Morgunblaðið - 12.02.2000, Page 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 12. FEBRÚAR 2000 49

stað í einni af dagsferðum okkar
um Suðurlandsundirlendið. Ef til
vill höfðum við nýlokið sundspretti
á Selfossi eða kastað steini ofan í
Kerið. Sólin steikti blóðrauðan flöt-
inn á langa pusjónum sem sigldi
með okkur um malarvegi Gríms-
nessins þannig að rauðgrýtið spýtt-
ist í allar áttir. Ekki er víst hvort
við höfðum strítt Jónu systur of
mikið eða sungið of hátt en örugg-
lega fórum við rækilega yfir strikið.
Þegar við höfðum hundsað nokkrar
þolinmóðar beiðnir setti pabbi okk-
ur afarkosti. Hann sagðist viss um
að þú, afl, myndir heldur vilja labba
heim í bústaðinn heldur en að þola
meira af þessum óhemjugangi. Og
enn létum við ekki segjast. Ör-
stuttu seinna hafði pabbi stöðvað
bílinn og án þess að segja orð, settir
þú upp húfuna þína, hnepptir að
þér brúna jakkafatajakkanum og
steigst virðulega út úr bílnum. Og
pabbi keyiúi af stað. Þegar við sá-
um þig hverfa bakvið rauðgrýtis-
blindhæðina brast hjartað og æð-
arnar sprungu í augunum sem
höfðu varla við að seytla út tárum.
Frávita af sorg báðum við pabba að
snúa við og ná í þig því við skyldum
alltaf vera góð.
Síðan eru liðin mörg ár. í dag
þegar við horfum á eftir þér hverfa
til fundar við almættið vakna sömu
tilfinningar og í barnshjörtum okk-
ar. Þótt óhemjugangurinn hafí að
mestu breytt um farveg þá full-
orðnast maður seint gagnvart því
að þurfa að lokum að skiljast frá
ástvinum sínum. I þetta skiptið get-
um við ekki beðið pabba að snúa við
og ná í þig en munum alltaf geta
leitað huggunar í minningunni um
þig og ömmu og glaðst yfir þeim
lærdómi sem þið veittuð okkur.
Minningarnar eru margar sem
ylja. Pabbi var vanur að skreppa
með okkur til þín á hafnarvogina
þegar færi gafst. Ávallt varstu
drellifínn í prjónavestinu og brún-
röndóttu jakkafötunum og trillu-
karlarnir skiptust á að koma til þín
og bjóða þér í nefið. Þú varst alltaf
svo ægilega glaður að sjá okkur og
eftir koss á kinn fengum við oft að
leggja saman á gömlu reiknivélun-
um og skrifa nokkrar skýrslur.
Fúkkalyktin af slorugu teppinu,
hljóðið í lóðunum sem þú færðir til
og frá þegar aflinn var vigtaður og
spjall ykkar pabba náði iðulega að
róa flöktandi sálir okkar og oftar en
ekki fékk maður sér kríu á beddan-
um góða.
Þegar þú varðst sjötugur hættir
þú formlega að syngja í kirkjukórn-
um en kórinn var hálfhaltur án þín
og þegar það voru of fáir tenórar
sem mættu í messu þá vorum við
iðulega send til að ná í þig. „Afi, það
er neyðarástand í kórnum!" kölluð-
um við og þú glottir og hristir höf-
uðið en settir síðan á þig fína hatt-
ætíð einkennst af mikilli gleði og
hlátri. Þær eru ófáar þessar stundir
og er okkur mjög ofarlega í huga
sumarbústaðarferðin á Laugarvatn í
aprfl á síðasta ári. Kalli hafði sjálfur
leigt þennan bústað og var sérstak-
lega hrifinn af heita pottinum sem
húsinu fylgdi. Við vorum varla kom-
in inn um dyrnar þegar Kalli vildi
fara að drífa sig í pottinn. Þegar við
loks féllumst á að fara rauk Kalli út
á sundskýlunni einni fata með hand-
klæði með sér og hljóp yfir mela og
móa á tánum. Þegar við komum að
pottinum var búið að læsa en Kalli
ætlaði ekki að láta það stöðva sig,
hann var ekki lengi að klifra yfir
grindverkið og við fylgdum fast á
eftir. Þó að pottaferðirnar hefðu
ekki verið jafn margar og Kalli vildi
þá var þetta ferðalag okkar með því
skemmtilegra sem við höfum gert
saman.
