Morgunblaðið - 07.06.2000, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 7. JÚNÍ 2000 51
.... ffc
MINNINGAR
+ Sigríður Þóra
Magnúsdóttir
fæddist í Reykjavík
28. júlí 1929. Hún
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 24.
maí síðastliðinn og
fór útfór hennar
fram frá Víðistaða-
kirlq'u í Hafnarfirði
2. júní.
Það er sárt að sjá á
eftir þér, mamma mín,
eftir allar þær góðu
stundir sem við höfum
átt saman.Þú hefur
alla tíð verið miðdepill barna minna
og ekki mátti líða ein helgi að ekki
væri farið til ömmu og afa . Eins og
við höfðum á orði, að frekar vildum
við láta segja um okkur, að það hafi
ekki verið flóarfriður fyrir okkur en
að það hafi verið sagt að aldrei létu
þau sjá sig. Allt frá fyrstu tíð varst
þú mikil kjölfesta í lífi okkar systk-
inanna. Með áræði þínu, langlyndi
og festu kenndir þú okkur hugtakið
þrautseigja. Þegar ég var sjö ára
gamall, fórst þú að vinna úti í Kaup-
félagi Hafnfirðinga við Strandgöt-
una. Fljótt varð maður var við að
gamla fólkið leitaði til þín og þeir
sem minna máttu sín, ekkert máttir
þú aumt sjá, þá varst þú tilbúin að
rétta hjálparhönd. Þú gerðir hlutina
eins og Biblían talar um, ekki sýn-
ast fyrir mönnum, Matteus 6:1:
„Varist að iðka réttlæti yðar fyrir
mönnum, þeim til sýnis, annars eig-
ið þér engin laun hjá föður yðar á
himnum.“ Það er öllum ljóst,
mamma mín, að laun þín eru mikil á
himnum, ég er stoltur af að vera
sonur þinn og mun ég alla tíð kenna
börnum mínum það góða sem þú
kenndir okkur systkinunum, að
vera heiðarelgur og góður við aðra.
Orðstír þinn fór víða, og nóg var
að nefna við fullorðna, sem urðu á
vegi mans, að maður væri sonur
Siggu Þóru í Kaupfélaginu, þá var
manni alls staðar vel tekið. Er mér
eitt dæmi minnisstætt, þegar ég var
í Iðnskólanum í Hafn-
arfirði. Þá gekk mér
illa í dönsku, sem var
ekki mitt sterkasta
fag. Þegar dönsku-
kennarinn sem var
kona á aldur við þig,
mamma, vissi að ég
var sonur Siggu Þóru,
þá birti yfir, tossinn í
bekknum fékk alla at-
hygli kennarans og viti
menn, strákurinn náði
prófi.
Þú sýndir mikið bar-
áttuþrek í þínum veik-
indum, öðrum til eftir-
breytni og aldrei gafst þú upp. Eftir
hvert áfallið komstu alltaf tvöfalt
stekari til baka og hafðir það jafnan
á orði að þú þyrftir svo margt að
gera í viðbót að ekki væri tími til að
fara strax. Hvemig sem stóð á, þá
var alltaf stutt í góða skapið og
aldrei kvartaðir þú, jafnvel þegar
útlitið var sem verst, einmitt þá
sagðir þú að nú væri þetta allt að
koma.
Ég hef þá von og trú til skapara
himins og jarðar, að við eigum eftir
að sjást aftur seinna meir. Þá tök-
um við upp þráðinn þar sem frá var
horfið og þá verða engin sorgartár
heldur gleðitár. Ég sé þig fyrir mér
þegar við hittumst, þú leiðandi hana
Elísabetu Rós dóttur mína og
Magga bróður. Ég skal passa
pabba, eins og draumurinn hans
sagði: „Maggi minn, nú verðum við
alltaf saman.“
Má Jesú Kristur, sonur Jehóva
Guðs, minnast þín í upprisunni á
hinum efsta degi.
Þinn yngsti sonur.
Magnús Óli Ólafsson.
