því sem að okkur er
rétt og reyna að vinna úr áföllunum,
eins og þeim hjónunum auðnaðist að
gera, því lífið heldur áfram með sín-
um væntingum og þrám. Gunnar var
mikill geðprýðismaður, léttur í lund,
gamansamur og örlítið stríðinn en
gat þó verið fastur fyrir ef svo bar
undir. Hann lífgaði svo sannarlega
upp á tilverana í kringum sig. Hann
var líka mjög hjálplegur heimafyrir.
Ég tel að samvinna þeirra hjónanna
hafi alla tíð verið góð. I minningunni
sé ég hann fyrir mér að snúast
heima í eldhúsinu og ég man hvað
mér fannst falleg stofuhúsgögnin
þeirra og fínt hjá þeim. Það var eng-
in lognmolla í húsi foreldra minna,
þar sem stórfjölskyldan bjó og
margvísleg störf kölluðu á vinnufús-
ar hendur. Allt snerist um sjósókn
og aflabrögð. Ég get trúað að þetta
hafi verið ólíkt þeim heimi sem
hann, Reykvíkingurinn var alinn
upp við. Eflaust hafa verið mikil við-
brigði fyrir hann að vera kominn út
á land. Vetur vora oft snjóþungir og
samgöngur strjálar, fjörðurinn okk-
ar var ekki kominn í vegasamband á
þessum áram, ekkert sjúkrahús, að-
eins einn fullorðinn læknir og fleira
mætti telja. Það era breyttir tímar,
enda liðin meira en hálf öld síðan