Morgunblaðið - 17.08.2000, Blaðsíða 46

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
46 FIMMTUDAGUR 17. ÁGÚST 2000
GUNNAR VIÐAR
ÁRNASON
+ Gunnar Viðar
Árnason fæddist
í Reykjavfk 16. októ-
ber 1977. Hann lést
hinn 8. ágúst síðast-
liðinn eftir flugslys.
Foreldrar hans eru
Kristrún Halldórs-
dóttir, f. 20.2. 1952,
og Árni G. Freder-
iksen, f. 10. 10. 1949.
Bræður sammæðra
eru Ari Ervin, f. 7.4.
1973, og Rúnar Örn,
f. 24.11. 1988. Systk-
ini samfeðra eru
Guðbjörg María, f.
8.11. 1968, Ásta Björk, f. 29.9.
1972, María Elísabet, f. 22.12.
1980, og Kristófer Máni, f. 18.7.
1991.
Gunnar ólst upp hjá móður
sinni í Kópavogi. Eftir skyldun-
ámið var hann einn vetur í Fjöl-
brautaskólanum í Breiðholti.
Hann stundaði síðan leikskóla- og
verslunarstörf.
Útför Gunnars fer fram frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Móðir Gunnars hringdi undir
miðnætti hinn 7. þ.m. og tjáði okkur
að hann hefði verið með flugvélinni
sem hrapaði í sjóinn í Skerjafirði
fyrr um kvöldið. Hún greindi frá
gangi mála við lífgunartilraunir á
Landspítalanum, fyrst í Fossvogi og
síðan við Hringbraut, og kvaðst
vera á leiðinni í þann síðarnefnda.
Rúmri klukkustund síðar komu
fréttir sem gáfu vonir um farsælar
lyktir. Pær reyndust tálvonir, því að
eftir aðra röska klukkustund var
Gunnar allur.
' Hugurinn reikar aftur í tímann.
Myndir minninganna ber fyrir augu
hverja á fætur annarri. Við sjáum
Gunnar - líklega um tveggja ára
aldur - leika sér með upptrekktan
blikkhana á eldhúsborðinu hjá okk-
ur ömmu og afa. Haninn hljóp um
borðið og kroppaði í það og annað,
sem fyrir varð. Það vakti slíka ká-
tínu hjá barninu, að það veltist um
af hlátri og hló hátt.
Árin líða. Gunnar vex og dafnar,
og leikirnir breytast og víkja að lok-
um fyrir fótbolta og öðrum áhuga-
málum ungra manna. En hæfileik-
inn til að sjá hið broslega vék ekki.
Grunnt var á glaðværð og gama-
nsemi í fari Gunnars, sem ætíð var
einlægur og ljúfur í lund, en gat þó
vissulega bitið hressilega frá sér, ef
honum þótti ómaklega að sér vegið
eða komið óheiðarlega fram við sig.
Sama gilti, er honum - strax á
bamsaldri - þótti illa komið fram við
þau börn, sem minna máttu sín. Pá
var honum að mæta, enda bjó heitt
skap undir þeirri rósemd og hlýju
glaðværð, sem var ríkjandi í fari
hans.
Gunnar var fljótur að eignast vini.
Vináttan var sönn og einlæg. Það
kom ekki síst í ljós nú eftir slysið, er
vinir hans létu verkin tala. Peir
stunduðu fótboltaæfingar og
keppni, þar sem hann lék með
tveimur liðum, utandeildar liðinu
FC Puma og þriðju deildar liðinu
U.M.F. Barðaströnd. I keppni, sem
bæði liðin hafa háð síðan slysið varð,
báru leikmennirnir sorgarbönd og
fyrir keppni var haldin einnar mín-
útu þögn til að heiðra minningu
Gunnars.
Gunnar réð sig í unglingavinnuna
í Kópavogi, þegar hann hafði aldur
til, þar sem honum bauðst að starfa
á leikskólanum Kópasteini. Starfið
fórst honum þannig úr hendi, að
honum var boðið að vinna þar áfram
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar
til blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á net-
fang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt
er, að símanúmer höfundar/sendanda fylgi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
%öfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
næsta sumar að lokn-
um skóla. Sumrin urðu
allmörg bæði þar og á
leikskólanum Smára-
hvammi en þangað fór
hann skömmu eftir að
fjölskyldan flutti úr
vesturhluta bæjarins í
Lindasmárann.
Gunnari leið vel hjá
bömunum og lét sér
einkar annt um þau.