Sumt fólk er þannig af Guði gert
að það er sífellt gefandi af sér og er
öðrum stoð og stytta í gegnum
þetta líf. Þannig varst þú, amma
min. Við finnum öll nú þegar þú ert
farin hvað við höfum misst mikið
þar sem eftir stendur' tóm sem
aldrei verður fyllt. Það er erfitt á
stundu sem þessari að lýsa því með
orðum hve þú skiptir miklu máli i
mínu lífi og hversu erfitt það er að
sætta sig við að þú sért farin. Aldrei
aftur í þessu lífi mun ég heyra hlát-
ur þinn, blíðlega og ómþýða rödd
þína og aldrei fæ ég að faðma þig
og kyssa. Það er þó huggun harmi
gegn að sú stund muni koma er við
hittumst á ný þegar þessi jarðvist
er á enda runnin. Eftir stendur þó
sú brennandi þrá í hjarta mínu að
ég hefði viljað hafa þig lengur hjá
okkur, svo miklu, miklu lengur. En
eins og þú sagðir svo oft sjálf og
kenndir mér þegar ég var lítill
drengur og framtíðin barst í tal:
„Ef Guð leyfir, Siggi minn, ef Guð
leyfir...“
Nú þegar ég lít yfir farinn veg
hrannast upp allar þær minningar
sem ég á um þig, amma mín. Þá
finn ég fyrir því að nánast hver ein-
asti hlutur í kringum mig minnir á
einhvern hátt á þig.
Þú varst alltaf svo barngóð og
það fann ég best sjálfur þegar ég
var lítill drengur og fór í heimsókn
til þín og afa. Þá voru ferðimar til
ykkar á Norðurvanginn ævintýri
líkastar og móttökurnar alltaf jafn
yndislegar, eins voru heimsóknirnar
í Neðstaleiti og síðar í Kirkjulund
ógleymanlegar. Hinar fjölmörgu
stundir sem öll fjölskyldan átti uppi
í sumarbústað eru einnig minningar
sem ylja mér um hjartarætur, nú
þegar ég hugsa til baka. Þá hafðir
þú allan hópinn hjá þér og þá leið
þér best, þegar allir töluðu hver í
kapp við annan og fyrirgangurinn á
okkur öllum var sem mestur. Svo
og öll skiptin sem við sátum og
spjölluðum um heima og geima, þú
varst svo víðlesin og fróð. Mann-
kynssagan var þitt áhugamál og
hana lastu eins og spennureyfara.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að kynnast þér svo vel sem
ég gerði og ekki síður þakklátur
fyrir það að fjölskyldan mín, eigin-
kona mín og dóttir, fengu það einn-
ig. Það voru mér ómetanlegar
stundir að sjá þig halda á dóttur
minni, gæla við hana og tala til
hennar með blíðu röddinni þinni,
líkt og þú gerðir við öll börnin þín.
Þó að hún Þórunn Lea sé enn of
ung til að muna eftir þér að þá
munum við Rakel sjá til þess að hún
muni vaxa úr grasi vitandi það
hversu yndisleg manneskja hún
langamma hennar var.
Eg er stoltur af því að hafa átt
þig sem ömmu og ég mun aldrei svo
lengi sem ég lifi gleyma þér, hjarta-
hlýju þinni og öllu því sem ég lærði
af þér og ég lofa þér því að ég mun
sjá til þess að börnin mín njóti þess
einnig. Þú varst einstök manneskja
og það er með gríðarlegum söknuði
að ég og fjölskylda mín kveðjum
þig. Við elskum þig.
Ég lifi í Jesú nafni,
í Jesú nafni ég dey.
Þó heilsa og líf mér hafni,
hræðist ég dauðann ei.
Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt.
I Kristí krafti ég segi:
Kom þú sæll, þá þú vilt.
(Hallgr. Pét.)
Sigurður Þór, Rakel Hrund
og Þórunn Lea.
Elsku amma mín, nú er komið að
kveðjustund. Ég mun sakna þín
mjög mikið en alltaf skal ég muna
eftir öllum góðu stundunum okkar.
Þegar ég var yngri og fór í heim-
sókn með mömmu og pabba til þín
og afa. Þá vildi ég alltaf vera eftir
og fá að sofa. Það var svo gott að
vera hjá ykkur, þú varst svo góð og
vildir allt fyrir mig gera.