í sumar rættist svo loks gamall
draumur hjá Kalla, hann komst á
þjóðhátíð í Vestmannaeyjum. Eins
og oft áður vildi Kalli ekki vera eins
og allir hinir og breytti venjulega
„TAL“-tjaldinu sínu í tjald sem var
„made in ITALy“. Við höfum sjald-
an séð hann skemmta sér eins vel
enda fengu þeir sem ekki fóru til
Eyja ekki frið í margar vikur eftir
þjóðhátíð því Kalli sá svo sannarlega
um að minna alla á hvað þeir hefðu
misst af miklu.
inn og leiddir okkur í kirkjuna. Við
vökvuðum garðinn og slógum lóð-
ina. Við fórum með ömmu og Ninnu
á moskvitsinum að tína beitilyng og
ber út í Múla. Þú sagðir fátt en það
sem þú sagðir var umbúðalaust og
vel hugsað. Nærvera þín var kyrr-
lát en samt svo áhrifamikil.
Vænst þykir okkur um minning-
una um hjónaband ykkar ömmu.
Ykkar fallega ástarsaga hefur snert
alla sem ykkur þekkja og verður
henni ekki lýst í orðum. Þið gerðuð
allt saman, svo heilhuga og þakklát.
Líka fyrir einföldu og hversdags-
legu hlutina. Vakna, borða, vaska
upp, taka göngutúrinn, hádegis-
matur, aftur vaskað upp, lesið að-
eins, eftirmiðdagsblundurinn, garð-
verkin, hannyrðir og moggalestur,
útvarpshlustun, kvöldmatur, og enn
vaskað upp, smásjónvarp, hátta-
tími, biblíulestur og kvöldbæn. Það
var okkur systkinunum ómetanlegt
að búa svo nálægt ykkur og geta
alltaf komið við og verið hluti af
ykkar óhagganlega og trausta lífi -
lært listina að lifa. Þið voruð eitt og
það gleður okkur að vita til þess að
þið hafið sameinast á ný.
Eftir að amma dó vitum við að
hugurinn bar þig hálfa leið til henn-
ar.
Þrátt fyrir eigin baráttu við sorg-
ina reyndir þú af fremsta megni að
lina þjáningar okkar hinna og tókst
við gestgafahlutverki ömmu af ró-
lyndum styrk. Við höfum dáðst
mikið að aðlögunarhæfni þinni þeg-
ar þú á níræðisaldri gafst málbein-
inu lausari taum en nokkru sinni
áður og sagðir okkur sögur frá bar-
næsku þinni og uppvaxtarárum.
Það er okkur mikils virði að hafa
átt þessar stundir með þér þótt þær
hafi auðvitað verið allt of fáar sök-
um fjarlægðanna okkar á milli.
Við kveðjum þig nú með söknuð í
hjarta en í fullri vissu um að þú ert
komin á góðan stað, þar sem við
hittumst fyrr eða síðar. Guð blessi
þig og minningu þína.
Þín dótturbörn,
Pétur, Unnur Anna og
Jóna Ellen.
Hann afi minn var ekki orðmar-
gur maður. En lífið og mannleg
samskipti snúast ekki bara um orð
- sem betur fer.
Þessar hendur sem höfðu faðmað
svo marga svo hlýtt, sem höfðu
dregið svo margan fiskinn úr sjón-
um, sem höfðu klappað svo mörgum
góðlega á öxlina - og sem báru mig
blauta heim á Hornbrekkuveg eftir
að ég datt í tjörnina sex ára.
Þessi augu sem höfðu miðlað svo
mikilli væntumþykju, sem höfðu
séð svo marga hverfa frá - og sem
horfðu alvarlega á mig þegar ég
læsti mig inni á klósetti fimm ára.
Þessi ótrúlega yfirvegun og ró-
Það var alltaf stutt í brosið hjá
Kalla og sögur hans og brandarar
héldu okkur oft uppi heilu kvöldst-
undh-nar. Hann var mjög vanafastur
og lagði oft mikið á sig til að þurfa
ekki að breyta út af vananum, t.d.
varð hann að kaupa sér brauð ein-
hvers staðar í Kópavogi og þurfti
svo að fara eitthvert allt annað til að
kaupa marmelaðið. Góðir vinir eru
mjög vandfundnir og við erum öll
mjög þakklát fyrir að hafa notið vin-
áttu Kalla.
Elsku Kalli, við söknum þín mikið
en minningarnar verða góðar. Við
vonum að þú hvílir í friði og biðjum
Guð að geyma þína góðu sál.
Sofðu vært hinn síðsta blund,
unz hinn dýri dagur ljómar,
Drottins lúður þegar hljómar
hina miklu morgunstund.