Margar sögur höfum
við heyrt um það, hve
vel hann sinnti þeim og
hlaut að launum ást
þeirra og virðingu.
Þær eru í samræmi við aðrar frá-
sagnir úr ýmsum áttum um það, að
þegar legið hafa saman leiðir Gunn-
ars og barna, sem höfðu verið í hans
umsjá, hafa börnin kallað gleðir-
aust: „Gunnar!“ eða „Gunni, Gunni!“
og hlaupið til hans.
Þegar hann sagði skilið við leik-
skólastörfin, vann hann um tveggja
ára skeið í Hagkaupi og Nýkaupi í
Kringlunni. Síðan lá leið hans í hús-
gagnaverslunina Míru. Starfið þar
lá einkar vel við honum, en þar var
um að ræða akstur, vinnu á lager og
hvaðeina, sem til féll.
Gunnar var lipurmenni, sem kvað
„ekkert mál“ að bæta á sig verkum,
ef á þurfti að halda, enda ævinlega
boðinn og búinn til þess. Starfsmað-
ur í Míru sagði um hann: „Hann
kom sér mjög vel og var hvers
manns hugljúfi." Þau orð lýsa
ánægju, og við vitum, að ánægjan
var gagnkvæm.
Gunnar naut þess að ferðast.
Hann hafði farið nokkrar ferðir til
útlanda og fyrir höndum var ferð til
Rússlands á hausti komanda. Nú fer
hann ekki fleiri ferðir. Hann hefir
þegar í blóma lífsins lagt að baki þá
ferð, sem er hin síðasta allra manna.
Hugljúfur ungur maður er fallinn
frá. Hann er einn af mörgum öðrum,
sem í hörmulegum slysum hafa
horfið yfir móðuna miklu. Osjálfrátt
leitar á hugann spurningin: „Hvers
vegna?“ - og margar fleiri. Hugur
hluttekningar leitar til allra þeirra,
sem um sárt eiga að binda vegna
slysanna, er stórlega hefir fjölgað
það sem af er þessu ári. Megi Guð
gefa, að þeim linni.
Genginn er góður drengur. Hans
er sárt saknað, en ljúf minning lifir.
Amma og afi í Garðabæ.
Minn kæri Gunni.
Oft þegar ég hef verið að skoða
Morgunblaðið og séð þegar annað
fólk er að skrifa minningargreinar
um sína nánustu þá hef ég sagt við
sjálfan mig að þessu fólki hljóti að
líða virkilega illa, núna veit ég
hvernig því líður. Hvað á maður að
segja á slíkri stundu þegar þetta
lendir á manni sjálfum? Núna er
rúm vika síðan þú féllst frá og ég
varla trúi þessu ennþá. Mér finnst
ég alltaf eiga von á því að þú gangir
inn um dyrnar og byrjir að segja
mér söguna frá slysinu og svo myndi
bara lífið hafa sinn gang þ.e.a.s. að
við værum alltaf saman. Undan-
farna daga hefur mér liðið eins og ég
sé alveg holur að innan, eins og það
vanti eitthvað. Skýringin er einföld,
ég hef ekki heyrt í þér í marga daga.
Fólk hefur verið að koma til mín
og það hefur verið að segja að
kannski hafi Guð ætlað þér æðra
hlutverk! Ef svo er þá þykir mér
Guð eigingjarn! Að hann skyldi hafa
tekið þig frá fjölskyldu og vinum til
þess að þú getir sinnt þessu æðra
hlutverki þykir mér vera eigingirni.
Elsku Gunni, ég veit ekki hversu
oft við töluðum um það hvað við
myndum verða flottir sem gamlir
kallar og líka töluðum við um alla
hlutina sem við ætluðum að gera í
framtíðinni. Eg gleymi aldrei þeim
stundum sem við áttum saman,
hvort sem það var í fótbolta, körfu-
bolta, við úti að skemmta okkur eða
bara þegar við vorum að rabba um
lífið, boltann eða bara um okkur
sjálfa. Þetta eru stundir sem ég kem
aldrei til með að gleyma og ég þakka
fyrir allar þær stundir sem við átt-
um saman.
Elsku besti vinur. Ég gleymi
aldrei svipnum á þér þegar ég fór í
flugvélina á undan þér, þetta er
svipur sem ég mun alltaf geyma í
hjarta mínu því það var í síðasta
skiptið sem ég sá þig á lífi. Við átt-
um þó allavegana frábæra helgi
saman úti í Vestmannaeyjum og ég
veit það inní mér að fyrst þetta
þurfti að gerast þá alla vega fékkstu
að gera það sem þér þótti skemmti-
legast áður en þú féllst frá.