Þegar ég og Asi fórum í sumar-
bústaði þá komuð þið afi alltaf til
okkar og gistuð hjá okkur í nokkra
daga. Þessa stundir eru mér mjög
dýrmætar og er ég þakklát fyi-ir
hveija einustu stund sem við áttum
saman. Þó svo að Heiðrún Anna sé
aðeins á öðru ári þá veit ég að hún
mun alltaf minnast þín, því ég mun
segja henni frá þér og sýna henni
myndimar af ykkur saman. í fyrra-
sumar fórum við saman á Mývatn
og þar var tekin mynd af þér að
gefa Heiðrúnu Önnu fyi-sta ísinn
sinn og voruð þið báðar skellihlæj-
andi. Ef ég spyr Heiðrúnu Önnu
hvar langamma sé þá segir hún
„amma dissa“ sem þýðir að amma
sé týnd. En ég veit að þú munt allt-
af vera hjá okkur og taka þátt í öllu
SIGRIÐUR ÞORA
MAGNÚSDÓTTIR
ASGEIR
ÁSGEIRSSON
+ Ásgeir Ásgeirs-
son fæddist
Kópavogi 6. febrúar
1962. Hann lést 24.
maí síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fríkirkjunni í
Hafnarfirði 2. júní.
Mig langar í örfáum
orðum að kveðja elsku-
legan bróður minn, As-
geir Ásgeirsson. Hann
var næst yngstur okk-
ar sex systkina. Tvö
eldri systkini okkar
létust með nokkurra
ára millibili. Jón sem var elstur, lést
aðeins 27 ára gamall og Brynja sem
var þriðja í röðinni, lést aðeins þrít-
ug. Foreldrar okkar er einnig bæði
dáin, svo nú erum við þrjú systkinin
eftir. Við Ásgeir vorum mjög sam-
rýnd og ég er ekki búin að átta mig
á að hann er farinn. Þessi elskulegi
litli bróðir minn sem þurfti alltaf að
stríða Siggu systur þegar við vorum
böm. Alltaf var þetta saklaus
stríðni, sem litlir bræður gera til að
vekja á sér eftirtekt. Ásgeir var fjór-
um árum yngri en ég, svo við bröll-
uðum margt saman í æsku. Strax
sem ungur strákur var hann mikill
dýravinur, og þeir voru ófáir kettl-
ingarnir sm hann kom með heim og
bað mömmu um að fá að hafa á
heimilinu. Ungur byijaði hann að
smíða fuglakofa og átti margar dúf-
ur af ýmsum tegundum. Mér er sér-
staklega minnisstætt þegar við
fengum að sigla með pabba til Hull á
gamla Karlsefni sem pabbi var skip-
stjóri á. Ég var tólf ára og Ásgeir
átta ára. Skipið var á fullri siglingu
þegar hann sá dúfu
sitja efst upp á mastr-
inu. Hann var ekki
lengi að klifra efst upp
í mastur og sækja dúf-
una. Áhöfnin stóð
stjörf yfir að horfa á
átta ára gutta við þessa
athöfn. Þetta lýsir Ás-
geiri vel, hvað hann var
kjarkmikill, enda urðu
aðaláhugamál hans
fjallgöngur og ævin-
týraferðir. Systkina-
bömum sínum var
hann einstaklega góð-
ur, enda fengu bræðra-
synir okkar og minn sonur oft að
ferðast með honum. Ásgeir var þeim
meira en góður frændi, hann var
þehTa besti vinur. Hæfileikar Ás-
geirs og dugnaður voru með ein-
dæmum, enda var hann vel liðinn í
þeim störfum sem hann tók sér fyrir
hendur, sama hvort það var til sjós
eða lands. Ásgeir lætur eftir sig
fimm ára dóttur, sem var auga-
steinninn hans, enda var hann ást-
ríkur og samviskusamur faðir. Miss-
ir Hildar Sunnu er ómetanlegur.
Elsku Ásgeir, mikið hugsaði ég til
þín og leið fyrir hvað vanlíðan þín
var orðin mikil, ég vona að þér líði
vel núna, kominn í faðm mömmu,
pabba, Jóns og Brynju. Guð blessi
þig og varðveiti.