(V. Briem.)
Kæra fjölskylda, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Katrín, Rut, Stella, Tómas,
Margrét, Níels, Petra,
Björk, Halldór, Jón Garðar,
Hjalti og Hulda.
Elsku Kalli okkar.
Hver hefði trúað því að þú, sem
framtíðin virtist blasa við, myndir
yfirgefa okkur svona snemma? Við
munum alltaf muna eftir þér sem
legheit - sátt við lífið og tilveruna -
og dauðann. Og þessi fáu, eri vel
völdu og gefandi orð: „Þú verður
góður við Ninnu, Birgir minn.“
Mikið er líf mitt auðugra við að hafa
átt þig að, afi minn. Vikurnar sem
ég fékk að vera hjá þér og ömmu í
pössun á Hornbrekkuveginum,
heimsóknir til ykkar og síðustu árin
til þín á Hornbrekku gáfu mér
meiri skilning á því hvað þetta líf
gengur í raun út á. Þegar ég lét
glepjast af hraða og kröfum þessa
nútímalífs komu heimsóknir til þín
mér niður á jörðina á ný - voru akk-
eri mitt. Það var átakanlegt að
finna hversu mjög þú saknaðir
ömmu eftir að 'hún fór, en um leið
fallegt að skynja hversu sáttur þú
varst við líf þitt þegar þú sast við
gluggann á Hornbrekku, hofðir út á
sjóinn - og beiðst eftir kallinu.
Ég kveð þig nú með söknuði og
þakklæti, afi minn. Söknuði yfir að
fá ekki að njóta nærveru þinnar
framar en þakklæti yfir fegurðinni,
að bið þinni hafi lokið án þjáninga
og að þú hafir nú loksins, loksins
fengið að hitta ömmu á ný. Vertu
blessaður, afi minn - og ég bið inni-
lega að heilsa ömmu.
Þín
Jónina Sigrún.
Langafi Jón er dáinn. Þar er erf-
itt fyrir litlar afastelpur að átta sig
á því að heimsóknirnar til langafa
Jóns á Hornbrekku verða ekki
fleiri.
Einhvern veginn held ég að við
höfum haldið að við gætum alltaf
gengið að honum vísum í herberg-
inu sínu þegar við kæmum til Ólafs-
fjarðar. En auðvitað var það ekki
svo gott, langafi Jón kvaddi jafn
hljóðlega og friðsællega og hann
hafði lifað. Hann sagði ekki alltaf
margt, en það var svo gott að koma
til hans og finna hvað honum þótti
vænt um að sjá okkur. Við vissum
að hann var aldrei í rónni þegar við
vorum að keyra á milli Mosfells-
bæjar og Ólafsfjarðar, ekki síst að
vetri til, og þess vegna reyndum við
alltaf að láta það verða okkar fyrsta
verk að koma boðum til hans um að
við værum komin norður... eða suð-
ur, heil á húfi. Síðustu samverust-
undir okkar með langafa Jóni voru
um jólin og á afmælinu hans í októ-
ber sl., þar sem Amma Gú sló upp
heljarinnar veislu eins og henni er
einni lagið á Hornbrekku og auð-
vitað var sungið og spilað af hjart-
ans lyst. Nú þegar hann hefur kvatt
er okkur ljóst hve dýrmætt það var
að fá að eiga þessa stund, hún lifir í
minningunni. Kæra fjölskylda,
sorgin er sár en góðar minningar
um mætan mann fá hana sefað. Við
kveðjum langafa Jón með söknuði.
Bryndís, María Gyða og
Hrefna Guðrún.
glaðlyndum, spaugsömum og yndis-
legum strák sem hafði jákvæð áhrif
á alla sem hann kynntist. Allt sem
þú tókst þér fyrir hendur gerðirðu
af lífi og sál, sama hvort það var sjó-
mennska, líkamsrækt, umboð fyrir
snyrtivörur eða fasteignasala.
Hversu fáránlega sem það hljómaði
tókst þér að láta það ganga upp.
Það var sama hvers konar tæki þú
fékkst í hendurnar, alltaf þurftirðu
að taka það í sundur, skoða hvað var
innan í, sama hvort það var raf-
magnsvekjari, fjarstýrður bfll eða
ryksuga. Og merkilegt nokk, í lang-
flestum tilfellum virkuðu þau jafnvel
á eftir (þótt nokkrar skrúfur gengju
af).