Vinátta okkar var einstök, margir
semhafa komið til mín hafa sagt mér
að ég og þú hefðum verið alveg eins í
háttum og að slík vinátta væri vand-
fundin. Það er bara þessi óraun-
veruleika tilfinning sem er í gangi
hjá mér núna, sú tilfinning sem ég
bara trúi ekki, að ég komi aldrei til
með að sjá þig aftur. Það er ótrúlegt
að horfa á mynd af þér og segja við
sjálfan sig að ég komi aldrei til með
að sjá besta vin minn aftur.
Ég vil bara að þú vitir það, karl-
inn minn, að minn staður er hjá fjöl-
skyldu þinni núna. Ég ætla að gera
allt í mínu valdi til þess að aðstoða
hana í þessari miklu sorg því ég veit
að þú myndir gera slíkt hið sama
fyrir mig.
Ég kem aldrei til með að gleyma
þér, félagi, og ég kem til með að
halda í minningu þína þangað til að
minn tími kemur! Þá hittumst við
aftur, föllumst í faðma og verðum
óaðskiljanlegir enn á ný.
Kristrún, Ari og Rúnar, megi Guð
vera með ykkur í gegnum þessa
miklu sorg og ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Þinn vinur að eilífu.
Heiðar Austmann.
Elsku strákurinn minn. Ég er að
skrifa þér þessar línur núna, kvöldið
eftir þetta hörmulega slys sem end-
aði þitt jarðneska líf. Ég verð að
trúa því og ég geri það, að allt hafi
sinn tilgang.
Eins og svo margt í lífinu þá taldi
ég það sjálfsagðan hlut að þú værir
að koma og fara út rétt eins og hinir
krakkarnir mínir, að þú borðaðir
með okkur eða værir í tölvunni, að
þú værir fastur liður og eilífur vinur
strákanna minna, þó sérstaklega
Heiðars, sem gengur nú í gegnum
mjög erfiða tíma, þið voruð eins og
óaðskiljanlegir hlutar hvor annars
og ekki má ég gleyma Sigga vini
ykkar. Ég hélt einu sinni að það
væru bara stelpur sem bintust
svona órjúfandi böndum en reyndin
var önnur.
Þú komst til mín til að spjalla um
gleði þína og líka áhyggjur og von-
brigði, það gera líka fleiri af vinum
Heiðars.
Ég held að ég hafi ekki sagt það
nægilega oft hvað mér þætti vænt
um þig, þú kallaðir mig mömmu
númer tvö, ég er mjög hreykin af-
því, vegna þess að þú mast mömmu
þína mikils og ég er ánægð með ann-
að sætið.
Ég kem til með að sakna þess að
sjá þig ekki koma úr skólanum,
rennsveittan úr boltanum, upp-
áklæddan tilbúinn í gleði kvöldsins
eða sofandi í sjónvarpsherberginu
eða á gólfinu á dýnu niðri hjá Heið-
ari af því þú nenntir ekki heim.
Sem betur fer hef ég fest sumar
minningarnar á filmu, þið Heiðar í
Hawaii-skyrtum á leið til Mallorka,
báðir góðglaðir uppi í sumarbústað í
heimsókn (svangir). Ég varð ekkert
hissa þegar þú fórst að vinna á leik-
skóla, því þú gast lokkað fram bros
hjá litlum óánægðum krílum, en
haldið samt uppi aga hjá þeim,
allavega náðir þú góðu sambandi við
barnabörnin mín og þau voru ófá
skiptin sem þú komst með litla bróð-
ur þinn í heimsókn.
Áldrei verður aðfangadagskvöld
hið sama því þá komstu alltaf í
kvöldkaffi og spjall.
Það mun taka langan tíma fyrir
Heiðar minn að sætta sig við það að
þú sért farinn í ferðalag sem hann
getur ekki fylgt þér í.
Emil og Björg, systkini Heiðars,
eiga líka um sárt að binda, Siggi,
Dagmar, Biggi og svo mætti lengi
telja af vinum þínum standa ráð-
þrota og hugsa „af hverju hann?“
En enginn veit sína ævi fyrr en öll
er, sem betur fer - Guði sé lof fyrir
það.
Fráfall þitt þjappar vinunum þín-
um saman á þessari ögurstund, ég
bið þess og treysti að góður Guðgefi
móður þinni og bræðrum ásamt öðr-
um ættingjum styrk til að takast á
við næstu daga, mánuði og ár.