Ég kveð þig nú, elskulegi bróðir.
Minningamar um þig varðveitast.
Þín systir
Sigríður.
Elsku Ásgeir, með söknuði kveð
ég þig og þakka þér fyrir allt. Minn-
ingin um þig mun ávallt lifa í hjarta
mínu.
Þess bera menn sár um ævilöng ár
sem aðeins var stundarhlátur.
Því brosa menn fram á bráðfleygri stund
sem burt þvær ei ára grátur.
Drýpur sorg, drýpur hryggð af rauðum
rósum.
Svo skjótt ber oss lánsins hverfandi hvel
að hvergi á neinu oss sönsum.
En harmanna blýþunga bugandi ok
það bíður vor þó er við stönsum.
Drýpur sorg, drýpur hryggð af rauðum
rósum.
í gleði vér hálfpartinn heillumst í draum
en harmur á enga drauma.
Með andvaka starir hann augum á þig
sem útsog tærandi strauma.
Drýpur sorg, drýpur hryggð af rauðum
rósum.
Ei lýsir þér brosið til svefns á sæng
en sorg hefur tíma til iðna.
Því brosið er augnabliks glampandi glit
en gráturinn skuggi hins liðna.
Drýpur sorg, drýpur hryggð af rauðum
rósum.
(J.P. Jacobsen.)
Hvíl þú í guðs friði og megi bless-
un fylgja minningu góðs drengs.
Elsku Hildur Sunna, Sigga,
Kristín og Gísli. Ég sendi ykkur og
fjölskyldum ykkar mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Elísabet.
Mig langar að kveðja þig Geiri
minn með nokkrum orðum. Þegar
ég kynntist þér varst þú í góðu jafn-
vægi og þér leið vel. Þú og Ólöf vor-
uð að byrja að vera saman og ég
dáðist strax að því hvað þú tókst öll-
um börnunum hennar vel. Þú varst
þeim strax sem faðir og Kolla og
Tinna kölluðu þig pabba og koma til
með að muna þig sem pabba.
Svo var það í byrjun júní fyrir
fimm árum að Hildur Sunna fædd-
ist, litli sólargeislinn þinn. Þú varst
svo stoltur af henni og hún var svo
lík þér. Þú varst líka svo duglegur
að fara með börnin í sund, göngu-
túra, útilegur og hjólreiðatúra.
Þetta koma þau alltaf til með að
muna.
Það fór að halla undan fæti lijá
ykkur Ólöfu þegar sjúkdómur þinn
tók völdin, en mér fannst þú berjast
hetjulega við hann því oft áttirðu
góða tíma á milli og allt gekk vel. Ég
man þig Geiri minn sem góðan og
rólegan dreng.
Vertu Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Fjölskyldu þinni votta ég samúð
mína og bið algóðan Guð að styrkja
þau og hugga. Elsku Ólöf, Hildur,
Kolla, Tinna, Brynjar og Gísli, Guð
gefi ykkur frið og huggun á þessari
sorgarstundu.
Hlíf, Hilmar og fjölskylda.
Ásgeir Ásgeirsson er allur. Mig
langar að kveðja og minnast hans. I
þessum eftirmælum ætla ég ekki að
rekja ættir Ásgeirs heldur bregða
upp mynd af þeirri persónu sem ég
þekkti. Ásgeir var traustur maður
sem gott var að eiga og leita til.
Minnist ég margra tilvika þar sem
hjálpsemi og góðmennska hans kom
öðrum til góða. Ásgeir var engan
veginn auðskilinn maður, að sumu
leyti þykist ég vita að hann hafi
stundum verið misskilinn af sam-
ferðamönnum sínum og bar margt
til að svo var. Ásgeir var að eðlisfari
sem við gerum. Og þegar ég fer í
mömmó með Heiðrúnu Önnu og
Þórunni Leu upp í landi hjá
mömmu og pabba þá veit ég að þú
verður með okkur því þú ætlaðj^
þér að fara með þeim í mömmó í
sumar.
Elsku amma mín, ég kveð þig
með þessari bæn:
Vaktu, minn Jesú, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér,
sálin vaki þá sofnar É,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
Anna Svanhildur.