I grunnskóla tókstu virkan þátt í
félagslífinu og spilaðir m.a. í skóla-
hljómsveit og varst ávallt hrókur
alls fagnaðar. í fyrsta skipti sem þú
steigst á skíði tókstu þig til og tókst
lyftuna upp á topp. Þú ákvaðst
reyndar að labba niður en þetta seg-
ir einmitt allt um þig; ef þú gerðir
eitthvað fórstu alla leið.
Þú varst alltaf hjartað í hópnum.
Minninguna um þig munum við
ávallt geyma í hjarta okkar. Við
munum sakna þín Kalli.
Fjölskyldu þinni sendum við inni-
legar samúðarkveðjur og megi góð-
ur guð styrkja hana á erfiðri stundu.
Þínir bekkjarfélagar í
Grunnskóla Djúpavogs.
SIGRIÐUR
FRIÐFINNA KRISTÓ-
FERSDÓTTIR
+ Sigríður Frið-
finna Kristófers-
dóttir var fædd á
Klúku í Fífustaðadal,
Ketildalahreppi,
Arnarfirði 21. febr-
úar 1911. Hún lést á
Landspítalanum 5.
febrúar síðastliðinn,
tæplega 89 ára göm-
ul. Foreldrar Sigríð-
ar voru Kristín Jar-
þrúður Jónsdóttir,
húmóðir á Klúku, f.
1885 á Öskubrekku í
Fífustaðadal, d. 2
október 1951, og
Kristófer Árnason, bóndi á Klúku,
f. 2 ágúst 1864 í Krossadal í
Tálknafirði, d. 1957. Sigríður var
elst þeirra sjö systkina sem upp
komust en eitt lést í bernsku. Syst-
kyni hennar voru Árni Jón, f.
1913; Pétur, f. 1917, d. 1975; Jóna,
f. 1919, d. 1985; Ragnar, f. 1916;
Magnfríður, f. 1921, d. 1998 og
Guðrún, f. 1926, d. 1979.
Sigríður giftist Stefáni Illuga-
syni Hjaltalín 8 júní 1935. Hann
var fæddur 27. mars 1905 og lést
30. september 1982. Þau slitu sam-
vistir. Þau bjuggu fyrstu fjögur
árin í Grundarfirði og í Ketildöl-
um en fluttu 1939 til Reykjavíkur
og bjó Sigríður þar æ síðan.
Þótt Sigga móðursystir mín væri
orðin öldruð og heflsu hennar tekið
að hraka var mér óneitanlega brugðið
þegar ég frétti að hún hefði lagt í sína
hinstu för. Þessi mæta kona sem frá
minni fyrstu tíð hefur skipað stóran
sess í mínum huga.
Sigga ólst upp við þröngan kost í
stórum systkinahópi á Klúku í Amar-
firði. Hún var elst þeirra systkina og
þurfti að byrja að vinna við bústörfin
eins fljótt og kraftar leyfðu eins og al-
gengt var hér áður fyrr. Sín fyrstu
búskaparár bjó hún í Grundarfirði
með fýrri manni sínum en flutti síðar
til Reykjavíkur. Fjögur böm eignað-
ist hún og ól þau upp með sæmd.
Hún þurfti að leggja hart að sér
þegar börnin vom að vaxa úr grasi til
að ná endum saman enda var hún um
langt skeið eina fyrirvinnan. Hún var
harðdugleg og vann á þeim árum
fulla vinnu utan heimilis og var auk
þess með íjölda kostgangara í fæði.
Hún stundaði fúlla vinnu svo lengi
sem starfsþrek entist eða fram á átt-
ræðisaldur, enda alla tíð sérlega
vinnusöm. Ein af þessum sönnu al-
þýðuhetjum sem skilað hafa miklu
starfi. Við sem yngri emm eigum
slíkum hetjum mikið að þakka.
Þeirra framlag í uppbyggingu þjóðfé-
lagsins er stórt.
Sigga var ein af allra fyrstu mann-
eskjunum sem ég kynntist á lífsleið-
inni. Allar götur frá mínum fyrstu
bemskusporam hefur verið afar
kært með okkur. Hún var ekki bara
gömul frænka, hún var mér sannur
vinur sem reyndist mér vel alla tíð.
Fram í hugann koma myndir og brot
minninga sem tengjast samskiptum
okkar Siggu. Yfir þessum minningum
er ákaflega bjart. Þær hafa skapað
mér sjóð sem ég met hátt að verðleik-
um. Það sem er efst í huga mér er
hvað Sigga sýndi mér mikinn skilning
þegar móðir mín féll frá fyrir 20 ámm
og á sinn hátt tókst henni að fylla í
það skarð með mikilli hlýju og velvild
í minn garð. Sigga hafði afskaplega
góða skapsmuni, var glaðvær og var
alltaf tilbúin að gera gott úr öllu. Hún
var eins heilsteypt og nokkur mann-
eskja getur verið og var mikil um-
hyggja fyrir náunganum í blóð borin.