En ég veit að ekkert sefar þann
sársauka hjá móður að missa barnið
sitt - en Almættið breiðir gegnsæj-
ar slæður yfir hjartasárin með tím-
anum.
Ég mun sakna þess að fá ekki
knús frá þér annað slagið, en mér
finnst þú svo nálægur þó ég geti
ekki snert þig með berum höndum.
Ég veit líka að við hittumst aftur,
þangað til þá kem ég til með að lýsa
þér með bænum mínum og kertalog-
um - og er þess fullviss að algóður
Guð umfaðmar þig og lætur þig hafa
verkefni að sinna til hjálpar okkur
hinum sem horfum með hryggum
augum á eftir þér, elsku Gunni
minn.
Guð gefi þér góða nótt.
Þórunn Kristín Emilsdóttir.
Kæri vinur og félagi, það er með
mikilli sorg og söknuði sem ég skrifa
þessa grein. Sú tilhugsun um að ég
og mín fjölskylda fáum ekki að njóta
þess að hafa þig lengur í námunda
við okkur er óbærileg. Þú varst
sannur félagi og orka þín og pers-
ónuleiki smitaði út frá sér. Við átt-
um óteljandi góðar stundir saman
og ógleymanleg eru þau kvöldkaffi
sem haldin voru uppi á Víghólastíg á
aðfangadagskvöld og öll þau skipti
sem við fórum út á knattspyrnuvöll-
inn að spila. Elsku vinur, ég veit að
þú ert í góðum höndum núna og ég
bið Guð um að geyma þig.
Þinn vinur,
Ernil.
Að framansögðu eru án efa mörg
fögur orð um þig, Gunnar minn. Þau
eru fyllilega verðskulduð, en vita
skaltu að þau eru niðurstaða þrot-
lausrar leitar að sterkari og áhrifa-
meiri orðum til að lýsa þér og hvern-
ig það var að kynnast þér og þekkja.
Þessi orð eru ekki til.
Mér er ógleymanlegur sá tími
þegar við buðum Vetur konungi
birginn og lékum körfubolta í snjón-
um, nærri upp á hvern einasta dag.
Við klæddum okkur í snjógalla og
hagræddum reglunum eftir aðstæð-
um. Þarna á skólalóðinni okkar háð-
um við marga hildi. og ég man sér-
staklega hvað þú reyndist mér
erfiður andstæðingur. Það var ekki
aðeins þess vegna sem ég brá á það
ráð að fá þig með mér í lið, heldur
var það vegna þess hversu góður fé-
lagi og vinur þú reyndist. Saman
lékum við og kepptum, okkur til
skemmtunar. Þú skemmtir okkur
með léttri lund þinni auk þess sem
við dáðumst að atorkusemi þinni,
ósérhlífni og fádæma baráttuvilja.
Þú gafst aldrei upp, en brosið og
hláturinn var aldrei langt undan.
Því verður ekki lýst með orðum
hve sárt það er, Gunnar minn, að
þurfa að kveðja þig. Mynd af þér er
sem greipt í huga mér. Þetta er
mynd sem ég mun varðveita um al-
dur og ævi. Á henni ertu brosandi.
Þannig varstu alltaf. Þú kunnir þá
list að hafa gaman af lífinu. Lífsgleði
þín hreif alla sem voru nærri þér.
Þar á meðal var ég auk óteljandi
annarra vina þinna. Ég segi stoltur
frá því að þú hafir verið vinur minn
...og ég var og verð alltaf vinur þinn.
Edwin Rögnvaldsson.
Við hlustum á fréttir um verslun-
armannahelgina. Helgin að verða
liðin og allt virðist ætla að fara vel.
Þá berast fréttir um árekstra og
drukknun. Ósjálfrátt hugsum við og
segjum, vesalings aðstandendur.
Við heyrum að eitthvað hefur gerst í
Skerjafirðinum, og stuttu síðar að
flugvél hafi hrapað með sex manns
um borð. Vinur okkar, Gunnar Viðar
Árnason, er einn af farþegum og að-
faranótt þriðjudags er hann látinn.
Ljúfur og elskulegur drengur í
blóma lífsins. Okkar kynni voru ekki
löng í árum talið en þau voru
ánægjuleg. Við kynntumst Gunnari
í gegnum dóttur okkar, Dagmar, en
þau voru góðir vinir. Gunnar var
notalegur í öllu viðmóti og greiðvik-
inn. Enda vinamargur. Sviplegt frá-
fall Gunnars Viðars markar djúp sár
hjá vinahópnum.