Elsku amma mín. Ég sit hér og
hugsa og rifja upp þær dýrmætu
stundir sem ég var svo lánsöm ajfe.
njóta með þér í lífinu. Frá korna-
barnsaldri hef ég og mín fjölskylda
verið mjög samrýnd ykkur afa.
Þegar við systkinin vorum yngri
var helgin ónýt ef við fórum ekki í
heimsókn til ömmu og afa. Þú varst
alltaf svo blíð og góð og voru það fá-
ir hlutir sem þú hefðir ekki gert
fyrir okkur. Þú varst yndisleg pers-
óna og er það ekki að ástæðulausu
að ég mun alltaf vera stolt og glöð
að bera nafn þitt.
Á svona stundu skjóta margar
minningar upp kollinum og eru þær
flestallar bjartar og hamingjuríkar.
Mér er það mjög minnisstætt þegar
fjölskyldan byggði saman sumar-
bústað og allir lögðu sitt af mörkyifr.
til að hjálpa til.Við vorum mjög
dugleg að fara í sumarbústaðinn og
var þá gert ýmislegt til skemmtun-
ar. Þú sást um að gefa fólkinu að
borða því að þú varst alltaf að
hugsa um aðra.
Ég er þakklát því hversu sam-
rýnd við vorum, því ég sé það núna
hversu lánsöm ég er að geta geymt
svona margar fallegar minningar í
hjarta mínu. En nú er ég að hugsa
um þig og hversu mikið ég sakna
þín og elska þig og mun alltaf gera.
Ég hef aldrei kynnst annarri ei•P'
sorg í hjarta mínu og að hafa misst
þig. En þegar ég hugsa um þig þá
get ég ekki annað en brosað því
hvernig er annað hægt? Með þess-
um orðum kveð ég þig, elsku amma
mín.
Þín
Sigrfður Þóra Magnúsdóttir.
dulur og flíkaði ekki sínum tilfinn-
ingum. Hann gat þó verið óvæginn
og harður bæði við sjálfan sig og
aðra. Þáttur í eðlisgerð Ásgeirs vai’
ótrúlegt umburðarlyndi og rík rétt-
lætiskennd í garð þeirra sem orðið
höfðu undir í lífsbaráttunni og tók
hann jafnan málstað lítilmagnary^
Það var hans eðli að gera uppreisn
gegn öllu ranglæti. Ásgeir var
hreinskilinn, þoldi ekki hverskyns
yfirgang og yfirdrepsskap. Hans
hugsjón var sú að allir skyldu jafnir
vera. Ásgeir reyndi aldrei að haga
orðum sínum á diplómatískan hátt
til að afla sér vinsælda, heldur sagði
það sem honum fannst rétt hverju
sinni. Hann var trúr sinni sannfær-
ingu. Hann átti sinn fasta grundvöll.
Lífsganga Ásgeirs var svo sannar-
lega ekki blómum stráð. Sumarið og
sólin voru oft víðsfjarri í lífi hans.
Stór áföll riðu oft yfir í lífi hans sem
settu sitt mark á hann. Föður sinn
og móður missti hann fyrir mörgum
árum og skammt stórra högga á
milli því bróður sinn og systur missti
hann líka á hörmulegan hátt. Ýmis-
legt annað mótlæti hefur Ásgeir
gengið í gegnum sem ég ætla ekki
að tíunda hér. Ekki var alltaf myrk-
ur í lífi hans. Hann átti líka oft góða
tíma. Það besta og fegursta í lífi Ás-
geirs var þegar hann eignaðist dótt-
ur sína sem skírð var Hildur Sunna,
með konu sinni Ólöfu. Þau slitu sam-
vistir. Góður drengur er genginn,
megi friður og vinátta móta líf
þeirra sem næst honum stóðu. Lífið
heldur áfram. Mikilvægt er að allir
sem að honum standa standi samai^,
vinni úr sorginni saman og engirln
verði þar undanskilinn. Þannig hefði
Ásgeir viljað hafa það. Þannig heiðr-
um við minningu hans. Öllum þeim
aðstandendum sem næst honum
stóðu votta ég mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Ásgeirs Ás-
geirssonar. Megi hann hvíla í friði.
Valgeir Matthíasson.£~