Enn einn höfuðkostur hennar var
húmorinn hennar, hún gat gert góð-
látlegt grín að sjálfri sér og öðmm á
þann hátt að útfrá smitaði.
Hálfum mánuði áður en hún lést
var okkar síðasti endurfundur. Ég
stoppaði hjá henni lengi dags, við
höfðum ekki hist um nokkurt skeið.
Okkur skorti ekki umræðuefni frekar
en vant var. Hún spurði mikið út í
mitt nám og hvað ég hyggðist gera að
Böm Sigriðar og
Stefáns voru l)Ásta
Kristín, f. 10. desem-
ber 1934, hún á þrjá
syni. Stúart, Stefán
Örn og Sigurð. 2) 111-
ugi Sveinn, f. 6. maí
1936, kvæntur Sig-
ríði Sigurðardóttur,
þau eiga þrjú börn.
Sigurð, Stefán og
Kristínu. 3) Guð-
mundur, f. 4. septem-
ber 1937, kvæntur
Báru Óskarsdóttur,
þau eiga fjóra syni.
Kristin, Arnar,
Guðna og Guðmund. 4) Guðrún, f.
25. febrúar 1939, gift Hauki Jós-
efssyni en hann er látinn. Þau eiga
fjórar dætur. Sigríði, Elínu, Helgu
og Erlu. Afkomendur Sigríðar og
Stefáns em 44 talsins.
Seinni maður Sigríðar var Ólaf-
ur Þ. Jónatansson, sjómaður og
verkamaður, f. 1919 á Akureyri.
Dáinn 21. desember 1991.
Sigríður vann ýmis störf. Hún
starfaði meðal annars við heima-
hjúkrun og ræstingar, meðal ann- "
ars í Þórshamri, skrifstofum al-
þingismanna. Einnig hafði hún
kostgangara í fæði til margra ára.
Útfór Sigríðar fór fram frá Ás-
kirkju 11. febrúar.
því loknu, skammaði mig góðlátlega
fyrir lélega frammistöðu í kvenna-
málum, hún vildi meina að úrbóta
væri þörf í þeim efnum. Hún hafði í
hyggju að fara að flytja úr sinni íbúð
á dvalarheimili. Ég heyrði það á
henni að hún kveið því. En hún sagð-
ist- ekki kvíða því að deyja og sagði
jafnframt að sér þætti þetta vera orð-
ið þreytandi að lifa við þetta heilsu-
leysi og vildi gjarnan að lífinu færi að
Ijúka.
Ég samgleðst þér, Sigga mín, að
þú skulir nú vera komin til nýrra
heimkynna. Við sem þekktum þig og
áttum þig að vini höfum misst mikið,
þitt skarð verður vandfyllt.
Ég færi þér mínar allra bestu
þakkir fyrir allar góðu stundimar og
alla þá velvild sem þú sýndir mér.
Blessuð veri minning þín.
Ég votta bömum tengdabömum
og öðram aðstandendum Sigríðar
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Kristófer Tómasson.
Hún „amma“ er látin. Þegar ég
hugsa til baka þjóta í gegnum hugann
mörg eftirminnileg atvik, eftirminni-
leg ár. Ég kom sem ung stúlka í
fyrsta sinn heim til þín á Hrísateiginn
fyrir rúmum 25 ámm. Strax í upphafi
og alla tíð síðan tókstu mér opnum
örmum. Hlýlegt viðmót, gjafmildi og
gestrisni einkenndi framkomu þína
og naut ég þess eins og ég væri ein úr
fjölskyldu þinni. Þótt við hittumst
sjaldnar nú í seinni tíð riijuðum við
oft upp gamlar stundir með glettni í
huga, þótt alvaran væri ekki langt
undan. Ég naut þeirra forréttinda að
fá að kalla þig „ömmu“ og á ég eftir
að sakna þess að heyra ekki lengur
viðkunnanlega rödd þína nefna mig
Glóu. Ég þakka þér samfylgdina og
kveð þig amma mín.
Hansvegur
ervæng
haf
oggeiminn
þérguð
gaf
um eilífð
sem einn
dag
hans frelsi
erfaðm
lag.
(Höf. IES.)
Aðstandendum sendi ég samúðar-
kveðjur.
Eygló Grímsdóttir. ^