Elsku Kidda, Ari og Rúnar. Sorg
ykkar og söknuður er stór. En
minningin um góðan dreng mun
hjálpa ykkur þegar fram í sækir.
Við sendum samúðarkveðjur til
allra aðstandenda.
Rúna og Ásmundur.
Kveðja frá Smárahvammi
I dag kveðjum við vin okkar,
Gunnar Viðar Árnason. „Gunni okk-
ar“ eins og við kölluðum hann gjarn-
an starfaði með okkur í leikskólan-
um Smárahvammi um þriggja ára
skeið. Hann var einn af þeim allt of
fáu ungu mönnum sem velja sér
þennan starfsvettvang. Hann varð
fljótt mikill vinur og félagi barn-
anna. Sum voru að vísu svolítið
feimin við þennan stóra strák í
fyrstu, áttu von á því að kennararnir
í leikskólanum væru allir kvenkyns.
En feimnin var fljót að hverfa, og
sama var hvort Gunni var á fótbolta-
vellinum, í sandkassanum eða á
grasflötinni, alltaf var hópur barna í
kring um hann. Eitt af þeim störfum
sem Gunna voru falin var stuðning-
ur við dreng sem átti við veikindi að
stríða. Þvf ábyrgðarstarfi sinnti
hann á þann hátt að eftirtekt vakti.
Það var ávallt líf og fjör í kring um
Gunna og við söknuðum hans mikið
þegar hann kaus að hverfa til starfa
á öðrum vettvangi. Samverustund-
unum fækkaði, en við fylgdumst
með honum og því sem hann var að
starfa. Síðasti samfundur okkar
með Gunna var þegar hann birtist
óvænt á jólagleði okkar starfsmann-
anna í Smárahvammi fyrir u.þ.b.
einu og hálfu ári.
Minningin um góðan dreng mun
lifa. Við þökkum allar gleðistundirn-
ar, biðjum honum guðs blessunar og
vottum ástvinum hans okkar dýpstu
samúð.
Starfsfólk Smárahvamms.
Mörg ungmenni héldu á vit ævin-
týranna um síðustu verslunar-
mannahelgi. Allt of mörg þeirra
komu ekki aftur heim. Gunnar Viðar
Árnason, vinnufélagi okkar í Míru,
var einn af þeim. Fullur af tilhlökk-
un kvaddi hann okkur og óskaði
góðrar helgar. Gunnar kom ekki aft-
ur. Hann var kallaður til starfa ann-
ars staðar, þar sem hann mun ef-
laust standa sig með sama sóma og
hjá okkur í Míru. Gunnar hóf störf
hjá okkur í Míru á fyrstu dögum
þessa árs. Hann varð strax einn af
hópnum. Hann var fljótur að komast
inn í starfið og sinnti því vel. Hann
var alveg sérstaklega bóngóður,
alltaf tilbúinn að aðstoða okkur hin.
Það var sama hvað mikið var að
gera hjá okkur, alltaf hélt hann ró
sinni og gerði bara grín að okkur
hinum ef við vorum stressuð. Það er
mikil eftirsjá að þessum unga
manni, sem var í senn fallegur, ljúf-
ur og fyndinn. Þessi ungi maður átti
sér drauma sem rætast nú örugg-
lega annars staðar. Eftirsjá móður
hans og bræðra er þó mest. Gunnari
þótti afar vænt um móður sína.
Hann talaði um hana á hverjum degi
af miklum kærleik. Sá kærleikur á
örugglega eftir að verða henni til
mikillar huggunar. Ari og Rúnar
Örn hafa misst bróður sinn, sem er
mikill missir fyrir þá báða. Nú verða
þeir að hugga og styðja hver annan
og einnig móður sína. Við hér í Míru
viljum þakka Gunnari samfylgdina
bæði sem vini okkar og vinnufélaga.
Einnig viljum við votta móður hans,
bræðrum og öllum hans ástvinum
okkar dýpstu samúð. Einnig send-
um við samúðarkveðjur til þeirra
sem eiga um sárt að binda eftir
þetta hörmulega flugslys. Elsku
Gunnar, góða ferð og megi góður
guð blessa minningu þína.
Vinnufélagar í Míru.
• Fleirí minningargreinar
um Gunnar Viðar Arnason bíða
birtingar og munu birtast íblaðinu
næstu daga.